bie100 schreef op donderdag 11 februari 2021 @ 09:36:
[...]
dat je ze zo noemt heb ik geen problemen mee
wilde alleen aangeven hoe triest het is voor de mensen als ze in instellingen en verzorgingstehuizen zitten dat familie jaren weg blijven en alleen komen als het geld oplevert
maar goed zo werkt dat tegenwoordig
Je kan het ook van de andere kant bekijken. Ik had een goede band met mijn opa vroeger; ik zag en sprak hem vaak ondanks dat hij (toentertijd, 20 jaren geleden) 100 km verderop woonde. Het was een een man zoals vele opa's; een goede man die wat nors was, z'n trekjes had, soms zo gek als een deur was maar verder een supertof persoon. Maar toen kreeg hij last van dementie; hij kon amper tot niet meer praten, werd agressief naar iedereen toe en herkende z'n eigen familie niet meer

Hij is toen van zijn eigen woning naar een verzorgingshuis gegaan. Op dat punt was mijn opa getransformeerd naar levende zombie; een hersenloze man in het lichaam van opa. De eerste keer was het enorm pijnlijk om hem daar te zien omdat je denkt dat je opa ziet zitten. maar hij herkent je niet en mompelt nors wat terwijl hij zich wegdraait. Na tien pogingen om contact te maken probeert hij een kopje naar je hoofd te gooien. Dat doet pijn. Niet dat hij raak kon gooien, maar iemand zó te zien. En het besef dat opa er niet meer is. Die oude man die mijn opa was is er niet meer. je beseft dan dat een persoon gevormd wordt door een persoonlijkheid, en niet door organen, en dat de persoonlijkheid van opa echt weg is.
Een paar weken later hoor je van familie dat opa nog steeds zo is. Hij herkent niemand meer, kan niet meer praten en komt agressief over.
Je belt na een paar maanden het verpleegtehuis op om te vragen hoe het met hem gaat. Er is niet veel veranderd in de afgelopen maanden hoor je dan. Een jaar later bel je opnieuw en hoor je hetzelfde. Een jaar later besluit je met een paar familieleden opa te bezoeken. Maar ook dan geen enkele vorm van herkenning of menselijkheid; het lichaam is leeg en er zit geen persoonlijkheid meer in.
Vanuit de familie kwam er de laatste paar jaren misschien één persoon per jaar bij opa en hoorde je hetzelfde; het lichaam is van opa, maar opa zit er niet meer in. Het lichaam gaat ook achteruit en het lichaam krijgt een rolstoel. Een paar jaar later komt hij niet meer uit zo'n rolstoel, en niet lang daarna komt het lichaam ook niet meer uit bed.
Niet veel later overlijdt het lichaam van opa. De begrafenis was sober en we hadden allemaal hetzelfde; opa was al jaren dood, maar het lichaam was recentelijk pas gestopt. We begroeven het lichaam van opa, niet opa zelf.
Opa had weinig spullen maar nog wel een bankrekening (maar er geen beschikking meer over). Dit is toen via de notaris verdeeld.
Een buitenstaander ziet dan wat je beschrijft; iemand wordt in een bejaardendepot gestopt en de familie komt niet meer langs. Alleen met het overlijden komen ze wat halen.Maar als buitenstaander zie je niet het verdriet van het verdwijnen van een persoonlijkheid uit een lichaam jaren daarvoor, en het achtergebleven lege lichaam die je niet wil bezoeken omdat het gewoon heel veel pijn doet om een leeg lichaam zó te zien...