Ik vond in beide delen het verhaal wel even goed eigenlijk. Niet erg origineel of zo, maar wel goed als interactieve film verwerkt. Wat voor mij het verhaal in ME2 net iets leuker maakte was dat ik bijna alle karakters uit ME1 weer tegen het lijf liep in ME2, zelfs nogal onbeduidende karakters uit deel 1. Dat maakte het een extra leuke belevenis.
Het speel gedeelte van het spel is in beide delen ondermaats vind ik. Met een cursor over een planeet zwiepen om piekjes in de scanner te zoeken is niet hoogdravend te noemen. Hacken door een simplistisch memory spelletje middels bolletjes of stukjes "code" is gewoon kinderachtig.
En dan het schietgedeelte: op normal een lachertje, op insanity nog steeds een behoorlijk lachertje. "Hey, kratten en kisten in de volgende kamer, dat wordt schieten!". Na eerdere berichten dat je op insanity wel erg tactisch te werk moest gaan en je team leden moest inzetten, had ik me helemaal voorbereid op een echte uitdaging.
Valt nogal tegen met die uitdaging. Ik gebruik nog steeds mijn teamleden niet en ik ben weliswaar ietsje vaker dood, maar dat komt vaker door omgevingsproblemen dan dat de vijand een stuk sterker is. Horizon was nog een beetje uitdaging, maar had ik na een keer of drie proberen ook wel door. Vooral dat beest op het einde van Horizon was te eenvoudig voor een insanity mode.
Ik ben geen hardcore gamer en ik bedoel het ook helemaal niet als "kijk mij eens goed zijn", maar het spel element valt me gewoonweg wat tegen. Gelukkig wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de sfeer, het verhaal, de omgeving en de karakters.
Vind het dan ook echt geen slechte game, verre van, want de combinatie van knallen, rpg en scifi spreekt mij enorm aan, in welke vorm dan ook. Het had alleen een stuk meer echt spel mogen zijn en wat minder interactieve film onderbroken door halfbakken spelletjes. Ondanks dat: kom maar op met ME3!
"There he goes. One of God's own prototypes. Some kind of high powered mutant never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die."