De crisis hadden kunnen voorspellen is geen heel gekke gedachte. Natuurlijk wist niemand het exacte moment, maar we hadden allemaal best kunnen aanvoelen dat de werkwijze van toen op de lange termijn niet haalbaar was.
Ik heb in 2002 mijn eerste huis gekocht. Ik had een hypotheekadviseur met verstand van zaken en die raadde mij een beleggingshypotheek aan. Er werd gerekend met een rendement van 8%! Ik was daar toen al vrij sceptisch over. 8% was toen historisch gezien (op dat moment) plausibel, maar hypotheken moet je op een termijn van 30 jaar bekijken en de hypotheek is toen op mijn eigen verzoek opnieuw doorgerekend met een rendement van 6%. Achteraf nog te hoog natuurlijk. Gelukkig was het huis niet al te duur en werden de beleggingen goed gespreid (ook weer op mijn verzoek), maar een aantal jaren later bleek al snel dat de beleggingen bij lange na niet het bedrag gingen halen dat nodig is om het huis af te lossen.
Dat kwam overigens niet alleen door het rendement. Na een jaartje of drie zag ik op het jaarlijkse overzicht schrikbarend lage bedragen en af en toe belde ik wel eens naar de bank of de adviseur. Dan werd er gezegd dat de bedragen pas later gingen stijgen omdat je rente op rente stapelt. Intussen weet ik beter, het was een woekerpolis. Na 10 jaar was de waarde welgeteld ongeveer 12.000 euro, daar had ik dan 20 jaar later 165.000 euro mee moeten aflossen. Ik dacht het niet.
De grap is juist dat niemand daarmee zat. Er werd gezegd (door collega's, vrienden etc) dat, over 30 jaar, die anderhalve ton toch een schijntje is. Een van m'n collega's heeft wel eens de inflatie doorgerekend over 30 jaar en kwam er toen achter dat huizen waarschijnlijk 5 miljoen zouden kosten, dus dan maakt die 165.000 niet zoveel meer uit. Hoe onnozel konden we zijn...
In 2008 wilde ik een ander huis kopen. Nou ja, mijn toenmalige vriendin wilde heel graag dat huis. Dit was dus op het toppunt van de huizenprijzen en ik had sterk het gevoel dat ik veel teveel betaalde. Ik heb toen een bod gedaan wat ik zelf vond dat het huis waard was, op basis van de grond en de stenen, maar we werden gewoon uitgelachen. Later hebben we bijna de vraagprijs geboden. De makelaar zei toen dat een huis meer is dan alleen de grond en de stenen, het ging er ook om wat mensen ervoor over hadden, een soort emotionele waarde. Wat een bullshit achteraf.
Gelukkig was er een andere bieder die het huis blijkbaar nog liever wilde hebben, want hij overbood ons met 5000(!) euro. Ik wilde niet hoger gaan i.v.m. de NHG die ik perse wilde houden (anders zouden we boven het maximumbedrag uitkomen) dus het huis ging niet door. Achteraf ben ik daar _heel_ blij om. Hadden we het toen voor die prijs gekocht, dan hadden we nu kilometers onderwater gestaan.
Wat ik ermee wil zeggen is, dat iedereen die in die dure tijd een huis heeft gekocht of heeft willen kopen, voor zichzelf best wel wist dat ie veel te veel betaalde. En dus in zekere zin had kunnen aanvoelen dat er een soort van 'crisis' had kunnen komen, als je naar je gevoel had geluisterd.
Ik schrijf crisis express tussen aanhalingstekens, want eigenlijk is er helemaal geen crisis: de economie zit nu ongeveer op een nivo waarop het zou moeten zitten. Dat de bomen in de jaren 2000-2009 tot ver in de hemel groeiden, komt gewoon doordat we met z'n allen leefden op geleend geld. Geleend van de toekomst, in de vorm van een hypotheek. Een hypotheek die, door psychopaten in de financiele wereld, verkocht werd op een manier waarop het geen schuld leek...
Ik heb in 2002 mijn eerste huis gekocht. Ik had een hypotheekadviseur met verstand van zaken en die raadde mij een beleggingshypotheek aan. Er werd gerekend met een rendement van 8%! Ik was daar toen al vrij sceptisch over. 8% was toen historisch gezien (op dat moment) plausibel, maar hypotheken moet je op een termijn van 30 jaar bekijken en de hypotheek is toen op mijn eigen verzoek opnieuw doorgerekend met een rendement van 6%. Achteraf nog te hoog natuurlijk. Gelukkig was het huis niet al te duur en werden de beleggingen goed gespreid (ook weer op mijn verzoek), maar een aantal jaren later bleek al snel dat de beleggingen bij lange na niet het bedrag gingen halen dat nodig is om het huis af te lossen.
Dat kwam overigens niet alleen door het rendement. Na een jaartje of drie zag ik op het jaarlijkse overzicht schrikbarend lage bedragen en af en toe belde ik wel eens naar de bank of de adviseur. Dan werd er gezegd dat de bedragen pas later gingen stijgen omdat je rente op rente stapelt. Intussen weet ik beter, het was een woekerpolis. Na 10 jaar was de waarde welgeteld ongeveer 12.000 euro, daar had ik dan 20 jaar later 165.000 euro mee moeten aflossen. Ik dacht het niet.
De grap is juist dat niemand daarmee zat. Er werd gezegd (door collega's, vrienden etc) dat, over 30 jaar, die anderhalve ton toch een schijntje is. Een van m'n collega's heeft wel eens de inflatie doorgerekend over 30 jaar en kwam er toen achter dat huizen waarschijnlijk 5 miljoen zouden kosten, dus dan maakt die 165.000 niet zoveel meer uit. Hoe onnozel konden we zijn...
In 2008 wilde ik een ander huis kopen. Nou ja, mijn toenmalige vriendin wilde heel graag dat huis. Dit was dus op het toppunt van de huizenprijzen en ik had sterk het gevoel dat ik veel teveel betaalde. Ik heb toen een bod gedaan wat ik zelf vond dat het huis waard was, op basis van de grond en de stenen, maar we werden gewoon uitgelachen. Later hebben we bijna de vraagprijs geboden. De makelaar zei toen dat een huis meer is dan alleen de grond en de stenen, het ging er ook om wat mensen ervoor over hadden, een soort emotionele waarde. Wat een bullshit achteraf.
Gelukkig was er een andere bieder die het huis blijkbaar nog liever wilde hebben, want hij overbood ons met 5000(!) euro. Ik wilde niet hoger gaan i.v.m. de NHG die ik perse wilde houden (anders zouden we boven het maximumbedrag uitkomen) dus het huis ging niet door. Achteraf ben ik daar _heel_ blij om. Hadden we het toen voor die prijs gekocht, dan hadden we nu kilometers onderwater gestaan.
Wat ik ermee wil zeggen is, dat iedereen die in die dure tijd een huis heeft gekocht of heeft willen kopen, voor zichzelf best wel wist dat ie veel te veel betaalde. En dus in zekere zin had kunnen aanvoelen dat er een soort van 'crisis' had kunnen komen, als je naar je gevoel had geluisterd.
Ik schrijf crisis express tussen aanhalingstekens, want eigenlijk is er helemaal geen crisis: de economie zit nu ongeveer op een nivo waarop het zou moeten zitten. Dat de bomen in de jaren 2000-2009 tot ver in de hemel groeiden, komt gewoon doordat we met z'n allen leefden op geleend geld. Geleend van de toekomst, in de vorm van een hypotheek. Een hypotheek die, door psychopaten in de financiele wereld, verkocht werd op een manier waarop het geen schuld leek...