Vast in relatie

[john.doe]

Hi medetweakers,

snip

Even een intro, ik (Man, 35 jaar) zit nu ruim 7,5 jaar in een relatie met X (vrouw, 32 jaar). We kennen elkaar al sinds we een jaar of 15 zijn en hebben vroeger in dezelfde vriendengroep gezeten. Nadat we beide single waren klikte het en van het een kwam het ander. Nu zijn we een gezin met 2 kinderen (5 en 2,5 jaar oud).

Sinds de kinderen zijn geboren is er veel veranderd. Wat natuurlijk ook logisch is. Nieuwe levensfase, verantwoordelijkheden, korte nachten, kortom tropenjaren. Wel altijd geprobeerd om samen leuke dingen te blijven doen, al werd dit steeds minder. Ook zijn onze interesses verschoven en hebben we weinig gezamenlijke interesses. Voorbeeld, ik hou van wielrennen, en kijk graag buitenlandse series of films. Zij kijkt het liefst alles nederlands en vindt lange afstanden fietsen maar onzin, en ik kan maar beter gaan fitnessen. Dit is

Uiteraard zijn er ook sinds het begin van de relatie wel zaken geweest waaraan we ons konden ergeren, ik denk dat dat relatief normaal was. Maar dat hebben we geaccepteerd van elkaar en losgelaten wat dat betreft. Een voorbeeld daarvan is haar Mysofonie. Zo heeft zij er moeite mee als ik, wanneer we bijv. samen op de bank zitten, een slok drinken wil nemen of iets wil eten. Of wanneer we gaan slapen mag/kan ik absoluut niet haar aankijken of haar richting op liggen omdat ze mij dan hoort ademen. Andersom ben ik een moeilijke eter en heb ik moeite om snel iets nieuws uit te proberen. Ook kan ik me helemaal ergens in verliezen, bijvoorbeeld in een hobby. En zoek ik altijd alles tot in de puntjes uit of wil iets tot in de puntjes regelen. Ik ben een enorme pietje precies.

Het zijn die dingen die het laatste jaar erger zijn geworden, of beter gezegd die we van elkaar niet meer kunnen hebben. De sfeer is vaak om te snijden en regelmatig hebben we ruzies. Over het algemeen niet waar de kinderen bijzijn, maar het gebeurd wel. Maar de gespannen sfeer moeten ze wel meekrijgen. Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik een vreselijke vent ben en dat ze omwille van de kinderen nog bij me is. Een aantal keer heb ik geprobeerd om met haar te praten wat ik beter kan doen of anders moet doen, maar dit liep altijd nergens op uit. Leuke dingen doen heb ik geprobeerd, maar slaat ze af. Ze wil niet alleen met mij uit eten of laat staan een weekend weg. Het gevoel bekroop mij dat ze het heeft opgegeven met mij, en de laatste weken heb ik dat ook steeds meer. We hebben over de meest basic dingen al ruzie, boodschappen die vergeten worden, iets in huis wat niet gedaan is. Het is afgelopen week weer geescaleerd, ik ben een weekend weg geweest met mijn werk en bij thuiskomst stond het hele aanrecht nog vol met de vieze vaat van het hele weekend. Ook lag er overal speelgoed en overal lag was. Niets was opgeruimd. Nu ben ik enorm opgeruimd en georganiseerd, teveel waarschijnlijk. Mijn vriendin andersom, maar daar kregen we woorden door. En nu leven we eigenlijk al een week gescheiden, we eten samen met de kinderen. Daarna gaan we onze eigen weg.

Daar waar ik, naar mijn idee haar ondersteun met haar wensen en verlangens. Geef haar alle ruimte om haar eigen onderneming op te bouwen, help haar daar ook bij dmv IT en marketing. Geef haar de ruimte om te trainen voor een marathon en haar tijd te geven voor een studie. Voelt het alsof ik niks meer ‘mag’. 2 uur de deur uit om te gaan wielrennen is teveel want het huishouden moet gedaan worden. Avondje stappen met vrienden om vervolgens zondag iets langer in bed te liggen is not done, want kinderen moeten ook aandacht. Het lukt me niet om hierover het gesprek aan te gaan.

Uit elkaar gaan klinkt makkelijk maar brengt weer hele andere problemen met zich mee, we hebben een koopwoning. Daar zit nu ruim 200k overwaarde op, ik kan haar niet zomaar uitkopen denk ik. Overigens kan ik met de eventuele overwaarde en hetgeen ik aan hypotheek kan opnemen een vergelijkbaar huis of überhaupt een huis waar ik eventueel met mijn kinderen kan wonen. Laat staan mijn vriendin. Dus we zitten bijna omwille van financiën ook aan elkaar vast.

Een heel verhaal, maar ik zit helemaal vast, en weet niet wat te doen. Ik slaap slecht, mijn werk begint er onder te leiden en weet niet waar of bij wie ik terecht. In dat opzicht is dit denk ik ook iets om van me af te schrijven. Ik wil weer gelukkig zijn, ik wil leuke dingen doen. Maar bovenal wil ik gelukkige kinderen, en kinderen die opgroeien met liefde om ze heen. Ik weet niet meer hoe het tij te keren.

[ Voor 1% gewijzigd door We Are Borg op 13-03-2025 12:50 ]

[President]

Praten is belangrijk, maar ik gok dat dat niet gaat lukken als ik je verhaal lees.

Staan jullie beiden open voor relatie therapie? Dat kan je natuurlijk sowieso voorstellen, want dit komt zonder inzet niet zomaar goed.


Ik kan wel inhoudelijk op dingen reageren, maar daar heb je niet zoveel aan. Toch wel wat punten:
- je was een weekend weg en komt thuis in een vies huis. Vervelend, maar je vrouw heeft net dagen zonder jou thuis gezeten met de kinderen? Geen idee of je vrouw ook wel eens dagen weg is, maar ik zou in jouw plaats achteraf wel begrip gehad hebben en mijn excuses hebben aangeboden dat ik daar boos om werd
- stappen; prima, maar in de nacht een vent is in de ochtend ene vent. Al begrijp ik wel dat je wilt uitslapen, mijn vrouw zou dat ook prima vinden... Maar wij zitten niet in een giftige relatie waar jullie in zitten
- die uitspraken dat je vreselijk bent en je alleen vanwege de kinderen blijft zijn natuurlijk njet oke

Jullie relatie zal echt moeten verbeteren...

[ Voor 70% gewijzigd door President op 12-03-2025 22:08 ]

[JJ Le Funk]

bij elkaar blijven om de kinderen vind ik enerzijds nobel en getuigd van betrokkenheid en bereidheid tot het maken van de nodige offers. echter als bij elkaar blijven ten koste gaat van de kinderen, dan wint niemand daar wat mee.

ik lees verder klachten over kleine dingen die inmiddels gemakkelijk escaleren omdat de oorzaak van problemen worden genegeerd.

al met al een hoop werk aan de winkel maar TS moet ook eerlijk zijn naar zichzelf: wil je nog wel verder of is het vooral de angst voor een gedwongen verhuizing die dwars zit?

niets doen lijkt mij in ieder geval geen optie want dan blaast de situatie zichzelf op vermoed ik en ben je de controle kwijt.

[ByteMe_]

Je hebt het over praktische problemen als een huis, maar dat zou helemaal geen reden moeten zijn om te blijven. Als het ellende is, is dat helemaal niet relevant als beide partijen ongelukkig zijn en de kinderen worden dan inderdaad de dupe door een ongestructureerde omgeving en ruzies.

Maar voor je die richting op gaat, kan je wellicht relatietherapie proberen. Misschien elkaar terugvinden op de juiste manier en focus geven op wat er nou toe doet.

Dat van gezamenlijke interesses herken ik overigens wel. Maar zoek dan naar interesses die wel matchen. Want dat was vroeger toch wel blijkbaar gelukt?

Als er echt 0.0 positieve response blijft, dan is de olifant in de kamer toch echt uit elkaar gaan, want blijven is dan echt ongezond.

[Snow_King]

President schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:05:
Praten is belangrijk, maar ik gok dat dat niet gaat lukken als ik je verhaal lees.

Staan jullie beiden open voor relatie therapie? Dat kan je natuurlijk sowieso voorstellen, want dit komt zonder inzet niet zomaar goed.


Ik kan wel inhoudelijk op dingen reageren, maar daar heb je niet zoveel aan. Toch wel wat punten:
- je was een weekend weg en komt thuis in een vies huis. Vervelend, maar je vrouw heeft net dagen zonder jou thuis gezeten met de kinderen? Geen idee of je vrouw ook wel eens dagen weg is, maar ik zou in jouw plaats achteraf wel begrip gehad hebben en mijn excuses hebben aangeboden dat ik daar boos om werd
-

Precies dit. Samen moet die inzet komen. Een goede therapeut kan helpen. Maar zie dat vooral als een gespreksbegeleider, niet als oplossing.

[mathelicious]

Het zijn ook tropenjaren zo met jonge kinderen, bij mij zijn ze 5 en 1. Als jij of je partner laagdrempelig wat ondersteuning zoeken is daar bij de huisarts iemand voor, een praktijkondersteuner. Kost je niks maar doet voor eenvoudige gevallen gewoon wat een therapeut ook doet. Ik zou zeker zelf even langsgaan voordat je dit pad in slaat.

[MainframeX]

Ik heb in een vergelijkbare relatie dynamiek gezeten. Enkel onverschilligheid aan haar kant. Ik moest me op allerlei manieren aanpassen. Dat ging van kwaad tot erger. Achteraf gezien heb ik spijt dat ik er niet eerder een punt achter heb gezet. Ik had destijds ook een koopwoning met haar en uiteindelijk heeft ze me zelfs genaaid met verbouwingskosten die ik voorgeschoten had.

Maargoed paar jaar verder, ik ben er nog steeds . Wel tegenwoordig een huurwoning en ik sta op het punt om een koopwoning te kopen met een andere dame.

Ongeacht je keuze; de situatie waar je nu in zit is tijdelijk. Uiteindelijk komt het wel weer goed, met of zonder haar

[Sport_Life]

Onze kinderen zijn iets ouder (4-8) en met name vanaf 7/8 jaar (bij meisjes) merk je dat het allemaal een stuk makkelijker wordt. Die van 8 fietst al alleen naar school, doet boodschappen, heeft hobby's en kletst gezellig mee.
2,5 en 5 is pittig...

Ik vraag me wel af of het nu een goed moment is voor haar om een onderneming op te zetten. Je wil juist zoveel mogelijk stabiliteit buiten het gezin en een onderneming is alles behalve dat.

[ Voor 50% gewijzigd door Sport_Life op 12-03-2025 22:35 ]

[TheGhostInc]

john.doe schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 21:52:
Daar waar ik, naar mijn idee haar ondersteun met haar wensen en verlangens. Geef haar alle ruimte om haar eigen onderneming op te bouwen, help haar daar ook bij dmv IT en marketing. Geef haar de ruimte om te trainen voor een marathon en haar tijd te geven voor een studie. Voelt het alsof ik niks meer ‘mag’. 2 uur de deur uit om te gaan wielrennen is teveel want het huishouden moet gedaan worden. Avondje stappen met vrienden om vervolgens zondag iets langer in bed te liggen is not done, want kinderen moeten ook aandacht. Het lukt me niet om hierover het gesprek aan te gaan.

Een mooi voorbeeld van de 'emotionele bankrekening'.
Dat jij het waardevol of zinnig vindt, betekent niet dat de ander dat vindt.

Dus misschien iets terug schroeven qua toeschietelijkheid en iets meer de dialoog of het conflict aangaan.

Hier thuis hebben we net een schema gemaakt voor het wegbrengen en ophalen. Dat liep niet lekker, veel impliciet, en nu even strak. 5 dagen, 10 acties, 50-50, dus 5 voor beiden. En dan is 4-6 ook prima, maar dan staat het wel zwart op wit. En als het dan ineens 3-7 wordt, dan kun je gaan sturen. 'Dan kook ik op zondag wel voor maandag, dan hoef je alleen maar .... '.

[john.doe]

President schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:05:
Praten is belangrijk, maar ik gok dat dat niet gaat lukken als ik je verhaal lees.

Staan jullie beiden open voor relatie therapie? Dat kan je natuurlijk sowieso voorstellen, want dit komt zonder inzet niet zomaar goed.


Ik kan wel inhoudelijk op dingen reageren, maar daar heb je niet zoveel aan. Toch wel wat punten:
- je was een weekend weg en komt thuis in een vies huis. Vervelend, maar je vrouw heeft net dagen zonder jou thuis gezeten met de kinderen? Geen idee of je vrouw ook wel eens dagen weg is, maar ik zou in jouw plaats achteraf wel begrip gehad hebben en mijn excuses hebben aangeboden dat ik daar boos om werd
- stappen; prima, maar in de nacht een vent is in de ochtend ene vent. Al begrijp ik wel dat je wilt uitslapen, mijn vrouw zou dat ook prima vinden... Maar wij zitten niet in een giftige relatie waar jullie in zitten
- die uitspraken dat je vreselijk bent en je alleen vanwege de kinderen blijft zijn natuurlijk njet oke

Jullie relatie zal echt moeten verbeteren...

Met je eens hoor, maar wellicht even toelichting. De kinderen waren ook 2 dagen/nachten uit logeren bij opa en oma. Mijn vriendin is die avond met een vriendin van haar uit eten geweest. Anders zou ik inderdaad wat meer begrip hebben dat er nog iets staat qua afwas/speelgoed. Ik weet dat als je voor je gevoel de halve dag bezig bent geweest met opruimen en schoonmaken dat kinderen het binnen 10 minuten weer terug bij af hebben.

En met een avondje naar vrienden bedoel ik niet doorzakken en doorhalen, maar even niet om 7 uur uit bed. Maar bv. 9 uur ipv gezamenlijk op te staan is wat ik bedoel. Ik geef haar bijvoorbeeld wel de ruimte om op zondagochtend 3 uur lang te gaan hardlopen omdat ze de marathon wil lopen.

[john.doe]

JJ Le Funk schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:06:
bij elkaar blijven om de kinderen vind ik enerzijds nobel en getuigd van betrokkenheid en bereidheid tot het maken van de nodige offers. echter als bij elkaar blijven ten koste gaat van de kinderen, dan wint niemand daar wat mee.

ik lees verder klachten over kleine dingen die inmiddels gemakkelijk escaleren omdat de oorzaak van problemen worden genegeerd.

al met al een hoop werk aan de winkel maar TS moet ook eerlijk zijn naar zichzelf: wil je nog wel verder of is het vooral de angst voor een gedwongen verhuizing die dwars zit?

niets doen lijkt mij in ieder geval geen optie want dan blaast de situatie zichzelf op vermoed ik en ben je de controle kwijt.

Zeker wil ik verder, dat is de laatste tijd ook mijn insteek geweest. En ik weet dat ik ook steken heb laten vallen of nog steeds doe. Maar ik weet niet meer welke, de motivatie en liefde ebt wel steeds meer weg op deze manier. Ik kom niet in contact, wellicht is therapie een oplossing of in ieder geval iets in die richting.

[john.doe]

Sport_Life schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:32:
Onze kinderen zijn iets ouder (4-8) en met name vanaf 7/8 jaar (bij meisjes) merk je dat het allemaal een stuk makkelijker wordt. Die van 8 fietst al alleen naar school, doet boodschappen, heeft hobby's en kletst gezellig mee.
2,5 en 5 is pittig...

Ik vraag me wel af of het nu een goed moment is voor haar om een onderneming op te zetten. Je wil juist zoveel mogelijk stabiliteit buiten het gezin en een onderneming is alles behalve dat.

Opbouwen was misschien niet het juiste woord, ze heeft haar onderneming al ruim 10 jaar. Echter eerst als hobby, nu is het haar baan, juist omdat het heel goed loopt. Sinds 2 jaar. Ik help haar echter om beter/bekender te worden. Denk hierbij aan online marketing, administratie, etc.

[whatyoudoing]

Een paar vragen die je misschien niet leuk vind, maar die denk ik wel goed zijn om voor jezelf te beantwoorden.

1. Waarom wil je bij iemand zijn die niet met jou wil zijn? Om het wat aan te zetten: ik lees je voorbeeld als "Een voorbeeld daarvan is haar Mysofonie. Zo heeft zij er moeite mee als ik etc dat ik besta".

2. Denk je echt dat dit te redden is? Wat denkt je vriendin? Als je als gedachte-experiment eens denkt dat je relatie voorbij is (en de regelzaken afgehandeld etc), wat voel je? Verdriet? Boosheid? Opluchting? Wat betekent dat nu voor je?

3. Welk voorbeeld wil je je kinderen geven, op het gebied van relaties?

[S.McDuck]

Ik denk dat @President het al zei: ga kijken naar een relatietherapeut.
Als jullie dit willen redden zal je onpartijdig naar elkaar moeten gaan kijken. Het klinkt alsof jullie al ver over jullie grenzen zijn gegaan. Ik denk dat als jullie gaan praten er eerst een hoop verwijten, boosheid, teleurstelling en onvrede uit moet.
Bij elkaar blijven voor de kinderen is nobel, maar kijk ook goed wat je de kinderen meegeeft als het echt niet gaat en kan. Dit kan soms meer kwaad veroorzaken als goed.

[henri86]

Geen advies, maar beetje hypocriet dit:

"ik hou van wielrennen, zij vindt lange afstanden fietsen maar onzin" vs "trainen voor een marathon"

"2 uur de deur uit om te gaan wielrennen is teveel" vs "3 uur lang te gaan hardlopen omdat ze de marathon wil lopen"

Klinkt echt alsof alleen nog maar de fouten/irritaties gezien worden, en daarbij tegelijjkertijd niet (in)gezien wordt dat je zelf exact hetzelfde doet. Waarschijnlijk geldt dat voor beide kanten overigens.

Verder, een therapeut, ja leuk. Dat helpt misschien om beter met elkaar te leren leven, maar ik geloof niet dat dit de (liefdes)relatie nog kan redden.

[ Voor 14% gewijzigd door henri86 op 12-03-2025 23:09 ]

[olafmol]

It takes 2 to tango. Relatietherapeut is natuurlijk de weg om te gaan, maar dan moet zij ook wel willen.

In jouw verhaal lees ik dat zij niet meer wil. Dan is het gesprek denk ik dat je moet voeren: "Ik hoor en voel dat je niet meer met mij verder wilt, dan moeten we maar uit elkaar gaan, ik wil graag volgende week met je naar de notaris om zaken te regelen. Tenzij jij ook nog wel met mij verder wilt, dan wil ik graag met je naar een relatietherapeut."

Het is denk ik zo zwart-wit. Het heeft geen zin voor jou om water bij de wijn te doen, en je best te doen, dat gaat haar alleen nog maar meer irriteren.

[Blazer Coke]

john.doe schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 21:52:
Hi medetweakers,

Even een berichtje van een anoniem account omdat ik niet gelinkt wil worden aan mijn account waar ik doorgaans mee post.

Even een intro, ik (Man, 35 jaar) zit nu ruim 7,5 jaar in een relatie met X (vrouw, 32 jaar). We kennen elkaar al sinds we een jaar of 15 zijn en hebben vroeger in dezelfde vriendengroep gezeten. Nadat we beide single waren klikte het en van het een kwam het ander. Nu zijn we een gezin met 2 kinderen (5 en 2,5 jaar oud).

Sinds de kinderen zijn geboren is er veel veranderd. Wat natuurlijk ook logisch is. Nieuwe levensfase, verantwoordelijkheden, korte nachten, kortom tropenjaren. Wel altijd geprobeerd om samen leuke dingen te blijven doen, al werd dit steeds minder. Ook zijn onze interesses verschoven en hebben we weinig gezamenlijke interesses. Voorbeeld, ik hou van wielrennen, en kijk graag buitenlandse series of films. Zij kijkt het liefst alles nederlands en vindt lange afstanden fietsen maar onzin, en ik kan maar beter gaan fitnessen. Dit is

Uiteraard zijn er ook sinds het begin van de relatie wel zaken geweest waaraan we ons konden ergeren, ik denk dat dat relatief normaal was. Maar dat hebben we geaccepteerd van elkaar en losgelaten wat dat betreft. Een voorbeeld daarvan is haar Mysofonie. Zo heeft zij er moeite mee als ik, wanneer we bijv. samen op de bank zitten, een slok drinken wil nemen of iets wil eten. Of wanneer we gaan slapen mag/kan ik absoluut niet haar aankijken of haar richting op liggen omdat ze mij dan hoort ademen. Andersom ben ik een moeilijke eter en heb ik moeite om snel iets nieuws uit te proberen. Ook kan ik me helemaal ergens in verliezen, bijvoorbeeld in een hobby. En zoek ik altijd alles tot in de puntjes uit of wil iets tot in de puntjes regelen. Ik ben een enorme pietje precies.

Het zijn die dingen die het laatste jaar erger zijn geworden, of beter gezegd die we van elkaar niet meer kunnen hebben. De sfeer is vaak om te snijden en regelmatig hebben we ruzies. Over het algemeen niet waar de kinderen bijzijn, maar het gebeurd wel. Maar de gespannen sfeer moeten ze wel meekrijgen. Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik een vreselijke vent ben en dat ze omwille van de kinderen nog bij me is. Een aantal keer heb ik geprobeerd om met haar te praten wat ik beter kan doen of anders moet doen, maar dit liep altijd nergens op uit. Leuke dingen doen heb ik geprobeerd, maar slaat ze af. Ze wil niet alleen met mij uit eten of laat staan een weekend weg. Het gevoel bekroop mij dat ze het heeft opgegeven met mij, en de laatste weken heb ik dat ook steeds meer. We hebben over de meest basic dingen al ruzie, boodschappen die vergeten worden, iets in huis wat niet gedaan is. Het is afgelopen week weer geescaleerd, ik ben een weekend weg geweest met mijn werk en bij thuiskomst stond het hele aanrecht nog vol met de vieze vaat van het hele weekend. Ook lag er overal speelgoed en overal lag was. Niets was opgeruimd. Nu ben ik enorm opgeruimd en georganiseerd, teveel waarschijnlijk. Mijn vriendin andersom, maar daar kregen we woorden door. En nu leven we eigenlijk al een week gescheiden, we eten samen met de kinderen. Daarna gaan we onze eigen weg.

Daar waar ik, naar mijn idee haar ondersteun met haar wensen en verlangens. Geef haar alle ruimte om haar eigen onderneming op te bouwen, help haar daar ook bij dmv IT en marketing. Geef haar de ruimte om te trainen voor een marathon en haar tijd te geven voor een studie. Voelt het alsof ik niks meer ‘mag’. 2 uur de deur uit om te gaan wielrennen is teveel want het huishouden moet gedaan worden. Avondje stappen met vrienden om vervolgens zondag iets langer in bed te liggen is not done, want kinderen moeten ook aandacht. Het lukt me niet om hierover het gesprek aan te gaan.

Uit elkaar gaan klinkt makkelijk maar brengt weer hele andere problemen met zich mee, we hebben een koopwoning. Daar zit nu ruim 200k overwaarde op, ik kan haar niet zomaar uitkopen denk ik. Overigens kan ik met de eventuele overwaarde en hetgeen ik aan hypotheek kan opnemen een vergelijkbaar huis of überhaupt een huis waar ik eventueel met mijn kinderen kan wonen. Laat staan mijn vriendin. Dus we zitten bijna omwille van financiën ook aan elkaar vast.

Een heel verhaal, maar ik zit helemaal vast, en weet niet wat te doen. Ik slaap slecht, mijn werk begint er onder te leiden en weet niet waar of bij wie ik terecht. In dat opzicht is dit denk ik ook iets om van me af te schrijven. Ik wil weer gelukkig zijn, ik wil leuke dingen doen. Maar bovenal wil ik gelukkige kinderen, en kinderen die opgroeien met liefde om ze heen. Ik weet niet meer hoe het tij te keren.

Ben je al bij de huisarts geweest?

Daar zou ik dit verhaal eens vertellen (je hebt het immers al opgeschreven!). Hij kan je eventueel doorsturen naar een psycholoog of (relatie-)therapeut.
Ze hebben vaak ook praktijkondersteuners (sociaal werkers) die helpen met wat praktischeche zaken en tips. Ook m.b.t. je kinderen.

Iig veel sterkte, welke beslissing je ook gaat nemen!

[99ruud99]

een kind van 5 krijgt dit soort dingen al mee, maar begrijpt niet goed waarom.
Vraag eens aan het kind wat die graag zou willen doen, en probeer dan leuke uitjes te doen met de kinderen. Happy kids happy wife happy life...

Door leuke activiteiten te ondernemen heb je kans dat je elkaar weer leuk gaat vinden, en blijkbaar wilt je vriendin liever niet zonder kinderen weg... het zijn ook jouw kinderen he

Ga gezellig een dag naar het strand, of als je echt horror wilt ga naar jumpsquare / monkey town.

[Ernemmer]

Volgens mij is het grootste probleem, het huishouden, opgelost met een schoonmaakster. Dan erger jij je niet aan de zooi en kan zij niet zeuren dat je het huishouden nog moet doen.

Voor de rest misschien een therapeut, al heb ik dat nog nooit zien helpen in een relatie.

[ Voor 20% gewijzigd door Ernemmer op 12-03-2025 23:14 ]

[olafmol]

Ernemmer schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 23:13:
Volgens mij is het grootste probleem, het huishouden, opgelost met een schoonmaakster. Dan erger jij je niet aan de zooi en kan zij niet zeuren dat je het huishouden nog moet doen.

Dat zijn symptomen... als ik ruzie heb mij mijn vrouw over het huishouden, dan is er altijd iets onderliggends aan de hand.

[Fr33z]

Ernemmer schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 23:13:
Volgens mij is het grootste probleem, het huishouden, opgelost met een schoonmaakster. Dan erger jij je niet aan de zooi en kan zij niet zeuren dat je het huishouden nog moet doen.

Voor de rest misschien een therapeut, al heb ik dat nog nooit zien helpen in een relatie.

nee lijkt me niet. het probleem is elkaar niet (willen,) begrijpen of zelfs naar de ander luisteren. ik vind het veelzeggend dat een weekend zonder kids (die zijn bij opa/oma) blijkbaar nul leuke tijd samen oproept maar hij een weekend weggaat en zij met vriendinnen uit eten enzo.

er lijkt ook veel scheef te zitten in hoeveel ruimte ze elkaar geven, al is perceptie vaak niet hetzelfde als de feiten. dat uitslapen bijv.: hoezo slaap je niet beide gewoon 1 weekenddag iets langer uit terwijl de ander de kids doet? lijkt me een eeuwenoude oplossing van ouders om hier mee te dealen....

[XelaRetak]

Dit lijkt me een punt waarop jullie het gesprek zonder sturing niet meer op de juiste plek krijgen.

Met 2 kinderen in de mix ben je er wel enorm bij gebaat om er veel moeite in te steken. Relatietherapie kan daar enorm bij helpen, maar de drempel kan soms hoog liggen.

Er zijn ook sturende "cursussen" waar je zelf met (of zonder!) een partner doorheen kan gaan. Bijv: https://www.hyvakysymys.f...used-relationship-course/

Ik woon in het buitenland en deze is dus Engels - er zal vast ook een Nederlands alternatief voor zijn.

[Honesty]

Het zijn inderdaad tropenjaren, maar je moet wel als team functioneren. Hoewel we het verhaal van 1 kant lezen lijkt het niet goed. Het misgunnen is al dodelijk, laat staan als het ook nog hypocriet gaat.
Paar puntjes:
Marathon is zwaar, toen mijn vrouw voor de marathon trainde was ze ook kribbig, niet zo kribbig maar ze had ook geen onderneming en kleine kinderen.
Therapie lijkt me een optie maar lange weg als je elkaar naar het leven staat. Liever dan ook aan je zelf werken.
Doe leuke dingen met elkaar, nu groei je uit elkaar wat ook niet helpt. Hoewel het tropen jaren zijn, vond ik achteraf deze leeftijd de kinderen het leukste.
Misonie kan ze ook weinig aan doen, je kan apart eten, muziek je opzetten en zelfs aparte bedden werkt soms goed. Ik beweeg veel in bed, dus eerst hadden we aparte dekbedden, later aparte bedden en er zijn mensen met aparte slaapkamers.
Maar zodra pleisters plakken niet meer werkt moet je amputeren.

[Lordy79]

Hee, dat klinkt als mijn eerste huwelijk!

Oplossing: verdrink haar in liefde. Bij alle stappen die je doet, zet je haar op 1. Je doet al het huishouden, gaat de kinderen zoveel mogelijk voor je rekening nemen en maakt haar blij zoals jij weet dat ze blij wordt: tijd, cadeautjes, aandacht. Zij is je koningin en je werk, hobby's en zelfs je ademhaling zijn secundair.

Doe dit een maand lang met 200pct toewijding.

Er zijn dan twee uitkomsten mogelijk:
1. Geen effect > dan raad ik aan er een punt achter te zetten.
2. De negatieve spiraal is tot stilstand gekomen of van richting veranderd. Dan is het tijd om - liefst met een therapeut - om de tafel te gaan zitten en het nog een kans te geven.


Bindend advies: ga niet vreemd! Stop de relatie voor je om je heen gaat kijken. Dat geeft zelfrespect, respect naar de moeder van je kinderen en als allerbelangrijkste: een goed voorbeeld voor je kinderen.


Mijn huwelijk is niet gered maar mijn ex en ik zijn goed uit elkaar gegaan en concludeerden gewoon dat de liefdeskoek op was en we zijn nu beide gelukkig.

Geld en een woning, daar kom je uiteindelijk wel weer bovenop.

[Skybullet]

Je zit nooit vast. Je kijkt alleen op tegen wat er allemaal moet gebeuren en er op je af komt als je de knoop doorhakt. Volgens mij weet je al lang wat er aan komt

Iets meer dan een jaar terug zat ik dacht ik ook " vast". 10 jaar een relatie, koophuis, financieel alles op 1 hoop, gezamenlijke vriendenkring, schoonfamilies die met elkaar wegliepen, gezamenlijke huisdieren. Geen kinderen gelukkig maar alles was in elkaar geweven. Al jaren beide ongelukkig, blijven pappen en plakken. Bij elkaar blijven omdat het alternatief te eng is.

Uiteindelijk heb ik de beste beslissing van mijn leven genomen. Ja het was een hoop gedoe en geregel. Maar nu een jaar later zit ik in mijn eigen huis en heb ik mijn leven weer terug

Lordy79 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 05:49:

Oplossing: verdrink haar in liefde. Bij alle stappen die je doet, zet je haar op 1. Je doet al het huishouden, gaat de kinderen zoveel mogelijk voor je rekening nemen en maakt haar blij zoals jij weet dat ze blij wordt: tijd, cadeautjes, aandacht. Zij is je koningin en je werk, hobby's en zelfs je ademhaling zijn secundair.

Doe dit een maand lang met 200pct toewijding.

Sorry maar ik vind dit enorm slecht advies.
Dus je plan is om haar een maand lang als koningin te behandelen en jezelf en je eigen behoeftes totaal weg te cijferen ?

Een relatie is iets waar 2 personen net zo belangrijk zijn en het moet dus van beide kanten komen.

Mijns insziens is de relatie van op al klaar. Maar stap 1 is praten en vragen of ze nog verder wil samen en hoe ze dat voor zich ziet. Niet haar opeens in de watten leggen en jezel volledig opbranden op iets wat misschien al lang verloren is.

[ Voor 40% gewijzigd door Skybullet op 13-03-2025 05:59 ]

[FreakNL]

TheGhostInc schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:32:
[...]

Een mooi voorbeeld van de 'emotionele bankrekening'.
Dat jij het waardevol of zinnig vindt, betekent niet dat de ander dat vindt.

Dus misschien iets terug schroeven qua toeschietelijkheid en iets meer de dialoog of het conflict aangaan.

Hier thuis hebben we net een schema gemaakt voor het wegbrengen en ophalen. Dat liep niet lekker, veel impliciet, en nu even strak. 5 dagen, 10 acties, 50-50, dus 5 voor beiden. En dan is 4-6 ook prima, maar dan staat het wel zwart op wit. En als het dan ineens 3-7 wordt, dan kun je gaan sturen. 'Dan kook ik op zondag wel voor maandag, dan hoef je alleen maar .... '.

Een schema?

Hier bekijken we het gewoon per dag of zelfs per uur; “wie haalt ze straks op?”..

[ocn]

Tja, deze situatie vraagt om openheid en kwetsbaarheid. Herschrijf je OP eens als brief aan haar, doe er een voorstel bij (relatietherapie) en vraag haar om een reactie. Als ze de relatie nog wil redden zal ze er positief (en emotioneel) op reageren. Zo niet, tsja, daar zijn andere topics voor te vinden op tweakers.

[SniperGuy]

Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik een vreselijke vent ben en dat ze omwille van de kinderen nog bij me is.

Als ik dingen als dit lees vrees ik het ergste voor de relatie. Vaak zal therapie oid dan echt niet gaan helpen en heeft de andere helft al een keuze gemaakt.
Mijn tip is om toch eens met een onafhankelijk hypotheekadviseur te gaan praten om te kijken wat de mogelijkheden zijn.

[Herman]

whatyoudoing schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:57:
(...)

3. Welk voorbeeld wil je je kinderen geven, op het gebied van relaties?

Ga asjeblieft niet de kinderen gebruiken als argument om uit elkaar te gaan. Veel kinderen gaan bij een scheiding / break-up van ouders door een rouwproces die je kunt vergelijken met het rouwproces van het verlies (overlijden) van een dierbare. Kinderen van gescheiden ouders hebben ook statistisch een stuk hogere kans dat hun latere leven hun relatie met hun levenspartner op de klippen loopt. Misbruik daarom nooit de kinderen als argument om maar altijd uit elkaar te gaan.

[Hunegaart]

Wat klote voor je dat het zo loopt
Jullie zitten wel in de tropenjaren qua zorg voor de kinderen
Maar als zij jou een verschrikkelijke vent vind dan word het hoog tijd voor een gesprek met een relatietherapeut, maar ben bang dat het daarna te ver voor heen is
Wij hebben het ook gehad 4 kinderen in de leeftijd van 0, 2, 4 en 6
Maar we kwamen en met hulp weer uit
En zijn nu al ruim 25jr samen

[superkoex9]

99ruud99 schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 23:12:
Happy kids happy wife happy life...

Uhh, nee!

Uiteraard ligt er veel prioriteit bij de kinderen maar dat oude gezegde geloof ik toch echt niet in.
Niet vanuit een emotionele bankrekening maar puur vanuit gelijkwaardigheid: als mijn partner 3 uur op zondag wil trainen voor een marathon dan moet er geen probleem zijn als ik op een ander moment een paar uur wil gaan fietsen.
Haar geluk is niet meer waard dan mijn geluk en als zij er wel zo over zou denken dan is dat reden voor een goed gesprek. Als dat meer een overtuiging zou zijn dan is dat voor mij reden om te stoppen met een relatie omdat er geen sprake is van gelijkwaardigheid.

Herman schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 07:23:
[...]

Ga asjeblieft niet de kinderen gebruiken als argument om uit elkaar te gaan. Veel kinderen gaan bij een scheiding / break-up van ouders door een rouwproces die je kunt vergelijken met het rouwproces van het verlies (overlijden) van een dierbare. Kinderen van gescheiden ouders hebben ook statistisch een stuk hogere kans dat in hun latere leven hun relatie met hun levenspartner op de klippen loopt. Misbruik daarom nooit de kinderen als argument om maar altijd uit elkaar te gaan.

Zeker waar. Uit elkaar gaan is zeker niet altijd maar zo de oplossing en heeft een flink effect op kinderen. In een huis opgroeien waar altijd spanning bestaat en pa en ma elkaar niets gunnen/naar het leven staan en met regelmaat ruzie is echter ook niet echt een goede oplossing.
Wat mij betreft kan je daar op afstand eigenlijk helemaal niets van zeggen. Soms is het beter als je wel uit elkaar gaat voor de kinderen, soms zou je, puur voor de kinderen gezien bij elkaar moeten blijven.

Daarnaast het stuk financiën: zet je het geluk van je kinderen, je vrouw en jezelf lager op de prioriteitenlijst in het leven dan je koopwoning/geld?

[ Voor 45% gewijzigd door superkoex9 op 13-03-2025 07:35 ]

[Fr33z]

FreakNL schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 05:54:
[...]


Een schema?

Hier bekijken we het gewoon per dag of zelfs per uur; “wie haalt ze straks op?”..

mooi dat dat voor jullie blijkbaar werkt. Hier hebben we ook vaste afspraken zodat we weten waar we aan toe zijn. Geeft ons rust en overzicht. Minder beslissingen om te maken. want met meer dan 1 jaar aan gebroken nachten is er weinig bandbreedte meer over en kunnen dag soort dingen helpen.

[Qwerty-273]

Skybullet schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 05:53:
Mijns insziens is de relatie van op al klaar. Maar stap 1 is praten en vragen of ze nog verder wil samen en hoe ze dat voor zich ziet. Niet haar opeens in de watten leggen en jezel volledig opbranden op iets wat misschien al lang verloren is.

Niet dat het mijn advies zou zijn, maar ik lees het meer als een laatste poging om eerst uit de negativiteit naar neutraal te komen (door jezelf een maand weg te cijferen) om vervolgens te analyseren (aan beide kanten) of er überhaupt nog iets is waar beiden voor willen strijden. Of dat je gezamenlijk de handdoek in de ring gooit.

Relatietherapie lijkt mij een beter startpunt. Het is eigenlijk gewoon praat sessies met wat ondersteuning. Je zal zelf beiden er nog wat van willen maken. Je kan daar ook tot de gezamenlijke conclusie komen dat er niets meer is. Het lastige zal zijn dat de ene wel er aan wilt werken maar de ander niet.

[Fua]

Herman schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 07:23:
[...]

Ga asjeblieft niet de kinderen gebruiken als argument om uit elkaar te gaan. Veel kinderen gaan bij een scheiding / break-up van ouders door een rouwproces die je kunt vergelijken met het rouwproces van het verlies (overlijden) van een dierbare. Kinderen van gescheiden ouders hebben ook statistisch een stuk hogere kans dat hun latere leven hun relatie met hun levenspartner op de klippen loopt. Misbruik daarom nooit de kinderen als argument om maar altijd uit elkaar te gaan.

Mee eens, maar andersom ook niet. Bij elkaar blijven voor de kinderen is uit mijn ervaring nog schadelijker.
@john.doe Volgens mij weet je het antwoord op je vraag al. Hoe ziet jou leven er over 5 jaar idealiter uit?

[CornermanNL]

Wat vonden jullie leuk aan elkaar in het begin?
Je kent elkaar al 15 jaar, en 7,5 jaar een relatie.

Wat was hetgeen aan haar wat de overstap naar een liefdesrelatie voor jou mogelijk gemaakt.

[Sito]

Herman schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 07:23:
[...]

Ga asjeblieft niet de kinderen gebruiken als argument om uit elkaar te gaan. Veel kinderen gaan bij een scheiding / break-up van ouders door een rouwproces die je kunt vergelijken met het rouwproces van het verlies (overlijden) van een dierbare. Kinderen van gescheiden ouders hebben ook statistisch een stuk hogere kans dat hun latere leven hun relatie met hun levenspartner op de klippen loopt. Misbruik daarom nooit de kinderen als argument om maar altijd uit elkaar te gaan.

Nee, bij elkaar blijven omwille van de kinderen, terwijl beide het totaal niet meer wilt is een goed idee. Denk je dat ze dat niet door gaan hebben als ze wat ouder zijn? En wat voor impact dat heeft op hun opvoeding en opgroeien?

We kunnen kinderen niet overal tegen beschermen. Gescheiden ouders hebben de verantwoordelijkheid hun kinderen hierin de begeleiden en te ondersteunen: praten praten praten. Of nog verdere stappen ondernemen.

[Sempy]

Veel herkenbare punten. Of het voor jou nog zin heeft om alsnog wat van de relatie te maken met therapie etc, kunnen wij lastig inschatten.

Zorg in zo'n geval wel dat je naast therapie je ook alvast gaat nadenken over een plan B voor als het uiteindelijk niets wordt. Hier was de therapie achteraf gewoon tijd rekken terwijl ex met haar advocaat al scheiding zat uit te werken. Dan sta je 2-0 achter als ze de stekker eruit trekt.

[Herman]

.

[ Voor 99% gewijzigd door Herman op 13-03-2025 08:28 . Reden: Nvm. had punt al gemaakt. ]

[Puntenwolk]

Ik mis nog een stukje informatie. Hoe hebben jullie de zorg voor de kinderen afgelopen 5 jaar verdeeld?

Dan heb ik het niet over het huishouden (koken, wassen, boodschappen) maar over zorgtaken zoals nachtvoedingen, poepluiers en vrij nemen van werk ivm waterpokken en/of zieke juffen. Als jullie oudste nu 5 is zal dit ook met COVID samengevallen zijn bij jullie.

Ik zeg niet dat dit bij jou het geval is, daarom stel ik de open vraag. Maar ik merk bij veel stellen om mij heen dat er (sluipenderwijs) een enorm scheve verdeling is ontstaan bij de zorgtaken. En dat wat misschien een standaard verdeling is die bij een gemiddeld Nederlands gezin veel voorkomt - hij werkt fulltime en zij werkt parttime en doet alle zorgtaken, waarbij de rest van het huishouden (ex-zorg) redelijk 50/50 is - uiteindelijk vooral op gebied van zorg enorm tegen blijkt te vallen. En dan niet zo zeer in uren gemeten, maar ook dat de zorgtaken echt heel eenzaam en emotioneel zwaar kunnen zijn. Zeker in COVID tijd.

Dan zou er namelijk iets anders aan de hand kunnen zijn: misschien heeft ze een burn out en/of depressie. In mijn omgeving komt dit nu een paar keer voor, en uitsluitend bij de vrouwen met jonge kinderen bij wie dat zorg deel vies tegenviel. Deels ook ten opzichte van opgeklopte roze wolk Instagram-verwachtingen van het moederschap. Dan is relatietherapie misschien niet de juiste soort therapie.

[Falcon]

Zolang jullie samen maar de conclusie kunnen trekken (zonder elkaar te beschuldigen van iets) dat het zo niet verder gaat en dat er iets moet gebeuren.

Zonder gelijk in de oplosmodus te gaan, maar gewoon de bewustwording vanuit beide en het tegen elkaar gezegd te hebben. (niet vanuit een woordenwisseling/ruzie moment, maar op een rustig moment)

Dan pas kan je (eventueel) nog stappen zetten...

[fr3sc0]

Ah een klassiek hij/zij verhaal. Een relatie goed houden is nu eenmaal hard werken. Open communicatie en blijven praten is belangrijk.

Wat hoop je te bereiken door het verhaal op tweakers te plaatsen? Heb je je conclusie al getrokken en wil je weg uit de relatie?

[CrankyGamerOG]

john.doe schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 21:52:
Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik een vreselijke vent ben en dat ze omwille van de kinderen nog bij me is.

Major red flag, cut ties, and run.

Serieus.....

[Millie-ano]

@john.doe die Mysofonie. Is dat door een arts bevestigd? Want ik neem aan dat ze dan de afgelopen 5 jaar helemaal is geworden van de kinderen. Met slapen kan ze gewoon oordoppen in doen. En nog belangrijker, had ze die diagnose al voordat jullie samen gingen?

Klinkt mij namelijk meer als iemand die er al klaar mee is, en nu elk wissewasje aangrijpt zich te ergeren.

Daarnaast. Las ik eerder 'behandel haar als de koningin' die gaat alleen op als zij jou als een koning behandeld. Je kan allemaal even niet lekker in vel zitten en een snauw geven tegen je partner. Maar als uiteindelijk de liefde en respect er naar elkaar maar van 1 kant op is het snel over.

Ik geloof ook niet in een relatietherapeut. Gevoelsmatig is dat alleen maar om te zorgen dat het niet escalerend uit elkaar gaat. Nou dat zelfinzicht heb ik zelf ook wel.

'omwille van de kinderen ben ik nog bij je' is emotionele chantage. Ergo; IK BEN AL KLAAR MET JE EN HEB MIJN BESLISSING AL GEMAAKT. Ze wil/durft alleen zelf de stekker er niet uit te halen. Want ja, dan is zij de boeman waarschijnlijk.

Hier ook 2 kinderen in dezelfde leeftijd. Als ik ze allebei heb. Geloof me, naast speelgoed is het huis verder gewoon glad en dat kan gewoon. En andersom ook. Het is keuzes maken en prioriteiten stellen. Ik heb voor de grap eens een timer gezet n.a.v. een filmpje op instagram van een moeder. Je bent met 5-20 minuten klaar afhankelijk van de rommel. Als je die 20 minuten niet hebt ben je gewoon lui en helemaal als je de rommel aan je partner overlaat is het gewoon een dikke fuck you.

En ja. Hier hebben we de weekenden verdeeld. Zaterdag/zondag afhankelijk van de dag ervoor. Mag papa of mama blijven liggen. Zonder eindtijd. Maar vaak is het een uurtje of 9.30/10.00 uur. Dan is de ander vanaf 7.15/ 7.30 beneden. En ja: Hier kan de een een hobby doen, de ander kan sporten, of een avond samen weg, of een dag weg, of whatever. Het kan. En ja dat is normaal binnen ELKE relatie. Kan dat niet zonder gegronde redenatie dan ligt dat aan die persoon.

Verder heel veel tegenstrijdigheden. O.a. jij kan niet 2uur fietsen, maar zij wel 3 uur hardlopen. uhu... Nee lange afstanden fietsen is maar stom, maar lange afstand lopen is prima..

Het is gewoon kut dat in veel van dit soort situaties er kinderen bij betrokken zijn. Anders had ik allang weggeweest. Kan alleen maar zeggen, sterkte.

[barbarbar]

Als dit is begonnen na de geboorte van de kinderen zou ik, zoals al genoemd, eerst eens met de huisarts en praktijkondersteuner gaan praten. Dat is laagdrempelig en daar zijn ze ook voor. Dingen als het huishouden niet voor elkaar krijgen klinkt ook als tekenen van depressie, wat na een geboorte zomaar kan ontstaan (bij beide).

Stukje ervaring: we hebben de kinderen nu ook op die tropenjaren leeftijd. Na de eerste geboorte was als nel duidelijk dat m'n vriendin het lichamelijk heel zwaar te verduren heeft gehad, dat werkt jaren door. Dat weet ze zelf ook, en dat vergt begrip van beide kanten. Dat werkt ook door in gedrag, ze vergeet dingen, dingen blijven liggen waar ze dat anders nooit had. Onbenullige dingen zijn opeens extreem belangrijk, terwijl dat objectief helemaal niet zo is. In combinatie met werk en het idee dat alles altijd perfect moet zijn, lichamelijk en in het gezin, levert dat veel stress op. En dan is elk dingetje opeens een trigger. Gelukkig ziet ze dat zelf ook, maar het vergt wel veel begrip van beide kanten zodat het niet erger wordt dan het al is. Als je daar hard op in gaat, wordt het alleen maar erger voor allebei.

Belangrijkste is dat je van elkaar begrijpt dat het voor beide een zware periode is, waarbij je je wellicht niet allerlei extra moeilijkheden of doelen moet gaan stellen. Hobbies, sport, vrienden, werk verschuift maar even naar de achtergrond zodat je als gezin de periode kunt doorkomen.

[ Voor 23% gewijzigd door barbarbar op 13-03-2025 09:29 ]

[Oon]

Therapie is het enige relevante antwoord als je het nog wil proberen. Zij ergert zich aan jou en wil niet meer bij je zijn, dat heeft een reden. Misschien pas je gewoon niet (meer) in haar beeld van iemand waar ze bij wil zijn en is het niet meer te redden, misschien is het miscommunicatie, maar de enige manier om daar achter te komen is samen in therapie gaan.

Het klinkt in ieder geval alsof zij haar best doet om zich aan jou te ergeren en je niet de kans geeft om het goed te doen, daar ga je zelf nooit uit komen. Je kunt plakkertjes plakken door een schoonmaakster in te huren en haar nóg meer tijd te geven, maar het enige waar dit toe gaat leiden is dingen die je niet wil (zoals vreemd gaan, ruzies in het bijzijn van de kinderen, nog verder uit elkaar leven, etc). Dat wil je je kinderen niet als voorbeeld geven.

[Furion2000]

Het is op basis van weinig, maar ik gooi deze random dingen in 'de groep'

Je situatie met vrouw en kinderen is maar een fractie van wat bepaald of je gelukkig bent of niet, jijzelf bent de grootste factor. Mijn observatie is dat mensen dus ook vaak met zichzelf in de knoop zitten. Het is de grootste knop waaraan je kunt draaien (ook de enige vaak) en kan jezelf weer die gast laten zijn die je was waarop zij verliefd werd.

Vraag jezelf af wat je nodig hebt om het weer naar je zin te hebben in elke situatie en goed over jezelf te laten voelen. Hoe kan het avondeten leuk zijn, hoe kan je dag leuk zijn, hoe kunnen gesprekken weer leuk zijn. Mis je die knuffel van je vrouw, die van je kinderen zijn anders maar minstens zo goed.

Herzie jezelf, want misschien ben je wel die saaie man geworden die je vroeger niet was. Misschien doe je te weinig in het huishouden of misschien sta je wel te weinig op je strepen (een avondje vrienden kan ook met een taaie zondag ochtend). Sporten is gezond, maar je komt niet echt thuis met een interessant gesprek. Sociaal contact is overigens gezonder.

Wederzijdse onafhankelijkheid heet dit volgens mij en kan prima met een gezin. Klinkt heel cru maar je gaat alleen dood, dus zelfs je vrouw en kinderen zijn onderschikt aan jezelf en je geluk wil ik daarmee zeggen. Zelf denk ik ook dat de beste ouders mensen zijn die zichzelf goed op de rit hebben.

We zoeken oplossingen te vaak buiten onszelf, terwijl we zelf aan het veranderen zijn in saaie snowflakes. Verjaardagen waar het gaat over hypotheken en kinderen, terwijl we jarenlang het uitgierde van het lachen als iemand een ongepastte grap maakte over de billen van Greet.

Denk dus dat de oplossing vooral zit bij jezelf en daarom de reactie ook vooral op jou gericht. Je vrouw zal misschien aardig wat tegengas geven in het begin, maar dat is normaal en flakt wel af als ze merkt dat ze geen controle heeft daarover. Mensen geven niet zonder hikken of stoten hun controle uit handen, maar als het vervolgens positieve uitkomsten heeft kunnen ze zelfs fan worden. Beide sexen zijn in die overgangsperioden erg manipulatief. Maar goed jij hebt haar ook die ruimte gegeven om zo te worden?

[ Voor 3% gewijzigd door Furion2000 op 13-03-2025 09:45 ]

[Mandrake466]

De kinderen niet als excsuus gebruiken om bij elkaar te blijven want dit maakt het voor de kinderen alleen maar erger. En kinderen kunnen zich heel snel aanpassen aan nieuwe situaties.

Mischien heeft ze een ander? Dan gaat alles wat je doet ook irriteren.

[polthemol]

als ik het even lees vallen me twee dingen op:

1. er zijn heel veel verwachtingen over en weer die niet vervuld worden of anders vervuld worden dan verwacht en dat is een issue (zie bv. het aanrecht)
2. ik heb niet het idee dat jullie communicatie persé zo soepel loopt

Op punt 1: je gaat veel irritatie krijgen als je iets verwacht wat niet gaat gebeuren of mogelij kniet gaat gebeuren. Je voorbeeld met het niet opgeruimde aanrecht: jij was een weekend weg, dus zij moet de toko draaiende houden. Dat betekend dat haar regels gaan prevaleren (hence het aanrecht vol met vuile vaat). Dat mag tegen jouw principes in gaan, maar het gaat niet in tegen haar principes. Gezien jij er dat weekend niet was, is het dan uiteindelijk een 'jouw'-probleem en moet je je misschien afvragne of die dingen de ruzie waard is. Tit for tat werkt niet in een relatie, je zult ook moeten kijken naar elkaars mogelijkheden. Praktischer was misschien bij aankomst thuis en na even wat keuvelen, voorstellen om even met izjn allen aan de slag te gaan en klaar. Naar mijn ervaring: als je over deze zaken hoogoplopende ruzies gaat krijgen, dan is het in ieder geval heel erg de tijd om naar jullie relatie te kijken, hoe jullie met elkaar om gaan, hoe je zelf in het leven staat en ook ieder voor zich eens kritisch te kijken naar eigen minder leuke/slechte/onhandige eigenschappen.

TLDR: als jij verwacht dat iemand die niet zo van orde is in haar uppie voor orde gaat zorgen als jij er een weekend niet bent, dan ga je alleen maar teleurgesteld zijn. De andere kant heeft mogelijk net zo scheve verwachtingen waardoor de wederzijdse teleurstelling alleen maar gaat groeien.

Op punt 2: dat is eigenlijk ook punt 1: praat! Ruzie maken is ergens prima, dat haalt wat druk van de ketel, maar het is nog veel belangrijker om daarna te praten met elkaar als de afgenomen druk wat ruimte geeft. Als je zo ver 'vast' (ik gebruik even aanhalingstekens omdat ik dat een zware term vind om te gebruiken) in de huidige situatie dat 1:1 praten moeilijk is, overweeg om bv. elkaar een brief te schrijven, die uit te ruilen en daar naderhand over proberen te praten. Mocht dat ook niet lukken, je hebt ook zaken als relatietherapie of mediators.

On a personal note: vanaf dat mijn kleine op de wereld kwam, merkten we in huis ook dat sommige zaken scheef gaan omdat alle aandacht naar de kleine gaat, alles moet opeens geplanned worden en je staat zelf automatisch op plek 2. Daarnaast maakt chronische vermoeidheid mensen echt niet leuker, kortaf soms en op heel zware dagen zit je al snel in 'spoiling for a fight'-modus. Ik denk ook dat het belangrijk is dat uit te spreken naar elkaar: 'ik deed net echt vet rottig tegen je, maar vandaag is een slechte dag voor me, sorry, had ik niet moeten doen' bv. Dat werkt al wat soepeler dan dat je elkaar wat bestookt met verwachtingen over een ander zijn gedrag.

[Metalfreak]

Herkenbaar, gelukkig waren er bij mij toen geen kinderen bij betrokken. Je hebt continu het gevoel dat je op eieren loopt en niets wat je doet is goed en je wordt er zelf ontzettend onzeker van waardoor dat alleen maar verder downhill gaat. Normale communicatie is op dat moment al vrijwel onmogelijk.

Het klinkt alsof zij haar beslissing al gemaakt heeft. Je zou relatietherapie eens kunnen voorstellen, maar als zij er niet voor open staat houdt het eigenlijk ook wel op en is de volgende stap wel duidelijk.

Ga in elk geval niet al jouw eigen behoeftes aan de kant zetten om het haar naar de zin te maken, dat is hét recept om in een depressie terecht te komen.

[Polycom]

Het is wel een behoorlijke red flag als jouw vrouw niet eens meer alleen met jou uit eten wil of een weekendje weg wil. Wippen jullie nog wel? Want als dat ook niet het geval is dan moet nu gaan werken aan jouw exit strategie. Dit gaat pijn doen en heel erg heftig worden maar uiteindelijk zal je er beter uitkomen! Op GoT zijn er meerdere topics geweest van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. You are not alone en succes met alles. Kies voor jezelf!

[JJ Le Funk]

Polycom schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 09:58:
Het is wel een behoorlijke red flag als jouw vrouw niet eens meer alleen met jou uit eten wil of een weekendje weg wil. Wippen jullie nog wel? Want als dat ook niet het geval is dan moet nu gaan werken aan jouw exit strategie. Dit gaat pijn doen en heel erg heftig worden maar uiteindelijk zal je er beter uitkomen! Op GoT zijn er meerdere topics geweest van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. You are not alone en succes met alles. Kies voor jezelf!

als je het zo schetst dan lijkt het er op dat mevrouw heimelijk al enige tijd verliefd is op een ander...

[olafmol]

Kan het zijn dat ze depressief is, of een burn-out heeft? Ze zal niet de eerste of laatste zijn. Eigen bedrijf, jonge kinderen, sociaal leven, en dan ook nog een relatie onderhouden. Best heftig.

Begint wel met zelfinzicht bij haarzelf, en dan bezoek aan huisarts. Misschien eens voorzichtig en subtiel aankaarten, op een liefdevolle manier. Of evt via vriendin van haar spelen.

[DjoeC]

Ik mis het verhaal vanaf de andere kant. Misschien handig als jane.doe ook haar ervaring opschrijft.

Maar plat gezegd: begin met een afspraak bij de praktijkondersteuner GGZ van je huisarts of eventueel de huisarts zelf.

Je gaat hier zonder een objectieve blik van buitenaf niet uitkomen en zult vermoedelijk samen langs een relatietherapeut of psycholoog moeten. O ja, wij tweakers zijn niet objectief.....

Ik vermoed dat jouw relatie is zoals veel relaties: af en toe knalt het om de meest idiote dingen - wie gaat toegeven? Mannen, IT'ers, autisten, opgaan in je hobby, we zijn stijfkoppen. Een relatie is en blijft geven en nemen en het zal vaak voelen als meer geven dan nemen, of beter: krijgen. Een relatie is stand houden is voor sommigen heel hard werken. En dan komt de vraag of je dat wilt, danwel of je de makkelijke weg kiest en ermee stopt.

[barbarbar]

Polycom schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 09:58:
Het is wel een behoorlijke red flag als jouw vrouw niet eens meer alleen met jou uit eten wil of een weekendje weg wil.

Dat is wel heel kort door de bocht. We hebben hier altijd gezegd, en houden ons er ook aan, dat de kinderen altijd onderdeel zijn van wat we doen. Gaan we uit eten, gaan de kinderen mee en houden we daar rekening mee. Dat betekend dus domweg dat we sinds de kinderen nooit meer 's avonds laat uit eten gaan. In plaats daarvan gaan we vaker lunchen, of we zorgen dat we al om 17:00 ergens aan het eten zitten en slaan dan het voorgerecht over zodat ze op tijd in bed kunnen.

Als de één dan vind dat ze samen 's avonds laat uit eten moeten kunnen, terwijl de ander daar helemaal niet comfortabel bij is als de kinderen bij een oppas worden gedumpt, dan wordt dat sowieso geen leuke avond.

Zelfde voor een weekendje weg. Doen we nu ook niet meer, het is de moeite niet om alles mee te gaan slepen met de kinderen. En de kinderen ergens dumpen zodat we samen weg kunnen doen we ook niet. Zijn we allebei op tegen.

Als ze wat ouder zijn wordt het weer makkelijker. Dan kunnen ze een keer bij opa en oma logeren. Dan kan een nichtje een keer oppassen. Dat kan nu gewoon domweg niet, want opa en oma kunnen het fysiek nu niet met de kinderen. Dus als de ene partner dat voorstelt kan ik me best voorstellen dat de ander daar écht geen vertrouwen en geen zin in heeft.

[Millie-ano]

barbarbar schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:12:
[...]


Dat is wel heel kort door de bocht. We hebben hier altijd gezegd, en houden ons er ook aan, dat de kinderen altijd onderdeel zijn van wat we doen. Gaan we uit eten, gaan de kinderen mee en houden we daar rekening mee. Dat betekend dus domweg dat we sinds de kinderen nooit meer 's avonds laat uit eten gaan. In plaats daarvan gaan we vaker lunchen, of we zorgen dat we al om 17:00 ergens aan het eten zitten en slaan dan het voorgerecht over zodat ze op tijd in bed kunnen.

Als de één dan vind dat ze samen 's avonds laat uit eten moeten kunnen, terwijl de ander daar helemaal niet comfortabel bij is als de kinderen bij een oppas worden gedumpt, dan wordt dat sowieso geen leuke avond.

Zelfde voor een weekendje weg. Doen we nu ook niet meer, het is de moeite niet om alles mee te gaan slepen met de kinderen. En de kinderen ergens dumpen zodat we samen weg kunnen doen we ook niet. Zijn we allebei op tegen.

Als ze wat ouder zijn wordt het weer makkelijker. Dan kunnen ze een keer bij opa en oma logeren. Dan kan een nichtje een keer oppassen. Dat kan nu gewoon domweg niet, want opa en oma kunnen het fysiek nu niet met de kinderen. Dus als de ene partner dat voorstelt kan ik me best voorstellen dat de ander daar écht geen vertrouwen en geen zin in heeft.

Als je echt geen oppas of vangnet hebt m.b.t. iemand waar je de kinderen aan kan toevertrouwen dan snap ik je eerste stukje. Maar juist samen iets doen zonder kinderen is ook echt zeker goed voor je relatie. Idem voor de kinderen trouwens, niet alles hoeft met papa en mama.

edit; Hier hebben wij bijvoorbeeld regelmatig 'verplicht' datenight. Omstebeurt regelt de 1 iets voor elkaar. Dat mag een spelletjesavond, film op de bank/ bioscoop, uit eten what ever zijn.

En avondeten is ook eens in de zoveeltijd zonder kinderen. Die krijgen makkelijke hap, doperwtjes/worteltjes, stukje vlees en patatjes. We zitten wel aan tafel maar eten half een patatje mee.
En als de kinderen rond 19.30 op bed liggen eten wij laat, maar samen.

[ Voor 12% gewijzigd door Millie-ano op 13-03-2025 10:21 ]

[champion16]

barbarbar schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:12:
[...]


Dat is wel heel kort door de bocht. We hebben hier altijd gezegd, en houden ons er ook aan, dat de kinderen altijd onderdeel zijn van wat we doen. Gaan we uit eten, gaan de kinderen mee en houden we daar rekening mee. Dat betekend dus domweg dat we sinds de kinderen nooit meer 's avonds laat uit eten gaan. In plaats daarvan gaan we vaker lunchen, of we zorgen dat we al om 17:00 ergens aan het eten zitten en slaan dan het voorgerecht over zodat ze op tijd in bed kunnen.

Als de één dan vind dat ze samen 's avonds laat uit eten moeten kunnen, terwijl de ander daar helemaal niet comfortabel bij is als de kinderen bij een oppas worden gedumpt, dan wordt dat sowieso geen leuke avond.

Zelfde voor een weekendje weg. Doen we nu ook niet meer, het is de moeite niet om alles mee te gaan slepen met de kinderen. En de kinderen ergens dumpen zodat we samen weg kunnen doen we ook niet. Zijn we allebei op tegen.

Als ze wat ouder zijn wordt het weer makkelijker. Dan kunnen ze een keer bij opa en oma logeren. Dan kan een nichtje een keer oppassen. Dat kan nu gewoon domweg niet, want opa en oma kunnen het fysiek nu niet met de kinderen. Dus als de ene partner dat voorstelt kan ik me best voorstellen dat de ander daar écht geen vertrouwen en geen zin in heeft.

Alleen gaat het in dit geval juist om de band samen weer te verbeteren. Even los van de kinderen. Kan mij best voorstellen dat TS even alleen met zijn vrouw wil zijn, misschien zoals "vroeger". Open kunnen praten en even niet op de kids te hoeven letten. Uiteraard ga je ze niet bij wildvreemden achterlaten maar hier ga ik niet vanuit.
Je kan trouwens ook prima tussen 18-21 lekker uiteten met zn tweetjes en dan een bekende laten oppassen (uiteraard als die t zelf wil).

Wat ik hier vooral uit lees (en dit komt alleen van TS natuurlijk). TS doet zoveel mogelijk zijn best te ondersteunen, laat wederhelft vrij in haar doen en laten. Maar mag datzelfde dus niet doen (wielrennen). Eten en drinken in haar buurt is uit den boze (op de bank bijvoorbeeld) en slapen richting haar mag al helemaal niet.
Tel daarbij op dat er nu een aantal weken langs elkaar heen geleeft wordt. Ik zou er knettergek van worden.
Even heel cru gezegd, op een gegeven moment houdt het rekening houden met een ander gewoon op als het 1 richtingsverkeer is.

[eric.1]

john.doe schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 21:52:
Hi medetweakers,

...

Uit elkaar gaan klinkt makkelijk maar brengt weer hele andere problemen met zich mee, we hebben een koopwoning. Daar zit nu ruim 200k overwaarde op, ik kan haar niet zomaar uitkopen denk ik. Overigens kan ik met de eventuele overwaarde en hetgeen ik aan hypotheek kan opnemen een vergelijkbaar huis of überhaupt een huis waar ik eventueel met mijn kinderen kan wonen. Laat staan mijn vriendin. Dus we zitten bijna omwille van financiën ook aan elkaar vast.

Dit wil ik toch wel even aanstippen. Dit zijn praktische zaken. Deze praktische zaken hebben allemaal oplossingen.

- Koophuis -> indien geen van beiden de ander uit kan kopen is het vervolg makkelijk; verkopen.
- Je hoeft niet direct weer te kopen, maar veel zal niet beschikbaar zijn nee.
- Je hoeft, even heel cru gezegd, niet zoveel aan je vriendin te denken. Hoe zij het allemaal oppakt mocht het hierop aankomen is vooral aan haar. Zolang de gezamelijke zaken maar worden geregeld.
- Omwille van financiën bij elkaar blijven is een recept voor een zwarte toekomst, zowel voor jullie twee als voor de kinderen. Kinderen zijn niet gek, die voelen dit en zien een bijzonder slecht voorbeeld van een relatie van dichtbij.

Ik denk dat je twee dingen moet bedenken;
- Wat wil jij nu echt in je leven?
- Hoe ga je dat bereiken (therapie? afspraken? ... kan van alles zijn). Bij dit punt zal je je partner moeten betrekken. Maar als zij niet wilt, dan kan je haar niet dwingen. Dan zal je daar je conclusies uit moeten trekken.

[barbarbar]

Millie-ano schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:18:
[...]


Als je echt geen oppas of vangnet hebt m.b.t. iemand waar je de kinderen aan kan toevertrouwen dan snap ik je eerste stukje. Maar juist samen iets doen zonder kinderen is ook echt zeker goed voor je relatie. Idem voor de kinderen trouwens, niet alles hoeft met papa en mama.

edit; Hier hebben wij bijvoorbeeld regelmatig 'verplicht' datenight. Omstebeurt regelt de 1 iets voor elkaar. Dat mag een spelletjesavond, film op de bank/ bioscoop, uit eten what ever zijn.

En avondeten is ook eens in de zoveeltijd zonder kinderen. Die krijgen makkelijke hap, doperwtjes/worteltjes, stukje vlees en patatjes. We zitten wel aan tafel maar eten half een patatje mee.
En als de kinderen rond 19.30 op bed liggen eten wij laat, maar samen.

Leuk om te zien hoe anderen dat vormgeven. Belangrijkste is dat OP en partner daar duidelijk over zijn en dat bij elkaars verwachtingen aansluit.

We hebben samen genoeg momenten zonder de kinderen. Dat is zeker belangrijk. Maar 's avonds oppas of een heel weekend hebben we beide geen vertrouwen in, maar dat komt ook doordat er meer speelt bij de kinderen. Sommige dingen moet je nu eenmaal anders doen met jonge kinderen, dat is niet goed of fout, als je maar op een voor beide acceptabel oplossing komt. Of domweg accepteert dat bepaalde dingen er niet meer inzitten of anders zijn.

Millie-ano schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:18:
[...]

Maar juist samen iets doen zonder kinderen is ook echt zeker goed voor je relatie. Idem voor de kinderen trouwens, niet alles hoeft met papa en mama.

Tsjah, daar verschillen de meningen denk ik wel over. Als de kinderen overdag bij opa en oma zijn is dat prima. Maar 's avonds of een heel weekend gaat hem gewoon echt niet worden. Daar worden we allebei niet blij van, en dat wordt zeker geen leuk avondje uit. Belangrijkste is realiseren dat beide partners hier heel verschillend over kunnen denken, en dat daar een weg in gevonden wordt die voor beide werkt. Dat hoeft niet de weg te zijn die anderen hier als ervaring hebben.

De voorbeelden van OP kan ik me heel goed voorstellen dat de ervaring van de andere partner toch heel anders is. 3 uurtjes fietsen kan in de praktijk betekenen dat ie de hele dag weg is, onbereikbaar is, en zij met tegenzin de kinderen heeft terwijl er andere dingen ook moeten gebeuren. Dat rondje trainen van haar kan een uurtje in de buurt zijn terwijl ze om de haverklap wordt gevraagd voor de meest simpele dingen door OP. Let wel: geen idee of dat ook zo is, alleen maar om aan te geven dat het niet zo zwart-wit is als OP vanuit zijn ervaring doet voorkomen.

[ Voor 31% gewijzigd door barbarbar op 13-03-2025 10:44 ]

[MaD_co]

Ik ben bang dat deze relatie niet meer te redden is, als ze zich al ergert aan jou wanneer je op je verkeerde zij in bed ligt zodat waardoor je gezicht naar haar ligt, dan kun je zelfs niet eens meer rustig slapen.
want in plaats van rustig in bed te liggen, is de ene bezig met "Als ik maar niet verkeerd om ga liggen" en de ander "ik hoop maar dat hij niet omdraait"

Als haar vorm van mysofonie zo erg is , heeft ze ooit overwogen om daar hulp voor te zoeken?
Mijn vrouw kan zich ook storen aan eetgeluiden, de oplossing is dat wij de tv/radio aanzetten tijdens het eten waardoor er achtergrond geluid is en het niet zo opvalt.
Andere geluiden heeft ze minder problemen mee gelukkig.


Dan nog even een serieuze vraag aan iedereen die hier reageert met "Relatietherapie!!"
Hoeveel mensen kennen jullie waarbij dit heeft geholpen?

Ik ken verschillende mensen die dit geprobeerd hebben, maar die uiteindelijk toch allemaal uit elkaar zijn gegaan.

[barbarbar]

.

[ Voor 99% gewijzigd door barbarbar op 13-03-2025 10:44 ]

[Sempy]

eric.1 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:26:
[...]

- Koophuis -> indien geen van beiden de ander uit kan kopen is het vervolg makkelijk; verkopen.

Dan heb je allebei een zak geld en geen woning. Dat lijkt me gezien er kinderen in het spel zijn niet de meest optimale situatie om zacht uit te drukken. Het lijkt me dat er in ieder geval 1 van de 2 (liefst beide) een dak boven zijn hoofd moet hebben waar de kinderen ook terecht kunnen, voor dat er verkocht wordt.

Vaak zie je ook wel tussenoplossingen dat je de ene week in de gezamenlijke woning met de kinderen zit en de week daarna bij familie en/of een gezamenlijk geregelde vakantiewoning oid. Niet ideaal, maar dat is wel de realiteit van de huidige woningmarkt.

[eric.1]

Sempy schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:44:
[...]


Dan heb je allebei een zak geld en geen woning. Dat lijkt me gezien er kinderen in het spel zijn niet de meest optimale situatie om zacht uit te drukken. Het lijkt me dat er in ieder geval 1 van de 2 (liefst beide) een dak boven zijn hoofd moet hebben waar de kinderen ook terecht kunnen, voor dat er verkocht wordt.

Vaak zie je ook wel tussenoplossingen dat je de ene week in de gezamenlijke woning met de kinderen zit en de week daarna bij familie en/of een gezamenlijk geregelde vakantiewoning oid. Niet ideaal, maar dat is wel de realiteit van de huidige woningmarkt.

Er zijn al snel opties, als je je grenzen maar wat uitrekt. Zowel de geografische alsmede de praktische/persoonlijke.

Punt is dat je bij een scheiding (gehuwd of niet, komt in praktisch oogpunt bij zo'n lange relatie op hetzelfde neer) zo snel mogelijk alle gezamelijke zaken af wilt ronden. Bij het behouden van een woning blijf je in die spagaat zitten, terwijl onderlinge communicatie al brak is en veel gunfactoren niet aanwezig zijn. Bij zo'n bi-wekelijkse regeling omtrent het huis, dan komt de TS dus iedere 2 weken in een vervuild huis terecht (als ik het zo lees)...

Tuurlijk zal er een woning beschikbaar moeten zijn. Maar goed, nogmaals, dit is een praktische invulling en zou het besluit omtrent een relatie niet in de weg mogen staan. Hooguit vormt dit de tijdslijn van de afronding.

[ Voor 5% gewijzigd door eric.1 op 13-03-2025 10:51 ]

[Qwerty-273]

MaD_co schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:41:
Dan nog even een serieuze vraag aan iedereen die hier reageert met "Relatietherapie!!"
Hoeveel mensen kennen jullie waarbij dit heeft geholpen?

Ik ken verschillende mensen die dit geprobeerd hebben, maar die uiteindelijk toch allemaal uit elkaar zijn gegaan.

Nu kan ik daar zelf wel aangeven dat het bij ons wel heeft gewerkt. Maar we stonden dan ook beide open om daar mee aan de gang te gaan. Je leert toch met een mediator / therapeut er bij om weer duidelijker met elkaar te communiceren. De rest (het oplossen van de strubbelingen) zal je toch echt met elkaar moeten doen.

Verder kan juist de conclusie uit die duidelijker communicatie wel zijn dat de relatie gewoon niet meer gaat. En dan ga je inderdaad uit elkaar (hopelijk op een gemoedelijke manier). De relatietherapie moet je dan ook niet zien als de wonderpil die alles eventjes voor je oplost. Maar juist om weer echt in gesprek met elkaar te komen en de pijnpunten over en weer begrijpelijk te maken waarna je kan werken aan het oplossen daarvan. Zonder dat je op de oude voet doorgaat dat je na een eerste zucht je omdraait en je partner in zijn/haar sop laat gaarkoken.

[john.doe]

whatyoudoing schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 22:57:
Een paar vragen die je misschien niet leuk vind, maar die denk ik wel goed zijn om voor jezelf te beantwoorden.

1. Waarom wil je bij iemand zijn die niet met jou wil zijn? Om het wat aan te zetten: ik lees je voorbeeld als "Een voorbeeld daarvan is haar Mysofonie. Zo heeft zij er moeite mee als ik etc dat ik besta".

2. Denk je echt dat dit te redden is? Wat denkt je vriendin? Als je als gedachte-experiment eens denkt dat je relatie voorbij is (en de regelzaken afgehandeld etc), wat voel je? Verdriet? Boosheid? Opluchting? Wat betekent dat nu voor je?

3. Welk voorbeeld wil je je kinderen geven, op het gebied van relaties?

1. ik wil bij haar zijn, maar ik mis de aandacht en de liefde op dit moment. Maar zeker de laatste tijd krijg ik het gevoel dat dit niet wederzijds is. Naar mijn idee loop al lange tijd op mijn tenen om maar geen conflict te veroorzaken, zo langzamerhand hou ik dit niet meer vol.

2. Ik weet het niet. Aan de ene kant zal er opluchting zijn. Ik kan weer de dingen doen die ik wil en zal een deel van mijn vrijheid terug zijn. Aan de andere kant zal er een heel groot verdriet zijn omdat ik de kinderen in een situatie plaats die ik ze absoluut niet gun en waar zij zeker ook niet om gevraagd hebben. Dan is er denk ik nog de boosheid of angst dat ik gefaald heb, in de relatie of misschien wel als vader door niet het goede voorbeeld te kunnen geven?

3. Ik wil de kinderen een liefdevol huis geven, daar waar ze hun papa en mama zien knuffelen. Gesprekken hebben met elkaar en leuke dingen doen. Daar waar ze de een de ander een kus zien geven als ze weggaan richting werk of whatever...

[john.doe]

99ruud99 schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 23:12:
een kind van 5 krijgt dit soort dingen al mee, maar begrijpt niet goed waarom.
Vraag eens aan het kind wat die graag zou willen doen, en probeer dan leuke uitjes te doen met de kinderen. Happy kids happy wife happy life...

Door leuke activiteiten te ondernemen heb je kans dat je elkaar weer leuk gaat vinden, en blijkbaar wilt je vriendin liever niet zonder kinderen weg... het zijn ook jouw kinderen he

Ga gezellig een dag naar het strand, of als je echt horror wilt ga naar jumpsquare / monkey town.

Dit doen we gelukkig nog wel, we gaan wel eens als gezin een ochtend zwemmen. Of naar inderdaad een "kreispalijs". Al ervaar ik dat overigens niet zo, ik heb het daar ook prima naar mijn zin als ik met de kinderen in de ballenbak lig te ravotten of door het klimpark ga.

[john.doe]

Lordy79 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 05:49:
Hee, dat klinkt als mijn eerste huwelijk!

Oplossing: verdrink haar in liefde. Bij alle stappen die je doet, zet je haar op 1. Je doet al het huishouden, gaat de kinderen zoveel mogelijk voor je rekening nemen en maakt haar blij zoals jij weet dat ze blij wordt: tijd, cadeautjes, aandacht. Zij is je koningin en je werk, hobby's en zelfs je ademhaling zijn secundair.

Doe dit een maand lang met 200pct toewijding.

Er zijn dan twee uitkomsten mogelijk:
1. Geen effect > dan raad ik aan er een punt achter te zetten.
2. De negatieve spiraal is tot stilstand gekomen of van richting veranderd. Dan is het tijd om - liefst met een therapeut - om de tafel te gaan zitten en het nog een kans te geven.


Bindend advies: ga niet vreemd! Stop de relatie voor je om je heen gaat kijken. Dat geeft zelfrespect, respect naar de moeder van je kinderen en als allerbelangrijkste: een goed voorbeeld voor je kinderen.


Mijn huwelijk is niet gered maar mijn ex en ik zijn goed uit elkaar gegaan en concludeerden gewoon dat de liefdeskoek op was en we zijn nu beide gelukkig.

Geld en een woning, daar kom je uiteindelijk wel weer bovenop.

Ik weet niet of dit de beste oplossing is, naar mijn mening moet het van 2 kanten komen. Ik kan mezelf nog meer een maand of langer wegcijferen, daar wordt ik denk ik alleen maar ongelukkiger van. En na die maand?

Vreemdgaan is overigens niet aan de orde. Er is van mijn kant geen enkele interesse in een andere vrouw, en ik weet van haar kant ook niet naar een andere man. Daarvoor ken ik haar goed genoeg. Tuurlijk kan iemand het altijd goed verborgen houden mocht het zo zijn, maar daar ga ik echt niet vanuit.

Ik heb ooit in een relatie gezeten waarbij de ander is vreemdgegaan, dat was voor mij een enorme klotenperiode en dat zal ik een ander nooit aandoen.

[SniperGuy]

Herman schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 07:23:
[...]

Ga asjeblieft niet de kinderen gebruiken als argument om uit elkaar te gaan. Veel kinderen gaan bij een scheiding / break-up van ouders door een rouwproces die je kunt vergelijken met het rouwproces van het verlies (overlijden) van een dierbare. Kinderen van gescheiden ouders hebben ook statistisch een stuk hogere kans dat hun latere leven hun relatie met hun levenspartner op de klippen loopt. Misbruik daarom nooit de kinderen als argument om maar altijd uit elkaar te gaan.

In een relatie moet het belang van het minderjarige kind IMHO voorop staan. Ook als die relatie ten einde komt, is prio 1 de kinderen. Zo denkt de rechter er ook over (als je getrouwd bent of een geregistreerd partnerschap hebt).
Want zonder gedegen ouderschapsplan kan en mag je helemaal niet scheiden.

Jonge kinderen zijn flexibeler dan menigeen denkt. Het ene kind zal het wat beter kunnen handelen dan de andere.

TS zit nú met een issue. Dat eventueel over 25 jaar de kinderen statistisch gezien meer kans hebben op een stukgelopen relatie is een zorg voor dan. Ze zijn dan oud en wijs genoeg om beslissingen te maken.

[john.doe]

superkoex9 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 07:30:


Daarnaast het stuk financiën: zet je het geluk van je kinderen, je vrouw en jezelf lager op de prioriteitenlijst in het leven dan je koopwoning/geld?

Zeker niet, maar we moeten toch ergens heen mocht het stuklopen. Dus dat is zeker iets waar ik dan over nadenk. Om de week de kinderen samen met papa of mama bij opa en oma in huis vind ik ook geen situatie. We moeten uiteindelijk wel beide een woning hebben, of dat nou huur of koop is. De markt is wat dat betreft ontzettend kloten nu. We hoeven ons nu nergens zorgen over te maken, en ik weet ook zeker dat mocht het uiteindelijk stuk lopen we beide ook prima rond kunnen komen. Daar zijn onze inkomens wel toereikend in, maar eerst iets vinden of überhaupt kunnen kopen of huren is echt niet zomaar iets wat je snel regelt. De kinderen staan wat mij betreft op 1. Die moeten ergens zitten waar ze zich veilig en thuis voelen.

[Millie-ano]

barbarbar schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:29:
[...]


Leuk om te zien hoe anderen dat vormgeven. Belangrijkste is dat OP en partner daar duidelijk over zijn en dat bij elkaars verwachtingen aansluit.

We hebben samen genoeg momenten zonder de kinderen. Dat is zeker belangrijk. Maar 's avonds oppas of een heel weekend hebben we beide geen vertrouwen in, maar dat komt ook doordat er meer speelt bij de kinderen. Sommige dingen moet je nu eenmaal anders doen met jonge kinderen, dat is niet goed of fout, als je maar op een voor beide acceptabel oplossing komt. Of domweg accepteert dat bepaalde dingen er niet meer inzitten of anders zijn.


[...]


Tsjah, daar verschillen de meningen denk ik wel over. Als de kinderen overdag bij opa en oma zijn is dat prima. Maar 's avonds of een heel weekend gaat hem gewoon echt niet worden. Daar worden we allebei niet blij van, en dat wordt zeker geen leuk avondje uit. Belangrijkste is realiseren dat beide partners hier heel verschillend over kunnen denken, en dat daar een weg in gevonden wordt die voor beide werkt. Dat hoeft niet de weg te zijn die anderen hier als ervaring hebben.

De voorbeelden van OP kan ik me heel goed voorstellen dat de ervaring van de andere partner toch heel anders is. 3 uurtjes fietsen kan in de praktijk betekenen dat ie de hele dag weg is, onbereikbaar is, en zij met tegenzin de kinderen heeft terwijl er andere dingen ook moeten gebeuren. Dat rondje trainen van haar kan een uurtje in de buurt zijn terwijl ze om de haverklap wordt gevraagd voor de meest simpele dingen door OP. Let wel: geen idee of dat ook zo is, alleen maar om aan te geven dat het niet zo zwart-wit is als OP vanuit zijn ervaring doet voorkomen.

Ja. Ik ken je persoonlijke situatie niet. Maar onder normale omstandigheden zou het moeten kunnen. Zonder angst van 1 van de ouders. Zo hebben wij de jongste die nog niet gaat logeren, maar als de oudste naar opa of oma gaat en je komt boven, ja dan denk ik wel.. ahgos dat bedje is leeg.. Maar ik weet wel dat hij het ook naar zin heeft en heeft gehad bij opa en oma slapen. Dus kan een bepaalde angst 'gaat alles wel goed' naast me neer zetten. Maar idd, dat zal ook aan het kind liggen (je gaf wat issues aan) .. maar ook een bepaalde durf/rationeel denken van papa mama liggen.

[john.doe]

Puntenwolk schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 08:33:
Ik mis nog een stukje informatie. Hoe hebben jullie de zorg voor de kinderen afgelopen 5 jaar verdeeld?

Dan heb ik het niet over het huishouden (koken, wassen, boodschappen) maar over zorgtaken zoals nachtvoedingen, poepluiers en vrij nemen van werk ivm waterpokken en/of zieke juffen. Als jullie oudste nu 5 is zal dit ook met COVID samengevallen zijn bij jullie.

Ik zeg niet dat dit bij jou het geval is, daarom stel ik de open vraag. Maar ik merk bij veel stellen om mij heen dat er (sluipenderwijs) een enorm scheve verdeling is ontstaan bij de zorgtaken. En dat wat misschien een standaard verdeling is die bij een gemiddeld Nederlands gezin veel voorkomt - hij werkt fulltime en zij werkt parttime en doet alle zorgtaken, waarbij de rest van het huishouden (ex-zorg) redelijk 50/50 is - uiteindelijk vooral op gebied van zorg enorm tegen blijkt te vallen. En dan niet zo zeer in uren gemeten, maar ook dat de zorgtaken echt heel eenzaam en emotioneel zwaar kunnen zijn. Zeker in COVID tijd.

Dan zou er namelijk iets anders aan de hand kunnen zijn: misschien heeft ze een burn out en/of depressie. In mijn omgeving komt dit nu een paar keer voor, en uitsluitend bij de vrouwen met jonge kinderen bij wie dat zorg deel vies tegenviel. Deels ook ten opzichte van opgeklopte roze wolk Instagram-verwachtingen van het moederschap. Dan is relatietherapie misschien niet de juiste soort therapie.

Dat is naar mijn idee best wel 50/50. Ik heb flexibel werktijden dus nu de oudste naar school gaat, en daarvoor de voorschool bracht ik hem de helft van de week heen, mijn vrienden de andere helft. Nu met de jongste gaat dat hetzelfde. Mijn vriendin werkt vaak avonds waarbij ik de kinderen op bed breng. Mijn vriendin pakt dan het ochtendritueel vaak op zich. Tijdens de eerste weken/maanden ging alles ook om en om. Daar hadden we goede afspraken over en werkte ook goed. Onze ouders hebben ons daarbij ook veel geholpen, de kinderen hoeven bijvoorbeeld niet naar de opvang omdat beide opa's en oma's dagen oppassen.

Zeker na de geboorte van de eerste is het voor mijn vriendin zwaar geweest, toen heb ik wel wat meer taken opgepakt omdat zij tegen een depressie aanzat. Daar hebben we destijds goed over gesproken en is ze goed uitgekomen. Bij de tweede was het eigenlijk andersom en werd het mij teveel. Dit herkenden we toen meteen en is goed opgelost.

Nu zijn de zorgtaken voor de kinderen naar mijn idee ook goed geregeld. Mocht er iets zijn om bijv. naar een huisarts oid te gaan dan doe ik dat vaak omdat ik wat makkelijker kan schuiven. Maar bijv. iets wat vooraf gepland is (kapper, cb) dat pakt mijn vriendin vaak op.

[Harm_H]

Die vrouw heeft je kinderen gegeven, schouders eronder.

[john.doe]

fr3sc0 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 08:52:
Ah een klassiek hij/zij verhaal. Een relatie goed houden is nu eenmaal hard werken. Open communicatie en blijven praten is belangrijk.

Wat hoop je te bereiken door het verhaal op tweakers te plaatsen? Heb je je conclusie al getrokken en wil je weg uit de relatie?

Wat ik wil bereiken, geen idee. Het voelt in ieder geval al goed het van me af te schrijven en zoveel reacties/tips te krijgen. Maar ook de bevestiging dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Ik durf het niet te delen met vrienden/familie omdat het volgens mij voor de buitenwereld lijkt alsof alles goed gaat. Stukje schaamte wellicht? Angst voor het falen.

[john.doe]

Millie-ano schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 09:21:
@john.doe die Mysofonie. Is dat door een arts bevestigd? Want ik neem aan dat ze dan de afgelopen 5 jaar helemaal is geworden van de kinderen. Met slapen kan ze gewoon oordoppen in doen. En nog belangrijker, had ze die diagnose al voordat jullie samen gingen?

Klinkt mij namelijk meer als iemand die er al klaar mee is, en nu elk wissewasje aangrijpt zich te ergeren.

Daarnaast. Las ik eerder 'behandel haar als de koningin' die gaat alleen op als zij jou als een koning behandeld. Je kan allemaal even niet lekker in vel zitten en een snauw geven tegen je partner. Maar als uiteindelijk de liefde en respect er naar elkaar maar van 1 kant op is het snel over.

Ik geloof ook niet in een relatietherapeut. Gevoelsmatig is dat alleen maar om te zorgen dat het niet escalerend uit elkaar gaat. Nou dat zelfinzicht heb ik zelf ook wel.

'omwille van de kinderen ben ik nog bij je' is emotionele chantage. Ergo; IK BEN AL KLAAR MET JE EN HEB MIJN BESLISSING AL GEMAAKT. Ze wil/durft alleen zelf de stekker er niet uit te halen. Want ja, dan is zij de boeman waarschijnlijk.

Hier ook 2 kinderen in dezelfde leeftijd. Als ik ze allebei heb. Geloof me, naast speelgoed is het huis verder gewoon glad en dat kan gewoon. En andersom ook. Het is keuzes maken en prioriteiten stellen. Ik heb voor de grap eens een timer gezet n.a.v. een filmpje op instagram van een moeder. Je bent met 5-20 minuten klaar afhankelijk van de rommel. Als je die 20 minuten niet hebt ben je gewoon lui en helemaal als je de rommel aan je partner overlaat is het gewoon een dikke fuck you.

En ja. Hier hebben we de weekenden verdeeld. Zaterdag/zondag afhankelijk van de dag ervoor. Mag papa of mama blijven liggen. Zonder eindtijd. Maar vaak is het een uurtje of 9.30/10.00 uur. Dan is de ander vanaf 7.15/ 7.30 beneden. En ja: Hier kan de een een hobby doen, de ander kan sporten, of een avond samen weg, of een dag weg, of whatever. Het kan. En ja dat is normaal binnen ELKE relatie. Kan dat niet zonder gegronde redenatie dan ligt dat aan die persoon.

Verder heel veel tegenstrijdigheden. O.a. jij kan niet 2uur fietsen, maar zij wel 3 uur hardlopen. uhu... Nee lange afstanden fietsen is maar stom, maar lange afstand lopen is prima..

Het is gewoon kut dat in veel van dit soort situaties er kinderen bij betrokken zijn. Anders had ik allang weggeweest. Kan alleen maar zeggen, sterkte.

Nee, nooit diagnose gesteld. En het was al aanwezig voor de kinderen er waren. Het is niet erger geworden. Wel merk ik dat ze zich nu ook gaat irriteren aan de kinderen nu ze zelfstandiger en ouder worden. Ze slaapt al met dopjes in, we hebben al geluid aan bij het eten.

We hadden ook altijd de verdeling in het weekend. Zaterdag was mijn dag om uit te slapen, zondag die van haar. Maar, de oudste heeft nu op zaterdag zwemles, dus dat kan al niet meer. Zondag is dan de enige dag waarin niets hoeft. Maar dan heeft ze dus looptraining en kan niemand van ons blijven liggen. De kinderen zijn helaas nog niet in de leeftijd dat ze zichzelf redden.

[chaoscontrol]

Trek je vooral niet teveel aan van alle adviezen hier op een forum. We zien maar 1 kant van het verhaal en dat is getekend, we kennen jouw of je partner verder niet.

Wel wil ik je meegeven dat dit de lastigste jaren voor elke relatie zijn. Tropenjaren heten niet voor niets zo.

[john.doe]

Als toevoeging, ik zou graag weer leuke dingen doen. In het begin van onze relatie gingen we elke maand minimaal 1 avond/nacht op datenight. Nachtje weg, even naar een andere omgeving en samen zijn.

Sinds de kinderen er zijn bijna niet meer. Al had/heeft dat ook te maken gehad met Covid. Nu wil ze dat eigenlijk helemaal niet meer. Ik heb er geen moeite mee om de kinderen weg te brengen, voor 1 of 2 nachten. Ik weet dat ze dat geweldig vinden, ze krijgen alle aandacht en komen altijd vol verhalen terug over de leuke dingen die ze gedaan hebben.

Opa's, oma's, ooms en tantes vinden het ook geweldig om te mogen oppassen.

Punt is dat als ik oppas regel bijv. op een avond wanneer ik een bedrijfsfeest heb of wanneer ik echt in huis iets moet doen. Tijdje geleden heb ik de wc vernieuwd, daar kan ik dan niet de zorg bijhebben. Ik krijg daar dan commentaar op krijg omdat ik de kinderen wegbreng op een dag/avond dat ik bij ze zou moeten zijn omdat het mijn vrije dag is. Andersom mag ik er niks over zeggen als zij de kinderen naar opa of oma brengt wanneer ze een afspraak heeft bij een schoonheidssalon bijvoorbeeld.

[naitsoezn]

john.doe schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 11:15:
Punt is dat als ik oppas regel bijv. op een avond wanneer ik een bedrijfsfeest heb of wanneer ik echt in huis iets moet doen. Tijdje geleden heb ik de wc vernieuwd, daar kan ik dan niet de zorg bijhebben. Ik krijg daar dan commentaar op krijg omdat ik de kinderen wegbreng op een dag/avond dat ik bij ze zou moeten zijn omdat het mijn vrije dag is. Andersom mag ik er niks over zeggen als zij de kinderen naar opa of oma brengt wanneer ze een afspraak heeft bij een schoonheidssalon bijvoorbeeld.

Misschien dat je het niet zo bedoelt, maar dit klinkt eigenlijk imho al niet echt als een 'gezonde' relatie tbh. Zoiets doe je toch gewoon in overleg? Als jij even de tijd nodig hebt om te klussen aan de wc, dan doe je dat toch niet alleen voor jezelf? En dan overleg je toch even hoe je dit het beste kunt inplannen? Zelfde met avondjes weg, dan handel je toch niet solo 'omdat het jouw dag/avond is om bij ze te zijn'? Vind ik persoonlijk een rare omgangsvorm.

En daarbij nog opgemerkt dat de irritatie niet alleen bij haar zit want je opmerking "andersom mag ik er niks over zeggen", dat is hoogstwaarschijnlijk nooit zo op die manier door haar gezegd maar is jouw interpretatie van de situatie . Het zou al helpen om naar de achterliggende reden te zoeken: Waarom vindt zij dat je geen oppas mag regelen voor momenten dat jij eigenlijk de zorg hebt.

Probeer in eerste instantie in een overleg de neuzen dezelfde kant op te krijgen: Willen jullie nog wel allebei hetzelfde? Zo ja, dan kun je daaraan proberen te werken. Zo nee, dan moet je kijken of jullie beiden wensen met elkaar te verenigen zijn. Zo'n eerste stap hoeft niet eens een heel lang proces te zijn, maar kan bv in een half uurtje besproken zijn. Op basis daarvan ga je dan vervolgstappen bespreken.

[ Voor 4% gewijzigd door naitsoezn op 13-03-2025 11:29 ]

[olafmol]

john.doe schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 11:15:
Als toevoeging, ik zou graag weer leuke dingen doen. In het begin van onze relatie gingen we elke maand minimaal 1 avond/nacht op datenight. Nachtje weg, even naar een andere omgeving en samen zijn.

Sinds de kinderen er zijn bijna niet meer. Al had/heeft dat ook te maken gehad met Covid. Nu wil ze dat eigenlijk helemaal niet meer. Ik heb er geen moeite mee om de kinderen weg te brengen, voor 1 of 2 nachten. Ik weet dat ze dat geweldig vinden, ze krijgen alle aandacht en komen altijd vol verhalen terug over de leuke dingen die ze gedaan hebben.

Opa's, oma's, ooms en tantes vinden het ook geweldig om te mogen oppassen.

Punt is dat als ik oppas regel bijv. op een avond wanneer ik een bedrijfsfeest heb of wanneer ik echt in huis iets moet doen. Tijdje geleden heb ik de wc vernieuwd, daar kan ik dan niet de zorg bijhebben. Ik krijg daar dan commentaar op krijg omdat ik de kinderen wegbreng op een dag/avond dat ik bij ze zou moeten zijn omdat het mijn vrije dag is. Andersom mag ik er niks over zeggen als zij de kinderen naar opa of oma brengt wanneer ze een afspraak heeft bij een schoonheidssalon bijvoorbeeld.

hierboven ook al een keer de vraag over depressie/burn-out gesteld, maar toch nog maar een keer. Dit klinkt als behoorlijk overspannen/overprikkeld gedrag. Daar is dan vaak ook weinig tot geen logica in te vinden.

[JohnnyV76]

Ik ben vorig jaar maart gescheiden na 14 jaar huwelijk en ik herken best wat punten uit jouw situatie. Vooral op het gebied van je aan elkaar ergeren. In hegin konden we alles van elkaar hebben en deed je alles voor de ander maar de laatste jaren ergerden we ons steeds meer aan elkaar en was het meestal een bijna kinderachtige discussie over wie er het meeste bij droeg in het huishouden.

Zij werkte 32 uur per week, ik 36. Verdiende ook een stuk meer dus ik vond het dan wel normaal dat zij iets meer in het huishouden deed. Zij had het idee dat ze alles in huis deed en bagatelliseerde alles wat ik deed. Alles wat zij deed maakte ze groter dan het was. Op haar vrije vrijdag vond ik dat ze dan wel kon koken (ik deed het meestal op andere dagen) maar dan deed ze het niet want poeh ik heb vandaag al de badkamer helemaal schoongemaakt en nu ben ik even bij een vriendin een wijntje drinken dus ga jij maar vast eten koken en met de kinderen eten.

Het was eigenlijk al een tijd duidelijk dat we heel ver uit elkaar gegroeid waren en het was al te ver heen om nog goed te kunnen komen. Ik heb een beetje t gevoel dat dit bij jou ook aan het gebeuren is. De afgelopen jaren waren eigenlijk helemaal niet leuk. Soms leuke, gezellige momenten maar vaak "bang" om wat te zeggen omdat ze het wel weer verkeerd op zou vatten en boos zou worden om niets. Met de kennis van nu had ik jaren geleden al de stekker eruit getrokken.

Nu is jouw situatie natuurlijk niet helemaal hetzelfde maar bedenk eens goed wat je wil. Uit elkaar gaan is kudt maar niet het einde van de wereld. Geen onzinnige ruzies meer en niet meer bang hoeven te zijn dat je wat verkeerds zegt geeft veel rust. Als je denkt dat het nog goed kan komen, ga er dan alles aan doen zonder je eigenwaarde te verliezen. Als je dan na een poosje merkt dat er niets veranderd, ga dan eens uitzoeken wat er mogelijk is qua woning etc als je toch uit elkaar zou gaan.

[DjoeC]

MaD_co schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:41:
Dan nog even een serieuze vraag aan iedereen die hier reageert met "Relatietherapie!!"
Hoeveel mensen kennen jullie waarbij dit heeft geholpen?

Ik ken verschillende mensen die dit geprobeerd hebben, maar die uiteindelijk toch allemaal uit elkaar zijn gegaan.

Het leert je geven en nemen. Accepteren dat je roze wolk tijd voorbij is en dat je er aan moet blijven werken. Maar het belangrijkste is: Uiteindelijk moet je het zelf doen en zelf willen.

En hebben al heel veel jaren met ups en donw toch een goeie relatie. Maar zoals ik al eerder zei: Na de roze wolk tijd komt het "hard eraan blijven werken".

Misschien moet je de vraag stellen: Zit er iemand in een langdurige relatie die er NIET constant energie in hoeft te steken? Ja, ze zullen er vast zijn en ik ben daar best wel een beetje jaloers op..... Maar ook als je eraan moet blijven werken kan het veel opleveren.

[DjoeC]

@john.doe Je bent geen 15 meer en zij ook niet. De wittebroodsweken zijn voorbij - je staat nu in het echte leven.

Je loopt op je tenen betekent dat je niet meer dezelfde vriendelijke spontane vent bent (als je dat was), je bent veranderd. Zij waarschijnlijk ook. Ga samen het gesprek aan met iemand daarbij die kan voorkomen dat het moddergooien wordt. Wees vooral eerlijk naar elkaar - van beide kanten!

[peacelord]

Allereerst stoer dat je op een dergelijke redelijk zelfkritische wijze hier je verhaal doet en om hulp vraagt. De meeste zaken die je aankaart herken ik en mijn ervaring is dat relaties zich ontwikkelen met golfbewegingen. En ja, het is al vaker gezegd hier, de fase met kinderen voor de basisschool is pittig en stelt naast je eigen fysieke- en mentale draagkracht ook jullie relatie op de proef.

Zelf heb ik nu ruim 30 jaar een relatie en hebben we 2 kinderen die zachtjes aan de volwassenheid aan het bereiken zijn. In die periode zijn er, zeker de eerste 10 jaar toen er nog geen kinderen waren, een aantal crises geweest op het relationele vlak. Dat heeft ook tot 2x toe geleid tot een ‘tijdelijke scheiding’. Oorzaken waren onze eigen nog onvolwassen persoonlijke ontwikkelingen die de focus op het geheel, onze relatie, hinderde. Onder de streep zijn we altijd voor onze relatie blijven knokken en met veel praten, soms met externe hulp, zijn we daar elke keer sterker uitgekomen. Waar anderen het allang hadden opgegeven zijn wij verder gegaan.

Dat heeft ons gezin geen windeieren gelegd. De onderlinge relatie is warm en sterk en we kennen elkaar inmiddels door en door. Dat heeft ons ook geholpen in de opvoeding van onze kinderen maar bijvoorbeeld op het intieme vlak is er tussen ons nog steeds ruim voldoende te beleven.

Iedereen bepaalt natuurlijk zijn of haar individuele grens waar het nog de moeite loont om te investeren. Dit bericht laat ik hier vooral achter om te laten weten dat het (enorm) kan lonen om niet te snel het bijltje erbij neer te gooien. In mijn omgeving zie ik dat, zeker bij jong volwassenen, nog wel eens gebeuren. Het ideaalbeeld lonkt en er zijn allerlei apps waarmee je ogenschijnlijk eenvoudig nieuw en beter perspectief kan creëren.

Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders en heb dat als erg verdrietig ervaren. Dat zal vast ook een drijfveer geweest zijn al spelen grote crises bij ons al geruime tijd geen rol meer. Maar één ding weet ik zeker: ze gaan vast weer komen. En dan maak je elke keer weer opnieuw de balans op. Je leeft immers maar één keer, zaak dus dat je die korte tijd goed besteed. Ik wens jullie wijsheid toe.

[barbarbar]

john.doe schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 11:15:
Als toevoeging, ik zou graag weer leuke dingen doen. In het begin van onze relatie gingen we elke maand minimaal 1 avond/nacht op datenight. Nachtje weg, even naar een andere omgeving en samen zijn.

Sinds de kinderen er zijn bijna niet meer. Al had/heeft dat ook te maken gehad met Covid. Nu wil ze dat eigenlijk helemaal niet meer. Ik heb er geen moeite mee om de kinderen weg te brengen, voor 1 of 2 nachten. Ik weet dat ze dat geweldig vinden, ze krijgen alle aandacht en komen altijd vol verhalen terug over de leuke dingen die ze gedaan hebben.

Opa's, oma's, ooms en tantes vinden het ook geweldig om te mogen oppassen.

Punt is dat als ik oppas regel bijv. op een avond wanneer ik een bedrijfsfeest heb of wanneer ik echt in huis iets moet doen. Tijdje geleden heb ik de wc vernieuwd, daar kan ik dan niet de zorg bijhebben. Ik krijg daar dan commentaar op krijg omdat ik de kinderen wegbreng op een dag/avond dat ik bij ze zou moeten zijn omdat het mijn vrije dag is. Andersom mag ik er niks over zeggen als zij de kinderen naar opa of oma brengt wanneer ze een afspraak heeft bij een schoonheidssalon bijvoorbeeld.

Dit leest wel heel veel als Ik, Ik, Ik. Het gaat om jou vrijheid, jou wensen, en wat zei vind doet er niet toe. Dat is wel iets waar je aan zult moeten werken. D'r zit nogal een verschil in gaan klussen en dus effectief meerdere dagen niks met de kinderen doen, en een keer naar de kapper of salon gaan. Kan me best voorstellen dat die klus helemaal niet zo dringend was, maar je dat graag zelf wou doen. Zal best, maar dat moet wel in overleg, en als ze dan vind dat je dat beter later kunt doen, of opdelen in kleinere stukjes, of gewoon nu niet, dan moet je daar toch echt wel naar luisteren. Je wilt wel de kinderen samen opvoeden, maar eigenlijk maak je daar geen ruimte voor.

Kinderen les 1: niks wordt meer zoals het was. Het slokt je tijd op. En als je partner ook een eigen leven en werk heeft, dan zul je toch écht moeten accepteren dat dingen niet meer kunnen of gaan zoals je voorheen deed.

Als je denkt dat je met uit elkaar gaan je opeens je vrijheid weer hebt, dan zul je nog van een koude kermis thuiskomen. Die verantwoordelijkheid voor je kinderen verdwijnt niet. Tenzij je natuurlijk alles op haar afschuift en je effectief niets nuttigs meer wilt betekenen in hun leven.

Ik zou toch ook eens bij jezelf te rade gaan of je eigen ervaringen wel zo objectief zijn. Ga bij de huisarts langs, praat met de praktijkondersteuner. Dat kan al een duidelijk teken naar haar zijn om er samen aan te werken.

[Anakha]

Herman schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 07:23:
[...]

Kinderen van gescheiden ouders hebben ook statistisch een stuk hogere kans dat hun latere leven hun relatie met hun levenspartner op de klippen loopt. Misbruik daarom nooit de kinderen als argument om maar altijd uit elkaar te gaan.

Dit is een goed voorbeeld van 'lies, damn lies and statistics'. De statistieken vergelijken kinderen van gescheiden ouders met kinderen van niet-gescheiden ouders. Maar dat is een zinloze vergelijking, zonder die niet-gescheiden ouders te kunnen onderverdelen naar hoe die relatie loopt. Om te kunnen bepalen of het voor kinderen gemiddeld genomen beter is als ouders die ongelukkig zijn in hun relatie gaan scheiden of niet zou je willen vergelijken tussen kinderen van gescheiden ouders versus kinderen van ouders die alleen om de kinderen bij elkaar zijn gebleven maar elkaar verder niet leuk meer vonden. Het vervelende is, die tweede doelgroep is niet te selecteren, want in de meeste gevallen zullen de betrokkenen daar naar de buitenwereld niet over praten. Kortom: het is helemaal niet mogelijk om op basis van beschikbare statistieken iets te zeggen over of je de kinderen meer benadeelt door te scheiden of door bij elkaar te blijven. Voor beide is wat te zeggen en het zal erg afhangen van de context. Voor deze discussie daarom weinig zinvol. Het lijkt me helder dat de kinderen van @john.doe op dit moment zullen voelen dat er veel spanning en weinig genegenheid is, en dat dat op termijn niet goed voor ze is. We kunnen ook vaststellen dat een scheiding zwaar is voor kinderen. Wat we niet kunnen, is onderbouwd bepalen wat zwaarder zou moeten wegen.
Als persoonlijke noot: mijn ouders gingen uit elkaar zodra ik het huis uit was. Toen vonden ze elkaar al 15 jaar niet echt lief meer, en daar hadden ze zich bij neergelegd. Er was in mijn jeugd dus ook nooit ruzie, alleen kilte die ik niet herkende als kilte, want voor mij was dat normaal. Ik ben er zelf pas meerdere gestrande relaties later achtergekomen dat ik dus eigenlijk niet wist hoe een liefdevolle relatie er uit zou moeten zien, en dat ik nooit heb geleerd wat ruzie is en hoe dat ook gezond kan zijn. Ik denk dat het achteraf gezien voor mij beter had kunnen zijn als mijn ouders veel eerder uit elkaar waren gegaan, maar je weet nooit zeker hoe het dan zou zijn gegaan en of dat niet nog schadelijker was geweest.

Wat betreft het nut van relatietherapie: ja, ik ken uit mijn omgeving voorbeelden van mensen voor wie dat heeft geholpen. Ook van mensen voor wie het niet heeft geholpen. Het verschil tussen beide groepen lijkt te zijn: willen beiden er heen om hun relatie te verbeteren, of wil vooral één van beiden er heen, en gaat de ander eigenlijk met tegenzin mee? Ik ken bijvoorbeeld gevallen van relaties waar een van beide zei 'jij wil met me naar relatietherapie, dat is prima, maar dan betaal je het maar van je eigen spaargeld'. Met die houding zal het nooit een succes worden.

Dan nog even over het verdelen van de taken: @john.doe beschrijft dat de praktische zaken voor zijn gevoel 50/50 verdeeld zijn. Als we aannemen dat zijn vriendin het daar mee eens zou zijn, betekent dat nog niet dat de mentale belasting ook 50/50 verdeeld is. Zo is het in veel relaties zo dat de vrouw bijvoorbeeld het merendeel van de gezamenlijke sociale contacten onderhoudt (verjaardagen onthouden, een kaartje sturen, agenda's van de gezinnen naast elkaar leggen om afspraken in te plannen), zorgt dat de kinderen op tijd een grotere maat kleding krijgen, speelafspraakjes afstemt met andere moeders, in de gaten houdt wanneer er weer een vaccinatie of consultatiebureau-afspraak staat, etcetera. Niet per se het praktisch uitvoeren van dingen, maar vooral de verantwoordelijkheid dragen om te zorgen dát zulke dingen op tijd geregeld worden. In onze samenleving wordt vaak automatisch aangenomen dat de vrouw zulke dingen regelt (en dat de man in de gaten houdt of het huis nog onderhoud nodig heeft en de belastingaangifte regelt). We hebben bijvoorbeeld al een paar keer geprobeerd aan te geven dat het kinderdagverblijf mij moet bellen als er iets is (want ik werk grotendeels vanuit huis en kan ons kind dus makkelijker ophalen), maar ze blijven consequent eerst mijn vrouw bellen, ook al staat mijn telefoonnummer bovenaan in de lijst. Mijn moeder belt nog altijd mijn vrouw om te vragen wat de cadeauwensen voor de kleine zijn, in plaats van het haar eigen zoon te vragen. Als ons kind rondloopt in kleding die niet past, dan krijgt mijn vrouw daar (verdekt) commentaar op van de omgeving, ik niet. Etcetera. Als je in je relatie de boel echt netjes wilt verdelen qua belasting, zul je zulke aspecten ook mee moeten nemen (en dan is het misschien zo dat het eerlijker zou zijn om het uitvoeren van de praktische taken niet 50/50, maar 60/40 te verdelen).

Tot slot: sterkte, @john.doe! Hoe dan ook een rotsituatie. Ik hoop dat jullie samen een weg uit het moeras vinden, ongeacht wat de conclusie daarvan is over het eventueel beëindigen van de relatie. Je zult sowieso de rest van je leven aan elkaar verbonden zijn via de kinderen. Daarom zou ik sowieso relatietherapie aanraden, als beiden daar achter staan. Ook als je daar je relatie niet mee redt, krijg je hopelijk wel handvatten die kunnen helpen om de onderlinge communicatie ook na een eventuele scheiding wat soepeler te houden.

[Furion2000]

john.doe schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 11:15:
Punt is dat als ik oppas regel bijv. op een avond wanneer ik een bedrijfsfeest heb of wanneer ik echt in huis iets moet doen. Tijdje geleden heb ik de wc vernieuwd, daar kan ik dan niet de zorg bijhebben. Ik krijg daar dan commentaar op krijg omdat ik de kinderen wegbreng op een dag/avond dat ik bij ze zou moeten zijn omdat het mijn vrije dag is. Andersom mag ik er niks over zeggen als zij de kinderen naar opa of oma brengt wanneer ze een afspraak heeft bij een schoonheidssalon bijvoorbeeld.

Geen goed of fout hoor, maar dat kan ook komen doordat je een gemakkelijk of lichtzinnig persoon bent waardoor je kritiek krijgt op dat soort dingen. Als je zo bent zul je altijd kritiek krijgen op dat soort dingen, maar dat is helemaal prima. Want daartegenover staat 100% ook een kracht zoals dat je ook flexibel of optimistisch bent. (elk nadeel heeft zijn voordeel ).

Gekke is dus dat jullie in die gevallen beide gelijk hebben en als je dat van elkaar weet, dat je de ene keer een toilet ophangt met de kinderen in de buurt er wat langer over doet en het leuk maakt door die oudste erin mee te nemen. Met een bedrijfsfeestje overleg je vervolgens dat je graag haar ontlast en oppas kan regelen of dat ze oppast. Poot stijf houden als beide niet goed is

Werken met elkaars sterke punten en de nadelen die erbij horen accepteren, maakt het direct een stuk leuker samen.

[ Voor 4% gewijzigd door Furion2000 op 13-03-2025 12:32 ]

[superkoex9]

john.doe schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 11:01:
[...]


Zeker niet, maar we moeten toch ergens heen mocht het stuklopen. Dus dat is zeker iets waar ik dan over nadenk. Om de week de kinderen samen met papa of mama bij opa en oma in huis vind ik ook geen situatie. We moeten uiteindelijk wel beide een woning hebben, of dat nou huur of koop is. De markt is wat dat betreft ontzettend kloten nu. We hoeven ons nu nergens zorgen over te maken, en ik weet ook zeker dat mocht het uiteindelijk stuk lopen we beide ook prima rond kunnen komen. Daar zijn onze inkomens wel toereikend in, maar eerst iets vinden of überhaupt kunnen kopen of huren is echt niet zomaar iets wat je snel regelt. De kinderen staan wat mij betreft op 1. Die moeten ergens zitten waar ze zich veilig en thuis voelen.

Snap ik helemaal, veel mensen zijn een soort van economisch gebonden aan elkaar.
En zo niet, je hebt inderdaad niet zomaar een andere woning (of 2). Ik zeg ook zeker niet dat je dit over 1 nacht ijs moet beslissen. Wat ik wel wil aangeven: bij elkaar blijven omdat de huizenmarkt moeilijk is lijkt me ook niet de beste keuze voor de kinderen. Zoals ik al aangaf: bij uit elkaar gaan krijgen de kinderen heel wat te verwerken maar bij elkaar blijven terwijl je dat niet wil en ruzie maken is zeker ook niet gezond voor je kinderen.
Succes met de situatie in ieder geval!

[SgtElPotato]

Mocht ze niet in gesprek willen gaan met een relatietherapeut of iets of gaat ze dat uit de weg zou ik toch snel weg gaan. De kinderen gaan er onder lijden, je gaat er zelf keihard mentaal onderdoor op een gegeven moment en dan ben je verder van huis. Het moet wel leuk blijven.

En ja, je wilt de kinderen een 'thuis' bieden met hun papa en mama, maar dat is er op dit moment niet.

Geen idee of je deze trekjes in het begin ook al zag aan haar kant, maar het voelt als een structureel probleem aan haar kant (kan allemaal oorzaken hebben uiteraard).

Stap 1 is in gesprek gaan. Gaat stap 1 niet lukken dan is het spijtig maar helaas dan is de relatie imo over. En miss zie je dat nu direct nog niet in (al denk ik van wel) maar je krijgt daarna weer je leven en je geluk terug. En daarnaast denk ik dat je dat al wel aan het inzien bent, maar dat de drempel te hoog is.

Oftewel, zoek hulp bij de scheiding zodat het netjes en formeel geregeld gaat worden zonder de emoties (die 10000% erbij komen kijken).

[Herman]

Anakha schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 12:24:
[...]


Dit is een goed voorbeeld van 'lies, damn lies and statistics'.

(knip)

Het raakt wat off topic, maar ik haal die info gewoon van overheidsinstanties af. Als voorbeeld, het CBS:
- https://www.cbs.nl/nl-nl/...deren-scheiden-veel-vaker

Het was overigens maar één voorbeeld. Het scheiden / uit elkaar gaan van ouders kan allerlei grote gevolgen voor het kind hebben. Wellicht wel goed om door te nemen:
- https://www.nji.nl/scheiding/gevolgen-voor-kinderen


Het enige dat ik betoog is om dit mee te wegen in je keuze en ook om niet te snel te denken dat het in het belang van de kinderen is om uit elkaar te gaan. Dat laatste wordt m.i. te snel en te vaak gezegd.

edit:

@CeesKees Je quote wel heel selectief Ik ben het uiteraard wel eens met dat het erg situatie-afhankelijk is. Ik snap dat het een gevoelig punt is, maar het lijkt me zeker een aspect om mee te nemen. Ik denk dat dat ook de strekking van het artikel zou zijn

[ Voor 14% gewijzigd door Herman op 13-03-2025 13:25 ]

[CeesKees]

Herman schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 13:12:
[...]

Het raakt wat off topic, maar ik haal die info gewoon van overheidsinstanties af. Als voorbeeld, het CBS:
- https://www.cbs.nl/nl-nl/...deren-scheiden-veel-vaker

Het was overigens maar één voorbeeld. Het scheiden / uit elkaar gaan van ouders kan allerlei grote gevolgen voor het kind hebben. Wellicht wel goed om door te nemen:
- https://www.nji.nl/scheiding/gevolgen-voor-kinderen


Het enige dat ik betoog is om dit mee te wegen in je keuze en ook om niet te snel te denken dat het in het belang van de kinderen is om uit elkaar te gaan. Dat laatste wordt m.i. te snel en te vaak gezegd.

Wat dan weer interessant is in het linkje dat je stuurt: Volgens de experts daar maakt het dus niet uit of ouders scheiden of niet:


"Er zijn grote individuele verschillen in hoe het met kinderen gaat na een scheiding. Zo zijn er kinderen met gescheiden ouders die weinig tot geen problemen ervaren, net zoals dat er kinderen zonder gescheiden ouders zijn met uiteenlopende problemen."

"Over het algemeen zijn de verschillen tussen kinderen met en zonder gescheiden ouders klein. In sommige groepen zijn deze verschillen wel wat groter. Uit onderzoek blijkt dat veel kinderen in de jeugdzorg gescheiden ouders hebben. Dit geldt voor alle vormen van jeugdhulp, jeugdbescherming en jeugdreclassering. Een groot deel van de kinderen en jongeren waar jeugdhulpverleners en jeugdbeschermers bij betrokken zijn, hebben ouders die uit elkaar zijn of gaan. De problemen van de kinderen kunnen dus voortkomen uit de scheiding, of andersom: ouders kiezen voor een scheiding omdat er zoveel problemen zijn. Voor beide groepen wordt jeugdzorg ingezet."

Kortom; het is individueel, en heel erg situatie afhankelijk.

Appels met appels zijn in deze bijna niet te vergelijken.

[Cheezborger]

Als ik jouw verhaal lees is de relatie over de jaren heen zo gegroeid. En dat is volgens mij heel normaal. En dat kan dan alle kanten op gaan. En het is knap dat je je kwetsbaar durft op te stellen en je afvraagt of deze ontstane situatie nog wel gezond is.
Volgens mij heb je al heel veel reacties gehad waar je iets mee kan. Ik hoop dat jullie beide er aan willen werken.

Het zal vooral moeilijk worden om objectief naar situaties te kunnen kijken en je te kunnen verplaatsen in een ander. En als dat weer mogelijk is, dan zou het eea weer hersteld kunnen worden. En daar zal je echt een relatietherapeut of iets a la een mediator voor nodig hebben. Anders ga je direct terugvallen in ruzies en onredelijke argumenten.

Zie het als een zeer sterke knoop die stap voor stap opgelost moet worden.

[DjoeC]

Opnieuw, ik mis het verhaal van de andere kant.

Ik vs haar, in de reacties ook hij vs zij. Zo werkt het niet.

[CrankyGamerOG]

Polycom schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 09:58:
Het is wel een behoorlijke red flag als jouw vrouw niet eens meer alleen met jou uit eten wil of een weekendje weg wil. Wippen jullie nog wel? Want als dat ook niet het geval is dan moet nu gaan werken aan jouw exit strategie. Dit gaat pijn doen en heel erg heftig worden maar uiteindelijk zal je er beter uitkomen! Op GoT zijn er meerdere topics geweest van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. You are not alone en succes met alles. Kies voor jezelf!

De manier hoe de vrouw met hem omgaat is voor mij een major red flag idd, ze is al emotioneel afgehaakt. Ofwel ze is gewoon klaar met hem, ofwel ze heeft stiekem een ander.

100%

john.doe schreef op woensdag 12 maart 2025 @ 21:52:
Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik een vreselijke vent ben en dat ze omwille van de kinderen nog bij me is.

[ Voor 13% gewijzigd door CrankyGamerOG op 13-03-2025 14:33 ]

[whatyoudoing]

john.doe schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 10:53:
[...]


1. ik wil bij haar zijn, maar ik mis de aandacht en de liefde op dit moment. Maar zeker de laatste tijd krijg ik het gevoel dat dit niet wederzijds is. Naar mijn idee loop al lange tijd op mijn tenen om maar geen conflict te veroorzaken, zo langzamerhand hou ik dit niet meer vol.

2. Ik weet het niet. Aan de ene kant zal er opluchting zijn. Ik kan weer de dingen doen die ik wil en zal een deel van mijn vrijheid terug zijn. Aan de andere kant zal er een heel groot verdriet zijn omdat ik de kinderen in een situatie plaats die ik ze absoluut niet gun en waar zij zeker ook niet om gevraagd hebben. Dan is er denk ik nog de boosheid of angst dat ik gefaald heb, in de relatie of misschien wel als vader door niet het goede voorbeeld te kunnen geven?

3. Ik wil de kinderen een liefdevol huis geven, daar waar ze hun papa en mama zien knuffelen. Gesprekken hebben met elkaar en leuke dingen doen. Daar waar ze de een de ander een kus zien geven als ze weggaan richting werk of whatever...

1. Wil je bij haar zijn of wil je niet alleen zijn?

2. Je faalt niet als een relatie niet lukt. De relatie is niet gelukt, that's it. Je bent zelf niet mislukt, ook niet als vader. Vervolgvraag: wat is het goede voorbeeld, in deze situatie?

3. Kan een huis ook liefdevol zijn als papa en mama er niet allebei wonen? Kunnen er twee huizen bestaan die allebei liefdevol zijn?

Ik probeer je verder niet te sturen naar het beeindigen van je relatie overigens, er is veel voor te zeggen om het wel aan te gaan en er samen uit te komen. Maar voorwaarde daarvoor is dat je dat allebei wil, en dat de uitkomst dat het lukt (in welke vorm dan ook) voor jullie allebei een mogelijk scenario is.


Ik las in een van de reacties hier dat het ook zou kunnen dat je vriendin met een burnout oid kampt. Ik zou voorzichtig zijn met zo'n diagnose via een forum, maar stel dat het aan de hand is, dan maakt dat het wel complexer: dan kan ze niet perse wat doen aan haar irrationaliteit. Tegelijkertijd zit daar ook wel een grens aan natuurlijk.


Er is een verschil tussen opgeven en weten wanneer het genoeg is. Ik wens je veel wijsheid, want t is nog niet zo makkelijk.

Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier.

[olafmol]

CrankyGamerOG schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 14:33:
[...]

De manier hoe de vrouw met hem omgaat is voor mij een major red flag idd, ze is al emotioneel afgehaakt. Ofwel ze is gewoon klaar met hem, ofwel ze heeft stiekem een ander.

100%


[...]

Of ze is (klinisch) depressief of heeft een serieuze burn-out. Dat kan ook, daar past dit soort gedrag ook bij. De TS is daar nog niet echt op in gegaan, al kan ik me voorstellen dat in de huidige situatie het een lastig verhaal is om zoiets te bespreken.

[Lordy79]

Skybullet schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 05:53:

Sorry maar ik vind dit enorm slecht advies.
Dus je plan is om haar een maand lang als koningin te behandelen en jezelf en je eigen behoeftes totaal weg te cijferen ?

Ja.
Als je daar niet toe in staat bent moet je je afvragen of je nog van iemand houdt.
Als het niets verbetert moet je je afvragen of de ander nog wel van jou houdt.
Zie het als shocktherapie. Even reanimeren en als dat niet lukt weet je genoeg.

Voordeel is dat je dan ook altijd tegen jezelf kunt zeggen: ik heb er ALLES aan gedaan om het te redden. En je moet m.i. alles doen om het te redden als er kinderen in het spel zijn. Maar ook - juist ook voor de kinderen - de stekker eruit trekken als alles niet voldoende is.

[Polycom]

Harm_H schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 11:05:
Die vrouw heeft je kinderen gegeven, schouders eronder.

Het kan vriezen het kan dooien. Wat is nou jouw punt? Schouders waaronder?

[CrankyGamerOG]

Lordy79 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 14:55:
[...]

Ja.
Als je daar niet toe in staat bent moet je je afvragen of je nog van iemand houdt.

Wat een grote onzin, niemand hoeft zich zo te laten behandelen, "vreselijke vent" "bij je voor de kinderen " is VER over een grens, als persoon meermaals over de grens gaat en jij gaat ze dan nog liever behandelen bereik je het tegenovergestelde, ik denk dat je beter geen advies meer kan geven.

Grens = grens, wordt daar meermaals over heen gegaan, tabee.

Deze man rekt duidelijk zijn grenzen steeds op omwille van de kinderen.

[ Voor 5% gewijzigd door CrankyGamerOG op 13-03-2025 15:02 ]

[KillaZ]

Lordy79 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 14:55:
[...]

Ja.
Als je daar niet toe in staat bent moet je je afvragen of je nog van iemand houdt.
Als het niets verbetert moet je je afvragen of de ander nog wel van jou houdt.
Zie het als shocktherapie. Even reanimeren en als dat niet lukt weet je genoeg.

Voordeel is dat je dan ook altijd tegen jezelf kunt zeggen: ik heb er ALLES aan gedaan om het te redden. En je moet m.i. alles doen om het te redden als er kinderen in het spel zijn. Maar ook - juist ook voor de kinderen - de stekker eruit trekken als alles niet voldoende is.

Dat is leuk als het allemaal wat stroever loopt, niet als je wederhelft zegt dat je een vreselijke vent bent en er alleen nog maar is vanwege de kinderen. Het feit dat ze al over het punt is om dat te zeggen geeft i.m.o. aan dat er echt geen enkele reden is haar als prinses te behandelen om haar "weer voor je te winnen".

De dag dat mijn vrouw dat tegen mij zegt is de dag dat ik een spiegel koop en ga afvragen op welk punt het fout is gegaan. Maar dat is niet de dag dat ik haar volledig in de watten ga leggen.

[Vipertje]

Pro tip. Mocht het zover komen altijd de woning verkopen. Overweeg het niet eens om de ander uit te kopen, of om uitgekocht te worden. De kans dat daar geen achterdocht/wantrouwen een gevoel van niet genoeg te hebben gekregen etc van komt is nihil. Tegenwoordig is het ook nog veel complexer omdat er naast taxaties ook nog overbieden en andere impliciete zaken bij komen kijken. Dat een werkelijke marktprijs vaststellen haast onmogelijk is omdat je niet weet wat de gek er voor geeft. Bespaar je die ellende en zet dat bord in de tuin zodat beide het maximale eruit halen en daar geen ongenoegen meer zit. Zeker nu er kinderen zijn en je nog met elkaar door 1 deur moet.

[Lordy79]

Ik ben het helemaal met jullie eens! Maar of je trekt de stekker er uit of je probeert het nog een keer met volle overtuiging. Niet doormodderen.

Ik ben uiteindelijk ook gescheiden en vier dat nog elk jaar. Maar ik kan wel zeggen dat ik er alles aan gedaan heb.

[KillaZ]

Lordy79 schreef op donderdag 13 maart 2025 @ 15:05:
Ik ben het helemaal met jullie eens! Maar of je trekt de stekker er uit of je probeert het nog een keer met volle overtuiging. Niet doormodderen.

Ik ben uiteindelijk ook gescheiden en vier dat nog elk jaar. Maar ik kan wel zeggen dat ik er alles aan gedaan heb.

Ja dat laatste is iets wat voor jezelf heel nobel is (en wat ik zeker kan begrijpen), maar is niet iets waar je dit soort uitspraken om hoeft te pikken. Kinderen, huis of een ring om je vinger is geen vrijbrief om dat soort uitspraken te doen. Ook niet in een opwelling, maar misschien ben ik daar iets te principieel in.