Daar ben ik het wel mee eens... maar tegelijkertijd denk ik dat het risico, namelijk (luchtverkeers)veiligheid, eerder prioriteit krijgt bij (en een taak is van) de politiek, dan het beschermen van een (commercieel)product. In dat laatste geval is de producent (voor het grootste deel) zelf verantwoordelijk voor 'bescherming'.
Toegegeven: iedereen is gebaat bij duidelijke wetgeving, en dat heeft lange tijd ontbroken, maar om met terugwerkende kracht aanspraak te maken op gemiste inkomsten... Dat druist m.i. in tegen redelijkheid, wettelijkheid en in dit geval zéker ook verantwoordelijkheid.
Theoretische schade is altijd lastig te bewijzen. Dat geldt in dit geval denk ik ook voor de filmbranche. Bij het voorbeeld van de drones is de (theoretische) schade lastig te kwantificeren, omdat het een risico betreft. Totdat er daadwerkelijk een vliegtuig neerstort (en dan nog... hoeveel is een mensenleven waard?). De politieke redenen zijn dus preventief en gebaseerd op (theoretische) risico's.
Bij films is de potentiële schade misschien makkelijker te berekenen (elk gemist bioscoopkaartje betekent * euro's gemiste inkomsten) maar daarvoor geldt weer dat niet iedere download een gemist bioscoopkaartje betekent... Het blijft dus een theoretische discussie over schade...
Een ander voorbeeld kan zijn dat ik bijvoorbeeld in 2010 een bekeuring heb gehad voor 129 rijden waar 120 was toegestaan... maar nu is dat 130. Ik kan beweren dat dit met terugwerkende kracht een onjuiste bekeuring was... ('als ik nu veilig 130 kan rijden, kon dat toen ook, op de zelfde weg'). Je haalt daarmee de essentie van voortschrijdend inzicht en vooruitgang (of je het daar nu blij mee bent of niet) weg.
Je kunt (helaas) niet verwachten dat wetgeving vooruitloopt op (technologische) ontwikkelingen. Dit zal (wederom helaas) meestal achterlopen op de realiteit.
Verder kun je je afvragen of dezelfde branche (film- in dit geval) niet enigszins van twee walletjes eet. Ze (in dit geval de NL filmindustrie) draaien voor een groot deel op overheidssubsidies. Iedereen betaalt dus al voor films die een groot deel van de bevolking nooit zal zien. Moet je diezelfde mensen dan ook nog eens belasten met een bijdrage voor gemiste inkomsten? (ik realiseer me dat dit ook geldt voor bijv. politie-inzet bij voetbalwedstrijden, maar ook dat is m.i. in de meeste gevallen niet wenselijk).
Bottom line: volgens mij moet de industrie leren van het verleden (en de ontwikkelingen tot nu) en daar hun verdienmodel op aanpassen. Wanneer er wetten overtreden zijn, kun je daar aangifte van doen voor de periode nadat de wet is ingevoerd, maar niet zonder de gedetailleerde (en ondubbelzinnige) bewijsvoering die ook van jou of mij worden verwacht wanneer we een proces aanspannen.
Not being paranoid doesn't mean nobody is following you...