Tja... precies om deze reden vind ik het een vervelend boek. Maar ik vind het wel cool dat juist jij hier zo relaxed op reageert!
Ik ben het met je eens dat de uitkomst min of meer onontkoombaar was. Een antwoord zou kunnen zijn: God heeft de mens naar zijn evenbeeld geschapen, maar de mens moest eerst nog een groeiproces doormaken voor hij de goddelijke eigenschappen kreeg. (het evolutieproces of beschavingsproces?) Op een bepaald moment verandert hij van een dier in de denkende bewuste mens. Hoewel het een direct gevolg is van de scheppingsdaad, schrikt God van de nieuwe concurrentie.
Maar als God dus al van te voren wist dat de waarschijnlijkheid dat er een mens van die boom zou eten zo ongeveer 99,9999% was dan gaf hij ons toch eigenlijk erg weinig keus. En als een boek als de bijbel (God's woord) dan de schuld in onze schoenen schuift en God's zoon Jezus moet sterven om de zonde, die wij hebben begaan, weer recht te zetten, dan heb ik zoiets van... er klopt helemaal geen snars van het hele verhaal.
Het lijkt een vreemde conclusie. Maar je moet niet vergeten dat voor de joden God bovenal een menselijke God is, aangezien hij ons naar zijn evenbeeld heeft geschapen. Dat moet ook wel want anders zou je geen zinnig woord over hem kunnen zeggen.
[...]
De Joodse God is welliswaar oneindig veel wijzer dan wij, maar toch bezit hij alle menselijke kenmerken. Hij is een ware superman. De christenen hebben God veel metafysischer gemaakt. God is pure goedheid, God is liefde etc. Dat is leuk, maar daar kan je veel minder mee.
Je hebt helemaal gelijk, de christenen kunnen eigenlijk geen zinnig woord zeggen over hun metafysische God. En dat is op z'n minst een gigantisch probleem als je er toch graag over wil praten. Dat hebben de Joden toch beter voor elkaar dan. Maar hun superman kan volgens hun niet eens een steen maken die voor hem te zwaar is om te tillen, dus omnipotent is hij niet. En met dezelfde stijl van redenatie kom je ook al snel tot de conclusie dat hij ook niet alwetend kan zijn. Superman misschien wel, maar da's toch een beetje minder dan wat de brochure van de christenen vermeldt.
Voor de Joden is het heel belangrijk dat God een menselijke God is, omdat gedrag van mens tot medemens steeds wordt afgeleid van het gedrag van God naar mens in de bijbel.
De Joodse God reageert dus vaak erg menselijk. Het beeld dat het meest toepasselijk voor hem is, is die van een wijze vader. In dit geval die van een vader die geconfronteerd wordt met kind dat volwassen wordt, zijn onschuld heeft verloren en een eigen wil gaat vertonen. In eerste instantie reageert hij een beetje onwennig, zoals vaders helaas vaak doen, maar al snel accepteert hij de nieuwe volwassene.
Maar het probleem met een "menselijke" God is dat er meer basis principes van het christelijke geloof op hun gat gaan.
Het hemel-hel principe kan bijvoorbeeld niet kloppen.
Als je het leven als een spel ziet, met de christelijke leefregels als spelregels. Dan is God menselijk gezien niet eerlijk. Hij vraagt niet voordat je begint even of je uberhaupt mee wil doen, en hij vertelt de spelregels ook niet vooraf zodat je samen kunt onderhandelen over aanpassing van sommige regels. Nee, God die heeft je alvast ingeplanned voor het spelletje en voor je het in de gaten hebt is het spel begonnen. Tja, de spelregels worden je bijgebracht door je medespelers die de regels zelf ook door overlevering hebben verkregen. Nou... dan gaat er wel eens iets mis in het spel en dan wil je de spelleider/scheidsrechter even spreken. Iedereen roept "gewoon op je knieeen en zeggen wat je dwars zit" hij hoort je dan wel en dan helpt hij je wel effe, het staat in de handleiding. Maar effe langskomen of wat van zich laten horen is blijkbaar teveel gevraagd. Maarja, wie maakt er dan ook een complex spel met 6 miljard spelers, da's niet bij te houden natuurlijk en er zijn vast veel grotere problemen elders die zijn tijd en aandacht eisen.
Maareh, even over die "spelregels". Als je je niet aan de regels houdt dan moet je naar de hel. Da's een plaats waar het naar menselijke maatstaven blijkbaar niet echt prettig vertoeven is. En da's nog niet alles... het is geen retourtje en het verblijf is permanent en zonder einde. Hmmz... De andere optie is toch een stukje beter. Als je namelijk een beetje je best hebt gedaan dan mag je naar de hemel, een plaats waar het onvoorstelbaar aangenaam zou moeten zijn. Maar dan krijg je toch een probleem als een "menselijke" God dit hele concept heeft opgezet!
God speelt naar menselijke maatstaven gewoon vals/unfair door ten eerste niet te vragen of je mee wilt doen, en da's nog niet zo'n probleem... ware het niet dat hij aan het eind van het spel geen derde mogelijkheid biedt. Er zou eerlijk gezien een derde optie genaamd "OK, je hebt voor spek&bonen meegespeelt, je stopt met bestaan en er zijn verder geen consequenties". Kijk dat zou menselijk gezien eerlijk zijn. Maar er staat niks over vermeld in de handleiding.
Vervolgens kan het hele hemel en hel concept niet als je uitgaat van een "menselijke" God want als je een mens vraagt "Zou jij je kind voor eeuwig in het hellevuur laten branden?" of "Zou jij je kind de vrije keus afnemen door de hel als straf te stellen, en deze straf hangt als een zwaard boven het hoofd van je kind gedurende het hele leven?" of "Kan jij gelukkig zijn in de hemel als je weet dat je kinderen of ouders op dat moment voor eeuwig in de hel zitten?" En hoe kan je geluk voelen als je geen verdriet meemaakt. Naar mijn idee is het contrast tussen deze twee uitersten hetgeen de heftigheid van een ervaring bepaald. Als je jaren lang gelukkig bent wen je eraan en zwakt het af, maar als je tussentijds ongelukkig bent zal je het geluk heviger ervaren als je dat weer meemaakt.
Dat zijn allemaal punten die het hemel & hel principe van een menselijke God finaal onderuit halen. Een christen zal dan zeggen, onze God is dus niet menselijk en zijn motieven zullen ons nooit duidelijk zijn want God's wijsheid gaat onze wijsheid ver te boven. Maar helaas kunnen ze dat niet zeggen omdat je uberhaupt geen zinnig woord over zo'n God kunnen zeggen.
Nou... dan is het kringetje weer mooi rond. Een uur verder met ouwehoeren en vervolgens geen steek verder gekomen met antwoorden op vragen. En krijg je antwoorden dan veroorzaken die alleen maar meer vragen...Verspilde moeite zou je haast denken, ware het niet dat de mens een ingebakken zucht naar mystiek heeft. Of je nou in God gelooft of niet, het blijft een fascinerend onderwerp. En dat ik er niet in geloof betekend dus absoluut niet dat ik er niet mee bezig ben, bij mij is de grootste vraag inderdaad "waarom geloven mensen".
Mijn antwoord op die vraag heeft op dit moment als kernpunt dat de mens geen snars snapt van het begrip "bewustzijn" en das niet zo gek als je de mens als ge-evolueerd dier bekijkt. De overgang van instinct naar bewustzijn moet wel een grote horde zijn geweest voor de hele mensheid. Het ervaren van de vrijheid van doen en laten, het gevoel van verantwoordelijkheid en de mogelijkheid tot inleving in andere levende wezens, kunnen niet anders dan grote invloed op de menselijke psyche hebben gehad. En blijkbaar heeft het dat nog steeds.
En je bewustzijn van het feit dat je denkt is helemaal een paradoxale ervaring. Zo schijnbaar illusionair en losstaand van het fysieke lichaam dat de mens niets anders kan dan concluderen dat dit proces zich op een hoger niveau zou moeten afspelen. We zijn immers een klont materie die bewust is van zichzelf. Vreemd, heel vreemd... maar voor mij nog steeds geen reden om dan een bovennatuurlijke "geest" of "ziel" in het leven te roepen. Wederom een variant van een menselijk trekje, labels plakken. Onverklaarbaar!? Hoppa... "bovennatuurlijk" plakkertje erop.
Neem je echter het idee weg dat de mens een ziel/geest heeft, dan blijft er helemaal geen basis voor geloof over. Zodra de mens zijn bewustzijn begrijpt zal het bewustzijn niet langer gezien worden als iets "bovennatuurlijks" en dan zijn wat mij betreft een hoop problemen opgelost en zal de imaginaire bovennatuurlijke wereld, inclusief God, tot het verleden gaan behoren. Alhoewel het dan natuurlijk, nadat we het allen eens zijn geworden over het ontstaan van het leven, toch altijd een probleem zal blijven hoe ons universum realiteit kon worden.
En laten we de drang tot zingeving van het leven maar helemaal buiten beschouwing laten. Hoeveel denkwerk daar al niet aan verspild is wil je gewoon niet weten. Voor mij is het heel simpel, go with the flow... Ik zie wel wat ik allemaal beleven zal. Ik hou gewoon mijn ogen open en probeer mijn mond dicht te houden. Die valt namelijk nogal vaak open van verbazing en verwondering. En gelukkig is verbazing en verwondering naast de mystieke ervaring wel een van de belangrijkste gevoelens die een mens heeft en beleeft. Mijnsinziens hoeft er niks meer achter het leven te zitten dan je bewust worden van het feit dat je een glimps op mag vangen van het grote geheel. En wij zijn waarschijnlijk de enige soort die in gedachten de grenzen van onze realiteit kunnen zien. Als we ze nu ook nog konden bevatten dan was het feest helemaal compleet. Maargoed, als dat er was dan was het leven een leven zonder streven. En ik denk dat "het streven naar iets" toch het belangrijkste is dat telt in onze realiteit.
Misschien is de gedachtengang
God is de ondenkbare, onnoembenoembare en onvoorstelbare oorzaak van het gevolg dat wij als universum kennen niet eens zo gek. Maar meer dan dat kan ik er helaas niet van maken
[
Voor 19% gewijzigd door
xentric op 13-12-2002 18:38
]
Als er een ding groter is dan het heelal, dan is het de menselijke verbeelding...