Een betere titel kan ik me echt even niet indenken. Mijn grens is even bereikt en ik moet het ergens van mij af schrijven. Hopelijk vind ik hier een positief tegengeluid, of een hart onder de riem.
Mijn vriendin en ik zijn eindelijk zo ver dat we allebei een serieuze baan hebben. We staan aan het begin van onze carrière, zij (25) als journalist en ik als junior marketing (30). Gelukkig hebben we allebei wel een baan en een steady inkomen. Samen verdienen we zo'n 4,5 duizend euro per maand (bruto). Ik ga morgen een nieuwe baan beginnen, dichterbij bij haar werk, dus willen we graag gaan verhuizen en echt samenwonen. Door ons verzamelinkomen komen we simpelweg niet in aanmerking voor sociale huur, een hypotheek, of enige andere regeling. We zijn simpelweg aangewezen op de particuliere sector.
Vol goede moed zijn we huizensites aan het afstruinen op zoek naar een leuk plekje op acceptabele reistijd van onze werkgevers vandaan. Alleen zakt de moed me meer en meer in de schoenen. Iets redelijks vinden voor een normaal maandbedrag (we hebben besloten tussen de 800 en 1000 euro) lijkt schier onmogelijk. En als je dan iets vind, dan komen ze met BELACHELIJKE eisen.
Ik had net een perfect plekje gevonden, voor het mooie bedrag van 800 euro in de maand. Mijn reactie stond al klaar. "Even snel de brochure bekijken", dacht ik nog. Hier kwamen onder meer de volgende belachelijke eisen:
- Als stel dien je 70 keer de bruto huur per jaar te verdienen. Dat wil zeggen dat we 56.000 per jaar binnen moeten slepen. Beiden minimaal 50%. Dus ieder minimaal 28.000. Daarnaast dient er sprake te zijn van een stabiele langdurige relatie. Geen woningdelers en geen studenten.
- Contracten korter dan een jaar en contracten zonder vaste uren worden niet geaccepteerd.
- Een volledig bankafschrift van de rekening waar het loon op is gestort van de afgelopen twee maanden.
Na het lezen van dit bevind ik mij in een soort limbo. Enerzijds ben ik verschrikkelijk boos en zou ik het liefst langs die makelaar gaan en ze hun huurvoorwaarden, geprint op bordkarton of iets dergelijks, diep in de reet duwen. Anderzijds brak er iets van binnen. Is dit nu echt hoe het is? Hoe ga ik ooit een acceptabele woning vinden als er dit soort eisenpakketten worden gesteld? Waarom kunnen wij niet met 4500 euro in de maand een normaal plekje vinden?
..soms snap ik dit land niet meer..
Mijn vriendin en ik zijn eindelijk zo ver dat we allebei een serieuze baan hebben. We staan aan het begin van onze carrière, zij (25) als journalist en ik als junior marketing (30). Gelukkig hebben we allebei wel een baan en een steady inkomen. Samen verdienen we zo'n 4,5 duizend euro per maand (bruto). Ik ga morgen een nieuwe baan beginnen, dichterbij bij haar werk, dus willen we graag gaan verhuizen en echt samenwonen. Door ons verzamelinkomen komen we simpelweg niet in aanmerking voor sociale huur, een hypotheek, of enige andere regeling. We zijn simpelweg aangewezen op de particuliere sector.
Vol goede moed zijn we huizensites aan het afstruinen op zoek naar een leuk plekje op acceptabele reistijd van onze werkgevers vandaan. Alleen zakt de moed me meer en meer in de schoenen. Iets redelijks vinden voor een normaal maandbedrag (we hebben besloten tussen de 800 en 1000 euro) lijkt schier onmogelijk. En als je dan iets vind, dan komen ze met BELACHELIJKE eisen.
Ik had net een perfect plekje gevonden, voor het mooie bedrag van 800 euro in de maand. Mijn reactie stond al klaar. "Even snel de brochure bekijken", dacht ik nog. Hier kwamen onder meer de volgende belachelijke eisen:
- Als stel dien je 70 keer de bruto huur per jaar te verdienen. Dat wil zeggen dat we 56.000 per jaar binnen moeten slepen. Beiden minimaal 50%. Dus ieder minimaal 28.000. Daarnaast dient er sprake te zijn van een stabiele langdurige relatie. Geen woningdelers en geen studenten.
- Contracten korter dan een jaar en contracten zonder vaste uren worden niet geaccepteerd.
- Een volledig bankafschrift van de rekening waar het loon op is gestort van de afgelopen twee maanden.
Na het lezen van dit bevind ik mij in een soort limbo. Enerzijds ben ik verschrikkelijk boos en zou ik het liefst langs die makelaar gaan en ze hun huurvoorwaarden, geprint op bordkarton of iets dergelijks, diep in de reet duwen. Anderzijds brak er iets van binnen. Is dit nu echt hoe het is? Hoe ga ik ooit een acceptabele woning vinden als er dit soort eisenpakketten worden gesteld? Waarom kunnen wij niet met 4500 euro in de maand een normaal plekje vinden?
..soms snap ik dit land niet meer..