Stereotomy schreef op zondag 29 mei 2005 @ 00:19:
Ik heb deze discussie van een afstand gevolgd en ik merk dat er vaak weinig echt antwoord op TS's vraag wordt gegeven. Niet waarom DSLRs (geheel genomen als apparaat met al zijn functies) nuttig zijn, maar waarom het SPIEGELSYSTEEM nuttig zou zijn.
Er worden dan argumenten gegeven als: degelijkere bouw, betere ergonomie... etc, dingen die niets met het spiegelsysteem te maken hebben.

Het spiegelsysteem is weliswaar kwetsbaarder, maar biedt een interessant bijkomend voordeel: Een dubbele sluiterfunctie. Waar een compactcamera met een digitale sluiter werkt (gewoon alles opnemen in tijd 'delta'), heeft een spiegelreflex een spiegel die als 1e sluiter zijn werk kan doen, waarna het gordijn (de 2e sluiter) het feitelijke sluiterwerk op zich neemt. Door die twee sluiters bescherm je de sensor (CCD/CMOS) tegen stof, stof die onvermijdelijk de camera binnenkomt op het moment dat je het camerahuis opent.
Waarom zou je het camerahuis openen? Voor een nieuw matglas, voor een nieuwe sluiter of om een nieuwe lens op de camera te monteren. Nagenoeg alle spiegelreflexen (en veel middenformaatcamera's en zelfs ragefinders) bieden je de mogelijkheid om de lens te wisselen. Je kunt dan een specialistische lens monteren, bijvoorbeeld voor Macrofotografie of voor telewerk of juist een hele wijde lens.
In eerste instantie zijn de lenzen die we tegenwoordig gebruiken gemaakt voor 35mm film, je zou dan een sensor moeten gebruiken die kwa grootte ook die afmetingen heeft. Nu is het fabriceren van dergelijke sensoren echt vreselijk duur en daarom worden in veel DSLR's sensoren van het APS-C formaat gebruikt, waardoor je met een 'cropfactor' van 1,5-1,6 te maken krijgt. Als je kijkt naar professionele camera's van Nikon, dan gebruiken die hetzelfde formaat. Canon (met 50% marktaandeel) heeft hier gekozen voor grotere sensoren die weliswaar duurder zijn, maar ook een hogere kwaliteit kunnen leveren. Bijkomend voordeel van een grotere sensor is de scherptediepte die veel kleiner wordt.
Dit maakt een (D)SLR een veelzijdiger camera dan eentje met een vaste lens.
Pas aan het eind van de discussie wordt het min of meer duidelijk: je kunt ook een full-size of APS formaat sensor in een compactcam trappen waardoor de compactcam - met limitaties van de lens - een even goede resolutie en ISO eigenschappen kan halen als een DSLR.
Je kunt inderdaad een APS-C sensor in een (semi)compact willen doen, maar je vergeet wel een paar dingetjes:
- APS-C is groot, veel groter dan 1/1.8" wat nu gebruikt wordt
- APS-C sensoren zijn niet ontwikkeld voor continue belichting
- APS-C sensoren vragen veel meer van een lens dan de huidige sensoren
- APS-C sensoren hebben veel meer glasoppervlakte nodig om belicht te worden
Eigenlijk neem je een 'instap DSLR' en wil je hier een 20-200mm lens in bouwen. Gezien het ook nog een beetje lichtsterk moet zijn, krijg je niet alleen hele dure, maar ook hele zware lensconstructies. En dan heb je dus ineens een consumer APS-C camera met een lensgroep van >1,5kg... Lekker compact ook dan

Echter, wat dan *niet* kan, is via een live pentaprisma viewfinder beoordelen of een gemaakte foto wel scherp is, hoe diep de DOF is, etc.
En die beperking zal voorlopig ook wel blijven bestaan.

Maar, ik denk dan, als je naar de Konica Minolta A2 kijkt, die een EVF heeft met bijna een miljoen pixels (ter vergelijking: 3x zoveel als de A1), en waarvan de gebruikers zeggen dat het prima te gebruiken is om scherp te stellen, waarom gooien ze er dan geen DSLR-size sensor in zo'n prosumercam?
Precies om wat ik hierboven uitleg