Maasluip schreef op vrijdag 15 juni 2007 @ 09:43:
[...]
Think again. Een tante van mij heeft een hond en mijn vader komt dus niet bij haar binnen (zijn zus) als de hond binnen is. Verder ken ik maar 1 enkel persoon in mijn omgeving/vrienden/familie met een hond: bij mij twee huizen vandaan hebben ze twee honden en daar heb ik nooit iets mee te maken (behalve als ze overlast veroorzaken, wat ze dagelijks doen), maar er zit gelukkig altijd een hele tuin tussen mij en die honden.
Dus het is echt niet zo vreemd dat er weinig of geen honden in je omgeving zijn.
Ik krijg een beetje het idee dat ik advocaat van de duivel speel zo, maar goed:
- Je tante heeft een hond. Je buren hebben honden. Als je dus echt panisch voor die beesten bent is dat zó aan te tonen met een babbeltje met die mensen. Hoe gelijk je ook hebt, dit gaat je geen goed doen als men onderzoekt of je écht honden-fobie hebt of dat je gewoon lekker thuis op de bank wilt hangen.
Nogmaals, de discussie is niet of je gelijk hebt, maar of je enorm genaaid gaat zijn als je je ziek meldt wegens honden-fobie.
Ik vind het echt tekenend voor deze maatschappij dat mensen vinden dat wat zij doen altijd getolereerd moet worden. Ook als er meerdere mensen last van hebben.
Ik spreek uit ervaring, want op de een of andere manier vinden mensen hier op kantoor dat zij anderen overlast met hun muziek mogen bezorgen terwijl anderen netjes met oordopjes op zitten.
Jouw frustratie met de oneerlijke wereld draagt echter niets bij aan de discussie of een hond mag of niet. Bovendien zul je als je dit uitlaat tegen iemand die nazoekt oif jij legaal thuis zit accuut tegen de spreekwoordelijke wand gaan.
Maar eigenlijk zou ik ook niet voor een baas willen werken die zijn hond door het kantoor moet hebben lopen. Dat geeft voor mij al de indruk dat hij zijn bedrijf als zijn privé-domein ziet, met alle gevolgen van dien. En als hij met mensen samen moet werken kun je dat toch echt niet het maken.
Tipje: het
ís zijn privé eigendom. Iemand die met z'n eigen geld een bedrijfje heeft opgebouwd, in z'n eigen schuurtje is begonnen, nog weet dat z'n vrouw de boekhouding deed aan de keukentafel en nog kan herinneren hoe lastig de bank deed bij de start, die man die zal na twintig jaar zijn eigen bedrijfje runnen écht niet genegen zijn om te denken "goh, al die mensen die hier werken, die hebben ook wat te vertellen". Het is
zijn bedrijf, en daarbij hoort dus dat hij er mee doen kan wat hij wil, binnen de grenzen van de wet.
En je conclusie is de juiste: als je daar niet mee kan leven, moet je ergens anders gaan werken. Niet zeuren, niet klagen, niet stoken, gewoon solliciteren en wieberen.Het stomste dat je kan doen is je op gaan zitten vreten over de dingen op je werk die je niet kan veranderen: je kan er wél wat aan doen. Opstappen. Ik heb zelf de ervaring dat aan het werk gaan bij een klein bedrijfje hartstikke leuk is maar dat weggaan uit de willekeur die de DGA "leiderschap" noemt, die kan nog veel groter zijn.
Ik vind het echt tekenend voor deze maatschappij dat mensen vinden dat wat een ander heeft zomaar onderhevig moet zijn aan hun normen en waarden. Iemand die z'n hele hebben en houden op het spel heeft moeten zetten om een bedrijf te starten en succesvol te maken die heeft daar normaliter kei- en keihard voor moeten werken en zich jaren lang allerlij leuke dingen moeten ontzeggen om z'n bedrijf lopende en gaande te krijgen en houden. Zijn eigen kindje, waaraan hij zo lang gewerkt heeft en waarin z'n ziel, zaligheid, en kapitaal zit. Dan komt daar iemand die er net een paar jaar werkt, braaf 40 uurtjes in de week inlevert, en die wil dan ineens dat de baas zijn mening respecteert wanneer de baas iets beslist over wat te doen met het bedrijf, want anders is de baas asociaal. Maar het is zijn toko, en net als met de opvoeding van zijn kinderen tolereert hij ook in het runnen van zijn bedrijf geen ongevraagde interventie, al helemaal niet van random mensen op de werkvloer.
Eerlijk gezegd vind ik dat niet meer dan normaal. Je hebt ook geen inbreng in wat ik met mijn huis doe, met mijn tuin, wat ik voor auto rij en hoeveel geld ik uitgeef aan luxe artikelen. Daaraan verandert niets als je toevallig m'n poetsvrouw bent, m'n tuinman, m'n privé chauffeur of m'n bankier.
[
Voor 17% gewijzigd door
Anoniem: 399 op 19-06-2007 08:55
]