Ik haat racisten. Ik heb hier vriendschappen om verbroken of bewust niet laten ontstaan toen ik dit merkte. Tegelijkertijd merk ik dat het voor mij steeds moeilijker wordt om onbevooroordeeld naar sommige allochtone groepen te kijken.
(Noot: Het woord racisme en afgeleiden daarvan in dit stukje is natuurlijk niet letterlijk want het gaat niet om een 'ras', meer zoals het woord gegroeid is, voor de betekenis die het tegenwoordig heeft is volgens mij geen goed alternatief)
Aanleiding dat ik dit schrijf is dat ik aan het nadenken was over hoe vaak ik 112 heb gebeld. 5 keer in totaal waarvan 3 keer de politie. Alle 3 de keren waren de boosdoeners 'the usual suspects', Marokkanen of (en ik moet bekennen dat ik het verschil slecht zie) Antillianen of Surinamers. Ik woon in Rotterdam en nou weet ik dat Rotterdam voor een groot deel allochtoons is maar alsnog zijn de verhoudingen niet zo dat ze dit verklaren, bovendien wás het ook altijd in Rotterdam en niet voordat ik daar woonde. Natuurlijk is dit allemaal anekdotisch en ik zou willen dat ik of de mensen waarvoor ik belde gewoon pech hadden, maar ook de criminaliteitscijfers liegen er niet om.
Afgezien van de evolutionaire tendens in mensen om andere groepen niet te vertrouwen denk ik niet dat ik een inherent racisme bezit. Dit is een deel opvoeding maar ook een keuze. Ik heb over het algemeen ook helemaal geen problemen met allochtonen en vind ze meestal juist interessant maar 't is naar mijn mening naïef om te denken dat er niet een hoop shit komt van groepen zoals Marokkaanse jongeren.
De discussie waarom die groepen problemen hebben is al zo vaak gevoerd en daar is ook geen eenduidig antwoord op. In elk land is 't wel een bepaalde groep die de schuld krijgt van problemen in een land, wat mij doet vermoeden dat het in ieder geval niet inherent is aan een cultuur. Misschien wel aan de manieren waarop culturen botsen of een toevallige samenloop van omstandigheden. Maar de problemen zijn wel reëel. In Nederland is het ook op een bepaalde manier makkelijker om dit te zien omdat er zovéél verschillende culturen zijn maar bijvoorbeeld Aziaten, hoe weinig geïntegreerd ze ook zijn, leveren geen problemen op. Grappig genoeg is dit volgens mij wel de groep die het zwarte schaap is in Australië. Wat zegt dat dan? Ik heb er geen ervaring mee maar ik heb het vermoeden dat ik ook totaal geen problemen zou hebben met mensen in Marokko zelf. Wederom aanleiding om te denken dat het niet echt om een cultuur gaat maar om een cultuur in een bepaalde positie.
Ik wil de bewuste keuze (blijven) maken om iedereen dezelfde kans te geven en niet bij voorbaat met achterdocht naar een persoon te kijken. Ik ben erg benieuwd of ik stiekem toch racistisch ben en dit gewoon niet wil toegeven aan mezelf, of dat het logisch/reëel is dat ik er zo over nadenk. Ik voel me er namelijk wel schuldig over. Het is makkelijk zat om 'n Marokkaanse vriend te hebben die dan toevallig heel westers is maar dat zegt niet zoveel, zodra het om een concreet persoon gaat is het altijd eenvoudig om niet racistisch te zijn. Hoe sta je tegenover mensen die daadwerkelijk nog in die cultuur zitten? Ik ben wel benieuwd hoe jullie hiermee om gaan en in welke mate dit lukt.
Of als je zelf Marokkaans bent, wat voor gevoelens heb je dan bij probleemjongeren uit je cultuur? Het lijkt me logisch dat je je gestigmatiseerd voelt, maar in hoeverre kan je dit begrijpen?
(Noot: Het woord racisme en afgeleiden daarvan in dit stukje is natuurlijk niet letterlijk want het gaat niet om een 'ras', meer zoals het woord gegroeid is, voor de betekenis die het tegenwoordig heeft is volgens mij geen goed alternatief)
Aanleiding dat ik dit schrijf is dat ik aan het nadenken was over hoe vaak ik 112 heb gebeld. 5 keer in totaal waarvan 3 keer de politie. Alle 3 de keren waren de boosdoeners 'the usual suspects', Marokkanen of (en ik moet bekennen dat ik het verschil slecht zie) Antillianen of Surinamers. Ik woon in Rotterdam en nou weet ik dat Rotterdam voor een groot deel allochtoons is maar alsnog zijn de verhoudingen niet zo dat ze dit verklaren, bovendien wás het ook altijd in Rotterdam en niet voordat ik daar woonde. Natuurlijk is dit allemaal anekdotisch en ik zou willen dat ik of de mensen waarvoor ik belde gewoon pech hadden, maar ook de criminaliteitscijfers liegen er niet om.
Afgezien van de evolutionaire tendens in mensen om andere groepen niet te vertrouwen denk ik niet dat ik een inherent racisme bezit. Dit is een deel opvoeding maar ook een keuze. Ik heb over het algemeen ook helemaal geen problemen met allochtonen en vind ze meestal juist interessant maar 't is naar mijn mening naïef om te denken dat er niet een hoop shit komt van groepen zoals Marokkaanse jongeren.
De discussie waarom die groepen problemen hebben is al zo vaak gevoerd en daar is ook geen eenduidig antwoord op. In elk land is 't wel een bepaalde groep die de schuld krijgt van problemen in een land, wat mij doet vermoeden dat het in ieder geval niet inherent is aan een cultuur. Misschien wel aan de manieren waarop culturen botsen of een toevallige samenloop van omstandigheden. Maar de problemen zijn wel reëel. In Nederland is het ook op een bepaalde manier makkelijker om dit te zien omdat er zovéél verschillende culturen zijn maar bijvoorbeeld Aziaten, hoe weinig geïntegreerd ze ook zijn, leveren geen problemen op. Grappig genoeg is dit volgens mij wel de groep die het zwarte schaap is in Australië. Wat zegt dat dan? Ik heb er geen ervaring mee maar ik heb het vermoeden dat ik ook totaal geen problemen zou hebben met mensen in Marokko zelf. Wederom aanleiding om te denken dat het niet echt om een cultuur gaat maar om een cultuur in een bepaalde positie.
Ik wil de bewuste keuze (blijven) maken om iedereen dezelfde kans te geven en niet bij voorbaat met achterdocht naar een persoon te kijken. Ik ben erg benieuwd of ik stiekem toch racistisch ben en dit gewoon niet wil toegeven aan mezelf, of dat het logisch/reëel is dat ik er zo over nadenk. Ik voel me er namelijk wel schuldig over. Het is makkelijk zat om 'n Marokkaanse vriend te hebben die dan toevallig heel westers is maar dat zegt niet zoveel, zodra het om een concreet persoon gaat is het altijd eenvoudig om niet racistisch te zijn. Hoe sta je tegenover mensen die daadwerkelijk nog in die cultuur zitten? Ik ben wel benieuwd hoe jullie hiermee om gaan en in welke mate dit lukt.
Of als je zelf Marokkaans bent, wat voor gevoelens heb je dan bij probleemjongeren uit je cultuur? Het lijkt me logisch dat je je gestigmatiseerd voelt, maar in hoeverre kan je dit begrijpen?