Het leed van de eigen bijdrage GGZ

[n4m3l355]

Niet dat het eraan toe doet met de GGZ leed. Maar ik word zelf een beetje moe van eenerzijds de buitenlander die zichzelf niet weet te plaatsen en anderzijds dat vrouwen minder werken vanwege dat kinderopvang zo duur is.

Zelf hok ik met een buitenlandse en die had een nette baan passend bij haar opleidingsniveau in Limburg of all places. Hiervoor heeft ze wel een bijna jaar lang Nederlands gestudeerd (op eigen kosten 40 uur per week) en spreekt ze dan ook vloeiend Engels/Nederlands/Mandarijn. Werk vinden en afgewezen worden op basis van je taal is imo dan ook een non-excuus, volg een fatsoenlijke cursus en je pikt het op. Zeker als je al uit Europa komt is Nederlands zeker goed te doen. Ik zag daarintegen wel vaak buitenlanders die Nederlands moesten leren en een inzet van 0 hadden.

Dan de werkende huismoeder, Nederlandse vrouwen draaien in de EU zo'n beetje de minste uren van iedereen. Nu kunnen we dit natuurlijk verwijten aan de support maar ik maak me sterk dat dit in het buitenland altijd beter is geregeld. Ja uiteindelijk kost kinderopvang (veel) geld maar we hebben dan ook in NL weer de nodige potjes verzonnen. We creeeren een luxe die 10 jaar geleden niet bestond en zodra dit ontnomen wordt is het ineens oneerlijk en kan man en vrouw niet meer werken. Hoe deden we dit in het verleden dan? En hoe doen ze dit in het buitenland?

Wederom imo waar een wil is, is een weg. De drang naar kinderen is fijn, iets wat je jezelf aan doet maar wend dit niet af op de rest. Ik stoor me zelf mateloos aan ouder-dagen en meer van dat soort luxe problemen. Ik zit sinds enige tijd in het verre Oosten en hier heeft men toch echt een andere mentaliteit. Dan begin je opeens toch wel te realiseren dat in Nederland het leven toch ongelooflijk makkelijk is zelfs wanneer je het minder ruim hebt. En dit is iets wat we moeten waarderen en zeker zo moeten houden. Nederland heeft zich zo door de jaren heen ontwikkeld maar aan de andere kant moeten we ook niet ons vasthouden aan verworven luxe situaties.

[VeldKoe]

waar ik me nogal aan stoor is het feit dat een groepje mensen hier blijkbaar denken dat rationeel denken een graadmeter is voor wel of -niet te belanden in de psychiatrische/psychische hulpverlening, wat ik een vrij lachwekkend en foutieve observatie vind.

[gambieter]

n4m3l355 schreef op zaterdag 24 maart 2012 @ 17:06:
Zelf hok ik met een buitenlandse en die had een nette baan passend bij haar opleidingsniveau in Limburg of all places. Hiervoor heeft ze wel een bijna jaar lang Nederlands gestudeerd (op eigen kosten 40 uur per week) en spreekt ze dan ook vloeiend Engels/Nederlands/Mandarijn. Werk vinden en afgewezen worden op basis van je taal is imo dan ook een non-excuus, volg een fatsoenlijke cursus en je pikt het op. Zeker als je al uit Europa komt is Nederlands zeker goed te doen. Ik zag daarintegen wel vaak buitenlanders die Nederlands moesten leren en een inzet van 0 hadden.

Ik hoop dat je je wel realiseert dat niet iedereen zo'n talenknobbel of leercapaciteit heeft? Zelfs met een fatsoenlijke cursus zullen er zat mensen zijn die niet zo snel talen oppikken.

Wederom imo waar een wil is, is een weg. De drang naar kinderen is fijn, iets wat je jezelf aan doet maar wend dit niet af op de rest. Ik stoor me zelf mateloos aan ouder-dagen en meer van dat soort luxe problemen. Ik zit sinds enige tijd in het verre Oosten en hier heeft men toch echt een andere mentaliteit. Dan begin je opeens toch wel te realiseren dat in Nederland het leven toch ongelooflijk makkelijk is zelfs wanneer je het minder ruim hebt. En dit is iets wat we moeten waarderen en zeker zo moeten houden. Nederland heeft zich zo door de jaren heen ontwikkeld maar aan de andere kant moeten we ook niet ons vasthouden aan verworven luxe situaties.

In de Scandinavische landen laten ze zien dat een sociaal systeem juist wel zeer goed kan werken voor vrouwen en werken. En om nu te zeggen dat het leven in NL zo ongelooflijk makkelijk is als je het minder ruim hebt, is een vrij schrijnende opmerking waarbij ik me afvraag of je het zelf ooit hebt meegemaakt .

[WhizzCat]

[/disclaimer: hele topic gelezen]

Wat mij in deze hele discussie opvalt en her en der ook redelijk stoort is het gebrek aan inlevingsvermogen. Daarnaast ook alle vergelijking die gemaakt worden die in meer of mindere mate volslagen ridicuul zijn (ze zijn allemaal uitvoerig behandeld, waarvoor dank!) en die ik soms met grote ogen heb zitten lezen. Meestentijds niet wetende of ik nou moest huilen of lachen.

Om nog maar even een lekker n=1 toe te voegen, ik ben getrouwend met een (fantastische) dame die al redelijk vroeg de diagnose Borderline Persoonlijkheids Stoornis toegewezen gekregen heeft van een 1e lijns psycholoog (op een jaar of 17). Mevrouw is nu ondertussen 25 en de afgelopen paar jaren hebben we, net als Albantar en enkele andere wier naam ik reeds kwijt ben, een beetje door lopen worstelen. Na de laatste poging van haar om een opleiding te gaan volgen hebben we het bijltje er bij neergegooid. Het werd te veel voor ons allebei om nog aan te kunnen. Na de derde of vierde opleiding ging het weer allemaal niet goed.

Goed, dat leek ons in ieder geval genoeg inzet van onze kant om haar een goeie start te geven. Dit heeft de maatschappij tot nu toe vrij weinig gekost. Afgezien van wat studiekosten, maar die zijn voor iedereen toepasbaar, nietwaar?

Recent hebben we de stap gezet om toch maar professionele hulp te gaan zoeken. Ik zelf werk 36u, heb een redelijk betaalde baan (iets boven modaal, niet veel) en heb ook niet altijd tijd en zin om thuis ook nog tegen dingen "aan te lopen" zoals ik dat dan maar even zal benoemen. Feit is echter wél dat mijn vrouw met haar moeder overlegd heeft en dat zij ook zullen bijdragen in haar kosten, want ik red het dus niet alleen. Mevrouw WhizzCat zal een redelijk intensieve therapie gaan krijgen bij een psychotherapeut (wat in feite 2e lijns is en een vrij zware vorm van therapie. Zeker geen uurtje geite-wollen-sokken gezwets op de bank!).

Ons kan het eigenlijk niet zoveel schelen wat alles gaat kosten op dit moment. Zeker gezien de steun van haar moeder + diens vriend/echtgenoot. Wat ik mij echter wel heel goed voor kan stellen is dat het voor andere mensen wel een grote drempel kan zijn om hierdoor dus af te zien van het zoeken van gangbare hulp. Want je zou net als naar een huisarts ook naar het GGz moeten kunnen stappen. Zeker voor een eerste/tweede/derde consult. Zodat er in ieder geval iets gezegd kan worden over wat de toekomst gaat brengen.

Recent heeft mijn vrouw Wajong aangevraagd. Nu zul je zeggen, profiteur! Niets is minder waar. Het enige wat zij wil is een baan zodat ze zelf haar hobbies kan financieren en leuke dingen doen en ook eens mij mee kan nemen op een uitje. Ze heeft UWV ook al om hulp gevraagd. Een beetje in het kader van "help me aan een rijbewijs dan kan ik als koerier gaan werken voor TNT". Helaas, dat zit er niet in.

Laatst waren we bij een tante van haar die de volgende opmerking maakte "Ja, ik kan wel aan het werk, maar dan krijg ik net zoveel als nu met de bijstand, dus waarom zou ik?". Nou ja, met in het achterhoofd de arbeidsmoraal die ik hierboven beschreven heb ben ik boos opgestaan heb verkondigd dat we weer naar huis gingen (Dát vind ik profiteurs, blegh). En dat terwijl mijn vrouw overal sollicitatie brieven heen stuurt en dolgraag aan de bak wil, maar met haar huidige opleiding (dierverzorging, tja, erg leuk, maar o zo lastig) weinig anders kan dan in de dierenwinkel gaan staan waar ze leven op stagiaires die veel goedkoper zijn.

Ach, die eigenlijk bijdrage, mits niet te gek, kan mij niet veel schelen. Voor minima? Dat is iets anders. Ik vind persoonlijk niet dat je die mensen het aan kan doen omdat 1e lijns psychische hulp net zo goed "gratis" als een bezoek aan de huisarts. Let wel, verdere (medische) behandeling vind ik iets anders.

[timag]

WhizzCat schreef op zaterdag 24 maart 2012 @ 21:04:
Wat mij in deze hele discussie opvalt en her en der ook redelijk stoort is het gebrek aan inlevingsvermogen.

Het probleem is dat er, zoals je zelf al aangeeft:

WhizzCat schreef op zaterdag 24 maart 2012 @ 21:04:
Laatst waren we bij een tante van haar die de volgende opmerking maakte "Ja, ik kan wel aan het werk, maar dan krijg ik net zoveel als nu met de bijstand, dus waarom zou ik?".

meer typen mensen zijn die van sociaal bedoelde faciliteiten gebruik maken. Grofweg heeft het ene deel een of meerdere problemen en zullen maar weinig mensen moeite hebben om daar faciliteiten voor in stand te houden om die mensen te helpen. De andere groep is als die tante en het is misschien een cliché maar de eerste groep lijdt duidelijk onder de perceptie van wie er gebruik maakt van sociale faciliteiten zolang de tweede groep bestaat.

De afgelopen jaren is door het aanscherpen van regels geprobeerd de tweede groep kleiner te maken maar het is maar de vraag of de perceptie van het grote publiek daardoor erg is veranderd. Ik snap je reactie op die tante dan ook heel goed. Ze profiteert niet alleen van iets wat niet voor haar is bedoeld, ze draagt er door haar asociale gedrag ook nog aan bij dat mensen die het echt nodig hebben ook steeds minder krijgen.