zelfmoord waarom?

[HertogJan]

als je eenmaal in het moeras zit, kom je er maar moeilijk uit!
zorg dat je er niet in komt!

niet teveel denken, meer doen!

[KroontjesPen]

Voor diegenen die door dit topic hulp nodig hebben ben ik beschikbaar via ICQ, MSN of email.

Helaas dus ff niet hier ff afkoelen.

[Anoniem: 47897]

Op zaterdag 02 februari 2002 02:14 schreef Heatstink het volgende:
Als sinds enkele jaren (altijd al), heb ik moeite om te willen leven. Ik heb al vele psychiatrische onderzoeken moeten ondergaan, en ze zeiden dat ik hoogbegaafd was (IQ 150-160 of zo) en dat ik asperger had. Asperger is een speciale, 'lichtere' vorm van autisme. (Op de Nederlandse tv was er trouwens een uitzending over asperger, ik woon wel in belgië maar ik heb het toch gezien.)

Nu denk ik steeds aan zelfmoord (al vanaf dat ik het woord ken), aan waarom ik eigenlijk nog leef, van kindsaf wordt ik gepest, scheef bekeken en als raar bestempeld, hoewel ik er normaal uit zie. Om niet op te vallen moet ik al héél veel toneel spelen. Ik heb problemen met sociale contacten en gevoelens van mijn eigen kan ik niet goed uitdrukken, en van anderen kan ik ze niet goed interpreteren. Ik voel me altijd eenzaam, misbegrepen en zinloos, en elke dag elk uur elke minuut elke seconde wordt ik er mee geconfronteerd. Op school zeggen ze ook dat ik er een eind aan moet maken.

Eigenlijk heb ik nog nooit echt gelukkig kunnen zijn. Elke keer dat een ander dolgelukkig zou zijn, was ik misschien gewoon niet zoooo ongelukkig als anders. Het moet verrijkend zijn denk ik, echt geluk. Ik zal het wel nooit kunnen meemaken.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien. Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen en die pijn dat verdooft even, ik moet toch al zoveel pillen slikken, misschien heb ik daarom geen pijn.

Als ik zelfmoord zou plegen zou het met een revolver zijn, de kans dat je als een kasplant verder moet leven na een overdosis is groot, en jezelf ophangen of zo is ook moeilijker, een geweer is een makkelijkere weg denk ik.
Meteen ook een van de grootste redenen waarom ik dit nog niet gedaan heb.

Over mijn ouders zit ik eigenlijk niet zoveel in voor na mijn dood, het klinkt misschien hard, maar ik voel geen enkele affiniteit met hen, en ik zou ze ook niet missen. Waarschijnlijk vinden jullie dit ziek klinken, en waarschijnlijk hebben jullie gelijk ook.

Ondertussen heb ik nog een gebroken hart ook (al veel te lang), het is mijn eigen domme schuld dan ook nog. Als je alles gelezen hebt kan dit wat contradictorisch klinken, maar ik denk dat ik gewoon een onderscheid maak tussen veronderstelde genegenheid/liefde en liefde die niet vanzelfsprekend is.

Waarom leef ik eigenlijk, wie zou er wat om geven, om mij, ik heb geprobeerd echt waar met de mensen begaan te zijn, vrienden te maken enz. maar het gaat gewoon niet. Of ze nu morgen, volgende week of binnen 75 jaar een zerk boven mijn kop zetten: wat i het verschil? 1 dag, 1 week of 75 jaar verdriet?

Nu ik er zo over nadenk is de kans dat ik binnen één/enkele maanden/jaren nog zal leven, niet echt bijster groot, maar ik hoop dat er door deze topic en de mensen die gepost hebben, er toch nog iemand een mooi leven kan hebben.

dat hoop ik echt
nog veel geluk (nee niet succes, alles draait om succes en prestaties nu en dat steekt echt tegen) in dit leven of in een ander, en mochten we elkaar daar tegenkomen, tot dan

b.t.w. ik heb dit twee keer moeten tijpen omdat m'n pc
gecrasht was pfffff

[e-mail]

Damn dit verhaal lijkt veel op mijn verhaal..
enkelt ik heb nooit aan zelfverminkingen gedaan. Ik ben ook hoogbegaaft verklaart rond de 140. En ook lichtelijk autistisch.

Ik vraag me nu wel is af hoe het met jouw op school ging? Want bij mij door al het gepest en verveeling(omdat ik alles in 1 keer snapte) ging het heel slecht. Ben daardoor van een paar scholen gekickt.

[Anoniem: 49130]

Op zaterdag 02 februari 2002 02:14 schreef Heatstink het volgende:
Als sinds enkele jaren (altijd al), heb ik moeite om te willen leven. Ik heb al vele psychiatrische onderzoeken moeten ondergaan, en ze zeiden dat ik hoogbegaafd was (IQ 150-160 of zo) en dat ik asperger had. Asperger is een speciale, 'lichtere' vorm van autisme. (Op de Nederlandse tv was er trouwens een uitzending over asperger, ik woon wel in belgië maar ik heb het toch gezien.)

Nu denk ik steeds aan zelfmoord (al vanaf dat ik het woord ken), aan waarom ik eigenlijk nog leef, van kindsaf wordt ik gepest, scheef bekeken en als raar bestempeld, hoewel ik er normaal uit zie. Om niet op te vallen moet ik al héél veel toneel spelen. Ik heb problemen met sociale contacten en gevoelens van mijn eigen kan ik niet goed uitdrukken, en van anderen kan ik ze niet goed interpreteren. Ik voel me altijd eenzaam, misbegrepen en zinloos, en elke dag elk uur elke minuut elke seconde wordt ik er mee geconfronteerd. Op school zeggen ze ook dat ik er een eind aan moet maken.

Eigenlijk heb ik nog nooit echt gelukkig kunnen zijn. Elke keer dat een ander dolgelukkig zou zijn, was ik misschien gewoon niet zoooo ongelukkig als anders. Het moet verrijkend zijn denk ik, echt geluk. Ik zal het wel nooit kunnen meemaken.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien. Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen en die pijn dat verdooft even, ik moet toch al zoveel pillen slikken, misschien heb ik daarom geen pijn.

Als ik zelfmoord zou plegen zou het met een revolver zijn, de kans dat je als een kasplant verder moet leven na een overdosis is groot, en jezelf ophangen of zo is ook moeilijker, een geweer is een makkelijkere weg denk ik.
Meteen ook een van de grootste redenen waarom ik dit nog niet gedaan heb.

Over mijn ouders zit ik eigenlijk niet zoveel in voor na mijn dood, het klinkt misschien hard, maar ik voel geen enkele affiniteit met hen, en ik zou ze ook niet missen. Waarschijnlijk vinden jullie dit ziek klinken, en waarschijnlijk hebben jullie gelijk ook.

Ondertussen heb ik nog een gebroken hart ook (al veel te lang), het is mijn eigen domme schuld dan ook nog. Als je alles gelezen hebt kan dit wat contradictorisch klinken, maar ik denk dat ik gewoon een onderscheid maak tussen veronderstelde genegenheid/liefde en liefde die niet vanzelfsprekend is.

Waarom leef ik eigenlijk, wie zou er wat om geven, om mij, ik heb geprobeerd echt waar met de mensen begaan te zijn, vrienden te maken enz. maar het gaat gewoon niet. Of ze nu morgen, volgende week of binnen 75 jaar een zerk boven mijn kop zetten: wat i het verschil? 1 dag, 1 week of 75 jaar verdriet?

Nu ik er zo over nadenk is de kans dat ik binnen één/enkele maanden/jaren nog zal leven, niet echt bijster groot, maar ik hoop dat er door deze topic en de mensen die gepost hebben, er toch nog iemand een mooi leven kan hebben.

dat hoop ik echt
nog veel geluk (nee niet succes, alles draait om succes en prestaties nu en dat steekt echt tegen) in dit leven of in een ander, en mochten we elkaar daar tegenkomen, tot dan

b.t.w. ik heb dit twee keer moeten tijpen omdat m'n pc
gecrasht was pfffff

[e-mail]

kleef met je mee man... ik heb precies hetzelfde, en ben zelf ook al door diepe dalen gegaan (verminking etc)

Op een gegeven moment ben ik bij een gespreksgroep voor mensen met asperger gekomen, en dat hielp heel erg veel. Ik zou er wat informatie over opvragen als ik jou was.

Sterkte en succes....

[Mastermind]

Achja, zelfmoordneigingen.
Alleen als ik dronken ben, en meiden je weer eens pijn doen.

[Anoniem: 51536]

Ach jah, er is altijd ergens nog wel een andere oplossing dan zelfmoord
denk aub goed na voordat je domme dingen gaat doen

[BitByter]

ik denk dat ze zelfmoord plegen, omdat ze niet met zichzelf kunnen leven, hoe groot de problemen van die persoon ook mogen zijn, problemen maak je zelf

[NuKeM]

Als je beslist om zelfmoord te plegen, wees dan niet egoïstis en schenk enkele organen nog even weg, laat nog wat bloed aftappen bij het rode kruis, vlieg nog eens rap naar een arm land, help daar wat zieke kindertjes met wat van het geld dat je hebt en denk dan nog eens na of je nog zelfmoord wil plegen...
PS: ga NIET naar de spermabank... misschien is het wel erfelijk

Nee, mensen die zelfmoord plegen... daar lach ik mee!
Klinkt hard en sullig maar ik doe het echt.
(Euthanasie is nou even iets anders!!!)
Eigenlijk lach ik er niet mee, wel even kort, maar ik vergeet die mensen liefst zo rap mogelijk!

Mensen die zeggen dat je lef nodig hebt zelfmoord te plegen kletsen maar wat uit hun nek... je hebt lef nodig om te leven Zelfmoord plegen is toch zo veel makkelijker dan je problemen voor ogen te zien (als je ze al ziet, want dat is soms ook het probleem )

Ik begrijp echt niet waarom mensen zelfmoord plegen... het is misschien wel één of ander meganisme van de natuur om de zwakkere elementen te elimineren... (ik heb niet meteen weet van diersoorten die zelfmoord plegen (of jawel, de papegaai, als die zijn levensgezel kwijt is begint die ook gek te doen!), maar het zal wel wat met intelligentie te maken hebben denk ik)

Arg, alleen al het gedacht dat ik er zelf aan zou denken zelfmoord te plegen, ik zou er mij eeuwig voor schamen

Voor ik hier erg kwade reacties krijg wil ik wel zeggen dat ik 'lach' met de psychologische gevallen, de psychiatrisch gevallen die 'zelfmoord' plegen, die vallen bij mij onder de noemer euthanasie!!!
Als je een (ik zeg maar even wat) hormonaal probleem hebt dat je een bepaalde manier van denken oplegt waarmee je niet kan leven + de geneesmiddelen werken niet of zijn er niet (of je weet niet dat je en psychiatrisch geval bent) dan sta ik ten volste achter je beslissing om zelfmoord te plegen!
Aan de anderen (niet psychiatrische gevallen):
GET A LIFE (dus niet het omgekeerde!)
stelletje aanstellers jullie maken het alleen maar moeilijk voor de mensen met echte problemen (= de psychiatrische gevallen)!

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
[Iets erg kortzichtigs]

Afkomstig uit deze draad:
[topic=453973/3/50]

Dan ben jij niet in staat te begrijpen wat er in het hoofd van een zelfmoordenaar omgaat. Wees gelukkig dat het in jouw hoofd nooit zo zwart geweest is. Eenieder die het zwart kent begrijpt zelfmoord. Begrijpt dat zelfmoord geen keuze is, maar een logisch gevolg van het niet kunnen omgaan met de opgestapelde stress in iemands leven.
Iemand die zelfmoord pleegt is misschien zwakker dan jij, zwakker in de zin van een lagere stress-resistentie hebbende. Maar hij/zij kan ook gewoon met veel meer stress dan jij hebben moeten leven. Dat kan je slechts weten als jij zijn/haar leven had geleefd en al-dan-niet hetzelfde had gedaan.

Zelfmoordenaars zijn zelden zelf direct verantwoordelijk te houden voor hun actie; geestelijk gestoorden hou je nu eenmaal niet verantwoordelijk voor hun acties.
[Ja, zelfmoord plegen is een geestelijke stoornis in elke zin waarin geestelijke stoornissen zinvol te definieren zijn; denk eerst na over die definitie voor commentaar op mijn typering te leveren. Geestelijke stoornissen ontstaan buiten iemands eigen directe invloed; een onvermogen tot die invloed kan je zwakte noemen. Ik noem het: pech. Er is niets mis met geestelijke stoornissen.]

Als je een (ik zeg maar even wat) hormonaal probleem hebt dat je een bepaalde manier van denken oplegt waarmee je niet kan leven + de geneesmiddelen werken niet of zijn er niet (of je weet niet dat je en psychiatrisch geval bent) dan sta ik ten volste achter je beslissing om zelfmoord te plegen!

Dan sta je achter iedere beslissing tot zelfmoord, alleen zie je dat zelf niet in omdat je een belachelijk onderscheid tussen 'echte' psychiatrische gevallen en 'aanstellers' in je hoofd hebt.

[NuKeM]

[..]

Dan sta je achter iedere beslissing tot zelfmoord, alleen zie je dat zelf niet in omdat je een belachelijk onderscheid tussen 'echte' psychiatrische gevallen en 'aanstellers' in je hoofd hebt.

Jij noemt het dan maar belachelijk.
Er is een duidelijk verschil tussen mensen die het zichzelf moeilijk maken en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben!

//edit

dit wil ik er wel nog even bijzeggen: ik bedoel eigenlijk mensen die het zichzelf moeilijk maken in hun hoofd en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben in hun hoofd... als je snapt wat ik bedoel...

[WOmBaT]

Op zaterdag 04 mei 2002 22:55 schreef -NuKeM- een hele hoop onzin:
Ga alsjeblieft geen grapjes lopen maken over zo'n onderwerp. Waarschijnlijk (ik weet het eigenlijk wel zeker) ben jij nog nooit in een uitzichtloze situatie terecht gekomen. Het lijkt erop dat jij het erg leuk vind om in zo'n serieus topic nog even lekker rond te schoppen

Ik heb zelf ook best vaak last gehad van die gevoelens. Vorig jaar rond oktober kreeg ik een zware depressie en die heeft ongeveer drie maanden geduurt. Toen kreeg ik een lieve vriendin en dat heeft me wel uit die depressie geholpen. Helaas maakte zij het om een niet opgegeven reden uit en dat was de reden dat ik ongeveer weer een maand depressief was...

Redenen voor zelfmoord zijn er dan zat te bedenken aangezien ik toch het idee heb dat je maar een maal leeft. Als je geen 'uitzicht' meer hebt dan kan dat de reden zijn.

Over zelfverminking (enkele berichten hierboven): ik heb dat ook gedaan en doe dat nog, ik vemink me zelf met een mes of zo als ik kwaad ben, op mij bovenarm of zo, een plaats waar niemand het kan zien.

Dit heb ik ook gedaan en eerlijk gezegd kreeg ik wel het idee dat het hielp aangezien ik er zo van schrok dat ik in m'n arm had zitten snijden. Met de meeste mensen kon ik er moeilijk over praten; ik wou het ook niet met iedereen, maar met een aantal vrienden heb ik het geluk dat ze dat wel begrijpen.

Mijn depressie kwam (denk ik.. ik heb nog steeds moeite alle oorzaken te vinden) dat ik erachter kwam hoe moeilijk het voor mij is te zijn wie ik ben. Ik kon moeilijk vrienden maken en spontaan zijn was echt iets wat ik vooral bij anderen zag. Ik was 'bang' voor m'n omgeving; bang voor vreemden. Ik durfde niemand aan te kijken; zelfs bekenden niet. Ik vond het moeilijk om mezelf te zijn; wilde het wel veranderen, maar dat was erg moeilijk.

Ik heb toen een aantal mensen leren kennen met wie ik het (gedeeltelijk) uit kon praten. Zo heb ik ook geleerd dat ik helemaal niet bang hoef te zijn; als ik nu kijk naar anderen zie ik hen eerder wegkijken. Iedereen heeft daar wel eens last van. Ik durf nu meer en voel me ook een stuk vrijer en blijer en dat werkt allemaal positief door.

Nu ik uit die periode ben gekomen ben ik ook wel blij dat ik geen zelfmoord heb gepleegd al was de keuze vaak dichtbij. Ik loop nu tegen het einde van m'n middelbare school aan en ik zou het zonde vinden (vooral nu ik zover gekomen ben) er maar een einde aan te maken. Ik heb veel te veel leuke dingen om me heen die ik niet wil missen en ik probeer gewoon fijn door te leven.

Kleine tegenslagen zijn gevaarlijk en kunnen je laten terugvallen. Dat gebeurde voortdurend bij mij. Probeer erover te praten; dat doe ik nu ook nog en dat werkt echt een stuk beter.

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
Jij noemt het dan maar belachelijk.
Er is een duidelijk verschil tussen mensen die het zichzelf moeilijk maken en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben!
[..]
dit wil ik er wel nog even bijzeggen: ik bedoel eigenlijk mensen die het zichzelf moeilijk maken in hun hoofd en mensen die er niet aan kunnen doen dat ze het moeilijk hebben in hun hoofd... als je snapt wat ik bedoel...

Nee, ik begrijp niet wat je bedoelt. Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd. Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd. Daar kunnen ze ook niets aan doen. Als jij denkt dat dat wel kan, mag je even het verschil haarfijn uitleggen.

Er is natuurlijk een verschil tussen een zelfmoordpoging doen voor de aandacht en echt zelfmoord plegen. Maar van de eerste categorie slaagt zeer weinig en van de tweede zeer veel.

[NuKeM]

Nee, ik begrijp niet wat je bedoelt. Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd. Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd. Daar kunnen ze ook niets aan doen.
Als jij denkt dat dat wel kan, mag je even het verschil haarfijn uitleggen.

Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd.
Expres bedoel ik niet. Ze maken het zichzelf gewoon moeilijk soms, expres of niet expres (vooral die laatste waarschijnlijk).

Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd
Zomaar? Nee ik denk het niet. Er is altijd een oorzaak.
Die oorzaak is meestal of 'chemisch' (of hoe moet ik het nu zeggen) of een 'gedachtenkrul' die ontstaat door één of ander voorval bijvoorbeeld.
Zo vind ik een depressie een 'luxeziekte'.
Haarfijn ga ik het hier niet uitleggen, ik vind het nogal duidelijk op zich.

Er is natuurlijk een verschil tussen een zelfmoordpoging doen voor de aandacht en echt zelfmoord plegen. Maar van de eerste categorie slaagt zeer weinig en van de tweede zeer veel.

Dat is een feit.

[WOmBaT]

Ik snap best dat er mensen zijn die te koop lopen met zelfmoord en dat is gewoon een regelrecht vraag om aandacht.
Wat dat betreft kan ik je uitlatingen wel begrijpen. Het gaat mij echter om de mensen die wel met problemen zitten. Die hebben die problemen niet expres en ik vind het dan ook simpel om deze mensen af te doen als zielepoten.

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
Niemand maakt het zichzelf *expres* moeilijk in zijn hoofd.
Expres bedoel ik niet. Ze maken het zichzelf gewoon moeilijk soms, expres of niet expres (vooral die laatste waarschijnlijk).

Sterker nog, ze hadden liever dat het niet zo was, maar hun denkprocessen lopen nu eenmaal zo . Door een combinatie van nature en nurture.

Mensen krijgen het gewoon moeilijk in hun hoofd
Zomaar? Nee ik denk het niet. Er is altijd een oorzaak.
Die oorzaak is meestal of 'chemisch' (of hoe moet ik het nu zeggen) of een 'gedachtenkrul' die ontstaat door één of ander voorval bijvoorbeeld.
Zo vind ik een depressie een 'luxeziekte'.
Haarfijn ga ik het hier niet uitleggen, ik vind het nogal duidelijk op zich.

Dat ben je een ongeinformeerde, bevooroordeelde gelukkigerd, die nog nooit depressie heeft gehad of van dichtbij heeft meegemaakt.

Lees het door mij gequote stuk nog maar eens. Ken je het zwart?

[NuKeM]

Op zondag 05 mei 2002 00:57 schreef WOmBaT het volgende:
Ik snap best dat er mensen zijn die te koop lopen met zelfmoord en dat is gewoon een regelrecht vraag om aandacht.
Wat dat betreft kan ik je uitlatingen wel begrijpen. Het gaat mij echter om de mensen die wel met problemen zitten. Die hebben die problemen niet expres en ik vind het dan ook simpel om deze mensen af te doen als zielepoten.

Ik vind ze niet echt zielepoten, toch niet als ze niet bij de pakken blijven zitten (wat je wel doet als zelfmoord een oplossing voor je blijkt).
Problemen zijn er om opgelost te worden, hoe moeilijk ze ook lijken. Als je in een depressie geraakt kan je daar ook uitgeraken, het hangt van persoon tot persoon af hoe en hoelang dat duurt.
Als iemand met zijn problemen naar mij komt zal ik alles doen om ze te helpen (dat zullen mijn vrienden graag bevestigen), hoe dom de problemen voor een buitenstaander ook lijken. Wat ik echter niet verdraag is dat ze zelfmoord als optie zien soms. Ik vind dit erg en zal proberen in zover ik het kan ze uit die gedachte te praten.
Mijn bovenstaande eerste reactie was eigenlijk een reactie in een oplaaing van verwarring omdat ik 'het denken aan zelfmoord' eigenlijk niet begrijp, ik word er zelfs kwaad van
Als mijn beste vriend zelfmoord zou plegen zou ik heel veel onbegrip tov hem hebben... Ik zou zeker niet naar zijn begrafenis gaan (of het wat uitmaakt, maar kom) en zal hem in het 'vergeten maar' archief stoppen. Hard, maar zo is het bij mij toch. Ik zal mij waarschijnlijk wel de goede momenten blijven herinneren met hem, maar die zelfmoord zou ze waarschijnlijk spijtig genoeg toch alleen maar verneuken.

Ach ja, depressies, wat doe je ermee. Hopelijk krijg ik er nooit één Nogal een geluk dat ik een heel happy optimistisch iemand ben
Moest mijn moeder zelfmoord plegen ofzo, dan denk ik wel dat ik een (zware) depressie zou krijgen. Zo iemand stop je niet in 1 2 3 in het 'vergeten maar' archief zie je
Maar zelfs dan zou ik nooit denken aan zelfmoord, daar ben ik zeker van! Ik zou mijn uiterste best doen en van mijn leven proberen te maken wat mijn moeder altijd hoopte dat het zou worden, ik zou maw een dode proberen te verrassen (maar ja zo'n dingen zou ik nu eenmaal doen denk ik als ik een depressie had)
Ach ja, maar nu ben ik even off-topic sentimenteel aan het doen

[xentric]

Op zondag 05 mei 2002 01:26 schreef -NuKeM- het volgende:
Maar zelfs dan zou ik nooit denken aan zelfmoord, daar ben ik zeker van!

Ik hoop het niet voor je, maar ik denk dat jij nog eens verbaasd staat
te kijken van jouw eigen denken als je een keertje een goeie depressie
induikt.

Maargoed, je hoeft de anderen niet te geloven...

Maar een beetje meer tact met een onderwerp als dit is ook niet verkeerd.
Ik denk dat jouw uitspraken best pijnlijk zijn voor mensen die dit lezen
en in dezelfde toestand verkeren als de topic starter.
Aangezien tact iets is dat je door de jaren heen leert denk ik dat jij
ooit in zal zien dat jouw uitspraken wel heel erg bot zijn.

[NuKeM]

[..]

Sterker nog, ze hadden liever dat het niet zo was, maar hun denkprocessen lopen nu eenmaal zo . Door een combinatie van nature en nurture.

Ja, natuurlijk hebben ze het liever niet zo
Ik geef je inderdaad gelijk dat een zelfmoordgedachte kan gevoed worden door zowel de (soms ondoorgrondbare) invloed van de natuur als van de opvoeding.

[..]

Dat ben je een ongeinformeerde, bevooroordeelde gelukkigerd, die nog nooit depressie heeft gehad of van dichtbij heeft meegemaakt.

Lees het door mij gequote stuk nog maar eens. Ken je het zwart?

Ik ben inderdaad een bevooroordeelde gelukkigerd, die nog nooit depressie heeft gehad
Maar ik heb er wel al een paar van dichtbij meegemaakt, waardoor ik ook niet meteen ongeinformeerd ben.
Ik heb ook wel eens een paar dieptepunten gehad maar die kunnen volgens mij echt niet gelden als depressies: ze waren van heel korte duur en rap onder controle (ik had een keer een probleem met men lief waaruit ik niet kwam en ik had ook eens totaal geen zin meer in het leren van mijn chemie en wou stoppen met mijn studies lol, achteraf gezien heel domme dingen om je druk over te maken).
Ik heb een gelukkige jeugd gehad (af en toe een tegenvallertje, maar dat heeft me gesterkt) en heb een redelijk goede thuis (zolang mijn ma het netwerkkabeltje maar niet uitrekt ). Het valt dus in een zeker opzicht te begrijpen dat ik zelfmoord niet begrijp.
Ik heb bovendien het geluk dat ik iemand ben die heel makkelijk problemen achter zich gooit (kan ook een nadeel zijn hoor, bv. het zijn nu examens, ach wat zwiep achter mijn rug en vergeten maar).

Hehe nu ben ik hier meer over mijzelf bezig dan over het probleem. Ik zal in ieder geval nog proberen die topic met het zwart erin eens na te lezen.

[NuKeM]

Op zondag 05 mei 2002 01:46 schreef xentric het volgende:

[..]

Ik hoop het niet voor je, maar ik denk dat jij nog eens verbaasd staat
te kijken van jouw eigen denken als je een keertje een goeie depressie
induikt.

Maargoed, je hoeft de anderen niet te geloven...

Maar een beetje meer tact met een onderwerp als dit is ook niet verkeerd.
Ik denk dat jouw uitspraken best pijnlijk zijn voor mensen die dit lezen
en in dezelfde toestand verkeren als de topic starter.
Aangezien tact iets is dat je door de jaren heen leert denk ik dat jij
ooit in zal zien dat jouw uitspraken wel heel erg bot zijn.

Ik moet mij inderdaad verontschuldigen om mijn eerste post hier die nogal bot was, inderdaad.
Ik begreep na het lezen van deze hele topic echter niet waarom sommige mensen toch zo kortzinnig kunnen zijn om aan zelfmoord te kunnen denken. Het maakte mij kwaad, vandaar de botheid van die post. Die botheid neemt wel niet weg dat de achterliggende gedachte wel blijft bestaan bij mij.
Anderzijds vind ik de post wel nog nuttig om die mensen in te laten zien dat ze zich in mijn ogen eigenlijk een beetje aanstellen. Ze moeten de in hun ogen immense knoop maar eens doorhakken (en niet door zelfmoord te plegen) hoe moeilijk het ook kan lijken.
Als je zelf de knoop niet kan doorhakken (je zit dus niet in een depressie ofzo) dan moet je maar eens de moed nemen en hulp vragen aan je dokter, die zal je wel doorverwijzen.

[xentric]

Op zondag 05 mei 2002 02:05 schreef -NuKeM- het volgende:
Ik moet mij inderdaad verontschuldigen om mijn eerste post hier die nogal bot was, inderdaad.
Ik begreep na het lezen van deze hele topic echter niet waarom sommige mensen toch zo kortzinnig kunnen zijn om aan zelfmoord te kunnen denken. Het maakte mij kwaad, vandaar de botheid van die post. Die botheid neemt wel niet weg dat de achterliggende gedachte wel blijft bestaan bij mij.

Tuurlijk heb jij recht op jouw eigen visie en redenering, das een goede
eigenschap, en dat je jezelf netjes verontschuldigd geeft ook al aan dat
je het goed bedoelde. Voor de rest zal de tijd jou leren of je gelijk hebt of
niet...

[Confusion]

-NuKeM- schreef:
Ja, natuurlijk hebben ze het liever niet zo
Ik geef je inderdaad gelijk dat een zelfmoordgedachte kan gevoed worden door zowel de (soms ondoorgrondbare) invloed van de natuur als van de opvoeding.

En daardoor kan je eigenlijk niemand verantwoordelijk houden voor een zelfmoord. Veruit de meeste geslaagde zelfmoorden worden gepleegd door mensen die gewoon echt niet meer willen, om wat voor reden dan ook. Wat jij in je hoofd hebt, waar jij om lacht, zijn de 16jarige pubertjes die een zelfmoordpoging doen om aandacht te krijgen.

Maar zelfs dan: denk daar eens goed over na: heb jij zelf aandacht nodig? Wil jij zelf aandacht? Het antwoord is: 'ja dat wil je; je kan niet zonder'. Veruit het grootste deel van de zelfmoordpogingen om aandacht worden gepleegd door mensen die echte problemen hebben. Ze zijn verkracht, worden mishandeld of door hun ouders onderdrukt, worden gepest op school (omdat ze anders zijn, maar ze zien zelf niet waarom). Deze mensen hebben aandacht nodig. Ze hebben recht op aandacht.
Lachen als zo'n poging per ongeluk lukt is gevoelloos. Je zou verdrietig moeten zijn dat niet eerder iemand het probleem gezien heeft en er iets aan geprobeerd heeft te doen. Je zou moeten voelen wat zij voelen dat hen er toe brengt om die poging uberhaupt te doen.

achteraf gezien heel domme dingen om je druk over te maken).

Achteraf gezien ja. Maar op dat moment zie je dat niet. Als je persoonlijkheidsstructuur zo is dat je niet met de stress om kan gaan, kan het zijn dat je richting depressie of zelfmoord gaat. Het is heel arrogant om te denken: "ik heb ergere problemen gehad en ben niet depressief geworden, dus ik vind het maar onzin dat die persoon wel depressief is geworden." Dan meet je namelijk andere mensen aan jezelf af, terwijl het geluk hebben dat je goed met stress om kan gaan zelden een persoonlijke verdienste is, maar meestal gewoon een gevolg van je opvoeding en je genen.

Ik zal in ieder geval nog proberen die topic met het zwart erin eens na te lezen.

Ik kan slechts zeggen dat ik zelfmoord begrijp omdat ik de geestesgesteldheid waarin dergelijke mensen zich bevinden ken. Dat is inmiddels lang geleden, maar dat ervaren geeft je wel begrip voor acties van anderen, ook al vind je ze nu overbodig, stupide en eeuwig zonde.

[JnX]

Op vrijdag 19 oktober 2001 12:16 schreef sampoo het volgende:
Zelfmoordpogingen al dan niet succesvol zijn veelal een schreeuw om hulp.

Daar ben ik het helemaal mee eens, ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt.

[Anoniem: 41805]

Uit onderzoek is gebleken dat vrouwen vaak zelfmoordpogingen doen om aandacht te trekken.
En wanneer mannen zelfmoordpogingen doen dan is het ook echt menens, dan willen ze ook echt dood.

Namelijk, mannen die zoeken vaak heel extreme manieren...zoals voor de trein springen(je moest es weten wat machinisten deze dagen wel niet op hun voorruit krijgen)
Of kogel door je slaap of mond.


Vrouwen doen het meer op een manier waarbij redding nog mogelijk is.
Zoals veel pillen inslikken(aspirines)....het kan je doden, maar de kans dat je het overleefd is groot omdat er een grote tijd nodig is voordat alle pillen ingewerkt zijn.
Soms kan een mens dan nog gered worden na 2 uur.
Medicijnen+alcohol, dat mengseltje is effectiefer dan veel pillen alleen en werkt sneller.
Maar dan nog heb je een half uur tot een uur ofzo.


Feit is....steeds meer mensen plegen zelfmoord.
Het lijkt wel of deze maatschappij uitgroeid tot iets dat individuen van binnen wil vernietigen.
Als je niet met de kudde meeloopt ben je door deze samenleving vaak al verbannen/verdoemd.

Ikzelf heb ook wel eens gedachten over zelfmoord gehad.
Kheb geen poging gedaan, maar er wel eens serieus over nagedacht en hoe ik het zou uitvoeren.
Ik ben namelijk totaal niet bang voor de dood.
Echt helemaal niet.......wat ik wel vrees is de pijn die komt voor de dood.
Ik ben eens heel erg ziek geweest, ik heb toen fysieke pijn ervaren waarvan ik niet eens wist dat het mogelijk was.

Veel mensen weten niet wat pijn is....zelfs al ze heel erg ziek zijn geweest.
Ik weet sindsdien dat een lichaam zo'n enorme pijn kanhebben dat het sterft van de pijn of dat het flauw kan vallen vd pijn.
Pijn waarvan die zo hard is dat je lichaam zich zonder dat je hetzelf wilt dood probeert te rammen tegen de muur.

Klinkt extreem......maar dat bestaat.
Veel mensen weten dat niet..... als ik op straat loop, dan zie je altijd van die jongeren die stoer proberen te doen enzo....van die jongeren die niet weten wat pijn is.
Dan vraag ik me af.....hoe zou jij nou eens reageren als je zo'n enorme pijn zou ervaren.
Of ze dan nog zo stoer zouden zijn....d8 ut niet.
Ik wed dat de kracht van zo'n enorme pijn ook al zou die 10 seconden duren, dat die voor de rest van hun leven hun houding en karakter zouden veranderen tegenover andere mensen.

Ik ben van mening dat een ongelovelijke fysieke of psychologische pijn mensen beter kan maken.
En met beter bedoel ik echt van een beter persoon....
Dit is waarom ik dat denk.
Een mens/dier/ras is op zijn aller aller best wanneer deze bedreigd word.
Of dat nou door een ziekte is...een vijand...een psychologisch lijden.

En pijn is een alarm voor een bepaalde vorm van bedreiging van een lichaam.
Dus als je nooit in extreme pijn bent geweest, ben je nooit op je best geweest.

Wat ik hiermee wil zeggen...is dat je overlevingsdrang zo sterk is dat het je supergoed kunt laten denken, vechten etc etc.
Kijk maar naar WO2, zoveel pijn toen....en toch werden in die tijd de meeste wetenschappelijke vooruitgangen gemaakt...
Engeland hongerde zowat uit in WO2...maar de pijn van honger stelde ze in staat extragoed te vechten en nooit zijn ze dus overgenomen door de Duitsers.
Hetzelfde met de Russen...hoe harder de tegenslagen werden(12 miljoen dode russen), hoe harder ze terugvochten.

Er zijn natuurlijk "grenzen", zoals ik al zei...soms is de pijn zo groot dat je eraan sterft.
Maar vandaar denk ik dat mensen die veel pijn hebben gehad in hun leven op zich gewoon "betere" mensen zijn.
Maakt niet uit op welke manier...fysiek, psychologisch etc etc.
Zelfs de pijn van het pushen van jezelf bij hardlopen.

Ik liep altijd hard....daarbij probeerde ik mezelf weleens zo ver te pushen dat ik mijn lichaam ertoe dreef bepaalde functies(secunadaire levensfuncties) uit te schakelen.
Dit is eigenlijk heel gewoon bij marathonlopers.
Namelijk.....je pushed jezelf zover dat de pijn zo enorm groot wordt dat het lichaam je secundaire levensfuncties uitschakeld om te kunnen overleven.
Klinkt keihard....maar dit is eigenlijk goed voor lichaam en geest.
Hardlopers komen op zo'n moment op een hoger niveau....het is een ongelooflijk gevoel...ik denk dat je het kan vergelijken met een hoger niveau bereiken bij het mediteren.
Je voelt op een bepaald moment nix meer....het is alsof je zweeft....maar je lichaam blijft hardlopen.
je blijft ritmisch ademen...je lichaam raakt in een perfecte harmonie.
Je gaat op superhoog niveau denken....want het lichaam probeert te overleven, dit resulteert in een verhoging van je IQ tot maximum.
Ik heb veel boeken over hardlopen gelezen en bijna elke marathonloper heeft dit.

Het is ook bewezen dat na het sporten je beter kan denken(IQ stijgt in de periode tijdens en net na het hardlopen)
Toen ik nog op de middelbare school zat heb ik een keer niet geleerd voor een proefwerk...kwist praktisch niets.
Maar ik had die lessen ervoor wel gevolgd, maar ik herinnerde me er nix meer van.
Na een gymles waar we moesten hardlopen kregen we meteen in de les erna dat proefwerk......ik haalde een straight 10.
ZOnder gekheid...dit is echt gebeurd..en toen ik na een week mijn proefwerk terugkreeg vd leraar keek ik erna en dacht:WTF hoe kon ik dat weten, ik kon het gewoon zelf niet geloven.

Maarja, daarom denk ik dus dat pijn mensen beter maakt, dat daarom zoveel mensen die eigenlijk wel eens zelfmoordgedachten hebben, dat die vaak aardiger zijn, intelligenter.
Vaak op hoger niveau.

Kijk nou naar dit forum, dit is een levensbeschouwingforum op een computerhardware site.
Ik bedoel hier komen zowat bijna alleen maar hoog intelligente mensen.
Maar als ik het zo lees hebben jullie allemaal wel eens zelfmoordgedachten gehad of werden jullie wel eens gepest of iets dergelijks.

Daarom denk ik dat je dat "symptoom" van zelfmoordneiging niet altijd als iets negatiefs hoeft te zien.
Het gros van ons pleegt uiteindelijk toch niet zelfmoord na zulke gevoelens.
Maar je bent daarna vaak wel een beter mens...een sterker mens.

Denk daar maar eens overna....

[Anoniem: 52581]

Ik vind dat mensen die zelfmoord willen plegen daartoe het volste recht hebben. Maar denk dan toch eens na voor je het doet.Denk na over de zelfmoordpoging.
Mijn neef dacht ook al een tijdje aan zelfmoord (had al een paar pogingen achter de rug) en uiteindelijk heeft hij dan pillen genomen en zichzelf verstopt in de nok van het dak,
De vader vond hem na 5 maanden later terug in zijn eigen huis. Je moet maar eens denken welk een mentale klap dit moet zijn voor die vader. Je leeft 5 maanden aan een stuk naast een lijk terwijl je overal gezocht hebt.
Het is hard om te zeggen maar dan had mijn neef zich beter ergens in een loods opgegangen.
Hiermee wil ik nog eens zeggen doe geen domme dingen waarvan uw naaste medemens zelf depressief wordt.

[Anoniem: 15031]

ik heb alleen nog maar het bericht van de topicstarter gelezen, maar ik lees alles nog wel, maar ik heb momenteel geen tijd, maarre check het topic in mij ondertitel maar is

[Anoniem: 55033]

Op maandag 06 mei 2002 16:38 schreef TheRademaker het volgende:

Klinkt extreem......maar dat bestaat.
Veel mensen weten dat niet..... als ik op straat loop, dan zie je altijd van die jongeren die stoer proberen te doen enzo....van die jongeren die niet weten wat pijn is.
Dan vraag ik me af.....hoe zou jij nou eens reageren als je zo'n enorme pijn zou ervaren.
Of ze dan nog zo stoer zouden zijn....d8 ut niet.
Ik wed dat de kracht van zo'n enorme pijn ook al zou die 10 seconden duren, dat die voor de rest van hun leven hun houding en karakter zouden veranderen tegenover andere mensen.

Ik ben van mening dat een ongelovelijke fysieke of psychologische pijn mensen beter kan maken.
En met beter bedoel ik echt van een beter persoon....
Dit is waarom ik dat denk.
Een mens/dier/ras is op zijn aller aller best wanneer deze bedreigd word.
Of dat nou door een ziekte is...een vijand...een psychologisch lijden.

[b]Pijn is volgens mij niet iets dat zo'n indruk kan maken en zo'n invloed heeft op je leven. Ik heb zelf op het randje van de dood gezeten door een aangboren afwijking. Ik heb operaties gehad die slecht en sommige zelfs niet te verdoven waren. Dit alles levert een hoop tegenslag op maar zelfmoord is nog nooit in me op gekomen. gelukkig zijn of niet kwam niet eens aan de orde. Ik was gewoon ziek...Nou moet ik toegeven dat ik erg nuchter ben opgevoed, maar toch blijf ik er bij dat je t allemaal veel te zwaar opvat. Je hebt pijn gehad, okee...dat was een teken van je lichaam dat er iets niet goed zat. tis gerepareerd en je kan weer verder.
Bij mij heeft het vrij weinig effect gehad. misschien zelfs helemaal geen. Ik zou me ook niet voor kunnen stellen wat het met me zou kunnen doen. Ik ben in de periode dat ik ziek was niet boos geweest of iets dergelijks. niet verdrietig of wat dan ook. ik was gewoon ziek...punt uit.

Zelfs de pijn van het pushen van jezelf bij hardlopen.

Ik liep altijd hard....daarbij probeerde ik mezelf weleens zo ver te pushen dat ik mijn lichaam ertoe dreef bepaalde functies(secunadaire levensfuncties) uit te schakelen.
Dit is eigenlijk heel gewoon bij marathonlopers.
Namelijk.....je pushed jezelf zover dat de pijn zo enorm groot wordt dat het lichaam je secundaire levensfuncties uitschakeld om te kunnen overleven.
Klinkt keihard....maar dit is eigenlijk goed voor lichaam en geest.
Hardlopers komen op zo'n moment op een hoger niveau....het is een ongelooflijk gevoel...ik denk dat je het kan vergelijken met een hoger niveau bereiken bij het mediteren.
Je voelt op een bepaald moment nix meer....het is alsof je zweeft....maar je lichaam blijft hardlopen.
je blijft ritmisch ademen...je lichaam raakt in een perfecte harmonie.
Je gaat op superhoog niveau denken....want het lichaam probeert te overleven, dit resulteert in een verhoging van je IQ tot maximum.
Ik heb veel boeken over hardlopen gelezen en bijna elke marathonloper heeft dit.

Ik zie niet helemaal wat hardlopen hier mee te maken heeft. Het is bekend dat hardlopers die zich over een grens proberen te pushen gewoon junkies zijn. je lichaam gaat een stof aan maken waar je aan verslaafd kan raken. dat je je goed gaat voelen, tsjaaaH...tis drugs he...dat van de verhoogde concentratie, gewoon een bijwerking...

en zelfmoord...iedereen heeft t volste recht om zelf over zn leven te beslissen, zie je het nut van het leven niet meer in, dan stop je dr mee. Ik zie persoonlijk absoluut geen nut in het leven. De meest zinloze tijdverspilling die je maar kan bedenken, maar ik heb t wel naar mn zin. kan je dit laatste niet met me delen, dan zal ik de laatste zijn die je tegenhoudt, maar doe het wel netjes, denk aan je medemensen die het nog wel naar hun zin hebben.

[Anoniem: 14365]

Wat maakt het uit? Als je tot nu toe leven niet zo leuk vind en geen zin hebt proberen om er wat van te maken, ach waarom dan niet? Er is toch geen hel en hemel.

[Confusion]

TheRademaker schreef:
Feit is....steeds meer mensen plegen zelfmoord.

Dat betwijfel ik.

[Anoniem: 34041]

Op zaterdag 04 mei 2002 22:55 schreef -NuKeM- het volgende: Aan de anderen (niet psychiatrische gevallen):
GET A LIFE (dus niet het omgekeerde!)
stelletje aanstellers jullie maken het alleen maar moeilijk voor de mensen met echte problemen (= de psychiatrische gevallen)!

Waar slaat dit op? Ik heb nog niet het hele topic gelezen maar zag zo snel geenr eactie hierop. Ken iemand die het geprobeerd heeft en dat is niet leuk om te horen wat er achter zit! En een hormonaal probleem is niet psychiatrisch dus dat slaat ook al nergens op. Iedereen die het wil of erover denkt zit met een psychiatrisch probleem. Het is echt niet: "Ik voel me niet zo fijn, daar is een flat, ik ga springen..."! Het is echt niet leuk, een jaar (?) geleden ongeveer is er hier iemand voor de trein gesprongen. Ik ken heel wat mensen die hem gekend hebben en zoiets is een grote schok. Veel mensen begrijpen het niet maar iedereen heeft overal een andere kijk op!

Ik zie nou dat het al gepost is, ongeveer dan maar wil dit toch ff kwijt.

[NuKeM]

Op woensdag 08 mei 2002 11:51 schreef Xan het volgende:

[..]

Waar slaat dit op? Ik heb nog niet het hele topic gelezen maar zag zo snel geenr eactie hierop. Ken iemand die het geprobeerd heeft en dat is niet leuk om te horen wat er achter zit! En een hormonaal probleem is niet psychiatrisch dus dat slaat ook al nergens op. Iedereen die het wil of erover denkt zit met een psychiatrisch probleem. Het is echt niet: "Ik voel me niet zo fijn, daar is een flat, ik ga springen..."! Het is echt niet leuk, een jaar (?) geleden ongeveer is er hier iemand voor de trein gesprongen. Ik ken heel wat mensen die hem gekend hebben en zoiets is een grote schok. Veel mensen begrijpen het niet maar iedereen heeft overal een andere kijk op!

Ik zie nou dat het al gepost is, ongeveer dan maar wil dit toch ff kwijt.

Ja, ik ben daar wat ruw geweest (lees ook enkele posts later), maar het idee blijft.
Ik zal het even proberen uit te leggen.
Iedereen weet wel ongeveer wat een psychopaat is, dat is iemand die een 'mankement' heeft ergens in zijn hoofd waardoor hij bv. geen of heel weinig 'emoties' heeft. Nu dit is een theorie, echt 100% bewezen is ze nog niet, maar het zal wel iets in die richting zijn. Die mensen kunnen aan dat 'mankement' niets doen, ze zitten er al mee van het begin.
Andere mensen hebben dan weer andere 'mankementen' in bv. hun organen (hersenen, onderdelen die instaan voor bepaalde prikkels enzo). Evengoed als er psychopaten zijn, zijn er mensen die door hun 'mankement' al heel hun leven down zijn en aan zelfmoord denken. Zij kunnen hier zelf niets aan doen (ik noemde ze de psychiatrische gevallen alhoewel de term 'psychiatrische' veel breder is dan hier bedoeld).
Soms kan een medische ingreep in sommige gevallen voor een oplossing zorgen.

Nu hiertegenover staan mensen die bijvoorbeeld wat rapper over hun toeren geraken of bij de pakken blijven zitten...
En inderdaad een hormonal probleem is niet persee psychiatrisch (foutje van mij), de mensen die rap over hun toeren zijn zullen waarschijnlijk ook wel wat meer hormen aanmaken die hun lichaam nog meer in de put duwwen.
Het verschil is dat deze (waarschijnlijk overgevoelige mensen) zelf hun probleem hebben gemaakt (ongewild!!).
Die problemen zijn veelal op te lossen door 'gewoon' van houding te veranderen. Nu ja ok, zo simpel 'gewoon' van houding veranderen is het voor hun waarschijnlijk niet!
Erover praten, aanvaard worden, enz. naargelang het geval kunnen soms al rap voor een resultaat zorgen.

Wat ik bedoelde met "aanstellers die het voor de anderen (de 'psychiatrische' gevallen) alleen maar moeilijker maken" is dat de meesten zich zoals gezegd alleen maar aanstellen (nu moet je dit wel wat nuanceren, is niet brut bedoeld). Ze maken hun problemen zelf en moeten maar opletten dat ze hun kopje leren beheersen.
Ok, je kan nu zeggen: "Er is een man die zijn familie verliest door een brand veroorzaakt door de buren. Hij pleegd zelfmoord. Nu ga je mij toch niet zeggen dat hij die problemen zelf heeft gemaakt?"
Toch wel, hij kan niet omgaan met de stress en emoties. Hij moet zich maar wat harder opstellen, zijn emoties bedwingen en beseffen dat er geen weg terug is en nog van die zever die een psycholoog waarschijnlijk beter kent dan ik. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Emoties zijn nu eenmaal niet rustig, ze zijn turbulent en niet altijd onder controle te houden. Omwille van dit laatste kan ik begrijpen (maar niet goedkeuren) dat sommige mensen geen uitweg meer zien...

In mijn familie is er iemand die vroeger verschrikkelijk down was... zeker 30 jaar lang. Toen zijn moeder overleed was dat plots over... hij kon weer lachen en was verschrikkelijk anders. Waarschijnlijk was zijn moeder de 'oorzaak' van zijn 'down' zijn. Zo heb ik al heel wat mensen gezien in mijn omgeving die de fleur van hun leven verloren waren en voor wie het allemaal niet echt meer veel uitmaakte, tot plots er soms maar een heel klein dingetje gebeurde dat hun helemaal opfleurde waarna ze helemaal andere mensen waren geworden. Maar zoals in het bovenstaande verhaal, het kan soms lang duren (30 of meer jaar) soms gebeurd het ook nooit, maar daar mag je niet aan denken.
De enige zelfmoord die ik ooit heb meegemaakt van iemand die ik goed kende was van een oude schoolvriend. Die jongen was gedrilled door zijn ouders, hij deed alles wat je ook maar zei (omdat hij schrik had). Op een dag had hij zich opgehangen aan een boom in het park van zijn grootvader. De ouders (duidelijk de schuldigen) vertelden dat hij uit de boom was gevallen, de grootvader vertelde ons later dat hij zich opgehangen had... Ondertussen zijn zijn ouders samen met zijn zussen naar Frankrijk verhuisd, weggevlucht van het verleden. In dit geval was de vraag "waarom toch?" duidelijk. De jongen was ook niet erg stabiel, hij durfde bv. niet naar tekenfilms/cartoons kijken, daar kreeg hij nachtmerries van...

[Anoniem: 34041]

Iemand kan zijn ouders toch niet maken? Geslagen worden door je ouders of door iedereen constant worden gepest zijn echt geen leuke dingen. En weinig beinvloedbaar. Als jij de klappen moet opvangen voor je moeder... en dan niet als volwassene maar al als klein kind... petje af als je dat vol houdt!

[Anoniem: 42988]

Over zelfmoord nadenken heeft iedereen vast wel eens gedaan. de een serieuzer als de ander. ik heb ook vaak depri periodes gehad waar ik dacht: 'zou ik niet van alle problemen afzijn als ik er een eind aan maak?' maar direct daarna besefte ik me wel dat dat weglopen van je problemen is, en ook het feit dat ik geloof in God weerhield me ervan.

Ik probeer ook steeds positiever tegenover het leven te staan en dat gaat op zich best goed. alleen door school wil ik nog wel eens weer een tikkie down worden. school is denk ik dé reden waar ik down van raak/raakte. als ik het voor elkaar kan krijgen m'n schoolwerk regelmatiger te doen dan zal het 'laatste-moment-stressgevoel' ook wel minder worden. Dit is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Iets dat me in ieder geval heel erg geholpen heeft is erover praten!!! dit lucht sowieso een heel stuk op, en er zijn altijd wel mensen die je willen helpen!!

[Anoniem: 18484]

ik ga verder niet in over zelfmoord ieder voor zich ieder zijn reden.

ik heb wel een tip !
Neem het leven niet zo serieus