Verwijderd schreef op maandag 12 november 2007 @ 08:02:
[...]
Na de eerste pagina van deze discussie gelezen te hebben kan ik gerust zeggen dat dit de meest waardevolle bijdrage op die gehele pagina was.
Pagina twee tot en met vijf heb ik maar over geslagen. Het standpunt van Simon is ondertussen duidelijk: Een telelens zuigt en is volledig waardeloos.
Toch jammer dat hij de discussie zo goed is begonnen door te stellen dat overal waar je een stelling las, iets moest lezen als "ik vind". Echter zelf is hij daar duidelijk een stuk minder goed in.
Wat ik van Telelenzen, brandpuntsafstanden en UWA's vind? Ik geloof niet dat ik dat ga delen aangezien de TS daar in ieder geval niet in is geïnteresseerd. Ik zou de TS dan ook vooral aanraden om dit topic lekker vol te spammen en de rest van het forum daar niet te veel mee te vermoeien.
En als je die paginas dus niet had overgeslagen had je ontdekt dat ik dat niet zo vind. Waarom reageer je hier dan, sorry hoor, maar je zeikt me persoonlijk af, en dan zeg je, 'oh ik heb de inhoudelijke kant maar overgeslagen', en eigenlijk zeg je daarna fuck off. Ik vind dat uiterst triest, echt, beneden alle peil.
Je weet niet eens of ik ze kut vind. Wat ik vergeten was, waar bijv. Arjan me an herinnerd heeft, en vele anderen is dat je bij landschapswerk verplatting moet hebben. Gister nog het boek van een van mijn grote helden in gekeken, Yann Arthus-Bertrand die plachtige platen met een telelens schiet.
Ik ben dus niet anti. Die platen konden niet zonder telelens vanwege de verplatting en het perspectief.
Dus DickCAH, ik voel me echt beledigd en ik vind 't asociaal dat je hier alleen komt om iemand te beledigen (je hebt immers meer dan de helft niet gelezen). Donder dan effies op zeg.
Overigens denk ik ook dat je als fotograaf participatief bezig mag zijn, je mag er ook echt zijn, je mag ook echt een ooggetuige zijn, en je mag tot een zekere hoogte invloed in je beeld hebben. Dat deed Cartier-Bresson ook, Nachtwey zit er zo dichtbij op, dat moeten ze merken. Maar na een tijdje vergeten ze je gewoon, je blijft er, je blijft een getuige. Maar ook in de documentaire fotografie mag je gewoon mensen ergens neerzetten, je mag ze laten poseren. Er zijn geen echte regels, en de documentaire fotografie is vrijer dan bijvoorbeeld de journalistieke. Dus in een zekere zin ben ik voor participatieve fotografie, helemaal als het om belangrijke sociale problemen gaat, dan moet je je als observator/getuige goed bewust zijn van wat er speelt. Een fotograaf moet ook het verhaal aanhoren en niet op een afstandje staan en denken 'hmm, mooi beeld, ffies inzoomen'. Neem ook een stap naar de _mens_ toe. Dat vind ik belangrijk. Betrokkenheid en empathie vanuit de fotograaf.
Toff schreef op maandag 12 november 2007 @ 02:11:
[...]
Nee, natuurlijk niet, helemaal gelijk, maar als voorbeeld wel heel bruikbaar om het verschil uwa <>tele helder te maken.
[...]
Dat is inderdaad wat ik bedoel. Als je het "partyverhaal" van Henk zou doortrekken naar de beroemde "stervende soldaat" van Capa, of Kim Phuc, dan zou je als fotograaf moeten "meestuiteren" met de oorlog. Als buitenstaander kijk ik anders na een gebeurtenis en als fotograaf probeer ik
mijn blik vast te leggen. Ik haat oorlog en geweld, dus kies ik voor een kleine student en grote tanks, om
mijn tele-visie vast te leggen. Een revolutionair kiest voor de "grote" uwa-student en de militair fotografeert misschien diezelfde student door de richtkijker van de boordschutter. "De" waarheid bestaat niet. De terrorist van de een is de vrijheidstrijder van de ander. Moet ik als fotograaf daarin partij zijn? Wil ik als fotograaf onpartijdig blijven en kan dat wel? Dat zijn voor mij de vragen die er toe doen, niet of ik Canon of Nikon gebruik, of tele danwel uwa.
Voor de meer alledaagse benadering kies ik ervoor, om zo weinig mogelijk zichtbaar te zijn in mijn foto's en om de door mij gefotografeerde mensen zo weinig mogelijk te beinvloeden. Daar past tele, veel tele, heel goed bij. Wie een andere manier van werken voor zichzelf kan rechtvaardigen, die moet dat vooral doen. Uiteindelijk is het enige wat overblijft de foto zelf. Die moet zijn eigen bestaansrecht hebben, als familiekiekje of wereldfoto.
Toff, als jij een keuze met een dergelijke onderbouwing maakt, dan is dat toch top. Dan kan ik daar nu moeilijk wat tegen in brengen want je haalt hier uiterst legitieme redenen aan. Je hebt een helder inhoudelijk standpunt om op afstand te blijven, en wij verschillen hier gewoon op als mens. Hierdoor begrijp ik jouw manier van fotograferen misschien ook beter. Dus DickCAH, discussie leidt altijd tot iets.
Henk, zo oppervlakkig vind ik partyfotografie ook niet

Ik vind al die mensen fotos van 'kijk mij us' oppervlakkig, maar als je soms die sfeer series ziet, ziet natuurlijk wel die sfeer/emotie in. Hos z'n laatste serie vond ik daar goed in.
[
Voor 28% gewijzigd door
simon op 12-11-2007 08:18
]