Ik heb ook te doen met starters en de generatie die er nog aankomt straks (zeker met het nieuwe leenstelsel voor studenten)...
Imo is het een beetje een mix van timing, geduld, je eisenpakket en soms ook gewoon heel veel mazzel dat de stukjes ineen vallen.
Ben zelf in 2005 (op mijn 23e) gaan huren, klein flatje met een kamergenoot naast me waarmee ik keuken/douche/toilet meedeelde. Denk amper 20m2 voor de kamer zelf en betaalde dacht ik zo'n 300-325 euro alles inclusief.
3 jaar in 2008 later was ik inmiddels afgestudeerd, en had het wel weer gezien zo. Relatie met kamergenoot (tevens mijn beste vriend (nog steeds)) was overigens prima, maar ik was toe aan iets helemaal voor mezelf. Wilde eerst in dezelfde woonplaats weer gaan huren, kopen was geeneens een optie dat in me opkwam. Had ook heel specifieke wensen qua wijk etc, en ik merkte dat ik al snel last had van lange wachtlijsten. Tot iemand zei: ga eens praten met hypotheekadviseur, misschien dat je wel degelijk iets kan kopen. Zo gezegd, zo gedaan, en tot mijn verbazing kon het. Maximale hypotheek wat ik kon hebben was 172k; Maisonette van 150k gevonden, de rest heb ik aan k.k. en bouwdepotje meegefinancierd (kon toen allemaal nog makkelijk).
Achteraf gezien was dit allemaal nét voor de kredietscrisis en dat de markt een beetje instortte, dus toen nog op zijn top gekocht. Heb dit appartement 10 jaar aangehouden.... dit jaar verkocht. Tot die tijd single geweest, en sinds anderhalf jaar een vriendin, en ook daar heb ik nu veel mazzel mee nu we samen de volgende stap maken. Ik kocht destijds mijn woning met een modaal salaris, inmiddels is deze flink gestegen. Mijn vriendin heeft een goede baan als psychiater, dus dan groeien ineens de mogelijkheden.
Mijn huis met een kleine overwaarde verkocht, en inmiddels een ander huis gekocht samen. Nadeel is dat je nu ook wel weer een topbedrag (685k
) neerlegt, maar we hebben een prachtig vrijstaand huis gekocht waar we de rest van ons leven in blijven wonen, verwachten we (al weet je nooit hoe het loopt, maar dat is wel de intentie in elk geval
).
Ik denk overigens wel dat de waarheid ergens in het midden ligt als er wordt beweerd dat sommige mensen wel erg veeleisend zijn, 'entitled' zelfs, en dat ze alle keus hebben. Ik denk niet dat dat helemaal waar is, maar ik denk wel dat je zeker moet bedenken dat je ook niet heel de wereld kan hebben in je begin twintiger jaren, net klaar en net een baan. Het gaat zeker moeilijker dan vroeger denk ik wel, maar ook nu zul je het ermee moeten doen en niet meteen denken dat je de wereld zou moeten kunnen kopen. Destijds had ik ook wel graag een rijtjeshuis willen kopen in mijn eentje maar ik wist ook dat dat niet realistisch was. Dus kijk je wat je nog wel kunt kopen en dan doe je het daarmee, voordat je weer een stap verder zet. Die stap die ik nu zet is ook pas 10 jaar later gekomen. En nu wel enorme mazzel en geluk dat nu net de timing is dat ik met een partner een mooie nieuw duur huis kan kopen. Als ik in mijn eentje was geweest had ik misschien 260k kunnen betalen (met studieschuld) of ergens rond de 325-350 (zonder studieschuld) uit mijn hoofd als ik me niet vergis. Maar dat was ook al een mooie stap geweest waar ik ook wel lang voor heb moeten wachten en hard voor moeten werken.
Waarschijnlijk was ik dan toch nog wel even blijven zitten waar ik zit, en heb ik nu wel de stap gewaagd om het op deze manier te doen. (ook omdat ik altijd al heb gedacht dat ik nu de stap niet wilde maken met het risico om het heel snel nóg eens te moeten doen als ik toch een parnter zou krijgen).
Imo is het een beetje een mix van timing, geduld, je eisenpakket en soms ook gewoon heel veel mazzel dat de stukjes ineen vallen.
Ben zelf in 2005 (op mijn 23e) gaan huren, klein flatje met een kamergenoot naast me waarmee ik keuken/douche/toilet meedeelde. Denk amper 20m2 voor de kamer zelf en betaalde dacht ik zo'n 300-325 euro alles inclusief.
3 jaar in 2008 later was ik inmiddels afgestudeerd, en had het wel weer gezien zo. Relatie met kamergenoot (tevens mijn beste vriend (nog steeds)) was overigens prima, maar ik was toe aan iets helemaal voor mezelf. Wilde eerst in dezelfde woonplaats weer gaan huren, kopen was geeneens een optie dat in me opkwam. Had ook heel specifieke wensen qua wijk etc, en ik merkte dat ik al snel last had van lange wachtlijsten. Tot iemand zei: ga eens praten met hypotheekadviseur, misschien dat je wel degelijk iets kan kopen. Zo gezegd, zo gedaan, en tot mijn verbazing kon het. Maximale hypotheek wat ik kon hebben was 172k; Maisonette van 150k gevonden, de rest heb ik aan k.k. en bouwdepotje meegefinancierd (kon toen allemaal nog makkelijk).
Achteraf gezien was dit allemaal nét voor de kredietscrisis en dat de markt een beetje instortte, dus toen nog op zijn top gekocht. Heb dit appartement 10 jaar aangehouden.... dit jaar verkocht. Tot die tijd single geweest, en sinds anderhalf jaar een vriendin, en ook daar heb ik nu veel mazzel mee nu we samen de volgende stap maken. Ik kocht destijds mijn woning met een modaal salaris, inmiddels is deze flink gestegen. Mijn vriendin heeft een goede baan als psychiater, dus dan groeien ineens de mogelijkheden.
Mijn huis met een kleine overwaarde verkocht, en inmiddels een ander huis gekocht samen. Nadeel is dat je nu ook wel weer een topbedrag (685k

Ik denk overigens wel dat de waarheid ergens in het midden ligt als er wordt beweerd dat sommige mensen wel erg veeleisend zijn, 'entitled' zelfs, en dat ze alle keus hebben. Ik denk niet dat dat helemaal waar is, maar ik denk wel dat je zeker moet bedenken dat je ook niet heel de wereld kan hebben in je begin twintiger jaren, net klaar en net een baan. Het gaat zeker moeilijker dan vroeger denk ik wel, maar ook nu zul je het ermee moeten doen en niet meteen denken dat je de wereld zou moeten kunnen kopen. Destijds had ik ook wel graag een rijtjeshuis willen kopen in mijn eentje maar ik wist ook dat dat niet realistisch was. Dus kijk je wat je nog wel kunt kopen en dan doe je het daarmee, voordat je weer een stap verder zet. Die stap die ik nu zet is ook pas 10 jaar later gekomen. En nu wel enorme mazzel en geluk dat nu net de timing is dat ik met een partner een mooie nieuw duur huis kan kopen. Als ik in mijn eentje was geweest had ik misschien 260k kunnen betalen (met studieschuld) of ergens rond de 325-350 (zonder studieschuld) uit mijn hoofd als ik me niet vergis. Maar dat was ook al een mooie stap geweest waar ik ook wel lang voor heb moeten wachten en hard voor moeten werken.
Waarschijnlijk was ik dan toch nog wel even blijven zitten waar ik zit, en heb ik nu wel de stap gewaagd om het op deze manier te doen. (ook omdat ik altijd al heb gedacht dat ik nu de stap niet wilde maken met het risico om het heel snel nóg eens te moeten doen als ik toch een parnter zou krijgen).
My own opinion is enough for me, and I claim the right to have it defended against any consensus, any majority, anywhere, any place, any time. And anyone who disagrees with this can pick a number, get in line, and kiss my ass. - Christopher Hitchens