Ik kreeg dit forum door van een van mijn ex-collega''s en heb geinteresseerd eens alle posts doorgelezen.
Wat me opvalt is de hoeveelheid negatieve reacties er op dit forum staan! Zonder de gehele achtergrond van een verhaal te kennen, stort menigeen zich in vernietigende conclusies. Niet dat ik daar wat tegen zou willen doen, maar ik wilde jullie toch even wat extra info geven voor jullie eigen beeldvorming.
Het artikel in NRC is met een enorm subjectieve pen geschreven, wat jammer is, omdat ik er veel naiever en softer uit naar voren kom, dan ik in de afgelopen jaren ben geweest. Reden voor mij om er weinig aan te veranderen is de hoeveelheid extra persaandacht die er komt, na publicatie bij NRC. Daar kan ik het verhaal dan weer redelijk corrigeren.
Ik wijs absoluut niet naar anderen voor de ondergang van mijn bedrijf. Integendeel, het faillisement heb ik ZELF aangevraagd en het pad daar naartoe heb ik zelf ingeslagen en bewandeld: het is de reeele consequentie van mijn acties! Hoe dan ook, er waren een hoop externe factoren in het spel.
Ik weet niet hoe gemeleerd dit gezelschap is, maar ik vermoed dat er veel studenten en beginnende werknemers tussen zitten. Alleen degenen (die ik hier ook heb gezien) die zelf een bedrijf starten (op te grote schaal) kunnen relateren aan mijn verhaal en weten hoe het er aan toe gaat.
Zodra er geld in het spel komt dan verliezen mensen iedere vorm van beschaving. De massa''s wolven in schaapskleren die zich aardig voordoen, maar als ze even de kans krijgen er met je hele toko vandoor gaan.
Er was nooit sprake geweest van verheven voelen boven anderen of arrogantie of beter weten. De mensen die met voorstellen kwamen, hadden helaas onzuivere bedoelingen. Ze kwamen niet om mijn bedrijf te helpen, maar om mij te isoleren zodat ik mijn zogenaamde visie (die door de media zo enorm in de lucht is verheven) te kunnen exploiteren. Hun voorstel hield in dat zij mijn schuld overnamen en dat ik die in mijn arbeidsrelatie met hen weer moest af betalen. Bij navraag over de hoogte van mijn salaris werd geen bindend voorstel gedaan. Ik moest dus carte blanche geven = ziel verkopen aan de duvel. Als ik niet binnen 24 uur antwoord zou geven dan zouden zij mijn faillisement aanvragen.
In deze lijn zijn er meer voorstellen geweest. Ik had er op in kunnen gaan en nu goed geld kunnen verdienen, maar ik heb mijn loyaliteit naar mijn collega''s en mijn normen en waarden niet willen verloochenen omwille van het geld. Dat is geen kortzichtigheid, maar staan voor je principes.
Het hele verhaal liep van het begin al fout. Ik had het echt niet hoog in m''n bol en die vriend van me ook niet. Wij wilden gewoon vanaf onze zolderkamer bezig blijven tot we genoeg geld verdienden. Toen kwam de ING en verwees ons naar een accountant. Zij hebben het businessplan opgesteld waar wij tweeen de grootste twijfels bij hadden. Maar op het moment dat het op 14-na-rijkste bedrijf ter wereld, tesamen met een zeer ervaren accountant zegt: "dit is de manier waarop het moet, wij geloven erin", dan vertrouw je daarop. Er is pas echt sprake van arrogantie als je daar tegenin gaat.
ING zag ons als investeringsvehikel en dat had gewerkt, MET begeleiding. Het was ING die binnen twee jaar 200 man in dienst wou en een beursgang. Dat kan best, als het bedrijf een goed geoliede machine is. Desondanks de vele verzoeken tot professionele hulp, kregen we geen gehoor.
Ik heb maandenlang zocht naar mensen die me professioneel konden ondersteunen/begeleiden. Ik kom net van school, natuurlijk heb ik GEEN verstand van managen of zakendoen. Toen ik de benodigde hulp had gevonden liet ik uit wanhoop teveel touwtjes uit handen en zag mijn ''adviseur''de potentie van het bedrijf en sloeg de geldzucht toe, waarna alles misliep. Ze stoken 200.000 gulden aan facturen bij in m''n administratie. 2 maanden reiskosten van een persoon vanuit zwolle naar rotterdam => 45.000 gulden. Zo hadden ze me klem, want mijn schuld werd onoverkomelijk.
Uiteindelijk zag ik wat een zooi het werd en voelde ik me steeds minder prettig met al dat gezeik over geld. Met uiterste inspanningen hebben we gezamenlijk de laatste maanden doorgebracht. Niemand had meer geld, we moest samen op zoek naar voedsel, we hielden elkaar in stand.
Uiteindelijk hebben we toen de stekker eruit getrokken en zakte de stand van de beerput waar we in stonden weer tot onder onze lippen. De beerput is nog steeds niet leeg, maar langzamerhand komt de bodem in zicht.
En inderdaad, dit hele verhaal, is een van de beste dingen die me is overkomen. Ik mag dan wel een hoop schuld hebben op het moment, maar ik heb een heleboel geleerd in een hele korte tijd. Ik heb gewoon een verkorte HBO economie opleiding gedaan die een hoop gekost heeft.
Zakelijk gezien heb ik gefaald, inderdaad, maar als mens ben ik er alleen maar wijzer op geworden.
Groet aan iedereen,
Tim van den Hoff
De username van de oorspronkelijke plaatser van deze posting is bij Big Crash 3 eind mei 2001 verloren gegaan. Om toch de posting zelf terug te kunnen plaatsen is de user BC3 Victim in het leven geroepen