defiant schreef op zaterdag 28 oktober 2017 @ 13:35:
[...]
Interessant, ik heb me ook altijd verbaast over hoe in het huidige economische systeem boeren als familiebedrijf nog steeds hebben kunnen overleven en niet zijn opgeslokt in een grote agrarische bedrijven, waarover veel directe controle kan worden uitgeoefend.
Voor een groot deel juist vanwege de kracht van het familiebedrijf. Conservatief gedrag, vaak afwijzing van het buiten, kracht halen uit het binnen. Dat schept een inherente weerstand tegen methodiek zoals dat wel gewerkt heeft (weer die Rabobank) bij de grote familiebedrijven in bijvoorbeeld de sectoren van toerisme en nijverheid. Maar daar zit een stukje wet remmende voorsprong, op gegeven moment is er op zijn minst een perceptie van geen potentieel. En dan loopt de familiefocus langzaam leeg. Kost een generatie of twee, maar het is een patroon. In de kern is het een kwestie van perspectief op toekomst hebben. Heel menselijk.
Er valt de Nederlandse banken veel te verwijten de afgelopen veertig jaar in lange termijn visie op sectorale beheersing. Maar goed, dat is een heel ander topic.
[...]
Ik blijf sceptisch aangezien in algemene zin je proactief voorbereiden op toekomstige scenario's vaak een negatief economisch effect hebben in het heden. Daarnaast raakt ecologie op een fundamenteel niveau aan onze uitgangspunten van zowel bevolking en mogelijke welvaart. Het beeld wat ons wordt voorgeschoteld hierin klopt vaak niet. Zoals bijvoorbeeld rijke beroemdheden aan de wereld willen laten zien dat ze 100% duurzaam kunnen leven, door een investering te doen die zowel onbetaalbaar is voor het gros van de wereldbevolking en niet schaalbaar is.
Bekijk het iets meer eenvoudig. Wat jij noemt als proactief voorbereiden op toekomstige scenario's met als prijs een negatief economisch effect in het heden is eigenlijk iets heel normaal.
Dit heet keuzes maken ten aanzien van investeringen.
Op dit moment investeert het deel van de sector waar het echte werk gedaan wordt in lobby en politieke vertegenwoordiging wat geen behartiging geeft.
Mijn suggestie hier is dan ook dat je de investering die je hoe dan ook maakt ergens anders op gaat richten. De kosten van die investering, die heb je toch.
Al de rest van big picture scenario's zijn hoe dan ook een afgeleide van of volgen op de basistrend van keuzegedrag. Al de labels en terminologie zijn variabelen van later op de lijn.
Als we ons iets aantrekken van dit probleem, zijn er imho uiteindelijk 2 consequenties, om zowel de kwaliteit als duurzaamheid (om die term maar te gebruiken) te waarborgen zal de output minder zijn en het prijsniveau hoger. Minder output is sowieso een gegeven omdat we moeten accepteren dat we niet elke vruchtbare grond kunnen omzetten naar agricultuur.
Als ik eerlijk mag zijn, ik betwijfel of de output echt minder zal moeten zijn. Maar ik zie dat niet als een traditioneel discussiedrama van schaalvergroting, kaalslag of externe diversificatie.
Ik zie hier juist een rol voor innovatie, technologie, bewustzijn en algemene ontwikkeling. Wat ook kwaliteit én duurzaamheid ten goede kan komen.
Maar dit is opnieuw een kwestie van bewustzijn en inzicht.
Prijsniveau's zullen hoe dan ook hoger liggen, maar of dat echt zo veel voeten aan de grond heeft in deze sector, dat trek ik in twijfel. Zolang we op de huidige algemene lijnen van ontwikkeling zitten volgt voor de volgende twee generaties hoe dan ook een diep wortelen van segregatie op geo- en socio-economische basis zoals we dit kenden in de 19e eeuw. Kwaliteit en duurzaamheid in correlatie tot consumptief vermogen, waarom denk je dat een ING en Rabobank spreken van een stringent beperkt economisch potentieel voor de combinatie van volume, kwaliteit en duurzaamheid van voedingsindustrie. Ze weten dat de combinatie van die drie een inkomensbeperkte markt gaat zijn. Enfin, ook dat wordt al snel een heel ander onderwerp.
Laat ik dit zeggen, ik zie juist met de voetafdruk van de landbouwsector aanwezig binnen het Nederlandse technologisch-economisch potentieel opties. Zowel voor volume, kwaliteit als duurzaamheid. Maar dit vereist keuzes ten bate van - opnieuw - investeringsgedrag. En dan komen we opnieuw uit bij de valstrik voor de sector op dit moment van hun keuzes in lobby en politieke vertegenwoordiging.
Hogere voedselprijzen hebben een groot economisch bijeffect, als dit 1:1 wordt door belast gaat het gemiddelde besteedbare inkomen van mensen omlaag. Wat in de praktijk minder consumptie betekend van goederen en diensten, wat op haar beurt weer een negatief effect heeft op de economisch groei en welvaartsgeluk van mensen.
En je loopt het risico dat men zichzelf uit de markt prijst, aangezien het buitenland nog wel voedsel produceert op een niet duurzame manier.
Niet zuur bedoeld, maar bezie dit even vanuit perspectief van bank, financier, traditioneel investeerder, politiek vertegenwoordiger of lobbyist. What's the problem. Ja, de boer ziet het probleem. Maar deze partijen niet. Integendeel, dit schept mechanismen en instrumentatie om druk uit te oefenen voor beheersing.
Zeker, er zijn nog wel collectieven binnen de Nederlandse landbouwsector, maar in hoog tempo zijn die flink van aard aan het veranderen. Het zwaartepunt binnen die collectieven is al flink aan het verschuiven geweest.
In abstract zin is het probleem wat goed is in een wereld met surplussen op het gebied van energie, grondstoffen, land en ecologie meestal juist slecht/contraproductief is als deze surplussen verdwijnen. Bijvoorbeeld een booming bevolkingsgroei was enorme catalyst in tijden van surplussen in de jaren 60 in het westen, maar dat z.g.n. demografische dividend betaald zich nu niet uit in 3e wereldlanden waar bijna alle resources beperkt zijn, integendeel zelfs.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Dat geldt ook voor landen en staten. Je kan enkel afhankelijkheden en uitdagingen die over grenzen heen gaan écht aanpakken als je zelf iets hebt om te laten zien, de luxe hebt om compromis te maken én koploper bent in ontwikkelingen die niet haaks staan of inbreuk maken op al die gedeelde vereisten van functionaliteit, stabiliteit en groei.
Nederland heeft hierin gefaald, volledig. In plaats van de koppen bij elkaar te steken zoals in het tweede decennium na de Tweede Wereldoorlog om op eigen voorwaarden een nieuwe cyclus te scheppen waar we welvaart konden genereren met breed draagvlak kiezen we tegenwoordig voor theater, afleiding, misleiding, perverse partijpolitiek en de illusie van status quo.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.