Leuke reactie, 11supplier. Ik heb ook de waarheid niet in pacht - het is een leuk onderwerp.
11supplier schreef op maandag 30 oktober 2017 @ 10:31: De meest aannemelijke verklaring waarom de symptomen correleren is een gezamenlijke oorzaak, ofterwijl een psychische ziekte.
Mensen die somber zijn slapen gemiddeld vaker slecht en hebben vaker gewichtsverlies. Als je zou zeggen je hebt die 3 symptonen dus je bent depressief (en niet andersom). Hoe verklaar je dan dat al die waardes zo sterk correleren?
De gemiddelde bereikte leeftijd van de mens, het aantal walvissen in de japanse zee, en de rekencapaciteit van intel-processoren zijn in de afgelopen 5 jaar ook hoog gecorreleerd (jaja, het gaat beter met de walvissen), en er is, net zoals bij gezamenlijk of tegelijk optredende somberheid en moeheid, geen enkele dwingende reden om 'een gezamenlijke oorzaak' aan te nemen. Dit is nu juist precies het punt waar verstandige wetenschappers op dit moment naartoe gaan: laat het geloof in het grote allerverklarende achterliggende construct (de "stoornis") nou eens wat meer los, en ga bijvoorbeeld uit van een
netwerktheorie, waarbij je oog hebt voor vragen als: goh, hoe hangt moeheid eigenlijk met somberheid samen? Kan het zijn dat je door somberheid niet goed in slaap valt? Kan het zijn dat je daardoor moe bent?
Kan het zijn dat slecht slapen te maken heeft met gewichtsverandering en prikkelbaarheid? Kijk, en dan kan je zwaartepunten gaan leggen, per client, en gericht invalshoeken voor een behandeling gaan zoeken.Inter-symptoomrelaties zijn interessanter dan vermeende causale verbanden met vermeende overkoepelende constructen. Ik ben niet bekend met onderzoeken die middels factoranalyse de verschillende DSM-etiketten of zelfs categorieen eruit laten komen, binnen een brede klinische populatie dan. Ik vind het een extreem interessant idee en als zulk onderzoek bestaat zou ik er graag van horen. Maar dan heb ik het over een situatie waarin de verchillende stoornissen ook daadwerkelijk onderscheidbaar elk hoge factorladingen hebben. Als je weet dat PTSS en depressie 85% commorbiditeit vertonen - dan zie ik het somber in met een dergelijke analyse. De zogenaamde "stoornissen" zijn labels van mensen die graag labelen door 1] domweg gewoonte 2] voor de verzerkering 3] voor onderzoek 4] complexiteit reduceren tot behapbaar klusje.
Voorbeeld 1
Om het duidelijk te maken zal ik een ander construct pakken waarin het niet correleert. Stel je pakt de term ''rotjeugd'. Iemand heeft een rotjeugd gehad: Geen vriendjes op school, geslagen in zijn jeugd, ouders op jonge leeftijd verloren. Je concludeert jij hebt a, b en c mee gemaakt, dus jij hebt een rotjeugd. a, b en c correleren niet met elkaar. Het geslagen worden in je jeugd vergroot niet of nauwelijks de kans dat jij je ouders op jonge leeftijd verliest. Er zit geen rotjeugd in jou die zich uit in verschillende events, maar jij hebt verschillende events meegemaakt en daarom vinden we dat jij een rotjeugd had.
Ofterwijl jij maakt x mee dus conclusie jij hebt een rotjeugd
omgekeerd is dit niet logisch (jij hebt een rotjeugd dus ging er een ouder dood)
Ik ben het met je eens dat de drie verschillende jeugdtrama's vermoedelijk niet correleren - al zal er zeker een verband zijn tussen geslagen worden en niet goed vriendjes kunnen maken. Maar ik snap niet precies waar je naar toe wilt. Jeugdtrama's hoeven niet te correleren om toch samen te kunnen werken iemand zich later onveilig, wantrouwend, angstig, en alleen te laten voelen.
Voorbeeld 2
Stel je pakt een construct als 'verlegen'. Het verlegen zijn zit in jou, daarom zit je alleen op een feestje, kan je niet met meisjes praten en mislukt je sollicitatie. De causaliteit is dat er ergens verlegenheid in jou zit en daarom vertoon je al die verschillende gedragingen. Het correleert dus wel. Ook al kan je verlegenheid niet gelijk zien met een hersenscanner, kan je verlegenheid wel indirect meten en concluderen dat iemand verlegen is, net zoals je kan concluderen dat iemand hoofdhaar heeft.
Ufterwijl jij bent verlegen dus jij hebt moeite met praten met mensen.
Zo werkt ook de gameverslaving
Zo kan ook game-verslaving verklaren waarom 'iemand niet buiten komt', 'voor werk overgeeft' tot '3 uur 's nachts door-gamed', maar er zijn ook andere verklaringen (ambitie op een pro-gamer te worden, weinig slaap nodig + willekeurige aandoening waardoor overgeven, depressie).
Goeie voorbeelden waarbij er meerdere verklaringsmodellen zijn voor hetzelfde gedrag. Alleen op een feestje zijn kan ook komen omdat iemand juist vier uur intensief heeft staan kletsen op datzelfde feestje en even uit wil blazen. Hoeft niets met verlegenheid te maken te hebben. Niet met meisjes praten (a la verleiden) kan ook verklaard worden vanuit homoseksualiteit, even ervanuit gaan dat de betreffende persoon een man is. Het niet buiten komen kan ook veroorzaakt worden door een psychose waarbij de persoon denkt neergeschoten te worden door de CIA. Het kan ook te maken hebben met een eergister gebroken been.
Dus de les is: ook al zie je de symptomen 1] gamed veel 2] heeft moeite met op werk komen 3] maakt het vaak erg laat: dat is
geen bewijs dat er bij die persoon sprake is van een 'gameverslaving'. Het kan net zogoed zijn dat het veel gamen gewoon een uitingsvorm is van interesse - wellicht is het zelfs wel een nieuwe carriere als streamer (pewdiepie?) in wording. Het moeite met op werk komen kan door motivatieproblemen met het werk komen, omdat de andere cariere als progamer meer lonkt, het kan zijn dat er geen financiele problemebn zijn 3] hangt gewoon samen.
Kortom: de term 'gameverslaving' is vrijwel geheel zinloos. Het is een soort dooddoener, een koppig simpel proberen te maken wat niet simpel is. Het suggereert voor het individu in kwestie verklaringsmodellen voor symptomen die helemaal niet hoeven te kloppen. En belangrijkste van allemaal: het suggereert dat er, naast de symptomen, nog zoiets bestaat als 'een onderliggende oorzaak'. En oei oei oei, wat zijn we daar sinds Freud allemaal gek op. Wat ligt erachter, wat zit eronder, wat verklaart het? We zijn gek op etiketjes en categorietjes, op testjes ook "Heb jij gameverslaving? Doe de test!".
En NOG belangrijker: dit soort classificaties leiden de aandacht af van de symptomen. Waar het om moet gaan is: waarom ga jij niet naar je werk? Ben je tevreden met de rol van gaming in je leven? Hoe gaat het verder eigenlijk met je? Wie ben je eigenlijk? Vertel me eens waar je jezelf over vijf jaar ziet? Wat voor doelen heb je in je leven? Vermijd je wel eens dingen? Zijn er dingen in je leven waarvan je liever wilde dat ze anders zouden lopen? Dat zijn veel interessantere onderwerpen.
Voor je het weet zit je in een geprotocollairde 'behandeling' van de ziekte 'gameverslaving' waarin de therapeut op powerpointslides laat zien -zonder jou te kennen, mind you- hoe "de ziekte" in elkaar zit waaraan jij dan leidt.
En het dan gek vinden dat clienten wegblijven en therapieen zo'n hoge 'dropout' vertonen? Daar is ook een oplossing voor: dan is "de stoornis therapieresistent". Of, een nog veel grotere favoriet: dan is de client "onvoldoende gemotiveerd", en wordt de client ingeschreven voor een motivatietraject. Of, en dat gebeurt elke dag: dan krijgt de client te horen dat "het wel van hem moet komen", en dat hij "het zelf zal moeten doen" en meer van dat soort calvinistisch machtsvertoon. Het falen van de therapeut wordt keihard in de schoenen van de clienten geschoven.
Leer mij het klappen van de zweep kennen, ik heb jarenlang met ze gewerkt. En een heel groot gedeelte van het probleem ligt in dit soort classificatieissues, in het geloof dat "de patient" een "stoornis" heeft die weggenomen dient te worden en dat hij daarvoor "behandeld" dient te worden. Het is het medicaliseren van de psychiatrie, wat in het geval van schizofrenie of psychose heel goed invoelbaar is, maar waarmee je ontzettend op moet passen als je het hebt over gedragsproblematiek of emotionele problematiek. We zijn er gek op om met labeltjes te smijten. Maar niemand past in die vakjes.
Laat je dus niks wijsmaken, en verspil niet al teveel moeite in het beslissen of jij nou 'gameverslaafd' bent of niet. Het is maar een woord, een beslissing, het verandert niets aan jouw situatie, en het verklaart helemaal niets. Ga voor jezelf na hoe het bij jou zit met motivatie, met slapen, met vermijden, met sociale contacten, met je levensdoelen. Dat heeft veel meer zin. Wil je daar hulp bij van een professional? Zeker doen. Geeft die je het stempel 'gameverslaafd'? Lekker doen, dan krijg je de behandeling tenminste vergoed en krijg je een therapeut die vaker gewerkt heeft met mensen die veel gamen en daar toch wat mee willen doen. Heel veel verder moet je niet gaan - want God weet wat bij jou de oorzaak is. Waarschijnlijk is er niet 1 oorzaak voor gedrag (zo is het altijd) maar is het een ingewikkeld samenspel van meerdere zaken (aanleg, sociale omgeving, toeval, levensfaseproblematiek, trauma, etc etc). En vooral zal het in een therapie de focus zijn: wat helpt jou je doelen te bereiken? Een goede therapeut zal verstandiger zijn dan bij de start van een therapie te beoordelen wat "de oorzaak" is van jouw problemen. Dat is onmogelijk, daar moet je iemand veel intensiever voor kennen. Als je het al te weet komt dan is het een beste gok, en dan is het zeker weten niet een "gameverslaving", waarvan het bestaan niet aangetoond kan worden. Labeltje. Meer niet.
[
Voor 8% gewijzigd door
Znorkus op 01-11-2017 11:54
]