zelfmoord waarom?

[NoBody]

Nou las je verdrietig bent over de hele wereld kan het ook gewoon over gaan, lijkt mij. Soms lijkt het alsof het nooit meer goed zal komen, en misschien is dat ook wel zo, maar als je daar verdrietig over bent, kan dat ook gewoon weer ophouden: je denkt er gewoon niet meer over na, en gaat aan blije dingen denken. Soms gebeurt dit gewoon na een tijdje...en dan

Als ik dat zo lees, denk ik vrijwel direct aan iemand die in je directe omgeving is overleden en waar je verdrietig over bent. Misschien slaat het totaal nergens op, maar als iemand in je directe kring komt te overlijden dan ben je eerst verdrietig, hoe verdrietig hangt natuurlijk af van hoe belangrijk de betreffende persoon voor je was.

Ik dwaal nu al af geloof ik

Waar ik op doel is dat je dan eerst ook verdrietig bent maar voordat je het in de gaten hebt denk je er eigenlijk op het laatst niet meer aan en gaat 'je leven gewoon verder'.

Maar goed eigenlijk is deze reply offtopic dus ik zal niet veel meer zeggen dan dat ik dit even kwijtwilde om toch nog wat inspraak te hebben voor zo'n interessante topic. Dit is voor het eerst dat ik eens even bij 'Wetenschap & Levensbeschouwing' zit en ik ben d'r nu al vanaf 12 uur mee bezig ofzo, en dat is dan alleen maar lezen. Kun je nagaan hoe interessant ik het vind

[Anoniem: 35465]

Op zaterdag 20 oktober 2001 01:50 schreef koekoeksjong het volgende:

[..]

Als je jezelf ongelukkig voelt 'meen' je dat iedereen
om je heen 'gelukkig' is hetgeen natuurlijk niet het
geval is.
De meesten zullen zich wel 'prettiger' voelen dan jij
met je verdriet, maar dat verdriet gaat over .

"De enige met wie ik me ooit gelukkig heb gevoeld is
inmiddels mijn ex", schrijf je.

Natuurlijk ben je verdrietig momenteel maar er komt
een moment dat je wéér dat geluk zult vinden .
Als je dán om je heen kijkt lijkt de wereld tegen-
overgesteld aan nu, namenlijk 'rose' en beide werelden:
die 'zwarte' van nu en die 'rose' van straks zijn
'schijnwerelden' en niet de werkelijke

Helaas...; de échte wereld is nogal ---> grijs....

Ja ms wel maar toch heb ik me eigenlijk nog nooit echt helemaal gelukkig gevoeld in mijn hele leven. Ik heb altijd wel wat gehad. En eigenlijk als ik dan weer tv kijk dan word ik best wel emotioneel ,want dan zie je 9 van 10 keer mensen die leuke dingen doen terwijl ik dat nooit gedaan heb. Ja tuurlijk ik ben wel is uit geweest. EN ik ben wel is opvakantie geweest maar daar houd het ook zo snel op.

[Anoniem: 6714]

Ja ms wel maar toch heb ik me eigenlijk nog nooit echt helemaal gelukkig gevoeld in mijn hele leven. Ik heb altijd wel wat gehad. En eigenlijk als ik dan weer tv kijk dan word ik best wel emotioneel ,want dan zie je 9 van 10 keer mensen die leuke dingen doen terwijl ik dat nooit gedaan heb. Ja tuurlijk ik ben wel is uit geweest. EN ik ben wel is opvakantie geweest maar daar houd het ook zo snel op.

Mischien voel je je niet gelukkig omdat je een referentiepunt neemt wat dan voor jouw "geluk" inhoudt? Heb je je wel eens afgevraagd wat voor jou geluk is? Mischien is dat eens een betere vraag die je kan beantwoorden voordat je gaat vragen of je nou wel of niet gelukkig bent, want ik neem aan dat dit voor iedereen anders is.

Dat jij je lange pan (= uitdrukking voor gezicht met een ongelukkige emotie) mischien vergelijkt met die bekken op televisie waar ze allemaal moeten lachen (immers, ze krijgen daarvoor betaald) en leuke dingen doen, is dat wel zo werkelijk allemaal? Ben je iemand die altijd kijkt naar mensen die gelukkiger zijn? (schijn bedriegt vaak, namelijk). Wil je gelukkiger zijn dan dat je nu bent? (ja, je bent ongelukkig zeg je; maar ben je ongelukkig omdat je recursief over die vraag denkt?) Kan je uberhaupt tevreden zijn? je zal toch zat hobbies kunnen hebben waar je zat plezier aan kan hebben, of ben je iemand die periodes heeft waarin je "in niets zin" hebt en daarom niet gelukkig bent? Ben je ongelukkig vanwege de situatie waarin de wereld zich bevindt? (de wereld is snots-rot mentaliteit?)

Weet je wat voor mij bijvoorbeeld geluk inhoudt? Dat ik bezig kan zijn met zaken wat ik interessant vindt, dat ik met mijn eigen acties en daden tevreden kan zijn, dat ik psychisch genoeg vrede met mezelf heb, dat ik tevreden ben met wat ik heb. en last but not least, dat ik kan lachen! Ik vindt dat ik gelukkig zat ben, bijvoorbeeld maar ik zal mezelf niet dagelijks vragen of ik wel gelukkig ben. Ik kan me bijvoorbeeld nauwelijks storen aan zaken waar ik geen vat op heb. Wereldellende, vervuiling, en andere zaken zijn allemaal heel erg en deprimerend, maar je zal de wereld enkel en alleen niet kunnen veranderen bijvoorbeeld. (dit is een denkdiscipline die ik mij heb aangepraat; en deze is imo eigenlijk niet eens zo'n slechte)

Dat je "altijd wel iets hebt gehad", tja, wie niet? Feit is wel, dat geluk niet aan een strohalm hoeft te hangen, namelijk datgene wat "je hebt gehad" wat bijvoorbeeld misgaat bijvoorbeeld.

p.s: ik spring er ook maar ineens in omdat ik jouw reply zag. Ik heb de thread vluchtig doorgelezen. meer ook niet. Mischien dat mijn commentaar op een of andere manier nut heeft.

[Anoniem: 30239]

Op vrijdag 19 oktober 2001 04:00 schreef koekoeksjong het volgende:

[..]

Zou het zo kunnen zijn 'madscientist2' dat jij met 'leven' bezig bent, zo door de bank genomen en hij -in tegenstelling tot de personen uit zijn omgeving- met de 'dood'?

Hij kon de -zelfgekozen- dood van zijn vrouw niet verwerken en jij kunt je nu zelf een beetje voorstellen wat er dan door zijn hoofd moet zijn gegeaan.

Jij vraagt je namenlijk ook -als collega zijnde- af 'had ik er wat aan kunnen doen?'
Dat gevoel moet hij -tig keer zo sterk hebben gehad ten opzichte van zijn (overleden) vrouw !
Dat (terecht of niet) schuldgevoel moet hem hebben geslooopt !

Als een persoonlijke ervaring zo diep in je geest ingrijpt dat het 'traumatische-vormen' aanneemt en je dat 'trauma' niet op de juiste manier verwerkt -of kunt verwerken om wat voor reden ook- zul je er op d'één of andere manier toch een richting aan moeten geven, of je nu wilt of niet.

Die collega had op jullie werk -waarschijnlijk- nog genoeg afleiding en daarom merkten jullie er weinig van; hij kon op z'n werk (voor zover dat mogelijk was) zijn 'zinnen nog verzetten' en zal daar ook blij en dankbaar voor zijn geweest maar bij (elke) thuiskomst moet zelfs de deurmat een al niet te nemen barrière zijn geweest....; thuis lag de hel!

De autoroute naar huis brengt hem naar 'die-doorgemaakte hel'; na een heel weekend in die hel komt hij vervolgens tot het inzicht dat er maar één manier is om eraan te ontsnappen, dezelfde weg kiezen als zijn vrouw en haar -misschien- nog weer 'ontmoeten' ook...

Voor de meesten onder ons, die volop bezig zijn met het nog vorm geven van 'leven' gelukkig onbegrijpelijk maar met enig inlevingsvermogen -en levenservaring- heel wél te begrijpen...

Hij heeft op dat moment de -voor hem in zijn ogen- enig mogelijke beslissing genomen.
Het is -voor ons- te hopen nooit zelf voor zo'n moeilijke keus gesteld te worden...!!

Ten eerste soory dat ik zo laat reageer op je stukje. Heb het druk gehad van het weekend.

Maar aan deze dingen hebben wij ook gedacht. Alleen al het besef dat iemand zoveel pijn heeft dat hij niet meer verder wil. Niet meer kan genieten van de nog mooie dingen in het leven. Dat is voor iemand zoals ik, die echt van elke dag geniet, moeilijk te begrijpen. Dat je elke dag met de gedachte van dood gaan leeft.
Misschien het feit dat hij totaal geen adv of vrije dagen op wilde nemen, zagen we achteraf wel als een signaal.

Achteraf vraag ik me dan ook af of dit wel "echt" een vrijwillige keuze was. Zelf denk ik nl dat als zijn vrouw geen zelfmoord had gepleegd hij dit ook niet had gedaan.

[Anoniem: 37519]

Op zondag 21 oktober 2001 20:46 schreef madscientist2 het volgende:

[..]

Achteraf vraag ik me dan ook af of dit wel "echt" een vrijwillige keuze was. Zelf denk ik nl dat als zijn vrouw geen zelfmoord had gepleegd hij dit ook niet had gedaan.

Dan is het nog steeds een vrijwillige keuze... Dat de persoon in kwestie vond dat hij geen keuze had betekent nog niet dat dat inderdaad het geval is.

Hoe dan ook, laten we hopen dat die collega nu rust heeft gevonden.....

[Anoniem: 33181]

wat ik me afvraag: zou je spijt krijgen van zelfmoord?

[Anoniem: 37519]

Op maandag 22 oktober 2001 16:20 schreef JDMorpheuS het volgende:
wat ik me afvraag: zou je spijt krijgen van zelfmoord?

Er is zojuist een thread over het hiernamaals gestart.... misschien een leuk onderwerp voor die thread?

[Gnoom]

Op maandag 22 oktober 2001 16:20 schreef JDMorpheuS het volgende:
wat ik me afvraag: zou je spijt krijgen van zelfmoord?

Volgens het einde van jouw signature maakt het allemaal niks uit, dus is er ook geen reden om er spijt van te krijgen(als je stiekum toch niet dood zou zijn). Het is van te voren moeilijk te voorspellen of het ooit beter met je zal gaan, dus of je spijt krijgt van het niet gedaan hebben of spijt zou moeten hebben van het wel gedaan hebben... He zijn er mensen die spijt hebben van het niet zelfmoord gepleegd hebben... lijkt me ook wel interessant.

[KroontjesPen]

Spijt omdat je een of andere, extra, straf krijg denk ik niet. Dat gebeurd niet.
Wel doordat je de za(a)k(en) nu kan over zien en denkt 'was dit alles?'.
Ook het achter laten van dierbare, vaak in verdriet, kan een soort remmende werking hebben op je start daar.

Zoals ik al eerder heb aangegeven komt een gevoel van ' jammer dat het toen & toen mislukt is' naar boven ja.

[jeroendevries]

Waarom?

[Anoniem: 9704]

Ja man goeie plaat fade to black van de metaalie mannen uit de tijd dat ze nog allemaal een langdradige pruik bezaten

Ik zeg altijd maar dood kan je nog lang genoeg zijn.

Maar als ze morgen tegen me zegen dat ik ongeneselijk ziek ben schiet ik mezelf onmiddellijk voor m'n kokosnoot

want de dood kan nooit erg zijn... voor ik geboren was kan ik me ook geen ellende herinneren dus....

[Anoniem: 27440]

omdat je beter dood kan zijn. als je dood bent heb je geen gezeik, je word niet gepest en niemand vind je vreemd, je bent geen buitenbeentje. en je hoeft geen stapels medicijnen meer te slikken. Bovendien denk je niet meer de hele dag door non stop aan 1 stuk door over allerlei dingen.

oftewel: je kan beter door zijn!

maar ik durf er geen einde aan te maken, dan doe ik anderen pijn.

[Anoniem: 19806]

Ik hoor hier geen heilig 'Ja', geen volmondig ja op het leven! Jammerlijk is dat. Je hoort hem bij mij ook nog niet, maar hij zit er aan te komen, zeker. Of niet natuurlijk.

Mijn punt is dat je als mens op een gegeven moment een keuze moet maken: kies ik voor het leven of niet? En als ik voor het leven kies, waarom dan? Waarom zeg ik 'Ja' tegen het leven? Als je geen antwoord hebt op deze vraag of niet bezig bent te zoeken naar een antwoord dan is je leven niets anders dan een zinloze ervaring.

[Anoniem: 20737]

blablabla, o nee er heeft aleens iemand de goede tekst voor mij geschreven

Queen:

Mama, i don't want to die
I sometimes wish i've never been born at all

Verder vind ik dat je respect moet hebben voor een ieder die het lef heeft het recht van leven en dood in eigen hand te nemen (en dan doel ik op diegenen die dat beslissen over hun EIGEN lichaam).

[Anoniem: 16192]

om 95% van de zelfmoord acties te voorkomen zal de rest v.d. mensheid moeten veranderen en mensen moeten accepteren zoals ze zijn en onvoorwaardelijk klaar staan voor mensen enzo... dit is alleen niet haalbaar....

[Ed_Capone]

Ik kan nu ook niet zeggen dat ik vind dat ik een echt leuk leven heb, maar ik pak over een jaar of 3 de bende wel in en ga ik emigreren naar een land waar het leven gewoon een stuk relaxer is dan hier in Nederland. Hier draait het toch alleen nog maar om geld. Plus dat je hier veel slecht weer hebt.

[Anoniem: 28635]

Ik denk dat het valt onder het fenomeen dat mensen zichzelf verminken als ze zwaar depressief zijn.
Want innerlijke pijn kun je even vergeten door jezelf te pijnigen. Het is een vlucht van hun harde werkelijkheid denk ik.

"Alles is beter dan dit leven"

Maar dat is mijn ervaring ervan

[SuperPotato]

-

[ Voor 100% gewijzigd door SuperPotato op 18-03-2017 09:35 ]

[Confusion]

-RMW- schreef:
Dat doel, daar kan ik heel erg goed inkomen. Ik zelf heb ook hier last van gehad en enigzins nog steeds af en toe. En inderdaad, het hierbij ongelukkig zijn zorgt voor een ongelofelijk slecht gevoel, ik heb het ook al meegemaakt.

Zelfmoord als laatste oplossing is echter wel een grote stap denk ik toch. Het moet toch wel erg lang aanhouden zo slecht gaan dan...

Met zelfmoord neem je alle overige opties weg. Dat is de enige reden om geen zelfmoord te plegen: het definitieve. Als de andere opties ooit om andere redenenen wegvallen, dan zal ik zeker niet schromen er een eind aan te maken. De kans dat dat gebeurt is klein; er zal, zelfs voor een atheist, vrijwel altijd hoop blijven.

[Anoniem: 44720]

Als sinds enkele jaren (altijd al), heb ik moeite om te willen leven. Ik heb al vele psychiatrische onderzoeken moeten ondergaan, en ze zeiden dat ik hoogbegaafd was (IQ 150-160 of zo) en dat ik asperger had. Asperger is een speciale, 'lichtere' vorm van autisme. (Op de Nederlandse tv was er trouwens een uitzending over asperger, ik woon wel in belgië maar ik heb het toch gezien.)

Nu denk ik steeds aan zelfmoord (al vanaf dat ik het woord ken), aan waarom ik eigenlijk nog leef, van kindsaf wordt ik gepest, scheef bekeken en als raar bestempeld, hoewel ik er normaal uit zie. Om niet op te vallen moet ik al héél veel toneel spelen. Ik heb problemen met sociale contacten en gevoelens van mijn eigen kan ik niet goed uitdrukken, en van anderen kan ik ze niet goed interpreteren. Ik voel me altijd eenzaam, misbegrepen en zinloos, en elke dag elk uur elke minuut elke seconde wordt ik er mee geconfronteerd. Op school zeggen ze ook dat ik er een eind aan moet maken.

Eigenlijk heb ik nog nooit echt gelukkig kunnen zijn. Elke keer dat een ander dolgelukkig zou zijn, was ik misschien gewoon niet zoooo ongelukkig als anders. Het moet verrijkend zijn denk ik, echt geluk. Ik zal het wel nooit kunnen meemaken.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien. Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen en die pijn dat verdooft even, ik moet toch al zoveel pillen slikken, misschien heb ik daarom geen pijn.

Als ik zelfmoord zou plegen zou het met een revolver zijn, de kans dat je als een kasplant verder moet leven na een overdosis is groot, en jezelf ophangen of zo is ook moeilijker, een geweer is een makkelijkere weg denk ik.
Meteen ook een van de grootste redenen waarom ik dit nog niet gedaan heb.

Over mijn ouders zit ik eigenlijk niet zoveel in voor na mijn dood, het klinkt misschien hard, maar ik voel geen enkele affiniteit met hen, en ik zou ze ook niet missen. Waarschijnlijk vinden jullie dit ziek klinken, en waarschijnlijk hebben jullie gelijk ook.

Ondertussen heb ik nog een gebroken hart ook (al veel te lang), het is mijn eigen domme schuld dan ook nog. Als je alles gelezen hebt kan dit wat contradictorisch klinken, maar ik denk dat ik gewoon een onderscheid maak tussen veronderstelde genegenheid/liefde en liefde die niet vanzelfsprekend is.

Waarom leef ik eigenlijk, wie zou er wat om geven, om mij, ik heb geprobeerd echt waar met de mensen begaan te zijn, vrienden te maken enz. maar het gaat gewoon niet. Of ze nu morgen, volgende week of binnen 75 jaar een zerk boven mijn kop zetten: wat i het verschil? 1 dag, 1 week of 75 jaar verdriet?

Nu ik er zo over nadenk is de kans dat ik binnen één/enkele maanden/jaren nog zal leven, niet echt bijster groot, maar ik hoop dat er door deze topic en de mensen die gepost hebben, er toch nog iemand een mooi leven kan hebben.

dat hoop ik echt
nog veel geluk (nee niet succes, alles draait om succes en prestaties nu en dat steekt echt tegen) in dit leven of in een ander, en mochten we elkaar daar tegenkomen, tot dan

b.t.w. ik heb dit twee keer moeten tijpen omdat m'n pc
gecrasht was pfffff

[e-mail]

[Anoniem: 44698]

Het gaat pas echt fout als mensen die toch niet al te happy zijn zich af gaan vragen wat de zin van het leven is... die is er niet... als ze daar achter komen willen ze nog wel eens zelfmoord plegen...

[Anoniem: 9982]

Mijn persoonlijke ervarig is dat het hebben van veel tijd niet goed is voor een mens. Daar ga je veel te veel van nadenken. En dat is absoluut niet goed. Dan blijf je hangen in je eigen gedachten. Dat brengt onmogenlijke standpunten met zich mee. Zo ken ik een geval van een jongen die zelfmoord heeft gepleegd omdat hij tot de conclusie kwam dat je de wereld niet kan verbeteren.

Voor een gedachtewisseling is dit topic een uitkomst. Het laat je zien hoe andere mensen over een zwaar onderwerp als zelfmoord denken. Erover nadenken is 1 ding, maar het ook doen gaat mij te ver. Er is nog zoveel om mee te maken. Vooral op jongere leeftijd heb je het idee dat je alles al weet, maar eigenlijk weet je niet veel. En niet alles is zoals een ander (of misschien wel jezelf!) je voorspiegeld.

En: wat anderen denken is ook niet altijd belangrijk! Je grootste vijhand ben je nog altijd zelf! Geen mens kan me wijsmaken dat iemand gelukkig kan leven als deze zich de hele tijd anders voordoet. Ga ook niet zitten nadenken over iets dat 'hij/zij wel eens zou kunnen gaan zeggen'. Je kunt niet iedereen tevreden stellen. Mensen kunnen totaal anders reageren dan jij in gedachte hebt.

Persoonlijk ken ik ook een medium en volgens die persoon kun je na je dood je hele leven opnieuw bekijken. Het lijkt me alles behalve prettig als je jezelf zo aan een einde ziet komen. Dan lijkt het me dat iemand het dan pas zonde vind dat hij/zij er een einde aan heeft gemaakt.

[Anoniem: 24260]

Zelfmoord waarom?

Dat kan zoveel redenen hebben, ik heb het hele draadje doorgelezen en wou op zoveel reageren maar ik ga eerst es een eigen schets en kijk geven.

Eerst het waarom:

Mensen zien het soms totaal niet meer zitten, school, geen doel in het leven, problemen thuis, problemen met vrienden, met zichzelf in de knoop zitten op verschillende vlakken (zoals liefde, geaardheid, levensdoelen,...). Het wordt sommige mensen niet gemakkelijk gemaakt, sommigen plegen zelfmoord omdat ze veel problemen hebben, anderen omdat ze het leven niet meer zien zitten en nog anderen omdat ze meer aandacht willen (niet negatief bedoelt).

Ook ik heb al vaak gedacht aan of het niet beter zou zijn zonder mij, omdat ik het één bepaald iemand zeer lastig maak, misschien te lastig. Omdat ik verliefd ben op 2 personen waar het niet kan (omdat zij zo niet zijn). Omdat ik aandacht wil van die ene persoon. Verder omdat het totaal niet hoort dat ik ben, omdat bepaalde mensen daar falikant tegen zijn.
Soms voel ik mij heel neerslachtig (beetje zoals nu) omdat ik dan denk dat hij niet met me inzit, omdat ik meer aandacht wil van hem, omdat ik bang ben van verschillende dingen (zoals resultaten studie, reactie ouders en omgeving enz...).

Maar anderzijds denk ik dan van had ik nu zelfmoord gepleegd hadden mijn ouders totaal niet geweten waarom en zouden ze zich schuldig voelen. Net zoals mijne beste maat (die "hij") zich erg schuldig zou voelen omdat hij niet kunnen helpen heeft enzo, niettegenstaande dat hij hard probeerde. Hij zou kunnen denken dat hij faalde, en hij zich misschien zelfs zijn hele leven heel erg schuldig voelen. Net zoals Triple_6 heel erg begaan is met zijn vriend die dat deed.
Ik zou dat niet gerust kunnen sterven op die manier, wetende dat mijn beste maat er kapot van zou zijn.

Ik ken het gevoel van geen uitweg meer weten, het doelloos vinden van alles, totaal geen zin meer hebben in het leven. Iedereen die daar al es aan dacht heeft zo zijn eigen redenen en zijn verhaal. Maar ik wil toch zeggen DOE HET NIET, je maakt er vele mensen hun leven kapot mee, ook van mense vanwie je denkt dat ze niet met je bezig zijn, van wie je denkt die zitten totaal niet met mij in.

Ik zeg men moet zich proberen fixeren op één goed ding, ik ken NIEMAND die niet één ding goed heeft in zijn leven. Als je je daarop fixeerd en daaraan denkt dan is er nog een spronkeltje hoop. Zorg dat je die niet verliest.

Maar ik ben aan het uitwijden nu dus ik hou maar op, maar aan allen die dit leest en ooit denkt om zelfmoord te plegen, please doe het niet, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen.
Als je zelfmoord pleegt is er geen stap terug, je kan er geen spijt meer van hebben achteraf want je bent er niet meer. Het leven heeft ook veel te bieden, ze neemt veel weg en maakt veel kapot maar ze biedt ook veel, probeer iets te doen met je leven. En pas je niet in deze maatschappij, verhuis en help andere mensen, dat kan deugt doen.

Zo ik hoop dat sommigen iets aan mijn bijdrage hebben, net zoals ik ook een beetje met mijn ander topic probeerde te doen. Ik wil mensen kunnen veranderen!!!

_{en let nekeer niet op de gebrekkige zinsbouw want iedereen zit daar altijd over te neuten, ik heb het opgeschreven zoals ik het voel en denk, spelling is hierin minder belangrijk. Iedereen die me wil verstaan verstaat me denk ik wel.}

Life is a state of mind *** hobbit

[Anoniem: 39867]

Op vrijdag 19 oktober 2001 13:44 schreef NukeZz het volgende:
Wat ik trouwens wel stom vind is at in sommige godsdiensten zelfmoord een strafbaar feit is. Slaat nergens op. Als je zelfmoord pleegt ben je toch al dood? Hoe wil je dan nog gestraft worden

Een wat late reactie, maar dit heb ik mij ook afgevraagd. Ik kwam op het volgende:

In het christelijk geloof is zelfmoord inderdaad een zonde, of eigelijk betergezegd: wanhoop is een zonde. (Zelfmoord is een wanhoopsdaad). Ik denk dat het zonde is omdat je hiermee God negeert en/of niet erkend, want uit het geloof (in God) put men namelijk hoop. Wanneer men waarachtig gelooft is er altijd hoop imo.

Hoe het met andere geloven zit heb ik mij niet in verdiept.

[Anoniem: 27440]

dood is fijn. ik stop er niet mee om geen anderen pijn te doen. maar het liefste wil ik dood. dood dood dood

[Confusion]

Sacrine schreef:
Dood is fijn.

Dat weet je niet.

ik stop er niet mee om geen anderen pijn te doen. maar het liefste wil ik dood.

Ga naar je huisarts en vertel dit. Die zal je doorverwijzen naar een psycholoog. Ga in ieder geval met iemand praten: als je niets doet komt er geen oplossing. Als je toch al op het punt bent dat je dood wil, dan heb je niets meer te verliezen en kan je dus werkelijk alles proberen om je probleem op te lossen.

[Anoniem: 21449]

Als ik deze topic zo lees, krijg ik de rillingen over mijn rug. Waarom willen jullie toch zelfmoord plegen?

Het antwoord op jullie vragen is het geloof in Jezus Christus. Nu zullen er vele zijn die mij belachelijk gaan maken, maar dt geeft niet.

Kom toch met je vragen bij Jezus. Wat heb je te verliezen...je hebt dan alleen maar te winnen!!

[Anoniem: 24260]

Op zondag 03 februari 2002 13:38 schreef Sacrine het volgende:
dood is fijn. ik stop er niet mee om geen anderen pijn te doen. maar het liefste wil ik dood. dood dood dood

Nee dat wil je niet, je wil niet dood, je bent zo jong en je zou zo veel mensen kwetsen. En ge hebt nog zoveel te bieden en ge zijt gene dommerik da ebde al bewezen met je differentiëren enzo, hoever sta je daar overigens, heb je al veel boeken gelezen???

Als ik deze topic zo lees, krijg ik de rillingen over mijn rug. Waarom willen jullie toch zelfmoord plegen?
Het antwoord op jullie vragen is het geloof in Jezus Christus. Nu zullen er vele zijn die mij belachelijk gaan maken, maar dt geeft niet.

Kom toch met je vragen bij Jezus. Wat heb je te verliezen...je hebt dan alleen maar te winnen!!

Nee, de mensen moeten je niet belachelijk vinden omdat jij dat denkt. Het komt eigenlijk allemaal op één ding neer en dat is HOOP, zolang je die niet verliest sta je ver. En hoe je aan je hoop komt (via Jezus, God, Jahwe, Boedah, iets maken van je leven, toekomst zien en andere willen helpen of geloven in "iets" zoals mij) dat doet er niet toe. Maar het belangrijkste is dat je je hoop niet laat vallen. Je kan altijd iets doen met je leven ALTIJD.

Iedereen kan iets maken van zijn leven, je moet er iets mee willen doen. En ik begrijp volkomen mensen die dat zouden doen, want ik wou het zelf ook soms (zie vorig verhaal) maar je kan steeds iets maken van je leven. En er zijn echt wel mensen die ervan kapot zulle zijn als ge dood zijt.

Het is niet omdat je denkt dat je niet in deze maatschappij past dat je niet verder moet denken. Je kan zoveel doen, trek er desnoods op uit, ga desnoods naar een vreemd land en maak mensen happy, er zijn er zoveel die hulp nodig hebben, maar DOE toch iets met je leven. Het is al zo kort.

Net zoals vorige keer zal ik eindigen met een citaat:

"Met je problemen moet je dealen, je moet ze niet uit de weg gaan (d.m.v. de dood) maar oplossen dus ***** Gompie"

[Anoniem: 28635]

Op zondag 03 februari 2002 15:02 schreef FJ het volgende:
Als ik deze topic zo lees, krijg ik de rillingen over mijn rug. Waarom willen jullie toch zelfmoord plegen?

Het antwoord op jullie vragen is het geloof in Jezus Christus. Nu zullen er vele zijn die mij belachelijk gaan maken, maar dt geeft niet.

Kom toch met je vragen bij Jezus. Wat heb je te verliezen...je hebt dan alleen maar te winnen!!

Wauw, Heel tof dat je voor je geloof uitkomt.

Ik kan me heel goed inleven dat mensen die geloven in Jezus een heel verrijking vinden door een soort van vriend voor het leven te hebben.
En daarmee zeker de keuze om zelfmoord te plegen uit hun hoofd laten doordat ze weten dat ze altijd iemand aan hun kant hebben staan.
Daar is niets belachelijk aan.. maar voor vele mensen sprookje.

[Confusion]

FJ schreef:
Het antwoord op jullie vragen is het geloof in Jezus Christus. Nu zullen er vele zijn die mij belachelijk gaan maken, maar dat geeft niet.

Geloven is geen keuze. Het is dus ook geen oplossing. Bovendien zijn er ook gelovigen die tot wanhoop worden gedreven door het leven en zelfmoord plegen. Alleen zeggen jullie dan achteraf: dat was geen echte gelovige, waardoor geloof een redding pretendeert te zijn, maar het niet is.
(Staat wel bekend als de 'No real Scotsman' logische fout)

[Confusion]

pikachuf schreef:
"Met je problemen moet je dealen, je moet ze niet uit de weg gaan (d.m.v. de dood) maar oplossen dus ***** Gompie"

Soms is weglopen de oplossing voor een probleem. In de meeste gevallen kan je je beslissing nog herzien.

Aangezien vaak niet duidelijk is welke oplossing de beste is, moet je echter zeker niet degene kiezen die alle andere opties onmogelijk maakt.

[Anoniem: 3828]

Het leven heeft geen zin.(buiten voorplanting)
de mens is ook een dier.
een leven van een dier heeft geen zin.(buiten voorplanting)
dieren denken daarover niet na.
zelfmoord waarom.
leef het leven.
zoek niet naar wat je wil dit komt vanzelf.
net so als de dood...

[Anoniem: 39867]

Op zondag 03 februari 2002 17:05 schreef Fused het volgende:

Geloven is geen keuze. Het is dus ook geen oplossing. Bovendien zijn er ook gelovigen die tot wanhoop worden gedreven door het leven en zelfmoord plegen. Alleen zeggen jullie dan achteraf: dat was geen echte gelovige, waardoor geloof een redding pretendeert te zijn, maar het niet is.
(Staat wel bekend als de 'No real Scotsman' logische fout)

Ik vraag het me af. Er is denk ik duidelijke nuance tussen bijv. christelijk opgevoed zijn (het vanzelfsprekende) en een afgewogen keuzen maken hierin (vanaf nu staat mijn leven in het teken van het dienen van de Heer, Boedha etc.). Deze mensen hebben duidelijk een keuze gemaakt om te gaan geloven.

Het (waarachtig) geloven (door hier bewust voor te kiezen) is een heel machtig wapen tegen wanhoop. Hoop komt voor uit geloof (wat voor geloof het mag wezen).

[Anoniem: 24260]

Op zondag 03 februari 2002 18:59 schreef raglam het volgende:

[..]

Ik vraag het me af. Er is denk ik duidelijke nuance tussen bijv. christelijk opgevoed zijn (het vanzelfsprekende) en een afgewogen keuzen maken hierin (vanaf nu staat mijn leven in het teken van het dienen van de Heer, Boedha etc.). Deze mensen hebben duidelijk een keuze gemaakt om te gaan geloven.

Het (waarachtig) geloven (door hier bewust voor te kiezen) is een heel machtig wapen tegen wanhoop. Hoop komt voor uit geloof (wat voor geloof het mag wezen).

precies, en in wat je dan gelooft is niet belangrijk, het is die hoop die belangrijk is!

[Anoniem: 9982]

Dit valt me op: Wat ik hier zie is dat het onderwerp zelfmoord is (Duh!). En dat terwijl ik van mening ben dat het juist zelfdoding zou moeten zijn. Volgens mij is het namelijk niet mogenlijk om jezelf te vermoorden maar wel om jezelf te doden. Ik weet helaas niet meer precies hoe dat nou zit, maar ik weet wel zeker dat het zo is.

[silentsnow]

zelfmoord is egoistisch. Je laat anderen die om je geven achter. Iets verschrikkelijks voor de nabestaanden. En zelfs als je vriendenkring niet groot is, is het geen oplossing. Euthansie is wat anders, ga ik verder niet op in. Maar zelfmoord vind ik niet kunnen, het is geen waardige dood. De dood moet iets speciaals zijn, niet iets wat je even 'doet'.

[Hyperbird]

Op zondag 03 februari 2002 20:18 schreef silentsnow het volgende:
zelfmoord is egoistisch. Je laat anderen die om je geven achter. Iets verschrikkelijks voor de nabestaanden. En zelfs als je vriendenkring niet groot is, is het geen oplossing. Euthansie is wat anders, ga ik verder niet op in. Maar zelfmoord vind ik niet kunnen, het is geen waardige dood. De dood moet iets speciaals zijn, niet iets wat je even 'doet'.

Ik denk dat er niemand is die "even" zelfmoord pleegt

Moet je voor je nabestaanden elke dag door een levende hel gaan? Das pas egoistisch.
En is naar de andere kant van de wereld verhuisen niet egoistisch dan?

[Confusion]

silentsnow schreef:
zelfmoord is egoistisch. Je laat anderen die om je geven achter.

Mensen plegen zelfmoord omdat ze niet meer zien dat er nog mensen zijn die om ze geven. Je gaat er volledig aan voorbij hoe 'zwart' het is in iemands hoofd als iemand echt zelfmoord gaat plegen; daar is niet met gewone logica wat tegenin en te brengen en, zoals bij zwakbegaafden, kan je het zeker niet gaan veroordelen met termen als 'egoistisch'.

Mooie term hoor, egoisme, maar ik heb nooit begrepen waarom je dat iemand kan verwijten. Iedereen heeft het recht egoistisch te zijn, zolang ze niemand schaden; het is zelfs aangeboren. Je mag jezelf uit de maatschappij terugtrekken, maar niet de maatschappij verstoren. Een zelfmoord tast de maatschappij echter niet meer aan dan een gewone dood (of zou dat althans niet moeten) en is daarom in mijn ogen niet egoistisch. Als iedereen zelfmoord wil plegen mogen ze gerust hun gang gaan: mij heb je er niet mee. Iedereen is vervangbaar en dan heb je tenminste zekerheid en hoef je niet iedere dag bang te zijn dat je naasten overlijden door een dronken chauffeur of iets dergelijks.

[Anoniem: 27440]

Op zondag 03 februari 2002 15:42 schreef pikachuf het volgende:

[..]

Nee dat wil je niet, je wil niet dood, je bent zo jong en je zou zo veel mensen kwetsen. En ge hebt nog zoveel te bieden en ge zijt gene dommerik da ebde al bewezen met je differentiëren enzo, hoever sta je daar overigens, heb je al veel boeken gelezen???

hoezo ben ik dom? verkeerd gelezen
hoe weet jij wat ik niet wil?

ik zit al 2x per week bij psychiator en word volgepropt met pillen, dus ik zeg niets meer maar schrijf alleen nog maar.

[Anoniem: 33191]

Wie schrijft die blijft.

Ik ontraad iedereen er een eind aan te maken. Het lullige is dat de mensen die het overwegen vaak juist niet de beroerdsten zijn.

[Anoniem: 27440]

ik realiseer me dat ik weinig voorstel en dat maakt me droevig. ik kan de aansluiting bij anderen niet vinden omdat ik anders denk en doe. daarom praat ik maar met Sacrine, das mn vriend, en schrijf ik. ik heb al iets van een doos vol met papier, allemaal ideen en theorien

[KroontjesPen]

Dat gevoel hebben dat je weing voorstelt kan ik nog heel goed voelen. Als jij over zaken anders denkt is dat je goed recht.

Toch zou ik willen adviseren die zaken er uit te halen waarin jij vind dat je er heel goed in bent en je niets van anderen aan te trekken. (Voor mijzelf was en is dat de paranomale wereld geworden.)
Ook het loslaten van die dingen die je in je opvoeding hebt meegekregen en waar je absoluut niet mee uit de weg kan, kan helpen. Dit kan een opgedrongen geloof zijn waarin je onjuistheden ziet.

Probeer die doos met papier vol ideeën en theorieën eens naar buiten te brengen.
Misschien zijn ze niet zo gek nog niet.

[Confusion]

Ik raad je in ieder geval aan het vol te houden tot je door je puberteit heen bent. Ik heb al heel wat mensen, inclusief mezelf, uit het dal zien klimmen met 19, 20-jarige leeftijd.

[KroontjesPen]

Oeps daar ging iets fout sorry.

[Anoniem: 24260]

Op zondag 03 februari 2002 22:51 schreef Sacrine het volgende:
ik realiseer me dat ik weinig voorstel en dat maakt me droevig. ik kan de aansluiting bij anderen niet vinden omdat ik anders denk en doe. daarom praat ik maar met Sacrine, das mn vriend, en schrijf ik. ik heb al iets van een doos vol met papier, allemaal ideen en theorien

Je moet niet droevig zijn omdat je anders denkt, het is juist goed geen meeloper te zijn. Mensen die meelopen betekenen minder dan mensen die dat niet doen, want mensen die meelopen zijn zichzelf niet (en jij wel).
Ik was idealistisch en ben het nu nog steeds, ik wil steeds mensen beïnvloeden op een voor mij positieve manier. Ik realiseer me dat dit niet lukt, zeker niet op grote schaal.
Ik heb al veel pijn gezien bij kinderen, pubers en volwassenen, en het was leuk om te merken dat ik die mensen moed kon inspreken, en om die mensen dan te zien openbloeien als ze nadachten over wat anderen zeiden.

Men moet zich niet opsluiten inzichzelf, eigen theoriën hebben is goed al men tenminste ook wil luisteren naar die van anderen. Vervolgens moet men alles wikken en wegen; en concluderen dat het wel anders kan, zonder die zelfmoord, je kan veel meer doen op een andere manier. Iedereen heeft capaciteiten gekregen, gebruik ze, laat ze renderen!!!

Ge beseft toch zelf dat als je bepaalde dingen doet die dingen niet omkeerbaar zijn, je kan er dan geen spijt meer van hebben want je bent er dan niet meer. En dat is fout, er zijn oneindig veel andere opties die men eerst moet proberen. Doe iets met je leven, help anderen en je zal zien dat je er zelf beter van wordt.

Ik kan niet weten wat jij wil, maar ik kan wel één ding weten en dat is dat jij nu nog niet dood wil. Ik kan begrijpen dat mensen denken dat ze dat willen maar ze willen dat nooit echt, ze zeggen dit uit wanhoop, ze doen dit uit wanhoop omdat ze het niet meer zien zitten.

Je zegt zelf dat je allemaal theoriën hebt, doe er iets mee, leer bij, pas je theoriën aan naargelang je meer zult leren. Bouw ermee!!!

Ik ben van mening dat als men in iets gelooft en iets wil bereiken dat dit meestal gaat, en akkoord geluk speelt ook een rol maar je hebt heel veel in eigen hand. Je bent nu nog jong, met jouw verstand => probeer zoveel mogelijk te leren, dingen die je interesseren. En doe daar dan iets mee, iets goeds. Je wordt er zelf beter van en je maakt er nog anderen gelukkig mee. Je betekent dan veel!!!

"Iets betekenen" is een ruim begrip, als men met één idealisme erin slaagt slechts 1 iemand te veranderen dan heeft men veeeeeeeeeeeeeeeel meeeeeeeeeer betekent dan iemand die niets met zijn leven probeert te doen.

De mensen zien alles veel te grootst, zien alles in functie van macht, dat is niet goed. Verander eerst kleine dingen en als je er echt in gelooft dan komen de grote dingen vanzelf.

En ik hoop dat ik dat ier allemaal niet voor niets typ, ik ben blij als één iemand iets aan mijn teksten gehad heeft.

Of om op mijn ander topic in te spelen, als ik met dat topic van 1 homohater een begripvol mens gemaakt heb, dan heb ik al veel bereikt.

Mensen moeten open staan voor elkaars mening, als men zich opsluit in zijn eigen wereldje zonder te luisteren naar een ander is men IMHO fout bezig.

En pillen of niet, pillen helpen in sommige gevallen wel, maar eigenlijk doen ze niet veel ze maken je alleen week en suf. Alleen jij kan jezelf veranderen, door te luisteren naar anderen hun raad. Door open te staan. Iedereen moet werken aan zichzelf, en niemand is perfect.

Het is niet slecht om te dromen, maar men mag niet ontsporen en alles en iedereen in ene keer willen veranderen.

[Scatman_II]

Tjah, heb ik ook wel eens over naged8 jah, maar ik denk da je vooral je familie het gewoon niet aan kunt doen...

en je hebt er ook wel veel moed voor nodig...

[Anoniem: 27440]

Op maandag 04 februari 2002 08:34 schreef pikachuf het volgende:

[..]

Je moet niet droevig zijn omdat je anders denkt, het is juist goed geen meeloper te zijn. Mensen die meelopen betekenen minder dan mensen die dat niet doen, want mensen die meelopen zijn zichzelf niet (en jij wel).
Ik was idealistisch en ben het nu nog steeds, ik wil steeds mensen beïnvloeden op een voor mij positieve manier. Ik realiseer me dat dit niet lukt, zeker niet op grote schaal.
Ik heb al veel pijn gezien bij kinderen, pubers en volwassenen, en het was leuk om te merken dat ik die mensen moed kon inspreken, en om die mensen dan te zien openbloeien als ze nadachten over wat anderen zeiden.

Men moet zich niet opsluiten inzichzelf, eigen theoriën hebben is goed al men tenminste ook wil luisteren naar die van anderen. Vervolgens moet men alles wikken en wegen; en concluderen dat het wel anders kan, zonder die zelfmoord, je kan veel meer doen op een andere manier. Iedereen heeft capaciteiten gekregen, gebruik ze, laat ze renderen!!!

Ge beseft toch zelf dat als je bepaalde dingen doet die dingen niet omkeerbaar zijn, je kan er dan geen spijt meer van hebben want je bent er dan niet meer. En dat is fout, er zijn oneindig veel andere opties die men eerst moet proberen. Doe iets met je leven, help anderen en je zal zien dat je er zelf beter van wordt.

Ik kan niet weten wat jij wil, maar ik kan wel één ding weten en dat is dat jij nu nog niet dood wil. Ik kan begrijpen dat mensen denken dat ze dat willen maar ze willen dat nooit echt, ze zeggen dit uit wanhoop, ze doen dit uit wanhoop omdat ze het niet meer zien zitten.

Je zegt zelf dat je allemaal theoriën hebt, doe er iets mee, leer bij, pas je theoriën aan naargelang je meer zult leren. Bouw ermee!!!

Ik ben van mening dat als men in iets gelooft en iets wil bereiken dat dit meestal gaat, en akkoord geluk speelt ook een rol maar je hebt heel veel in eigen hand. Je bent nu nog jong, met jouw verstand => probeer zoveel mogelijk te leren, dingen die je interesseren. En doe daar dan iets mee, iets goeds. Je wordt er zelf beter van en je maakt er nog anderen gelukkig mee. Je betekent dan veel!!!

"Iets betekenen" is een ruim begrip, als men met één idealisme erin slaagt slechts 1 iemand te veranderen dan heeft men veeeeeeeeeeeeeeeel meeeeeeeeeer betekent dan iemand die niets met zijn leven probeert te doen.

De mensen zien alles veel te grootst, zien alles in functie van macht, dat is niet goed. Verander eerst kleine dingen en als je er echt in gelooft dan komen de grote dingen vanzelf.

En ik hoop dat ik dat ier allemaal niet voor niets typ, ik ben blij als één iemand iets aan mijn teksten gehad heeft.

Of om op mijn ander topic in te spelen, als ik met dat topic van 1 homohater een begripvol mens gemaakt heb, dan heb ik al veel bereikt.

Mensen moeten open staan voor elkaars mening, als men zich opsluit in zijn eigen wereldje zonder te luisteren naar een ander is men IMHO fout bezig.

En pillen of niet, pillen helpen in sommige gevallen wel, maar eigenlijk doen ze niet veel ze maken je alleen week en suf. Alleen jij kan jezelf veranderen, door te luisteren naar anderen hun raad. Door open te staan. Iedereen moet werken aan zichzelf, en niemand is perfect.

Het is niet slecht om te dromen, maar men mag niet ontsporen en alles en iedereen in ene keer willen veranderen.

dankje maar het de problemen zitten nog veel dieper. Ik ben immiddels niet meer zo diep dat ik ermee op zou houden. Ik kan goed praten met Sacrine overal over dus ik heb een goede vriend. met die theorien: ik zie wel wat ik ermee doe

[Anoniem: 27440]

maar voor mij is geloven geen optie ik wou dat ik ergens in kon geloven, maar ik stel alles ter discussie en neem niets aan, daar vloeien ook problemen uit voort

[Anoniem: 24260]

Op maandag 04 februari 2002 14:54 schreef Sacrine het volgende:
maar voor mij is geloven geen optie ik wou dat ik ergens in kon geloven, maar ik stel alles ter discussie en neem niets aan, daar vloeien ook problemen uit voort

Geeft niet, ik geloof ook niet echt, maar ik sta er wel voor open. Positief agnosticus noemen ze dat, agnorere = niet weten/niet kennen. Niet weten dat er "iets" bestaat.

Ik weet dat met alles ter discussie stellen veel problemen komen, het is niet slecht om kritisch te zijn. Ben ik zelf ook, maar je moet wel voor een andere zijn mening open staan, dat is heel belangrijk.

PS: goede vriend daar zal je heel veel aan hebben, ik heb ook heel veel aan mijn beste maat. Wel heb ik spijt dat ik zijn leven soms heel zuur gemaakt heb en ik heb hem jammergenoeg ook al eens diep gekwetst.

Maar we zijn nog steeds beste maatjes

[Anoniem: 27440]

ik sta open voor alles, daar ligt het probleem, ik zie altijd in dat het anders kan en dat deze manier dus fout is.

[Anoniem: 27440]

Op maandag 04 februari 2002 15:39 schreef pikachuf het volgende:

[..]

Geeft niet, ik geloof ook niet echt, maar ik sta er wel voor open. Positief agnosticus noemen ze dat, agnorere = niet weten/niet kennen. Niet weten dat er "iets" bestaat.

Ik weet dat met alles ter discussie stellen veel problemen komen, het is niet slecht om kritisch te zijn. Ben ik zelf ook, maar je moet wel voor een andere zijn mening open staan, dat is heel belangrijk.

PS: goede vriend daar zal je heel veel aan hebben, ik heb ook heel veel aan mijn beste maat. Wel heb ik spijt dat ik zijn leven soms heel zuur gemaakt heb en ik heb hem jammergenoeg ook al eens diep gekwetst.

Maar we zijn nog steeds beste maatjes

op school en thuis heb ik geen vrienden. maar als ik me weer eens depri voel komt Sacrine langs en met hem kan ik overal over praten, alles wat mij interreseert, interreseert hem

[Anoniem: 28635]

Ik denk eigenlijk niet dat je echt een antwoord op de topic zal vinden totdat je zelf in die situatie staat.
Je kunt blijven speculeren en bedenken wat de oorzaken en redens kunnen zijn. Maar pas als je echt voor die trein wil springen of op het randje staat, dan weet je wat er voor nodig is om dit te doen.

[BOCmetalhead]

Veel van de mensen die zelfmoord plegen willen gewoon aandacht,bij hun lukt het 9 van de 10 keer ook nie! De meeste mensen die zelfmoord plegen die zitten zo met zichzelf in de knoei en zien gewoon geen andere uitweg meer dan zichzelf te verhangen...

Ik denk wil je die mensen helpen moet je zo intensief met ze bezig zijn en zo veel tijd daar in steken dat dat vaak gewoon nie eens haalbaar is... ik bedoel hier nee mee te zeggen dat we ze maar lekker moeten gaan zo van'dat ruimt lekker op' maar die mensen zitten zo met zichzelf in de knoei dat er vaak voor hun geen andere uitweg meer is (vaak omdat ze het al zo ver zit dat je het ze niet meer uit hun hoofd kan praten) Ik ken zelf 2 mensen die zelfmoord gepleegd hebben, en bij 1 ervan hadden we het niet eens zien aan komen! Hij zag er altijd gelukkig uit was getrouwd had 2 kinderen maar toch was er waarschijnlijk iets waar hij nie mee kon leven! echt triest was dat! die kinderen hebben op zeer jonge leeftijd hun vader moeten weg dragen echt heel moeilijk!

Maar ja om dit soort mensen te helpen wordt zo inmens karwij... op zich zou het de moeite waard zijn om er eens een groot onderzoek naar te doen!

[Anoniem: 44698]

ff reactie op een aantal van de replies:
zelfverminking heeft helemaal niks met zelfmoord te maken! Hoogstens zelfmoordpogingen kunnen de zelfde reden hebben als zelfverminking: de vraag om aandacht.
En ik ben het er mee eens dat zelfmoord in een zekere zin egoistisch is... Maar wat is daar op tegen? het gaat toch om jouw leven(dood), daar beslis jij toch over?

[KroontjesPen]

Zelfdoding is voor mij niet méér egoistisch dan het némen van een kind om een relatie te redden.

Verder vind ik de druk die een nieuw leven op familie en vrienden kan leggen in dezelfde groep als zelfdoding zitten.

[Anoniem: 24260]

Op maandag 04 februari 2002 15:48 schreef Sacrine het volgende:

[..]

op school en thuis heb ik geen vrienden. maar als ik me weer eens depri voel komt Sacrine langs en met hem kan ik overal over praten, alles wat mij interreseert, interreseert hem

Het is niet de kwantiteit dat telt maar de kwaliteit, 1 zeer goeie vriend is veel beter dan honderd "vrienden"

[SuperPotato]

-

[ Voor 99% gewijzigd door SuperPotato op 18-03-2017 09:36 ]

[Anoniem: 27440]

ik zou het pas doen als er een manier was om zo mensen een halt toe te roepen. om te zeggen dat het op deze manier niet langer doorkan met de wereld. maar helaas is die manier er niet.

[Anoniem: 24260]

Op dinsdag 05 februari 2002 22:49 schreef Sacrine het volgende:
ik zou het pas doen als er een manier was om zo mensen een halt toe te roepen. om te zeggen dat het op deze manier niet langer doorkan met de wereld. maar helaas is die manier er niet.

Dat bereik je veel sneller op een andere manier denk ik, toch alleszinds veel beter op een andere manier.
Maar je kan nooit alle mensen bereiken, je zal nooit iedereen kunnen veranderen, je zal nooit de maatschappij kunnen omvormen tot een vredevolle maatschappij (misschien is dat zelfs gewoon niet wenselijk voor velen).
Als je mensen zoekt met dezelfde gedachten, dezelfde stellingen bereik je veel meer, kijk maar eens in "mijn topic" (zie sig) en in het ander "homorelated topic" in SG, daar zie je dat bepaalde mensen terugkomen op hun reacties op hun afkeer, maar er zullen er steeds blijven die tegen zullen zijn zodat dat ze hun "ding" onderbouwen.

Als je één mens kan veranderen op een positieve manier, doe het dan, en wees er blij om, alles wat erbij komt is bijzaak. Er zijn mensen die er nooit in slagen iemand positief te beïnvloeden.

Zelfmoord is geen oplossing, en wordt gedaan uit wanhoop. Zelfmoord is een "irreversible proces" je kan geen stap meer terug dan. Iedereen die aan zelfmoord denkt zou eerst ALLE reversibele opties moeten uitproberen en pas dan aan zelfmoord denken.
En ik besef maar al te goed dat dat niet gemakkelijk is, maar als anderen da kunnen kan jij dat ook.

[Korvaag]

zelfmoord lijkt me een verlossing. Nu denk ik er niet zo meer over na maar vroeger zeker wel. Eind lagere school begin middelbare school heb ik het wel overwogen. Altijd gepest, geen aansluiting vinden. Het lijkt me zeker niet altijd een schreeuw om aandacht. Sterker nog. Bij mij was het juist een verlangen om met rust gelaten te worden. Niet het altijd herhalende plaatje van gepest worden en belachelijk gemaakt worden.

Mijn moeder heeft al meer dan 1 keer herhaald of ik geen waarde hecht(te) aan het leven. Vooral toen ik 3 jaar geleden een tumor in mijn hoofd had (toen was ik 17). De uitkomst van de operatie interesseerde me niet. Het geheel van 'ziek' zijn interesseerde me niet. Ik heb examen gedaan terwijl ik wist dat die tumor er zat. De operatie was namelijk uitgesteld bij gebrek aan personeel.

Ik heb me geen moment druk gemaakt over eventuele gevolgen omdat het me stomweg gewoon niet interesseerde. Dat is wel een handig gevolg van zelfmoord hebben willen plegen. Je maakt je nergens echt meer druk om. Dat ervaar ik eigenlijk nog steeds als een enorm pluspunt. Het maakt mij niet uit wat er met me gebeurt. Ik studeer nu op de universiteit maar kan net zo goed morgen mijn studie opzeggen zonder dat ik daar een minuut minder om zal slapen. We kijken wel waar het schip strandt.

dit is nu even wat momenteel in me op komt na werken in een bar en daarbij behorend bier drinken. sorry voor kromme zinnen en misschien voeg ik hier morgen nog wel wat aan toe.

[BOCmetalhead]

9 van de 10 klimmen inderdaad wel uit dat dal ben er zelf ook met veel moeite uit geklommen met hulp van mijn vriendin (thanx draky) en vrienden!!!

het wordt wat moeilijker als je geen vrienden heb! ik heb zelf ook in die situatie gezeten ik had niemand behalve mijn pc en mijn broertje...

maar op een gegeven moment gingen we uit en kregen we een vrienden ploeg die ook veel problemen kende als depresiviteit,zelfmoordpogingen,vaders die hun dochters lastig vielen enz enz enz...
maar als je een goede vriendenploeg weet op te bouwen kunnen ze een hoop voor je betekenen(en jij voor hen!)

mijn advies ga naar een Jongeren Centrum en maak daar vrienden!

[Anoniem: 38690]

omdat je geen zin meer hebt ,
net zoals ik
* Anoniem: 38690 gaat nog wel ff door

[Anoniem: 45506]

Ik denk niet echt vaak aan zelfmoord plegen. Als ik bijvoorbeeld spruitjes eet wat ik best wel vies vind denk ik aan armere mensen die nog nooit een spruitje hebben gezien. Dan wordt je wat blijer dat je kan eten, douchen, drinken en zelfs "computeren" wanneer je wilt en dan stop je dat spruitje meteen je mond in (met wil).

De meeste mensen die zelfmoord gaan plegen zeggen het helaas niet. Zou ik ook niet doen maar toch wel jammer. Ze kunnen bijvoorbeeld praten, maar op sommige momenten denk je daar niet aan omdat je het al vele keren hebt gedaan enzo..

[Confusion]

Amin schreef:
Ik denk niet echt vaak aan zelfmoord plegen. Als ik bijvoorbeeld spruitjes eet wat ik best wel vies vind denk ik aan armere mensen die nog nooit een spruitje hebben gezien. Dan wordt je wat blijer

Dan word ik alleen maar ongelukkiger omdat er zoveel mensen op de wereld lijden zonder dat er iets aan gedaan kan worden.

[Chello200]

je ego en superego zorgt ervoor dat je niet te ver gaat. Maar bij sommige peeps zijn die 2 dingen compleet in de war waardoor je nutteloos zijn geworden en de id het overneemt !

[Confusion]

Op woensdag 06 februari 2002 21:20 schreef Chello200 het volgende:
je ego en superego zorgt ervoor dat je niet te ver gaat. Maar bij sommige peeps zijn die 2 dingen compleet in de war waardoor je nutteloos zijn geworden en de id het overneemt !

Aldus de allang achterhaalde theorie van Freud.

[Anoniem: 33204]

Op maandag 04 februari 2002 15:45 schreef Sacrine het volgende:
ik sta open voor alles, daar ligt het probleem, ik zie altijd in dat het anders kan en dat deze manier dus fout is.

Beste Sandrine,

Ik worstel momenteel -in mindere mate- met een gelijkaardig probleem. Ik denk regelmatig "ben ik de enige idealist?", of "gebruiken die mensen hun hersens ooit?" of iets dergelijks. Het is dan ook moeilijk om over imho over echt interessante dingen te praten met anderen omdat ze bezig zijn met imho "prullaria". Probleem is dat ze op school en in de media zelden rekening houden met dit "soort" gedachten, en dan raak je vlug in een isolement, en je denkt dat je -met je ideeën- alleen staat. En dat is zeker niet het geval
intermezzo:
"Ignorance is strength" - George Orwell
"The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams" - Eleanor Roosevelt

Eenmaal in zo'n isolement dacht ik vaak van "waarom, deze wereld is zo ellendig, en ik kan er toch niks aan doen, waarom zou ik proberen", maar eenmaal je iemand gevonden hebt om over zulke dingen te praten, ga je jezelf stukken beter voelen en kan je proberen een positieve invloed/lichtpunt voor je omgeving te zijn. Zelfs al kan je maar weinig doen, toch maak je zo het verschil, soms zal het nutteloos lijken, maar wanneer je ziet dat lukt, zal het veel voldoening geven. (je moet altijd klein beginnen), wie weet waar je binnen X aantal jaren staat.
(hopelijk was dit een steun voor iemand)
sterkte en succes

[HertogJan]

als je eenmaal in het moeras zit, kom je er maar moeilijk uit!
zorg dat je er niet in komt!

niet teveel denken, meer doen!

[KroontjesPen]

Voor diegenen die door dit topic hulp nodig hebben ben ik beschikbaar via ICQ, MSN of email.

Helaas dus ff niet hier ff afkoelen.

[Anoniem: 47897]

Op zaterdag 02 februari 2002 02:14 schreef Heatstink het volgende:
Als sinds enkele jaren (altijd al), heb ik moeite om te willen leven. Ik heb al vele psychiatrische onderzoeken moeten ondergaan, en ze zeiden dat ik hoogbegaafd was (IQ 150-160 of zo) en dat ik asperger had. Asperger is een speciale, 'lichtere' vorm van autisme. (Op de Nederlandse tv was er trouwens een uitzending over asperger, ik woon wel in belgië maar ik heb het toch gezien.)

Nu denk ik steeds aan zelfmoord (al vanaf dat ik het woord ken), aan waarom ik eigenlijk nog leef, van kindsaf wordt ik gepest, scheef bekeken en als raar bestempeld, hoewel ik er normaal uit zie. Om niet op te vallen moet ik al héél veel toneel spelen. Ik heb problemen met sociale contacten en gevoelens van mijn eigen kan ik niet goed uitdrukken, en van anderen kan ik ze niet goed interpreteren. Ik voel me altijd eenzaam, misbegrepen en zinloos, en elke dag elk uur elke minuut elke seconde wordt ik er mee geconfronteerd. Op school zeggen ze ook dat ik er een eind aan moet maken.

Eigenlijk heb ik nog nooit echt gelukkig kunnen zijn. Elke keer dat een ander dolgelukkig zou zijn, was ik misschien gewoon niet zoooo ongelukkig als anders. Het moet verrijkend zijn denk ik, echt geluk. Ik zal het wel nooit kunnen meemaken.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien. Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen en die pijn dat verdooft even, ik moet toch al zoveel pillen slikken, misschien heb ik daarom geen pijn.

Als ik zelfmoord zou plegen zou het met een revolver zijn, de kans dat je als een kasplant verder moet leven na een overdosis is groot, en jezelf ophangen of zo is ook moeilijker, een geweer is een makkelijkere weg denk ik.
Meteen ook een van de grootste redenen waarom ik dit nog niet gedaan heb.

Over mijn ouders zit ik eigenlijk niet zoveel in voor na mijn dood, het klinkt misschien hard, maar ik voel geen enkele affiniteit met hen, en ik zou ze ook niet missen. Waarschijnlijk vinden jullie dit ziek klinken, en waarschijnlijk hebben jullie gelijk ook.

Ondertussen heb ik nog een gebroken hart ook (al veel te lang), het is mijn eigen domme schuld dan ook nog. Als je alles gelezen hebt kan dit wat contradictorisch klinken, maar ik denk dat ik gewoon een onderscheid maak tussen veronderstelde genegenheid/liefde en liefde die niet vanzelfsprekend is.

Waarom leef ik eigenlijk, wie zou er wat om geven, om mij, ik heb geprobeerd echt waar met de mensen begaan te zijn, vrienden te maken enz. maar het gaat gewoon niet. Of ze nu morgen, volgende week of binnen 75 jaar een zerk boven mijn kop zetten: wat i het verschil? 1 dag, 1 week of 75 jaar verdriet?

Nu ik er zo over nadenk is de kans dat ik binnen één/enkele maanden/jaren nog zal leven, niet echt bijster groot, maar ik hoop dat er door deze topic en de mensen die gepost hebben, er toch nog iemand een mooi leven kan hebben.

dat hoop ik echt
nog veel geluk (nee niet succes, alles draait om succes en prestaties nu en dat steekt echt tegen) in dit leven of in een ander, en mochten we elkaar daar tegenkomen, tot dan

b.t.w. ik heb dit twee keer moeten tijpen omdat m'n pc
gecrasht was pfffff

[e-mail]

Damn dit verhaal lijkt veel op mijn verhaal..
enkelt ik heb nooit aan zelfverminkingen gedaan. Ik ben ook hoogbegaaft verklaart rond de 140. En ook lichtelijk autistisch.

Ik vraag me nu wel is af hoe het met jouw op school ging? Want bij mij door al het gepest en verveeling(omdat ik alles in 1 keer snapte) ging het heel slecht. Ben daardoor van een paar scholen gekickt.

[Anoniem: 49130]

Op zaterdag 02 februari 2002 02:14 schreef Heatstink het volgende:
Als sinds enkele jaren (altijd al), heb ik moeite om te willen leven. Ik heb al vele psychiatrische onderzoeken moeten ondergaan, en ze zeiden dat ik hoogbegaafd was (IQ 150-160 of zo) en dat ik asperger had. Asperger is een speciale, 'lichtere' vorm van autisme. (Op de Nederlandse tv was er trouwens een uitzending over asperger, ik woon wel in belgië maar ik heb het toch gezien.)

Nu denk ik steeds aan zelfmoord (al vanaf dat ik het woord ken), aan waarom ik eigenlijk nog leef, van kindsaf wordt ik gepest, scheef bekeken en als raar bestempeld, hoewel ik er normaal uit zie. Om niet op te vallen moet ik al héél veel toneel spelen. Ik heb problemen met sociale contacten en gevoelens van mijn eigen kan ik niet goed uitdrukken, en van anderen kan ik ze niet goed interpreteren. Ik voel me altijd eenzaam, misbegrepen en zinloos, en elke dag elk uur elke minuut elke seconde wordt ik er mee geconfronteerd. Op school zeggen ze ook dat ik er een eind aan moet maken.

Eigenlijk heb ik nog nooit echt gelukkig kunnen zijn. Elke keer dat een ander dolgelukkig zou zijn, was ik misschien gewoon niet zoooo ongelukkig als anders. Het moet verrijkend zijn denk ik, echt geluk. Ik zal het wel nooit kunnen meemaken.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien. Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen en die pijn dat verdooft even, ik moet toch al zoveel pillen slikken, misschien heb ik daarom geen pijn.

Als ik zelfmoord zou plegen zou het met een revolver zijn, de kans dat je als een kasplant verder moet leven na een overdosis is groot, en jezelf ophangen of zo is ook moeilijker, een geweer is een makkelijkere weg denk ik.
Meteen ook een van de grootste redenen waarom ik dit nog niet gedaan heb.

Over mijn ouders zit ik eigenlijk niet zoveel in voor na mijn dood, het klinkt misschien hard, maar ik voel geen enkele affiniteit met hen, en ik zou ze ook niet missen. Waarschijnlijk vinden jullie dit ziek klinken, en waarschijnlijk hebben jullie gelijk ook.

Ondertussen heb ik nog een gebroken hart ook (al veel te lang), het is mijn eigen domme schuld dan ook nog. Als je alles gelezen hebt kan dit wat contradictorisch klinken, maar ik denk dat ik gewoon een onderscheid maak tussen veronderstelde genegenheid/liefde en liefde die niet vanzelfsprekend is.

Waarom leef ik eigenlijk, wie zou er wat om geven, om mij, ik heb geprobeerd echt waar met de mensen begaan te zijn, vrienden te maken enz. maar het gaat gewoon niet. Of ze nu morgen, volgende week of binnen 75 jaar een zerk boven mijn kop zetten: wat i het verschil? 1 dag, 1 week of 75 jaar verdriet?

Nu ik er zo over nadenk is de kans dat ik binnen één/enkele maanden/jaren nog zal leven, niet echt bijster groot, maar ik hoop dat er door deze topic en de mensen die gepost hebben, er toch nog iemand een mooi leven kan hebben.

dat hoop ik echt
nog veel geluk (nee niet succes, alles draait om succes en prestaties nu en dat steekt echt tegen) in dit leven of in een ander, en mochten we elkaar daar tegenkomen, tot dan

b.t.w. ik heb dit twee keer moeten tijpen omdat m'n pc
gecrasht was pfffff

[e-mail]

kleef met je mee man... ik heb precies hetzelfde, en ben zelf ook al door diepe dalen gegaan (verminking etc)

Op een gegeven moment ben ik bij een gespreksgroep voor mensen met asperger gekomen, en dat hielp heel erg veel. Ik zou er wat informatie over opvragen als ik jou was.

Sterkte en succes....

[Mastermind]

Achja, zelfmoordneigingen.
Alleen als ik dronken ben, en meiden je weer eens pijn doen.

[Anoniem: 51536]

Ach jah, er is altijd ergens nog wel een andere oplossing dan zelfmoord
denk aub goed na voordat je domme dingen gaat doen

[BitByter]

ik denk dat ze zelfmoord plegen, omdat ze niet met zichzelf kunnen leven, hoe groot de problemen van die persoon ook mogen zijn, problemen maak je zelf

[NuKeM]

Als je beslist om zelfmoord te plegen, wees dan niet egoïstis en schenk enkele organen nog even weg, laat nog wat bloed aftappen bij het rode kruis, vlieg nog eens rap naar een arm land, help daar wat zieke kindertjes met wat van het geld dat je hebt en denk dan nog eens na of je nog zelfmoord wil plegen...
PS: ga NIET naar de spermabank... misschien is het wel erfelijk

Nee, mensen die zelfmoord plegen... daar lach ik mee!
Klinkt hard en sullig maar ik doe het echt.
(Euthanasie is nou even iets anders!!!)
Eigenlijk lach ik er niet mee, wel even kort, maar ik vergeet die mensen liefst zo rap mogelijk!

Mensen die zeggen dat je lef nodig hebt zelfmoord te plegen kletsen maar wat uit hun nek... je hebt lef nodig om te leven Zelfmoord plegen is toch zo veel makkelijker dan je problemen voor ogen te zien (als je ze al ziet, want dat is soms ook het probleem )

Ik begrijp echt niet waarom mensen zelfmoord plegen... het is misschien wel één of ander meganisme van de natuur om de zwakkere elementen te elimineren... (ik heb niet meteen weet van diersoorten die zelfmoord plegen (of jawel, de papegaai, als die zijn levensgezel kwijt is begint die ook gek te doen!), maar het zal wel wat met intelligentie te maken hebben denk ik)

Arg, alleen al het gedacht dat ik er zelf aan zou denken zelfmoord te plegen, ik zou er mij eeuwig voor schamen

Voor ik hier erg kwade reacties krijg wil ik wel zeggen dat ik 'lach' met de psychologische gevallen, de psychiatrisch gevallen die 'zelfmoord' plegen, die vallen bij mij onder de noemer euthanasie!!!
Als je een (ik zeg maar even wat) hormonaal probleem hebt dat je een bepaalde manier van denken oplegt waarmee je niet kan leven + de geneesmiddelen werken niet of zijn er niet (of je weet niet dat je en psychiatrisch geval bent) dan sta ik ten volste achter je beslissing om zelfmoord te plegen!
Aan de anderen (niet psychiatrische gevallen):
GET A LIFE (dus niet het omgekeerde!)
stelletje aanstellers jullie maken het alleen maar moeilijk voor de mensen met echte problemen (= de psychiatrische gevallen)!

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
[Iets erg kortzichtigs]

Afkomstig uit deze draad:
[topic=453973/3/50]

Dan ben jij niet in staat te begrijpen wat er in het hoofd van een zelfmoordenaar omgaat. Wees gelukkig dat het in jouw hoofd nooit zo zwart geweest is. Eenieder die het zwart kent begrijpt zelfmoord. Begrijpt dat zelfmoord geen keuze is, maar een logisch gevolg van het niet kunnen omgaan met de opgestapelde stress in iemands leven.
Iemand die zelfmoord pleegt is misschien zwakker dan jij, zwakker in de zin van een lagere stress-resistentie hebbende. Maar hij/zij kan ook gewoon met veel meer stress dan jij hebben moeten leven. Dat kan je slechts weten als jij zijn/haar leven had geleefd en al-dan-niet hetzelfde had gedaan.

Zelfmoordenaars zijn zelden zelf direct verantwoordelijk te houden voor hun actie; geestelijk gestoorden hou je nu eenmaal niet verantwoordelijk voor hun acties.
[Ja, zelfmoord plegen is een geestelijke stoornis in elke zin waarin geestelijke stoornissen zinvol te definieren zijn; denk eerst na over die definitie voor commentaar op mijn typering te leveren. Geestelijke stoornissen ontstaan buiten iemands eigen directe invloed; een onvermogen tot die invloed kan je zwakte noemen. Ik noem het: pech. Er is niets mis met geestelijke stoornissen.]

Als je een (ik zeg maar even wat) hormonaal probleem hebt dat je een bepaalde manier van denken oplegt waarmee je niet kan leven + de geneesmiddelen werken niet of zijn er niet (of je weet niet dat je en psychiatrisch geval bent) dan sta ik ten volste achter je beslissing om zelfmoord te plegen!

Dan sta je achter iedere beslissing tot zelfmoord, alleen zie je dat zelf niet in omdat je een belachelijk onderscheid tussen 'echte' psychiatrische gevallen en 'aanstellers' in je hoofd hebt.

[NuKeM]

[..]

Dan sta je achter iedere beslissing tot zelfmoord, alleen zie je dat zelf niet in omdat je een belachelijk onderscheid tussen 'echte' psychiatrische gevallen en 'aanstellers' in je hoofd hebt.

Jij noemt het dan maar belachelijk.
Er is een duidelijk verschil tussen mensen die het zichzelf moeilijk maken en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben!

//edit

dit wil ik er wel nog even bijzeggen: ik bedoel eigenlijk mensen die het zichzelf moeilijk maken in hun hoofd en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben in hun hoofd... als je snapt wat ik bedoel...

[WOmBaT]

Op zaterdag 04 mei 2002 22:55 schreef -NuKeM- een hele hoop onzin:
Ga alsjeblieft geen grapjes lopen maken over zo'n onderwerp. Waarschijnlijk (ik weet het eigenlijk wel zeker) ben jij nog nooit in een uitzichtloze situatie terecht gekomen. Het lijkt erop dat jij het erg leuk vind om in zo'n serieus topic nog even lekker rond te schoppen

Ik heb zelf ook best vaak last gehad van die gevoelens. Vorig jaar rond oktober kreeg ik een zware depressie en die heeft ongeveer drie maanden geduurt. Toen kreeg ik een lieve vriendin en dat heeft me wel uit die depressie geholpen. Helaas maakte zij het om een niet opgegeven reden uit en dat was de reden dat ik ongeveer weer een maand depressief was...

Redenen voor zelfmoord zijn er dan zat te bedenken aangezien ik toch het idee heb dat je maar een maal leeft. Als je geen 'uitzicht' meer hebt dan kan dat de reden zijn.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien.

Dit heb ik ook gedaan en eerlijk gezegd kreeg ik wel het idee dat het hielp aangezien ik er zo van schrok dat ik in m'n arm had zitten snijden. Met de meeste mensen kon ik er moeilijk over praten; ik wou het ook niet met iedereen, maar met een aantal vrienden heb ik het geluk dat ze dat wel begrijpen.

Mijn depressie kwam (denk ik.. ik heb nog steeds moeite alle oorzaken te vinden) dat ik erachter kwam hoe moeilijk het voor mij is te zijn wie ik ben. Ik kon moeilijk vrienden maken en spontaan zijn was echt iets wat ik vooral bij anderen zag. Ik was 'bang' voor m'n omgeving; bang voor vreemden. Ik durfde niemand aan te kijken; zelfs bekenden niet. Ik vond het moeilijk om mezelf te zijn; wilde het wel veranderen, maar dat was erg moeilijk.

Ik heb toen een aantal mensen leren kennen met wie ik het (gedeeltelijk) uit kon praten. Zo heb ik ook geleerd dat ik helemaal niet bang hoef te zijn; als ik nu kijk naar anderen zie ik hen eerder wegkijken. Iedereen heeft daar wel eens last van. Ik durf nu meer en voel me ook een stuk vrijer en blijer en dat werkt allemaal positief door.

Nu ik uit die periode ben gekomen ben ik ook wel blij dat ik geen zelfmoord heb gepleegd al was de keuze vaak dichtbij. Ik loop nu tegen het einde van m'n middelbare school aan en ik zou het zonde vinden (vooral nu ik zover gekomen ben) er maar een einde aan te maken. Ik heb veel te veel leuke dingen om me heen die ik niet wil missen en ik probeer gewoon fijn door te leven.

Kleine tegenslagen zijn gevaarlijk en kunnen je laten terugvallen. Dat gebeurde voortdurend bij mij. Probeer erover te praten; dat doe ik nu ook nog en dat werkt echt een stuk beter.

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
Jij noemt het dan maar belachelijk.
Er is een duidelijk verschil tussen mensen die het zichzelf moeilijk maken en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben!
[..]
dit wil ik er wel nog even bijzeggen: ik bedoel eigenlijk mensen die het zichzelf moeilijk maken in hun hoofd en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben in hun hoofd... als je snapt wat ik bedoel...

Nee, ik begrijp niet wat je bedoelt. Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd. Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd. Daar kunnen ze ook niets aan doen. Als jij denkt dat dat wel kan, mag je even het verschil haarfijn uitleggen.

Er is natuurlijk een verschil tussen een zelfmoordpoging doen voor de aandacht en echt zelfmoord plegen. Maar van de eerste categorie slaagt zeer weinig en van de tweede zeer veel.

[NuKeM]

Nee, ik begrijp niet wat je bedoelt. Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd. Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd. Daar kunnen ze ook niets aan doen.
Als jij denkt dat dat wel kan, mag je even het verschil haarfijn uitleggen.

Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd.
Expres bedoel ik niet. Ze maken het zichzelf gewoon moeilijk soms, expres of niet expres (vooral die laatste waarschijnlijk).

Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd
Zomaar? Nee ik denk het niet. Er is altijd een oorzaak.
Die oorzaak is meestal of 'chemisch' (of hoe moet ik het nu zeggen) of een 'gedachtenkrul' die ontstaat door één of ander voorval bijvoorbeeld.
Zo vind ik een depressie een 'luxeziekte'.
Haarfijn ga ik het hier niet uitleggen, ik vind het nogal duidelijk op zich.

Er is natuurlijk een verschil tussen een zelfmoordpoging doen voor de aandacht en echt zelfmoord plegen. Maar van de eerste categorie slaagt zeer weinig en van de tweede zeer veel.

Dat is een feit.

[WOmBaT]

Ik snap best dat er mensen zijn die te koop lopen met zelfmoord en dat is gewoon een regelrecht vraag om aandacht.
Wat dat betreft kan ik je uitlatingen wel begrijpen. Het gaat mij echter om de mensen die wel met problemen zitten. Die hebben die problemen niet expres en ik vind het dan ook simpel om deze mensen af te doen als zielepoten.

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd.
Expres bedoel ik niet. Ze maken het zichzelf gewoon moeilijk soms, expres of niet expres (vooral die laatste waarschijnlijk).

Sterker nog, ze hadden liever dat het niet zo was, maar hun denkprocessen lopen nu eenmaal zo . Door een combinatie van nature en nurture.

Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd
Zomaar? Nee ik denk het niet. Er is altijd een oorzaak.
Die oorzaak is meestal of 'chemisch' (of hoe moet ik het nu zeggen) of een 'gedachtenkrul' die ontstaat door één of ander voorval bijvoorbeeld.
Zo vind ik een depressie een 'luxeziekte'.
Haarfijn ga ik het hier niet uitleggen, ik vind het nogal duidelijk op zich.

Dat ben je een ongeinformeerde, bevooroordeelde gelukkigerd, die nog nooit depressie heeft gehad of van dichtbij heeft meegemaakt.

Lees het door mij gequote stuk nog maar eens. Ken je het zwart?

[NuKeM]

Op zondag 05 mei 2002 00:57 schreef WOmBaT het volgende:
Ik snap best dat er mensen zijn die te koop lopen met zelfmoord en dat is gewoon een regelrecht vraag om aandacht.
Wat dat betreft kan ik je uitlatingen wel begrijpen. Het gaat mij echter om de mensen die wel met problemen zitten. Die hebben die problemen niet expres en ik vind het dan ook simpel om deze mensen af te doen als zielepoten.

Ik vind ze niet echt zielepoten, toch niet als ze niet bij de pakken blijven zitten (wat je wel doet als zelfmoord een oplossing voor je blijkt).
Problemen zijn er om opgelost te worden, hoe moeilijk ze ook lijken. Als je in een depressie geraakt kan je daar ook uitgeraken, het hangt van persoon tot persoon af hoe en hoelang dat duurt.
Als iemand met zijn problemen naar mij komt zal ik alles doen om ze te helpen (dat zullen mijn vrienden graag bevestigen), hoe dom de problemen voor een buitenstaander ook lijken. Wat ik echter niet verdraag is dat ze zelfmoord als optie zien soms. Ik vind dit erg en zal proberen in zover ik het kan ze uit die gedachte te praten.
Mijn bovenstaande eerste reactie was eigenlijk een reactie in een oplaaing van verwarring omdat ik 'het denken aan zelfmoord' eigenlijk niet begrijp, ik word er zelfs kwaad van
Als mijn beste vriend zelfmoord zou plegen zou ik heel veel onbegrip tov hem hebben... Ik zou zeker niet naar zijn begrafenis gaan (of het wat uitmaakt, maar kom) en zal hem in het 'vergeten maar' archief stoppen. Hard, maar zo is het bij mij toch. Ik zal mij waarschijnlijk wel de goede momenten blijven herinneren met hem, maar die zelfmoord zou ze waarschijnlijk spijtig genoeg toch alleen maar verneuken.

Ach ja, depressies, wat doe je ermee. Hopelijk krijg ik er nooit één Nogal een geluk dat ik een heel happy optimistisch iemand ben
Moest mijn moeder zelfmoord plegen ofzo, dan denk ik wel dat ik een (zware) depressie zou krijgen. Zo iemand stop je niet in 1 2 3 in het 'vergeten maar' archief zie je
Maar zelfs dan zou ik nooit denken aan zelfmoord, daar ben ik zeker van! Ik zou mijn uiterste best doen en van mijn leven proberen te maken wat mijn moeder altijd hoopte dat het zou worden, ik zou maw een dode proberen te verrassen (maar ja zo'n dingen zou ik nu eenmaal doen denk ik als ik een depressie had)
Ach ja, maar nu ben ik even off-topic sentimenteel aan het doen

[xentric]

Op zondag 05 mei 2002 01:26 schreef -NuKeM- het volgende:
Maar zelfs dan zou ik nooit denken aan zelfmoord, daar ben ik zeker van!

Ik hoop het niet voor je, maar ik denk dat jij nog eens verbaasd staat
te kijken van jouw eigen denken als je een keertje een goeie depressie
induikt.

Maargoed, je hoeft de anderen niet te geloven...

Maar een beetje meer tact met een onderwerp als dit is ook niet verkeerd.
Ik denk dat jouw uitspraken best pijnlijk zijn voor mensen die dit lezen
en in dezelfde toestand verkeren als de topic starter.
Aangezien tact iets is dat je door de jaren heen leert denk ik dat jij
ooit in zal zien dat jouw uitspraken wel heel erg bot zijn.

[NuKeM]

[..]

Sterker nog, ze hadden liever dat het niet zo was, maar hun denkprocessen lopen nu eenmaal zo . Door een combinatie van nature en nurture.

Ja, natuurlijk hebben ze het liever niet zo
Ik geef je inderdaad gelijk dat een zelfmoordgedachte kan gevoed worden door zowel de (soms ondoorgrondbare) invloed van de natuur als van de opvoeding.

[..]

Dat ben je een ongeinformeerde, bevooroordeelde gelukkigerd, die nog nooit depressie heeft gehad of van dichtbij heeft meegemaakt.

Lees het door mij gequote stuk nog maar eens. Ken je het zwart?

Ik ben inderdaad een bevooroordeelde gelukkigerd, die nog nooit depressie heeft gehad
Maar ik heb er wel al een paar van dichtbij meegemaakt, waardoor ik ook niet meteen ongeinformeerd ben.
Ik heb ook wel eens een paar dieptepunten gehad maar die kunnen volgens mij echt niet gelden als depressies: ze waren van heel korte duur en rap onder controle (ik had een keer een probleem met men lief waaruit ik niet kwam en ik had ook eens totaal geen zin meer in het leren van mijn chemie en wou stoppen met mijn studies lol, achteraf gezien heel domme dingen om je druk over te maken).
Ik heb een gelukkige jeugd gehad (af en toe een tegenvallertje, maar dat heeft me gesterkt) en heb een redelijk goede thuis (zolang mijn ma het netwerkkabeltje maar niet uitrekt ). Het valt dus in een zeker opzicht te begrijpen dat ik zelfmoord niet begrijp.
Ik heb bovendien het geluk dat ik iemand ben die heel makkelijk problemen achter zich gooit (kan ook een nadeel zijn hoor, bv. het zijn nu examens, ach wat zwiep achter mijn rug en vergeten maar).

Hehe nu ben ik hier meer over mijzelf bezig dan over het probleem. Ik zal in ieder geval nog proberen die topic met het zwart erin eens na te lezen.

[NuKeM]

Op zondag 05 mei 2002 01:46 schreef xentric het volgende:

[..]

Ik hoop het niet voor je, maar ik denk dat jij nog eens verbaasd staat
te kijken van jouw eigen denken als je een keertje een goeie depressie
induikt.

Maargoed, je hoeft de anderen niet te geloven...

Maar een beetje meer tact met een onderwerp als dit is ook niet verkeerd.
Ik denk dat jouw uitspraken best pijnlijk zijn voor mensen die dit lezen
en in dezelfde toestand verkeren als de topic starter.
Aangezien tact iets is dat je door de jaren heen leert denk ik dat jij
ooit in zal zien dat jouw uitspraken wel heel erg bot zijn.

Ik moet mij inderdaad verontschuldigen om mijn eerste post hier die nogal bot was, inderdaad.
Ik begreep na het lezen van deze hele topic echter niet waarom sommige mensen toch zo kortzinnig kunnen zijn om aan zelfmoord te kunnen denken. Het maakte mij kwaad, vandaar de botheid van die post. Die botheid neemt wel niet weg dat de achterliggende gedachte wel blijft bestaan bij mij.
Anderzijds vind ik de post wel nog nuttig om die mensen in te laten zien dat ze zich in mijn ogen eigenlijk een beetje aanstellen. Ze moeten de in hun ogen immense knoop maar eens doorhakken (en niet door zelfmoord te plegen) hoe moeilijk het ook kan lijken.
Als je zelf de knoop niet kan doorhakken (je zit dus niet in een depressie ofzo) dan moet je maar eens de moed nemen en hulp vragen aan je dokter, die zal je wel doorverwijzen.

[xentric]

Op zondag 05 mei 2002 02:05 schreef -NuKeM- het volgende:
Ik moet mij inderdaad verontschuldigen om mijn eerste post hier die nogal bot was, inderdaad.
Ik begreep na het lezen van deze hele topic echter niet waarom sommige mensen toch zo kortzinnig kunnen zijn om aan zelfmoord te kunnen denken. Het maakte mij kwaad, vandaar de botheid van die post. Die botheid neemt wel niet weg dat de achterliggende gedachte wel blijft bestaan bij mij.

Tuurlijk heb jij recht op jouw eigen visie en redenering, das een goede
eigenschap, en dat je jezelf netjes verontschuldigd geeft ook al aan dat
je het goed bedoelde. Voor de rest zal de tijd jou leren of je gelijk hebt of
niet...

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
Ja, natuurlijk hebben ze het liever niet zo
Ik geef je inderdaad gelijk dat een zelfmoordgedachte kan gevoed worden door zowel de (soms ondoorgrondbare) invloed van de natuur als van de opvoeding.

En daardoor kan je eigenlijk niemand verantwoordelijk houden voor een zelfmoord. Veruit de meeste geslaagde zelfmoorden worden gepleegd door mensen die gewoon echt niet meer willen, om wat voor reden dan ook. Wat jij in je hoofd hebt, waar jij om lacht, zijn de 16jarige pubertjes die een zelfmoordpoging doen om aandacht te krijgen.

Maar zelfs dan: denk daar eens goed over na: heb jij zelf aandacht nodig? Wil jij zelf aandacht? Het antwoord is: 'ja dat wil je; je kan niet zonder'. Veruit het grootste deel van de zelfmoordpogingen om aandacht worden gepleegd door mensen die echte problemen hebben. Ze zijn verkracht, worden mishandeld of door hun ouders onderdrukt, worden gepest op school (omdat ze anders zijn, maar ze zien zelf niet waarom). Deze mensen hebben aandacht nodig. Ze hebben recht op aandacht.
Lachen als zo'n poging per ongeluk lukt is gevoelloos. Je zou verdrietig moeten zijn dat niet eerder iemand het probleem gezien heeft en er iets aan geprobeerd heeft te doen. Je zou moeten voelen wat zij voelen dat hen er toe brengt om die poging uberhaupt te doen.

achteraf gezien heel domme dingen om je druk over te maken).

Achteraf gezien ja. Maar op dat moment zie je dat niet. Als je persoonlijkheidsstructuur zo is dat je niet met de stress om kan gaan, kan het zijn dat je richting depressie of zelfmoord gaat. Het is heel arrogant om te denken: "ik heb ergere problemen gehad en ben niet depressief geworden, dus ik vind het maar onzin dat die persoon wel depressief is geworden." Dan meet je namelijk andere mensen aan jezelf af, terwijl het geluk hebben dat je goed met stress om kan gaan zelden een persoonlijke verdienste is, maar meestal gewoon een gevolg van je opvoeding en je genen.

Ik zal in ieder geval nog proberen die topic met het zwart erin eens na te lezen.

Ik kan slechts zeggen dat ik zelfmoord begrijp omdat ik de geestesgesteldheid waarin dergelijke mensen zich bevinden ken. Dat is inmiddels lang geleden, maar dat ervaren geeft je wel begrip voor acties van anderen, ook al vind je ze nu overbodig, stupide en eeuwig zonde.

[JnX]

Op vrijdag 19 oktober 2001 12:16 schreef sampoo het volgende:
Zelfmoordpogingen al dan niet succesvol zijn veelal een schreeuw om hulp.

Daar ben ik het helemaal mee eens, ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt.

[Anoniem: 41805]

Uit onderzoek is gebleken dat vrouwen vaak zelfmoordpogingen doen om aandacht te trekken.
En wanneer mannen zelfmoordpogingen doen dan is het ook echt menens, dan willen ze ook echt dood.

Namelijk, mannen die zoeken vaak heel extreme manieren...zoals voor de trein springen(je moest es weten wat machinisten deze dagen wel niet op hun voorruit krijgen)
Of kogel door je slaap of mond.


Vrouwen doen het meer op een manier waarbij redding nog mogelijk is.
Zoals veel pillen inslikken(aspirines)....het kan je doden, maar de kans dat je het overleefd is groot omdat er een grote tijd nodig is voordat alle pillen ingewerkt zijn.
Soms kan een mens dan nog gered worden na 2 uur.
Medicijnen+alcohol, dat mengseltje is effectiefer dan veel pillen alleen en werkt sneller.
Maar dan nog heb je een half uur tot een uur ofzo.


Feit is....steeds meer mensen plegen zelfmoord.
Het lijkt wel of deze maatschappij uitgroeid tot iets dat individuen van binnen wil vernietigen.
Als je niet met de kudde meeloopt ben je door deze samenleving vaak al verbannen/verdoemd.

Ikzelf heb ook wel eens gedachten over zelfmoord gehad.
Kheb geen poging gedaan, maar er wel eens serieus over nagedacht en hoe ik het zou uitvoeren.
Ik ben namelijk totaal niet bang voor de dood.
Echt helemaal niet.......wat ik wel vrees is de pijn die komt voor de dood.
Ik ben eens heel erg ziek geweest, ik heb toen fysieke pijn ervaren waarvan ik niet eens wist dat het mogelijk was.

Veel mensen weten niet wat pijn is....zelfs al ze heel erg ziek zijn geweest.
Ik weet sindsdien dat een lichaam zo'n enorme pijn kanhebben dat het sterft van de pijn of dat het flauw kan vallen vd pijn.
Pijn waarvan die zo hard is dat je lichaam zich zonder dat je hetzelf wilt dood probeert te rammen tegen de muur.

Klinkt extreem......maar dat bestaat.
Veel mensen weten dat niet..... als ik op straat loop, dan zie je altijd van die jongeren die stoer proberen te doen enzo....van die jongeren die niet weten wat pijn is.
Dan vraag ik me af.....hoe zou jij nou eens reageren als je zo'n enorme pijn zou ervaren.
Of ze dan nog zo stoer zouden zijn....d8 ut niet.
Ik wed dat de kracht van zo'n enorme pijn ook al zou die 10 seconden duren, dat die voor de rest van hun leven hun houding en karakter zouden veranderen tegenover andere mensen.

Ik ben van mening dat een ongelovelijke fysieke of psychologische pijn mensen beter kan maken.
En met beter bedoel ik echt van een beter persoon....
Dit is waarom ik dat denk.
Een mens/dier/ras is op zijn aller aller best wanneer deze bedreigd word.
Of dat nou door een ziekte is...een vijand...een psychologisch lijden.

En pijn is een alarm voor een bepaalde vorm van bedreiging van een lichaam.
Dus als je nooit in extreme pijn bent geweest, ben je nooit op je best geweest.

Wat ik hiermee wil zeggen...is dat je overlevingsdrang zo sterk is dat het je supergoed kunt laten denken, vechten etc etc.
Kijk maar naar WO2, zoveel pijn toen....en toch werden in die tijd de meeste wetenschappelijke vooruitgangen gemaakt...
Engeland hongerde zowat uit in WO2...maar de pijn van honger stelde ze in staat extragoed te vechten en nooit zijn ze dus overgenomen door de Duitsers.
Hetzelfde met de Russen...hoe harder de tegenslagen werden(12 miljoen dode russen), hoe harder ze terugvochten.

Er zijn natuurlijk "grenzen", zoals ik al zei...soms is de pijn zo groot dat je eraan sterft.
Maar vandaar denk ik dat mensen die veel pijn hebben gehad in hun leven op zich gewoon "betere" mensen zijn.
Maakt niet uit op welke manier...fysiek, psychologisch etc etc.
Zelfs de pijn van het pushen van jezelf bij hardlopen.

Ik liep altijd hard....daarbij probeerde ik mezelf weleens zo ver te pushen dat ik mijn lichaam ertoe dreef bepaalde functies(secunadaire levensfuncties) uit te schakelen.
Dit is eigenlijk heel gewoon bij marathonlopers.
Namelijk.....je pushed jezelf zover dat de pijn zo enorm groot wordt dat het lichaam je secundaire levensfuncties uitschakeld om te kunnen overleven.
Klinkt keihard....maar dit is eigenlijk goed voor lichaam en geest.
Hardlopers komen op zo'n moment op een hoger niveau....het is een ongelooflijk gevoel...ik denk dat je het kan vergelijken met een hoger niveau bereiken bij het mediteren.
Je voelt op een bepaald moment nix meer....het is alsof je zweeft....maar je lichaam blijft hardlopen.
je blijft ritmisch ademen...je lichaam raakt in een perfecte harmonie.
Je gaat op superhoog niveau denken....want het lichaam probeert te overleven, dit resulteert in een verhoging van je IQ tot maximum.
Ik heb veel boeken over hardlopen gelezen en bijna elke marathonloper heeft dit.

Het is ook bewezen dat na het sporten je beter kan denken(IQ stijgt in de periode tijdens en net na het hardlopen)
Toen ik nog op de middelbare school zat heb ik een keer niet geleerd voor een proefwerk...kwist praktisch niets.
Maar ik had die lessen ervoor wel gevolgd, maar ik herinnerde me er nix meer van.
Na een gymles waar we moesten hardlopen kregen we meteen in de les erna dat proefwerk......ik haalde een straight 10.
ZOnder gekheid...dit is echt gebeurd..en toen ik na een week mijn proefwerk terugkreeg vd leraar keek ik erna en dacht:WTF hoe kon ik dat weten, ik kon het gewoon zelf niet geloven.

Maarja, daarom denk ik dus dat pijn mensen beter maakt, dat daarom zoveel mensen die eigenlijk wel eens zelfmoordgedachten hebben, dat die vaak aardiger zijn, intelligenter.
Vaak op hoger niveau.

Kijk nou naar dit forum, dit is een levensbeschouwingforum op een computerhardware site.
Ik bedoel hier komen zowat bijna alleen maar hoog intelligente mensen.
Maar als ik het zo lees hebben jullie allemaal wel eens zelfmoordgedachten gehad of werden jullie wel eens gepest of iets dergelijks.

Daarom denk ik dat je dat "symptoom" van zelfmoordneiging niet altijd als iets negatiefs hoeft te zien.
Het gros van ons pleegt uiteindelijk toch niet zelfmoord na zulke gevoelens.
Maar je bent daarna vaak wel een beter mens...een sterker mens.

Denk daar maar eens overna....

[Anoniem: 52581]

Ik vind dat mensen die zelfmoord willen plegen daartoe het volste recht hebben. Maar denk dan toch eens na voor je het doet.Denk na over de zelfmoordpoging.
Mijn neef dacht ook al een tijdje aan zelfmoord (had al een paar pogingen achter de rug) en uiteindelijk heeft hij dan pillen genomen en zichzelf verstopt in de nok van het dak,
De vader vond hem na 5 maanden later terug in zijn eigen huis. Je moet maar eens denken welk een mentale klap dit moet zijn voor die vader. Je leeft 5 maanden aan een stuk naast een lijk terwijl je overal gezocht hebt.
Het is hard om te zeggen maar dan had mijn neef zich beter ergens in een loods opgegangen.
Hiermee wil ik nog eens zeggen doe geen domme dingen waarvan uw naaste medemens zelf depressief wordt.

[Anoniem: 15031]

ik heb alleen nog maar het bericht van de topicstarter gelezen, maar ik lees alles nog wel, maar ik heb momenteel geen tijd, maarre check het topic in mij ondertitel maar is

[Anoniem: 55033]

Op maandag 06 mei 2002 16:38 schreef TheRademaker het volgende:

Klinkt extreem......maar dat bestaat.
Veel mensen weten dat niet..... als ik op straat loop, dan zie je altijd van die jongeren die stoer proberen te doen enzo....van die jongeren die niet weten wat pijn is.
Dan vraag ik me af.....hoe zou jij nou eens reageren als je zo'n enorme pijn zou ervaren.
Of ze dan nog zo stoer zouden zijn....d8 ut niet.
Ik wed dat de kracht van zo'n enorme pijn ook al zou die 10 seconden duren, dat die voor de rest van hun leven hun houding en karakter zouden veranderen tegenover andere mensen.

Ik ben van mening dat een ongelovelijke fysieke of psychologische pijn mensen beter kan maken.
En met beter bedoel ik echt van een beter persoon....
Dit is waarom ik dat denk.
Een mens/dier/ras is op zijn aller aller best wanneer deze bedreigd word.
Of dat nou door een ziekte is...een vijand...een psychologisch lijden.

[b]Pijn is volgens mij niet iets dat zo'n indruk kan maken en zo'n invloed heeft op je leven. Ik heb zelf op het randje van de dood gezeten door een aangboren afwijking. Ik heb operaties gehad die slecht en sommige zelfs niet te verdoven waren. Dit alles levert een hoop tegenslag op maar zelfmoord is nog nooit in me op gekomen. gelukkig zijn of niet kwam niet eens aan de orde. Ik was gewoon ziek...Nou moet ik toegeven dat ik erg nuchter ben opgevoed, maar toch blijf ik er bij dat je t allemaal veel te zwaar opvat. Je hebt pijn gehad, okee...dat was een teken van je lichaam dat er iets niet goed zat. tis gerepareerd en je kan weer verder.
Bij mij heeft het vrij weinig effect gehad. misschien zelfs helemaal geen. Ik zou me ook niet voor kunnen stellen wat het met me zou kunnen doen. Ik ben in de periode dat ik ziek was niet boos geweest of iets dergelijks. niet verdrietig of wat dan ook. ik was gewoon ziek...punt uit.

Zelfs de pijn van het pushen van jezelf bij hardlopen.

Ik liep altijd hard....daarbij probeerde ik mezelf weleens zo ver te pushen dat ik mijn lichaam ertoe dreef bepaalde functies(secunadaire levensfuncties) uit te schakelen.
Dit is eigenlijk heel gewoon bij marathonlopers.
Namelijk.....je pushed jezelf zover dat de pijn zo enorm groot wordt dat het lichaam je secundaire levensfuncties uitschakeld om te kunnen overleven.
Klinkt keihard....maar dit is eigenlijk goed voor lichaam en geest.
Hardlopers komen op zo'n moment op een hoger niveau....het is een ongelooflijk gevoel...ik denk dat je het kan vergelijken met een hoger niveau bereiken bij het mediteren.
Je voelt op een bepaald moment nix meer....het is alsof je zweeft....maar je lichaam blijft hardlopen.
je blijft ritmisch ademen...je lichaam raakt in een perfecte harmonie.
Je gaat op superhoog niveau denken....want het lichaam probeert te overleven, dit resulteert in een verhoging van je IQ tot maximum.
Ik heb veel boeken over hardlopen gelezen en bijna elke marathonloper heeft dit.

Ik zie niet helemaal wat hardlopen hier mee te maken heeft. Het is bekend dat hardlopers die zich over een grens proberen te pushen gewoon junkies zijn. je lichaam gaat een stof aan maken waar je aan verslaafd kan raken. dat je je goed gaat voelen, tsjaaaH...tis drugs he...dat van de verhoogde concentratie, gewoon een bijwerking...

en zelfmoord...iedereen heeft t volste recht om zelf over zn leven te beslissen, zie je het nut van het leven niet meer in, dan stop je dr mee. Ik zie persoonlijk absoluut geen nut in het leven. De meest zinloze tijdverspilling die je maar kan bedenken, maar ik heb t wel naar mn zin. kan je dit laatste niet met me delen, dan zal ik de laatste zijn die je tegenhoudt, maar doe het wel netjes, denk aan je medemensen die het nog wel naar hun zin hebben.

[Anoniem: 14365]

Wat maakt het uit? Als je tot nu toe leven niet zo leuk vind en geen zin hebt proberen om er wat van te maken, ach waarom dan niet? Er is toch geen hel en hemel.

[Confusion]

TheRademaker schreef:
Feit is....steeds meer mensen plegen zelfmoord.

Dat betwijfel ik.

[Anoniem: 34041]

Op zaterdag 04 mei 2002 22:55 schreef -NuKeM- het volgende: Aan de anderen (niet psychiatrische gevallen):
GET A LIFE (dus niet het omgekeerde!)
stelletje aanstellers jullie maken het alleen maar moeilijk voor de mensen met echte problemen (= de psychiatrische gevallen)!

Waar slaat dit op? Ik heb nog niet het hele topic gelezen maar zag zo snel geenr eactie hierop. Ken iemand die het geprobeerd heeft en dat is niet leuk om te horen wat er achter zit! En een hormonaal probleem is niet psychiatrisch dus dat slaat ook al nergens op. Iedereen die het wil of erover denkt zit met een psychiatrisch probleem. Het is echt niet: "Ik voel me niet zo fijn, daar is een flat, ik ga springen..."! Het is echt niet leuk, een jaar (?) geleden ongeveer is er hier iemand voor de trein gesprongen. Ik ken heel wat mensen die hem gekend hebben en zoiets is een grote schok. Veel mensen begrijpen het niet maar iedereen heeft overal een andere kijk op!

Ik zie nou dat het al gepost is, ongeveer dan maar wil dit toch ff kwijt.

[NuKeM]

Op woensdag 08 mei 2002 11:51 schreef Xan het volgende:

[..]

Waar slaat dit op? Ik heb nog niet het hele topic gelezen maar zag zo snel geenr eactie hierop. Ken iemand die het geprobeerd heeft en dat is niet leuk om te horen wat er achter zit! En een hormonaal probleem is niet psychiatrisch dus dat slaat ook al nergens op. Iedereen die het wil of erover denkt zit met een psychiatrisch probleem. Het is echt niet: "Ik voel me niet zo fijn, daar is een flat, ik ga springen..."! Het is echt niet leuk, een jaar (?) geleden ongeveer is er hier iemand voor de trein gesprongen. Ik ken heel wat mensen die hem gekend hebben en zoiets is een grote schok. Veel mensen begrijpen het niet maar iedereen heeft overal een andere kijk op!

Ik zie nou dat het al gepost is, ongeveer dan maar wil dit toch ff kwijt.

Ja, ik ben daar wat ruw geweest (lees ook enkele posts later), maar het idee blijft.
Ik zal het even proberen uit te leggen.
Iedereen weet wel ongeveer wat een psychopaat is, dat is iemand die een 'mankement' heeft ergens in zijn hoofd waardoor hij bv. geen of heel weinig 'emoties' heeft. Nu dit is een theorie, echt 100% bewezen is ze nog niet, maar het zal wel iets in die richting zijn. Die mensen kunnen aan dat 'mankement' niets doen, ze zitten er al mee van het begin.
Andere mensen hebben dan weer andere 'mankementen' in bv. hun organen (hersenen, onderdelen die instaan voor bepaalde prikkels enzo). Evengoed als er psychopaten zijn, zijn er mensen die door hun 'mankement' al heel hun leven down zijn en aan zelfmoord denken. Zij kunnen hier zelf niets aan doen (ik noemde ze de psychiatrische gevallen alhoewel de term 'psychiatrische' veel breder is dan hier bedoeld).
Soms kan een medische ingreep in sommige gevallen voor een oplossing zorgen.

Nu hiertegenover staan mensen die bijvoorbeeld wat rapper over hun toeren geraken of bij de pakken blijven zitten...
En inderdaad een hormonal probleem is niet persee psychiatrisch (foutje van mij), de mensen die rap over hun toeren zijn zullen waarschijnlijk ook wel wat meer hormen aanmaken die hun lichaam nog meer in de put duwwen.
Het verschil is dat deze (waarschijnlijk overgevoelige mensen) zelf hun probleem hebben gemaakt (ongewild!!).
Die problemen zijn veelal op te lossen door 'gewoon' van houding te veranderen. Nu ja ok, zo simpel 'gewoon' van houding veranderen is het voor hun waarschijnlijk niet!
Erover praten, aanvaard worden, enz. naargelang het geval kunnen soms al rap voor een resultaat zorgen.

Wat ik bedoelde met "aanstellers die het voor de anderen (de 'psychiatrische' gevallen) alleen maar moeilijker maken" is dat de meesten zich zoals gezegd alleen maar aanstellen (nu moet je dit wel wat nuanceren, is niet brut bedoeld). Ze maken hun problemen zelf en moeten maar opletten dat ze hun kopje leren beheersen.
Ok, je kan nu zeggen: "Er is een man die zijn familie verliest door een brand veroorzaakt door de buren. Hij pleegd zelfmoord. Nu ga je mij toch niet zeggen dat hij die problemen zelf heeft gemaakt?"
Toch wel, hij kan niet omgaan met de stress en emoties. Hij moet zich maar wat harder opstellen, zijn emoties bedwingen en beseffen dat er geen weg terug is en nog van die zever die een psycholoog waarschijnlijk beter kent dan ik. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Emoties zijn nu eenmaal niet rustig, ze zijn turbulent en niet altijd onder controle te houden. Omwille van dit laatste kan ik begrijpen (maar niet goedkeuren) dat sommige mensen geen uitweg meer zien...

In mijn familie is er iemand die vroeger verschrikkelijk down was... zeker 30 jaar lang. Toen zijn moeder overleed was dat plots over... hij kon weer lachen en was verschrikkelijk anders. Waarschijnlijk was zijn moeder de 'oorzaak' van zijn 'down' zijn. Zo heb ik al heel wat mensen gezien in mijn omgeving die de fleur van hun leven verloren waren en voor wie het allemaal niet echt meer veel uitmaakte, tot plots er soms maar een heel klein dingetje gebeurde dat hun helemaal opfleurde waarna ze helemaal andere mensen waren geworden. Maar zoals in het bovenstaande verhaal, het kan soms lang duren (30 of meer jaar) soms gebeurd het ook nooit, maar daar mag je niet aan denken.
De enige zelfmoord die ik ooit heb meegemaakt van iemand die ik goed kende was van een oude schoolvriend. Die jongen was gedrilled door zijn ouders, hij deed alles wat je ook maar zei (omdat hij schrik had). Op een dag had hij zich opgehangen aan een boom in het park van zijn grootvader. De ouders (duidelijk de schuldigen) vertelden dat hij uit de boom was gevallen, de grootvader vertelde ons later dat hij zich opgehangen had... Ondertussen zijn zijn ouders samen met zijn zussen naar Frankrijk verhuisd, weggevlucht van het verleden. In dit geval was de vraag "waarom toch?" duidelijk. De jongen was ook niet erg stabiel, hij durfde bv. niet naar tekenfilms/cartoons kijken, daar kreeg hij nachtmerries van...

[Anoniem: 34041]

Iemand kan zijn ouders toch niet maken? Geslagen worden door je ouders of door iedereen constant worden gepest zijn echt geen leuke dingen. En weinig beinvloedbaar. Als jij de klappen moet opvangen voor je moeder... en dan niet als volwassene maar al als klein kind... petje af als je dat vol houdt!

[Anoniem: 42988]

Over zelfmoord nadenken heeft iedereen vast wel eens gedaan. de een serieuzer als de ander. ik heb ook vaak depri periodes gehad waar ik dacht: 'zou ik niet van alle problemen afzijn als ik er een eind aan maak?' maar direct daarna besefte ik me wel dat dat weglopen van je problemen is, en ook het feit dat ik geloof in God weerhield me ervan.

Ik probeer ook steeds positiever tegenover het leven te staan en dat gaat op zich best goed. alleen door school wil ik nog wel eens weer een tikkie down worden. school is denk ik dé reden waar ik down van raak/raakte. als ik het voor elkaar kan krijgen m'n schoolwerk regelmatiger te doen dan zal het 'laatste-moment-stressgevoel' ook wel minder worden. Dit is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Iets dat me in ieder geval heel erg geholpen heeft is erover praten!!! dit lucht sowieso een heel stuk op, en er zijn altijd wel mensen die je willen helpen!!

[Anoniem: 18484]

ik ga verder niet in over zelfmoord ieder voor zich ieder zijn reden.

ik heb wel een tip !
Neem het leven niet zo serieus