Doe ik ook niet. Ik probeer zorgvuldig te schrijven. Misschien is het 5%. Daarbij zijn er ook nog eens heel wat gradaties in autisme. De obsessieve professor is de tegenhanger van de geloofsfanaat. En wat blijkt, beiden worden beinvloed door autisme. Diezelfde mensen die het geloof resoluut afwijzen als fanatisme en irratationaliteit, hebben niet door dat ze vechten tegen hun alter ego.Op dinsdag 18 juni 2002 02:36 schreef testcase het volgende:
[..]
Ik zal niet ontkennen dat de verstrooide, of emotioneel onvolwassen, of inhumane geobsedeerde wetenschapper bestaat. Dat soort mensen kom je overal tegen. Maar om dat nu als generalisatie neer te zetten, doet onrecht aan miljoenen mensen die op de één of andere manier wetenschap bedrijven die ze wel op een rijtje hebben, een sociaal leven hebben en in de buitenlucht komen.
[..]
Er is een duidelijk verband tussen hoogbegaafdheid en autisme. Waaraan herken je een autist? Hij wil alles in strakke logisch structuren gieten. Autisten zijn vaak heel goed in zuiver logisch denken, Niet logische zaken als liefde of lichamelijk contact zijn voor hem bedreigend. Hij heeft altijd gelijk. Hij beredeneert zijn emoties. Hij kan zijn eigen denken niet relativeren. Omdat autisten alles beredeneren maar niet voelen kunnen ze buitengewoon onmenselijk zijn.
In vroegere eeuwen was de kerk de vrijplaats voor intellectuelen en dus kwamen ze er veelvuldig in voor. De kerk heeft aan aantrekkingskracht en macht in het westen dusdanig ingeboet dat geloofsfanatisme moeilijk een probleem genoemd kan worden. Hoewel ik toe moet geven dat onze pastoor waarschijnlijk een autist is (gezien de wereldvreemde, egocentrische manier waarmee hij dwars tegen zijn parochianen ingaat)Tegenwoordig opeens niet meer? Ik vind het nogal een zware diagnose waar je mee rondstrooit. Waar komt toch die fixatie op autisme vandaan?
Wat ik mensen hier (tevergeefs) probeer te laten inzien is dat de tegenstellingen tussen wetenschap en geloof niet fundamenteel zijn, maar het gevolg van engdenkende mensen aan twee kanten, die beiden aan het zelfde syndroom leiden. Zo kunnen we loskomen uit die eeuwige tweestrijd die tot niets leidt. Tot nu toe lukt dat niet, er is weinig weerklank op wat ik schrijf, enkel herhaling van standpunten.
Als er internationaal afspraken gemaakt kunnen worden door overheden over de toepassing van technologieen is dat prima. Probleem is dat zelfs over zoiets evidents als het bezit van atoomwapens of het gebruik daarvan het niet mogelijk is om alle landen op een lijn te krijgen met zeer gevaarlijke consequenties. Daarbij zijn veel landen niet democratisch. Ook de klimaatconferentie is een mislukking omdat sommige landen zich door kortzichtig eigenbelang laten leiden.Mee eens hoor, die verantwoordelijkheid leggen wij als het goed is bij onszelf en onze politieke democratisch gekozen vertegenwoordigers. Ik ben het er mee eens dat toepassing van wetenschappelijke uitvindingen, ontdekkingen, enz. onder een democratische wetgeving en duidelijke voorschriften vallen. Lijkt me logisch. Liefst zo internationaal mogelijk, anders hebben wetgeving en voorschriften soms weinig nut.
Daarom is het heel belangrijk om eerst na te denken over de consequenties, voordat men nieuwe technologien ontwikkeld. Kerncentrales bouwen en daarna gaan nadenken hoe we het probleem van radioactief afval gaan oplossen is stupide. Juist autististische wetenschappers hebben de neiging zich van niets en niemand iets aan te trekken. Bekend is het verhaal van Edward Teller. Een geweldig genie die zo'n beetje in zijn eentje de waterstofbom heeft doorgedrukt en ontwikkeld (Later gepersifleerd door Peter Sellers als Dr. Strangelove). De italiaanse arts die mensen wil klonen is een ander voorbeeld.
Juist omdat overheden er niet in slagen om goede afspraken te maken, zou de wetenschap een eigen ethiek moeten ontwikkelen die ze haar leden bindend oplegt. Bovendien zouden er wereldwijd duidelijke afspraken moeten worden gemaakt in welke richtingen het onderzoek zich niet mag ontwikkelen.