Al een tijdje loop ik met het idee dat onze taal zich steeds vernieuwt en aanpast. Dat is op zich niet erg, alles is constant in beweging en past zich constant aan. Nieuwe woorden komen in een taal en oude, niet meer gebruikte woorden, raken in verval en verdwijnen zo op den duur uit een taal.
Toch is er één ontwikkeling die mij helemaal niet bevalt: het, naar mijns inziens, foutief gebruiken van het (werk)woord irriteren. Het is op zichzelf een passief werkwoord: je wordt door iemand geïrriteerd. Toch is het nu 'hip' om 'ik irriteer me' te gebruiken: Ik irriteer me aan de uitspraken van ....
Als je hier slechts 'ik irriteer me' neemt, dan word je dus door jezelf geïrriteerd. Dan lijkt mij echter nogal sterk. Goed gebruik is: 'jij irriteert me', 'het irriteert me'. Dan ben je in meer of mindere mate het lijdend voorwerp van de handeling (het irriteren).
'Ik irriteer me' zou eigenlijk 'ik erger me' moeten zijn, wat wel goed is.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik me een beetje aanstel als het om dit onderwerp gaat, maar wat vinden jullie daarvan?
P.S. Als dit topic er al is, mag het best gesloten worden.
Toch is er één ontwikkeling die mij helemaal niet bevalt: het, naar mijns inziens, foutief gebruiken van het (werk)woord irriteren. Het is op zichzelf een passief werkwoord: je wordt door iemand geïrriteerd. Toch is het nu 'hip' om 'ik irriteer me' te gebruiken: Ik irriteer me aan de uitspraken van ....
Als je hier slechts 'ik irriteer me' neemt, dan word je dus door jezelf geïrriteerd. Dan lijkt mij echter nogal sterk. Goed gebruik is: 'jij irriteert me', 'het irriteert me'. Dan ben je in meer of mindere mate het lijdend voorwerp van de handeling (het irriteren).
'Ik irriteer me' zou eigenlijk 'ik erger me' moeten zijn, wat wel goed is.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik me een beetje aanstel als het om dit onderwerp gaat, maar wat vinden jullie daarvan?
P.S. Als dit topic er al is, mag het best gesloten worden.