Furion2000 schreef op dinsdag 2 juli 2019 @ 12:14:
@
unezra je klinkt als een net persoon die met gemak solliciteert, sociaal veel dingen door heeft en niet over je heen laat lopen en je dus wat makkelijker vast kunt houden aan dit principe en het nooit ter discussie hebt gesteld.
Mja, ik vind solliciteren oprecht een leuke bezigheid.

Dat is misschien wel een verschil met veel mensen.
Ik kan heel erg genieten van een goed sollicitatiegesprek. Zowel als sollicitant, als wanneer ik aan de andere kant van de tafel zit. En inderdaad, ik laat niet over me heen lopen.
Nu doe ik dat wel en met het volgende voorbeeld, maar eigenlijk een retorische vraag;
Wat denk je dat er gebeurd als je de helft van 20, wat onzekere personen 3 sollicitatiegesprekken geeft waar ze moeten oefenen het maximale eruit te halen waar opvolgend alle 20 gaan solliciteren voor de 1e of 4e keer in korte tijd?
Je bent succesvoller als je getraind bent en voor wat onzekere personen is dat niet net zoals fietsen. Je probeert een terughoudende aanpak, agressievere aanpak of een relaxte houding en leert om te gaan met HR mensen en vakinhoudelijke mensen. Ik merk bijvoorbeeld dat een over the top enthousiaste aanpak met wat opschepperij over jezelf je sneller voorbij het eerste HR gesprek heen krijgt, daarna ga je met de vakinhoudelijke mensen aan de gang en komt er veel aan op jezelf en je vakinhoudelijke kennis.
Klopt. Dat blijft lastig maar ook sterk afhankelijk van wie je tegenover je hebt denk ik.
Ik geloof absoluut in sollicitatietrainingen voor diegenen die dat nodig hebben. Probleem met sollicitatietraingen is alleen dat er soms een universele waarheid word verkondigd en te weinig word gekeken naar de specifieke situatie. Er word een ruleset uitgedeeld "zo moet het", terwijl in mijn beleving het zo niet werkt.
(Note: ik heb zelf nooit sollicitatietraining gevolgd maar werd wel gedwongen iets te doen dat daar bij in de buurt kwam, een training om intakegesprekken te voeren. In feite is een intakegesprek natuurlijk een soort van sollicitatiegesprek, met dat verschil dat het gaat om inhuur ipv eigen personeel. Ik vond het geen succes. Voor mij was het, in mijn bleving, een van de minst waardevolle trainingen die ik ooit heb gehad. Sowieso kon ik niets met het "dit zijn de regels, zo moet je het voeren". Rot op. Ik voer het gesprek zoals ik vind dat het goed is en als het geen match oplevert, fine, dan pas ik blijkbaar niet op die plek in die organisatie.)
Maar ja, het is helaas wel waar dat in sommige vallen de grootste schreeuwers winnen.
Zelf maak ik me altijd meer zorgen om technische intakes. Juist daar kan het zijn dat ik minder goed uit de verf kom. Ik heb niet alle kennis paraat en het wil wel eens gebeuren dat ik niet op bepaalde termen kan komen. Zaag je me door over wat piefje X van palletje Y doet of welke hendel ik precies moet overhalen om lamp A te bedienen, kan het zomaar zijn dat ik in paniek raak en het klaar is met de antwoorden. Schiet ik in examen-stress-modus is het gedaan. Dan ben ik oprecht blij als ik je nog kan vertellen hoe ik heet, waar ik woon en waar ik geboren ben. (Ik heb ongelooflijk last van examenvrees, dus zodra iets gaat aanvoelen als examen, is het gebeurt.)
Zo heb ik een vriend die vakinhoudelijk ‘de beste van de klas’ is, maar een ramp met praten tegen HR mensen, daardoor al 2 leuke kansen misgelopen en nu een job waarvoor hij 4 uur per dag moet rijden en geen prospect in ziet, puur omdat hij wilde gaan werken. Hij kwam niet door die eerste selectie gesprekken heen. Meerdere sollicitaties kan hem helpen om zichzelf beter te promoten in die gesprekken waarin hij zichzelf moet promoten. Dit in plaats van te gaan denken dat je niet goed genoeg bent, wat veel mensen doen, en je wensen naar beneden schaalt. Toch wel de struggle bij veel banen waarvoor de bedrijven niet voor je in de rij staan.
Wat ik triest vind aan dat verhaal, is dat die sollicitatiecommissie daar niet doorheen prikt. Ik heb het geluk zelf een paar keer in een sollicitatiecomissie te mogen zitten en hard mijn best gedaan alle fouten die ik eerder in gesprekken als sollicitant zag, te vermijden.
Kortom, ik heb geprobeerd te luisteren en de stille sollicitanten uit hun schulp te krijgen, de schreeuwers wat minder hard te laten schreeuwen en te kijken naar de persoon achter de sollicitant. Aan de andere kant ben ik ook net zo hard afgegaan op de eerste indruk in de eerste 5 minuten. (Maar, nadrukkelijk, daarbij wel heel erg gelet op allerlei nonverbale communicatie.)
En nu ik het zo type is het verschil tussen ons eigenlijk niet zo groot, waar ik doel op die dramatische ‘HR gesprekken en zakelijke salarisonderhandelingen’ heb jij het misschien wel over de ‘vakinhoudelijke gesprekken’? Waar het eerste survival of de boldest inhoud is de ander survival of the best. Waar veel bij het eerste moeten oefenen, komt dat tweede vaak van nature. Misschien zit ik mis….
Lastig.
Ik realiseer me dat ik misschien redelijk mijn eigen manier van solliciteren heb en steeds meer durf te accepteren dat het niet met iedereen een match kan zijn. Aan de andere kant vind ik het oprecht naar als ik een gesprek niet tenminste positief kan eindigen. Ik kan daar echt lang van wakker liggen.
Hoe dan ook ben ik niet de boldest en probeer ik in welk gesprek dan ook, gewoon mezelf te zijn. Weg met alle regeltjes, weg met "het heurt zus en zo", gewoon, ik zit daar als mezelf. Natuurlijk probeer ik mezelf wel te verkopen en bepaalde zaken heel zakelijk en rationeel aan te pakken.
Dat vind ik het lastige aan solliciteren. Het is niet zuiver een zakelijke aangelegenheid. Het is enerzijds zoeken naar een persoonlijke match (immers, je zit 8+ uur per dag op je werk, zonder persoonlijke match word ik iig niet gelukkig), anderzijds gaat het ook om knikkers en een valide businesscase. Personeel word niet aangenomen om alleen maar persoonlijk goed in het team te passen, maar ook om direct of indirect geld te verdienen voor de organisatie. Aan de andere kant werk je niet enkel bij een bedrijf voor de gezelligheid (dan kun je beter vrijwilligerswerk gaan doen), maar ook om geld te verdienen.
En ja, aan die zakelijke kant durf ik best hard te zijn. "Wat ben ik waard en voor welk bedrag kan ik mijn dienst verkopen."
Ik blijf wel van mening dat dit soort principes anno 2019 vaker ter discussie gesteld mogen worden. Zo had ik uit principe tussen mijn afstuderen en eerste baan geen uitkering aangevraagd, omdat ik dit nog niet ‘verdient’ had vond ik. Nu betaal ik mij scheel aan belasting en doet elk verhaal in de trant van ‘ik ga niet meer dan 15 uur werken want dan raak ik mijn huursubsidie kwijt’, mij terugdenken aan dat principe.
Al met al moeten we het dan misschien op het volgende houden;
– 1e HR selectie gesprekken: ga deze oefenen, word beter in jezelf promoten/verkopen en misschien kom je wel wat beters tegen.
– 2e vakinhoudelijke gesprek: ga hiermee verder als je interesse hebt.
– 3e salarisonderhandeling: wees zakelijk, standvastig, zorg voor een goede voorbereiding en durf ook een goed ogende baan te laten lopen als ze je proberen te bedotten of jij niet je doelen haalt die je van te voren voor jezelf hebt opgeschreven.
Eens. Maar ik denk wel dat het wat betreft het eerste, goed is om wanneer nodig daar een specifieke training voor te volgen. Ook al heb ik daar nadrukkelijk mijn reserves bij. Aan de andere kant is het ook niet erg om eens een keer ergens op gesprek te gaan om te kijken of het wat is, zonder dat je meteen 100% voor die baan gaat.
Waar ik op tegen ben, is zuiver een spek en bonengesprek. Enkel solliciteren om het solliciteren, zonder dat je ook maar enige interesse hebt in de baan. Er moet zeker een kans op een match in zitten, anders is het verspilde tijd en energie, van beide partijen.
Maar zeker is oefenen en praten over een juiste strategie belangrijk.
Dat geld eigenlijk voor alle stappen.
De laatste stap is een lastige, zelf zou ik als ik de keuze heb liefst die laatste stap enkel met HR doen, niet met mijn toekomstig manager of collega's. Juist omdat salarisonderhandeling in mijn beleving wél een zuiver zakelijke aangelegenheid is, koppel ik dat het liefst los van de andere gesprekken. Het lijkt me ongemakkelijk om hard te onderhandelen in salaris, terwijl je een paar maanden later direct met diegene moet samenwerken.
Aan de andere kant, ik heb bij mijn hudige functie met mijn (toen toekomstig) manager onderhandeld over mijn salaris en dat heb ik JUIST gebruikt om een capaciteit van mij te demonstreren.

Die eerste onderhandeling vond ik heel leuk en interessant. Later (vorig jaar), heb ik opnieuw moeten onderhandelen maar daar had ik meer moeite mee. We zaten op dat moment in een conflictueuze situatie. Zijn er prima uitgekomen, maar ik vond het heel moeilijk om enerzijds keihard zakelijk te moeten onderhandelen met mijn manager, tegelijkertijd te willen praten over wat de ontstane situatie met mij persoonlijk deed. (Dat kon niet met HR, we hebben geen HR afdeling.) Die laatste onderhandelingen had ik dus liever gevoerd met een andere partij dan mijn manager. (Maar, weer een nuancering: Ik héb daar mijn tanden moeten laten zien en tegelijkertijd heeft dat misschien ook juist wel weer geholpen bij de verstandhouding die we op dit moment hebben. Die is beter dan ooit en een van de redenen waarom ik het soms oprecht lastig vind dat de kans groot is dat ik medio volgend jaar afscheid neem.)
Ná Scaoll. - Don’t Panic.