Systemadmin schreef op donderdag 29 augustus 2019 @ 19:59:
[...]
Het laatste is zeker mogelijk, met zo een insteek sta ik er ook in. Ik zie het als inverstering en zou er later graag willen wonen met ‘mijn vrouw’ en kinderen later. Dan zou ik al toekomstproof zijn en tegen die tijd wellicht meer verdienen of twee inkomens hebben met twee personen in plaats van nu alleen ik. Maar je weet inderdaad nooit hoe het loopt, vandaar de risico.
Maar het gevaar daarbij is dat je ook niet weet wanneer je je partner vindt, onder welke omstandigheden. Stel dat zij de andere kant van het land woont, is ze dan wel bereid om naar jou toe te verhuizen? Sterker nog, zelfs al wonen jullie dichtbij, wie zegt dat zij bij jou wil intrekken? Misschien vindt ze haar eigen huis wel net zo leuk/mooi. Of wat je eigenlijk héél vaak ziet: vrouwen willen niet pertinent en voor lang/permanent bij hun man (en vice versa overigens om dezelfde reden!) intrekken omdat je dan nooit het gevoel krijgt dat het ook 'jouw' huis is. Hoe zeer je het ook naar je eigen zin probeert te maken, eigen spulletjes, je eigen inbreng qua inrichting etc. Het blijft voelen alsof je 'bij iemand' woont.
Wat je dan snel ziet is dat je dan toch weer samen gaat kijken naar een nieuwe woning, zodat je echt het idee hebt dat het van jullie samen is.
Dit is niet altijd het geval, maar onderschat dit gevoel absoluut niet. Ik kan er deels over mee praten, al scheelt het bij mij wel dat ik nu bij mijn vriendin woon in een appartement die nooit toekomstbestendig was geweest. Maar ik zie het ook in mijn eigen vriendengroep: beste vriend (omgeving Utrecht), wonend in een ruime eensgezinswoning, alles goed voor elkaar. Zijn vriendin (Rotterdam) en hij willen samenwonen, eerst al flink gedoe over waar ze dan heen gingen. Uiteindelijk kiezen ze er wel voor om in omgeving Utrecht te gaan wonen, een logische stap líjkt om daar gewoon in te trekken, no worries. Maar uiteindelijk gaan ze er nu toch voor om straks het huis te verkopen en samen iets nieuws te kopen in dezelfde omgeving.
Ik had zelf in 2008 een maisonettewoning van 70m2 in m'n eentje gekocht van mijn destijds modale salaris. Voor ik mijn vriendin ontmoette (anderhalf jaar geleden) heb ik zeker de laatste jaren overwogen om mijn huis te verkopen en iets anders te gaan kopen, om wat groter te wonen. Maar uiteindelijk heb ik er altijd van afgezien: het scheelde me ten eerste gedoe, ten tweede was het nog steeds prima voldoende in mijn eentje en ten derde wist ik bovenstaande toen ook al: als ik iemand zou ontmoeten waarmee ik uiteindelijk een stap verder mee wil, dan kost me dat nog een extra stap en extra gedoe.
Soms moet je op dat soort dingen niet wachten, het niet incalculeren en je eigen plan trekken want je kunt de toekomst ook niet voorspellen, maar uiteindelijk ben ik wel erg blij dat ik het zo heb aangepakt. Ik denk niet per se dat ik in mijn eentje in een iets groter huis nou zóveel extra woninggenot zou hebben gekregen, t.o.v. het prima appartementje waar ik altijd met veel plezier heb gewoon in mijn eentje. In die zin is het gras niet altijd groener. Nee nu heb ik het maar 1 keer hoeven te verkopen, ben bij mijn vriendin in haar huurappartement ingetrokken en in december krijgen we de sleutel van ons nieuwe droomhuis.
TLDR: als de anticipatie is dat je dit voor de toekomst koopt, namelijk jij en je toekomstige gezin, reken je niet te rijk, je kan je hoogstwaarschijnlijk op gaan maken voor alsnog een andere stap en mogelijke verhuizing. Dan blijft over dat je het puur nu voor jezelf doet, en ik vraag me echt af welke meerwaarde je dán nog hebt aan zo'n grote woning. Leuk al die lege kamers... Ga dan lekker gewoon goedkoper wonen, en ga als een malle sparen zodat je straks in één keer met je nieuwe vriendin een megaklapper kan maken (zoals ik nu ook heb gedaan).