Ik besloot vandaag mijn zoontje zelf naar school te brengen aangezien mijn agenda dit toeliet.
Daarom besloot ik ook nog een laatste maal even te posten om te kijken of ik haar kon spotten, en dat is gelukt. Nadat ze haar dochtertje weggebracht had heb ik haar (en haar vriend) even aangesproken, handje geschud, me voorgesteld en uitgelegd wat ik kwam doen.
Het was/is inderdaad een beetje een ... typetje. Denk aan een bekende Nederlandsche TV-familie beginnend met de T
. Maar haar vriend was erg vriendelijk en begreep mijn initiatief volledig.
Ik heb haar haar kant van het verhaal laten doen, logischerwijs de stappen nalopend en door het stellen van sturende vragen zelf tot de conclusie laten komen dat wat ze deed, eigenlijk helemaal fout was. Ze voelde zich in haar recht omdat ze van de man in het witte autootje voorrang 'kreeg'. Ik heb toegelicht dat die man misschien gewoon overdonderd was, of besloot dat hij de situatie het beste kon ontwapenen gezien de manier waarop zich (een beetje té) assertief gedroeg. Toen vond ze dat er wel 'twee personen fout waren' en niet alleen zij zelf. Navraag en een vragende blik van mijn kant ontlokten de uitspraak dat mijn vrouw ook fout was. Waarom dan? "Nou, ze 'hing uit het raam te schreeuwen naar me" lichtte ze toe. Ok, maar welke verkeersfout maakte ze dan? "Nou, schreeuwen". Vergeef me, maar de laatste keer dat ik de verkeersregels er op na sloeg was schreeuwen in je auto nog geen verkeersmisdrijf. Nee ok, tot die conclusie moest ze toch ook komen. Ik toonde begrip voor haar reactie op het schreeuwen van mijn vrouw (ik vond dat het geen zin had te proberen dit punt ook te 'winnen') en ging verder met bespreken van de situatie: Zij vond dat ze met de man de witte auto had 'onderhandeld' dat ze er langs mocht, maar daar heeft het verkeer daar achter natuurlijk geen boodschap aan, jij neemt voorrang waar je dat niet hebt, en dus kun je daar zo'n reactie wel op verwachten.
Haar vriend was het hier helemaal mee eens en gaf dat ook aan. Ik heb verder uitgelegd dat ik vanavond aangifte wilde gaan doen, niet omdat ik die spiegel nou zo boeiend vind, maar omdat ik haar niet kon vinden, dat ik het jammer had gevonden als het daartoe moest leiden, en dat ik blij was haar nu gevonden te hebben om het te spreken.
Gaandeweg het gesprek kalmeerde ze steeds meer, heeft ze meerdere keren aangegeven inderdaad fout te hebben gezeten, het nu op een andere manier aanpakt (ze rijd nu via een andere route aan, zodat ze de voorrangs-route over de brug terug kan nemen), en toonde begrip voor onze zorgen over een dergelijk opgefokte houding in het verkeer waar zoveel kinderen bij aanwezig zijn die (fout, maar niks aan te doen) kriskras over de weg wandelen daar. Assertief zijn: Prima, maar weten wanneer je een keer extra tot tien moet tellen is in deze verkeerssituaties een groot goed.
Ik heb haar ook de tip gegeven om eens een dashcam te overwegen, omdat ik zelf gemerkt heb dat ik daarmee een hoop woede/frustratie bij mezelf heb weg kunnen halen, simpelweg vanwege de wetenschap dat als er mij onrecht aangedaan word, ik het in ieder geval op beeld heb. Ze beaamden dit beiden na een kort uitstapje over de (terechte of onterechte laat ik in het midden) beschermde status van 'zwakke verkeersdeelnemers' in het verkeer.
Al met al heb ik een goed gevoel over de oplossing: Ze waren beiden blij en opgelucht dat ik de moeite heb genomen ze zelf op te sporen, dat ik geen aangifte meer hoef te doen, dat ze ook hun ei kwijt konden en dat ze op een vriendelijke manier de 'juiste weg' getoond werden in plaats van via een proces, boete of whatsoever. Ze gaf aan geen wrok of woede te hebben en gewoon vriendelijk met ons om wil blijven gaan als we elkaar tegenkomen op school.
Sorry aan alle tweakers voor de minder spectaculaire manier van afhandelen, en mocht ik de persoon vinden die mijn auteursrechtelijk beschermde materiaal heeft gepirateerd aan dumpert laat ik dat zeker nog even weten
.
Daarom besloot ik ook nog een laatste maal even te posten om te kijken of ik haar kon spotten, en dat is gelukt. Nadat ze haar dochtertje weggebracht had heb ik haar (en haar vriend) even aangesproken, handje geschud, me voorgesteld en uitgelegd wat ik kwam doen.
Het was/is inderdaad een beetje een ... typetje. Denk aan een bekende Nederlandsche TV-familie beginnend met de T
Ik heb haar haar kant van het verhaal laten doen, logischerwijs de stappen nalopend en door het stellen van sturende vragen zelf tot de conclusie laten komen dat wat ze deed, eigenlijk helemaal fout was. Ze voelde zich in haar recht omdat ze van de man in het witte autootje voorrang 'kreeg'. Ik heb toegelicht dat die man misschien gewoon overdonderd was, of besloot dat hij de situatie het beste kon ontwapenen gezien de manier waarop zich (een beetje té) assertief gedroeg. Toen vond ze dat er wel 'twee personen fout waren' en niet alleen zij zelf. Navraag en een vragende blik van mijn kant ontlokten de uitspraak dat mijn vrouw ook fout was. Waarom dan? "Nou, ze 'hing uit het raam te schreeuwen naar me" lichtte ze toe. Ok, maar welke verkeersfout maakte ze dan? "Nou, schreeuwen". Vergeef me, maar de laatste keer dat ik de verkeersregels er op na sloeg was schreeuwen in je auto nog geen verkeersmisdrijf. Nee ok, tot die conclusie moest ze toch ook komen. Ik toonde begrip voor haar reactie op het schreeuwen van mijn vrouw (ik vond dat het geen zin had te proberen dit punt ook te 'winnen') en ging verder met bespreken van de situatie: Zij vond dat ze met de man de witte auto had 'onderhandeld' dat ze er langs mocht, maar daar heeft het verkeer daar achter natuurlijk geen boodschap aan, jij neemt voorrang waar je dat niet hebt, en dus kun je daar zo'n reactie wel op verwachten.
Haar vriend was het hier helemaal mee eens en gaf dat ook aan. Ik heb verder uitgelegd dat ik vanavond aangifte wilde gaan doen, niet omdat ik die spiegel nou zo boeiend vind, maar omdat ik haar niet kon vinden, dat ik het jammer had gevonden als het daartoe moest leiden, en dat ik blij was haar nu gevonden te hebben om het te spreken.
Gaandeweg het gesprek kalmeerde ze steeds meer, heeft ze meerdere keren aangegeven inderdaad fout te hebben gezeten, het nu op een andere manier aanpakt (ze rijd nu via een andere route aan, zodat ze de voorrangs-route over de brug terug kan nemen), en toonde begrip voor onze zorgen over een dergelijk opgefokte houding in het verkeer waar zoveel kinderen bij aanwezig zijn die (fout, maar niks aan te doen) kriskras over de weg wandelen daar. Assertief zijn: Prima, maar weten wanneer je een keer extra tot tien moet tellen is in deze verkeerssituaties een groot goed.
Ik heb haar ook de tip gegeven om eens een dashcam te overwegen, omdat ik zelf gemerkt heb dat ik daarmee een hoop woede/frustratie bij mezelf heb weg kunnen halen, simpelweg vanwege de wetenschap dat als er mij onrecht aangedaan word, ik het in ieder geval op beeld heb. Ze beaamden dit beiden na een kort uitstapje over de (terechte of onterechte laat ik in het midden) beschermde status van 'zwakke verkeersdeelnemers' in het verkeer.
Al met al heb ik een goed gevoel over de oplossing: Ze waren beiden blij en opgelucht dat ik de moeite heb genomen ze zelf op te sporen, dat ik geen aangifte meer hoef te doen, dat ze ook hun ei kwijt konden en dat ze op een vriendelijke manier de 'juiste weg' getoond werden in plaats van via een proces, boete of whatsoever. Ze gaf aan geen wrok of woede te hebben en gewoon vriendelijk met ons om wil blijven gaan als we elkaar tegenkomen op school.
Sorry aan alle tweakers voor de minder spectaculaire manier van afhandelen, en mocht ik de persoon vinden die mijn auteursrechtelijk beschermde materiaal heeft gepirateerd aan dumpert laat ik dat zeker nog even weten