Huwelijk, relatie, kinderen : Hoe verder ?

[Stoney3K]

Croga schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:22:
[...]

Precies dit. Het is al enige tijd bekend dat het oude gezegde "Kinderen zijn beter af als de ouders gelukkig zijn dus scheiden is goed voor de kinderen" niet waar is. Nog sterker; zelfs getrouwde, ongelukkige, ruziemakende ouders zijn beter voor de kinderen dan gescheiden ouders.

Als je dit soort dingen beweert als zijnde "enige tijd bekend" dan mag je daar ook wel bronnen voor aanhalen.

Want ik kan me moeilijk voorstellen dat een omgeving waar de ouders ongelukkig zijn, ruzie maken en er dus ook sprake kan zijn van drankmisbruik of huiselijk geweld, echt een veiliger omgeving is voor kinderen dan ouders die zijn gescheiden maar wel de kinderen nog gezamenlijk opvoeden.

[bie100]

Stoney3K schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:25:
[...]


Als je dit soort dingen beweert als zijnde "enige tijd bekend" dan mag je daar ook wel bronnen voor aanhalen.

Want ik kan me moeilijk voorstellen dat een omgeving waar de ouders ongelukkig zijn, ruzie maken en er dus ook sprake kan zijn van drankmisbruik of huiselijk geweld, echt een veiliger omgeving is voor kinderen dan ouders die zijn gescheiden maar wel de kinderen nog gezamenlijk opvoeden.

drankmisbruik of huiselijk geweld is van een ander niveau door hebben we het hier niet over en daarbij als ouders scheiden en een andere partner krijgen kan dat ook voor komen in een nieuwe relatie weet ik uit ervaring

[mitsumark]

bie100 schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:31:
[...]


drankmisbruik of huiselijk geweld is van een ander niveau door hebben we het hier niet over en daarbij als ouders scheiden en een andere partner krijgen kan dat ook voor komen in een nieuwe relatie weet ik uit ervaring

Mee eens, als de bron van de onvrede niet wordt aangepakt, heb je straks dus "problemen" met je ex, én met je eventuele nieuwe partner.

[Stoney3K]

bie100 schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:31:
[...]


drankmisbruik of huiselijk geweld is van een ander niveau door hebben we het hier niet over en daarbij als ouders scheiden en een andere partner krijgen kan dat ook voor komen in een nieuwe relatie weet ik uit ervaring

"Ervaring"... bronnen graag.

Een omgeving die door het gedrag van de ouders giftig wordt gemaakt wordt door de kinderen overgenomen.

[mitsumark]

Stoney3K schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:25:
[...]
Als je dit soort dingen beweert als zijnde "enige tijd bekend" dan mag je daar ook wel bronnen voor aanhalen.

Staat iets in de bron die Croga van mij quote.

[mitsumark]

Stoney3K schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:33:
[...]


"Ervaring"... bronnen graag.

Een omgeving die door het gedrag van de ouders giftig wordt gemaakt wordt door de kinderen overgenomen.

Zeker, echter als die giftigheid niet wordt aangepakt, blijft die ook na de scheiding bestaan en wordt wellicht zelfs erger.

[bie100]

Stoney3K schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:33:
[...]


"Ervaring"... bronnen graag.

mijn leven als kind is dat bron genoeg of moet je de foto's van de blauwe plekken zien?

[Stoney3K]

bie100 schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:40:
[...]


mijn leven als kind is dat bron genoeg of moet je de foto's van de blauwe plekken zien?

Het gaat er hier natuurlijk over dat een n=1 ervaring, hoe rot ook, niet echt een argument is voor een algemeen statement.

[bie100]

Stoney3K schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:41:
[...]


Het gaat er hier natuurlijk over dat een n=1 ervaring, hoe rot ook, niet echt een argument is voor een algemeen statement.

bedank voor je n=1 medeleven bikkel

[FirePuma142]

mitsumark schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:00:
[...]

Welke statistiek? Bron?

https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/toch-samen-door/

Het onderzoek dat daar aangehaald wordt beschrijft primair positieve effecten bij getrouwd blijven en negatieve effecten bij scheidingen bij huwelijken die al als voldoende (6,5/7) werden gewaardeerd. Dat staat letterlijk in de link die je aanhaalt.

[FirePuma142]

Croga schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:22:
[...]

Precies dit. Het is al enige tijd bekend dat het oude gezegde "Kinderen zijn beter af als de ouders gelukkig zijn dus scheiden is goed voor de kinderen" niet waar is. Nog sterker; zelfs getrouwde, ongelukkige, ruziemakende ouders zijn beter voor de kinderen dan gescheiden ouders.

Citation needed.

Dus voor TS: Als het je vooral gaat om het geluk van de kinderen dan blijf je bij elkaar. As simple as that.

Citation needed.

Dit is een startpunt.

[ Voor 9% gewijzigd door FirePuma142 op 09-05-2022 20:54 ]

[Arunia]

bie100 schreef op maandag 9 mei 2022 @ 20:42:
[...]


bedank voor je n=1 medeleven bikkel

Het probleem is dat jouw ervaring (ofwel, n=1) niet de ervaring uit onderzoeken is. Uitzonderingen bevestigen de regel. Hoe rot het ook klinkt en ik en neem aan @Stoney3K en anderen het ook absoluut vervelend voor je vinden, maar het is niet dat jouw ervaring meestal de uitkomst is.
Een goede vriend van ons (eigenlijk de nu man van een hele goede vriendin van ons) is gescheiden van zijn (h)eks zullen we maar zeggen. Heeft 2 kinderen en is nu gelukkig getrouwd en zijn kinderen zien de nieuwe vrouw ook als hun bonus moeder. Een stiefmoeder/vader kan ook zeker wel goed voor de kinderen zijn.

@justsomeit Dat jij in therapie zit, is eigenlijk niet hoe je hier uit komt. Tuurlijk, als je aan jezelf moet werken. Maar een relatie redden doe je samen.
Wij hebben ook jaren langs elkaar heen geleefd en zijn sinds een paar maanden samen aan het werken aan onze relatie middels een samen uitgezochte relatietherapeut. Ikzelf heb jaren geleden ook therapie gedaan en dat heeft mij ook wel geholpen, maar voor de relatie zelf voegt het niet zoveel toe.
Mocht het uiteindelijk op scheiden uitkomen (niet dat dat is waar we nu mee bezig zijn), dan is dat zo en dan zal onze dochter daar waarschijnlijk niet minder van worden omdat we op dat gebied wel degelijk hetzelfde denken en doen.

Hoe we hiertoe zijn gekomen? Ze kreeg gevoelens voor iemand anders. Diegene hield een spiegel voor en raadde aan om aan de eigen relatie te werken. Is dit omdat je iets mist, of is dit omdat je dat echt zo wil. Het eerste bleek dus zo te zijn. Ben diegene daar ook zeker dankbaar voor. Die avond was het ook voor het eerst dat mijn vrouw een gesprek met me aan ging in plaats van een gesprek starten met verwijten. Via therapie kom je er ook eigenlijk achter dat je vaak in een relatie tegenpolen bent van elkaar en dat is niet erg. Maar iedereen communiceert op een andere manier. Ikzelf klap vrij snel dicht, en zij is gewend alles op tafel te donderen, maar laat het vaak eerst lange tijd sudderen waardoor je verwijten krijgt.

Het gras is altijd groener. Je zit nu in een rot situatie waardoor het nu lijkt alsof Y en Z erg leuk zijn, maar als je goed gaat kijken, is het alleen maar omdat je zelf niet gelukkig bent en de aandacht er voor zorgt dat het mooier lijkt. Het kan mooier zijn, maar vaak is het niet perse mooier. Zorg dus eerst dat je samen aan de relatie werkt, je er alles aan gedaan hebt. Daarna kun je absoluut de keuze maken om uit elkaar te gaan als jullie dat beide willen.

Dit is overigens mijn ervaring en n=1 uiteraard.

[wowly]

Lelletje schreef op maandag 9 mei 2022 @ 17:05:
In dit hele verhaal is het erg lastig, je moet niet bij elkaar blijven als je niet meer van elkaar houdt.

Echter, de kinderen zitten ook in het spel, zij worden er ook niet gelukkiger van. Sterker nog, ze zullen merken hoe het tussen jullie is.

Hoe oud zijn de kinderen?

Bespreek het met je partner en kijk hoe het op te lossen is. Jullie hebben samen kinderen gekregen, dus zullen ook samen voor een oplossing voor moeten zorgen.

Serieus, in de allereerste post vraagt al iemand hoe oud de kids zijn, waarop we geen antwoord krijgen?

Ik snap niet goed waarom mensen aan kinderen beginnen als de relatie niet goed is. Weet je überhaupt wel wat je hebt gedaan? Destijds was het moment waarop jij nog zeggenschap over je leven had, en dat heb je laten lopen. Nu dien je bij je gezin te blijven tot de kids oud genoeg zijn om voor zichzelf te kiezen. Lees; ouder dan 18 jaar.

Dus, wees een ouder, en ga 2x, 3x desnoods 10x zoveel je best doen als je al doet om het gezin te laten werken.De tijd dat jij een keuze had is simpelweg niet meer. Ik snap dat hernieuwde liefde heel heel heeeel erg fijn kan zijn, maarja, ook die keuze is niet meer aan jou. Want je hebt destijds gekozen voor kinderen. Toch?

Al dat geblaat dat het beter is voor de kinderen, quatsch! Dat geld alleen maar als jij ladderzat je vrouw in elkaar slaat (wat je niet doet, je lijkt me een zeer nette en geschikte kerel!), of dat je vrouw je mishandeld (fysiek of psychologisch), je kinderen verwaarloosd of wat dan ook. DAN is het beter om uit elkaar te gaan. Niet als je huwelijk niet zo super is. Dus, stop je te gedragen als een puber, en verdraag je als een ouder. (Weet je nog; 3 rollen als mens; kind, volwassene en ouder). Weet je wel wat je je kinderen aandoet? Ik heb gelukkig 2 ouders gehad die altijd bij elkaar zin gebleven, ondanks ook hun strubbes, maar als ik om me heen kijk naar de schade, de ravage die het heeft aangericht bij vele van mijn kennissen…. Bizar. Ik ken welgeteld 1 stel dat succesvol uit elkaar is gegaan waarbij de zoon het goed doet (tot nu toe tenminste), maar dat zij. Dan ook 2 hele bijzondere mensen die op hun manier nog van elkaar houden en voor elkaar klaar staan.

Het is je gelukt in je werk, het gaat je ook lukken in je privé. Een gezin is gewoon een boel investeren, ga er gewoon voor.

Maar hé, het is mijn persoonlijke opinie maar hoor. N=1 (vader van 3 kinderen van 20/18/15 en een fijne vrouw waarbij wij ZEKER onze ups en downs hebben gehad)

Edit: heb eraan getwijfeld of het zou laten staan, maar hè, normaal is het je beste maat, je pa, je broer die je bij de les moet houden. Mocht je die nu niet hebben, zie me maar als een goede kennis die eerlijk tegen je wil zijn.

[ Voor 4% gewijzigd door wowly op 09-05-2022 21:26 ]

[Furion2000]

@Arunia 'Zelf niet gelukkig bent', daar zeg je wat en dat in combinatie met 'van nature onzeker en op het werk lukt het wel omdat ik heel erg goed ben'. Hoe kun je iemand gelukkig maken of in een relatie gelukkig zijn als je zelf niet gelukkig bent?

Mogelijk kan TS het ook zoeken in eigen geluk? Zorgen dat elke plek waar je komt een plek word waar jij het naar je zin kunt hebben, dus ook thuis. Er is in principe 0 afhankelijkheid naar elkaar toe om dit mogelijk te maken (zeker op dit punt).

Als je de taken thuis helemaal op orde heb (geen 'wat nu weer' geneuzel) en tevreden met hobby/vrienden en andere leuke dingen aan de slag kunt dan wekt dat vanzelf de interesse van anderen. Ze gaan vanzelf vaker naar zaken vragen en mogelijk je voorbeeld volgen. 'Ze' zijn kinderen/partner en alle andere mensen waarmee je contact maakt. Zelfde trucje wat op je werk waarschijnlijk van nature lukt. Daar hoeven dingen mogelijk niet interessanter/leuker gemaakt worden, thuis misschien wel?

E.g. ik zie een chagrijnige man stofzuigen omdat hem dat net gevraagd is versus stofzuigen met een headset rockin' elke week standaard stipt op hetzelfde moment. Om maar iets te noemen met de weinige info die er is

hit or miss maar IK vind het wel een leuk hersenspinsel.

[bwerg]

bie100 schreef op maandag 9 mei 2022 @ 19:34:
[...]


dan heb je geluk gehad ik ben nou 56 mijn ouders gingen scheiden toen ik 10 was,het probleem was dat ik een stiefvader uit de hel kreeg en zijn kinderen uit zijn vorige huwelijk waren nog erger

in mijn geval was het beter geweest als ze nog bij elkaar waren gebleven , mijn jeugd is er niet beter op geworden laat ik het zo zeggen toen ze uit elkaar gingen

Maar of een volgende partner goed is voor de kinderen heeft TS natuurlijk zelf in de hand. Ik heb ook wel nieuwe partners gezien die een slechte toevoeging waren bij de familie, maar dat is natuurlijk gewoon een keuze van degene die die partner uitkiest. Als die een beetje ballen heeft vertelt die de nieuwe partner dat diegene er niet in komt als het niet botert met de kinderen. En uit de startpost van TS blijkt wel dat daar de prioriteit ligt.

Niet dat ik daarmee zeg dat hij uit elkaar moet gaan, bij elkaar blijven lijkt me de logische optie tenzij het echt niet meer gaat. Maar ik zie het nut niet zo van allerlei voorbeelden te noemen die op TS zijn situatie niet van toepassing (hoeven te) zijn. Om het ook maar over de n=1-discussie te betrekken, hoeveel medeleven je ook verdient, lijkt het me wel netjes voor de TS om het doel van dit topic in het achterhoofd te houden, en dat is toch echt wel een advies met relevante onderbouwing.

[ Voor 12% gewijzigd door bwerg op 09-05-2022 22:15 ]

[unifi]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 17:32:
Ik denk dat de reacties bevestigen wat ik al weet : Het gesprek aangaan. De reactie zal verre van prettig zijn,
en aan de andere kant : Er valt weinig te verliezen.

De reactie van X kan me nog het minste schelen, daar kom ik wel overheen. Ik zit er vooral mee wat ik de kinderen aandoe : Ze zijn niet in staat om het echt te begrijpen, een er valt een veilig huis voor ze ineen.

Aan de andere kant : Ik doe het ook niet voor een andere relatie, dat werkt niet met iemand die je drie dagen kent, daarvoor kennen we elkaar echt veels te slecht. Ik loop vooral in m'n huidige relatie stuk.

Ik ga er eens over nadenken hoe ik dit ga aanvliegen, heel gezellig gaat het in ieder geval niet worden.

Hoe je t ook bekijkt: het is een rotsituatie. Er gaat nog een dal komen en dat wordt pittig. Daar wens ik je veel sterkte mee. Het zijn geen gemakkelijke processen.

Wellicht nog een ander perspectief, voor je kinderen. Ik denk dat die meer meekrijgen dan je wellicht denkt - bewust of onbewust. Dat betekent ook dat alles wat je doet (of niet doet) een voorbeeld voor hen is.

En ik denk dat jezelf en je partner ongelukkig houden geen goed voorbeeld is. Sterker nog: het zou zomaar waar kunnen zijn dat jullie veel leukere ouders zijn als jullie niet samen zijn.

[Aurum]

Ik denk wel een beetje aansluitend op @Furion2000

Wat ik ook lees in je verhaal is dat je inderdaad excelleert in je werk en dat je van nature onzeker bent maar niet op je werk.

Je komt in een werk setting 2 "nieuwe" partners tegen, waar jij op je opperste beste bent (niet onzeker) en je knoopt eigenlijk een goed gesprek met ze aan en leert ze kennen. Ik vraag me af hoeveel met de mensen te maken heeft en hoeveel met de setting. Als je je comfortabel voelt en zelfverzekerd is het misschien net even wat spannender dan thuis waar de setting niet optimaal is. Ik zou ook overwegen waarom je thuis je niet zo kunt voelen als op je werk? wat heb je daar eventueel voor nodig? Wat heb je eventueel nodig van je partner?

Wat mooi is dat je de realisatie hebt gehad dat het ook anders kan, en dat een trigger kan zijn om nogmaals te kijken of en hoe het beter kan. Ik blijf alleen wel van mening "It takes two to tango". Kijk of jullie samen niet toch meer met elkaar kunnen praten over hoe nu verder. En misschien moet je ook wel eerlijk zeggen dat je door nieuwe ontmoetingen toch aan het denken gezet bent.

Ik wil wegblijven over de hele discussie wat scheidingen doen met kinderen, maar ik denk wel dat je voor jezelf moet bepalen hoeveel je al geprobeerd hebt en wanneer er echt geen mogelijkheden meer zijn. Dan kan alleen jij beslissen of je daadwerkelijk een punt achter de relatie wilt zetten.

[Agent47]

Relatie psycholoog?

[Thomas18GT]

wowly schreef op maandag 9 mei 2022 @ 21:13:
[...]
Ik snap niet goed waarom mensen aan kinderen beginnen als de relatie niet goed is. Weet je überhaupt wel wat je hebt gedaan? Destijds was het moment waarop jij nog zeggenschap over je leven had, en dat heb je laten lopen. Nu dien je bij je gezin te blijven tot de kids oud genoeg zijn om voor zichzelf te kiezen. Lees; ouder dan 18 jaar.

Dat is jouw standpunt.. Die van mij is dat je toch niet in zo'n relatie blijft hangen zeker? Er ligt een hele wereld voor je. Natuurlijk moet je ervoor zorgen dat de kinderen niets tekort komen, maar zelf mag (moet) je ook gelukkig zijn. Je leeft maar 1 keer.

Bij mij was het de beste keuze ooit. Mijn zoon is gelukkig, z'n moeder is gelukkig met haar nieuwe man en ik ben gelukkig met m'n nieuwe vriendin.

Wat mij betreft is het enige belangrijke nu om "goed" uit elkaar te gaan zodat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben. In mijn ogen beter dan het voorbeeld geven dat ongelukkig zijn normaal is.

[wowly]

Thomas18GT schreef op maandag 9 mei 2022 @ 22:21:
[...]


Dat is jouw standpunt.. Die van mij is dat je toch niet in zo'n relatie blijft hangen zeker? Er ligt een hele wereld voor je. Natuurlijk moet je ervoor zorgen dat de kinderen niets tekort komen, maar zelf mag (moet) je ook gelukkig zijn. Je leeft maar 1 keer.

Bij mij was het de beste keuze ooit. Mijn zoon is gelukkig, z'n moeder is gelukkig met haar nieuwe man en ik ben gelukkig met m'n nieuwe vriendin.

Wat mij betreft is het enige belangrijke nu om "goed" uit elkaar te gaan zodat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben. In mijn ogen beter dan het voorbeeld geven dat ongelukkig zijn normaal is.

Ik gun het jou en je familie heel heel erg, serieus. Maar of het wat heeft gedaan met hem zul je pas als weten hij de 20 is gepasseerd, kinderen hebben namelijk geen defense tegen volwassenen, en zullen alles interneren om het later pas te (moeten) verwerken.

En ik begrijp, everybody (gets) hurt(s), het zal nooit perfect worden, echt niet. Voor geen enkel kind. Maar als ouders ben je een verplichting aangegaan, die je hebt te vervullen. Of in ieder geval maximaal ervoor te gaan. Romantiek heeft imho geen verplichte plaats in een ouderliike rol (maar als het een beetje wil is ie er wel, en zal dat zeker wat toevoegen). Net zo goed als twee chagrijnige ongelukkige ouders ook wat (negatiefs) zullen toevoegen aan een jeugd. Dus gewoon bij elkaar blijven is zeker niet genoeg, het moet een gezin worden. En ik bedoel dat niet in de geloofsovertuiglijke zin overigens, maar in de sociale zin.

Nogmaals, ik ken je absoluut niet, en wil ZEKER geen waardeoordeel uitspreken. Alleen dat als er kids in het spel zijn, de opties wat mij betreft nihil zijn om te scheiden. Nu ik dit opschrijf krijg ik gewoon pijn in mijn buik van alle ellende die ik heb gezien, ellende van lieve fantastische vrienden en hun kinderen, financieel gezeik, stalken, emotioneel kapotmaken, sociaal ruineren, uitmaken voor mishandelende moeder/vader, familie's die elkaar haten..... Nee, met kinderen ben je aan elkaar gebonden. Ik ga ook niet meer reageren, mijn mening is duidelijk. Ik gun iedereen een wonderlijk, liefdevol en waardig leven, ga ervoor.

[justsomeit]

Laat ik even heel duidelijk zijn : Er is geen sprake van misbruik, geen sprake van huiselijk geweld, geen sprake van drank, en evenmin van drugs.

Om op een aantal vragen in te gaan : Waarom een huwelijk en kinderen ?

Ten eerste was ik in die tijd een ander persoon. Als ik de persoonlijkheid die ik had gehad 20 jaar terug had gemaakt had ik hele andere keuzes gemaakt. Dan had ik niet lang aangemodderd met een eigen bedrijf, dan was ik niet in deze relatie gestapt.

Alleen dat is achteraf praten, en daar heb ik nu helemaal niks aan. Het is ook geen schuldvraag, we hebben beiden fouten gemaakt, ik ook. Grote fouten. Met beiden toendertijd een niet al te sterke persoonlijkheid, en dan neem je beslissingen.

Er is ook geen sprake van vreemdgaan, en andere relatie of wat dan ook : dan ben je wat mij betreft al een grens over. En ja, hoewel ik een klik met Z heb is er van een relatie, in welke vorm dan ook, echt geen sprake. Hete heeft voor mij vooral de vraag voorop gezet : Is het verstandig door te gaan in een relatie waarin je zelf niet gelukkig bent.

Het is ook niet wekelijks ruzie ofzo : Er is nu een way-of-working die voor beiden werkt, maar als je het mij vraagt niet gezond is. Als je elkaar niet op dingen durft aan te spreken, of dat teveel doet, en je loopt constant op eieren is dat gewoon niet gezond.

En ja, indien de kinderen (11 en bijna 14) er niet waren geweest dan was de keus heel simpel geweest : Dan ga je uit elkaar. Alleen die keus is niet zo simpel.
En als er een relatie komt met Z is dat ook verre van simpel, om te beginnen al een fysieke afstand van 1800 km. Niet bepaald een reisbare afstand, en ook dat betekend keuzes.

Nu heb ik de luxe dat ik ver bovengemiddeld verdien, wat een keus wat makkelijke maakt, ook met werken op een andere locatie. Alleen zijn dat allemaal wel zaken waar ik eerst heel goed over wil nadenken. Keuzes maken betekend ook bepaalde gevolgen, en ik ben niet iemand die gewoon z'n spullen pakt en vertrekt, zeker niet met kinderen.

[justsomeit]

mitsumark schreef op maandag 9 mei 2022 @ 19:46:
Communicatie, weten wat jij zelf én de ander wilt/verwacht en compromissen sluiten zijn de pijlers van een relatie.
Kan er nog wel wat cliches uitgooien zoals "een relatie is werken", dat is niet zomaar een gezegde, maar ook simpelweg de waarheid.
Als je niks doet, zal het inderdaad alleen maar afglijden.

Neem de tijd voor elkaar, praat met elkaar, leer elkaar echt kennen en pas als dán blijkt dat jullie niet compatible meer zijn (maar dat lijkt me niet na al zo'n lange relatie en kinderen), dan kun je nadenken over hoe nu verder.
Dat is natuurlijk niet zo makkelijk als de kinderen veel tijd/aandacht/energie benodiged hebben, en in de digitale wereld van tegenwoordig.
Simpele praktische tips zijn gewoon (weer) aan tafel eten zonder TV/tablets/telefoons, of dagjes weg uit de huis situatie.
Mocht je er door de kids niet aan toekomen, regel een oppas en ga uit eten (of breng de kinderen een avondje ergens anders).

Ik denk dat scheiden echt het laatste redmiddel moet zijn. Even los van de kinderen (zoals gezegd, die zijn geen goed lijmmiddel, gebruik ze daar niet voor).

Scheiden zie ik ook zelf als de laatste optie, en de band met de kinderen is prima. In mijn geval is hun moeder de belangrijkste factor in hun leven, en niet ik. En dat is prima, dat staat in directe relatie met hun beperking, en met het feit dat ik pre-corona veel minder vaak thuis was.

Alleen in de relatie loop ik op eieren, en daar heb ik in toenemende mate last van. Ik ben iemand die alles oppot, en alleen ergens voor uitkomt als het me echt irriteert, en zij gooit echt alles eruit. En hoewel dat lang heeft gewerkt, begint het me gewoon op te breken. Ik merk dat op dit moment de rek er uit is.

[justsomeit]

Arunia schreef op maandag 9 mei 2022 @ 21:03:
[...]
@justsomeit Dat jij in therapie zit, is eigenlijk niet hoe je hier uit komt. Tuurlijk, als je aan jezelf moet werken. Maar een relatie redden doe je samen.
Wij hebben ook jaren langs elkaar heen geleefd en zijn sinds een paar maanden samen aan het werken aan onze relatie middels een samen uitgezochte relatietherapeut. Ikzelf heb jaren geleden ook therapie gedaan en dat heeft mij ook wel geholpen, maar voor de relatie zelf voegt het niet zoveel toe.
Mocht het uiteindelijk op scheiden uitkomen (niet dat dat is waar we nu mee bezig zijn), dan is dat zo en dan zal onze dochter daar waarschijnlijk niet minder van worden omdat we op dat gebied wel degelijk hetzelfde denken en doen.

Precies. Een 'gesprek' is over het algemeen het startpunt van een dikke ruzie, met meestal zwijgen van beide partijen tot gevolg.

Hoe we hiertoe zijn gekomen? Ze kreeg gevoelens voor iemand anders. Diegene hield een spiegel voor en raadde aan om aan de eigen relatie te werken. Is dit omdat je iets mist, of is dit omdat je dat echt zo wil. Het eerste bleek dus zo te zijn. Ben diegene daar ook zeker dankbaar voor. Die avond was het ook voor het eerst dat mijn vrouw een gesprek met me aan ging in plaats van een gesprek starten met verwijten. Via therapie kom je er ook eigenlijk achter dat je vaak in een relatie tegenpolen bent van elkaar en dat is niet erg. Maar iedereen communiceert op een andere manier. Ikzelf klap vrij snel dicht, en zij is gewend alles op tafel te donderen, maar laat het vaak eerst lange tijd sudderen waardoor je verwijten krijgt.

Heel herkenbaar. Precies ook het probleem.

Het gras is altijd groener. Je zit nu in een rot situatie waardoor het nu lijkt alsof Y en Z erg leuk zijn, maar als je goed gaat kijken, is het alleen maar omdat je zelf niet gelukkig bent en de aandacht er voor zorgt dat het mooier lijkt. Het kan mooier zijn, maar vaak is het niet perse mooier. Zorg dus eerst dat je samen aan de relatie werkt, je er alles aan gedaan hebt. Daarna kun je absoluut de keuze maken om uit elkaar te gaan als jullie dat beide willen.

Nou, ik heb niks met Y. Daar heb ik 1 / 2 keer per jaar een gesprek mee. Verder echt niks, daar voel ik ook helemaal niks voor. Eigenlijk een kennis, niks meer.

Z is wat anders : Die klik is er wel degelijk. Maar goed, iemand 3 dagen kennen is geen basis voor een relatie. Je kent elkaar dan echt niet, en 'nieuwe' relaties zijn altijd leuk. Alleen zijn ze ook nog leuk als je een jaar verder bent.

Zoals denk ik wel een beetje duidelijk is : communicatie is een groot issue. Ik heb van heel veel factoren last, en dat begint me echt op te breken.

[JJ Le Funk]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 17:32:
[...]
De reactie van X kan me nog het minste schelen, daar kom ik wel overheen. Ik zit er vooral mee wat ik de kinderen aandoe : Ze zijn niet in staat om het echt te begrijpen, een er valt een veilig huis voor ze ineen.
[...]

dus als de moeder van je kinderen emotioneel kapot gaat door jouw aankondiging, dan heb je daar geen gevoel bij? terwijl zij vele jaren loyaal is geweest aan jou en dedicated aan het gezin.

misschien leef je een beetje op een roze wolk vanwege de gevoelens voor Y en Z maar dit is wel even een spiegel momentje om na te gaan wat jouw aandeel is in de ondergang van je huidige relatie.

het lijkt mij dat je hier medestanders zoekt die je gaan vertellen dat het uiteindelijk voor de kinderen beter zou zijn. En daarmee ontstaat dan rechtvaardiging om weg te lopen van verantwoordelijkheden zonder schuldgevoel. Mentaal ben je al weg (denk je) maar ik weet vrijwel zeker dat je die klap in de aftermath van de verwoesting nog gaat krijgen.

[ Voor 3% gewijzigd door JJ Le Funk op 10-05-2022 14:30 ]

[TomsDiner]

Ik ga geen oordeel vellen. Ik vind het best eng hoe "stellig" mensen je van advies willen dienen. Er waren vroegah fora waar dit soort topics dichtgingen, omdat je dit soort serieuze zaken eigenlijk niet op een forum waar men "stellig" reageert moet posten...

Mijn persoonlijke mening: als je koters op de wereld zet ben JIJ er verantwoordelijk voor. En niet een beetje: voor de volle 100%. Mijn vriendin werkte met ontspoorde kinderen (<12 jr) en in vrijwel alle gevallen is er sprake van een scheiding, en die heeft er bij veel kids zeer diep ingehakt. In iets mindere mate ken ik het zelf, met meer dan 20 jaar ervaring als leiding binnen Scouting. Het gaat soms goed, vaak matig en soms erg beschadigend. Zij hebben niet voor dit gezin gekozen, dat hebben de ouders gedaan. Dus die moeten er IMHO alles aan doen om dit de kinderen niet aan te doen. (En ik weet dat er zeldzame situaties zijn waarin dit niet geldt, maar over het algemeen wel)

Ik meen ook wel te lezen dat je kids je dierbaar zijn, overigens, dus vat dit niet op als een verwijt, maar meer een algemene opinie.

Dan is omgekeerd ook waar. Een kennis van mij heeft zijn vrouw mishandeld. Zelfs vastgezeten. Bij hem op therapie zitten alleen (echt, zonder uitzondering) mensen met ongelukkige huwelijken. Zijn therapeut had al gezegd dat er genoeg situaties zijn waarin scheiden veel beter is. Tussen "relaties" en "tralies" zit maar één letter verschil, zei Guido Weijers ooit.

Je moet zelf maar kijken of jou relatie slecht genoeg is om "de verantwoordelijkheid om bij elkaar te blijven omdat je nou eenmaal voor koters gekozen hebt" ongedaan te maken. Dat kunnen wij niet vanaf hier.

Maar moet het zo zwart-wit? Een andere vriendin van mij is jarenlang verslaafd geweest aan hard drugs, en haar man ook. Ze hebben een dochter. Ze zijn uit elkaar gegaan omdat zij niet van de drugs af kon blijven als ze bij hem woonde. (Hij deed mij altijd aan Herman Brood denken) Ze zijn vrienden gebleven, op afstand, en de dochter heeft altijd beide ouders als haar vader en moeder gezien. Hoewel mijn vriendin later opnieuw een relatie kreeg, heeft ze bedongen dat ze gewoon met haar ex moest kunnen blijven omgaan: ze hadden een kind samen. Ze zijn zelfs samen compleet opgedirkt naar haar diploma uitreiking geweest. Zei ik al dat hij me aan Herman Brood deed denken? Mijn vriendin heeft wel eens verteld dat hun onderlinge relatie veel beter werd toen ze niet meer een stelletje waren/samen woonde.

Een vriend van mij is volgens mij (maar daar heb ik geen bewijs van) niet zo gelukkig in zijn relatie. Ook kinderen, drie meiden in de leeftijd 8-16. Pa had bedrijf aan huis, en werd een beetje gek van de "overdosis vrouwelijkheid". Hij heeft een appartement in Florence gekocht, en daar gaat hij alleen in het voor- en najaar een maand heen, en 's zomers gaan de kinderen er ook heen (incluus zijn vrouw). Hij gebruikt die sabbatical month die hij elk half jaar neemt om zich op te laden. En niet om bij te komen van het ongelukkige thuis zijn, maar om even afstand te nemen om daarna weer gelukkig te zijn thuis. (is een verschil!)

En wel meer kennissen waarvan ik denk dat ze met opzet "een eigen bezigheid" zoeken. Kennis Peter is gepensioneerd, maar heeft een hobby waar zijn vrouw niet in mee mag: Hij gaat met wat motormuizen een aantal keer per jaar kamperen. En vage kennis Rick doet aan lange afstandsfietsen door Europa met tochten van een kleine week meerdere keren per jaar. Zonder zijn vrouw, die nog steeds niet snapt waarom Rick fietsen opeens leuk ging vinden toen hij 45 was. Misschien kan zoiets ook wel als lijm in een relatie werken. Even afstand nemen, en dan met frisse moed weer iets van je relatie maken.

[mitsumark]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 23:15:
[...]
Alleen in de relatie loop ik op eieren, en daar heb ik in toenemende mate last van. Ik ben iemand die alles oppot, en alleen ergens voor uitkomt als het me echt irriteert, en zij gooit echt alles eruit. En hoewel dat lang heeft gewerkt, begint het me gewoon op te breken. Ik merk dat op dit moment de rek er uit is.

Ik zie het dan niet echt als een probleem als jij (alleen) via therapie/cursus/whatever leert om (op de juiste manier) je mening te geven, om vervolgens samen te werken aan communicatie.
Geen idee op welke manier ze "alles eruit gooit", ook dat kan goed of verkeerd..

[justsomeit]

JJ Le Funk schreef op maandag 9 mei 2022 @ 23:40:
dus als de moeder van je kinderen emotioneel kapot gaat door jouw aankondiging, dan heb je daar geen emotie bij? terwijl zij vele jaren loyaal is geweest aan jou en dedicated aan het gezin.

misschien leef je een beetje op een roze wolk vanwege de gevoelens voor Y en Z maar dit is wel even een spiegel momentje om na te gaan wat jouw aandeel is in de ondergang van je huidige relatie.

Een relatie is alijd emotie, en ook uit elkaar gaan. Als ik die niet had gehad had dit topic geen bestaansrecht gehad.
En zeker, we hebben beiden een aandeel. Ook ik, een dik aandeel zelfs. Ik ga eerst het gesprek aan, en dan pas echte keuzes maken. En zoals gezegd : Ik heb niks met Y, behalve af en toe een praatje. En tussen Z 3 dagen kennen en een relatie zit een hele grote bandbreedte bij mij.
Het gras bij de buren is namelijk altijd groener. Alleen ik moet ook naar mezelf kijken, en daarbij ook naar de rest.

het lijkt mij dat je hier medestanders zoekt die je gaan vertellen dat het uiteindelijk voor de kinderen beter zou zijn. En daarmee ontstaat dan rechtvaardiging om weg te lopen van verantwoordelijkheden zonder schuldgevoel. Mentaal ben je al weg (denk je) maar ik weet vrijwel zeker dat je die klap in de aftermath van de verwoesting nog gaat krijgen.

Ik zoek vooral een dialoog. Als ik geweten had wat beter was geweest was het allemaal een heel stuk makkelijker geweest. Alleen het is niet makkelijk, verre van zelfs.

[justsomeit]

mitsumark schreef op maandag 9 mei 2022 @ 23:50:
Ik zie het dan niet echt als een probleem als jij (alleen) via therapie/cursus/whatever leert om (op de juiste manier) je mening te geven, om vervolgens samen te werken aan communicatie.
Geen idee op welke manier ze "alles eruit gooit", ook dat kan goed of verkeerd..

Alles eruit is op zich niet z'n probleem. De verwijten, heftige ruzie en vervolgens stilte wel. Ik ben gewend aan directe communicatie en er alles uit gooien, ik doe de hele dag niet anders.

[JJ Le Funk]

@justsomeit voordat het feest kan beginnen met Y of Z (of A/B/C) heb je een groot hoofdstuk af te sluiten. Je kan dat tijdelijk negeren maar je zal er mee moeten dealen. Een gezin ontrafelen is complex, pijnlijk en kostbaar (houdt rekening met €250K schade in totaal en kans op verlies van contact met de kinderen als er wraak acties gaan komen). Daarna een periode van rouwverwerking. En pas daarna ontstaat er ruimte voor een nieuwe liefde. Elke andere volgorde is een recipy for disaster. Maar ik snap 'm , het bloed kruipt waar het niet gaan kan (en mogelijk is het de beste beslissing die je ooit voor jezelf gaat maken).

[ Voor 5% gewijzigd door JJ Le Funk op 10-05-2022 14:32 ]

[unifi]

justsomeit schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 00:04:
[...]

Ik zoek vooral een dialoog. Als ik geweten had wat beter was geweest was het allemaal een heel stuk makkelijker geweest. Alleen het is niet makkelijk, verre van zelfs.

justsomeit schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 00:06:
[...]


Alles eruit is op zich niet z'n probleem. De verwijten, heftige ruzie en vervolgens stilte wel. Ik ben gewend aan directe communicatie en er alles uit gooien, ik doe de hele dag niet anders.

Je kan je natuurlijk afvragen in hoeverre 'alles er uit gooien' echt communicatie is. Of is het meer schieten en kijken wat er aan reactie terugkomt?

Op je werk kom je er misschien mee weg, maar thuis is niet je werk. Zie je je vrouw en haar behoeftes echt? En worden jouw behoeftes gezien? Weet je zelf wat je behoefte is op zo'n moment?

De spiraal die je beschrijft (gesprek -> dikke ruzie -> zwijgen) doet anders vermoeden. Daar lijkt bij jullie beiden ruimte voor verbetering.

[Furion2000]

Op een gegeven moment is het dialoog steeds hetzelfde, dit heb je ook met oude vrienden waarmee je eigenlijk niets nieuws beleeft; het gaat altijd over vroeger en al die oude herinneringen, maar je hebt geen nieuwe herinneringen om over te praten. Je groeit uit elkaar, maar met 3 nieuwe ervaringen heb je weer een leuk verfrissend dialoog

Vandaar de focus om thuis gelukkig kunnen zijn en dingen doen.

Als ik voel dat ik op eieren loop dan is er 9/10x ook aardig wat te verbeteren voor mijzelf.

Deze is wat cheesy maar zag ik laatst en vond ik wel nice:
YouTube: Tony Robbins Saves A Marriage - 8 Minutes

[ Voor 14% gewijzigd door Furion2000 op 10-05-2022 08:32 ]

[Ora et Labora]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 23:15:

Alleen in de relatie loop ik op eieren, en daar heb ik in toenemende mate last van. Ik ben iemand die alles oppot, en alleen ergens voor uitkomt als het me echt irriteert, en zij gooit echt alles eruit. En hoewel dat lang heeft gewerkt, begint het me gewoon op te breken. Ik merk dat op dit moment de rek er uit is.

Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om een ander persoon te veranderen. Dat moet je ook niet willen.
Het enige wat mogelijk is, wat kan ik zelf doen om er wel beter mee om te kunnen gaan?

Natuurlijk moet je grenzen hebben die ook duidelijk aangegeven mogen worden. Als je bijvoorbeeld niet wil dat ze naar je schreeuwd en dat toch doet, is de grens duidelijk. Ik accepteer niet dat je tegen mij schreeuwd, we kunnen dit nu normaal uitpraten en anders doen we het later.
Als klein voorbeeld.

Verder is het denk ik ook een kwestie van mindset. Het is niet "ik kan daar niet meer tegen" maar "ik wil hier niet meer tegen kunnen" en dat mag ook gecommuniceerd worden.

Ik heb zelf in een dergelijke situatie gezeten, nog wel heel wat stappen verder overigens en ons heeft relatietherapie wel degelijk geholpen.
- Elkaar accepteren, ook in de mindere en vervelende kanten. Een ander kun je niet veranderen, alleen jezelf en hoe je ermee omgaat.
- Uitspreken maar niet op een verwijtende manier. "Ik vind het niet fijn hoe je dit doet, zullen we het voortaan zo en zo doen, of hoe denk je zelf dat het anders kan?".
- Dingen zij anders moet doen, zelf doen. Stel dat zij het huishouden grotendeels doet en je wilt dat ze wat vaker schoonmaakt, ga je dit zelf doen, dan hoef je je ook niet te ergeren.

Uiteraard zijn dit kleine voorbeelden die wellicht helemaal niet op jullie van toepassing zijn.
Jullie verhaal lezende zou ik zeker relatietherapie proberen. Als het niet werkt heb je er toch alles aan gedaan.

[Arunia]

@justsomeit ik merk wel dat praten makkelijker is met iemand die kan relativeren voor beide en verder niet een emotionele band heeft met beide of één van de twee. Beide heb je sowieso punten en als je het zelf probeert te fixen, zit er altijd emotie tussen, want ja maar jij.

Mijn vrouw vond therapie altijd maar onzin. Die geloofde daar niet in. Het verbaasde me toen ook dat ze er zelf mee kwam.

[Vorkie]

@justsomeit Elke stap die jij nu maakt zorgt ervoor dat jij verder bent dan je huidige vrouw je moet dus z.s.m. in gesprek gaan! Je zit al niet op dezelfde golflengte, maar dan ben jij ook nog eens al voor je gevoel weg, terwijl zij nog het proces in moet.

[dr.lowtune]

Vorkie schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 08:27:
@justsomeit Elke stap die jij nu maakt zorgt ervoor dat jij verder bent dan je huidige vrouw je moet dus z.s.m. in gesprek gaan! Je zit al niet op dezelfde golflengte, maar dan ben jij ook nog eens al voor je gevoel weg, terwijl zij nog het proces in moet.

Daar zou ik niet mijn hand voor in het vuur durven steken. Misschien heeft zij ook al lang afscheid genomen en is ze er alleen nog voor de kinderen/praktische zaken. Maar dat benadrukt meteen weer het belang van jouw punt om z.s.m. in gesprek te gaan, want misschien houden jullie elkaar wel onnodig gevangen, of misschien wil ze er wel heel graag samen aan gaan werken om het weer leuk te maken. Relaties zijn complex en onvoorspelbaar.

[FirePuma142]

wowly schreef op maandag 9 mei 2022 @ 22:41:
[...]

En ik begrijp, everybody (gets) hurt(s), het zal nooit perfect worden, echt niet. Voor geen enkel kind. Maar als ouders ben je een verplichting aangegaan, die je hebt te vervullen. Of in ieder geval maximaal ervoor te gaan. Romantiek heeft imho geen verplichte plaats in een ouderliike rol (maar als het een beetje wil is ie er wel, en zal dat zeker wat toevoegen).

De ouderlijke rol en de relatie van de twee ouders zijn niet onlosmakelijk met elkaar verbonden. De ouderlijke rol kan ook succesvol worden uitgevoerd als alleenstaande(n) of in een nieuwe verbintenis.

Net zo goed als twee chagrijnige ongelukkige ouders ook wat (negatiefs) zullen toevoegen aan een jeugd. Dus gewoon bij elkaar blijven is zeker niet genoeg, het moet een gezin worden. En ik bedoel dat niet in de geloofsovertuiglijke zin overigens, maar in de sociale zin.

Het sociale construct gezin kent bijvoorbeeld ook het samengesteld gezin net zoals een een-ouder-gezin. En ook die kunnen zeer succesvol zijn. Het krampachtig samenklemmen van de interpersoonlijke relatie en de ouder-kindrelatie is naar mijn idee zeer conservatief. Ik vind het zelfs een schaduw werpen over met bereikte emancipatievoortgang.

Nogmaals, ik ken je absoluut niet, en wil ZEKER geen waardeoordeel uitspreken. Alleen dat als er kids in het spel zijn, de opties wat mij betreft nihil zijn om te scheiden. Nu ik dit opschrijf krijg ik gewoon pijn in mijn buik van alle ellende die ik heb gezien, ellende van lieve fantastische vrienden en hun kinderen, financieel gezeik, stalken, emotioneel kapotmaken, sociaal ruineren, uitmaken voor mishandelende moeder/vader, familie's die elkaar haten.....

Je beschrijft hier vechtscheidingen, dat is gelukkig een enorme minderheid.

Nee, met kinderen ben je aan elkaar gebonden. Ik ga ook niet meer reageren, mijn mening is duidelijk. Ik gun iedereen een wonderlijk, liefdevol en waardig leven, ga ervoor.

Maar niet tot een liefdes- of gezinsrelatie veroordeeld tot in het oneindige.

Natuurlijk moet je niet bij de eerste de beste hobbel de handdoek in de ring gooien, bij de 2e en de 3e ook niet. Een relatie is werken en blijft werken. Tegelijkertijd is er naar mijn idee ook een omslagpunt, waarbij de input van beide ouders in de relatie in generlei relatie meer staat tot de output. Dan is het naar mijn idee het beste om de stekker er uit te trekken.

[n3ck]

@justsomeit ik denk dat jullie even terug moeten gaan naar de kern. Als ik het zo belees dan kun je alleen maar respect hebben voor hoe jullie dit opgepakt hebben. Tegenslagen gehad in de de relatie - twee kinderen met een beperking. Dat is allemaal lastig en complex en ik denk dat iedereen dan wel eens zou denken van.... hoe moet dat verder?!

Accepteer dat de situatie waar je in zit incasseringsvermogen bij beide partijen vereist. Accepteer dat je meer bezig bent met planning, afstemming, en alle andere dingen die heel weinig met de "liefde" in een relatie te maken hebben. Heb waardering voor elkaar daarin. Stel jezelf (en elkaar) de vraag: hoe kan het dat we samen twee kinderen van 11 en 14 gelukkig op de wereld hebben staan? Wat maakt nou dat ons dat met zijn tweeen gelukt is? Gun en geef elkaar daar complimenten in. Accepteer dat de ander niet perfect is en vier waar je staat.

Als ik het verhaal lees dan is het "erover hebben" iets negatiefs. Stop daarmee - als je het "erover hebt" begin dan met het mooie. Spreek om mijn part af dat je aan het einde van elke dag 5 positieve punten van de ander moet noemen. Als ze dat niet wil doe je het zelf. Als je dingen uitspreekt worden ze waar - voor jezelf en ook voor haar. Daarnaast wil iedereen graag positieve dingen horen. Laat de dingen die niet perfect zijn voor wat ze zijn. Laat het menselijke talent los om negatieve stukken over te belichten, maar zie de mooie dingen.

[bartijn2]

Voorop gesteld; Als je relatie niet goed is, is dat ontzettend vervelend.
Maar dat je iemand anders hebt gezien waar je misschien een gelukkig gevoel bij krijgt is het niet waard.

Het gras bij de buren lijkt altijd groener, maar het blijft gras.
De spanning in het begin kan leuk en verleidelijk zijn, maar dit verdwijnt en uit eindelijk zit je weer op hetzelfde punt, alleen dan (mits je je huidige relatie niet goed afsluit) met een woedende ex en 2 kinderen die ongelukkig zijn.

Zoals eerder genoemd in het topic, vraag aan je huidige partner wat zij van jullie relatie vindt en of ze er nog een toekomst in ziet, ziet ze dat wel vecht er dan voor.
Ziet ze het niet, zoek naar een manier om zo goed mogelijk uit elkaar te gaan, zodat je de rest van je leven nog met haar door 1 deur kan. Je hebt immers nog 2 kinderen waar je verantwoordelijk voor bent.

[Vistajevski]

Pfff, lastige situatie, herkenbaar ook. Wat ik mis in het verhaal is, in hoeverre je partner inzicht heeft in haar aandeel in het verhaal. Je geeft aan dat ze relatietherapie niet ziet zitten en dat ze moeilijk aanspreekbaar is op dingen die niet goed gaan. Verder heb je het over kinderen met een beperking (autisme? ADHD?). Wellicht zit daar meer achter en speelt er bij je partner ook zoiets. Dat zet zonder twijfel druk op elke relatie. Hoe dan ook zul je toch moeten praten en moet er van beide kanten bereidheid zijn om de situatie onder ogen te zien en er iets aan te doen. Als die er niet is, dan is de keuze eigenlijk al gemaakt.

[Ypuh]

Als de relatie niet repareerbaar is gewoon scheiden toch? Dat is wat de meeste mensen doen tegenwoordig. Ik zou echt niet dagelijks met iemand door willen brengen waar ik het niet super goed mee kan vinden (woon daarom ook alleen). Alleen de kinderen lijkt me geen gezonde basis voor een relatie. De norm is tegenwoordig om eerst aan jezelf te denken, dan pas aan anderen. Als jij niet gelukkig bent, zul je een ander ook niet snel gelukkig maken.

Een nieuwe liefde lijkt me geen goede reden om het oude weg te gooien. Een nieuw speeltje is per definitie leuker dan de oude, maar vaak geen oplossing voor het probleem. Eerst het probleem oplossen en dan vooruit kijken is een ander verhaal, minder opportunistisch en een gezondere basis voor nieuwe relaties. Als je doel is om je leven wat op te fleuren zonder je gezin in de steek te laten, dan is dat een mogelijkheid maar wees dan ook gewoon eerlijk tegen jezelf. Ik denk dat je wederhelft dat heldhaftige streven dat je voor je gezin blijft staan anders ervaart.

[migchiell]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 23:15:

Alleen in de relatie loop ik op eieren, en daar heb ik in toenemende mate last van. Ik ben iemand die alles oppot, en alleen ergens voor uitkomt als het me echt irriteert, en zij gooit echt alles eruit. En hoewel dat lang heeft gewerkt, begint het me gewoon op te breken. Ik merk dat op dit moment de rek er uit is.

Hier zit, imho, de crux. Jullie kunnen niet goed met elkaar communiceren, vanwege sterk verschillende manieren van denken/communiceren, de een primair en de ander secundair. Zal voor veel mensen herkenbaar zijn, voor mij iig wel.

Daar kun je aan werken, allebei apart maar vooral ook samen. Betekent niet dat je je persoonlijkheid compleet moet veranderen, maar je kunt proberen om iets dichter naar elkaar toe te komen (dus jij iets minder secundair en zij iets minder primair communiceren) en vooral ook om begrip te hebben voor de verschillen.

Maar: als de wil om eraan te werken er niet bij beiden is, dan gaat het simpelweg niet goedkomen tussen jullie. Als je vrouw hier echt niet voor open staat (om wat voor persoonlijke en goed verklaarbare redenen dan ook) dan zal jullie communicatie niet verbeteren.

Imho is bij elkaar blijven omdat je samen kinderen hebt niet per se de beste oplossing, niet voor jullie zelf en ook niet voor de kinderen. Uiteraard blijf je samen verantwoordelijk voor je kinderen, en dat kan ook heel goed gaan, maar het is ook lastig en ook van beide kanten heel hard werken om dat goed te laten verlopen. Zeker geen beslissing die je lichtzinnig moet nemen, en volgens mij doe je dat ook niet.

Maar stel dat je wel gaat scheiden, wat dan? Ik vind het heel goed dat je je realiseert dat je dan niet direct dolgelukkig in de armen van Z zult vliegen. Ik zou aanraden (wat ook al eerder genoemd is) om eerst eens een tijdje aan jezelf te gaan/blijven werken; kennelijk zit er in jou een onzekerheid waardoor je je snel aangevallen voelt, het is zeer de moeite waard om te proberen dat te verminderen. Dat zal de kansen om met een (eventuele) volgende vriendin/vrouw wel een succesvolle relatie te onderhouden vergroten. Sowieso zal het echt wel enige tijd, jaren, vergen om met je huidige gezin een nieuw evenwicht te vinden, nadat je bent gescheiden.

Heel veel sterkte en succes!

[OneGlory]

Wat ik persoonlijk denk, en ook veel om me heen zie, is dat relaties vaak enorm onder druk komen te staan na het krijgen van kinderen.

Je hele leven veranderd, je heb minder tijd voor jezelf en elkaar, en het draait opeens allemaal om de kinderen en alles wat daar bij komt kijken.
Je verliest elkaar door de waan van de dag snel uit het oog, zeker bij gebrekkige communicatie.
In jou geval met twee kinderen met een beperking zal dat mogelijk nog meer zijn dan bij een doorsnee gezin.
Gezinsleven = Hard werken. En hard werken is niet altijd leuk.


Wat wij thuis vooral heel erg zijn gaan beseffen, is dat je echt de tijd moet nemen voor jezelf en voor elkaar. Tijd voor elkaar zodat je weer ziet waarom de ander nou eigenlijk zo bijzonder is voor jou.
Tijd voor jezelf, omdat je dat ook gewoon nodig heb. Ik dwing mezelf om minimaal 2/3x in de week tijd te besteden aan mijn hobby. En alhoewel ik dat vaak lastig vindt, en mezelf er vaak echt toe moet dwingen, omdat ik weet dat ik opdat moment de druk van de kinderen bij mijn partner leg, zorgt het er wel voor dat ik zelf veel aangenamer in het leven sta. Wat logischerwijs een positieve uitwerking heeft op het hele gezin.

Om te garanderen dat wij met regelmaat ook echt tijd aan elkaar besteden plannen wij nu ieder half jaar een (lang)weekend weg in voor ons tweeën. En ook al zijn het maar 2/3dagen, gaat er (te)veel geregel aan vooraf, is het misschien (te) duur, ik ben altijd heel erg blij dat ik mijn partner dan even voor mij eigen heb. Gewoon om allerlei dingen te bespreken waar je thuis niet altijd aan toe komt, maar ook om de persoon te kunnen zien waar ik destijds zo verliefd op ben geworden.

Wat ik je dus zou willen adviseren op basis van mijn eigen relatie-ervaring is het volgende;
Verras je partner met een (lang) weekend weg. Vraag het niet, plan en regel het gewoon.
Gebruik dat weekend om leuke dingen te dingen te doen, om te praten, geniet van en met elkaar.
Mogelijk kan dat zorgen voor een een opening, of er misschien zelfs wel voor zorgen dat jullie elkaar terug vinden.

Doe hiermee wat je wil, ik wens je vooral heel veel wijsheid toe.

[justsomeit]

migchiell schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 11:58:
Hier zit, imho, de crux. Jullie kunnen niet goed met elkaar communiceren, vanwege sterk verschillende manieren van denken/communiceren, de een primair en de ander secundair. Zal voor veel mensen herkenbaar zijn, voor mij iig wel.

Dat is inderdaad een hele groot punt. Ik heb meer een broer-zus gevoel dan man-vrouw. Tuurlijk, dat heeft oorzaken, en daar kun je aan werken. Alleen is het nu een praktische relatie, een draait het uitsluitend om de kinderen. Als je die uit het plaatje haalt blijft er weinig over. Een ja, misschien is dat wel normaal, ik weet het niet.

Daar kun je aan werken, allebei apart maar vooral ook samen. Betekent niet dat je je persoonlijkheid compleet moet veranderen, maar je kunt proberen om iets dichter naar elkaar toe te komen (dus jij iets minder secundair en zij iets minder primair communiceren) en vooral ook om begrip te hebben voor de verschillen.

Maar: als de wil om eraan te werken er niet bij beiden is, dan gaat het simpelweg niet goedkomen tussen jullie. Als je vrouw hier echt niet voor open staat (om wat voor persoonlijke en goed verklaarbare redenen dan ook) dan zal jullie communicatie niet verbeteren.

Imho is bij elkaar blijven omdat je samen kinderen hebt niet per se de beste oplossing, niet voor jullie zelf en ook niet voor de kinderen. Uiteraard blijf je samen verantwoordelijk voor je kinderen, en dat kan ook heel goed gaan, maar het is ook lastig en ook van beide kanten heel hard werken om dat goed te laten verlopen. Zeker geen beslissing die je lichtzinnig moet nemen, en volgens mij doe je dat ook niet.

Zeker niet. Keuzes maken betekend ook verantwoordelijkheid nemen totdat de kinderen het huis uit zijn / zelfstandig zijn. 'Gewoon' de koffers pakken en je dan ex met alles opzadelen is geen optie, onder geen enkele voorwaarde.

Maar stel dat je wel gaat scheiden, wat dan? Ik vind het heel goed dat je je realiseert dat je dan niet direct dolgelukkig in de armen van Z zult vliegen. Ik zou aanraden (wat ook al eerder genoemd is) om eerst eens een tijdje aan jezelf te gaan/blijven werken; kennelijk zit er in jou een onzekerheid waardoor je je snel aangevallen voelt, het is zeer de moeite waard om te proberen dat te verminderen. Dat zal de kansen om met een (eventuele) volgende vriendin/vrouw wel een succesvolle relatie te onderhouden vergroten. Sowieso zal het echt wel enige tijd, jaren, vergen om met je huidige gezin een nieuw evenwicht te vinden, nadat je bent gescheiden.

Ik ga zelf helemaal niet uit van een relatie met Z. We kennen elkaar kort, er is een grote fysieke afstand, ik heb kinderen en zij niet, er is een leeftijdsverschil, en nog heel wat andere zaken was het heel erg moeilijk maakt. Nog afgezien van het feit dat zij daar ook zin in moet hebben, en eerlijk gezegd, ik heb geen idee.
Ik wil eerst m'n huidige relatie helder krijgen, en dan pas aan andere dingen denken.

[Lt.Mitchell]

justsomeit schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 13:14:
Ik wil eerst m'n huidige relatie helder krijgen, en dan pas aan andere dingen denken.

Vooral dit denk ik
En is dat voor jezelf duidelijk? Wat ontbreekt er voor jou vandaag en wat zou je willen veranderen.

Denk dat dat de basis kan zijn voor een reeks gesprekken met je partner...

[TomsDiner]

Timing is perfect, gepost vandaag.

Vrije Universiteit Amsterdam: Opgroeien in eenoudergezin vergroot kans op crimineel gedrag

Kinderen die opgroeien in een eenoudergezin hebben een verhoogde kans om crimineel gedrag te plegen. Dat blijkt uit onderzoek van gedragswetenschapper Janique Kroese. Hoe jonger het kind is wanneer een eenoudergezin ontstaat, hoe groter de kans op crimineel gedrag. Ook het opgroeien bij een moeder, zowel voor zonen als dochters, vergroot de kans.

[Bad Brains]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 23:05:

En ja, indien de kinderen (11 en bijna 14) er niet waren geweest dan was de keus heel simpel geweest : Dan ga je uit elkaar. Alleen die keus is niet zo simpel.

Dat is hij dus wel, als je beide het beste voor hebt (en EERLIJK bent met je kids) dan is er niks aan de hand.
Kinder trauma's komen van voortslepende onzin die "volwassenen" schijnbaar niet begrijpen.
Kids doen dat simpeler en beter.

[wowly]

FirePuma142 schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 10:00:
[...]


De ouderlijke rol en de relatie van de twee ouders zijn niet onlosmakelijk met elkaar verbonden. De ouderlijke rol kan ook succesvol worden uitgevoerd als alleenstaande(n) of in een nieuwe verbintenis.


[...]


Het sociale construct gezin kent bijvoorbeeld ook het samengesteld gezin net zoals een een-ouder-gezin. En ook die kunnen zeer succesvol zijn. Het krampachtig samenklemmen van de interpersoonlijke relatie en de ouder-kindrelatie is naar mijn idee zeer conservatief. Ik vind het zelfs een schaduw werpen over met bereikte emancipatievoortgang.


[...]


Je beschrijft hier vechtscheidingen, dat is gelukkig een enorme minderheid.


[...]


Maar niet tot een liefdes- of gezinsrelatie veroordeeld tot in het oneindige.

Natuurlijk moet je niet bij de eerste de beste hobbel de handdoek in de ring gooien, bij de 2e en de 3e ook niet. Een relatie is werken en blijft werken. Tegelijkertijd is er naar mijn idee ook een omslagpunt, waarbij de input van beide ouders in de relatie in generlei relatie meer staat tot de output. Dan is het naar mijn idee het beste om de stekker er uit te trekken.

Dan toch nog een keer reageren. Alles wat je schrijft ben ik in redelijke zin mee eens. Echter is dit nog steeds vanuit de ouder bekeken. Er wordt generlei gekeken vanuit het perspectief van de kinderen. Die staan ALTIJD op nummer 1. De ouders komen echt daarna. Je bent ook niet tot elkaar veroordeeld tot in het oneindige, maar wel tot de kinderen oud genoeg zijn om als volwassene te kunnen functioneren (lees 20 plus bij voorkeur).

Emancipatie is een volwassene woord, geen enkele meerwaarde voor kinderen
De ouderlijke rol kan inderdaad in een andere context worden gevoerd. Dit is extreem sterk cultuur gebonden. In onze cultuur is het tweeoudergezin de basis. Het is gewoon bizar hoe NL is ingericht hierop. Ik ben hierop tegen, ik vind dat het moet kunnen dat mannen of vrouwen als individu een kind moet kunnen opvoeden in onze cultuur, maar in de praktijk is dat absoluut niet zo. Vraag het maar eens aan de eerste beste alleenstaande moeder. Die moeten niet 2x zo hard ervoor werken, nee wel 5 x zo hard. Totaal onnodig, maar zo slecht geëmancipeerd is NL nu eenmaal.

Wat mij betreft; kinderen nummer 1. Ouders nummer 122.

De reactie van De TS is extreem op zichzelf gericht, ondanks de vele vele sterke adviezen die ik in dit topic heb gezien. Volgens mij heeft ie zijn mind allang op standje puber gezet en probeert ie er een volwassen draai aan te geven, en is het ouderschap ondergeschikt aan zijn emotionele leven. Ik hoop vreselijk dat dit niet zo is, gezien de zeer kwetsbare leeftijd van zijn kinderen. Zij zullen bij een scheiding nu het grootste deel van hun leven bagage met zich meetorsen in iedere relatie die zij zullen aangaan. Daarbij een psycholoog voor nog om dat allemaal weer recht te breien helaas. De situatie is nu ronduit treurig en zielig, terwijl de TS vooral met zichzelf bezig is. Ik wens hem veel wijsheid toe.

[Stoney3K]

TomsDiner schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 22:30:
Timing is perfect, gepost vandaag.

Vrije Universiteit Amsterdam: Opgroeien in eenoudergezin vergroot kans op crimineel gedrag


[...]

Er wordt hier heel makkelijk de misvatting gemaakt dat je als ouders een kind niet samen kan opvoeden als je geen liefdesrelatie meer met elkaar hebt, en niet samen op 1 adres woont.

Daarmee schep je een vals dilemma: Of je blijft met elkaar in een niet-functionerende relatie zitten waar de kinderen een verkeerd voorbeeld aan nemen, of de kinderen worden door één ouder opgevoed die niets meer met de andere ouder te maken wil hebben, waar de kinderen ook beschadigd door raken.

De derde mogelijkheid: Ouders gaan op relatiegebied hun eigen weg, maar blijven samenwerken om de kinderen op te voeden, wordt vaak niet eens als mogelijkheid gezien.

Scheiden of uit elkaar gaan hoeft niet altijd oorlog te zijn.

[Vorkie]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 07:24:
[...]


Er wordt hier heel makkelijk de misvatting gemaakt dat je als ouders een kind niet samen kan opvoeden als je geen liefdesrelatie meer met elkaar hebt, en niet samen op 1 adres woont.

Daarmee schep je een vals dilemma: Of je blijft met elkaar in een niet-functionerende relatie zitten waar de kinderen een verkeerd voorbeeld aan nemen, of de kinderen worden door één ouder opgevoed die niets meer met de andere ouder te maken wil hebben, waar de kinderen ook beschadigd door raken.

De derde mogelijkheid: Ouders gaan op relatiegebied hun eigen weg, maar blijven samenwerken om de kinderen op te voeden, wordt vaak niet eens als mogelijkheid gezien.

Scheiden of uit elkaar gaan hoeft niet altijd oorlog te zijn.

Ik mis ook wel wat belangrijke elementen die ik niet op de webpagina lees, achtergrond, opleidingsniveau, welke steden en dan weer welke wijken, het nieuwsbericht is wat mij betreft wat kort door de bocht.

Maar gezien onderstaande passage kan ik mij niet voorstellen dat ze hebben over de kinderen van een bankdirecteur.

“Het is daarnaast interessant om te zien dat kinderen een lagere kans laten zien op het plegen van criminaliteit wanneer ze door een scheiding niet meer bij een criminele ouder wonen. In zo’n geval hoeft een scheiding dus niet nadelig te zijn.”

[justsomeit]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 00:24:
Wat mij betreft; kinderen nummer 1. Ouders nummer 122.

Dat wil niet zeggen dat je als ouders onder 1 dak kan / moet blijven wonen. Soms kan dat gewoon echt niet meer.

De reactie van De TS is extreem op zichzelf gericht, ondanks de vele vele sterke adviezen die ik in dit topic heb gezien. Volgens mij heeft ie zijn mind allang op standje puber gezet en probeert ie er een volwassen draai aan te geven, en is het ouderschap ondergeschikt aan zijn emotionele leven. Ik hoop vreselijk dat dit niet zo is, gezien de zeer kwetsbare leeftijd van zijn kinderen. Zij zullen bij een scheiding nu het grootste deel van hun leven bagage met zich meetorsen in iedere relatie die zij zullen aangaan. Daarbij een psycholoog voor nog om dat allemaal weer recht te breien helaas. De situatie is nu ronduit treurig en zielig, terwijl de TS vooral met zichzelf bezig is. Ik wens hem veel wijsheid toe.

Als ik op 'standje puber' had gestaan had ik m'n spullen gepakt, en had ik m'n dan ex met de zooi opgezadeld.
Ik worstel al jaren met deze gevoelens, en hoe de relatie loopt. Dat ik het met mensen bespreek, en ook op een fora als tweakers is geen 'standje puber'.

En het ouderschap is voor mij altijd belangrijker als de relatie. Kinderen op #1, de rest is ondergeschikt. En de kinderen hebben er al last van : Er zijn heftige ruzies, en als die gebeuren, heeft iedereen er gewoon een week last van. Zeker de kinderen, vooral de oudste. Die zit niet lekker in z'n vel, en dat gooit men op zijn beperking, maar als je het mij vraagt heeft onze relatie daar ook een rol in.

Sommige zaken in een relatie veranderen gewoon niet, en ik moet voor mezelf bepalen of ik daar nog 30 jaar mee verder wil. Ik heb van sommige dingen in toenemende mate last. De oorzaak weet ik, en die is niet op te lossen.

En voor de duidelijkheid : Ik heb niks met Y, ik wil niks met Y. Leuk voor een praatje, bier en een praatje.
En als, nadruk op als, ik al een relatie krijg met Z hebben we nog een hele lange weg te gaan. En op dat punt zijn we nog lang niet. Dit speelt al jaren, Y en Z zijn de trigger geweest, niet de oorzaak.

[wowly]

justsomeit schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 08:48:
[...]


Dat wil niet zeggen dat je als ouders onder 1 dak kan / moet blijven wonen. Soms kan dat gewoon echt niet meer.


[...]


Als ik op 'standje puber' had gestaan had ik m'n spullen gepakt, en had ik m'n dan ex met de zooi opgezadeld.
Ik worstel al jaren met deze gevoelens, en hoe de relatie loopt. Dat ik het met mensen bespreek, en ook op een fora als tweakers is geen 'standje puber'.

En het ouderschap is voor mij altijd belangrijker als de relatie. Kinderen op #1, de rest is ondergeschikt. En de kinderen hebben er al last van : Er zijn heftige ruzies, en als die gebeuren, heeft iedereen er gewoon een week last van. Zeker de kinderen, vooral de oudste. Die zit niet lekker in z'n vel, en dat gooit men op zijn beperking, maar als je het mij vraagt heeft onze relatie daar ook een rol in.

Sommige zaken in een relatie veranderen gewoon niet, en ik moet voor mezelf bepalen of ik daar nog 30 jaar mee verder wil. Ik heb van sommige dingen in toenemende mate last. De oorzaak weet ik, en die is niet op te lossen.

En voor de duidelijkheid : Ik heb niks met Y, ik wil niks met Y. Leuk voor een praatje, bier en een praatje.
En als, nadruk op als, ik al een relatie krijg met Z hebben we nog een hele lange weg te gaan. En op dat punt zijn we nog lang niet. Dit speelt al jaren, Y en Z zijn de trigger geweest, niet de oorzaak.

Idd, soms kun je niet meer onder 1 dak wonen. Helaas als er kinderen zijn wordt die noodzaak vreselijk veel groter.

Ik ben blij om te lezen dat je het ouderschap zo serieus neemt (had ik eigenlijk ook wel een beetje verwacht). Niet iedereen zal het je graag vertellen, maar in ieder gezin zijn er ruzies. FLINKE ruzies. Schreeuwen, roepen, slaan met deuren, afkoelen dmv een wandeling. Wat zeg ik, er zij erg veel mensen die er even tussenuit moeten en zijn motor pakken om een weekje uit te blazen, zich opsluiten in hun mancave, zich gooien op hun sport. Samenleven is samenWERKEN. Dat kost vreselijk veel energie, en je zult moeten schipperen. Echt moeten schipperen dwz sommige delen van je eigenste in de koelkast moeten zetten. Op je tanden bijten. Het is niet voor niets dat er zoveel happy singels zijn tegenwoordig. De maatschappij eist echt vreselijk veel van je, en je partner. En je kinderen.
Nogal wiedes dat sommige zaken nooit veranderen, op een gegeven moment kom je aan de kern van de ander. Daar moet je voorzichtig mee omgaan, en vooral geen hooggespannen verwachtingen van hebben. Je hebt dan zaken te ACCEPTEREN. En dat is iets wat erg lastig is ion deze maatschappij waarin ook alles kan en moet.

Het is niet erg als je kinderen zien dat jullie eens ruzie hebben. Dat is heel gangbaar hoor. Maar dat is altijd beter als het beeld dat de ouders niet meer samenwonen.

ik vind het fijn voor je dat je bij jezelf merkt dat er nog enorm potentieel in je zit, qua relationele mogelijkheden. Ik gun je dat echt van harte. Alleen nu nog even niet. De kids hebben jullie allebei samen nog erg hard nodig. Laat zien dat jullie volwassenen en ouders zijn. Laat desnoods aan ze zien dat JIJ een volwassene en ouder bent. Ze moeten kunnen afkijken bij een van hun helden hoe het moet.
En vwb de relatie met je vrouw, tsja, takes two to tango. Als zij niet mee wil doen zul je het even in je eentje moeten doen. Beetje rondflirten is ook erg leuk, maar daar blijft het de komende 8 jaar bij. Je hoeft echt geen 30 jaar nog bij je huidige vrouw te blijven, gewoon tot de kids er mee om kunnen gaan (lees als ze volwassen zijn) en dan in alle rust scheiden is de juiste manier. Is financieel-maatschappelijk ook nog eens redelijk, nu scheiden is echt crashen.

Mijn advies: ga doen waar je goed in bent en krijg daar je waardering voor jou als mens, gedraag je ouderlijk thuis en assess over 8 jaar waar jij/jullie staan, check tegen die tijd desnoods bij de kids wat zij erbij ervaren (je kunt je dat nu niet voorstellen, maar 20-jarigen kunnen al een aardig gesprek hebben met een ouder) en maak je keuzes. Je leeft maar een keer. En je bent maar een keer een periode ouder (meestal dan toch hahaha).

PS: netjes dat je je hebt ingehouden bij de interessante dames, dit is de reden dat ik denk dat je je verstand erbij houd, en je inderdaad niet de puberweg inslaat. Ik wens je al het beste toe, serieus.

[wij]

Uiteindelijk leef je maar één keer. Het is jouw verantwoordelijkheid (naar jezelf toe) om te proberen daar iets leuks van de maken. Jaren blijven hangen in een moeilijke relatie, die weinig toevoegt, lijkt me nooit een goed idee. Natuurlijk moet je goed voor je kinderen zorgen, maar daarvoor hoef je echt niet alles op te offeren. Probeer volwassen met elkaar om te gaan, kinderen zo min mogelijk mee te laten krijgen van eventueel drama, en de situatie niet erger te maken dan het is.

Persoonlijk zou ik vooral adviseren om te praten. En dan ook echt volledig open en oprecht uitleggen hoe je de situatie ziet, en dat het voortzetten van de status quo voor jou totaal geen aantrekkelijk toekomstpad is. Dan zijn er vast wel opties, die leiden tot een betere situatie. Het ergste wat je mijns inziens kunt doen is doodzwijgen en (ongelukkig) voortkabbelen.

[Stoney3K]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:14:
[...]
Als zij niet mee wil doen zul je het even in je eentje moeten doen. Beetje rondflirten is ook erg leuk, maar daar blijft het de komende 8 jaar bij. Je hoeft echt geen 30 jaar nog bij je huidige vrouw te blijven, gewoon tot de kids er mee om kunnen gaan (lees als ze volwassen zijn) en dan in alle rust scheiden is de juiste manier. Is financieel-maatschappelijk ook nog eens redelijk, nu scheiden is echt crashen.

Jij vindt dus dat TS maar een toneelstukje voor de kinderen hoog moet houden dat papa en mama een 'relatie' hebben terwijl ze misschien allebei al jaren vinden dat ze aan een dood paard aan het trekken zijn? En als klap op de vuurpijl, verwachten dat TS exclusief blijft met zijn partner, en verwachten dat zij dat ook doet als ze al geen heil meer ziet in de relatie?

Nee, dat is een prachtig voorbeeld voor je kinderen en heel erg gezond voor een relatie die nu al op scherp staat.

Ik vind zelf juist dat je ook je kinderen mag leren dat moeilijke keuzes en tegenslagen bij het leven horen. Dat het soms belangrijk is om ook te kiezen om een hoofdstuk af te sluiten als het echt niet meer gaat. En dat de rol van 'ouder' volledig los kan staan van de rol van 'relatie-partner'.

Dat lijkt me veel gezonder dan voor de kinderen de illusie ophouden dat papa en mama gelukkig getrouwd zijn en ze dan "wanneer ze er klaar voor zijn" een donderslag bij heldere hemel droppen. Sorry, het ging al jaren lang niet goed, en mama is 3 keer vreemd gegaan.

[ Voor 3% gewijzigd door Stoney3K op 11-05-2022 10:26 ]

[Sethro]

Hoe zou de situatie er voor de kinderen uit gaan zien na evt scheiding?

Het maakt nogal een verschil of je met de noorderzon naar buitenland vertrekt of één van jullie 3 straten verderop gaat wonen, de ander in het huidige huis blijft en de kinderen beide ouders regelmatig (50% van de tijd) zien, makkelijk op en neer kunnen en de sociale kringen volledig in stand blijven (school, vrienden, sport, etc).

[ Voor 9% gewijzigd door Sethro op 11-05-2022 10:32 ]

[mitsumark]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:26:
[...]


Jij vindt dus dat TS maar een toneelstukje voor de kinderen hoog moet houden dat papa en mama een 'relatie' hebben terwijl ze misschien allebei al jaren vinden dat ze aan een dood paard aan het trekken zijn? En als klap op de vuurpijl, verwachten dat TS exclusief blijft met zijn partner, en verwachten dat zij dat ook doet als ze al geen heil meer ziet in de relatie?

Nee, dat is een prachtig voorbeeld voor je kinderen en heel erg gezond voor een relatie die nu al op scherp staat.

Ik vind zelf juist dat je ook je kinderen mag leren dat moeilijke keuzes en tegenslagen bij het leven horen. Dat het soms belangrijk is om ook te kiezen om een hoofdstuk af te sluiten als het echt niet meer gaat. En dat de rol van 'ouder' volledig los kan staan van de rol van 'relatie-partner'.

Dat lijkt me veel gezonder dan voor de kinderen de illusie ophouden dat papa en mama gelukkig getrouwd zijn en ze dan "wanneer ze er klaar voor zijn" een donderslag bij heldere hemel droppen. Sorry, het ging al jaren lang niet goed, en mama is 3 keer vreemd gegaan.

Ik denk dat het voorbeeld van de handoek in de ring gooien als het "even moeilijk gaat" ook geen heel goed voorbeeld is.
Voor ouders en kinderen is het het beste als er (actief) aan het probleem wordt gewerkt (en dus niet een toneelstukje).

[justsomeit]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:14:
[...]

Ik ben blij om te lezen dat je het ouderschap zo serieus neemt (had ik eigenlijk ook wel een beetje verwacht). Niet iedereen zal het je graag vertellen, maar in ieder gezin zijn er ruzies. FLINKE ruzies. Schreeuwen, roepen, slaan met deuren, afkoelen dmv een wandeling. Wat zeg ik, er zij erg veel mensen die er even tussenuit moeten en zijn motor pakken om een weekje uit te blazen, zich opsluiten in hun mancave, zich gooien op hun sport. Samenleven is samenWERKEN. Dat kost vreselijk veel energie, en je zult moeten schipperen. Echt moeten schipperen dwz sommige delen van je eigenste in de koelkast moeten zetten. Op je tanden bijten. Het is niet voor niets dat er zoveel happy singels zijn tegenwoordig. De maatschappij eist echt vreselijk veel van je, en je partner. En je kinderen.
Nogal wiedes dat sommige zaken nooit veranderen, op een gegeven moment kom je aan de kern van de ander. Daar moet je voorzichtig mee omgaan, en vooral geen hooggespannen verwachtingen van hebben. Je hebt dan zaken te ACCEPTEREN. En dat is iets wat erg lastig is ion deze maatschappij waarin ook alles kan en moet.

De ruzies zijn een factor, en heb je in elke relatie. Het is verzand in een broer-zus relatie, en dat is gewoon niet goed / gezond. We zijn, achteraf gezien, te snel samen gaan wonen en getrouwd.
Daar komt de uitermate slechte band tussen haar en mijn ouders nog bij, en dat alleen is al genoeg voor een apart topic. Dat is iets wat nooit goed gaan komen, en wat een invloed op mij heeft.

Het is niet erg als je kinderen zien dat jullie eens ruzie hebben. Dat is heel gangbaar hoor. Maar dat is altijd beter als het beeld dat de ouders niet meer samenwonen.

Dat zal afhangen van de details.

ik vind het fijn voor je dat je bij jezelf merkt dat er nog enorm potentieel in je zit, qua relationele mogelijkheden. Ik gun je dat echt van harte. Alleen nu nog even niet. De kids hebben jullie allebei samen nog erg hard nodig. Laat zien dat jullie volwassenen en ouders zijn. Laat desnoods aan ze zien dat JIJ een volwassene en ouder bent. Ze moeten kunnen afkijken bij een van hun helden hoe het moet.
En vwb de relatie met je vrouw, tsja, takes two to tango. Als zij niet mee wil doen zul je het even in je eentje moeten doen. Beetje rondflirten is ook erg leuk, maar daar blijft het de komende 8 jaar bij. Je hoeft echt geen 30 jaar nog bij je huidige vrouw te blijven, gewoon tot de kids er mee om kunnen gaan (lees als ze volwassen zijn) en dan in alle rust scheiden is de juiste manier. Is financieel-maatschappelijk ook nog eens redelijk, nu scheiden is echt crashen.

Ik denk daar wel anders over. Ongelukkig in een relatie is niet gezond, al is dat in sommige situaties misschien wel het beste.

Mijn advies: ga doen waar je goed in bent en krijg daar je waardering voor jou als mens, gedraag je ouderlijk thuis en assess over 8 jaar waar jij/jullie staan, check tegen die tijd desnoods bij de kids wat zij erbij ervaren (je kunt je dat nu niet voorstellen, maar 20-jarigen kunnen al een aardig gesprek hebben met een ouder) en maak je keuzes. Je leeft maar een keer. En je bent maar een keer een periode ouder (meestal dan toch hahaha).

PS: netjes dat je je hebt ingehouden bij de interessante dames, dit is de reden dat ik denk dat je je verstand erbij houd, en je inderdaad niet de puberweg inslaat. Ik wens je al het beste toe, serieus.

Je leeft maar 1 keer inderdaad. En dan blijf je niet in een ongezonde relatie hangen. Dat wil niet zeggen dat ik eruit stap, maar er zal wel wat moeten veranderen.

[justsomeit]

Sethro schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:31:
Hoe zou de situatie er voor de kinderen uit gaan zien na evt scheiding?

Het maakt nogal een verschil of je met de noorderzon naar buitenland vertrekt of één van jullie 3 straten verderop gaat wonen, de ander in het huidige huis blijft en de kinderen beide ouders regelmatig (50% van de tijd) zien, makkelijk op en neer kunnen en de sociale kringen volledig in stand blijven (school, vrienden, sport, etc).

ALS we al uit elkaar gaan dan blijft zij hier met de kinderen wonen. Het feit dat Z op 1800 km afstand woont maakt het complex. Nog afgezien van het feit dat er van een relatie met Z helemaal nog geen sprake is.
Mogelijk dan 50% NL, en 50% buitenland. Ik heb al een keer bijna een functie gehad die 3 weken buitenland, en 1 week NL zou worden. Op zich waren we daar toen al wel uit samen, de voorkeur is toen naar iemand ander gegaan.

[FirePuma142]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 00:24:
[...]

Dan toch nog een keer reageren. Alles wat je schrijft ben ik in redelijke zin mee eens. Echter is dit nog steeds vanuit de ouder bekeken. Er wordt generlei gekeken vanuit het perspectief van de kinderen.

Je denkt van niet, en ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom, want het een succesvol gezin en een juist uitgevoerde ouderrol zijn primair in het belang van het kind.

Die staan ALTIJD op nummer 1. De ouders komen echt daarna. Je bent ook niet tot elkaar veroordeeld tot in het oneindige, maar wel tot de kinderen oud genoeg zijn om als volwassene te kunnen functioneren (lees 20 plus bij voorkeur).

Bijzondere mening waarbij ik wel een beetje fundering mis eerlijk gezegd. Eerder haalde je vechtscheidingen als reden aan, maar gelukkig is dat een overgrote minderheid.

Emancipatie is een volwassene woord, geen enkele meerwaarde voor kinderen

Natuurlijk heeft emancipatie meerwaarde voor kinderen. Vrouwenemancipatie heeft toch het beeld dat kinderen van hun moeders hebben in enorm positieve zin beïnvloed. En zo zijn er voorbeelden te over als het gaat om de emancipatie van de man, (niet-)gelovigen, niet witte mensen, en ga zo maar door.

De ouderlijke rol kan inderdaad in een andere context worden gevoerd. Dit is extreem sterk cultuur gebonden. In onze cultuur is het tweeoudergezin de basis. Het is gewoon bizar hoe NL is ingericht hierop. Ik ben hierop tegen, ik vind dat het moet kunnen dat mannen of vrouwen als individu een kind moet kunnen opvoeden in onze cultuur, maar in de praktijk is dat absoluut niet zo. Vraag het maar eens aan de eerste beste alleenstaande moeder. Die moeten niet 2x zo hard ervoor werken, nee wel 5 x zo hard. Totaal onnodig, maar zo slecht geëmancipeerd is NL nu eenmaal.

In de praktijk is dat uitstekend mogelijk. Ik heb geen idee waarom je het voorbeeld van een alleenstaande moeder aanhaalt en er arbitraire cijfers over harder werken vandaan haalt. Het percentage bewust alleenstaande moeders stijgt al decennia en dat zijn echt niet allemaal sappelende moeders. Ook hier vind ik je gedachtengoed enorm conservatief terwijl ouderschap in alle vormen juist een enorme progressie door maakt post-WOII.

Wat mij betreft; kinderen nummer 1. Ouders nummer 122.

Leuke hyperbool, maar je kunt er niks mee.

De reactie van De TS is extreem op zichzelf gericht, ondanks de vele vele sterke adviezen die ik in dit topic heb gezien. Volgens mij heeft ie zijn mind allang op standje puber gezet en probeert ie er een volwassen draai aan te geven, en is het ouderschap ondergeschikt aan zijn emotionele leven.

Wat verschrikkelijk onaardig om iemand in zo'n hokje te pogen te persen.

Ik hoop vreselijk dat dit niet zo is, gezien de zeer kwetsbare leeftijd van zijn kinderen. Zij zullen bij een scheiding nu het grootste deel van hun leven bagage met zich meetorsen in iedere relatie die zij zullen aangaan. Daarbij een psycholoog voor nog om dat allemaal weer recht te breien helaas.

Dat is wel een hele, hele flinke bewering. Ik heb het idee dat je de vechtscheiding als standaard bent gaan zien, daar waar dat een enorme minderheid betreft. Er is echt geen enkele reden om aan te nemen dat er dusdanige schade bij de kinderen gaat plaats vinden waar voor psychologische behandeling is vereist.

Begrijp je eigenlijk wel wat voor enorm zwaarwegende uitspraken je hier doet? Ik ben echt verbijsterd over het gemak waarmee je het ene na het andere zware verwijt in de rondte strooit.

De situatie is nu ronduit treurig en zielig, terwijl de TS vooral met zichzelf bezig is. Ik wens hem veel wijsheid toe.

Alweer zo'n verwijt. Moet dat nou?

[Hahn]

TomsDiner schreef op dinsdag 10 mei 2022 @ 22:30:
Timing is perfect, gepost vandaag.

Vrije Universiteit Amsterdam: Opgroeien in eenoudergezin vergroot kans op crimineel gedrag


[...]

Ben ik nou scheel, of wordt er totaal niet gelinkt naar het daadwerkelijke onderzoek

Ik ben wel benieuwd naar de cijfers namelijk. Want de kans is misschien wel (ik noem maar wat) 100% groter, maar als dat van 0,1% kans naar 0,2% kans gaat, dan is het een heel ander verhaal dan wanneer het van 3% naar 6% zou gaan bijvoorbeeld.

[wowly]

FirePuma142 schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:48:
[...]


Je denkt van niet, en ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom, want het een succesvol gezin en een juist uitgevoerde ouderrol zijn primair in het belang van het kind.


[...]


Bijzondere mening waarbij ik wel een beetje fundering mis eerlijk gezegd. Eerder haalde je vechtscheidingen als reden aan, maar gelukkig is dat een overgrote minderheid.


[...]


Natuurlijk heeft emancipatie meerwaarde voor kinderen. Vrouwenemancipatie heeft toch het beeld dat kinderen van hun moeders hebben in enorm positieve zin beïnvloed. En zo zijn er voorbeelden te over als het gaat om de emancipatie van de man, (niet-)gelovigen, niet witte mensen, en ga zo maar door.


[...]


In de praktijk is dat uitstekend mogelijk. Ik heb geen idee waarom je het voorbeeld van een alleenstaande moeder aanhaalt en er arbitraire cijfers over harder werken vandaan haalt. Het percentage bewust alleenstaande moeders stijgt al decennia en dat zijn echt niet allemaal sappelende moeders. Ook hier vind ik je gedachtengoed enorm conservatief terwijl ouderschap in alle vormen juist een enorme progressie door maakt post-WOII.


[...]


Leuke hyperbool, maar je kunt er niks mee.


[...]


Wat verschrikkelijk onaardig om iemand in zo'n hokje te pogen te persen.


[...]


Dat is wel een hele, hele flinke bewering. Ik heb het idee dat je de vechtscheiding als standaard bent gaan zien, daar waar dat een enorme minderheid betreft. Er is echt geen enkele reden om aan te nemen dat er dusdanige schade bij de kinderen gaat plaats vinden waar voor psychologische behandeling is vereist.

Begrijp je eigenlijk wel wat voor enorm zwaarwegende uitspraken je hier doet? Ik ben echt verbijsterd over het gemak waarmee je het ene na het andere zware verwijt in de rondte strooit.


[...]


Alweer zo'n verwijt. Moet dat nou?

Tsja, hier was ik al bang voor. Laten we stellen dat ik mijn mening gaf, en dat we van mening verschillen. Ik zal zeker hier en daar uit de bocht schieten, echter de gedachte erachter is duidelijk. Begin niet aan kinderen als je niet bereid bent hiervoor offers te brengen. De kinderen vroegen er niet om. Niet om een ongelukkig huwelijk, ruzie tussen ouders, niet om scheidingen, niet om verlangens van ouders etc etc. Dit basisbegrip is wat ik duidelijk wilde maken.

En nee, mijn norm is niet vechtscheidingen.

[wowly]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:26:
[...]


Jij vindt dus dat TS maar een toneelstukje voor de kinderen hoog moet houden dat papa en mama een 'relatie' hebben terwijl ze misschien allebei al jaren vinden dat ze aan een dood paard aan het trekken zijn? En als klap op de vuurpijl, verwachten dat TS exclusief blijft met zijn partner, en verwachten dat zij dat ook doet als ze al geen heil meer ziet in de relatie?

Nee, dat is een prachtig voorbeeld voor je kinderen en heel erg gezond voor een relatie die nu al op scherp staat.

Ik vind zelf juist dat je ook je kinderen mag leren dat moeilijke keuzes en tegenslagen bij het leven horen. Dat het soms belangrijk is om ook te kiezen om een hoofdstuk af te sluiten als het echt niet meer gaat. En dat de rol van 'ouder' volledig los kan staan van de rol van 'relatie-partner'.

Dat lijkt me veel gezonder dan voor de kinderen de illusie ophouden dat papa en mama gelukkig getrouwd zijn en ze dan "wanneer ze er klaar voor zijn" een donderslag bij heldere hemel droppen. Sorry, het ging al jaren lang niet goed, en mama is 3 keer vreemd gegaan.

Toneelstukje is jouw interpretatie. Ik weet niet wat voor beeld je hebt bij een gezin, en ik betwijfel of je weet wat mijn beeld is van een gezin. Niet dat ik er een voorstander van ben, maar wat bv voor jou " mama is 3 x vreemd gegaan" is kan voor een ander een open relatie zijn. Of zelfs een semi-open relatie waarbij een van de partners meer ruimte krijgt.

De rol van relatiepartner en ouder kan zeker los staan, maar in mijn opinie staat de rol ouder bovenaan, en is die van relatiepartner daar flink ondergeschikt aan. Gelukkig getrouwd is niet noodzakelijk voor een gezin. En ik ben het met je eens dat er legio gescheiden gezinnen zijn die prima functioneren. Grappig genoeg is mijn ervaring dat bekenden welke ouders hebben die " gelukkig" gescheiden zijn op een uitzondering na allemaal een flinke tocht hebben moeten maken in hun eigen relationele leven (denk aan, zelf scheiden, moeite met binden, moeite met verwachtingen, uiten van emoties etc.). Let wel N=1.
Daarom is dit ook mijn advies aan de TS, en niet het jouwe. En dat is goed, zo kan hij voor zichzelf de juiste keuze maken.

[Stoney3K]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 11:52:
[...]

Toneelstukje is jouw interpretatie. Ik weet niet wat voor beeld je hebt bij een gezin, en ik betwijfel of je weet wat mijn beeld is van een gezin. Niet dat ik er een voorstander van ben, maar wat bv voor jou " mama is 3 x vreemd gegaan" is kan voor een ander een open relatie zijn. Of zelfs een semi-open relatie waarbij een van de partners meer ruimte krijgt.

Een open relatie impliceert natuurlijk wel een relatie tussen de bestaande partners.

Het feit dat je zelf al zegt dat TS "de komende 8 jaar het maar bij flirten moet houden" betekent dat je van exclusiviteit uit gaat. Daar kun je natuurlijk altijd over praten, maar dan wordt de relatie tussen de ouders meer een vriendschappelijke relatie waarbij ze geen romantische commitment of exclusiviteit meer van elkaar verwachten.

Dat kan natuurlijk prima werken, maar dan moeten de ouders nog altijd wel met elkaar onder één dak kunnen (en willen) wonen tot de kinderen volwassen genoeg zijn om te begrijpen hoe het in elkaar zit.

En dan nog steeds vind ik dat je naar de kinderen eerlijk moet blijven. Dus dat papa en mama geen romantische relatie meer met elkaar hebben, en (misschien) allebei hun eigen partners hebben.

[Mike2k]

Ik heb niet alles gelezen maar wel het meeste van jou, @justsomeit
Er zijn een paar dingen die me opvallen:

• Kinderen,, beperkingen. Ik lees daar verder niets over. Bedoel je dat je kinderen verstandelijk beperkt zijn? Dit maakt de relatie wel een stuk moeilijker kan ik me voorstellen
• De invloed van Z. Ik zie een constante onderstroom van Z, de klik, de afstand, de relatie als die er uberhaupt komt...Het voelt voor mij een beetje alsof je al 1 voet buiten de deur hebt.
• Broer-zus gevoel, naast elkaar leven etc. Wat doe JIJ er concreet aan om dat te veranderen ? Organiseer je leuke dingen samen?
• Communicatie verschillen. Je geeft aan dat er een verschil is in hoe jullie met elkaar communiceren. Wat doen jullie om dat op te lossen ?

[FirePuma142]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 11:43:
[...]

Tsja, hier was ik al bang voor.

Nergens voor nodig.

Laten we stellen dat ik mijn mening gaf, en dat we van mening verschillen.

Je doet wel iets meer dan alleen je mening geven.

Ik zal zeker hier en daar uit de bocht schieten, echter de gedachte erachter is duidelijk. Begin niet aan kinderen als je niet bereid bent hiervoor offers te brengen. De kinderen vroegen er niet om. Niet om een ongelukkig huwelijk, ruzie tussen ouders, niet om scheidingen, niet om verlangens van ouders etc etc. Dit basisbegrip is wat ik duidelijk wilde maken.

Je gaat wel heel, heel veel verder dan het genoemde basisbegrip. In extremis zelfs.

[mitsumark]

Misschien moeten we ook voorzichtig zijn met onze goedbedoelde adviezen.
Beseffen dat we maar weinig persoonlijke ervaring hebben en (ik spreek voor mezelf) niet de juiste opleiding en werkervaring hebben om een gefundeerde mening te vormen.

Wel heb ik de anecdotes van mijn zus die met "moeilijk opvoedbare" tieners werkt. In 9+ van de 10 gevallen ligt het probleem bij de ouders/thuissituatie, niet bij het kind zelf.
Als ouder heb je (hopelijk) veruit de grootste invloed op de ontwikkeling van je kind, zoals gezegd, zet dat bovenaan de lijst.

Als de kinderen inderdaad bovenaan staan, al eens een pedagoog gesproken?

[justsomeit]

Mike2k schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 11:58:
Ik heb niet alles gelezen maar wel het meeste van jou, @justsomeit
Er zijn een paar dingen die me opvallen:

• Kinderen,, beperkingen. Ik lees daar verder niets over. Bedoel je dat je kinderen verstandelijk beperkt zijn? Dit maakt de relatie wel een stuk moeilijker kan ik me voorstellen
• De invloed van Z. Ik zie een constante onderstroom van Z, de klik, de afstand, de relatie als die er uberhaupt komt...Het voelt voor mij een beetje alsof je al 1 voet buiten de deur hebt.
• Broer-zus gevoel, naast elkaar leven etc. Wat doe JIJ er concreet aan om dat te veranderen ? Organiseer je leuke dingen samen?
• Communicatie verschillen. Je geeft aan dat er een verschil is in hoe jullie met elkaar communiceren. Wat doen jullie om dat op te lossen ?

1) Verstandelijk beperkt inderdaad.
2) Y en Z hebben vooral het denkproces in gang gezet. Zoals ik me voel speelt al jaren, ze zijn alleen de trigger geweest. Van een relatie met een van beide is ook echt geen sprake. Z is een een leuke vrouw, en dat is het wel zo ongeveer. Van een relatie is geen sprake.
3) We doen af en toe leuke dingen, zeker. Alleen de minder leuke dingen en gevoelens voeren de boventoon.
4) Te weinig denk ik. Het eindigt meestal in hoogoplopende conflicten en een schuldvraag. Het is nu vooral op eieren lopen om te voorkomen dat de communicatie een issue is.

[justsomeit]

wowly schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 11:43:
Tsja, hier was ik al bang voor. Laten we stellen dat ik mijn mening gaf, en dat we van mening verschillen. Ik zal zeker hier en daar uit de bocht schieten, echter de gedachte erachter is duidelijk. Begin niet aan kinderen als je niet bereid bent hiervoor offers te brengen. De kinderen vroegen er niet om. Niet om een ongelukkig huwelijk, ruzie tussen ouders, niet om scheidingen, niet om verlangens van ouders etc etc. Dit basisbegrip is wat ik duidelijk wilde maken.

En nee, mijn norm is niet vechtscheidingen.

Mensen veranderen, relaties veranderen. Je maakt beslissingen op basis van hoe je toen was als persoonlijkheid, en hoe toen de relatie was. Dat is geen vast gegeven. Een ongelukkig huwelijk is niet een ding, het is over het algemeen een hele lijst met kleine dingen. Zo ook bij mij.

[Sethro]

justsomeit schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 10:47:
[...]


ALS we al uit elkaar gaan dan blijft zij hier met de kinderen wonen. Het feit dat Z op 1800 km afstand woont maakt het complex. Nog afgezien van het feit dat er van een relatie met Z helemaal nog geen sprake is.
Mogelijk dan 50% NL, en 50% buitenland. Ik heb al een keer bijna een functie gehad die 3 weken buitenland, en 1 week NL zou worden. Op zich waren we daar toen al wel uit samen, de voorkeur is toen naar iemand ander gegaan.

Kan zijn dat betalen (afkoop/maandelijks?) En waar ga jij dan wonen? En wil je dan zorg op je nemen voor de kinderen? Je flexibele schema klinkt alsof je geen enkele echte verantwoordelijkheid wil nemen. De kinderen gewoon wilt wegstoppen bij de moeder. Dat zorgt natuurlijk wel voor een stuk meer impact bij de kinderen.

En dat vond je toch belangrijk?
Horen daar dan geen andere keuzes bij?

[Mike2k]

justsomeit schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 12:17:
[...]


1) Verstandelijk beperkt inderdaad.
2) Y en Z hebben vooral het denkproces in gang gezet. Zoals ik me voel speelt al jaren, ze zijn alleen de trigger geweest. Van een relatie met een van beide is ook echt geen sprake. Z is een een leuke vrouw, en dat is het wel zo ongeveer. Van een relatie is geen sprake.
3) We doen af en toe leuke dingen, zeker. Alleen de minder leuke dingen en gevoelens voeren de boventoon.
4) Te weinig denk ik. Het eindigt meestal in hoogoplopende conflicten en een schuldvraag. Het is nu vooral op eieren lopen om te voorkomen dat de communicatie een issue is.

Nu heb je goed aangegeven wat je vindt dat er allemaal niet goed gaat.

Wat gaat er wel goed en vooral ook: hoe zou je willen dat het gaat?

[justsomeit]

Sethro schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 12:46:
[...]
Kan zijn dat betalen (afkoop/maandelijks?) En waar ga jij dan wonen? En wil je dan zorg op je nemen voor de kinderen? Je flexibele schema klinkt alsof je geen enkele echte verantwoordelijkheid wil nemen. De kinderen gewoon wilt wegstoppen bij de moeder. Dat zorgt natuurlijk wel voor een stuk meer impact bij de kinderen.

En dat vond je toch belangrijk?
Horen daar dan geen andere keuzes bij?

Het betalen is geen probleem, en ik ben in he verleden wel vaker voor een X aantal weken weggeweest. Werk, maar ook dan ben je er niet. Ik ga dat niet van te voren allemaal uitdenken, dat is echt totaal zinloos.

Het is voorlopig nog niet aan de orde, en als het wel relevant is ga ik dat wel uitzoeken. Een eventuele scheiding is iets met heel veel impact, en dan is dit een onderdeel.
Zoals gezegd : Op dit moment niet relevant.

[RM-rf]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 16:54:

Members only:

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

dat zeg je nu wel zo resoluut, maar is het niet vooral je eigen idee?


ik ken ook meerdere gescheiden vrienden, het merendeel heb ik ook meegemaakt hoe de scheiding verlopen is...
daarbij kwamen ook met enige regelmaat kinderen in voor.

Mijn idee (en dat wordt ook bevestigd door meerdere pedagogen) is dat het slechtse wat ouders kunnen doen is een ongezonde relatie aanhouden enkel 'voor de kinderen'..

de kinderen wennen hooguit aan een ongezonde leefomgeving, vol met gebrekkige communicatie en veelal ruzie en ouders die niet goed met elkaar omgaan...
juist des te sterker ze daaraan wennen, betreft een gewenning aan een negatieve omgeving (en ja, ook daaraan kan je 'wennen' en een angst ondervinden dat dat verandert, zelfs als dat een verbetering betreft)


een tweede factor die vaak genoemd wordt is dat kinderen ofwel een schuldgevoel ontwikkelen als hun ouders bij elkaar blijven in een disfunctionele relatie 'wegens' de kinderen... omdat die kinderen dan zo'n beetje ook de schuld van het ongeluk van hun ouders krijgen..
de andere mogelijkheid is dat juist die kinderen later 'bos' worden of een negatief beeld van hun ouders krijgen omdat die _niet_ voor zichzelf kozen.


Als ouder ben je een voorbeeld voor je kinderen.... waarom zou je dan je eigen 'ongeluk' als voorbeeld willen aanhouden?
De kans dat je kinderen je er dankbaar voor zijn is relatief gering, het komt praktisch nooit voor dat kinderen hun ouders 'dankbaar' zijn dat deze niet gingen scheiden en in een slecht functionerende familie door bleven gaan.

Het komt natuurlijk voor dat kinderen hun ouders kwalijk nemen dat hun leven na een scheiding enorm veel slechter verliep, maar ook dat is niet wegens de keuze te scheiden zelf, maar vooral hoe de ouders daarna ermee omgaan en soms ook kinderen daarvan een slachtoffer worden...
Juist dat heb je nu in de hand door samen met je huidige partner ook die scheiding zo te bespreken (ik begrijp dat communicatie tot nu toe niet zo sterk was) en ervoor te zorgen dat deze iig in samenklang en vriendschapppelijk verloopt, des te eerder je dat doet en voordat jullie elkaars 'bloed kunnen drinken' door alles wat er verder mogelijk gebeurd is aan vreemdgaan, en verbroken afspraken, des te beter.

[wallyberk]

RM-rf schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 15:40:
[...]
Mijn idee (en dat wordt ook bevestigd door meerdere pedagogen) is dat het slechtse wat ouders kunnen doen is een ongezonde relatie aanhouden enkel 'voor de kinderen'..

In wetenschappelijk studies wordt juist het tegenovergestelde bewezen. Tenzij er spraken is van fysiek/seksueel geweld is het beter voor de kinderen om ouders bij elkaar te houden. Ik heb niet het idee dat hier sprake is van fysiek/seksueel geweld.

[Stoney3K]

wallyberk schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:00:
[...]


In wetenschappelijk studies wordt juist het tegenovergestelde bewezen. Tenzij er spraken is van fysiek/seksueel geweld is het beter voor de kinderen om ouders bij elkaar te houden.

Er is natuurlijk een onderscheid tussen "bij elkaar" en "krampachtig geforceerd een liefdesrelatie vol proberen te houden".

Kinderen opvoeden blijft teamwork.

[igmar]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:03:
[...]
Er is natuurlijk een onderscheid tussen "bij elkaar" en "krampachtig geforceerd een liefdesrelatie vol proberen te houden".

Kinderen opvoeden blijft teamwork.

Dat is het ook. Ik zeg vooral : Gelukkige ouders is belangrijker als ouders die bij elkaar zijn.

[ Voor 51% gewijzigd door igmar op 11-05-2022 16:15 ]

[FirePuma142]

wallyberk schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:00:
[...]


In wetenschappelijk studies wordt juist het tegenovergestelde bewezen. Tenzij er spraken is van fysiek/seksueel geweld is het beter voor de kinderen om ouders bij elkaar te houden. Ik heb niet het idee dat hier sprake is van fysiek/seksueel geweld.

Dat ligt wel een stukje genuanceerder, zie bijvoorbeeld onderzoeken van Ed Spruijt. Naar mijn idee zijn dit soort uitspraken primair gebaseerd op Amerikaanse onderzoeken, waar de uitgangspunten meerdere vlakken erg cultureel afhankelijk zijn en brondata met regelmaat stamt van 30+ jaar geleden. Je kunt dat naar mijn idee dan ook niet eenvoudig spiegelen naar onze samenleving in het heden.

[mitsumark]

RM-rf schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 15:40:
[...]
de kinderen wennen hooguit aan een ongezonde leefomgeving, vol met gebrekkige communicatie en veelal ruzie en ouders die niet goed met elkaar omgaan...
juist des te sterker ze daaraan wennen, betreft een gewenning aan een negatieve omgeving (en ja, ook daaraan kan je 'wennen' en een angst ondervinden dat dat verandert, zelfs als dat een verbetering betreft)

Als ouder ben je een voorbeeld voor je kinderen.... waarom zou je dan je eigen 'ongeluk' als voorbeeld willen aanhouden?
De kans dat je kinderen je er dankbaar voor zijn is relatief gering, het komt praktisch nooit voor dat kinderen hun ouders 'dankbaar' zijn dat deze niet gingen scheiden en in een slecht functionerende familie door bleven gaan.

Des te meer reden om te proberen het probleem op te lossen, ipv elkaar verlaten.

Ben je niet (beiden) voornemens/bereid het probleem op te lossen of in ieder geval de situatie te verbeteren, dán is het een ander verhaal (maar blijft de laatste optie).

[Stoney3K]

FirePuma142 schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:25:
[...]


Dat ligt wel een stukje genuanceerder, zie bijvoorbeeld onderzoeken van Ed Spruijt. Naar mijn idee zijn dit soort uitspraken primair gebaseerd op Amerikaanse onderzoeken, waar de uitgangspunten meerdere vlakken erg cultureel afhankelijk zijn en brondata met regelmaat stamt van 30+ jaar geleden. Je kunt dat naar mijn idee dan ook niet eenvoudig spiegelen naar onze samenleving in het heden.

Ik heb ook altijd de indruk dat die onderzoeken tot op zekere hoogte een beetje biased zijn om het Christelijke ideaalbeeld van de 'nuclear family' te onderschrijven, en het dus vooral 'onderzoeken' zijn die opgestart zijn om als onderbouwing te dienen tegen zaken als homohuwelijk en transgenders.

[mitsumark]

FirePuma142 schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:25:
[...]
Dat ligt wel een stukje genuanceerder, zie bijvoorbeeld onderzoeken van Ed Spruijt.

In je gelinkte stuk staat ook dat je vooral met je kinderen moet communiceren, iets wat met je partner blijkbaar niet lukt... Ik vraag me af hoe je denkt dat dan beter te doen.

Maargoed, nu gaat het (steeds meer) over scheiden op de juiste manier, terwijl scheiden het doel helemaal niet moet zijn imo.

Naar mijn idee zijn dit soort uitspraken primair gebaseerd op Amerikaanse onderzoeken, waar de uitgangspunten meerdere vlakken erg cultureel afhankelijk zijn en brondata met regelmaat stamt van 30+ jaar geleden. Je kunt dat naar mijn idee dan ook niet eenvoudig spiegelen naar onze samenleving in het heden.

Dat behoeft dan (ook weer) een bron, maargoed, zo kunnen we elkaar blijven bezig houden, is er ook niet een ander forumdeel voor?

[wallyberk]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:27:
[...]


Ik heb ook altijd de indruk dat die onderzoeken tot op zekere hoogte een beetje biased zijn om het Christelijke ideaalbeeld van de 'nuclear family' te onderschrijven, en het dus vooral 'onderzoeken' zijn die opgestart zijn om als onderbouwing te dienen tegen zaken als homohuwelijk en transgenders.

Sorry, maar dit gaat echt te ver. Om onderzoeken te bestempelen van discriminatie omdat ze volgens jou niet het juiste conclusie hebben, is echt niet netjes.

Wees dan concreet en geef dan aan in het onderzoek waar deze discriminatie zit.

[ Voor 6% gewijzigd door wallyberk op 11-05-2022 16:41 ]

[RM-rf]

mitsumark schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:26:
[...]

Des te meer reden om te proberen het probleem op te lossen, ipv elkaar verlaten.

soms is het probleem oplossen ook bepaalde onuitgesproken dingen hardop uit te spreken...

TS zijn partner wil geen relatietherapie, dat heeft hij verder ook geaccepteerd en daarvan geeft hij aan dat daarvoor ook 'dingen gebeurd zijn' waarvan hij nu geleerd heeft afstand te houden.

De 'relatie' bestaat nu puur op heel zakelijk en oppervlakkig vlak, er is geen plaats voor intimiteit, dat zal vermoedelijk ook blijven.

TS heeft wel ontdekt dat hij bepaalde gevoelens voor andere vrouwen ontwikkeld en wil ook bewust handelen voordat er misschien iets gebeurd dat tot een conflict kan leiden (vermoedelijk vreemdgaan en of een relatie beginnen zonder dat zijn huidige partner daarvan weet)


Ik geef TS groot gelijk, maar denk wel dat je daarbij ook bepaalde zaken als optie mogelijk moet laten en moet ophouden te stellen dat het 'altijd' beter voor de kinderen zou zijn de relatie aan te houden en dat dat ook zover gaat dat TS zijn eigen gevoelens en bijvoorbeeld een ontwikkeling van intieme gevoelens voor een ander maar 'on hold' moet zetten enkel 'wegens de kinderen'

[Stoney3K]

wallyberk schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:40:
[...]


Sorry, maar dit gaat echt te ver. Om onderzoeken te bestempelen van discriminatie omdat ze volgens jou niet het juiste conclusie hebben, is echt niet netjes.

Confirmation bias is iets anders dan discriminatie.

Ik trek wel mijn twijfels bij de opdrachtgevers van dergelijke onderzoeken. Dat komt toch vaak uit de conservatieve hoek, want er zijn héél weinig onderzoeken die ook maar iets zeggen over de andere situatie van ouders die (op een schappelijke manier) uit elkaar gaan.

[ Voor 18% gewijzigd door Stoney3K op 11-05-2022 16:45 ]

[mitsumark]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:41:
[...]


Confirmation bias is iets anders dan discriminatie.

Ik trek wel mijn twijfels bij de opdrachtgevers van dergelijke onderzoeken.

Over welke onderzoeken gelinkt in dit forum heb je het dan?
Welke onderzoekn acht jij wel betrouwbaar?

[mitsumark]

RM-rf schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:41:
[...]
soms is het probleem oplossen ook bepaalde onuitgesproken dingen hardop uit te spreken...

Ik denk dat dat heel vaak tot meestal het probleem is.

TS zijn partner wil geen relatietherapie, dat heeft hij verder ook geaccepteerd en daarvan geeft hij aan dat daarvoor ook 'dingen gebeurd zijn' waarvan hij nu geleerd heeft afstand te houden.

Welke (onoverkomelijke?) dingen dat zijn weten we niet.

De 'relatie' bestaat nu puur op heel zakelijk en oppervlakkig vlak, er is geen plaats voor intimiteit, dat zal vermoedelijk ook blijven.

Waarom zou dat zo moeten blijven? Als er (weer) actief aan de relatie gewerkt kan worden hoeft dat niet (en dat hoeft niet altijd onder de noemer relatietherapie).

TS heeft wel ontdekt dat hij bepaalde gevoelens voor andere vrouwen ontwikkeld en wil ook bewust handelen voordat er misschien iets gebeurd dat tot een conflict kan leiden (vermoedelijk vreemdgaan en of een relatie beginnen zonder dat zijn huidige partner daarvan weet)

Volgens mij probeert de TS dit elke keer juist te ontkennen, er zijn geen gevoelens voor een ander, Z niet en Y zeker niet.

Ik geef TS groot gelijk, maar denk wel dat je daarbij ook bepaalde zaken als optie mogelijk moet laten en moet ophouden te stellen dat het 'altijd' beter voor de kinderen zou zijn de relatie aan te houden en dat dat ook zover gaat dat TS zijn eigen gevoelens en bijvoorbeeld een ontwikkeling van intieme gevoelens voor een ander maar 'on hold' moet zetten enkel 'wegens de kinderen'

Volgens de gelinkte onderzoeken is het altijd beter zolang er nog geen (fysiek/mentaal) geweld aan te pas komt, tegenover de ouders en/of de kinderen.

Als ik dan lees dat 80% van de kinderen na 2 jaar geen "last" meer heeft, dan vind ik dat percentage eerlijk gezegd veel te laag, dat zou 99,9% moeten zijn.

Helaas lijkt er geen/weinig data te zijn over kinderen van ouders die ondanks niet geheel gelukkig te zijn toch bij elkaar bleven (zonder dat er geweld in het spel was).

[Montaner]

'Z' komt iets teveel terug, stop daar eens mee. Prima dat het een denkproces in gang heeft gezet, maar je klinkt verliefd. Als je kinderen op #1 staan ga je in ieder geval niet 'LAT'en, met een mogelijk scenario dat jij danwel zij naar een ander land moet vertrekken en beide een bestaan moet achterlaten, met in jouw geval de kinderen.

[mitsumark]

Montaner schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 16:51:
'Z' komt iets teveel terug, stop daar eens mee. Prima dat het een denkproces in gang heeft gezet, maar je klinkt verliefd. Als je kinderen op #1 staan ga je in ieder geval niet 'LAT'en, met een mogelijk scenario dat jij danwel zij naar een ander land moet vertrekken en beide een bestaan moet achterlaten, met in jouw geval de kinderen.

Z komt alleen terug omdat anderen die elke keer aanhalen, en de TS zich moet "verdedigen".
Z heeft helemaal niks met het probleem te maken, en ook niet met de oplossing. Y ook niet.

[wallyberk]

Oke, laat ik dan maar zelf concreet zijn: Link: Hoe schadelijk is scheiding?

De auteur is Ruut Veenhoven. Deze man wordt regelmatig positief ge-quote door vpro, nu.nl en joop. Die je naar mijn gevoel niet kan beschuldigen van rechtse/conservatieve gedachten.

In het document laatste deel van de conclusie van het hoofdstuk: "HOE SCHADELIJK VOOR DE KINDEREN?/Waarom de schade meevalt":

Zelfs als de nadelen per saldo toch overheersen, dan betekent dat bovendien toch niet
automatisch meer schade. Kleine verschillen in de kwaliteit van het opvoedingsklimaat
herhalen zich niet zonder meer in corresponderende verschillen in percentages gestoorde
kinderen. Soms kunnen kinderen juist groeien door de problemen waarmee ze
geconfronteerd worden. Zolang zij die problemen nog kunnen behappen maakt het ze
juist weerbaarder. Kinderen verschillen in wat ze aankunnen. Daarom juist zullen
Ruut Veenhoven 4 Hoe schadelijk is scheiding?

Kinderen met een verstandelijk beperking hebben juist een stabiele omgeving nodig omdat ze de huidige problemen in de omgeving al niet kunnen behappen. Dit maakt het alleen maar erger, tenzij je kan afdwingen dat pertinent bij 1 van de ouders gaat komen. Om deze omgeving stabieler te maken. Lees wat jullie eigenlijk zeggen is dat hij zijn of 1 van zijn kinderen moet opgeven ( of in ieder geval waar hij rekening mee moet houden ).

Als ik hem een tip mag geven: ga hierover in gesprek met zijn therapeut(en) wat volgens hem/haar het meest verstandig is. Vraag het de relatietherapeut, maar ook aan de therapeuten die hem ondersteunen met zijn kinderen.

Ik waarder TS enorm dat hij over zijn kinderen nadenkt, ipv direct de scheiding in gang zet omdat hij zelf niet gelukkig is.

[Stoney3K]

wallyberk schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 17:31:
Kinderen met een verstandelijk beperking hebben juist een stabiele omgeving nodig omdat ze de huidige problemen in de omgeving al niet kunnen behappen.

En ga nu eens bij jezelf na of de omgeving echt heel stabiel is als beide ouders heel geforceerd bij elkaar proberen te blijven terwijl het eigenlijk niet werkt?

Volgens je eigen zeggen zou TS dat dan de komende 8 jaar moeten volhouden. Dat is gewoon een tijdbom die vroeg of laat keihard gaat barsten. Ook als je nu nog samen door één deur kan.

[FirePuma142]

wallyberk schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 17:31:
Oke, laat ik dan maar zelf concreet zijn: Link: Hoe schadelijk is scheiding?

De auteur is Ruut Veenhoven. Deze man wordt regelmatig positief ge-quote door vpro, nu.nl en joop. Die je naar mijn gevoel niet kan beschuldigen van rechtse/conservatieve gedachten.

In het document laatste deel van de conclusie van het hoofdstuk: "HOE SCHADELIJK VOOR DE KINDEREN?/Waarom de schade meevalt":

Ook hier geldt, de hoofdconclusie komt uit data uit 1957 en 1976, waarbij er door veranderende omstandigheden al een positieve trend wordt gesignaleerd. De stappen in 1976 tot nu zijn naar mijn idee nog vele malen groter.

We hebben het over bijna 50 jaar ontwikkeling. Ontkerkelijking, segregatie, emancipatie, welvaart, voortgang in geesteswetenschappen, etcetera. Veel van deze factoren zijn tijdsgeestafhankelijk, precies waar het onderzoek dat je linkt ook naar wijst.

Laat staan dat de conclusie van het stuk is dat gebaseerd op data uit 1976 de kans op blijvende schade klein is.

Kinderen met een verstandelijk beperking hebben juist een stabiele omgeving nodig omdat ze de huidige problemen in de omgeving al niet kunnen behappen. Dit maakt het alleen maar erger, tenzij je kan afdwingen dat pertinent bij 1 van de ouders gaat komen. Om deze omgeving stabieler te maken. Lees wat jullie eigenlijk zeggen is dat hij zijn of 1 van zijn kinderen moet opgeven ( of in ieder geval waar hij rekening mee moet houden ).

Nee, dat zegt niemand. Wat een klinkklare kolder. Wat ontzettend onaardig ook. Je kunt de huidige verhoudingen al prima lezen in dit topic, TS heeft die informatie verschaft.

Ik waarder TS enorm dat hij over zijn kinderen nadenkt, ipv direct de scheiding in gang zet omdat hij zelf niet gelukkig is.

Volgens mij is de consensus dat vechten voor je relatie een gegeven is. Het enige verschil is dat er bij sommigen een naar mijn idee aartsconservatief beeld heerst dat al lang en breed door de realiteit is achterhaald. Het onderzoek dat je linkt bevestigt dat ook.

[justsomeit]

RM-rf schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 15:40:
[...]


dat zeg je nu wel zo resoluut, maar is het niet vooral je eigen idee?

Nee, dat is een vaststaand feit.

Mijn idee (en dat wordt ook bevestigd door meerdere pedagogen) is dat het slechtse wat ouders kunnen doen is een ongezonde relatie aanhouden enkel 'voor de kinderen'..

Dat is nu ook mijn idee. Ik heb tijdens een ruzie om iets onbenulligs aangegeven dat we beiden op eieren lopen : We vermeiden bepaald gedrag om geen ruzie te krijgen. In het begin van de relatie deden we dat niet, en was het 2 keer per week bonje.
En inderdaad, dat had een red flag moeten zijn. Ik heb eveneens aangegeven dat ik de huidige relatie moeilijk vind.

een tweede factor die vaak genoemd wordt is dat kinderen ofwel een schuldgevoel ontwikkelen als hun ouders bij elkaar blijven in een disfunctionele relatie 'wegens' de kinderen... omdat die kinderen dan zo'n beetje ook de schuld van het ongeluk van hun ouders krijgen..
de andere mogelijkheid is dat juist die kinderen later 'bos' worden of een negatief beeld van hun ouders krijgen omdat die _niet_ voor zichzelf kozen.

Als ouder ben je een voorbeeld voor je kinderen.... waarom zou je dan je eigen 'ongeluk' als voorbeeld willen aanhouden?
De kans dat je kinderen je er dankbaar voor zijn is relatief gering, het komt praktisch nooit voor dat kinderen hun ouders 'dankbaar' zijn dat deze niet gingen scheiden en in een slecht functionerende familie door bleven gaan.

Het komt natuurlijk voor dat kinderen hun ouders kwalijk nemen dat hun leven na een scheiding enorm veel slechter verliep, maar ook dat is niet wegens de keuze te scheiden zelf, maar vooral hoe de ouders daarna ermee omgaan en soms ook kinderen daarvan een slachtoffer worden...
Juist dat heb je nu in de hand door samen met je huidige partner ook die scheiding zo te bespreken (ik begrijp dat communicatie tot nu toe niet zo sterk was) en ervoor te zorgen dat deze iig in samenklang en vriendschapppelijk verloopt, des te eerder je dat doet en voordat jullie elkaars 'bloed kunnen drinken' door alles wat er verder mogelijk gebeurd is aan vreemdgaan, en verbroken afspraken, des te beter.

Het viel vanavond weer terug in het oude patroon (waar ik inmiddels echt een bloedhekel aan heb) : ruzie over iets kleins, de schuldvraag (wat ik nu meteen afkap), emoties, en de slachtofferrol.
En vervolgens van beide kanten zwijgen omdat we geen zin hebben in een hele avond gezeik.

Niet echt heel fijn allemaal.

[justsomeit]

FirePuma142 schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 19:47:
[...]


Nee, dat zegt niemand. Wat een klinkklare kolder. Wat ontzettend onaardig ook. Je kunt de huidige verhoudingen al prima lezen in dit topic, TS heeft die informatie verschaft.

Het is gewoon bullshit. Beperkingen komen in allerlei gradaties, en de aanpak is in alle gevallen verschillend.
Ja, ze gaan er last van krijgen, alleen dat hebben ze voor mijn gevoel nu ook al.

[TomsDiner]

Stoney3K schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 07:24:
[...]


Er wordt hier heel makkelijk de misvatting gemaakt dat je als ouders een kind niet samen kan opvoeden als je geen liefdesrelatie meer met elkaar hebt, en niet samen op 1 adres woont.

Daarmee schep je een vals dilemma: Of je blijft met elkaar in een niet-functionerende relatie zitten waar de kinderen een verkeerd voorbeeld aan nemen, of de kinderen worden door één ouder opgevoed die niets meer met de andere ouder te maken wil hebben, waar de kinderen ook beschadigd door raken.

De derde mogelijkheid: Ouders gaan op relatiegebied hun eigen weg, maar blijven samenwerken om de kinderen op te voeden, wordt vaak niet eens als mogelijkheid gezien.

Scheiden of uit elkaar gaan hoeft niet altijd oorlog te zijn.

Er zijn zeker situaties waarin de thuissituatie zo slecht is dat scheiden beter is. Maar jou "valse dilemma" is niet helemaal eerlijk: je vergelijkt nu een uiterste, om de normale situatie te bekritiseren. Je moet in een discussie over homo huwelijken ook niet opeens een vergelijking maken met een extreem slecht hetero huwelijk. Onder normale omstandigheden (!= vechtscheidingen) hebben kinderen uit één ouder gezinnen een grotere kans om de criminaliteit in te gaan volgens dat artikel.

[Qwerty-273]

justsomeit schreef op maandag 9 mei 2022 @ 17:32:
Ik zit er vooral mee wat ik de kinderen aandoe : Ze zijn niet in staat om het echt te begrijpen, een er valt een veilig huis voor ze ineen.

Een reality-check, dat is er nu ook niet. Een veilig liefdevol huis ontbreekt al. Ze hebben alleen een koud huis waar de ouders net alsof doen dat ze aan het burgerlijke plaatje voldoen.

Neem ook mee dat eventueel een latere scheiding "als de kinderen volwassen zijn" net zo hard zal aankomen, of wellicht wel harder als het dan duidelijk wordt dat de problemen in de relatie al heel lang zo waren. Het mogelijke geankerde plaatje van de relatie van mama en papa blijkt opeens een naar sprookje te zijn. Dat kan ook weer een knauw geven aan het vermogen om mensen te vertrouwen - want misschien spelen ze wel eenzelfde spel als mama en papa jaren hebben gedaan.

[RM-rf]

justsomeit schreef op woensdag 11 mei 2022 @ 19:52:
[...]

Nee, dat is een vaststaand feit.

Je komt over alsof je heel erg te hecht aan een bepaalde vastigheid en komt niet over als erg 'flexibel'. (je goed recht, je hebt ook gronden daarvoor aangegeven)
Maar soms is het goed juist bepaalde zekerheden die je houvast bieden ook kritisch zelf in vrage te stellen.
zeker in een levensfase waaar mogelijk een 'transitie' nodig kan zijn, of je gevoelens daartoe signalen geven.


Mag ik je een direkte vraag stellen over je eerdere uitleg?
wetende dat je aangaf sommige dingen 'vaag' te stellen... maar misschien kan dit juist belangrijk kan zijn voor de situatie.

Je gaf aan in de Openingspost dat er eerder kennelijk een scheiding overwegen werd, specifiek gaf je aan: "We hebben een paar keer op het punt gestaan dat eens van ons eigenlijk aangaf niet verder te willen."

Dat is best een typische zin, juist doordat het zo slecht loopt, duidelijk anders dan de rest van je verhaal (dat erg goed geschreven is).
Met een raar punt dat je enerzijds aangaf dat 'een van ons' dat wilde, wat redelijk duidelijk maakt dat dat één persoon is, maar je dat geheel in de 'wij-vorm' schrijft (de rest van je verhaal is heel sterk in de ik-vorm geschreven).
Ik mag aannemen dat toen de andere persoon ertegen was, en dat dat de reden was dat de scheiding die toen overwogen werd niet doorging.


Wie was die persoon, die toen wilde scheiden? Wat was de grond waarmee de andere partner toen een dreigende scheiding kon afwenden?
Wil die persoon misschien nog altijd scheiden?

[justsomeit]

RM-rf schreef op donderdag 12 mei 2022 @ 00:53:
[...]


Je komt over alsof je heel erg te hecht aan een bepaalde vastigheid en komt niet over als erg 'flexibel'. (je goed recht, je hebt ook gronden daarvoor aangegeven)

De reden van de uitspraak aan mijn kant is dat het van toepassing is op de beperking, en zeker op mijn kinderen. Daar is echt geen discussie over. Veranderingen zijn per definitie problematisch.

Maar soms is het goed juist bepaalde zekerheden die je houvast bieden ook kritisch zelf in vrage te stellen.
zeker in een levensfase waaar mogelijk een 'transitie' nodig kan zijn, of je gevoelens daartoe signalen geven.

Mag ik je een direkte vraag stellen over je eerdere uitleg?
wetende dat je aangaf sommige dingen 'vaag' te stellen... maar misschien kan dit juist belangrijk kan zijn voor de situatie.

Je gaf aan in de Openingspost dat er eerder kennelijk een scheiding overwegen werd, specifiek gaf je aan: "We hebben een paar keer op het punt gestaan dat eens van ons eigenlijk aangaf niet verder te willen."

Dat is best een typische zin, juist doordat het zo slecht loopt, duidelijk anders dan de rest van je verhaal (dat erg goed geschreven is).
Met een raar punt dat je enerzijds aangaf dat 'een van ons' dat wilde, wat redelijk duidelijk maakt dat dat één persoon is, maar je dat geheel in de 'wij-vorm' schrijft (de rest van je verhaal is heel sterk in de ik-vorm geschreven).
Ik mag aannemen dat toen de andere persoon ertegen was, en dat dat de reden was dat de scheiding die toen overwogen werd niet doorging.

Het is zowel door mij als door mijn vrouw geroepen, meestal in hoog oplopende ruzie. Natuurlijk, dat is ook emotie, maar over het algemeen zijn die gevoelens op dat moment wel heel puur.

Waarom je dan bij elkaar blijft ? Reacties van de ander, van de familie, 'al het gedoe', en nog veel meer zaken. En natuurlijk, er blijft altijd een bepaalde band. Het niet mezelf kunnen zijn en constant op eieren lopen breekt me op. Dan lijkt de relatie vanaf de buitenkant goed, maar dat is hij niet. En dat zit 'm in de (belangrijke) details, niet in de grote lijnen.

Wie was die persoon, die toen wilde scheiden? Wat was de grond waarmee de andere partner toen een dreigende scheiding kon afwenden?
Wil die persoon misschien nog altijd scheiden?

Beiden. En de grond was eigenlijk 'we zijn bang om de stap echt te nemen'.

[justsomeit]

Qwerty-273 schreef op donderdag 12 mei 2022 @ 00:21:
[...]

Een reality-check, dat is er nu ook niet. Een veilig liefdevol huis ontbreekt al. Ze hebben alleen een koud huis waar de ouders net alsof doen dat ze aan het burgerlijke plaatje voldoen.

Neem ook mee dat eventueel een latere scheiding "als de kinderen volwassen zijn" net zo hard zal aankomen, of wellicht wel harder als het dan duidelijk wordt dat de problemen in de relatie al heel lang zo waren. Het mogelijke geankerde plaatje van de relatie van mama en papa blijkt opeens een naar sprookje te zijn. Dat kan ook weer een knauw geven aan het vermogen om mensen te vertrouwen - want misschien spelen ze wel eenzelfde spel als mama en papa jaren hebben gedaan.

Ik weet niet in hoeverre ze dat echt snappen. Mijn ervaring is dat kinderen met beperkingen meer snappen dan men denkt. En ja, ook uit elkaar gaan is hard werken, dat realiseer ik me.

[justsomeit]

Een update : Ik heb besloten om uit elkaar te gaan.

[wowly]

Tsja, dat is in meerdere opzichten een treurige beslissing, ik gun je het beste in de nieuwe situatie, en je gezin ook, aangezien zij hier geen keuze in hebben.

Het zou aardig zijn om over een paar jaar en update te doen hoe eea is verlopen, wat het jou, je kinderen en je ex heeft gebracht.

[RodeBarret]

justsomeit schreef op woensdag 18 mei 2022 @ 19:41:
Een update : Ik heb besloten om uit elkaar te gaan.

Ga alsjeblieft eerst aan jezelf werken therapie voordat je serieus verder gaat met X, Y, Z etc. etc.


Verder denk ik dat je een goed besluit hebt genomen

[justsomeit]

RodeBarret schreef op woensdag 18 mei 2022 @ 21:11:
[...]
Ga alsjeblieft eerst aan jezelf werken therapie voordat je serieus verder gaat met X, Y, Z etc. etc.

Verder denk ik dat je een goed besluit hebt genomen

Er is op dit moment absoluut niemand in beeld. En dat houden we voorlopig ook even zo.

[(RSH)]

wowly schreef op woensdag 18 mei 2022 @ 20:26:
Tsja, dat is in meerdere opzichten een treurige beslissing, ik gun je het beste in de nieuwe situatie, en je gezin ook, aangezien zij hier geen keuze in hebben.

Het zou aardig zijn om over een paar jaar en update te doen hoe eea is verlopen, wat het jou, je kinderen en je ex heeft gebracht.

Er zijn in deze situatie alleen maar treurige beslissingen te nemen, maar deze lijkt mij wel de minst slechte.
Been there, done that.

Goed dat er een beslissing genomen is en succes voor jullie met de rest erna.