Alleen of met z'n tweeën is dus een totaal andere situatie dan als er ook een kind bij is. Alleen daarom al is 'hetzelfde' hier niet van toepassing. Zonder kinderen maakt het weinig uit of je na thuiskomst geen huis of baan of wat dan ook hebt. Maar als je ook de zorg voor een kind hebt, dan moet je voor een fatsoenlijke situatie voor je kind zorgen.Hercul3s schreef op maandag 21 september 2020 @ 09:55:
Heb niet alle reacties gelezen maar wil wel even reageren.
In 2018 hetzelfde gedaan (zonder kind, nu wel een dochtertje).
Precies. Het zal vermoedelijk vaak zijn dat je ondanks dat er een kind bij is lekker kunt reizen, dan dat het echt genieten is van en voor je kind. En dat het eerder is dat je kind het prima doet ondanks dat het uit haar vertrouwde omgeving is weggehaald dan dat ze zo blij is dat ze haar vriendinnetjes en school een half jaar niet meer ziet.StealthyPeanut schreef op maandag 21 september 2020 @ 10:14:
Leuk idee! En ambitieus van jullie om dit serieus te overwegen.
Ik persoonlijk zou er nooit voor kiezen om mijn jonge kinderen mee te nemen op zo'n reis. Het is een droom van papa en mama, maar van de kinderen totaal niet.
Dan zit je dus totaal niet in de zelfde situatie. Als je ontslagen wordt, heb je nog een vangnet zoals de WW en kun je aanspraak maken op een transitievergoeding. Als je terugkomt van reizen zonder werk, dan heb je dus écht niets.ID-College schreef op maandag 21 september 2020 @ 11:21:
Edit: ik lees hier veel mensen zeggen dat de economie slecht gaat en dat baankansen klein worden. Laat je daardoor niet belemmeren. Niemand geeft jou de garantie dat je volgend jaar alsnog niet werkloos bent. Als het zo slecht gaat als mensen beweren hier dan kan je ook je baan kwijt raken en dan zit je qua werk exact in dezelfde situatie (maar wel met een huis en geen ervaringen! Kan je ook alsnog weg)
Maar voor die conclusie hoef je niet eerst een halfjaar naar het buitenland. Tussen de regels door is wel te lezen dat TS ook totaal niet gelukkig is met de huidige situatie. Dan kun je daar ook nú gewoon aan werken. Soms kan dat ook met hulp van de werkgever.Wormaap schreef op maandag 21 september 2020 @ 11:28:
[...]
Dat is wel een érg negatieve kijk op zaken. Deels is het natuurlijk self-fulfilling, want mensen die tevreden zijn in hun 9-tot-5 bestaan zullen niet snel alles opgeven om er vandoor te gaan. Als ik kijk naar degenen die ik ken, dan heeft er één zich in Ijsland laten omscholen tot duikinstructeur om daar een tijd op die manier te werken. Inmiddels is'ie terug in Nederland en verdient nog steeds z'n geld met zijn passie. Een andere is teruggekomen in NL aan een nieuwe opleiding begonnen. Een derde heeft besloten om werk te maken van zijn droom om helikopterpiloot te worden, en verdient daar inmiddels zijn boterham mee. Nog een is tegenwoordig life coach, dus dat zul je wel te zweverig vinden
Is natuurlijk allemaal ontzettend anekdotisch, maar dit zijn stuk voor stuk mensen die juist in zo'n breekjaar tot de conclusie zijn gekomen dat al die veilige verworvenheden ze juist niet gelukkig maakten, en dat het met (veel) minder ook prima te doen is (op de fiets in Kirgizië heb je weinig luxe, I guess). Juist dat inzicht heeft ze het zetje gegeven om het risico te nemen de rest van hun leven te veranderen. Dat kun je 'aan elkaar koppelen met zweverige verhalen' vinden, en da's je goed recht. Maar dat hoeft zeker niet voor iedereen zo te zijn
Ik ken ook een hoop mensen die niet lekker op hun plek zaten en die vergelijkbare radicale carriereswitches hebben gemaakt op het moment dat er bij de werkgever bezuinigd moest worden. In plaats van 50k er doorheen te jagen zijn die in gesprek gegaan met de manager en zijn ze in de gelegenheid gesteld om met een mooie regeling een ander vak te kiezen.
Als je er nu niet aan toe komt om zelf over je situatie na te denken, neem dan een tijd vrij. Of ga bv 4 dagen werken ipv 5 en besteed die extra dag aan goed nadenken over wat je wilt.