Nintendo heeft zichzelf een beetje in de gevarenzone begeven door op 2 paarden te wedden: de 'massa' en de traditioneel trouwe Nintendo fan. Zelf behoor ik tot die laatste groep. Of eigenlijk moet ik zeggen: behoorde. De 3DS en de Wii U zijn de eerste consoles ooit die ik niet heb aangeschaft. Waarom? Bekijk het spelaanbod en trek je conclusies. Tot dusver bracht iedere generatie van Nintendo wel iets innovatiefs mee. Een kenmerk of concept dat iedere andere fabrikant ook wel had willen bedenken. Om het vervolgens genadeloos (en goed, dat moet gezegd worden) te kopiëren.
Met de Wii is Nintendo begonnen (in mijn opinie dan, de N64 en Gamecube beschouw ikzelf wel als geslaagd) met haarzelf te vervreemden van de loyale fans. Fans die alle consoles blind kochten. Natuurlijk waren er een aantal zeer goede games, maar verreweg het grootste deel was gericht op die groep mensen die eigenlijk helemaal niets had met gamen. Waarom ook niet, dat verkocht immers ook skyhigh. Het behouden van zo'n groep is echter vrijwel onmogelijk, daar zij alleen maar gevoelig zijn voor een hype en niet voor zogenaamde kwaliteitsproducten.
Helaas heeft Nintendo met de Wii U een fors aantal steken laten vallen. Een uitstekend voorbeeld:
Butch_NL schreef:
Daarnaast vind ik de naam ook slecht gekozen. Na de Super Nintendo heeft Nintendo steeds een compleet andere naam gebruikt voor de console. Ik begrijp dan ook niet dat ze nu ineens voor een naam hebben gekozen, die qua naam ook een uitbreiding voor de Wii had kunnen zijn.
Dit is zeker waar. Die 'massa', die weet helemaal niet wat een Wii U is. Die denken dat het 'iets met de Wii' is. Geen nieuwe console. Al helemaal geen reden om een aanschaf van ruim €300,- te rechtvaardigen. De groep mensen waar de merknaam 'Wii' op gericht was, die is alleen te bereiken via massa promotie. Ik heb bijzonder weinig reclame van Nintendo gezien.
Waarom ikzelf afgehaakt ben, is misschien wel een beetje typisch voor de oorspronkelijke 'loyale' groep. Ik ben opgegroeid met Nintendo en vond het helemaal geweldig. Echter, inmiddels is er (hoewel ik het nog steeds tof vind) meer te doen dan gamen. Kortom, ik ben ouder en heb minder tijd. Ik ben ook niet meer te porren voor de opgewarmde soep van gisteren. Want dat is het feitelijk. Ik vind het ongelofelijk dat Nintendo nog precies dezelfde games maakt als decennia (!) geleden. In HD, dat wel. Fantastisch. Kijk naar het aanbod. Zelda: the Wind Waker. Interessante Zelda versie, maar die heb ik toch allang gespeeld!? Donkey Kong Country Tropical Freeze. Tja, op de SNES waren die games hun tijd technisch ver vooruit. Nu is het slechts vermakelijk. Daarnaast is het ook weer recyclen tot op het bot. Wat te denken van de Mario games. Voor mij waren SMG en SMG2 nog top (al is SMB3 koning). Maar alles wat met 'New' begint staat voor mij gelijk aan onwaardig. Weg innovatie, het is alleen maar het doorkopiëren van eerder succesvolle concepten. Leuk voor een tussen-game, maar als je dan verder geen IP's op de plank hebt liggen is dit de doodsteek. En ja, het eeuwige euvel met die third-parties.. Ik mis ook gewoon die geweldige RPG's/Adventures uit het SNES tijdperk.
De bottomline is: er is zoveel kwaliteit op de markt, je moet van goede huize komen wil je daar nog zeggenschap over hebben.
Wat dat betreft is Xbox2go een prima voorbeeld.
Xbox2go schreef:
Neusje van de zalm is toch echt meer The Last Of Us, Destiny, dat soort games zowel qua gameplay als graphics en laat dat nou net het punt zijn waarop Nintendo wel tien jaar achter lijkt te lopen.
Xbox2go schreef:
Als je games als The Last Of Us niet hoger waardeert dan een SMG 1 dan snap je weinig van totaalgaming dus gameplay en graphics. Games voor kinderen van 5-6 jaar op gelijke voetstuk zetten met zulke games kan natuurlijk niet.
Misschien een beetje gechargeerd gebracht, maar hij slaat wel de spijker op zijn kop. Niet omdat hij per definitie gelijk heeft, maar wel omdat de 'hardcore gamer' precies hetzelfde denkt. Nintendo heeft te maken met een imago dat vrijwel onmogelijk is om af te schudden. Misschien moet het dat ook niet (meer) willen. Het 'kiddy' imago. Want ja: Mario. En dan de vergelijking, met The Last of Us. Natuurlijk appels en peren. Ik heb alle goede Mario's grijs gespeeld. Maar ook heb ik genoten van de trip die The Last of Us heet. Mario is een 'kiddy' game. TLoU is 'volwassen'. Grappig vind ik dat. Want als je puur de gameplay zou ontdoen van wat de graphics je laten denken, dan is die conclusie wel iets anders. Of in ieder geval genuanceerder. Wanneer is een game 'volwassen'. In mijn ogen als de gameplay je in staat stelt complexe uitdagingen op een zo vrij mogelijke manier te vervullen. Een scripted game als TLoU (hoe fantastisch ook) is qua gameplay volgens mij minder volwassen dan SMG2. De beleving van TLoU is fantastisch, maar qua gameplay doet het vrij weinig interessants.
Mijn zwager haakt gelijk af als hij iets als Mario ziet. Want dat is voor kinderen en het is lelijk gemaakt, aldus de stelling. Vervolgens ziet hij een dramatische uitvoering van Medal of Honor. Ja dat is mooi, want 'realistisch'. Ik keek even mee en artistiek/creatief gezien waren de beelden om te huilen. Okay, misschien niet illustratief voor de hardcore gamer, maar wel voor de massa. Het geeft wel aan hoe mensen redeneren en hoe weinig de gameplay er voor velen toe doet. Ook ik ben gezwicht voor de prachtige beelden. Voor mij was Beyond Two Souls een prachtige innovatieve 'game'. Gewoon, omdat het zo'n unieke identiteit had. Het pakte dingen anders aan. Het wist emotie op te roepen. Nadenken over keuzes. En dat terwijl er eigenlijk nauwelijks gameplay was.
Ik hoop eigenlijk wel dat Nintendo het tij kan doen keren. Ik sluit een aanschaf van de Wii U ook nog niet uit. Maar voorwaarde is wel dat ze iets significants gaan leveren. Iets waarmee je een unieke ervaring kunt beleven. Iets met gameplay, waar Nintendo ooit zo goed in was. Waarschijnlijk ben ik echter de doelgroep niet meer en ligt de focus op andere zaken. Ook prima, maar dan geen kritiek geven dat ik de console(s) niet meer koop.