En uit die post blijkt maar weer eens dat je het dus niet "goed" kan doen als je niet je leven leidt in de naam Gods. Vertel gerust dat Hij van jou houdt, maar vertel me niet dat God van
mij houdt, ik geloof nu eenmaal niet, en al probeer je zoveel mogelijk smilies in je post te proppen om het "grappig'' te houden, ik zie het weer als een arrogante manier van broodkruimels aan het volk strooien. Je laat ons zien hoe goed jullie zijn door op zo'n schijnheilige manier te strooien met liefde.
Kan ik niet gewoon mijn naaste lief hebben, respect hebben voor anderen, niet stelen enzovoort
zonder dat ik dat in Zijn naam moet doen?
Ben ik dan minder omdat ik het gewoon doe omdat ik
zelf vind dat het zo hoort? Ik heb er geen flauw geloofsexcuus voor nodig, ik ben van mezelf uit een goed mens. Ik kan uit mezelf verleidingen weerstaan, wil zelf graag goed leven maar niet ten koste van een ander.
Over de stelling: Arrogantie is geen zwakte; Onbewust zijn is een zwakte. Als ik moet solliciteren dan zorg ik ervoor dat ik wat arrogantie uitstraal. Het bedrijf moet weten dat ze zich gelukkig moeten prijzen als ze mij in hun organisatie opnemen. Dan gebruik je dus een lichte vorm van arrogantie om je eigen zelfverzekerdheid uit te stralen. Straal je dit overmatig uit, dan wordt het irritant en dan is arrogantie een zwakte door het onbewust zijn van de overdaad.
Edit:
Nog even een stukje opnieuw gelezen en ik wil nog het volgende bespreken:
God wil graag dat iedereen tot inzicht komt dat ze het zelf niet kunnen oplossen. Dat ze niet zelf tegen de wereld opkunnen, dat ze niet zelf goed kunnen doen, dan ze niet uit hunzelf zonder angst kunnen zijn, dat ze niet uit hunzelf tevreden kunnen zijn met wat ze hebben. Dat ze niet uit zichzelf zonder stress kunnen zijn. iedereen heeft gewoon God nodig om constant gelukkig te zijn
Hieruit blijkt iets wat ik al eerder heb genoemd in een draad van oude_opa: Is geloof dan niet gewoon een uitvlucht voor een tekort aan zelfvertrouwen?
Als je eenmaal vindt dat je zelf het niet kan oplossen, dat je zelf niet tegen de wereld opkan, dat je niet goed kan doen, niet zonder angst kan zijn, niet uit jezelf tevreden kan zijn met wat je hebt, niet zonder stress kan zijn...
Als geloven in God voor jou dan de uitweg is, dan is dat geweldig, maar denk er eens over na of het niet gewoon een reflectie is van het niet durven vertrouwen in jezelf.
Eenmaal gelovig kom je er niet meer uit, want volgens het geloof mag je niet arrogant zijn, en als je denkt dat je het alleen af kan, zonder God, dan ben je dus arrogant...
[
Voor 32% gewijzigd door
Twee Dee op 05-03-2004 22:12
]
Luister nou gewoon naar me, dat voorkomt dat ik later "zie je wel" moet zeggen.