We gaan weer richting het eind van het jaar en ondertussen zijn alle jaarlijkse polissen, brieven en mails van verzekeraars en dergelijke weer op de mat geploft. Voor het zoveelste jaar op rij ziet het er weer somber uit. In ons geval wordt de zorgverzekering 9% duurder, kinderopvang 10%, rechtsbijstand 11% en de woon/opstalverzekering maar liefst 20% (!), in totaal toch weer een slordige 120 euro per maand alleen al aan verzekeringen en kinderopvang. En dan krijg je er nog minder voor terug ook want de polissen zijn weer uitgekleed. Kosten voor boodschappen, gas, elektra, benzine rijzen de pan uit. Ook de WOZ en gemeentelijke heffingen zullen weer idioot hard stijgen, dat is helaas een jaarlijkse trend aan het worden.
Nu mogen mijn vrouw (~3000 bruto) en ik (~5000 bruto) niet klagen. Zij gaat in januari weer een salaristrede omhoog (~100 bruto) en ik krijg vanuit de CAO een salarisverhoging van 2.4% (~140 bruto). Die ~150 netto die we daaraan straks overhouden wordt gewoon keihard teniet gedaan door al die stijgende kosten. Al met al gaan we er weer flink op achteruit dus kan er weer minder geld opzij gezet worden. En dit is niet het eerste jaar dat dit gebeurt. Nu heb ik de afgelopen jaren de pijn iets minder gevoeld omdat ik een paar keer van baan ben geswitched.
We mogen ergens niet klagen want er blijft 'genoeg' over, we leven minimalistisch. We zijn al minder gaan werken (zij 3 dagen, ik 4) omdat het beetje geld dat we fulltime verdienden al helemaal niet in verhouding stond. Dat kwam vooral door de extra kinderopvang die we daardoor moesten afnemen, waar we vervolgens ook weer minder kinderopvangtoeslag over ontvingen omdat we meer verdienden.
Ik zie om me heen steeds meer mensen die ondanks een goed inkomen niet tot nauwelijks de eindjes aan elkaar geknoopt krijgen, en die nu uit ellende maar de verwarming uitgeschakeld hebben vanwege de absurde gasprijzen. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te zien dat dit, naar het grotere plaatje kijkend, op een gegeven moment hartstikke mis gaat. Ervaren/voelen nog meer mensen dit?
Nu mogen mijn vrouw (~3000 bruto) en ik (~5000 bruto) niet klagen. Zij gaat in januari weer een salaristrede omhoog (~100 bruto) en ik krijg vanuit de CAO een salarisverhoging van 2.4% (~140 bruto). Die ~150 netto die we daaraan straks overhouden wordt gewoon keihard teniet gedaan door al die stijgende kosten. Al met al gaan we er weer flink op achteruit dus kan er weer minder geld opzij gezet worden. En dit is niet het eerste jaar dat dit gebeurt. Nu heb ik de afgelopen jaren de pijn iets minder gevoeld omdat ik een paar keer van baan ben geswitched.
We mogen ergens niet klagen want er blijft 'genoeg' over, we leven minimalistisch. We zijn al minder gaan werken (zij 3 dagen, ik 4) omdat het beetje geld dat we fulltime verdienden al helemaal niet in verhouding stond. Dat kwam vooral door de extra kinderopvang die we daardoor moesten afnemen, waar we vervolgens ook weer minder kinderopvangtoeslag over ontvingen omdat we meer verdienden.
Ik zie om me heen steeds meer mensen die ondanks een goed inkomen niet tot nauwelijks de eindjes aan elkaar geknoopt krijgen, en die nu uit ellende maar de verwarming uitgeschakeld hebben vanwege de absurde gasprijzen. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te zien dat dit, naar het grotere plaatje kijkend, op een gegeven moment hartstikke mis gaat. Ervaren/voelen nog meer mensen dit?