Ik weet dat de meningen over de verschillende FF delen persoonlijk zijn en discussie eigenlijk best zinloos is maar wil toch even mijn mening geven
Wat FF7 betreft vind ik het vechtsysteem niet echt briljant. Het is natuurlijk wel leuk om slim te combineren (met uiteindelijk natuurlijk de KOTR, double summon (of hoe heet dat ding ook alweer), mime combo waarmee je ruby en emerald moeiteloos van het veld gooid) maar dat combineren begint pas echt als het verhaal is uitgespeeld. Eerder heb je weinig speciaals en loop je constant rond met je beste equips van dat moment zonder er verder over na te hoeven denken.
FF8 was mijn eerste (zal wel zijn invloed hebben) en speelde wat mij betreft wel lekker weg. De klachten van mensen dat hij te makkelijk was snap ik niet echt. Ik weet dat je lvl 100 op CD1 kan halen maar waarom zou je? Als je gewoon het verhaal volgt, daarbij alle gebieden waar je kan komen goed onderzoekt ben je nooit echt ver boven het niveau dat je moet hebben in dat deel van het spel. Ik kan me zelfs een paar plaatsen herinneren waar ik noodgedwongen moest gaan levelen om langs een boss te komen. Als je direct in het begin van het spel gaat levelen als een gek word elke FF te makkelijk en verpest je het voor jezelf, bij FF8 gaat dat alleen net iets sneller en makkelijker dan bij de anderen.
FF9 is mijn favoriet, ik hou vooral van de stijl in dat deel. Ook een zeer grote plus tov 7 en 8 vind ik dat de skills specifiek zijn per personage, dat onderscheid de personages veel meer en geeft ze daardoor meer diepgang. Dat heeft ook als effect dat je in het begin minder kunt vertrouwen op summons, omdat je ze simpelweg in hele delen van het spel niet hebt. De summons maken bij de eerdere delen het spel in het begin te makkelijk en zijn te weinig in het verhaal betrokken wat mij betreft.
Deel 10 vind ik werkelijk briljant wat betreft de rol van de summons in het verhaal en de spheregrid. (En bahamut is heel mooi vormgegeven). Geen levels meer (wat toch iets abstracts en onrealistisch is in mijn ogen) maar je ervaringspunten gebruiken om door een doolhof van skills te worstelen en langzaam te groeien. Ook het starten op verschillende plaatsen in de spheregrid (in ieder geval bij standaard pheregrid) geeft de personages toch ook weer hun diversiteit, terwijl je dan wel later in het spel elk personage alles kunt leren. Groot nadeel van 10 is dan weer de lineariteit en dan vooral het ontbreken van de world map.
X-2 is weinig speciaals maar ook weer niet vervelend om te spelen. Heb ik een keer uitgespeeld en heb me niet verveeld ermee. Verder niet veel over te zeggen.
FF12 is weer een verhaal apart, door het nieuwe battlesysteem een stuk taktischer dan de eerdere delen en een ander soort spel dan de vorigen. Het skillsysteem vond ik persoonlijk een slap aftreksel van de spheregrid uit 10. De gambits vond ik dan weer leuk om mee te kloten, levert een groot voordeel in het spel om er eens goed over na te denken en aan te passen aan de vijanden in het gebied waar je loopt. Wat ik erg miste waaren de oude bekende summons, als ik de naam bahamut hoor verwacht ik een draak, geen vliegend kasteel. De summons die dan wel in het spel zaten waren dan weer geheel oninterressant en er was totaal geen reden waarom ze er waren, niet in het verhaal maar ook voor de gevechten vond ik ze vrij nutteloos. Alleen om een specifiek personage extra te trainen zijn de summons in 12 handig. Het verhaal in 12 is niet slecht maar mist wat diepgang en kon me niet echt boeien. FF12 is ook het eerste deel waarbij ik midden in het spel een tijd gestopt ben zonder echt drang te voelen om verder te spelen (heb hem later wel uitgespeeld en daarna nog een keer van begin tot eind zonder grote pauzes). Het grootste minpunt aan 12 vond ik echter de muziek. Waar bij de andere delen het bemachtigen van de OST een must was voor mij, en de verschillende stukken je weer terug lieten denken aan delen van het verhaal, was de muziek in FF12 saai en inspiratieloos.