Op maandag 27 mei 2002 20:36 schreef wieikke het volgende:
Het wordt hier vaak gezegd dat een hoog IQ een erg leven veroorzaakt. Maar ik denk dat wanneer dat hoge IQ wordt bijgestaan door een hoog EQ dat je dan wel erg gelukkig kan zijn. Je wordt ongelukkig als je slimmer bent dan goed voor je is.
Ik ben het ook 100% eens met deze stelling.
Ik heb zelf een iq van 130+ (Mensa test in Utrecht(test gemaakt met enorme kater

)) maar ik heb Mavo afgerond !!
Ben van VWO naar HAVA naar MAVO gegaan en dat kwam (deels) doordat ik op de basisschool geen motivatie had om te studeren (stof was gewoon te simpel) heb ik nooit de moeite genomen om te leren leren (nee geen typo

)
Mijn schoolcarriere tot het VWO was een fluitje van een cent waar ik zonder moeite 9's en 10en haalde maar toen ik op het VWO kwam moest ik opeens wel leren

maar ik had altijd (onderbewust) het gevoel dat het voor mij niet nodig was.
Wiskunde,Natuurkunde en Scheikunde was geen probleem maar vooral bij de talen kwam ik daarmee in problemen, wat het gevolg had dat ik meer en meer een aversie tegen het school systeem kreeg.
Doordat ik mezelf zo slim vond (vind

) heb ik altijd gedacht dat ik geen opleiding nodig had (stom stom

) en er daarom ook mijn best niet voor deed
Was ik iets dommer geweest dan had ik waarschijnlijk een hele andere motivatie bij mijn school gehad (misschien was het dan ook zo gegaan maar dat is niet zeker) en was het dan wel beter met mij gegaan.
Ik ben er ondertussen wel overheen geklomen

en heb werk maar het is in principe wel "onder mijn nivo" maar voorlopig bevalt het me nog wel

Plus ik heb het geluk dat in tegenstelling tot veel hoogbegaafden wel sociaal aangelegd ben
Te slim is absoluut mogelijk, in mijn geval valt het nog wel mee en had het met goede begeleiding anders kunnen lopen maar mensen met een IQ van 180+ kan ik het me voorstellen dat die weinig uitdagingen op scholen krijgen en daardoor juist afzakken en geen gebruik van hun potentieel maken