Matis schreef op dinsdag 6 april 2021 @ 00:59:
@
defiant maar is het noodzakelijk dan? De afgelopen jaren hebben mij (persoonlijk) geen windeieren gelegd.
Misschien is de VVD niet de politieke partij die me het dichtst aan het hart gaat, maar heeft er wel (mede) voor gezorgd dat ik er nu prima bij zit.
Daarnaast blijft het altijd maar de vraag of andere politieke partijen en/of coalities het beter hadden gedaan.
De machtsgreep welke de VVD momenteel heeft, raak je niet 1-2-3 kwijt. Daar moet een behoorlijk aantal verkiezingen overheen gaan.
Je zit hier eigenlijk met twee verkenningen.
Als eerste, hoe verhouden zich jouw individuele belangen, omstandigheden en processen van opbouw tot collectieve dynamiek. Er is een relatie, echter in tegenstelling tot wat in segmenten van electorale sociale geografie gemeengoed is geworden loopt de lijn niet van individueel naar collectief, maar is het een dynamiek best gevat in wat we een Coleman boot noemen.
Wat ik opbouw is geen gevolg van politiek, politiek heeft daar invloed op maar mijn afhankelijkheden zitten hem in het functioneren van het geheel.
Als tweede, het verschil tussen politieke marketing (de verhalen en bijbehorende geschapen perceptie) en de realiteit (op zijn minst meer complex dan, tevens op kritieke punten heel anders dan). Je wijst bijvoorbeeld op een relatie tussen VVD beleid en geen windeieren, daar zit een perceptie bij van behartiging vanuit het scheppen van omstandigheden door beleid waarbij jij op gegeven moment begint met jouw opbouw en dat gaat prima.
Het kan ook prima zo zijn dat je bij huidige condities prima opbouw hebt. Dat heeft echter basis niet in beleid hier en nu, maar in - saillant - collectieve prestaties in het verleden. En daar ligt in het Nederlandse een breuk, de condities van kans, welvaart, verdeling e.d. zijn geen consequenties of effecten van VVD beleid. Ze hebben oorsprong in een heel ander model van ordening lang voordat de VVD aan de macht kwam. De enorme inertie daarvan is waarom het zelfs bij tegenwoordig beleid nog prima gaat.
Behalve dan dat we een ander model hebben genomen als basis, dat de lijnen van ontwikkeling steeds meer scheef lopen, dat we steeds meer functionele vereisten compromitteren, welvaart en toegang tot schepping van welvaart concentreren (beperken) - beleidsmatig. In termen van bestuur wordt weinig meer gedaan dan vasthouden aan een idee van status quo. En ja, niet enkel is verandering de enige constante, status quo is stil staan. En wat stil staat sterft af.
Als persoonlijke noot, ik doe het prima. Ik zie af van salaris en vergoedingen bij functie, mijn opbouw is breed en functioneel bestendig, ik kan zowel mijn functie uitoefenen als een privé leven hebben als nevenactiviteiten ontplooien. Maar als ik iets geleerd heb in loopbaan van paden van ondernemen, bankieren, overheid en politiek dan is het dit: het verhaal is nooit de realiteit, effect weegt zwaarder dan consequentie, ideologie is ook maar een kerk, en er is altijd een dynamiek in de mix die zich richt op gebruik zonder oog voor effect. Als liberaal conform daadwerkelijke strekking, en niet de tegenwoordige marketing ben ik mij bewust van de Coleman bootjes.
De rol van “de politiek” is eigenlijk altijd veel kleiner geweest dan de rol van Overheid. Wat we tegenwoordig zien zit hem in het wisselen van rol tussen de twee. En dan merk ik toch op dat onze Onderzoeksinstellingen al een klein decennium de alarmbellen laten rinkelen daarbij.
Ik heb vaak het idee dat dit soort discussies en verkenning te lijden hebben van behoorlijk veel invloed van perceptie, verhaal worden zelden echt getoetst, en blikveld is vaak beperkt tot eigen voetafdruk. Verklaarbaar, prima te begrijpen, maar ja, we zijn niet alleen op de wereld. Sterker nog, we zijn nergens zonder anderen. We beseffen dat instinctief best wel, maar we benaderen het meer vanuit verhaal dan vanuit realiteit.
Wat ook prima verklaarbaar is. We zijn mensen. Meer emotioneel dan rationeel. We leven in perceptie van realiteit, niet in de realiteit. En er ligt een kloof tussen zelfbeeld en reële sociale psychologie. We hebben ook moeite met het idee dat wat werkt voor onze natuurlijke omstandigheden ook werkt voor omstandigheden die we scheppen, en dat is helaas niet zo. Zie bijvoorbeeld ons systeem van macht: democratie. Als mensen zoeken en geven we vertrouwen. Democratie hebben we echter ontwikkeld als systeem van georganiseerd wantrouwen omdat die reflexen bij niet natuurlijke omstandigheden (laten we het beschaving noemen) nou niet echt de verwachte resultaten deden opleveren. Zacht uitgedrukt.
Sta eens stil bij het idee van politiek als leidend. Dat is het niet, politiek volgt. Op druk, verbinding. Het reageert en voert uit. De enige vraag is waar het op volgt. Is daar een relatie met collectief belang en participatie, of selectief belang en invloed.
Afhankelijk van invulling daarbij volgt politiek de samenleving, of clubjes. De afgelopen paar decennia zijn we verschoven naar het tweede. De afgelopen tien jaar steeds sneller en breder. De crux zit hem daarbij in het iteratieve proces, het is geen nieuw fenomeen, we hebben het eerder meegemaakt. Wanneer we dan kijken naar hoe dat ging en hoe dat afliep, dan mogen we ons heel hard achter de oren krabben.
Er heeft iets van 20% van de kiezers op de VVD gestemd. Meer dan op andere partijen. Maar het is functioneel een minderheid. Dat is al iets om stil bij te staan. En dan is er nog menige pijnlijke verkenning van de partij in relatie met selectief belang, bestuurscultuur, gedrag, besluitvorming en - achter de politieke presentatie - het introduceren van beleidsfundamenten die raken aan de functionele vereisten van een geheel groter dan de som der delen.
Het is geen verandering of uitdaging uniek aan Nederland. We volgen op Angelsaksische lijnen (verklaarbaar, we nemen elk witboek, advies, draaiboek en kader rigoureus over). Nu ja, kijk eens op de grond hoe het er daar aan toe is inmiddels. Ik zou zeggen, er ligt wel wat baat in het niet herhalen van de fouten van anderen elders, en in het leren daarvan
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.