Vanmiddag gaat minister Van der Steur alweer naar de Tweede Kamer om uit te leggen dat 'ie vanuit de onderbuik dingen riep, terwijl het dossier niet kende. Bij de foto van Volkert van der G. deed hij uitspraken die hij al snel moest intrekken omdat het toch iets anders lag. En nu alweer: hij maakte Maat met de grond gelijk en moest daarna herkennen dat Maat eigenlijk niet echt fout zat. Erg slordig en het gebeurt volgens mij niet vaak dat een minister nog maar zo kort zit en al zo vaak z'n excuses moet aanbieden voor vergelijkbare fouten.
Bovendien: eigen fouten. Niet een rammelend apparaat, zoals bij de staatssecretaris van Financiën, die eigenlijk opstapte omdat z'n ambtelijke apparaat (in casu de Belastingdienst) er een puinhoop van maakte. Politiek gezien is dat zijn schuld (het principe van de ministeriële verantwoordelijkheid), maar je kunt dat de persoon niet (geheel) kwalijk nemen. Bij Van der Steur lijkt dat echt anders te liggen: hij besluit zelf om dingen te roepen omdat z'n eigen ijdelheid blijkbaar een hogere prioriteit heeft dan de waarheid.
Daarnaast heeft het er alle schijn van dat de documenten die (te laat) naar de Kamer gingen zodanig waren afgelakt, dat de Kamer de indruk kreeg dat Maat fout zat. Het tegendeel blijkt waar, nu Maat zelf het rapport overschreef en openbaar maakte. Van der Steur stuurde de Kamer dus eerst onvolledige/onjuist info en stuurde het daarna vertrouwelijk naar de Kamer. Nu de stukken openbaar zijn, blijkt er maar één reden te zijn waarom dat gebeurde: het imago van de minister.
Mijn politieke intuïtie lijkt mij nu in de steek te laten. De minister maakt (persoonlijke) fout na fout en zet de Kamer bewust op het verkeerde been. Het verkeerd informeren van de Kamer wordt altijd een 'politieke doodzonde' genoemd, maar als ik de reacties/commentaren tot nu toe hoor en lees, lijkt hij het debat gewoon te overleven. Waarom!?
Overigens is het interview met Bas Haan (de onderzoeksjournalist die de Teevendeal weer naar boven bracht) echt het luisteren waard: http://www.radio1.nl/item/339532. Hij legt uit dat een liegende minister zorgt voor extra bereidheid van ambtenaren om te gaan lekken.
Bovendien: eigen fouten. Niet een rammelend apparaat, zoals bij de staatssecretaris van Financiën, die eigenlijk opstapte omdat z'n ambtelijke apparaat (in casu de Belastingdienst) er een puinhoop van maakte. Politiek gezien is dat zijn schuld (het principe van de ministeriële verantwoordelijkheid), maar je kunt dat de persoon niet (geheel) kwalijk nemen. Bij Van der Steur lijkt dat echt anders te liggen: hij besluit zelf om dingen te roepen omdat z'n eigen ijdelheid blijkbaar een hogere prioriteit heeft dan de waarheid.
Daarnaast heeft het er alle schijn van dat de documenten die (te laat) naar de Kamer gingen zodanig waren afgelakt, dat de Kamer de indruk kreeg dat Maat fout zat. Het tegendeel blijkt waar, nu Maat zelf het rapport overschreef en openbaar maakte. Van der Steur stuurde de Kamer dus eerst onvolledige/onjuist info en stuurde het daarna vertrouwelijk naar de Kamer. Nu de stukken openbaar zijn, blijkt er maar één reden te zijn waarom dat gebeurde: het imago van de minister.
Mijn politieke intuïtie lijkt mij nu in de steek te laten. De minister maakt (persoonlijke) fout na fout en zet de Kamer bewust op het verkeerde been. Het verkeerd informeren van de Kamer wordt altijd een 'politieke doodzonde' genoemd, maar als ik de reacties/commentaren tot nu toe hoor en lees, lijkt hij het debat gewoon te overleven. Waarom!?
Overigens is het interview met Bas Haan (de onderzoeksjournalist die de Teevendeal weer naar boven bracht) echt het luisteren waard: http://www.radio1.nl/item/339532. Hij legt uit dat een liegende minister zorgt voor extra bereidheid van ambtenaren om te gaan lekken.