Reiskosten declareren bij sollicitatie

[Kiswum]

In mijn omgeving is er een vrouw met middelbare leeftijd, ze solliciteert veel en doet mee met elke cursus die wordt aangeboden. Ze heeft 20-25 jaar werkervaring in een apotheek, in deze sector zijn er vrij veel vacatures en ze wordt eigenlijk verrassend vaak uitgenodigd voor een gesprek.
Ze heeft in de laatste 3 jaar een hoop wisselende baantjes gehad, maar de werkgevers komen afspraken niet na of het blijkt dat ze achteraf is gebruikt als tijdelijke kracht. Zo is ze regelmatig ingezet als opvang voor iemand die met zwangerschapsverlof ging of is ze ingezet als vakantiekracht in de zomervakantie. Uiteraard was dit in combinatie met een 1 jarige contract. Ze werd dan ook met valse voorwendselen aangenomen. Dit kwam dan na 2-3 maanden achter het licht, ze is namelijk meerdere keren in haar proeftijd "ontslagen", terwijl er op haar werk en inzet niets op aan te merken viel. Ze heeft hierdoor ook een aantal keren een geplande vakantie opgezegd om aan het werk te kunnen.

Het ging niet alleen mis tijdens het werk, het gaat het laatste jaar vooral mis op het moment dat ze een aanbod zou moeten krijgen. Het viel me op dat ze het afgelopen jaar eigenlijk altijd wel op gesprek en zelfs een 2e gesprek mocht komen. Als het puntje bij paaltje komt, dan is er niet meer voor haar gekozen.
Dit is niet vanwege het salaris, ervaring, afstand of het aantal uren. Nee, men kiest letterlijk voor iemand die jonger is. Het lijkt er dan ook op dat de apothekers ouderen ook op gesprek moeten vragen, maar dat deze bij gelijke of betere geschiktheid niet zullen worden aangenomen. Dit is haar volgens mij al 5 keer in 6 maanden overkomen.

In dit soort gevallen kan ik me goed voorstellen dat het steeds zeer veel geld gaat kosten als je veel buiten je eigen provincie solliciteert.
Als het even tegenzit, dan verloopt je WW zelfs op een bepaald moment, doordat je WW pas na 6 maanden volledig wordt aangevuld. Bij tijdelijk werk, gaat je huidige WW weer verder waar je bent gebleven.
(In de toekomst kan ze zelfs van haar huidige 36 maanden terug vullen naar maximaal 12 maanden en de weg naar het pensioen is momenteel nog te groot en te duur om te overbruggen.)

@junk01
Ik kan me nog een gesprek van Henk Kamp herinneren bij Pauw & Witteman, van 1-2 jaar geleden.
Wat hebben mijn vriendin en ik aan hem geërgerd en wat kunnen mensen onrealistische dingen voorstellen en van plan zijn om het te verplichten...

Hij gaf als voorbeeld: een persoon die werkloos was en in Limburg woont. Hij vond dat deze 30+, maar gewoon een baan moest buiten zijn eigen provincie en zelfs aan moeten nemen in bijvoorbeeld Groningen.
Dit kwam neer op het volgende: Vader moest zijn vrouw en kinderen verlaten om doordeweeks in Groningen aan het werk te gaan zodat hij uit de WW zou zijn.
Andere optie:
Vader moest met vrouw en kinderen verhuizen zodat ze dichter bij het werk zouden wonen.

Mogelijk gevolgen: Gezin besluit te verhuizen, de huidige woning met zeer veel verlies verkocht of sowieso niet verkocht. In Groningen een sociale huurwoning huren lukt pas als je 5-10 jaar staat ingeschreven, want ze komen niet in aanmerking voor spoed. Een huren via de particuliere sector huren kost natuurlijk erg veel, vooral als je financiële problemen hebt door je huidige woning in Limburg (of je die nu hebt verkocht of niet, het zijn wel extra kosten). Na 6-35 maanden staat vader weer op straat, want bedrijven zullen je na 2e contract of voor de 36 maanden ontslaan, want anders zitten ze aan je vast voor onbepaalde tijd.
Dan heb ik het nog niet eens over de baan van de moeder, want dat zou ze zeer waarschijnlijk moeten opgeven om bij het gezin te kunnen blijven.
Kortom: Het gezin zit in een nog slechtere situatie komen dan voorheen, als het voorstel van Henk Kamp de werkelijkheid zou worden.

Als je dit vertaald voor een dagelijkse functie van Eindhoven naar Amsterdam, dan zit je mogelijk met precies dezelfde problemen.

[PcDealer]

Ik heb 1,5 jaar in Nieuwegein (vanuit Eindhoven) gewerkt voor de beste werkgever ooit: bol.com. We hadden een gameroom, elke week een borrel hele leuke collega's en tweemaal per jaar een bedrijfsuitje

Maar ik was aan het einde van de week kapot. Toen ik er weg was, zei mijn vrouw dat ik veel opgewekter was. Dus veel (dagelijks) reizen doe ik niet meer, zeker niet nu ik ook kinderen heb. In die tijd zag ik ook dagelijks mensen die Maastricht-Amsterdam doen.

[Barrycade]

Het is een tijd geleden dat ik gesolliciteerd heb, maar toendertijd betaalde de overheid wel mijn treinkaartje. En 1x bij een commercieel bedrijf. Maar dit is ruim voor de crisis. En in beide gevallen zonder dat ik daar specifiek naar hoefde te vragen (werd bij beide trouwens wel aangenomen, dus wellicht is dat het verschil).

Ik snap dat als je 36 sollicitaties per jaar doet, dat de kosten onevenredig uit de hand gaan lopen. Ik kan begrijpen dat dan de nood hoog kan worden. Maar neemt niet weg dat je vooraf moet afwegen of je dat wel of niet wil aansnijden / of dat het een afknapper zou betekenen.

@TS: maar heb je dan gesprekken à la Linkedin contacten die melden: wellicht kunnen wij wat voor elkaar betekenen, kom eens langs? Of zit je nu zonder werk? Dat blijkt niet uit je LinkedIn profiel en je ervaring van Bol.com kan ik daar ook niet vinden trouwens.

In het eerste geval zou ik niet direct verwachten dat je de reiskosten vergoed krijgt. Dat zie ik meer als een verkoopgesprek, waarbij jij jezelf komt verkopen. Dit soort gesprekken zou je kunnen wegen of het de moeite waard is.

In het 2e geval: dan zal de noodzaak/druk om op gesprek te komen iets anders liggen. Maar de afweging kan hetzelfde zijn. Ik zou het onderwerp dan even aansnijden in de correspondentie die gevoerd wordt in het afspraak maken traject. Dan kan je vooraf de feiten wegen en inschatten of het de moeite waard is als men geen vergoeding/tegemoetkoming wil geven.

[Ashy]

Moet zeggen dat ik enigszins verbaasd was door de topic titel. Nu ik wat reacties heb gelezen kan ik op zich best begrijpen dat het voor sommige bezwaarlijk is om hier veel geld aan uit te geven i.v.m. de (lage) uitkering. Aan de andere kant zie ik het ook weer als investeren in je eigen toekomst en zou ik het persoonlijk niet eens durven te vragen aan de potentiële werkgever (tenzij het om bijv. een vliegreis gaat die nodig is). Ik zou echt proberen bij andere mensen aan te kloppen dan je potentiële werkgever al meteen vragen om een reiskostenvergoeding.

Op dit moment zit ik in de afrondende fase van mijn master en heb ik in de maanden januari - maart ook gesolliciteerd bij vijf bedrijven, vlug berekend ben ik hier ook zeker minimaal 200 euro aan kwijt geweest (materiaal kopen voor voorbereiding testen, reiskosten van zowel trein/bus/tram als brandstof voor de auto). Uiteindelijk wel met resultaat, en dan vind ik het zelf zeker wel waard.

[Stef87]

Het is bij mij zelfs voorgekomen dat ik als 26jaar oud al een ''lastige'' leeftijd had tov andere monteurs/autotechnicus ze laten je wel 40minuten heen + terug reizen.
Vervolgens werd vermeld dat hun bedrijf goed loopt in de werkplaats omdat ze ipv de benodigde 8 monteurs er maar 5 hebben.
Als het dan druk was werkt iedereen gewoon elke dag 2-5 uur over met gemiddeld 25-30 overuren per week.
Creatieve manier dacht ik zo.

En dat voor een vrij laag loon

[ Voor 4% gewijzigd door Stef87 op 09-06-2014 13:50 ]

[junk01]

Barrycade schreef op maandag 09 juni 2014 @ 11:29:
Het is een tijd geleden dat ik gesolliciteerd heb, maar toendertijd betaalde de overheid wel mijn treinkaartje. En 1x bij een commercieel bedrijf. Maar dit is ruim voor de crisis. En in beide gevallen zonder dat ik daar specifiek naar hoefde te vragen (werd bij beide trouwens wel aangenomen, dus wellicht is dat het verschil).

Ik snap dat als je 36 sollicitaties per jaar doet, dat de kosten onevenredig uit de hand gaan lopen. Ik kan begrijpen dat dan de nood hoog kan worden. Maar neemt niet weg dat je vooraf moet afwegen of je dat wel of niet wil aansnijden / of dat het een afknapper zou betekenen.

Voor de crisis, had ik ook geen echte problemen met het vinden van werk, al zat er soms wel eens wat tijd tussen. De echte problemen begonnen ook pas in 2011 voor mij.

Laat ik uitgaan van 25 euro per gesprek, dan is dat 1.5 maand inkomen die op gaat aan sollicitatie gesprekken dat is dus geld wat ik niet meer heb voor andere dingen, zoals eten, kleding, onderhoud van de auto ect.

Je kunt dus begrijpen dat dit voor mij, al dat ge-solliciteer niet prettig is en dat ik ook liever bij de eerste werkgever gelijk aangenomen word.

Kiswum schreef op maandag 09 juni 2014 @ 09:06:

@junk01
Ik kan me nog een gesprek van Henk Kamp herinneren bij Pauw & Witteman, van 1-2 jaar geleden.
Wat hebben mijn vriendin en ik aan hem geërgerd en wat kunnen mensen onrealistische dingen voorstellen en van plan zijn om het te verplichten...

Hij gaf als voorbeeld: een persoon die werkloos was en in Limburg woont. Hij vond dat deze 30+, maar gewoon een baan moest buiten zijn eigen provincie en zelfs aan moeten nemen in bijvoorbeeld Groningen.
Dit kwam neer op het volgende: Vader moest zijn vrouw en kinderen verlaten om doordeweeks in Groningen aan het werk te gaan zodat hij uit de WW zou zijn.
Andere optie:
Vader moest met vrouw en kinderen verhuizen zodat ze dichter bij het werk zouden wonen.

Mogelijk gevolgen: Gezin besluit te verhuizen, de huidige woning met zeer veel verlies verkocht of sowieso niet verkocht. In Groningen een sociale huurwoning huren lukt pas als je 5-10 jaar staat ingeschreven, want ze komen niet in aanmerking voor spoed. Een huren via de particuliere sector huren kost natuurlijk erg veel, vooral als je financiële problemen hebt door je huidige woning in Limburg (of je die nu hebt verkocht of niet, het zijn wel extra kosten). Na 6-35 maanden staat vader weer op straat, want bedrijven zullen je na 2e contract of voor de 36 maanden ontslaan, want anders zitten ze aan je vast voor onbepaalde tijd.
Dan heb ik het nog niet eens over de baan van de moeder, want dat zou ze zeer waarschijnlijk moeten opgeven om bij het gezin te kunnen blijven.
Kortom: Het gezin zit in een nog slechtere situatie komen dan voorheen, als het voorstel van Henk Kamp de werkelijkheid zou worden.

Als je dit vertaald voor een dagelijkse functie van Eindhoven naar Amsterdam, dan zit je mogelijk met precies dezelfde problemen.

Daarom heb ik dit in de post van zondag 08 juni 2014 21:10 al aangehaald. Daarbij vraag ik me ook af of dit wettelijk opgelegd kan worden aangezien iedereen in Europa vrij is om zich te vestigen waar hij of zij wil (vrij verkeer van personen en goederen). Het opleggen van een verhuisplicht voor uitkeringsgerechtigden zou in strijd zijn met deze regelgeving en zou ook betekenen dat een uitkeringsgerechtigde, voor de wet, niet meer gelijk zou zijn. (wetsgelijkheid principe)

Dit laatste hoort ook meer thuis in het topic, werken met behoud van een uitkering Thema : Werken met behoud van uitkering

[darkkingll]

Vragen staat vrij toch? Als men mij uitnodigd voor een gesprek vraag ik vrijwel altijd of men een reiskostenvergoeding hanteert. Nee heb je, ja kan je krijgen.
Mijn ervaring hierbij is dat veel bedrijven dan aangeven dat een vergoeding mogelijk is, terwijl ze dat biet zouden geven als ik er niet naar had gevraagd.

[Lan Mandragoran]

evilution schreef op zondag 08 juni 2014 @ 15:29:
[...]

offtopic:
Recent afgestudeerden zijn bijna per definitie niet "supercapabel" want 0,0 ervaring.

offtopic:
Is het begrip startersfunctie nieuw voor je? Ik hoop dat ik je niet hoef uit te leggen dat er zeer veel verschil kan zijn tussen recent afgestudeerden in termen van capabelheid voor een startersfunctie. De ene persoon studeert af met zessen. De ander heeft relevante werkervaring opgedaan in bijbanen, stages, en heeft meerdere studies voltooid met hoge cijfers. Als jij denkt dat dit 'bijna per definitie' niet kan dan zou ik eens aan mijn definities gaan werken.

[Lan Mandragoran]

darkkingll schreef op maandag 09 juni 2014 @ 14:52:
Vragen staat vrij toch? Als men mij uitnodigd voor een gesprek vraag ik vrijwel altijd of men een reiskostenvergoeding hanteert. Nee heb je, ja kan je krijgen.
Mijn ervaring hierbij is dat veel bedrijven dan aangeven dat een vergoeding mogelijk is, terwijl ze dat biet zouden geven als ik er niet naar had gevraagd.

Het punt is ook niet dat vragen niet vrij zou staan. En niemand betwist ook dat je nee hebt en ja kunt krijgen. De discussie draait hier om de vraag of het verzoek om reiskostenvergoeding bij een sollicitatiegesprek je kansen op die functie negatief beïnvloedt.

[Deveon]

Natuurlijk is het heel begrijpbaar dat een toekomstige werkgever dit zou financieren, maar aan de andere kant ben ik bang dat het de meeste werkgevers wel vraagtekens krijgen wanneer je erom vraagt.

Ook in de detachering bij een introductiegesprek bij de klant ga ik het niet apart declareren of zorgen dat het geregistreed wordt als zakelijke km's.

[Ardana]

Uh? Jij bent in dienst bij de detacheerder, hij wil jou wegzetten bij toko X, en jij gaat daar in je eigen tijd, voor je eigen kosten op kennismakingsgesprek? Really? Nog nooit gedaan en ik zit al 10+ jaar in de detachering. Reiskosten zijn voor de baas, en de tijd (incl. reistijd) is werktijd. Geen discussie over mogelijk.

[Deveon]

Nou het ligt wel iets genuanceerde aangezien ik nog niet in dienst was (contract ging week later pas in) en ik reed nog in de lease auto van mijn vorige werkgever, dus mijn kosten waren het niet.

[Kiswum]

Deveon: Dus je ging op sollicitatie gesprek met de auto van de baas?
Nee dan heb je het inderdaad gedaan zoals het zou moeten. Niet declareren en desgewenst laten registreren als privé kilometers.

In eerste instantie zou ik namelijk ook op het antwoord van ardana zijn uitgekomen.

[EricChang]

Reiskostenvergoeding is in mijn vakgebied heel normaal, meestal betreft het een internationale sollicatie.

Ik heb het over wetenschappelijke posities aan instuten, universiteiten en industriele laboratoria.

De gedachte is dat de potentiele werkgever niet zomaar een kandidaat uitnodigt op gesprek, omdat de financiele gevolgen groot zijn voor de kandidaat. Als je bijvoorbeeld een student uit Venezuela (op zijn/haar verzoek!) uitnodigt voor een promotieplek in NL dan is het normaal dat je de volledige reis vergoedt. Maar ook voor hogere posities (bv. hoogleraar / onderzoeksmanager) is dit gebruikelijk.

Bij sollicitaties in het binnenland heb ik er zelfs niet eens over nagedacht dat mijn reiskilometers vergoed zouden worden.

Toch kan ik me voorstellen dat ook bij binnenlandse sollicitaties dit principe gehanteerd wordt. Het gaat welliswaar om kleinere bedragen, maar die moeten vergeleken worden met de draagkracht van de kandidaat.

Zelfs bij een open sollicitatie is het uiteindelijk de werkgever die de kandidaat uitnodigt en dus ook enige verantwoordelijkheid mag nemen dat de kandidaat zonder al te veel financiele problemen de uitnodiging aan kan nemen.

Als de werkgever er zelf niet over begint, dan zou mijn advies zou zijn om alleen over reiskostenvergoeding te beginnen als de (totale) onkosten van sollicitatiegesprekken vergeleken met jouw budget erg hoog zijn en je het (bijna) niet op kunt brengen. Als je besluit een dergelijk verzoek te doen, dan zou ik het heel voorzichtig aanpakken (door bv. te zeggen dat je alles op alles zet om het zelf te betalen, maar dat je door groot aantal gesprekken (en Jet Bussemakers ) door je geld heen raakt).

Let wel dat ik geen ervaring heb met functies waar vele honderden (lokale) mensen op reageren en er tientallen uitgenodigd worden. Daar zullen werkgevers vast wel eens wat lomper reageren op een net verzoek. Maar vergeet niet, dat de werkgever misschien ook zo gaat reageren als je er eenmaal werkt.

[t_captain]

Als je 1 werknemer gaat aannemen, nodig je er geen tientallen uit. Een sollicitant op gesprek kost je gauw 3 a 4 manuren. Ik denk dat de meeste bedrijven een man of 5 willen spreken voor 1 vacature.

[raptorix]

Overigens merk ik ook steeds vaker dat het eerste gesprek via skype gaat, opzich best praktisch denk ik, zeker als je wat verder uit elkaar zit, voor internationale functies is het zelfs zeer gebruikelijk merk ik.