Anoniem: 116604 schreef op dinsdag 28 november 2017 @ 20:23:
[...]
Pardon? Welke aandacht in welke publieke ruimte? Radio, tv, krant: afnemende invloed; of je moet een tv-zender kijken die is opgezegd als advertentiekanaal. Gelukkig kunnen we die heel simpel wegzappen. Lokale advertentiekrantjes: komen alleen je huis binnen als je dat wilt. Straatreclame lijkt ook allang niet meer wat het geweest is. Zelfs steigerreclame is ondertussen flink aan banden gelegd. Blijft over: het internet... en ik vind het lastig om dat als 'publieke ruimte' te moeten zien. Het is wel erg gelokaliseerde publieke ruimte dan. (Bovendien geldt daar simpelweg: als advertenties te schreeuwerig worden en de content gaan overheersen, mijden mensen bepaalde plekken, of installeren eigenlijk heel oneerlijk een adblocker.)
Hier heb je wel gelijk in. Ik heb nog eens zitten nadenken en op tv is de hoeveelheid reclamezendtijd gereguleerd en als je bedrijf op een zichtlocatie hebt en daar gebruik van wilt maken door een reclamebord te verhuren
is dat ook niet bepaald simpel. (En terecht overigens, afleidend geknipper heb ik niet nodig als ik achter het stuur zit).
Volgens mij redeneer je nu naar je doel toe. Ik let niet eens op advertenties, laat staan dat ik zie dat het om concurrenten gaat die elkaar uit de markt proberen te troeven in een 'loudness war'. Bovendien: reclamebudgetten zijn echt eindig; en de vraag is of je je doelgroep—wie dat dan ook zijn moge—niet op een financiëel slimmere manier kunt benaderen. Dat zijn niet de kenmerken van een 'loudness war'.
Wat ik meer bedoel is dat je binnen een reclameblok op bijvoorbeeld tv niet opvalt als je niveau van prikkeling significant lager is dan dat van de andere spotjes in het blok. Tegelijk begrijp ik dat ergens ook wel, je moet aandacht trekken bij een populatie die sowieso al in toenemende mate prikkelverslaafd is. Wat vervolgens overigens wel weer mede komt door sociale media die op advertentie-inkomsten drijven.
Dan heb je het over 'grenzen verleggen ten koste van de privacy': welke grenzen en welke privacy precies? Er is niets fundamenteels veranderd in hoe adverteerders te werk gaan sinds ze gebruikers begonnen te traceren met cookies. Juist doordat cookies als onherroepelijk 'evil' werden afgeschilderd zitten we nu in de penarie met haast niet te blokkeren canvas-tracking en meer van dat soort ongein. In plaats van dat overheden doorpakten met het zinnige idee websites cookie-loos en cookie-bevattend te laten zijn... stonden ze toe dat privacyvoorvechters de zaak opnieuw eenzijdig blokkeerden. Doodzonde eigenlijk. Privacy? Ook daarin kan ik bepaald niet een trend van grensverleggende activiteiten ontdekken. Niet door adverteerders in ieder geval. (Ik laat malwarebesmettingen door slechte beveiliging even achterwege. Slechte beveiliging tref je immers overal aan.)
Wifitracking bijvoorbeeld. Of reclameborden met camera's op stations. Of plannen om bij lineaire tv te gaan volgen waar de klant zoal naar kijkt om reclameblokken klantspecifiek te maken.
En waar refereer je precies naar met "met het zinnige idee websites cookie-loos en cookie-bevattend te laten zijn"?
Ik denk eerlijk gezegd dat jouw insteek in deze voornamelijk DWIM is. Ik daag je uit: schrijf eens een zinnig kader op. Gewoon, zoals jij ziet wat het 'speelveld' mag/moet zijn.
Qua privacy is dat niet zo moeilijk, namelijk gewoon geen gespioneer. GDPR is alvast een stap in de goede richting. Verder vind ik dat gewaarborgd moet worden dat personen gerechtigd zijn zich aan reclame te onttrekken als stok achter de deur om ervoor te zorgen dat je bijvoorbeeld op een DVR ineens geen reclame meer mag doorspoelen omdat de industrie dat juridisch afgedwongen heeft.
Een aspect dat ik misschien wel het belangrijkste vind is het manipulatieve karakter van reclame. Uit
een opiniestuk:
The power and pervasiveness of advertising helps to explain, I believe, the remarkable figure I stumbled across last week while reading the latest government spreadsheet on household spending. Households in the UK put an average of just £5.70 a week, or £296 a year, into savings and investments. Academic research suggests a link between advertising and both consumer debt and the number of hours we work. People who watch a lot of advertisements appear to save less, spend more and use more of their time working to meet their rising material aspirations. Burdened by debt, without savings, we are less free, less resilient, less able to stand up to those who bully us.
Invention is the mother of necessity. To keep their markets growing, companies must keep persuading us that we have unmet needs. In other words, they must encourage us to become dissatisfied with what we have. To be sexy, beautiful, happy, relaxed, we must buy their products. They shove us on to the hedonic treadmill, on which we must run ever faster to escape a growing sense of inadequacy.
Simpel gezegd zie ik graag een verbod op manipulatieve reclame die je het gevoel geeft dat je iets mist terwijl het helemaal niet zo is. Ik realiseer me dat het in de praktijk erg lastig is om te bepalen waar die grens ligt omdat het bekend maken van je product in zichzelf al het gevoel kan opwekken dat je het wilt hebben. Wat denk ik het meest haalbare is is het verbieden van het doen van (impliciete) beloftes over het product die niet waar zijn. Zoals bijvoorbeeld de drommen vrouwen die achter je aan zouden moeten rennen na het gebruik van Axe.
Eigenlijk betekent het vooral dat we überhaupt het economische systeem moeten omgooien dat drijft op mensen die, op een wereld met eindige resources, blijven consumeren en waarin mensen dus continu geprikkeld moeten worden om dat ook te blijven doen. Dan is de reclame-industrie eigenlijk eerder een symptoon/katalysator dan een oorzaak. Met jezelf zoveel mogelijk aan reclame onttrekken kun je echter wel alvast mooi zand in die machine strooien

.