Partneralimentatie bij bijzonder scheve inkomstenverdeling

[Mexxus]

Hi all,

Mijn vrouw en ik liggen in scheiding en er hangt een bijzonder hoog partneralimentatiebedrag boven mijn hoofd. Tenminste, dat zeggen 'de tooltjes' op het almachtige Internet. Nu zijn er een aantal bijzonderheden in onze situatie en ik vermoed dat die 'tooltjes' daar geen rekening mee houden. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen om de berekening wat meer vorm te geven waardoor ik hopelijk een wat meer geruster gevoel krijg .

Een aantal uitgangspunten:

• We zijn bijna 3 jaar getrouwd, op basis van huwelijkse voorwaarden.
• We hebben een dochtertje die 3 maanden ouder is dan ons huwelijk (dus niet uit het huwelijk voort gekomen?)
• Mijn vrouw wil eigenlijk afstand doen van de partneralimentatie omdat ze het (goddank!) te gek voor woorden vind dat ik voor haar moet betalen na ons huwelijk.
• Mijn vrouw is ZZP'er en verdient nihil (paar tientjes per maand onder aan de streep). Ik zelf verdien voldoende voor ons gezin, dus we hebben altijd bewust gekozen om mijn vrouw lekker haar hobby/werk te laten doen, zonder dat daar echt inkomsten uit komen.
• Door voorgenoemde reden is de inkomstenverdeling dus bijzonder scheef. Ik verdien goed (lees: normaal voor mijn leeftijd), mijn vrouw verdient nihil.

Nu zal mijn vrouw na onze scheiding een eigen huisje betrekken, een huurwoning waarbij ze recht heeft op allerlei toeslagen. Nu vraag ik me af, concreet:

1. Mag ik bij het berekenen van het partneralimentatiebedrag rekening houden met het feit dat mijn vrouw na de scheiding eigenlijk minimumloon zou moeten kunnen verdienen? Los van het feit dat ze nu niets verdient.
2. Als we samen een bedrag afspreken (pak 'm beet de helft van het alimentatiebedrag dat uit eigenlijk uit de berekening komt), in hoeverre loop ik dan risico mocht m'n ex-vrouw in de bijstand komen?
3. Ons kind zal 50% van de tijd bij mij zijn en 50% van de tijd bij mijn ex-vrouw, hoewel ze ingeschreven zal staan bij mijn ex-vrouw. In hoeverre zal dat nog iets doen met de hoogtebepaling van mijn draagkracht?

Ben benieuwd..

[|sWORDs|]

Waarom zou je voor je partner moeten betalen met huwelijkse voorwaarden? Wat staat er in de voorwaarden dan?

edit:
Hmm, ik zie net dat geen alimentatie in huwelijkse voorwaarden niet rechtsgeldig is.

[ Voor 30% gewijzigd door |sWORDs| op 23-03-2015 16:04 ]

[Mexxus]

|sWORDs| schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:01:
Waarom zou je voor je partner moeten betalen met huwelijkse voorwaarden? Wat staat er in de voorwaarden dan?

edit:
Hmm, ik zie net dat geen alimentatie in huwelijkse voorwaarden niet rechtsgeldig is.

Nouja, voor zover ik weet en me heb laten inlichtten kun je op basis van huwelijkse voorwaarden niet onder aimentatie uit komen. Dat zegt enkel iets over vermogensverdeling, wat dus niet hoeft in dat geval :-). Alimentatieverplichting staat daar los van. Dat hadden we echter ook echt niet verwacht toen we gingen trouwen, want we waren in de veronderstelling dat, door te trouwen op basis van huwelijkse voorwaarden met koude uitsluiting, enige vorm van verdeling na het huwelijk niet zou hoeven. Dus ook geen alimentatie. Mocht ik het verkeerd hebben en ergens toch nog een sprankje hoop zitten, please let me know!!

[|sWORDs|]

Nee je hebt gelijk. Ik denk dat je moet hopen dat ze er inderdaad afstand van doet.

[Mexxus]

|sWORDs| schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:09:
Nee je hebt gelijk. Ik denk dat je moet hopen dat ze er inderdaad afstand van doet.

Nouja, ze realiseert zich natuurlijk wel dat ze geld nodig heeft om van te kunnen leven. Dus afstand doen wil ze wel, mits de sociale dienst in dat geval gewoon betaalt als ze de bijstand in gaat. (of aanvult, als we zelf een "laag" bedrag afspreken).

[Fiber]

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:10:
[...]

Nouja, ze realiseert zich natuurlijk wel dat ze geld nodig heeft om van te kunnen leven. Dus afstand doen wil ze wel, mits de sociale dienst in dat geval gewoon betaalt als ze de bijstand in gaat. (of aanvult, als we zelf een "laag" bedrag afspreken).

Die zijn ook niet gek hoor...

En volgens mij valt er niks af te spreken maar gaat de rechter daar over...

[downtime]

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:10:
Nouja, ze realiseert zich natuurlijk wel dat ze geld nodig heeft om van te kunnen leven. Dus afstand doen wil ze wel, mits de sociale dienst in dat geval gewoon betaalt als ze de bijstand in gaat. (of aanvult, als we zelf een "laag" bedrag afspreken).

Lijkt me sterk. Ik vermoed eerlijk gezegd dat je met je ex kunt afspreken wat je wilt maar dat de sociale dienst dan nog wel apart bij jou wil incasseren. Dat zou natuurlijk wel een (al te) makkelijke manier zijn om de kosten voor levensonderhoud van je ex op de belastingbetaler af te schuiven.

[Ardana]

Van de onderhoudsplicht kun je niet afzien bij huwelijkse voorwaarden. Wel mag je vrouw vrijwillig afzien van partneralimentatie, op voorwaarde dat zij wel in haar eigen onderhoud kan voorzien.

Als zij aanspraak moet maken op bijstand, dan is zij verplicht om jou te verzoeken (partner- of kinder) alimentatie te betalen. [small]Dit is ook niet meer dan logisch: jij hebt toegezegd haar, na een scheiding, nog 12 jaar te onderhouden voor zover je daartoe in staat bent, en wilt deze verantwoording nu afwentelen op de staat en belastingbetalers). Deze kan ongeveer € 900 maximaal zijn (pm) en is dus afhankelijk van jouw en haar inkomsten. De bijstand maakt geen onderscheid tussen partner- en kinderalimentatie: beiden wordt gezien als inkomsten.

Het voor- cq nadeel van kinderalimentatie boven partneralimentatie is dat partneralimentatie voor de belastingdienst gezien wordt als inkomsten. Jij mag dus het bedrag dat je haar als partneralimentatie aftrekken van de belastingen, en zij moet dit opgeven als inkomsten. Dit kan voordelig zijn als jij in een hoger belastingtarief zit als zij.

Het voordeel van jullie kind bij haar inschrijven, is dat zij vermoedelijk recht heeft op hogere toeslagen cq heffingskortingen. Dit zou je met het rekenprogramma al voor kunnen rekenen.

1. Nee. Je mag na de scheiding geen rekening houden met wat ze zou kunnen verdienen. Er wordt alleen gekeken naar wat jullie daadwerkelijk verdienen.
2. Als haar netto-inkomsten (uit werk/ZZP/alimentatie) onder die +/- € 900 blijft, zal zij een beroep op de bijstand kunnen doen. Als zij rond kan komen van minder, hoeft ze geen beroep op de bijstand te doen, maar áls zij een beroep op de bijstand doet, zal zij aan jou het maximale (tot aan die € 900) moeten gaan vragen. Deze procedure kan zelfs overgenomen worden door de sociale dienst en dan zal je direct aan de sociale dienst moeten gaan betalen ipv aan haar.
3. Dit durf ik, sinds de invoering van de nieuwe bijstandswet (officieel: de participatiewet) niet te zeggen. Voorheen was het sociaal minimum voor een alleenstaande ouder ongeveer € 1.200. Als deeltijdouder kreeg je dan het gemiddelde van die € 900 en € 1.200, dus € 1.050, en bedraagt jouw alimentatieplicht (oftwel: onderhoudsbijdrage) maximaal € 1.050. Ik weet niet hoe dat in de nieuwe situatie is.

Maar: als je niet voor haar had willen zorgen na een eventuele scheiding, waarom ben je dan getrouwd? Je wéét dat je, zodra je het ja-woord zegt, tot 12 jaar na de scheiding voor haar moet betalen (en dat is wederzijds trouwens).

Even een zij-noot: zelfs als zij geen bijstand nodig heeft, dan kan ze, in het geval van schulden, alsnog verplicht worden jou de maximale alimentatie te vragen, zelfs als die hoger is dan € 900.

[ Voor 10% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 16:22 ]

[Mexxus]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:16:
[...]
Als zij aanspraak moet maken op bijstand, dan is zij verplicht om jou te verzoeken (partner- of kinder) alimentatie te betalen. Deze kan ongeveer € 900 maximaal zijn (pm) en is dus afhankelijk van jouw en haar inkomsten. De bijstand maakt geen onderscheid tussen partner- en kinderalimentatie: beiden wordt gezien als inkomsten.
[...]

Dank je voor je uitgebreide reactie! Een ding is me niet helemaal duidelijk; hoe kom je aan die 900,- EUR max. bedrag?

[Ardana]

Hoogte bijstandsnormen
Ze heeft recht op 70% van het minimumloon.

Bruto-netto

Ik heb een beetje her en der afgerond, het is mijn vak, dus ik heb de berekening niet gemaakt, maar uit m'n hoofd de bedragen genoemd.

[croxz]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:16:
[...]
Maar: als je niet voor haar had willen zorgen na een eventuele scheiding, waarom ben je dan getrouwd? Je wéét dat je, zodra je het ja-woord zegt, tot 12 jaar na de scheiding voor haar moet betalen (en dat is wederzijds trouwens).

Dat is voor jou misschien duidelijk omdat je er met je werk(?) mee in aanraking komt, maar er is niemand die mij er voor waarschuwde voor of tijdens mijn huwelijk. Ik lees dat vandaag voor het eerst.

[Edit]
Ik ben overigens niet gescheiden.

[ Voor 4% gewijzigd door croxz op 23-03-2015 16:28 ]

[Question Mark]

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 15:57:
• Ons kind zal 50% van de tijd bij mij zijn en 50% van de tijd bij mijn ex-vrouw, hoewel ze ingeschreven zal staan bij mijn ex-vrouw. In hoeverre zal dat nog iets doen met de hoogtebepaling van mijn draagkracht?
[/list]

De te betalen kinderalimentie wordt in mindering gebracht op jouw draagkracht (daarbij rekening houdend met eventueel fiscale voordelen). Daar wordt dus gewoon rekening mee gehouden.

Vergeet overigens de rekentooltjes op internet en laat de alimentie vaststellen door een professional.

[Mexxus]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:26:
Hoogte bijstandsnormen
Ze heeft recht op 70% van het minimumloon.

Bruto-netto

Ik heb een beetje her en der afgerond, het is mijn vak, dus ik heb de berekening niet gemaakt, maar uit m'n hoofd de bedragen genoemd.

Ok, dat is me dan nu duidelijk. Maar mag ik dan als vuistregel stellen dat ze voor wat betreft partneralimentatie niet meer dan die 70% van het minimumloon kan eisen?

[Ardana]

croxz schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:27:
Dat is voor jou misschien duidelijk omdat je er met je werk(?) mee in aanraking komt, maar er is niemand die mij er voor waarschuwde voor of tijdens mijn huwelijk. Ik lees dat vandaag voor het eerst.

Bij ons werd dat gewoon tijdens de voorbespreking met de ambtenaar genoemd. Tevens is het door de notaris genoemd bij het opstellen van de huwelijkse voorwaarden, maar goed, die heeft niet iedereen.

Maar dan nog... een PC kost € 600 en daarvoor gaat iedereen op zoek naar mega-veel informatie, een huwelijk kost duizenden euros, en daar stap je blind in?

[Question Mark]

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:28:
[...]
Ok, dat is me dan nu duidelijk. Maar mag ik dan als vuistregel stellen dat ze voor wat betreft partneralimentatie niet meer dan die 70% van het minimumloon kan eisen?

Dat is compleet afhankelijk van het gezinsinkomen ten tijde van het huwelijk. Uit dat bedrag volgt een "behoefte" van je vrouw. Jij, als al alimentatieplichtige zult in die behoefte moeten voorzien.

Een en ander kan worden gemaximaliseerd door je draagkracht.

Als zij bv. een behoefte heeft van 1500 euro, en jij hebt na aftrek kinderalimentatie nog een bruto draagkracht van 1200 euro, dan zul je die 1200 euro moeten betalen.

[ Voor 24% gewijzigd door Question Mark op 23-03-2015 16:31 ]

[Lethalis]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:16:
Maar: als je niet voor haar had willen zorgen na een eventuele scheiding, waarom ben je dan getrouwd? Je wéét dat je, zodra je het ja-woord zegt, tot 12 jaar na de scheiding voor haar moet betalen (en dat is wederzijds trouwens).

Alles kan veranderen, maar als je daar rekening mee gaat houden kun je ook niets meer doen.

Dus neem je risico's met soms vervelende consequenties

Maar goed, ik ben zelf ook nog niet getrouwd. Ik vind de symboliek erachter wel grappig, maar de verplichtingen gaan me iets te ver.

Ik mis inderdaad die opt out voor als dingen helemaal verkeerd gaan. Stel je partner gaat vreemd en dan zou je daarna ook nog alimentatie voor diegene moeten betalen? Of ze wordt zwanger van iemand anders en het kind is automatisch van jou. Hoe praat je dat soort dingen goed naar jezelf voordat je het ja-woord geeft?

Het is een soort wurgcontract

[Ardana]

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:28:
Ok, dat is me dan nu duidelijk. Maar mag ik dan als vuistregel stellen dat ze voor wat betreft partneralimentatie niet meer dan die 70% van het minimumloon kan eisen?

Nee. Zij mag net zoveel eisen als ze wil. In de regel wordt er gekeken naar jullie leefpatroon tijdens het huwelijk, en wordt er gekeken hoe dat, voor beiden, na het huwelijk zoveel mogelijk gelijk kan blijven.

Stel, jij hebt een inkomen van meerdere tonnen per jaar. Dan kan zij dus rustig een ton per jaar eisen en vermoedelijk ook krijgen.

Als jij zelf ook een minimum-inkomen hebt, zal je door de rechter vastgestelde alimentatie nihil zijn. Wel zul je te allen tijde kinderalimentatie moeten betalen, tenzij jullie een gelijk inkomen hebben, en evenveel voor het kind zorgen.

De verplichtingen en bemoeienis vanuit de bijstand houdt op zodra zij een inkomen (alimentatie/werk/ZZP) heeft van minimaal 70% van het minimumloon.

Stel, jij hebt een inkomen van meerdere tonnen per jaar, dan zal zij, vanuit de verplichtingen die de bijstand haar oplegt, die € 900 moeten eisen en vermoedelijk ook krijgen. Zij kan dan wel afzien van een hogere eis (maar daar later ook weer op terug komen). Voor kinderalimentatie kan (en mag) zij in principe niet afzien van een hogere alimentatie, dan zou zij het kind tekort doen.

@Lethalis: je hebt helemaal gelijk En toch doen mensen het Overigens is vreemdgaan voor veel mensen helemaal geen reden om te scheiden hoor

[ Voor 11% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 16:38 ]

[Question Mark]

Nogmaals even de tip om contact op te nemen met een mediator.

Mijn ex en ik zijn er destijds qua scheiding prima uitgekomen, maar de draagkracht- en alimentatieberekening hebben wij wel door een professionele mediator laten opstellen. Die materie is veel te complex en de online rekentools zijn veel te beperkt.

En zeker bij kinderalimentatie gaat een rechtbank toch kijken hoe de hoogte van de alimentatie die in het convenant opgenomen staat tot stand gekomen is. Onderling handjeklap wordt dan niet toegestaan, en de rechtbank gaat dan ook zeker eea nog even narekenen...

[Mexxus]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:33:
[...]

Nee. Zij mag net zoveel eisen als ze wil. In de regel wordt er gekeken naar jullie leefpatroon tijdens het huwelijk, en wordt er gekeken hoe dat, voor beiden, na het huwelijk zoveel mogelijk gelijk kan blijven.

Stel, jij hebt een inkomen van meerdere tonnen per jaar. Dan kan zij dus rustig een ton per jaar eisen en vermoedelijk ook krijgen.

Als jij zelf ook een minimum-inkomen hebt, zal je door de rechter vastgestelde alimentatie nihil zijn. Wel zul je te allen tijde kinderalimentatie moeten betalen, tenzij jullie een gelijk inkomen hebben, en evenveel voor het kind zorgen.

De verplichtingen en bemoeienis vanuit de bijstand houdt op zodra zij een inkomen (alimentatie/werk/ZZP) heeft van minimaal 70% van het minimumloon.

Stel, jij hebt een inkomen van meerdere tonnen per jaar, dan zal zij, vanuit de verplichtingen die de bijstand haar oplegt, die € 900 moeten eisen en vermoedelijk ook krijgen. Zij kan dan wel afzien van een hogere eis (maar daar later ook weer op terug komen).

@Lethalis: je hebt helemaal gelijk En toch doen mensen het

Thnx wederom, je maakt het me wel wat helderder allemaal. Waardeer ik zeer. Je weet er kennelijk veel vanaf, dus misschien helpt het als ik er wat concrete cijfers in gooi; Netto inkomen zo'n 2650,- per maand (excl. vakantiegeld). Ik heb een koophuis (mijn eigendom, enig hypotheekhouder) met een netto maandlast van zo'n 750,- EUR (minus belastingteruggaaf). Verder gewoon de standaard vaste lasten natuurlijk (gas, water, licht, verzekeringen e.d.) en mijn kind 50% van de tijd. Moet ik rekening houden met een bedrag van +/- 900,- EUR p/m perneralimentatie met daar bovenop nog eens zo'n 450,- EUR kinderalimentatie?

[Ardana]

€ 900 + € 450 zal het zeer vermoedelijk niet gaan worden: dat is bijna de helft van je inkomen en dat ben ik nog niet tegen gekomen (hoewel ik het niet uit sluit). Voor de bijstand worden nl. die 2 bij elkaar opgeteld en hun eis gaat dus tot die € 900. Voor de rest moet ik je de antwoorden schuldig blijven en verwijs ik naar wat Question Mark schreeft: laat die tools links liggen en neem iemand in de arm. Als haar inkomen onder de € 900 zal komen, zal je daar uiteindelijk toch uitkomen en nu kun je nog wat invloed uitoefenen op wie en hoe duur (en misschien zelfs wel op de uitkomst).

Voor jouw informatie, dan weet je ook waar mijn kennis vandaan komt: ik ben schuldhulpverlener, en mijn cliënten zijn verplicht om zich een zo hoog mogelijk inkomen te verwerven, op elke mogelijk denkbare (wettelijk toegestane) manier. Ik moet dus weten hoe mensen aan inkomsten kunnen komen, welke inkomstenbronnen er zijn, hoe dat opgeëisd kan worden en welke verplichtingen er tegen over staan. Hoewel ik zelf nooit alimentatie zal uit hoeven rekenen, weet ik wel de globale verplichtingen, hoe het belastingtechnisch zit en welke uitkeringen er kunnen spelen en welke verplichtingen dat met zich mee brengt.

[Anoniem: 664092]

Hey,

Wilde even reageren, ik ken je situatie erg goed, en je maakt een enorme fout. Je laat de inschrijving van je kind op het adres van je vrouw zijn, dit moet je niet doen. Je moet het hoofdverblijf en inschrijving van je kind op jouw adres doen. Dit is de enige manier om te ontsnappen aan de horror wat kinderalimentatie is.

Ik heb zelf ook een 50/50 verdeling van zorg, en draag bijna alle kosten voor mij kind. Maar de pure horror van kinderalimentatie zou ervoor hebben gezorgd dat dit alles irrelevant was, dat ik alles kon overdragen aan mijn ex. De kinderalimentatie wet in nederland is achterlijk, er is geen ander woord voor. Die 50/50 verdeling die je beschrijft, bestaat niet in de kinderalimentatie wet. In de meeste gevallen is het zo dat de man wordt gereduceerd tot pinautomaat, en alle uitgaves van het kind onder gezag staan van de vrouw.

Dus ik zou extreem goed nadenken over de hoofdverblijfplaats van je kind, en ook begrijpen dat voor de meeste toeslagen e.d. de hoofdverblijfplaats niet relevant is, zelf voor kindgebonden budget maakt het niet uit, want zolang je ex maar de aanvrager is van het kgb kan ze het krijgen. Dus voor toeslagen hoef je het niet te doen.

Maar staat je kind bij jou ingeschreven, dan kan je vrouw geen kinderalimentatie ontvangen. De rechter kan de hoofdverblijfplaats nog veranderen, maar je casus is veel sterker als je de bewust kezue (aka document met handtekeningen, met de term hoofdverblijfplaats (is zelfde als hoofdouder) hebt.

Het staat je vrij om hiernaast nog geld voor je kind aan je ex te betalen natuurlijk, maar dan hoef je niet te voldoen aan de horror van de nederlandse kinder alimentatie wet.

[Mexxus]

Anoniem: 664092 schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:54:
[...]

Ik vind de partneralimentatie een grotere horror dan kinderalimentatie

[Ardana]

Welkom op Tweakers, PlanesTrains! Zou je je stellingen willen onderbouwen? Ik vind nl. alleen maar bronnen die aangeven dat er bij de vaststelling van kinderalimentatie wél rekening wordt gehouden met de 50/50 verdeling van de verzorging (co-ouderschap genoemd).

En financieel gezien is het vaak voordelig om het kind in te schrijven bij de minstverdienende partner.

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:56:
Ik vind de partneralimentatie een grotere horror dan kinderalimentatie

Waarom? Omdat je niet voor je ex wilt betalen? Maar zoals gezegd: dat had je moeten weten voordat je eraan begon. Ja, dingen kunnen veranderen, maar sommige risico's horen erbij. En als je die niet wil, moet je niet trouwen. Je beloofd voor elkaar te zorgen, in goede en slechte tijden, en een scheiding is een slechte tijd, waarin je toch voor elkaar moet zorgen.

[ Voor 58% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 17:00 ]

[Mexxus]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:52:
€ 900 + € 450 zal het zeer vermoedelijk niet gaan worden: dat is bijna de helft van je inkomen en dat ben ik nog niet tegen gekomen (hoewel ik het niet uit sluit). Voor de bijstand worden nl. die 2 bij elkaar opgeteld en hun eis gaat dus tot die € 900. Voor de rest moet ik je de antwoorden schuldig blijven en verwijs ik naar wat Question Mark schreeft: laat die tools links liggen en neem iemand in de arm. Als haar inkomen onder de € 900 zal komen, zal je daar uiteindelijk toch uitkomen en nu kun je nog wat invloed uitoefenen op wie en hoe duur (en misschien zelfs wel op de uitkomst).

Voor jouw informatie, dan weet je ook waar mijn kennis vandaan komt: ik ben schuldhulpverlener, en mijn cliënten zijn verplicht om zich een zo hoog mogelijk inkomen te verwerven, op elke mogelijk denkbare (wettelijk toegestane) manier. Ik moet dus weten hoe mensen aan inkomsten kunnen komen, welke inkomstenbronnen er zijn, hoe dat opgeëisd kan worden en welke verplichtingen er tegen over staan. Hoewel ik zelf nooit alimentatie zal uit hoeven rekenen, weet ik wel de globale verplichtingen, hoe het belastingtechnisch zit en welke uitkeringen er kunnen spelen en welke verplichtingen dat met zich mee brengt.

Super, dank je voor je uitleg. Je hebt het me in elk geval een erg stuk duidelijker gemaakt. Volgende week gaan we samen naar een advocate die voor ons in eerste instantie een alimentatieberekening gaat maken. Het zou overigens stukken voordeliger zijn als mijn vrouw dat in d'r eentje doet in plaats van samen, gezien zij vanwege haar lage inkomsten nog recht heeft op tegemoetkoming (het verschil is zo'n factor 4 a 5 van de kosten), maar ik vind het een volstrekt onprettig idee als ik niet mee ga naar een advocaat die ons 'gezamelijke belangen' behartigt. Het duurt alleen nog zo godsgruwelijk lang tot volgende week en de onzekerheid maakt me gek .

[Ardana]

Vermoedelijk heeft zij sowieso geen recht op gesubsidieerde rechtsbijstand, omdat ze nog met je getrouwd is en jouw inkomen te hoog is. Maar dan nog: waarom zou de overheid cq de belastingbetaler moeten betalen voor jóuw advocaat (als het een gezamenlijke advocaat is)? Dat kun je toch prima zelf?

En ik lees nergens dat jij niet wil scheiden, dus je gaat vrijwillig kosten maken, waarvan je nu graag zou zien dat de overheid het gaat betalen? Beetje vreemd, niet?

[ Voor 18% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 17:05 ]

[Mexxus]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 17:03:
Vermoedelijk heeft zij sowieso geen recht op gesubsidieerde rechtsbijstand, omdat ze nog met je getrouwd is. Maar dan nog: waarom zou de overheid cq belastingbetaler moeten betalen voor jóuw advocaat (als het een gezamenlijke advocaat is)? Dat kun je toch prima zelf?

En ik lees nergens dat jij niet wil scheiden, dus ook daar aan zitten kosten verbonden.

Eens, en daarom doen we dat dus ook samen .

[Ardana]

Overigens, net via de alimentatiewijzer uitgerekend wat de kinderalimentatie is, en dan kom ik, met de gegevens die jij gegeven heb, op een bedrag tussen de € 268 en € 83 aan kinderalimentatie per maand. Het verschil komt door het kindgebondenbudget wat ik in de eerste berekening op € 0 heb gezet, en in de laatste op € 300.

Lees je, voor het gesprek met die advocaat, beiden goed in op waar je toekomstige ex straks allemaal (misschien) recht op heeft: bijstand, kindgebondenbudget en maak ook een proefberekening over hoe hoog je verwacht dat dat kindgebondenbudget straks gaat worden (kan je doen via de site van de belastingdienst). Voor haar is het misschien ook fijn om te weten waar ze nog meer recht op kan hebben: huurtoeslag, zorgtoeslag, kwijtscheldingen van de gemeentelijke belastingen etc. De site "wijzer in geldzaken" kan daarbij goed helpen.

[Mexxus]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 17:14:
Overigens, net via de alimentatiewijzer uitgerekend wat de kinderalimentatie is, en dan kom ik, met de gegevens die jij gegeven heb, op een bedrag tussen de € 268 en € 83 aan kinderalimentatie per maand. Het verschil komt door het kindgebondenbudget wat ik in de eerste berekening op € 0 heb gezet, en in de laatste op € 300.

Lees je, voor het gesprek met die advocaat, beiden goed in op waar je toekomstige ex straks allemaal (misschien) recht op heeft: bijstand, kindgebondenbudget en maak ook een proefberekening over hoe hoog je verwacht dat dat kindgebondenbudget straks gaat worden (kan je doen via de site van de belastingdienst). Voor haar is het misschien ook fijn om te weten waar ze nog meer recht op kan hebben: huurtoeslag, zorgtoeslag, kwijtscheldingen van de gemeentelijke belastingen etc. De site "wijzer in geldzaken" kan daarbij goed helpen.

Super, dank je wel! Ik heb die berekening nu ook eens gedaan en dat maakt inderdaad wel een verschil! Maarja, gezien dat dan weer ten gunste komt van de draagkracht wat resteert, komt dat het bedrag dat ik daar minder betaal waarschijnlijk weer ten gunste van het partneralimentatiebedrag. Dus onder aan de streep zal het geen verschil maken, denk ik?

[.oisyn]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:29:
een huwelijk kost duizenden euros, en daar stap je blind in?

Sinds wanneer kost een huwelijk duizenden euro's? Alle bekende inkoppertjes van het getrouwd zijn daargelaten uiteraard. Elke gemeente is verplicht de optie te bieden om gratis te kunnen trouwen. Je bent dan alleen nog de kosten kwijt voor de uittreksels uit het bevolkingsregister.

[Ardana]

Ooit op een huwelijk geweest? Het gemiddelde huwelijk kost nog steeds +/- € 10.000. Dat je (bijna) gratis kan trouwen, doet er niet aan af dat slechts een heeeeeeel klein deel van de bevolking dat doet en dat de meeste mensen er met liefde duizenden euro's aan uit geven.

Daarnaast: ik ben van mening dat je, als je gaat trouwen, ook een eventuele scheiding in je overwegingen mee moet nemen (30% is nou niet echt een kleine kans, da's echt wel een risico waar je rekening mee moet houden), en scheiden kan sowieso niet gratis (hooguit met gesubsidieerde rechtsbijstand, en dan nog betaal je een eigen bijdrage).

@Mexxus: of het onder aan de streep verschil maakt, kan ik je echt niet zeggen. Geduld is een schone zaak, volgende week heb je een afspraak met die advocaat, en doe tot die tijd je huiswerk

[ Voor 13% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 17:32 ]

[Anoniem: 664092]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:57:
Welkom op Tweakers, PlanesTrains! Zou je je stellingen willen onderbouwen? Ik vind nl. alleen maar bronnen die aangeven dat er bij de vaststelling van kinderalimentatie wél rekening wordt gehouden met de 50/50 verdeling van de verzorging (co-ouderschap genoemd).

En financieel gezien is het vaak voordelig om het kind in te schrijven bij de minstverdienende partner.

De bron is de enige echte:
http://www.rechtspraak.nl...ep-alimentatienormen.aspx

Een document dat ik van top tot teen ken, en zeer uitvoerig (en recent) heb doorgenomen met mijn (dure) advocaat. Co-ouderschap bestaat niet in kinderalimentatie. Op z'n best heeft de niet hoofdouder (in het geval van onze topicstarter hij zelf dus) recht op maximaal 35% zorgkorting, irrelevant van hoe de kostenverdeling of zorgverdeling werkelijk is.

Ik heb co-ouderschap, ik betaal bijna alles (behalve eten/drinken als mijn kind bij zijn moeder is), mijn kind is meer tijd bij mij dan bij mijn ex. Maar toch zou ik bijna gereduceerd worden tot pinautomaat ware het niet voor de inschrijving van mijn kind. En kinderalimentatie is grof kwa bedragen, en staat niet in de verhouding tot de werkelijkheid. Ik ken de berekeningen erg goed, en weet ook zeer goed wat mijn kind wel kost.

En zoals gezegd heeft het geen financiele voordelen om het kind bij de minstverdiende partner in te schrijven, naja ik heb dan geen ervaring met bijstand, dus heb dat scenario niet in detail onderzocht.

[ Voor 6% gewijzigd door Anoniem: 664092 op 23-03-2015 17:33 ]

[.oisyn]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 17:31:
Ooit op een huwelijk geweest?

Ik ben getrouwd, thank you very much

Het gemiddelde huwelijk kost nog steeds +/- € 10.000.

Sorry maar dat is echt BS . Althans, ik heb geen idee van het landelijke gemiddelde, maar de bruiloft is zo goedkoop of zo duur als je 'm wilt maken.

Maar waar het nu fout gaat is dat het gemiddelde niets zegt voor het individuele geval. Je doet het af als een feit, maar dat is het gewoon niet. Je bent helemaal niet op de hoogte van de situatie van de topicstarter, of de andere reageerders. Ik vind het daarom frappant dat je men de les lijkt te lezen door te stellen dat je voor een PC van €600 de boel ook eerst goed uitzoekt. Die stelling snijdt geen hout, daar je gewoon veel goedkoper kan trouwen dan een €600. Voor een paar tientjes ben je al "de lul" . Dit gebeurt, en dit gebeurt veel.

Dat je (bijna) gratis kan trouwen, doet er niet aan af dat slechts een heeeeeeel klein deel van de bevolking dat doet en dat de meeste mensen er met liefde duizenden euro's aan uit geven.

quote: http://www.trouwtarieven.nl/gratis-trouwen/

Zo’n 20 à 40 procent van alle huwelijken wordt gesloten in de gratis uurtjes.

Overigens kan het ook anders: wij hebben winst gemaakt

[ Voor 3% gewijzigd door .oisyn op 23-03-2015 17:41 ]

[Ardana]

Dat is een nuttige site, PlanesTrains. Ik heb alleen moeite met de term "gereduceerd tot pinautomaat", dat is erg stemmingmakerij die je niet onderbouwd met cijfers. Die 35% zorgkorting ben ik idd ook tegengekomen, en vind ik idd in tegenspraak met een 50/50 verdeling van zorg en kosten.

Wat (voor zover ik weet) wel klopt:
Als het kind ingeschreven staat bij de meest verdienende partner, kan het zijn dat de minstverdienende partner geen kinderalimentatie hoeft te betalen. Andersom zal er wel kinderalimentatie betaald moeten worden. Echter, de meest verdienende partner kan minder aanspraken maken op regelingen dan de minstverdienende partner, waardoor het voor beide partners voordeliger kan zijn om het kind toch bij de minstverdienende partner in te schrijven.

Truukje als er 2 kinderen zijn: 1 kind bij de ene partner inschrijven, en 1 kind bij de andere. Maar goed, dan moet je wel 2 kinderen hebben.

@.oisyn: Gemiddelde kosten huwelijk. En dat je idd voor een paar tientjes kunt trouwen, doet niets af aan het feit dat ik van mening ben dat je goed moet onderzoeken wat je tekent, welke verplichtingen je aan gaat. Wij tweakers doen dat wel als het gaat om een pc of tv, maar kennelijk doen heel veel mensen het niet als het gaat om een huwelijk (hier in dit topic lijken het er al 2 te zijn, en ik ben er nog veel meer tegen gekomen).

En zelfs al maak je gebruik van de gratis uurtjes bij de gemeente, een groot deel van de mensen viert het alsnog met een etentje, wat mooie kleding, een feestje. Dat zijn mi ook bruiloftskosten, dus gratis is het alsnog niet. Het aantal mensen die écht enkel en alleen komen tekenen en daarna weer aan 't werk gaan, is volgens mij veul en veul lager dan die 20-40%.

We zijn op tweakers, hier wordt van je verwacht dat je onderzoek doet. Of dat nou gaat om een pc van € 600, een netwerkprobleem (zonder kosten), een arbeidsovereenkomst (die je geld zou moeten opleveren) of een huwelijk (duur of bijna gratis) maakt mi daarbij niet uit.

[ Voor 9% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 17:48 ]

[.oisyn]

Ardana schreef op maandag 23 maart 2015 @ 17:45:
@.oisyn: Gemiddelde kosten huwelijk.

Die heb ik ook gelezen, maar dat is een behoorlijk statistieke faal. Het is niet dat, door de gemiddelde kosten van alle losse componenten bij elkaar op te tellen, je dan uitkomt op hoeveel er in NL gemiddeld aan een bruiloft wordt uitgegeven. Het feit dat een stel bijvoorbeeld niet voor een trouwauto kiest, zorgt er niet voor dat de gemiddelde prijs van een trouwauto omlaag gaat.

En dat je idd voor een paar tientjes kunt trouwen, doet niets af aan het feit dat ik van mening ben dat je goed moet onderzoeken wat je tekent, welke verplichtingen je aan gaat. Wij tweakers doen dat wel als het gaat om een pc of tv, maar kennelijk doen heel veel mensen het niet als het gaat om een huwelijk (hier in dit topic lijken het er al 2 te zijn, en ik ben er nog veel meer tegen gekomen).

Hier ben ik het helemaal mee eens, maar het argument moet niet geld zijn

[Ardana]

Daar heb je gelijk in en had ik beter kunnen verwoorden. Het ging mij idd om het aangaan van verplichtingen, risico's en verantwoordelijkheden en het kennen van je rechten. Dat is belangrijker bij iets waar een groot financieel risico aan zit dan wanneer je in de winkel een brood van € 2 koopt, vandaar dat ik een bedrag erbij betrokken had.

En ik moet eerlijk zeggen dat ik niet de achterliggende statistiek van die site heb bekeken

[ Voor 13% gewijzigd door Ardana op 23-03-2015 17:51 ]

[Anoniem: 664092]

Ardana: de 'pinautomaat' opmerking is inderdaad lichtelijk stemmingsmakerij, maar het is helaas dichterbij de waarheid dan je zou denken. Volgens de nederlandse regels omtrent kinderalimentatie is er altijd 1 hoofdouder, dit is de ouder waar het kind zijn hoofdadres heeft c.q. staat ingeschreven bij het GBA. De regeling gaat er vanuit dat deze hoofdouder dan ook alle kosten maakt voor het kind. Dus deze ouder koopt alle kleding, schoenen, jassen, club abonnementen, telefoonkosten, etc. De andere ouder betaalt dan de hoofdouder alimentatie, indien het kind regelmatig bij de niet hoofdouder verblijft dan mag deze ouder op de betaalde alimentatie een zorgkorting toepassen tot maximaal 35%. Deze zorgkorting is bedoelt voor de kosten die gemaakt worden voor woonruimte, voeding.

In een volledig gelijkwaardig coouderschap zou je ook verwachten dat de kosten eerlijk worden verdeeld, beide ouders kopen bijvoorbeeld kleding voor het kind, schoenen, verdelen kosten van telefoon, school, etc. dit zijn kosten welke allemaal te vinden zijn in het nibud boekje over wat kost een kind, en dat is toepasbaar aangezien het nibud ook zijn input levert om de kosten van een kind m.b.t. Alimentatie te bepalen. Maar goed, de kinderalimentatie regeling werkt niet zo. Het gaat er vanuit dat de alimentatie ontvanger de kosten maakt, en de alimentatiebetaler het geld betaalt. Dus vandaar de opmerking pinautomaat, want als betaler heb je geen enkele controle op waar het geld naar toe gaat, je dient het enkel te ovehandigen. Het gaat dan ook voorbij aan gelijkwaardige vormen van coouderschap, en eigenlijk ook aan het recht dat beide ouders direct financiel voor hun kind mogen zorgen, ipv indirect via de andere ouder.

[Anoniem: 664092]

Ardana: m.b.t. De inschrijving van het kind; ik zou je stelling dat het uitmaakt voor de regelingen graag onderbouwt zien. Ik heb met veel van de regelingen te maken gehad en alle regelingen hielden rekenng met co-ouderschap, waarbij het dus niet uitmaakt waar het kind staat ingeschreven. De SVB bijvoorbeeld heeft enkel een verklaring van co-ouderschap nodig, en voor het KGB zoals deze bestond was enkel belangrijk wie kinderbijslag had aangevraagd.

Deze informatie heb ik uit directe ervaring met dit onderwerp, met het uitzoeken van de meeste regelingen omdat ik moest wetenhoe ze precies werkten in mijn situatie. En ik moet er ook bij zeggen dat ik advocaten heb moeten verbeteren omdat ook zij de verkeerde aannames hierover deden, maar dit kan ook bewust zijn, al leek de rechter het ook niet direct te snappen. Ik hadwel gelijk uiteindelijk iig. Maar het kostte pijn en moeite, als vader sta je per defintie 10 stappen achter in zulk soort vervelende rechtszaken, en moet je enorm willen vechten, en veel geld willen spenderen om je gelijk te behalen

[Anoniem: 664092]

Mexxus schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:56:
[...]


Ik vind de partneralimentatie een grotere horror dan kinderalimentatie

Gelukkig heb ik niet te maken gehad met partneraliementatie, maar op kinderaliementatie rust een groter taboe, vooral om er als vader tegenin te gaan. En de regeling, en rechters, zijn erg op de hand van de moeder. Het is in ieder geval erg moeilijk om op gelijke hoogte te komen als vader in dit soort zaken. En daarom vindt ik kinderalimentatie een grote horror, het is bijna onmogelijk in nederland om als vader direct financieel voor je kind te zorgen, om ervoor te zorgen dat je geld ook echt aan je kind wordt besteed. als de moeder gaat tegenwerken dan delf je als vader al snel het onderspit. Dus vaders moeten bewust zijn dat je bij kinderaliementatie ook kritisch mag zijn, dat je als vader ook rechten hebt om direct financieel verantwoordelijk te zijn voor je kind, en ik hoop dat vaders die dit lezen nog eens kritisch gaan nadenken ocer de vaak snelle, en emotioneel, ingegeven keuzes die worden gemaakt m.b.t kinderen en alimentatie voor hun.

[PhilipsFan]

De oplossing is inderdaad niet trouwen. Uiteindelijk is het nergens voor nodig, je kunt in Nederland alle dingen die je samen wilt regelen op een andere manier doen. Ouderlijk gezag vraag je aan bij de rechtbank (heel simpel, 1 formuliertje), testament regel je bij de notaris en als je daar toch bent leg je in een samenlevingscontract vast dat je tijdens de relatie voor elkaar zorgt (lees: dat je belastingvrij premie kunt betalen voor elkaars levensverzekering). En huis en hypotheek kun je prima 50/50 op beide namen doen.

Het is ongelooflijk hoeveel mensen (vooral mannen, laten we eerlijk zijn) tegenwoordig nog in het huwelijk trappen. Het huwelijk heeft alleen voordelen voor vrouwen met een laag inkomen. Emancipatie bestaat alleen als het de vrouw goed uitkomt. Als ze zin heeft om te werken, dan moet ze die mogelijkheid zonodig hebben, maar als ze daar geen zin in heeft dan teert ze net zo makkelijk op het inkomen van haar man. Prima, daar kun je samen voor kiezen, maar het is wel een keuze die consequenties heeft, namelijk dat je zelf geen inkomen hebt. Dan moet je niet na het huwelijk gaan zeiken om geld. Hierboven zei iemand, scheiden is een slechte tijd, en dan moet je ook voor elkaar zorgen, maar ik zie dat anders: Scheiden is het einde van het huwelijk en daarmee automatisch het einde van de belofte die je ooit deed. Een belofte die niemand trouwens echt kan maken, je kunt namelijk niet in de toekomst kijken en het lijkt me geen plicht van de man om nog 12 jaar voor een vrouw te blijven zorgen die is vreemdgegaan. Helaas maakt de wet geen onderscheid naar de reden waarom het huwelijk is beeindigd.

Wellicht komt de manier waarop ik het schrijf wat vrouw-onvriendelijk over, maar dit is nu eenmaal hoe het meestal gaat. De man heeft toch meestal het hogere inkomen (niet omdat werkgevers gemeen doen tegen vrouwen en ze minder betalen, zoals feministen vaak roepen, maar gewoon omdat mannen meestal hun werk serieuzer nemen en daardoor een grotere kans hebben op promotie en dus een hoger inkomen) en dus mag hij nog 12 jaar blijven betalen om de 'levensstandaard' van zijn ex op hetzelfde peil te houden als tijdens het huwelijk. Rechters gaan hier veel te gemakkelijk in mee. En de ex woont natuurlijk allang samen met haar nieuwe vriend. En dan heb ik het nog niet eens over de 'omgangsregeling', alleen al dat begrip. Hoezo moet je een 'omgangsregeling' treffen om JE EIGEN kinderen te zien? Natuurlijk zijn er ook genoeg mannen die zich er vanaf maken, maar het is werkelijk schandalig dat in deze tijd van (zogenaamde) gelijkheid tussen man en vrouw vaders zo hard moeten vechten om hun eigen kinderen ook maar te mogen zien. Het lijkt wel of de wetgever en rechters nog in de jaren 50 leven. Hoe ongelooflijk frustrerend moet het zijn om elke maand een flink bedrag te moeten overmaken naar je ex voor je kinderen, terwijl je geen enkele controle hebt over hoe dit bedrag wordt besteed! Of misschien je kinderen niet eens te zien krijgt...

Het goede alternatief is samenwonen, al dan niet met contract. Je kunt dan gewoon weer uit elkaar, zonder rechters en advocaten en dus zonder hoge kosten, en als er kinderen in het spel zijn heb je zelf de vrijheid om de zaken te regelen op een manier die voor beide partners EN voor de kinderen acceptabel is. Daar is natuurlijk wel wat volwassenheid en redelijkheid bij nodig. Voor mij heeft het gevoelsmatig een meerwaarde boven een huwelijk: ik heb liever dat mijn partner bij mij blijft omdat ze daarvoor kiest, dan dat ze bij me blijft omdat ze geen zin heeft in de rompslomp die scheiding heet en ondertussen vreemd gaat. Maar ja, vrouwen willen na verloop van tijd meestal trouwen omdat ze dan verzekerd zijn van inkomen en lekker op hun luie reet kunnen gaan zitten...

Uieraard heeft de topicstarter hier allemaal niks meer aan. Er zou een lichtpuntje kunnen zijn, volgens mij is de wet laatst veranderd en duurt de alimentatieverplichting tegenwoordig nooit langer dan het huwelijk heeft geduurd. Maar dat geldt alleen als er geen kinderen zijn. Ik weet niet of een kind van voor het huwelijk daar ook onder valt.

[Question Mark]

Anoniem: 664092 schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 00:20:
Ardana: de 'pinautomaat' opmerking is inderdaad lichtelijk stemmingsmakerij, maar het is helaas dichterbij de waarheid dan je zou denken. Volgens de nederlandse regels omtrent kinderalimentatie is er altijd 1 hoofdouder, dit is de ouder waar het kind zijn hoofdadres heeft c.q. staat ingeschreven bij het GBA. De regeling gaat er vanuit dat deze hoofdouder dan ook alle kosten maakt voor het kind. Dus deze ouder koopt alle kleding, schoenen, jassen, club abonnementen, telefoonkosten, etc. De andere ouder betaalt dan de hoofdouder alimentatie, indien het kind regelmatig bij de niet hoofdouder verblijft dan mag deze ouder op de betaalde alimentatie een zorgkorting toepassen tot maximaal 35%. Deze zorgkorting is bedoelt voor de kosten die gemaakt worden voor woonruimte, voeding.

Ik ben in 2012 gescheiden, wellicht dat de regels in de tussentijd veranderd zijn. Maar zo is het bij mijn ex en mij gegaan:

• De behoefte van de kinderen (twee stuks) is vastgesteld op een bedrag (ong. 700 euro in totaal)
• Mijn draagkracht was groot genoeg om dit te kunnen betalen.
• Uit ons co-ouderschapplan blijkt dat de kinderen 52% van de tijd bij mijn ex zijn, 48% van de tijd bij mij
• 48% van de zorgkosten wordt dan bij mij gemaakt, 52% bij mijn ex.
• Wij hebben dan de te verdelen kinderalimentatie dan ook volgens deze sleutel verdeeld. Ik betaal mijn ex 52% van 700 euro aan kinderalimentatie.
• Mijn ex betaald kleding, en betaald bv de zwemles. Daar staat tegenover dat zij de volledige kinderbijslag ontvangt.
• Het restant aan mijn draagkracht (ong. 750 euro bruto) moest ik als partneralimentatie afdragen (haar behoefte was becijferd op iets van 1300 euro bruto).

Deze regeling is destijds door de rechtbank geaccepteerd. Het kan zijn dat de regelingen ondertussen aangepast zijn.

[mgizmo]

PhilipsFan schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 01:44:
Wellicht komt de manier waarop ik het schrijf wat vrouw-onvriendelijk over, maar dit is nu eenmaal hoe het meestal gaat. De man heeft toch meestal het hogere inkomen (niet omdat werkgevers gemeen doen tegen vrouwen en ze minder betalen, zoals feministen vaak roepen, maar gewoon omdat mannen meestal hun werk serieuzer nemen en daardoor een grotere kans hebben op promotie en dus een hoger inkomen) en dus mag hij nog 12 jaar blijven betalen om de 'levensstandaard' van zijn ex op hetzelfde peil te houden als tijdens het huwelijk. Rechters gaan hier veel te gemakkelijk in mee. En de ex woont natuurlijk allang samen met haar nieuwe vriend. En dan heb ik het nog niet eens over de 'omgangsregeling', alleen al dat begrip. Hoezo moet je een 'omgangsregeling' treffen om JE EIGEN kinderen te zien? Natuurlijk zijn er ook genoeg mannen die zich er vanaf maken, maar het is werkelijk schandalig dat in deze tijd van (zogenaamde) gelijkheid tussen man en vrouw vaders zo hard moeten vechten om hun eigen kinderen ook maar te mogen zien. Het lijkt wel of de wetgever en rechters nog in de jaren 50 leven. Hoe ongelooflijk frustrerend moet het zijn om elke maand een flink bedrag te moeten overmaken naar je ex voor je kinderen, terwijl je geen enkele controle hebt over hoe dit bedrag wordt besteed! Of misschien je kinderen niet eens te zien krijgt...

Ik heb een collega ZZP'er die al jaren in deze situatie zit. Vechtscheiding, vader mag de kinderen niet meer zien (zijn bijna allen volwassen), alimentatie betalen, ook partneralimentatie. Betaald zich scheel door de hogere inkomsten. En ex-partner is ondertussen met een andere man.
De regels zijn in de tijd dat de vrouw huisvrouw was, geen betaalde baan had en voor de kinderen zorgde terwijl manlief aan de betaalde baan is. Het is te krom voor woorden in deze tijd.

Het weerhoudt mij te trouwen, maar het probleem daarin zit dat je met emotie te maken hebt en mensen dan geneigd zijn te zeggen "maar je houdt toch van haar", "en ze wil trouwen, omdat ze zoveel van je houdt en dit graag wilt bezegelen". Zodra je over financiën gaat praten sla je je partner direct van de wolk, althans als je een vrouw hebt die vooral beslist op emotie en niet ratio. Ik kan mij dan ook indenken dat het aspect over 12 jaar partneralimentatie betalen dan ook niet besproken wordt. Stel je voor, praten over geld (ratio) terwijl het om liefde (emo) moet gaan. En nu komt het, waarvan er wellicht hier een aantal tweakers zijn die nu hun kop thee/koffie uitspugen over het scherm: Mijn partner is weddingplanner.

[Question Mark]

Ik zet net even het document wat PlanesTrains gelinked heeft even snel door te lezen. De regels zijn inderdaad aangepast. Bij twee kinderen zijn de nieuwe regels niet zo'n probleem. Dan kun je één kunt bij de vader in laten schrijven, en het andere kind bij de andere ouder.

Bij één kind wordt dit vervelender. In de regel wordt dit bij de moeder ingeschreven en wordt er niet meer gekeken naar werkelijke kosten, maar gaat men er maar blindelings vanuit dat bijna alle zorgkosten bij de moeder gemaakt worden. Dat is weer heerlijk kort door de bocht, de praktijk is nl. vaak anders.

[Morocius]

mgizmo schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 08:29:
[...]
En nu komt het, waarvan er wellicht hier een aantal tweakers zijn die nu hun kop thee/koffie uitspugen over het scherm: Mijn partner is weddingplanner.

Bedankt voor de waarschuwing, ik zat er er erg dicht bij om dit te doen.


Dit topic laat mij trouwens wel heel erg anders tegen trouwen aankijken, ik was er toch al niet zo'n voorstander van. Maar nu ik dit zo gelezen heb zie ik helemaal geen voordelen om ooit te trouwen.

_{Wedden dat je de rest van je leven van iemand houd voor de helft van je bezittingen en 12 jaar allimentatie.}

[MB54]

http://www.telegraaf.nl/d..._kinderalimentatie__.html

http://www.rijksoverheid....or-kinderalimentatie.html

[hv08]

De helft van het bezit kan ik nog inkomen, maar inderdaad 12 jaar lang partneralimentatie en kinderalimentatie totdat ze 18 of 21 zijn is echt enorm.

Zijn er geen handigheidjes? Bijvoorbeeld met ontslag gaan voor de scheiding en na de scheiding weer aan de slag gaan? Volgens mij zijn er ook clausules waarbij je opneemt geen partneralimentatie meer hoeft te betalen als de ex-partner opnieuw met iemand anders gaat samenwonen? Ik meen zoiets ooit gehoord te hebben.

Onze inkomens zijn ook enorm scheef, mag hopen dat de vrouw het niet in de bol krijgt

Succes en sterkte iig!

[PhilipsFan]

mgizmo schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 08:29:
[...]


Ik heb een collega ZZP'er die al jaren in deze situatie zit. Vechtscheiding, vader mag de kinderen niet meer zien (zijn bijna allen volwassen), alimentatie betalen, ook partneralimentatie. Betaald zich scheel door de hogere inkomsten. En ex-partner is ondertussen met een andere man.
De regels zijn in de tijd dat de vrouw huisvrouw was, geen betaalde baan had en voor de kinderen zorgde terwijl manlief aan de betaalde baan is. Het is te krom voor woorden in deze tijd.

Het weerhoudt mij te trouwen, maar het probleem daarin zit dat je met emotie te maken hebt en mensen dan geneigd zijn te zeggen "maar je houdt toch van haar", "en ze wil trouwen, omdat ze zoveel van je houdt en dit graag wilt bezegelen". Zodra je over financiën gaat praten sla je je partner direct van de wolk, althans als je een vrouw hebt die vooral beslist op emotie en niet ratio. Ik kan mij dan ook indenken dat het aspect over 12 jaar partneralimentatie betalen dan ook niet besproken wordt. Stel je voor, praten over geld (ratio) terwijl het om liefde (emo) moet gaan. En nu komt het, waarvan er wellicht hier een aantal tweakers zijn die nu hun kop thee/koffie uitspugen over het scherm: Mijn partner is weddingplanner.

De grap is dat een huwelijk helemaal niks met liefde te maken heeft. Vroeger had je een huwelijk nodig om te 'mogen' samenwonen van de kerk en om je kinderen wettig te maken. En om elkaars erfgenaam te kunnen worden. Tegenwoordig is dat allemaal niet meer nodig (hoewel dat puntje erfgenaam nog iets beter kan) maar op de een of andere manier hebben jongeren nog steeds het idee dat trouwen 'moet'. Kijk een willekeurige Disneyfilm en je begrijpt wat ik bedoel: we voeren onze kinderen het idee dat trouwen betekent dat je nog lang en gelukkig leeft.

Gecombineerd met het gegeven dat vrouwen in het algemeen kinderen hoger op hun prioriteitenlijstje hebben staan dan geld verdienen en (dus) zelfstandig zijn krijg je de situatie dat mannen gereduceerd worden tot pinautomaat, onder het mom 'liefde'. In eerste instantie al tijdens het huwelijk, maar omdat je dan nog van elkaar houdt gaan er nog geen alarmbellen af. Na het huwelijk beginnen de problemen pas echt. Dat je je kinderen blijft onderhouden is vanzelfsprekend. Dat je dit eventueel doet in de vorm van een financiele bijdrage naar je ex is te begrijpen als je kinderen daar wonen. Maar ik kan gewoon niet begrijpen dat een man, na het huwelijk, 12 jaar lang zou moeten betalen voor het levensonderhoud van een ex, die tijdens het huwelijk (en misschien ook wel daarvoor of daarna) alle kans heeft gehad om zelf een opleiding te doen en inkomsten te verwerven, maar er zelf voor heeft gekozen om dit niet te doen. Dat is gewoon niet eerlijk.

Een vouw verwacht blijkbaar dat de voordelen van het huwelijk blijven voortduren als dit is beeindigd. Ze wil immers onderhouden worden. Draai het eens om. Zie je jezelf al staan bij de rechter als man? Die wil dat de voordelen van het huwelijk blijven voortduren? "Edelachtbare, ik wil best nog 12 jaar alimentatie betalen, maar dan eis ik dat mijn ex nog 12 jaar mijn huis blijft schoonmaken, mijn was blijft doen en 2x per week sex met me heeft."

[Question Mark]

hv08 schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 09:09:
De helft van het bezit kan ik nog inkomen, maar inderdaad 12 jaar lang partneralimentatie en kinderalimentatie totdat ze 18 of 21 zijn is echt enorm.

Het mes snijd altijd aan twee kanten natuurlijk. Partneralimentatie klinkt enorm oneerlijk, maar je kunt ook moeilijk verwachten dat een alleenstaande moeder met drie kleine kinderen fulltime kan gaan werken om zelf in haar levensonderhoud te kunnen voorzien. Dat zou ten koste gaan van de kinderen.

Helaas is de praktijk vaak dat er sprake is van co-ouderschap en de ex-partner zich prima kan redden van kinderalimentie, toeslagen en partneralimentatie en er geen prikkel is om te gaan werken. Hij/zij kan zich immers ook zonder werken prima redden. In dit soort gevallen (dat het niet werken een keuze is van de ex-partner) zou er naar mijn mening prima naar iemands "verdiencapaciteit" gekeken kunnen worden. Helaas betekend dit nog meer maatwerk voor het vaststellen van (partner)alimentatie, terwijl de overheid nu juist naar minder maatwerk toewil. Ik zie dit helaas dus nog niet gebeuren.

Overigens, als er geen kinderen in het spel zijn is de duur van de partneralimentatie geen twaalf jaar, maar max 3 jaar (uit mijn hoofd).

Zijn er geen handigheidjes? Bijvoorbeeld met ontslag gaan voor de scheiding en na de scheiding weer aan de slag gaan?

Nope, trapt een rechter terecht niet in. Zelfs bij een ondernemer wordt er ook gewoon gekeken naar jaarcijfers van het bedrijf en niet alleen naar het salaris wat hij zichzelf uitkeerd.

[brid]

CO-oudershap wordt zeker mee genomen in de kinderalimentatie regelingen.
Meer dagen bij jou is minder geld voor haar.

Ben trouwens benieuwd hoe lang de partneralimentatie bij jou is. Huwelijk zonder kind tot 5 jaar is het de duur van het huwelijk. Met kind is het 12 jaar.
Dit kan je korter afspreken of afspreken niet te doen, maar zodra als je ex-partner afhankelijk wordt van de bijstand wordt je verplicht alimentatie te betalen(of eigenlijk wordt zij verplicht het te claimen via de rechter)

Nog een kromme regel is als je samen gaat met een nieuwe partner gaat samen wonen welke onder het bijstandsniveau(+- 900) verdient. Haar partner alimentatie naar beneden gaat, maar zij wel kan eisen dat je nieuwe partner meer gaat werken. Kon je maar eisen dat je ex-partner meer gaat werken. Die van mij klaagde dat ze vroeg op moest (6:30) en veel (3dagen) moest werken.
Ik sta GVD iedere dag om 05:00 - 6:00 op en werk 40 uur

Laat je trouwens niet gek maken door de calculators op internet.
Behoefte van mij ex is iets van €900,- op basis van mijn draag kracht (Nettoloon - (Kinderalimentatie+Huur/Hypotheek+zorgverzeking+GWL)
Betaal nu €460 en krijg $200 terug van de belastingdienst, dus onder de streep maar €260
Kinder is iets van €200,-. Full time bij ex. Kan wel lager aangezien de regels 1 januari(kindgebonden budget) zijn gewijzigd, maar te veel gedoe voor een paar tientjes.

@hieronder, dat betreft kinderalimentie, partner is nog steeds aftrekbaar

[ Voor 19% gewijzigd door brid op 24-03-2015 11:21 ]

[hv08]

Qua belastingdienst, de aftrek op alimentatie is per 1 januari dit jaar afgeschaft.

[Question Mark]

hv08 schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 11:12:
Qua belastingdienst, de aftrek op alimentatie is per 1 januari dit jaar afgeschaft.

Dat klopt niet. De partneralimentatie is nog steeds aftrekbaar.

Kinderalimentatie is nog nooit aftrekbaar geweest. Tot 2015 bestond er echter een aftrekpost "Uitgaven voor levensonderhoud kinderen", waarbij onder voorwaarden een vast bedrag per kwartaal per kind afgetrokken mocht worden. Werden bepaalde kosten gemaakt voor een kind (waarbij te betalen kinderalimentatie meetelde) terwijl geen kinderbijslag ontvangen werd, dan kon je in aanmerking komen voor deze aftrekpost.

Deze aftrekpost is nu komen te vervallen. Klein drama overigens voor velen. Er is nl. met het vaststellen van de kinderalimentatie wél rekening gehouden met deze aftrekpost. De aftrekpost is nu komen te vervallen, waardoor de draagkracht afneemt. De te betalen alimentatie blijft echter gelijk.

De staatssecretaris vind dat ex-partners maar onderling even opnieuw de alimentatie moeten gaan vaststellen. Yeah right... Dat worden slaande ruzies en dure rechtszaken voor een hoop mensen...

[hv08]

Question Mark schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 12:48:
[...]

Dat klopt niet. De partneralimentatie is nog steeds aftrekbaar.

Kinderalimentatie is nog nooit aftrekbaar geweest. Tot 2015 bestond er echter een aftrekpost "Uitgaven voor levensonderhoud kinderen", waarbij onder voorwaarden een vast bedrag per kwartaal per kind afgetrokken mocht worden. Werden bepaalde kosten gemaakt voor een kind (waarbij te betalen kinderalimentatie meetelde) terwijl geen kinderbijslag ontvangen werd, dan kon je in aanmerking komen voor deze aftrekpost.

Deze aftrekpost is nu komen te vervallen. Klein drama overigens voor velen. Er is nl. met het vaststellen van de kinderalimentatie wél rekening gehouden met deze aftrekpost. De aftrekpost is nu komen te vervallen, waardoor de draagkracht afneemt. De te betalen alimentatie blijft echter gelijk.

De staatssecretaris vind dat ex-partners maar onderling even opnieuw de alimentatie moeten gaan vaststellen. Yeah right... Dat worden slaande ruzies en dure rechtszaken voor een hoop mensen...

Dank voor de toelichting, iets met klok en klepel inderdaad van mijn kant. Blijkbaar weten de mensen die het moeten betalen in mijn kring ook niet van de hoed en de rand, maar een negatieve impact ondervinden ze in ieder geval wel.

[Ardana]

PhilipsFan schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 01:44:
De oplossing is inderdaad niet trouwen. Uiteindelijk is het nergens voor nodig, je kunt in Nederland alle dingen die je samen wilt regelen op een andere manier doen. Ouderlijk gezag vraag je aan bij de rechtbank (heel simpel, 1 formuliertje), testament regel je bij de notaris en als je daar toch bent leg je in een samenlevingscontract vast dat je tijdens de relatie voor elkaar zorgt (lees: dat je belastingvrij premie kunt betalen voor elkaars levensverzekering). En huis en hypotheek kun je prima 50/50 op beide namen doen.

Klopt, enkel in het geval van overlijden van de vader voordat het (ongeboren) kind erkend is, kun je het kind benadelen.

Het is ongelooflijk hoeveel mensen (vooral mannen, laten we eerlijk zijn) tegenwoordig nog in het huwelijk trappen. Het huwelijk heeft alleen voordelen voor vrouwen met een laag inkomen. Emancipatie bestaat alleen als het de vrouw goed uitkomt. Als ze zin heeft om te werken, dan moet ze die mogelijkheid zonodig hebben, maar als ze daar geen zin in heeft dan teert ze net zo makkelijk op het inkomen van haar man. Prima, daar kun je samen voor kiezen, maar het is wel een keuze die consequenties heeft, namelijk dat je zelf geen inkomen hebt. Dan moet je niet na het huwelijk gaan zeiken om geld. Hierboven zei iemand, scheiden is een slechte tijd, en dan moet je ook voor elkaar zorgen, maar ik zie dat anders: Scheiden is het einde van het huwelijk en daarmee automatisch het einde van de belofte die je ooit deed. Een belofte die niemand trouwens echt kan maken, je kunt namelijk niet in de toekomst kijken en het lijkt me geen plicht van de man om nog 12 jaar voor een vrouw te blijven zorgen die is vreemdgegaan. Helaas maakt de wet geen onderscheid naar de reden waarom het huwelijk is beeindigd.

Ik vind idd dat je erg negatief naar vrouwen bent. En de onderzoeken spreken je tegen: 15% van de mannen en 9% an de vrouwen is wel eens vreemd geweest. Dus de kans dat een man vreemd gaat, is groter dan de kans dat een vrouw vreemd gaat.

Daarnaast: de belofte van een huwelijk is niet "ik zal voor je zorgen zolang het huwelijk duurt" maar "ik zal voor je zorgen tot x jaar nadat het huwelijk geëindigd is". Wil je dat niet, dan moet je idd niet trouwen.

Tevens mag ik hopen dat grote beslissingen tijdens het huwelijk door beide partners samen genomen worden. Zo wordt er door beide partners samen beslist dat de vrouw thuis blijft om voor de kinderen te zorgen. Omdat beiden achter deze beslissing staat, moeten ook beiden de consequenties daarvan dragen. Na de scheiding ineens zeggen dat het aan de ander ligt en dat zij in haar eentje maar de consequentie moet dragen is ronduit oneerlijk en het ontlopen van je verantwoordelijkheden.
Als je dat niet wil, kun je prima als man zijnde zelf de huisman worden, niet gaan werken en "op je luie reet gaan zitten".

Je opmerkingen over dat mannen hun werk serieuzer nemen ga ik maar even niet op in.

Hoe ongelooflijk frustrerend moet het zijn om elke maand een flink bedrag te moeten overmaken naar je ex voor je kinderen, terwijl je geen enkele controle hebt over hoe dit bedrag wordt besteed! Of misschien je kinderen niet eens te zien krijgt...

Alimentatie is géén 'kijk- en luistergeld'! Er kunnen nog steeds goede redenen zijn waarom je wel voor je kinderen moet zorgen, terwijl je ze niet mag zien. Ja, dat zullen de uitzonderingen zijn, maar wil je werkelijk je kinderen straffen en zorg onthouden omdat je ex-vrouw een lul is? Dan ben je zelf geen haar beter.

Maar ja, vrouwen willen na verloop van tijd meestal trouwen omdat ze dan verzekerd zijn van inkomen en lekker op hun luie reet kunnen gaan zitten...

Realiseer je je dat je je met dit soort opmerkingen disqualificeert als mens? Zo kortzichtig, alles over 1 kam scherend, en denigrerend...

Je gedraagt je hetzelfde als die feministen waar je op afgeeft: 'men are pigs', 'vrouwen willen op hun luie reet zitten'.

Het zou al schelen als je het zou hebben over "sommige vrouwen verwachten blijkbaar" ipv "een vrouw verwacht blijkbaar". Bovendien, ik ben ook al de nodige vrouwen tegengekomen die écht genaaid zijn door hun ex... Vergeet dat ook niet...

Overigens vind ik wél dat je als aanstaanden ook alle zakelijke kanten van het huwelijk moet bespreken, zowel voor de lange, als de korte termijn. Dat hebben wij dan ook gedaan, ruim vóórdat we trouwden. Zo hebben we de eigendommen die we inbrachten in ons huwelijk ook persoonlijk eigendom laten zijn en hebben we afgesproken dat we er beiden evenveel op vooruit (of achteruit) moeten gaan aan het einde van de relatie. Bijv. als hij € 25.000 heeft ingebracht, en ik € 0, en aan het einde hebben we een positief saldo van € 30.000, dan loopt hij weg met € 27.500 en ik met € 2.500: we zijn er dan allebei € 2.500 op vooruit gegaan. Bij een verlies wordt dezelfde verdeling toegepast.
Ja, risico van ziekte (en dus arbeidsongeschiktheid) en wijziging van inkomen blijf je houden, maar dat is ook een stukje volwassenheid en vertrouwen dat je in elkaar moet hebben.

@hv08: dat je 12 jaar partneralimentatie overdreven vind kan ik me nog iets bij indenken (ik denk dat ik dat zelf ook overdreven vind). Maar kinderalimentatie totdat ze 18 of 21 zijn (of nog later als ze studeren) vind ik niet meer dan normaal. Je relatie met je kind ontstaat zodra het verwekt/geboren is, en je verantwoordelijkheden verdwijnen niet op het moment dat je gaat scheiden, daar heeft dat kind helemaal niets mee te maken.

@PhilipsFan: Disney beging gelukkig ook wat moderner te worden (kijk bijv maar naar Frozen). De heldin komt er bijtijds achter dat ze voorzichtig moet zijn, en rustig de tijd moet nemen, en niet hals over kop zich in een huwelijk moet storten. Ik vind het een goede ontwikkeling
En of het eerlijk is dat er partneralimentatie betaald zou moeten worden: ga lobby'en om dat af te schaffen. En of je partner alle kansen heeft gehad, ligt toch echt aan jullie samen. Als jij trouwt met een 18-jarig meisje dat idd haar opleiding niet heeft afgemaakt, en daarna toestaat (of zelfs verlangt) dat ze thuis "op haar luie reet" gaat zitten, tsja, dan heb je er ook zelf voor gekozen.

PlanesTrains: je vroeg naar de stellingen dat het uitmaakt voor de regelingen. Voor het KGB maakt het sowieso uit. Als je een lager inkomen hebt, krijg je een hoger KGB. Dus daarbij is het voordeliger als je het kind inschrijft bij de minstverdienende partner. Kwestie van proefberekening maken op de site van de belastingdienst. Als het kind ingeschreven staat bij de partner met totaal-inkomen op bijstandsniveau, is het kindgebondenbudget € 340 pm (deze partner moet dan ook de kinderbijslag aanvragen). Als het kind ingeschreven staat bij bijv. in dit geval TS met een jaarkinkomen van € 58.000, dan is het kindgebondenbudget slechts € 123 pm (waarbij het dus deze partner is die de kinderbijslag moet aanvragen).

[ Voor 3% gewijzigd door Ardana op 24-03-2015 14:22 ]

[MB54]

@Ardana,

Fijn dat je e.e.a. relativeert. Ik vroeg me even af waarin ik terecht was gekomen.....

[.oisyn]

Met bovenstaanden wat een gezever zeg.

[ninjazx9r98]

Vrouwonvriendelijk dekt bij lange na de lading niet en laat mensen lekker zelf kiezen of ze wel of niet willen trouwen zonder daar denigrerende opmerkingen over te maken.
Zoals Ardana terecht aangeeft ben je er zelf (hopelijk met je volle verstand) bij geweest toen er afspraken gemaakt werden over de rolverdeling tussen de partners. Er zijn overigens ook mannen die alimentatie ontvangen van hun ex vrouw, mijn ex zwager is daar een voorbeeld van.
Kennelijk heeft hij het slimmer aangepakt en was hij degene die vooral lui op z'n reet wilde zitten

[mvds]

Dat de regels gebaseerd zijn op een vrij ouderwetse opvatting dat de man werkt, en de vrouw voor de kinderen zorgt ben ik het mee eens. Ik vind het dan ook het hele partneralimentatie een vreemde constructie. Je beslist samen ervoor om uit elkaar te gaan, en ik vind het erg ouderwets dat de man dan nog 12 jaar voor het onderhoud moet blijven betalen van iemand waar hij niet meer mee samen is.

Ik ben dan ook heel blij dat mijn ex afgezien heeft van de partneralimentatie, anders had me dat zo'n €700 per maand gekost, bovenop de €243 die ik per maand voor mijn zoon moet betalen (waar ik dan weer totaal geen problemen mee heb). De berekening is ook heel vreemd, er werd gezegd dat mijn zoon (van 9) zo'n €290 per maand kost, waar ik dus €243 van betaal, en mijn ex €42. Terwijl we co-ouderschap hebben. Dus die 50/50 regeling is bullshit hoor. Zie mijn verdeling maar.

Maar de partneralimentatie zorgt voor veel mannen voor een behoorlijk probleem. Ze hebben vaak jarenlang moeten studeren, en hard moeten werken om op een bepaalde positie te komen, om dan vervolgens door een scheiding veroordeeld te worden tot het wonen in een klein huur-appartementje omdat zo'n 60% van het inkomen naar de ex gaat (in het geval van kind en partneralimentatie). Dat is toch van de zotte? Niet meer kunnen profiteren van het inkomen van de ander hoort toch bij een van de dingen die bij de scheiding hoort?

[Question Mark]

mvds schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 16:13:
Dat de regels gebaseerd zijn op een vrij ouderwetse opvatting dat de man werkt, en de vrouw voor de kinderen zorgt ben ik het mee eens. Ik vind het dan ook het hele partneralimentatie een vreemde constructie. Je beslist samen ervoor om uit elkaar te gaan, en ik vind het erg ouderwets dat de man dan nog 12 jaar voor het onderhoud moet blijven betalen van iemand waar hij niet meer mee samen is.

De regels zijn niet gebasseerd op ouderwetse opvattingen over man/vrouw. De regels gaan ook helemaal niet om het man/vrouw zijn. De regels gaan erom dat de verhouding draagkracht/behoefte verdeeld wordt na een scheiding tussen ex-partners, ongeacht geslacht.

Maar de partneralimentatie zorgt voor veel mannen voor een behoorlijk probleem. Ze hebben vaak jarenlang moeten studeren, en hard moeten werken om op een bepaalde positie te komen, om dan vervolgens door een scheiding veroordeeld te worden tot het wonen in een klein huur-appartementje omdat zo'n 60% van het inkomen naar de ex gaat (in het geval van kind en partneralimentatie). Dat is toch van de zotte? Niet meer kunnen profiteren van het inkomen van de ander hoort toch bij een van de dingen die bij de scheiding hoort?

Ook dit klopt niet. Er wordt gekeken naar draagkracht. De (dure) woonlasten die iemand heeft wordt gewoon afgetrokken van zijn (of haar) draagkracht. Daar zit wel een maximum aan zodat niet met woonlasten "trucjes" uitgehaald kunnen worden om draagkracht (op papier) te verlagen. Als iemand normale hypotheek of woonlasten hebt, worden die woonlasten gewoon meegenomen in de draagkrachtberekening.

mvds schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 16:13:
Ik ben dan ook heel blij dat mijn ex afgezien heeft van de partneralimentatie, anders had me dat zo'n €700 per maand gekost, bovenop de €243 die ik per maand voor mijn zoon moet betalen (waar ik dan weer totaal geen problemen mee heb). De berekening is ook heel vreemd, er werd gezegd dat mijn zoon (van 9) zo'n €290 per maand kost, waar ik dus €243 van betaal, en mijn ex €42. Terwijl we co-ouderschap hebben. Dus die 50/50 regeling is bullshit hoor. Zie mijn verdeling maar.

Jij hebt dan veel meer draagkracht dan je ex. De kosten voor kinderalimentatie worden dan verdeeld volgens deze draagkrachtverhouding.

Om nu te zien wie welk deel van deze kosten voor zijn rekening neemt, worden draagkrachttabellen gebruikt. Iemand met een netto besteedbaar inkomen van 2500 euro kan redelijkerwijs 630 euro per maand uitgeven aan zijn kinderen. Bij een inkomen van 1800 euro per maand is de draagkracht 285 euro. Hierbij kan de aftrekpost voor te betalen kinderalimentatie meegerekend worden. De verhouding tussen de draagkrachtbedragen van beide ouders wordt gebruikt om de kosten ('behoefte') op dezelfde manier te verdelen.

[ Voor 26% gewijzigd door Question Mark op 24-03-2015 16:34 ]

[anandus]

mvds schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 16:13:
Maar de partneralimentatie zorgt voor veel mannen voor een behoorlijk probleem. Ze hebben vaak jarenlang moeten studeren, en hard moeten werken om op een bepaalde positie te komen, om dan vervolgens door een scheiding veroordeeld te worden tot het wonen in een klein huur-appartementje omdat zo'n 60% van het inkomen naar de ex gaat (in het geval van kind en partneralimentatie). Dat is toch van de zotte? Niet meer kunnen profiteren van het inkomen van de ander hoort toch bij een van de dingen die bij de scheiding hoort?

Het is toch je eigen keuze dat je met iemand trouwt die minder verdient?
Wil je het gedoe niet hebben, dan moet je gewoon trouwen met iemand met dezelfde paygrade.

[ Voor 6% gewijzigd door anandus op 24-03-2015 16:40 ]

[koentje115]

anandus schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 16:38:
[...]
Het is toch je eigen keuze dat je met iemand trouwt die minder verdient?
Wil je het gedoe niet hebben, dan moet je gewoon trouwen met iemand met dezelfde paygrade.

Het komt regelmatig voor dat partners andere bedragen verdienen nadat ze getrouwd zijn. Zo waren onze salarissen nagenoeg gelijk toen we trouwden, maar verdien ik nu (veel) meer dan mijn partner. En neen, dat hadden we niet zien aankomen.

Wij zijn overigens getrouwd volgens het 'stelsel van scheiding van goederen' (Belgie). Dit voorkomt veel problemen.

Het stelsel van scheiding van goederen verdeelt de bezittingen van de echtenoten in twee vermogens:

het vermogen van de ene echtgenoot
het vermogen van de andere echtgenoot
Onder dit stelsel blijven de echtgenoten financieel volledig onafhankelijk van elkaar. Hun inkomen blijft hun eigen bezit.

Dat wil niet zeggen dat echtgenoten niets samen kunnen bezitten als ze trouwen onder het stelsel van scheiding van goederen. De goederen die ze samen hebben, zijn niet gemeenschappelijk maar 'onverdeeld'.

Eigen goederen

Bij een scheiding van goederen zal het geld op de bankrekeningen van een echtgenoot volledig zijn of haar persoonlijke bezit blijven.

De wagen die ingeschreven staat op naam van een echtgenoot, behoort hem of haar alleen toe.
Hetzelfde geldt voor alle andere zaken die de echtgenoten tijdens het huwelijk aankopen: wie de goederen betaalt, wordt er ook eigenaar van.

Onverdeelde goederen

Aankopen waarvan geen facturen bestaan of waarvan de huwelijkspartners op geen enkele manier kunnen bewijzen dat ze hun persoonlijke eigendom zijn, worden verondersteld voor de helft toe te behoren aan beide echtgenoten. Hetzelfde geldt voor geld op gezamenlijke bankrekeningen.

Bij een echtscheiding of overlijden zullen de echtgenoten alleen de onverdeelde goederen moeten verdelen. De goederen die op naam staan van de ene of van de andere echtgenoot moeten zij niet verdelen.

Wat als één van de echtgenoten geen inkomen heeft?

Een echtgenoot die geen inkomen heeft, beschikt ook niet over eigen geld. Bijgevolg kan hij of zij ook geen goederen voor zichzelf verwerven. Dat kan pijnlijk zijn bij een echtscheiding of bij het overlijden van een echtgenoot die wel een inkomen heeft.

[.oisyn]

koentje115 schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:09:
[...]


Het komt regelmatig voor dat partners andere bedragen verdienen nadat ze getrouwd zijn. Zo waren onze salarissen nagenoeg gelijk toen we trouwden, maar verdien ik nu (veel) meer dan mijn partner. En neen, dat hadden we niet zien aankomen.

Je kan niet zien aankomen dat je salarissen uit elkaar gaan groeien . Dat kan ik je bijna op een presenteerblaadje geven dat zoiets gebeurt. De kans is best klein dat je beide altijd evenveel blijft verdienen.

Het punt is dat je daar gewoon afspraken over kunt maken. Als je trouwt in gemeenschap van goederen (NL, het tegenovergestelde wat jij daar dus neerzet) maak je in feite de afspraak dat je alles gewoon op 1 grote hoop gooit, wat er ook gebeurt. Als je dat niet wilt, dan moet je niet trouwen, of trouwen onder goed afgedekte huwelijkse voorwaarden.

[FaceDown]

Trouwen op huwelijkse voorwaarden, is imho al een teken dat er eea niet goed zit. Als je zeker weet dat je voor het leven voor elkaar kiest zijn die huwelijkse voorwaarden ook niet nodig. Trouwen doe je voor het leven, of doe je niet. Dan ook niet zeuren als je op de blaren moet zitten als het mis gaat.
En ja de praktijk wijst uit dat het vaak mis gaat. De praktijk wijst ook vaak uit dat mensen veel te vroeg trouwen of zonder nadenken overal in springen.
Zeker scheidingen met kinderen vind ik erg triest en eigenlijk helemaal het feit dat dat blijkbaar ondergeschikt is en dat mensen zich alleen druk maken om de financiele consequenties en niet op de impact op hun kinderen. Je mag je gerust schuldig voelen daarover en alimentatie vind ik dan nog maar een zeer milde straf.

[koentje115]

.oisyn schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:14:
[...]

Je kan niet zien aankomen dat je salarissen uit elkaar gaan groeien . Dat kan ik je bijna op een presenteerblaadje geven dat zoiets gebeurt. De kans is best klein dat je beide altijd evenveel blijft verdienen.

Het punt is dat je daar gewoon afspraken over kunt maken. Als je trouwt in gemeenschap van goederen (NL, het tegenovergestelde wat jij daar dus neerzet) maak je in feite de afspraak dat je alles gewoon op 1 grote hoop gooit, wat er ook gebeurt. Als je dat niet wilt, dan moet je niet trouwen, of trouwen onder goed afgedekte huwelijkse voorwaarden.

We hadden wel verwacht dat een van ons een beetje meer dan de andere zou gaan verdienen, maar niet 3 keer meer. We hebben beiden een PhD en werken beiden in dezelfde sector.

We betalen nog steeds naar ratio, maar dat is niet geheel optimaal met de huidige inkomstenverdeling. (Momenteel ok, omdat we allebei onze wensen kunnen vervullen, maar niet ok indien we luxueuzer zouden willen leven - onze uitgaven kunnen door de minst verdienende betaald worden)

[ Voor 16% gewijzigd door koentje115 op 24-03-2015 17:47 ]

[koentje115]

FaceDown schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:18:
Trouwen op huwelijkse voorwaarden, is imho al een teken dat er eea niet goed zit. Als je zeker weet dat je voor het leven voor elkaar kiest zijn die huwelijkse voorwaarden ook niet nodig. Trouwen doe je voor het leven, of doe je niet. Dan ook niet zeuren als je op de blaren moet zitten als het mis gaat.
En ja de praktijk wijst uit dat het vaak mis gaat. De praktijk wijst ook vaak uit dat mensen veel te vroeg trouwen of zonder nadenken overal in springen.
Zeker scheidingen met kinderen vind ik erg triest en eigenlijk helemaal het feit dat dat blijkbaar ondergeschikt is en dat mensen zich alleen druk maken om de financiele consequenties en niet op de impact op hun kinderen. Je mag je gerust schuldig voelen daarover en alimentatie vind ik dan nog maar een zeer milde straf.

Ik denk dat dit naief is. 1/3 van de huwelijken faalt. Je houdt dus best rekening met het feit dat je huwelijk faalt.

[PhilipsFan]

Ardana schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 14:18:
[...]
Tevens mag ik hopen dat grote beslissingen tijdens het huwelijk door beide partners samen genomen worden. Zo wordt er door beide partners samen beslist dat de vrouw thuis blijft om voor de kinderen te zorgen. Omdat beiden achter deze beslissing staat, moeten ook beiden de consequenties daarvan dragen. Na de scheiding ineens zeggen dat het aan de ander ligt en dat zij in haar eentje maar de consequentie moet dragen is ronduit oneerlijk en het ontlopen van je verantwoordelijkheden.
Als je dat niet wil, kun je prima als man zijnde zelf de huisman worden, niet gaan werken en "op je luie reet gaan zitten".

Het punt is juist dat deze beslissingen meestal niet samen worden genomen. De vrouw beslist dat ze minder wil werken (om voor de kids, huishouding of wat dan ook te zorgen). Of werkte vaak in eerste instantie al niet fulltime. Als man heb je je hiernaar te schikken. Het kan dan wel lijken alsof je de beslissing samen hebt genomen omdat je er op dat moment voor kiest om je vrouw haar zin te geven, maar dat werkt natuurlijk niet zo.

Je opmerkingen over dat mannen hun werk serieuzer nemen ga ik maar even niet op in.

Dat is gewoon een observatie. Ik ben een van die mannen die wel de verantwoordelijkheid voor z'n kinderen neemt en daardoor sta ik regelmatig op het schoolplein te wachten. En wat zie ik daar? Nagenoeg alleen moeders. Die dus niet aan het werk zijn. Uiteraard zullen er vrouwen zijn die wel serieus werk maken van hun carriere, maar de meesten werken parttime (< 3 dagen) of helemaal niet. En dan niet omdat ze geen werk kunnen vinden, maar omdat ze niet willen werken. Pure luxe, die ze zich alleen maar kunnen veroorloven omdat hun man genoeg verdient voor beiden. En na de relatie bedanken ze de man daarvoor door nog 12 jaar op zijn kosten te blijven leven. Ik weet dat ik chargeer, maar dit is de kern van de zaak.

Alimentatie is géén 'kijk- en luistergeld'! Er kunnen nog steeds goede redenen zijn waarom je wel voor je kinderen moet zorgen, terwijl je ze niet mag zien. Ja, dat zullen de uitzonderingen zijn, maar wil je werkelijk je kinderen straffen en zorg onthouden omdat je ex-vrouw een lul is? Dan ben je zelf geen haar beter.

Ben ik met je eens, ik heb het nergens over zorg onthouden. Er zullen vast vaders zijn die niet in het belang van de kinderen handelen (crimineel/drank/drugs) en daardoor beter de kinderen niet kunnen hebben. Wat ze uiteraard niet ontslaat van betaling. Maar in de veel gevallen zijn het normale vaders die zwart gemaakt worden door hun ex.

Realiseer je je dat je je met dit soort opmerkingen disqualificeert als mens? Zo kortzichtig, alles over 1 kam scherend, en denigrerend...

Je gedraagt je hetzelfde als die feministen waar je op afgeeft: 'men are pigs', 'vrouwen willen op hun luie reet zitten'.

Het zou al schelen als je het zou hebben over "sommige vrouwen verwachten blijkbaar" ipv "een vrouw verwacht blijkbaar". Bovendien, ik ben ook al de nodige vrouwen tegengekomen die écht genaaid zijn door hun ex... Vergeet dat ook niet...

Ik zeg dan ook niet voor niets meestal. Uiteraard zijn er ook vrouwen waarvoor dit niet geldt. Net zoals er mannen zijn die uitvreters of assholes zijn. Maar er zit wel degelijk een kern van waarheid in mijn verhaal. Vraag gewoon eens in je omgeving rond. Hoeveel mannen zijn er nu echt getrouwd omdat ze dat wilden? En hoeveel zijn er getrouwd omdat hun vrouw dat perse wilde? Ik denk dat de laatste groep significant groter is. En als je dan toch bezig bent, kijk dan ook eens wat vrouwen doen wier kinderen allemaal naar school gaan. Het huishouden kost geen 8 uur per dag hoor. Maar meestal gaan ze toch niet weer aan het werk. "Tja, ik ben er zo lang uit geweest, mijn inkomen stelt niks voor" oid. Daarmee gaan ze voorbij aan het feit dat ze met dat inkomen, hoe klein ook, toch een bepaalde mate van onafhankelijkheid hebben, nu en later (pensioen!).

Overigens vind ik wél dat je als aanstaanden ook alle zakelijke kanten van het huwelijk moet bespreken, zowel voor de lange, als de korte termijn.

Natuurlijk moet dat. Maar veel vrouwen gooien het dan op emotie. "Huwelijkse voorwaarden, hoezo? Hou je dan niet echt van me?"

En of je partner alle kansen heeft gehad, ligt toch echt aan jullie samen. Als jij trouwt met een 18-jarig meisje dat idd haar opleiding niet heeft afgemaakt, en daarna toestaat (of zelfs verlangt) dat ze thuis "op haar luie reet" gaat zitten, tsja, dan heb je er ook zelf voor gekozen.

In dat specifieke geval is er wat te zeggen voor partneralimentatie, maar dat komt nauwelijks nog voor mag ik hopen? Ik bedoel alleen maar dat elke vrouw die in Nederland wordt geboren, nu in principe dezelfde kansen heeft om een eigen bestaan op te bouwen als een man. Dat is de winst die emancipatie gebracht heeft. Ze kunnen een opleiding volgen en werk zoeken en voor hun eigen inkomen zorgen. De keerzijde daarvan is dat er ook plichten bij horen. Als je de kans hebt om voor jezelf te zorgen, dan ben je eigenlijk verplicht om dat ook te doen. Het hoeft natuurlijk niet, als je een man vindt die je wil onderhouden en je voelt jezelf er niet door bezwaard dat je een ander voor je laat werken, dan is dat prima, maar als de relatie beeindigd wordt dan geldt weer dat je prima zelf een baan had kunnen hebben en er dus zelf voor gekozen hebt om die kans niet te benutten. Ofzo. Ik kan het niet echt beter onder woorden brengen.

[Freshnub]

Aangezien je nog steeds spreekt over jouw vrouw en niet je ex, lijkt mij dat er nog wel iets te redden valt. Opgeven na 3 jaar is best snel en nog vervelender is het dat er een kind in het spel is. Dump je secretaresse en houd je ballen voortaan in je broek.

[Ardana]

PhilipsFan schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:32:
Het punt is juist dat deze beslissingen meestal niet samen worden genomen. De vrouw beslist dat ze minder wil werken (om voor de kids, huishouding of wat dan ook te zorgen). Of werkte vaak in eerste instantie al niet fulltime. Als man heb je je hiernaar te schikken. Het kan dan wel lijken alsof je de beslissing samen hebt genomen omdat je er op dat moment voor kiest om je vrouw haar zin te geven, maar dat werkt natuurlijk niet zo.

Als jij ervoor kiest om je vrouw haar zin te geven, ben jij mi net zo verantwoordelijk als zij.

En je doet erg hard je best om de man af te schilderen als het zwakke geslacht, dat het slachtoffer is van uitgekookte vrouwen die er op uit zijn om hem in het huwelijksbootje te lokken, vervolgen uit hun neus te gaan zitten eten en hem een poot uitdraaien. Wake up call: daar zijn jullie zelf bij!

Dat is gewoon een observatie. Ik ben een van die mannen die wel de verantwoordelijkheid voor z'n kinderen neemt en daardoor sta ik regelmatig op het schoolplein te wachten. En wat zie ik daar? Nagenoeg alleen moeders. Die dus niet aan het werk zijn.

Jij staat ook bij het schoolplein en werkt kennelijk niet. Je trekt erg kortzichtige conclusies, die geef ik je rechtstreeks terug.

En dan niet omdat ze geen werk kunnen vinden, maar omdat ze niet willen werken. Pure luxe, die ze zich alleen maar kunnen veroorloven omdat hun man genoeg verdient voor beiden

Pure luiheid van mannen dat ze dit toestaan, omdat ze te slap zijn om hun vrouw aan het werk te schoppen.
Of, puur gemakzucht van mannen, dat ze zich liever bezig houden met hun werk, dan dat ze het huishouden willen doen en de kinderen verzorgen. Nee, daar zadelen ze liever hun vrouw mee op. En dan ook nog klagen dat ze geen partneralimentatie willen betalen terwijl zíj haar carrière voor hém en de kinderen heeft opgeofferd.

Zie je dat het echt niet zwart-wit is?

En na de relatie bedanken ze de man daarvoor door nog 12 jaar op zijn kosten te blijven leven. Ik weet dat ik chargeer, maar dit is de kern van de zaak.

Nee, de kern van de zaak is dat je beiden een bepaald risico accepteert als je trouwt, en dat je beiden niet achteraf moet gaan lopen klagen dat de ander zo slecht is (uitzonderingen daargelaten).

Natuurlijk moet dat. Maar veel vrouwen gooien het dan op emotie. "Huwelijkse voorwaarden, hoezo? Hou je dan niet echt van me?"

Nogmaals, daar ben je als man zelf bij. En als jij niet sterk genoeg in je schoenen staat om dan voor jezelf op te komen, tsja, is het dan de vrouw die schuldig is?

In dat specifieke geval is er wat te zeggen voor partneralimentatie, maar dat komt nauwelijks nog voor mag ik hopen? Ik bedoel alleen maar dat elke vrouw die in Nederland wordt geboren, nu in principe dezelfde kansen heeft om een eigen bestaan op te bouwen als een man. Dat is de winst die emancipatie gebracht heeft. Ze kunnen een opleiding volgen en werk zoeken en voor hun eigen inkomen zorgen. De keerzijde daarvan is dat er ook plichten bij horen. Als je de kans hebt om voor jezelf te zorgen, dan ben je eigenlijk verplicht om dat ook te doen. Het hoeft natuurlijk niet, als je een man vindt die je wil onderhouden en je voelt jezelf er niet door bezwaard dat je een ander voor je laat werken, dan is dat prima, maar als de relatie beeindigd wordt dan geldt weer dat je prima zelf een baan had kunnen hebben en er dus zelf voor gekozen hebt om die kans niet te benutten. Ofzo. Ik kan het niet echt beter onder woorden brengen.

Voor jezelf zorgen betekent mi allereerst dat je kijkt welke verplichtingen je aan gaat en of je die wil aangaan, welke risico's je (redelijkerwijs) gaat lopen, en of je daar iets tegen wil doen.

It takes two to tango, it takes two to marry. Er is niemand die je dwingt te trouwen, en jij wordt net zoveel door die wet beschermd als zij.

(Je moet trouwens niet het deel onderschatten dat nog steeds, ook in Nederland, onder druk van de omgeving te vroeg in het huwelijk stapt en direct daarna stopt met werken.)

En ook in geval van TS krijg ik de indruk dat hij redelijk wist waaraan hij begon, dat z'n vrouw al een laag inkomen had of in overleg als ZZP'er is gaan werken. Oftewel, alle feiten en gegevens waren bekend, hij heeft er alleen voor gekozen deze tijdelijk te negeren omdat hij onder druk gezet werd/verliefd was/z'n penis achterna lief/er iets is gebeurd waardoor hij van mening is veranderd. Maar hij kan niet zeggen dat hij van te voren de risico's niet had kunnen weten. Het is niet alsof je in Nederland kunt opgroeien zonder minstens 1x een horror-verhaal over scheiding en/of alimentatie op z'n minst een keer genoemd te horen hebben.

Ik lees, ook hier op GoT overigens regelmatig verhalen waaruit blijft dat stellen het zich nauwelijks kunnen veroorloven dat vrouwlief gaat werken, of dat een evenwichtige verdeling van werk en huishouden en zorg leidt tot een significante vermindering van het huishoudinkomen. Dan gaan ze er toch vaak toe over dat vrouwlief maar thuis blijft. En dan achteraf gaan klagen? Nee, dat gaat er bij mij niet in.

[ Voor 13% gewijzigd door Ardana op 24-03-2015 18:18 ]

[begintmeta]

FaceDown schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:18:
Trouwen op huwelijkse voorwaarden, is imho al een teken dat er eea niet goed zit. /...

Wij hebben dat bewust gedaan, er zijn weinig redenen om het niet te doen, zeker als je ervanuitgaat dat je bijvoorbeeld een eigen bedrijf/praktijk gaat starten is het een beetje dom om het niet te doen in mijn ogen. Dat de een de ander ook buiten het huwelijk moet onderhouden, mocht het huwelijk niet zo werken als we hadden gewild en gedacht, vinden we allebei alleen maar redelijk. In mijn geval betekent dat nu overigens dat de vrouw in principe fors meer zou moeten betalen. Dat hadden we ook niet zo voorzien, maar het is niet anders, uiteindelijk kies je allebei voor een gemeenschappelijke realiteit en niet voor een gemeenschappelijke individuele fictie.

[ Voor 6% gewijzigd door begintmeta op 24-03-2015 21:26 ]

[Ardana]

Eensch. Huwelijkse voorwaarden kunnen er ook toe leiden dat het huwelijksvermogen juist beschermd wordt. Daarnaast, ik vind het persoonlijk niet eerlijk dat het vermogen (of de schulden) van de een voor 50% met 1 pennenstreek overgaan naar een ander. Het is iig de goedkoopste manier om schenkingsbelasting te omzeilen

[ninjazx9r98]

PhilipsFan schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:32:
[...]

Het punt is juist dat deze beslissingen meestal niet samen worden genomen. De vrouw beslist dat ze minder wil werken (om voor de kids, huishouding of wat dan ook te zorgen). Of werkte vaak in eerste instantie al niet fulltime. Als man heb je je hiernaar te schikken. Het kan dan wel lijken alsof je de beslissing samen hebt genomen omdat je er op dat moment voor kiest om je vrouw haar zin te geven, maar dat werkt natuurlijk niet zo.

Als je dat soort beslissingen niet samen kunt/wilt nemen en je je gedwongen voelt om een dergelijke beslissing te moeten nemen is dat het begin van het einde.
In een goed huwelijk neem je die beslissingen samen, kan dat niet dan heb je eigenlijk geen goed huwelijk en is het een kwestie van tijd voor de boel klapt.

Ik ben overigens ook getrouwd, heb mijn vrouw te huwelijk gevraagd en ben nergens ingetrapt.
Jij ziet gevoelsmatig een meerwaarde in samenwonen met een contract omdat je dan gewoon weer uit elkaar kunt, wij zien gevoelsmatig een meerwaarde in trouwen omdat je niet zomaar uit elkaar kunt.
Voor ons is trouwen het puntje op de i, de kers op de taart en noem het allemaal maar op.
Het is een extra bevestiging naar elkaar toe dat je er echt voor gaat om bij elkaar te blijven.

[FaceDown]

koentje115 schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:28:
[...]


Ik denk dat dit naief is. 1/3 van de huwelijken faalt. Je houdt dus best rekening met het feit dat je huwelijk faalt.

Als je daarmee rekening denkt te moeten houden, is dat ook al een teken, imho.

[Ardana]

Dat mag je vinden, maar ik denk dat je prima rekening mag houden met statistieken. Niemand van ons heeft een glazen bol, en het vertrouwen dat je in een ander wilt stellen is aan jezelf.

Maar je bent niet in staat om de liefde (of redenen om te trouwen) van een ander te valueren. Je kunt dus niet stellen dat voor iedereen het willen van huwelijkse voorwaarden een teken aan de wand is.

[naitsoezn]

FaceDown schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 17:18:
Trouwen op huwelijkse voorwaarden, is imho al een teken dat er eea niet goed zit.

Trouwen op huwelijkse voorwaarden kan ook gebaseerd zijn op economische redenen . Als één van de partners bv een eigen zaak heeft, dan trouw je op huwelijkse voorwaarden om te voorkomen dat bij een eventueel faillissement je de partner niet met je meeneemt in de afgrond. Zo maar één van de vele vele redenen waarom huwelijkse voorwaarden niet altijd een teken is dat eea niet goed zit in de relatie. Je deelt je vermogen niet, maar ook je schulden niet

[ Voor 4% gewijzigd door naitsoezn op 24-03-2015 21:01 ]

[dion_b]

naitsoezn schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 20:52:
[...]

Trouwen op huwelijkse voorwaarden kan ook gebaseerd zijn op economische redenen . Als één van de partners bv een eigen zaak heeft, dan trouw je op huwelijkse voorwaarden om te voorkomen dat bij een eventueel faillissement je de partner niet met je meeneemt in de afgrond. Zo maar één van de vele vele redenen waarom huwelijkse voorwaarden niet altijd een teken is dat eea niet goed zit in de relatie. Je deelt je vermogen niet, maar ook je schulden niet

Yup. Komt bij dat het inderdaad (in principe) voor het leven is. Ook al heb je op dat moment in het geheel geen plannen voor een bedrijf, wie weet waar je over een paar decennia staat. Bedenk dat de trend momenteel gaat van vast dienstverband richting ZZP met opdrachten. Dat is exact zo'n eigen bedrijf, met alle risico's van dien, ook al ben je postbezorger (v/m).

Maar fundament blijft: hope for the best, plan for the worst. Idealiter leven partners nog lang en gelukkig samen en sterven ze op hetzelfde moment, en is het volkomen irrelevant welke juridische zaken geregeld zijn vooraf. Helaas leven we in de echte wereld waarin zaken vaak anders lopen dan geplanned, zeker over tijdsspannes van decennia. Of het nu gaat over einde relatie, ernstig verstoorde inkomen, langdurige ziekte, overlijden, zakelijke problemen of wat dan ook, juist als je van je aanstaande houdt wil je diegene niet onnodig opzadelen met zooi als het voorkomen kan worden.

Omgekeerd - en relevant in dit topic - je kunt die risico's niet op de maatschappij afwentelen. Dat is ook de gedachte omtrent partner- en kinderalimentatie. Dat partners op gegeven moment klaar met elkaar zijn wil niet zeggen dat een ervan zonder baan ten gevolge van die relatie dan maar op kosten van ons allemaal moet leven, of dat kinderen ons allemaal en niet de meestverdienende ex-partner tot last zijn. Lusten genoten? Dan ook de lasten. En ja, dat zeg ik als iemand die bijdraagt in de levensonderhoud van een kind uit eerdere relatie (en idd nogal pissig is over de gewijzigde fiscale regeling per 2015 - al kun je daar evengoed van stellen dat dat een vorm was van maatschappij op laten draaien voor je eigen verantwoordelijkheden).

[koentje115]

FaceDown schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 20:27:
[...]

Als je daarmee rekening denkt te moeten houden, is dat ook al een teken, imho.

Waarom is dat een teken van de kwaliteit van een relatie? (ik vermoed dat er geen correlatie is tussen het hebben van huwelijkse voorwaarden en het stuk lopen van een huwelijk).

Mensen verzekeren zich voor zaken met een betrekkelijk kleine kans, maar met grote financiele gevolgen, zoals bijvoorbeeld een brand.
Zie huwelijkse voorwaarden als een verzekering. De kans dat het spaak loopt is een op drie (veel van die mensen denken wanneer ze trouwen dat het niet mis zal lopen). Huwelijkse voorwaarden dekt je in tegen de mogelijke gevolgen op een erg goedkope manier .

[ Voor 16% gewijzigd door koentje115 op 25-03-2015 03:51 ]

[D-e-n]

croxz schreef op maandag 23 maart 2015 @ 16:27:
[...]

Dat is voor jou misschien duidelijk omdat je er met je werk(?) mee in aanraking komt, maar er is niemand die mij er voor waarschuwde voor of tijdens mijn huwelijk. Ik lees dat vandaag voor het eerst.

Ik wist ook niet van die twaalf jaar. Nu ben ik niet getrouwd (woon samen, met contract dus) maar ik schrik toch wel van deze regeling.

Partneralimentatie komt op mij behoorlijk ouderwets over en twaalf jaar lijkt me bespottelijk lang. Waarom is het bijvoorbeeld niet afhankelijk van de tijd die het huwelijk geduurd heeft? Het meest bezopen is dat je er dus niet eens samen voor kunt kiezen dit aan te passen.

[ Voor 14% gewijzigd door D-e-n op 25-03-2015 07:55 ]

[Engineer Stewie]

12 jaar is idd wel lang, dacht dat het hier gelijk was aan de tijd dat het huwelijk geduurd heeft. Weet dan wel niet de maximumduur.

Partneralimentatie is één van de redenen dat ik nooit zal trouwen, mijn vriendin verdient weinig (all in all 1200€ netto) omdat ze niet voltijds wil werken. Ik ben daar geen voorstander van, maar we komen gemakkelijk rond met onze inkomsten en de overige tijd zorgt ze wel goed voor ons kindje/huishouden etc.

Het voordeel hiervan is dat onze 'vermogens' altijd gescheiden blijven, het huis is 70/30 verdeelt (kan bij huwelijk ook) en alimentatie voor mijn vriendin is uitgesloten. Voor het kind niet, maar normaal wordt er bij 50/50 ouderschap geen alimentatie betaald.
Het nadeel is als één van de 2 sterft want dan gaat de volle eigendom van het huis naar onze zoon en hebben we slechts vruchtgebruik ervan. Het kan dan dus nooit verkocht worden, enkel zelf bewonen of verhuren.
Het probleem met het huis is op geen enkele manier te wijzigen, behalve trouwen.

Uiteindelijk hoop je altijd dat je nooit uit elkaar gaat maar weinig dingen zijn 'eeuwig' en je kan je maar beter zo goed mogelijk laten voorlichten/indekken.

[Greencap]

Partneralimentatie kan je toch nooit uitsluiten aangezien dit bij wet is vastgesteld? Je kan het wel opnemen in je huwelijkse voorwaarden (of wat dan ook), maar dit wordt nietig verklaard door de rechter voor zover ik het begrijp.

Ik vraag me trouwens af hoe partneralimentatie werkt in de volgende hypothetische situatie:

1. Voor aanvang huwelijk verdient partner A 5000 euro netto per maand en partner B 2500 euro netto per maand. Beiden werken fulltime.
2. Er zijn geen kinderen in het spel en de inkomens blijven gedurende het huwelijk exact hetzelfde.
3. De partners besluiten te scheiden en de alimentatiebehoefte van partner B is dan ongeveer 2225 euro per maand (volgens zo'n rekentool).

In deze hypothetische situatie gaat partner A er dus gigantisch op achteruit t.o.v. voor het huwelijk, ondanks dat er tijdens het huwelijk helemaal niets veranderd is. Dat is toch niet anders uit te leggen dan dat dit volstrekt idioot is? Dit heeft toch ook helemaal niets meer met "houden van" te maken, maar is inderdaad letterlijk een eenzijdig wurgcontract.

Dan kan je verder wel zeggen dat je dan maar met iemand met een gelijk inkomen moet trouwen, maar trouwen zou toch juist (in ieder geval tegenwoordig) vooral om liefde moeten gaan en niet om hoe slim iemand is of hoeveel geld hij/zij verdient?

[.oisyn]

Engineer Stewie schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 08:23:
Het nadeel is als één van de 2 sterft want dan gaat de volle eigendom van het huis naar onze zoon en hebben we slechts vruchtgebruik ervan.

Hoe kan dat nou? Het huis staat toch op naam van jullie beiden? Alleen het aandeel van de persoon die overlijdt wordt geërft door de kinderen, het aandeel van de overlevende blijft bij de overlevende. Je had het over een 30/70 verdeling, en ik neem aan dat die 70 bij jou ligt. Stel jij sterft, dan houdt je partner gewoon nog een 30% aandeel in het huis. Dat is van haar, dat kan niet ineens van haar worden afgepakt omdat jij komt te overlijden.

Het probleem met het huis is op geen enkele manier te wijzigen, behalve trouwen.

Nonsens, dat kan gewoon in een testament (of met een geregistreerd partnerschap trouwens, maar dat is bijna hetzelfde als trouwen, dus als je bezwaar hebt tegen trouwen dan heb je dat waarschijnlijk ook tegen een geregistreerd partnerschap). Wel kan het nageslacht zijn wettelijke erfdeel opeisen (dat is de helft van wat hij zou krijgen als er geen testament zou zijn, in jouw geval dus 35% van het huis).

.edit: oh, ik zie dat je in België woont. Dit zijn Nederlandse regels. Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat je in België ineens een aandeel in iets kwijt bent op het moment dat een andere aandeelhouder overlijdt, dat slaat echt nergens op

[ Voor 26% gewijzigd door .oisyn op 25-03-2015 10:36 ]

[croxz]

Greencap schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 08:59:
[...]
Ik vraag me trouwens af hoe partneralimentatie werkt in de volgende hypothetische situatie:

1. Voor aanvang huwelijk verdient partner A 5000 euro netto per maand en partner B 2500 euro netto per maand. Beiden werken fulltime.
2. Er zijn geen kinderen in het spel en de inkomens blijven gedurende het huwelijk exact hetzelfde.
3. De partners besluiten te scheiden en de alimentatiebehoefte van partner B is dan ongeveer 2225 euro per maand (volgens zo'n rekentool).

In deze hypothetische situatie gaat partner A er dus gigantisch op achteruit [...]

Volgens mij een gevalletje netto en bruto bedragen door elkaar gebruiken. De partneralimentatie kan door de betaler worden afgetrokken van de inkomstenbelasting, de ontvanger dient er juist belasting over te belaten. Even makkelijk berekend met 50% belastingtarief heeft A 5000-1125=3875 te besteden en B 2500+1125=3625. Grofweg vergelijkbare bedragen dus.

[Engineer Stewie]

.oisyn schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 10:18:
[...]

Hoe kan dat nou? Het huis staat toch op naam van jullie beiden? Alleen het aandeel van de persoon die overlijdt wordt geërft door de kinderen, het aandeel van de overlevende blijft bij de overlevende. Je had het over een 30/70 verdeling, en ik neem aan dat die 70 bij jou ligt. Stel jij sterft, dan houdt je partner gewoon nog een 30% aandeel in het huis. Dat is van haar, dat kan niet ineens van haar worden afgepakt omdat jij komt te overlijden.

Nonsens, dat kan gewoon in een testament (of met een geregistreerd partnerschap trouwens, maar dat is bijna hetzelfde als trouwen, dus als je bezwaar hebt tegen trouwen dan heb je dat waarschijnlijk ook tegen een geregistreerd partnerschap). Wel kan het nageslacht zijn wettelijke erfdeel opeisen (dat is de helft van wat hij zou krijgen als er geen testament zou zijn, in jouw geval dus 35% van het huis).

.edit: oh, ik zie dat je in België woont. Dit zijn Nederlandse regels. Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat je in België ineens een aandeel in iets kwijt bent op het moment dat een andere aandeelhouder overlijdt, dat slaat echt nergens op

Bij de eerste aankoop woonden we niet 'officieel' samen en hadden we geen kind, dan ging het appartement bij overlijden wel gewoon naar de langstlevende, wel MET successierechten.
Nu wonen we wel wettelijk samen en hebben we een kind en bij overlijden krijgt de langstlevende enkel vruchtgebruik van het deel van de partner. In realiteit betekend dit dat je het niet kan verkopen, wel moet toestemming van het kind maar dan moet je normaal dat deel al afstaan.
Daar is maar op 1 manier onderuitkomen, trouwen en een testament opmaken.

Er zijn wel wezenlijke verschillen tussen wettelijk samenwonen en trouwen.
- Spaargelden blijven gescheiden, op een gegeven moment stonden we met een verdeling 140k-25k. Bij scheiding 140k houden of 82,5k houden is wel een wezenlijk verschil.
- Alimentatie voor partners is uitgesloten
- Bij overlijden huis in vruchtgebruik vs volle eigendom mogelijk (dus ook niet opeisbaar door kinderen dmv testament)
- Niet automatische erkenning van kinderen, ik heb mijn zoon expliciet moeten erkennen.
-...

Wat is er wel hetzelfde, 0% successierechten bij overlijden (spaargelden, vrij te komen overlijdensverzekering, verzekering op huis,....), gezamelijke inkomstenbelasting wat in mijn geval een voordeel is, ik kan loon 'overhevelen' naar mijn vriendin waardoor zij in een hogere schaal komt en ik in een lagere (totaal = lager)...

Er zijn dus zeker wel belangrijke verschillen in België, na de vechtscheiding van mijn ouders (12 jaar durende scheiding) heb ik mij voorgenomen nooit te trouwen. Het huis is het grootste nadeel maar als we er niet meer zouden willen wonen mag het wel verhuurd worden, huur dekt de hypotheek ten alle tijden.

[Sparhawk]

FaceDown schreef op dinsdag 24 maart 2015 @ 20:27:
[...]

Als je daarmee rekening denkt te moeten houden, is dat ook al een teken, imho.

En jij doet wel een autogordel om? (kans dat je die nodig hebt, is veeel kleiner...)

[Greencap]

croxz schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 11:25:
[...]

Volgens mij een gevalletje netto en bruto bedragen door elkaar gebruiken. De partneralimentatie kan door de betaler worden afgetrokken van de inkomstenbelasting, de ontvanger dient er juist belasting over te belaten. Even makkelijk berekend met 50% belastingtarief heeft A 5000-1125=3875 te besteden en B 2500+1125=3625. Grofweg vergelijkbare bedragen dus.

Ik denk dat je mijn punt verkeerd begrijpt. Ik haal bruto en netto niet door elkaar. Het gaat me er om dat partner A voor het huwelijk precies 2x zoveel verdient als partner B. Na het huwelijk verdient partner A exact hetzelfde bedrag en nog steeds precies 2x zoveel. In dit geval lijkt het volgens de rekentools alsof partner A dan wel partneralimentatie moet gaan betalen. Hij gaat er dan dus op achteruit t.o.v. voor het huwelijk. Zijn de rekentools hier nu fout mee of werkt dit echt zo vreemd?

Vul hier maar eens de bedragen in: http://www.alimentatiewij...alimentatie-behoefte.html

Natuurlijk gaat het dan alleen om de behoefte en nog niet om het daadwerkelijke bedrag wat de alimentatieplichtige moet betalen, maar het is toch al idioot dat partner B zo'n groot bedrag aan behoefte krijgt, terwijl er gedurende het huwelijk financieel niets is veranderd en beide partners fulltime werken (en je dus ook moeilijk kan zeggen dat partner B meer bij heeft gedragen aan het huishouden o.i.d.)?

[.oisyn]

Engineer Stewie schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 11:33:
[...]


Bij de eerste aankoop woonden we niet 'officieel' samen en hadden we geen kind, dan ging het appartement bij overlijden wel gewoon naar de langstlevende, wel MET successierechten.
Nu wonen we wel wettelijk samen en hebben we een kind en bij overlijden krijgt de langstlevende enkel vruchtgebruik van het deel van de partner. In realiteit betekend dit dat je het niet kan verkopen, wel moet toestemming van het kind maar dan moet je normaal dat deel al afstaan.

Wat ik zeg. Zij behoud dus gewoon het aandeel in het huis. Jouw aandeel gaat naar het kind. Trouwen zorgt er alleen maar voor dat je vrouw ook erfgenaam wordt náást je kind. Je kind krijgt dan nog steeds een deel van het huis.

Daar is maar op 1 manier onderuitkomen, trouwen en een testament opmaken.

Je bedoelt: trouwen óf een testament opmaken?

Er is (in NL) sowieso geen constructie mogelijk waarbij het huis volledig aan je partner toekomt - je kinderen hebben altijd recht op hun wettelijke erfdeel. Als je getrouwd zou zijn en geen testament zouden hebben dan krijgt een enig kind 35% van het huis (de andere 35% gaat naar je vrouw). Als je een testament zou hebben waarin je zegt dat jouw deel van het huis volledig aan je vrouw toekomt, dan houdt het kind het recht om de helft op te eisen van wat hij gekregen zou hebben als er geen testament zou zijn, oftewel 17,5%.

[ Voor 4% gewijzigd door .oisyn op 25-03-2015 12:20 ]

[Ardana]

Engineer Stewie schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 08:23:
12 jaar is idd wel lang, dacht dat het hier gelijk was aan de tijd dat het huwelijk geduurd heeft. Weet dan wel niet de maximumduur.

als het huwelijk korter heeft geduurd dan 5 jaar én er geen kinderen zijn is de alimentatieplicht slecht zolang als het huwelijk geduurd heeft.

Partneralimentatie is één van de redenen dat ik nooit zal trouwen, mijn vriendin verdient weinig (all in all 1200€ netto) omdat ze niet voltijds wil werken. Ik ben daar geen voorstander van, maar we komen gemakkelijk rond met onze inkomsten en de overige tijd zorgt ze wel goed voor ons kindje/huishouden etc.

Is die zorg voor het huishouden en jullie kind niet ook iets waard?

Mijn uitgangspositie is altijd dat beide partners zich 100% (van hetgeen ze kunnen) moeten inzetten voor de relatie. En of dat nou is met herstellen (van bijv. ziekte of trauma), werken, of zorg voor het huishouden en kinderen maakt daarbij niet uit. Beiden zetten zich 100% in, dus ieder heeft recht op 50% van de vermogensopbouw.

Het voordeel hiervan is dat onze 'vermogens' altijd gescheiden blijven, het huis is 70/30 verdeelt (kan bij huwelijk ook) en alimentatie voor mijn vriendin is uitgesloten. Voor het kind niet, maar normaal wordt er bij 50/50 ouderschap geen alimentatie betaald.
Het nadeel is als één van de 2 sterft want dan gaat de volle eigendom van het huis naar onze zoon en hebben we slechts vruchtgebruik ervan. Het kan dan dus nooit verkocht worden, enkel zelf bewonen of verhuren.
Het probleem met het huis is op geen enkele manier te wijzigen, behalve trouwen.

Ook tijdens trouwen en in geval van scheiding kun je je vermogens 100% gescheiden houden hoor. Maar ook kun je je partner prima laten erven.
Wat ik een nadeel vind van bij 50/50 ouderschap geen alimentatie, is dat jij in de positie bent het kind schromelijk te verwennen, en het bij de moeder droog brood moet eten. Ik kan me dus voorstellen dat je in zo'n situatie toch kinderalimentatie zou (moeten) betalen.

Uiteindelijk hoop je altijd dat je nooit uit elkaar gaat maar weinig dingen zijn 'eeuwig' en je kan je maar beter zo goed mogelijk laten voorlichten/indekken.

Eensch, hoewel ik indekken een negatieve lading vind hebben.

@Greencap: hij gaat er niet op achteruit tov het huwelijk.
Voor het huwelijk had hij € 5.000 e n daarvan moest hij 1 persoon onderhouden.
Na het huwelijk hadden ze (€ 5.000 + € 2.500) en moesten ze daarvan 2 personen onderhouden: € 3.750 per persoon.
Na het huwelijk zal ongeveer dezelfde situatie voortgezet worden.

Bovendien lijk je behoefte, verdiencapaciteit en draagkracht niet mee te nemen, je gaat ervan uit dat de volledige alimentatiebehoefte door de ene parten aan de andere voldaan moet worden, en dat is niet zo.

[ Voor 3% gewijzigd door Ardana op 25-03-2015 12:23 ]

[D-e-n]

Volgens mij is de stelling van Greencap dat hij het vreemd vindt dat de situatie van tijdens het huwelijk voortgezet wordt. Dat vind ik ook vreemd eigenlijk. Wordt de alimentatie eigenlijk nog afgebouwd? Na die 12 jaar (of minder) krijgt de minstverdienende partij namelijk ook niks meer.

[Greencap]

Ardana schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 12:19:
@Greencap: hij gaat er niet op achteruit tov het huwelijk.
Voor het huwelijk had hij € 5.000 e n daarvan moest hij 1 persoon onderhouden.
Na het huwelijk hadden ze (€ 5.000 + € 2.500) en moesten ze daarvan 2 personen onderhouden: € 3.750 per persoon.
Na het huwelijk zal ongeveer dezelfde situatie voortgezet worden.

Ja, dat klopt, maar dat betekent dat partner A dus bij aanvang huwelijk accepteert dat zijn inkomen in feite per direct omlaag gaat en partner B hier zelfs tot na het huwelijk van profiteert. Dat moet toch niet de bedoeling zijn van een huwelijk? Dit is nogal een eenzijdige opoffering van partner A.

D-e-n schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 12:23:
Volgens mij is de stelling van Greencap dat hij het vreemd vindt dat de situatie van tijdens het huwelijk voortgezet wordt. Dat vind ik ook vreemd eigenlijk. Wordt de alimentatie eigenlijk nog afgebouwd? Na die 12 jaar (of minder) krijgt de minstverdienende partij namelijk ook niks meer.

Precies.

Ik vroeg me overigens af of er nog een manier is om wel de partneralimentatie uit te sluiten in huwelijkse voorwaarden. Zou je niet simpelweg in je huwelijkse voorwaarden kunnen opnemen dat je bij de te verdelen goederen het (geschatte) bedrag aan alimentatie verrekent?

Stel je wil normaal gesproken onder gemeenschap van goederen trouwen en op het moment dat je gaat scheiden heb je 500.000 euro aan vermogen. Normaal zou er dus 250.000 naar beide partners gaan. Echter, één van de partners moet 12 jaar lang 500 euro per maand betalen (natuurlijk zal dit bedrag wijzigen, maar laten we er even voor het gemak van uit gaan dat dit inderdaad 12 jaar lang 500 euro blijft). Zou je dan in je huwelijkse voorwaarden kunnen opnemen dat je dit verrekent en dat in dit geval de alimentatieplichtige dus bijv. 286.000 euro meeneemt en de alimentatieontvanger 214.000 meeneemt?

Op die manier zou je (met wat beter uitgewerkte rekenmethodes natuurlijk) toch de partneralimentatie redelijk op voorhand kunnen omzeilen (mits er genoeg vermogen is dat één van de partners niet negatief gaat natuurlijk).

Indien beide partners het hier vooraf over eens zijn hoeft het nog niet eens zo ingewikkeld te zijn. Je zou dan bijvoorbeeld kunnen afspreken in je huwelijkse voorwaarden dat je voornemens bent om af te zien van partneralimentatie en indien dit om wat voor reden dan ook niet in het echtscheidingsconvenant wordt opgenomen dat de alimentatieplichtige een hoog bedrag (minimaal om de kosten van partneralimentatie te dekken) meer krijgt in de verdeling van goederen. Het wordt dan dus een soort boeteclausule indien één van de partners zich niet aan de afspraken zal houden.

[Ardana]

Greencap schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 12:34:
Ja, dat klopt, maar dat betekent dat partner A dus bij aanvang huwelijk accepteert dat zijn inkomen in feite per direct omlaag gaat en partner B hier zelfs tot na het huwelijk van profiteert. Dat moet toch niet de bedoeling zijn van een huwelijk? Dit is nogal een eenzijdige opoffering van partner A.

Hoezo eenzijdige opoffering? Vind jij geld belangrijker dan inzet? Of ga je een relatie aan met de intentie samen wat moois op te bouwen en voor elkaar te willen zorgen?

Zoals gezegd, je valueert nu maar 1 aspect (geld) terwijl, als het goed is, beiden zich 100% inzetten. Dát valueer je dan weer niet.


Ik snap dat je geen partneralimentatie wilt betalen om welke reden dan ook (je vond het een achterhaald concept, je vind haar een lui wezen of je vind dat je, omdat je toevallig keuzes hebt gemaakt die beter betalen, meer recht op het geld hebt, of omdat je vind dat de wet niet voor jou geldt) maar daar is gewoon een simpele oplossing voor: niet trouwen.

Waarom moeilijk willen doen met huwelijkse voorwaarden en onzekere vermogensverrekening waar de rechter vermoedelijk toch een streep door trekt?

Gewoon niet trouwen, en tijdens de relatie lekker alleen op vakantie omdat jij nou eenmaal meer verdient dan je partner. En mocht ze helemaal geen inkomen hebben, dan mag ze alles waarmee je haar onderhoudt na afloop van de relatie aan je terugbetalen. Want o wee als je er op achteruit zou gaan.

En ja, toen we trouwden was ik de meestverdienende partner en we gaan ervan uit dat dat zo blijft.

[ Voor 3% gewijzigd door Ardana op 25-03-2015 13:25 ]

[Seraphin]

Ardana schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 12:19:
Is die zorg voor het huishouden en jullie kind niet ook iets waard?

Terechte opmerking, waar naar mijn idee vaak te weinig bij wordt stiltgestaan. Met name de zorg voor een kind stelt de andere partner weer in staat om zonder "gedoe" te werken.

Als je het heel kil en economisch bekijkt, zou je de waarde van een dag zorg in de week gelijk kunnen stellen aan de helft van het (dag)salaris van de volledig werkende partner.

[begintmeta]

offtopic:
Het 'niet waarderen' van onbetaalde arbeid of onbetaalde grondstoffen of schade is sowieso een algemeen maatschappelijk probleem, komt overal terug. Maar hrt is dan ook niet makkelijk alles in geld uit te drukken of überhauot te weten wat ergens de waarde (of schade) nou echt van is.

[ Voor 30% gewijzigd door begintmeta op 25-03-2015 13:34 ]

[koentje115]

Welke regels zijn eigenlijk geldig als je in het buitenland trouwt en in Nederland een scheiding aanvraagt? Die van het het trouwland of Nederland?

[Ardana]

offtopic:
Klopt, wie weet had de nu minstverdienende partner, zonder kinderen en zorg voor het huishouden, wel een glanzende carriere gemaakt. Moet de ander dat dan ook maar vergoeden? Ik vind van niet, je maakt samen bepaalde keuzes, en dan moet je niet een van beiden ervan laten profiteren, en de ander erdoor laten benadelen. Had je de uitkomst (alimentatieplicht) niet gewild, dan moet je simpelweg niet trouwen.

[D-e-n]

Ardana schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:24:
[...]
Gewoon niet trouwen, en tijdens de relatie lekker alleen op vakantie omdat jij nou eenmaal meer verdient dan je partner. En mocht ze helemaal geen inkomen hebben, dan mag ze alles waarmee je haar onderhoudt na afloop van de relatie aan je terugbetalen. Want o wee als je er op achteruit zou gaan.

Dat is een beetje flauw. Volgens mij heeft hij het over de periode jaren ná het huwelijk. Voor zover ik het lees zegt hij nergens dat je tijdens het huwelijk moet kijken wie er het meest verdient.

Nogmaals: wanneer je allebei evenveel werkt, geen kinderen hebt en in gelijke mate aan het huishouden bijdraagt kan ik me voorstellen dat je niet met alimentatie geconfronteerd wil worden. En ik vind het raar dat er bij een huwelijk dus niet voor kan worden gekozen dat in goed overleg uit te sluiten.

[ Voor 20% gewijzigd door D-e-n op 25-03-2015 13:40 ]

[Ardana]

D-e-n: dan hoeft hij nog steeds niet te trouwen. Dan kan hij nl. tijdens de relatie net zo goed voor haar zorgen als hij wil, enig verschil is dat de verplichting dan ophoudt bij het verbreken van de relatie.

Overigens, als je tijdens het huwelijk/de relatie niet kijkt naar wie/hoeveel verdient heeft, moet je aan het einde van de relatie gewoon 50/50 doen. Anders heeft de minstverdienende partner er baat bij om zoveel mogelijk te genieten en over de balk te smijten: meenemen kan hij/zij het toch niet.

Als je allebei evenveel werkt, geen kinderen hebt en evenveel bijdraagt aan het huishouden (zullen we het gewoon "evenveel investeert in de relatie" noemen? Bij een scheve verdeling (bijv. hij werkt 20 uur, maar doet wel het hele huishouden), moet je anders weer gaan steggelen over wat meer waard is), zie ik ook geen reden om te trouwen, behalve "we hebben een leuk feestje". En dan komt het erop aan of je vertrouwen hebt in je partner en haar langdurig wil bijstaan ingeval van pech. Ik heb vertrouwen in mijn partner dat hij niet onnodig alimentatie van mij gaat eisen (verplichting vanuit de bijstand kan hij niets aan doen) en wil ook voor hem zorgen na afloop van het huwelijk: die verplichting heb ik op me genomen toen ik "ja" zei, ik ben niet de persoon die terugkrabbelt.

[ Voor 43% gewijzigd door Ardana op 25-03-2015 13:45 ]

[Greencap]

Ardana schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:24:
[...]

Hoezo eenzijdige opoffering? Vind jij geld belangrijker dan inzet? Of ga je een relatie aan met de intentie samen wat moois op te bouwen en voor elkaar te willen zorgen?

Zoals gezegd, je valueert nu maar 1 aspect (geld) terwijl, als het goed is, beiden zich 100% inzetten. Dát valueer je dan weer niet.


Ik snap dat je geen partneralimentatie wilt betalen om welke reden dan ook (je vond het een achterhaald concept, je vind haar een lui wezen of je vind dat je, omdat je toevallig keuzes hebt gemaakt die beter betalen, meer recht op het geld hebt, of omdat je vind dat de wet niet voor jou geldt) maar daar is gewoon een simpele oplossing voor: niet trouwen.

Mijns inziens zou trouwen (hedendaags) vooral een symbolische bevestiging van je liefde voor elkaar moeten zijn. Je kunt hier een andere mening over hebben en dat is je goed recht, maar ik zou graag willen trouwen zonder dat hier verregaande financiële consequenties mee gepaard gaan. Hiervoor kan je van alles regelen, maar dit wordt je gewoon door de strot gedrukt door de overheid, ondanks dat beide partners hier bij aanvang van het huwelijk gelijk over kunnen denken. Dat is toch gewoon jammer en achterhaald?

Je geeft aan dat ik alleen geld valueer en niet de inzet, maar dat is een onjuiste en onterechte conclusie. Ik geef alleen aan dat het niet evenwichtig is en dat ik dit vreemd vind.

Voor huwelijk:
- Partner A zet zich 100% in en krijgt daar 100% vergoeding voor
- Partner B zet zich 100% in en krijgt daar 100% vergoeding voor

Na huwelijk:
- Partner A zet zich 100% in en krijgt daar opeens nog maar 80% vergoeding voor
- Partner B zet zich 100% in en krijgt daar opeens 120% vergoeding voor

Dat is wat ik vreemd vind, vooral als er geen kinderen in het spel zijn en beide partners fulltime werken en een gelijkwaardige rol in het huishouden hebben.

[D-e-n]

Maar ik vind het dus vreemd dat je niet kunt trouwen wanneer je samen het principe huldigt dat je geen afhankelijkheid wilt creëren. Je kunt dus niet zeggen: we trouwen en mocht het mislukken dan splitten we alles 50/50 en dan gaan we ieder onze eigen weg. Dat vind ik wel een hiaat in de wet.

[begintmeta]

Je kan eventyeel ook 'geen afhankelijkheid creeren' door allebei evenveel of -weinig geld te gaan verdienen.

[D-e-n]

begintmeta schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:49:
Je kan eventyeel ook 'geen afhankelijkheid creeren' door allebei evenveel of -weinig geld te gaan verdienen.

Dat is een beetje moeilijk. Dan moet één van de twee aan de baas gaan vragen of het wat minder mag?

Ardana schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:41:
behalve "we hebben een leuk feestje"

Voor sommige mensen is dat "feestje" dus wel belangrijk, als een symbool.

verplichting vanuit de bijstand kan hij niets aan doen

Dat vind ik ook het grote probleem hierin. Dat gaat dus over alle onderlinge afspraken heen.

[begintmeta]

D-e-n schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:50:
Dat is een beetje moeilijk. Dan moet één van de twee aan de baas gaan vragen of het wat minder mag?

Misschien vindt de baas dat wel minder erg dan je zou verwachten.

[Greencap]

begintmeta schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:49:
Je kan eventyeel ook 'geen afhankelijkheid creeren' door allebei evenveel of -weinig geld te gaan verdienen.

Dat is in de praktijk nog best lastig denk ik. Dan komt het er namelijk al snel op neer dat één van de partners minder gaat werken en daardoor waarschijnlijk automatisch weer meer in het huishouden gaat doen, waardoor er nog steeds niet echt een evenwicht is.

Het zou bovendien toch ook om de liefde moeten gaan en niet om een perfect evenwicht te bereiken? Dit soort maatregelen die je maar hebt te accepteren vanuit overheidswege staan daar m.i. tegen in de weg.

[D-e-n]

Greencap schreef op woensdag 25 maart 2015 @ 13:54:
[...]
Dat is in de praktijk nog best lastig denk ik. Dan komt het er namelijk al snel op neer dat één van de partners minder gaat werken en daardoor waarschijnlijk automatisch weer meer in het huishouden gaat doen, waardoor er nog steeds niet echt een evenwicht is.

Voor alle duidelijkheid: ik had het over de periode na het huwelijk. Tijdens het huwelijk maakt het wat mij betreft niet uit wie er het meest verdient.