Edmin schreef op zondag 29 augustus 2010 @ 09:56:
Misschien dat je zelf op basis van zijn theorie even kunt uitwijden? Ik zie je namelijk alleen maar een verwijzing maken en je kunt moeilijk verwachten dat we met zijn allen n.a.v. jouw korte berichtje even een boek gaan lezen.
Bovendien heb ik na 'Das Kapital' nooit meer vrijwillig een boek van een Marxist gelezen, dus de drempel is wat hoog. 
Die review (en zijn lezing) is best aardig

(en korter dan leesbaarder dan mijn reply; oeps

) Maar goed, ik geef het deels hierboven al een beetje aan.
Als je kijkt wat kapitalisme is, kun je dat volgens mij als volgt beschrijven: producten maken, die producten verkopen tegen winst, en dat geld vervolgens óf weer te investeren in productielijnvernieuwing waardoor er in de toekomst meer winst gemaakt kan worden, óf door dat geld in nieuwe bedrijven te stoppen die winst gaan maken (venture capital of de beurs). Doordat er inflatie moet je winst maken om in de toekomst even rijk te blijven, en dit zorgt ervoor dat iedereen continu zoekt naar 'meer' geld, maar omdat de rijksten hier het best in zijn zorgt dit ervoor dat zij steeds meer geld moeten herinvesteren om nog steeds winst te kunnen maken, en dit bedrag wordt absoluut steeds groter, en stijgt steeds harder naar mate er minder geld aan arbeiders wordt uitgekeerd in de vorm van loon uit werk. Hierdoor wordt men steeds wanhopiger bij het zoeken naar ROI, omdat de kans op stagnatie steeds groter wordt. Hierdoor gaat men steeds meer risico nemen, en dan is de cirkel rond tot de geldhoeveelheid deels gereset wordt, of productiemiddelen vernietigd worden door recessie, zodat het spelletje weer opnieuw kan beginnen omdat er weer 'nieuwe' investeringsmogelijkheden zijn ontstaan.
Dit framework staat en valt bij consumptie, omdat je alleen door productie/consumptie ‘veilig’ nieuwe winst kunt maken, en die kan slechts op 1 manier op lange termijn gaande blijven: door werknemers een stabiel inkomen te geven waarmee ze jaar-in, jaar-uit aankopen kunnen doen. (Je kunt dit ook doen door geld te lenen, maar dit is alleen winstgevend zolang mensen het terug kunnen betalen, of zolang ze meer rente betalen dan ze totaal geleend hebben, al gaat dit wel weer ten koste van andere aankopen.) Er wordt geld verdiend zolang er tenminste even veel geconsumeerd wordt als er dat jaar geproduceerd is, maar dit geld zorgt ervoor dat er het jaar erop goedkoper/meer wordt geproduceerd, waardoor er meer geconsumeerd moet worden dat jaar om gaande te blijven.
Na de tweede wereldoorlog zijn er steeds meer productiekrachten (meer arbeiders en hogere productie/werknemer) bijgekomen, eerst in Japan en West-Europa, terwijl er ook steeds meer vrouwen gingen werken, en later ook in landen als Taiwan en Zd-Korea, en met wat technologische achterstand uiteindelijk ook China. Dit heeft gezorgd voor een neerwaartse druk op de globale arbeidskosten. Maar hoewel Japanners nadat ze meer geld kregen ook meer gingen consumeren, zijn gezinnen dit niet echt gaan doen, en dit heeft (deels) bijgedragen aan het feit dat inflatie-gecorrigeerde lonen in de VS eigenlijk sinds 1973 al niet meer gestegen zijn.
De Tijgers en China boden enerzijds nieuwe investeringsmogelijkheden voor westers kapitaal, dat in het westen zelf niet heel goed meer geinvesteerd kon worden, omdat daar een groot deel van de productieoptimalisatie reeds gebeurd was, en anderzijds een mogelijkheid om meer winst te maken door de arbeidskosten te drukken, wat op korte termijn een fantastische bron van nieuwe winst leek. Zodra China etc. toegang kregen tot westerse technologie die goed genoeg was om mee te kunnen doen op de wereldwijde productiemarkt, zorgde dit ervoor dat er langzaam steeds meer banen begonnen te verdwijnen in het westen, waardoor het geaggregeerde inkomen dat beschikbaar was voor consumptie daalde, terwijl er net zo veel of meer winst nog steeds gemaakt werd door die bedrijven. Hierdoor is men sinds de jaren '90 steeds meer geld gaan lenen aan Amerikaanse en Engelse burgers, zodat de consumptie nog een tijdje kon blijven groeien, maar nu is ook dat 'feest' over, en beginnen we te zien dat er gewoon te weinig geld verdiend wordt in het Westen om de totale wereldproductie mee op te kopen. (Waardoor engelsen en amerikanen nauwelijks meer werk en spaargeld hebben, en vaak diep in de schulden zitten. Probleem is echter wel dat ze niet 'verder' kunnen consumeren tot ze al die schulden afbetaald hebben.)
Hierdoor is er een steeds grotere onbalans ontstaan tussen consumptie en productie, die slechts deels opgevangen kon worden door de prijsdalingen die volgden uit de verschuiving naar Azië, zodat er steeds meer 'winst' overbleef die opnieuw geinvesteerd moest worden. Uiteindelijk kun je tenslotte maar zoveel fabrieken bijbouwen voordat aanbod>>vraag wordt. Hierdoor bleef er steeds meer geld over om op de beurzen in te zetten (dot-com bubble), op zoek naar nieuwe bronnen van kapitaalgroei. Ook werden er steeds meer huizen en grond opgekocht door speculanten, waardoor ook de prijzen daarvan begonnen te stijgen, zodat het op papier leek alsof er steeds meer geld verdiend werd met die speculatie. (Overigens ligt dit niet alleen aan 'kapitalisten', maar ook aan de pensioenfondsen, die steeds meer geld moeten investeren op zo'n manier dat er jaarlijks voldoende winst uit komt). Omdat dit lange termijn niet houdbaar is, werd het de kunst om bellen zo groot mogelijk te blazen, om vervolgens zelf uit de bel te stappen, en te wachten tot deze knapte, waarna jij nog steeds veel meer geld had dan voor je de bel begon te blazen, maar alle anderen hun geld wel kwijt waren.. Overdracht van de 'domme' investeerders en logge pensioenfondsen naar de getrainde bellenblazers dus.
Dit weerlegt echter niet dat er nog steeds te weinig investeringsmogelijkheden zijn, en dat de arbeider ondertussen steeds minder inkomen heeft om al die producten mee te consumeren die geconsumeerd moeten worden om de 'winst' (BNP-groei) te garanderen. En hoewel het niet zo'n probleem zou zijn als de Westerse arbeiders in elk geval vervangen werden door Chinese arbeiders, is dit niet het geval, omdat de Chinese overheid het sparen erg stimuleert, waardoor deze 'consumenten' tussen de 30-60% van hun inkomen sparen. Dit is (in zekere zin) rampzalig voor het kapitalisme. De enige manier waarop de balans deels kan worden hersteld is door minder 'winst' te extraheren, en meer geld bij de arbeider/consument te laten, die een veel kleiner deel van zijn inkomen uit de markt haalt om mee te sparen dan mensen die bijv. 100.000+ per jaar verdienen.
smesjz schreef op zondag 29 augustus 2010 @ 13:35:
De enige bedoeling achter crisis is gewoon een correctie, geen evil masterplan maar gewoon een cyclus. Een correctie die nodig is omdat het vertrouwen in de economie op gebakken lucht was gebaseerd.
Sub-prime hypotheken die versterkt zijn aan mensen die het niet kunnen betalen, giga overschotten/tekorten op de balansen van de landen, kopen van consumptiegoederen door je flink in de schulden te steken, speculatie, gebrek aan regelgeving etc.
Die 'lucht' ontstaat dus doordat te veel kapitaal hergeinvesteerd moet worden op 'winstgevende' manieren, wat gewoon niet meer mogelijk is, waardoor het systeem alleen nog maar verder kan door bellen te gaan blazen. Dit is een noodzakelijk gevolg van het kapitalistisch systeem, die enorm lijden van de gewone bevolking tot gevolg heeft.
Mijn excuses dat mijn antwoord zo lang, en waarschijnlijk ongestructureerd leest. Harvey schrijft overigens veel beter dan ik.
[
Voor 16% gewijzigd door
foppe-jan op 29-08-2010 15:02
]
The new Ultimate Answer to the Ultimate Question of Life, The Universe, and Everything: Debt: The First 5,000 Years