Nu werk ik in de GGZ en heb helaas allerlei ervaringen met mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt.
Ik lees veelal adviezen en veelal de verkeerde.
Een client is ook een mens, deze kan ook aangesproken worden op zijn daden. Mocht hij niet toerekeningsvatbaar zijn, zou hij niet zelfstandig wonen.
Ik weet het, dit is een aanname, gezien ik de situatie niet ken en niet zal kennen. Dit is trouwens voor 99,9% van de reaguurders ook het geval. Goede adviezen, maar zolang we de andere kant niet kennen en niet de juiste diagnose hebben, kunnen we niets dan losse flodders schieten.
En nee, die precieze diagnose gaat de GGD je niet vertellen, dit valt onder de wet bescherming persoonsgegevens, die niet toestaat dat jij als niet behandelaar/verwant jij op de hoogte gaat zijn van zijn dossier.
Kortom, jij kunt zelf het beste inschatten wat hier de beste actie is.
Pamperen en lief toespreken helpt soms, maar sommige cliënten hebben juist die hardere aanpak nodig.
Andersom hetzelfde, niet voor iedere client werkt de harde aanpak en werkt deze averechts.
Het toverwoord is dossiervorming, niet alleen van jou, maar ook van de buren eromheen. Als er maar voldoende bewijslast is, is de behandelende instantie gedwongen om actie te gaan nemen. In het uiterste geval kunnen ze overgaan tot een time-out een tijdelijke plaatsing van de client elders.
(helaas sterk afhankelijk van de gemeente en het woningaanbod in je gemeente).
De oude buren hebben nooit een zaak gemaakt, ergo er staat dus niets zwart op wit dat zij hier last mee hebben?
Gevalletje jammer de bammer zeg maar. Jouw woord tegen dat van hen. In een gesprek zullen zij wellicht aangeven dat zij niet als hinderlijk ervaren hebben.
Immers, hinderlijk is een subjectief begrip, iedereen heeft een andere gedachte en normering van hinderlijk of last.
Ten laatste, wens ik je succes, ik weet uit ervaring dat dit soort instanties veelal logge instanties zijn, waar het eerst goed fout moet gaan voordat er echt actie ondernomen kan worden.
Ik lees veelal adviezen en veelal de verkeerde.
Een client is ook een mens, deze kan ook aangesproken worden op zijn daden. Mocht hij niet toerekeningsvatbaar zijn, zou hij niet zelfstandig wonen.
Ik weet het, dit is een aanname, gezien ik de situatie niet ken en niet zal kennen. Dit is trouwens voor 99,9% van de reaguurders ook het geval. Goede adviezen, maar zolang we de andere kant niet kennen en niet de juiste diagnose hebben, kunnen we niets dan losse flodders schieten.
En nee, die precieze diagnose gaat de GGD je niet vertellen, dit valt onder de wet bescherming persoonsgegevens, die niet toestaat dat jij als niet behandelaar/verwant jij op de hoogte gaat zijn van zijn dossier.
Kortom, jij kunt zelf het beste inschatten wat hier de beste actie is.
Pamperen en lief toespreken helpt soms, maar sommige cliënten hebben juist die hardere aanpak nodig.
Andersom hetzelfde, niet voor iedere client werkt de harde aanpak en werkt deze averechts.
Het toverwoord is dossiervorming, niet alleen van jou, maar ook van de buren eromheen. Als er maar voldoende bewijslast is, is de behandelende instantie gedwongen om actie te gaan nemen. In het uiterste geval kunnen ze overgaan tot een time-out een tijdelijke plaatsing van de client elders.
(helaas sterk afhankelijk van de gemeente en het woningaanbod in je gemeente).
De oude buren hebben nooit een zaak gemaakt, ergo er staat dus niets zwart op wit dat zij hier last mee hebben?
Gevalletje jammer de bammer zeg maar. Jouw woord tegen dat van hen. In een gesprek zullen zij wellicht aangeven dat zij niet als hinderlijk ervaren hebben.
Immers, hinderlijk is een subjectief begrip, iedereen heeft een andere gedachte en normering van hinderlijk of last.
Ten laatste, wens ik je succes, ik weet uit ervaring dat dit soort instanties veelal logge instanties zijn, waar het eerst goed fout moet gaan voordat er echt actie ondernomen kan worden.
I have the body of a god, shame it's a buddha......