incaz schreef op zaterdag 15 november 2014 @ 12:12:
[...]
- lang niet alles wordt daadwerkelijk vergoed, of in voldoende mate. (Een groot verschil tussen theorie en praktijk hier)
- op sommige zaken zit een verplichte eigen bijdrage
... en dat nog los van vaak andere kosten die je maakt en de teruggang in inkomsten komt het bij elkaar wel regelmatig neer op een fikse financiele tegenslag die heel wat meer is dan men doet voorkomen. Ook mensen die denken het allemaal goed op orde te hebben worden regelmatig behoorlijk negatief verrast.
Ik ben weliswaar niet degene die je aansprak, maar ik heb hier zelf ook mee te maken.
In mijn geval heb ik een kanker gekregen (genetisch voorgeprogrammeerd, niets met leefstijl te maken) rond mijn 35ste levensjaar.
Die kanker heeft tot gevolg dat ik mijn leven lang een hormoon extern moet laten toedienen, dat maakt mijn lichaam nu niet meer voldoende aan.
In Nederland bestaat de standaard behandeling uit het smeren van crèmes, 1 of 2x per dag. Door mijn vettige huid bereik ik hiermee geen goede waardes. Bovendien krijg ik enorme jeuk en vind ik elke dag opnieuw 's ochtends de herinnering niet leuk. Een praktisch probleem is dat ik veel reis voor mijn werk en het een medicijn is dat ook voor doping gebruikt kan worden. Deze vorm van toediening wordt voor 100% vergoed en kost in mijn geval ongeveer € 90 per maand.
Het alternatief is een injectie. Er zijn daarvoor twee middelen. Voor de ene moet je 1x per 3 weken een injectie laten zetten (je kunt het ook zelf leren, maar de meeste patiënten laten het bij de huisarts doen). De andere houdt tot wel drie maanden, maar kun je sowieso niet zelf zetten.
Het goedkoopste injecteerbare middel is boven de introductieprijs uitgestegen en daarvoor geldt nu een eigen bijdrage van ongeveer 33%. De zorgverzekering vergoedt ongeveer € 10 per maand, en dus ongeveer € 3,33 moet je bijbetalen. Het zetten van de injectie door de praktijkassistentie is voor de patiënt altijd gratis. Het nadeel is dat je één week de Hulk bent, één week normaal, en één week duidelijk suboptimaal bent met opvliegers en al.
Het andere kost per maand ongeveer € 40, daarvan moet je zelf het verschil tussen het goedkoopste bijbetalen, dat is dus ongeveer € 30 per maand, is € 360 per jaar. Dat is nog steeds (veel) goedkoper dan het middel dat je smeren moet, zelfs als je de handeling van de huisarts er bij optelt. Het niveau dat je door deze injectie bereikt is heel gelijkmatig, ik voel me er uitstekend bij.
In alle andere landen van de Europese Unie wordt dit dure medicijn overigens door de zorgverzekering betaald. In alle landen van de wereld waar dit middel goedgekeurd is wordt het door de fabrikant (het zit nog onder patent) voor dezelfde prijs aangeboden. Het goedkoopste middel is overigens vrijwel heel 2014 niet (goed) leverbaar geweest, de fabrikanten hebben geen belangstelling om het voor die Nederlandse ramsj-prijs aan te bieden en alleen in ontwikkelingslanden is er veel vraag naar. Die produceren het liever zelf (want geen patent meer) in faciliteiten die niet aan de Europese eisen voor de productie van medicijnen voldoen. Parallelimport is dus geen optie.
Gezien alle reizen die ik steeds moet doen voor mijn werk, is de injectie voor drie weken voor mij gewoon geen optie, nog even los dat ik dan steeds naar de huisarts toe moet voor de injecties. Verder is in mijn werk een gelijkmatig humeur ook best wel belangrijk.
De wettelijk verplichte bijdrage voor de gezondheidszorg en die voor het medicijn komt natuurlijk wel voor mijn rekening. Met mijn inkomen kom ik niet aan de grens om het te kunnen aftrekken van de belasting en een toeslag van het CAK ontvang ik ook niet meer. Toegang tot aanvullende verzekeringen bij concurrenten (als ik zou willen overstappen) is ook een vraagteken, evenals acceptatie in een zorgverzekering in een ander land (indien ik die carrièrestap zou willen wagen).
Kortom: het is best een dure hobby om een keer kanker gehad te hebben. Mocht je niet een redelijk inkomen hebben, dan zijn veel therapeutisch geschikte middelen niet meer binnen je bereik. Ik vind dat niet iets om trots op te zijn in Nederland.