Stress, hoe ga je ermee om?

[Mx. Alba]

Ik werk op de interne helpdesk bij een bedrijf dat wereldwijd 25.000 directe werknemers heeft. Tot twee maanden geleden bestond mijn team uit 5 personen, en hadden we 1500 users in west en centraal Europa onder onze hoede (plus tweedelijns support voor de lokale technici in heel Europa en Afrika). Toen namen we de Engelse helpdesk over. 1500 nieuwe users erbij. En maar 2 nieuwe mensen in het team...

Normaal hadden we altijd zo'n 20 à 30 tickets in de queue staan. De afgelopen weken is de queue aangegroeid tot 250 en het einde is nog niet in zicht. Die continue hoge werkdruk begint nu ook de relaties tussen collega's aan te tasten, enerzijds omdat er helemaal geen tijd meer is om ontspannen met elkaar te kletsen, anderzijds omdat iedereen zich nu gaat irriteren de foutjes die anderen maken.

Daarbij komt ook dat ik verantwoordelijk ben voor de dagelijkse en maandelijkse statistieken, en er deze maand net flinke veranderingen in ons ticket-app zijn gemaakt waardoor ik het hele scala aan queries heb moeten aanpassen. De helft van mijn tijd ben ik aan het MSSQL-devven (en ik weet nu al bijna zeker dat ik de maandelijkse statistieken er deze maand niet op tijd uit zal kunnen krijgen omdat mijn manager me niet genoeg tijd geeft om al het nodige dev-werk af te krijgen - maarja, hij roeit natuurlijk ook maar met de riemen die hij heeft) terwijl dat eigenlijk helemaal niet bij mijn job description hoort, en wat natuurlijk het team ook verder benadeelt.

Nu gaan er in november en december nog 600 nieuwe users bij komen (Benelux en Scandinavië), en vanaf januari komt ook Spanje erbij, terwijl voor dat alles de voorziene uitbreiding van het team is blijven steken op één persoon die over een paar weken zal moeten arriveren en die dan natuurlijk ook nog eerst opgeleid en ingewerkt moet worden.

En omdat problemen nooit alleen komen, voegt zich bij deze werkstress uiteraard ook nog een lading stress uit de persoonlijke sfeer in de vorm van de motor van mijn auto die de geest heeft gegeven waardoor we om er financieel uit te komen een deel van ons terrein zullen moeten verkopen en ik in de tussentijd de tweede auto van een collega leen...

Ik ben nu door dit alles zo gestresst dat ik thuis mijn vaderrol niet meer goed kan spelen en ook de relatie tussen mijn vrouw en ik onder spanning staat... Dat komt allemaal wel weer goed, het is niet de eerste keer dat er spanning is en wat spanning af en toe is over het totaal gezien ook wel gezond, maar dat alles bijelkaar zorgt ervoor dat ik merk dat ik op het randje van de afknapper zit.

Hoe gaan jullie om met zulke stress? Natuurlijk zou ik op het werk gewoon een tandje minder kunnen draaien. Geen tijd om het stats-devven af te krijgen? Jammer dan, moet mijn manager me daarvoor maar meer tijd geven. Ticket-queue die explodeert? Niet mijn probleem. Een call die binnenkomt terwijl je al met twee andere dingen tegelijk bezig bent? Gooi hem maar weer even terug in de wachtrij. Maar ofwel ik ben te dom daarvoor, ofwel ik heb teveel "conscience professionnelle", maar het lukt me niet om me zo te distantiëren.

[McKaamos]

Mjah het is ook lastig om gewoon keihard "Nee" te zeggen en relaxed te doen terwijl de hoeveelheid werk als bergen om je heen opbouwen.. Ik ken het zelfs uit mijn eigen dagelijkse leven. (school, werk, klussen in en om huis, mensen waarvoor ik "computertechnicus" ben, etcetc. de queue loopt harder vol dan dat ik dingen kan afwerken.) Nee zeggen is erg moeilijk, maar er komt een punt waarop je dat toch moet gaan doen.

Iig, ik zou eens een hartig woordje met de manager gaan houden. Zonder meer mensen komt het werk niet af.

[ Voor 16% gewijzigd door McKaamos op 27-10-2006 00:34 ]

[multipasser]

Beste tegen stress is de stressbron ontlopen.
Dus ander werk zoeken.

Als dat niet gaat, de werkdruk bespreken met je baas. En kijken wat je daar aan kan doen.
3x hogere werkdruk en maar 20% personeel extra kan niet.

Trouwens bij een telefonische helpdesk is het jou taak toch niet om iedereen te helpen die in queue staat. Doe gewoon het tempo zoals vroeger en help iedereen onafhankelijk. Uw baas moet maar extra lijnen inzetten met personeel als ze iedereen willen helpen.

[André]

Mx. Alba schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 00:27:

Maar ofwel ik ben te dom daarvoor, ofwel ik heb teveel "conscience professionnelle", maar het lukt me niet om me zo te distantiëren.

Als je echt te veel "conscience professionnelle" hebt kun je ook inzien dat het inderdaad niet jouw probleem is maar dat je het officieel schriftelijk aan moet kaarten bij het management. Hierdoor leg je de verantwoordelijkheid nadrukkelijk bij hen.

Door jezelf voor te houden dat je al je best doet weet je ook dat je niet harder kunt. Leg je daar bij neer, doe een stapje terug, en er zal niemand zijn die het merkt behalve jezelf. Je werkt nog steeds goed in de ogen van de baas en je collega's zullen het beter waarderen dat jij niet meer de gestreste chagrijn bent

[ralpje]

multipasser schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 00:37:
Beste tegen stress is de stressbron ontlopen.
Dus ander werk zoeken.

Als dat niet gaat, de werkdruk bespreken met je baas. En kijken wat je daar aan kan doen.
3x hogere werkdruk en maar 20% personeel extra kan niet.

Jij wilt genomineerd worden voor de 'omgekeerde wereld' award 2006?
Lijkt me dat je, als je het tenminste verder naar je zin hebt op het werk, eerst aan de bel trekt. Als dat allemaal niets oplevert, dan zou je eens rustig naar wat anders uit kunnen gaan kijken.

@Reyn: is er iets waarmee je je af kunt reageren? Sporten, hobby, iets in die richting? Het neemt de druk niet weg, maar het is een andere uitlaatklep, waardoor de relatie met je vrouw waarschijnlijk iets minder onder druk komt te staan.

[Hillie]

Ik heb gemerkt dat het belangrijkste is te proberen de werkstress niet mee naar huis te nemen. Sommige collega's vinden het niet erg om een uur onderweg te zijn naar huis, dan hebben ze mooi de tijd om alles van zich af te laten glijden. Ik rij zelf keihard op het fietsje naar huis, waardoor ik zoveel aandacht op het verkeer moet hebben dat er geen ruimte in de bovenkamer is om focus op het werk te houden tijdens zo'n ritje.

Om de werkstress te reduceren is het denk ik van het grootste belang niet op alles ja en amen te zeggen wat de baas aandraagt. Als hij zegt dat 'ie nu niet meer mensen heeft of kan/mag krijgen, dan moet hij maar weer hoger aan de bel gaan trekken. Slecht nieuws niet melden is je kop in het zand steken en hopen dat het over waait. Dat doet het hoogstwaarschijnlijk niet (tenzij je systemen op magische wijze ineens veel minder problemen geven bij users) en zolang je het niet meldt weet de baas (formeel iig) niet dat er problemen zijn. Nee zeggen moet je leren, dat heb ik ook gemerkt, maar het helpt wel een hoop.

Om het op jouw werk toe te spitsen, misschien kun je de statistieken iets uitbreiden om een en ander inzichtelijk te maken. Denk aan de grootte van de user base en helpdeskresources enzo.

[avotar]

Het Professionele Geweten is een mooi iets. Het dwingt je langer en harder te gaan werken, zonder dat je daar eigen de tijd en energie voor hebt.

Ik denk dat iedereen, en dat zie ik een beetje aan de mensen om me heen en ook mezelf, zichzelf in zo'n situatie een keer moet tegen komen.
Je kan 2 dingen doen.

Je kan idd zoals iemand roept ander werk zoeken, maar door je hele post schijnt toch gewoon door dat je het ondanks de stress ontzettend naar je zin hebt.
Dus betekent dat, dat je gewoon voor jezelf een vertraging zult moeten inbouwen. Even wat rust, even wat onverschilligheid. Dat is het beste wapen.

En natuurlijk met je baas praten, hoewel het wel klinkt dat hij het ook beseft.
Meer mensen.... inhuurkrachten desnoods voor het makkelijke werk.

En niet te lang door TS... neem je rust!

[SmartDoDo]

Grappig onderwerp Reyn

Ik loop nu als gedetacheerde ook tegen een hoop stress aan in de vorm van veel werk en veel mensen die willen weten wanneer ze geld krijgen.

In feite is het zo dat je 's morgens op je werk komt en veel werk hebt liggen en je weet dat je aan het einde van de dag meer werk hebt liggen dan die ochtend. Bij mij hoopt die stress altijd op tot ik het moment hebt bereikt dat ik er maar gewoon om ga lachen. Door het feit dat er eisen aan je worden gesteld die simpelweg niet haalbaar zijn wegens te weinig mensen/te weinig tijd/vul maar in, zorgt ervoor dat ik m'n schouders maar ophaal en doe wat ik kan. Veel nee zeggen helpt ook goed en de leidinggevende confronteren met datgene waar je tegenaan loopt.

"Heeft dit prioriteit? Goed hoor, maar dan laat ik dat wel liggen want daar is geen tijd voor." "Oh, is dat een probleem dan, sja zeg maar hoe ik het dan moet doen."

Mijn tip: proberen te blijven lachen tussen het hollen door, wél de tijd nemen af en toe uit te hijgen bij het koffiezetapparaat/kopiëermachine en dan zeker aan die ene collega te vragen hoe het weekend was. Als dáár al geen ruimte meer voor is, lijkt me dat er bijna geen basis meer is om jezelf ertoe te zetten naar je werk te gaan. Werk is niet alleen productie maar ook sociaal bezig zijn. Die afleiding heb je ook nodig om even later weer scherp aan de slag te gaan. Zie het dus ook als nuttig onderdeel van het werk

Af en toe even ontspannen, diep in- en uitademen en vooral relativeren zijn imho erg belangrijk om de stress niet te hoog te laten oplopen. Ook al ligt er een enorme berg werk, thuis ben je nog steeds welkom en is iets om naar uit te kijken (daar ga ik even vanuit ). Hou die basis in je achterhoofd

[Hillie]

Het lachen van SmartDoDo herken ik wel een beetje. Soort van nonchalance die erin komt, want alles heeft topprioriteit en moest vorige week eigenlijk al af zijn en iedereen die de stapel werk groter maakt weet ook dat het bullshit is en dat de topprioriteit er alleen maar aan gegeven wordt om het niet onbelangrijker te maken dan de klusjes van henkie en pietje. Op een gegeven moment you just don't give a fuck anymore. Je doet wat je kunt en dan houdt het op. Op zo'n moment moet er wel uitzicht zijn op verbetering anders ga je (of ik dan in ieder geval) wel naar de tyfus. Een beetje vervelend als je in een donkere tunnel zit zonder licht op het einde.

[thejoker80]

Afgezien van methodes om je werk weer op orde te krijgen heb ik helaas geen antwoord op je vraag hoe je om moet gaan met stress. Zlef ben ik namelijk ook nogal een stresskip Nochalance worden kan niet (dat moet je een beetje in je hebben denk ik) dus wat dan? Ook ik hoop natuurlijk wat nuttige antwoorden te lezen

SmartDoDo schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 14:39:
Veel nee zeggen helpt ook goed en de leidinggevende confronteren met datgene waar je tegenaan loopt.

"Heeft dit prioriteit? Goed hoor, maar dan laat ik dat wel liggen want daar is geen tijd voor." "Oh, is dat een probleem dan, sja zeg maar hoe ik het dan moet doen."

dit is voor mij geen oplossing, je kan het aankaarten dat je het druk hebt en de verantwoordelijkheid leggen bij iemand anders (afgezien van of hij/zij die verantwoordelijkheid ook werkelijk heeft) maar ik zeg dat niet als ik er geen oplossing bij kan aandragen. Vaak is die er niet zo 1,2,3 dus probeer je nóg harder te werken.

Mijn tip: proberen te blijven lachen tussen het hollen door, wél de tijd nemen af en toe uit te hijgen bij het koffiezetapparaat/kopiëermachine en dan zeker aan die ene collega te vragen hoe het weekend was. Als dáár al geen ruimte meer voor is, lijkt me dat er bijna geen basis meer is om jezelf ertoe te zetten naar je werk te gaan. Werk is niet alleen productie maar ook sociaal bezig zijn. Die afleiding heb je ook nodig om even later weer scherp aan de slag te gaan. Zie het dus ook als nuttig onderdeel van het werk

Af en toe even ontspannen, diep in- en uitademen en vooral relativeren zijn imho erg belangrijk om de stress niet te hoog te laten oplopen. Ook al ligt er een enorme berg werk, thuis ben je nog steeds welkom en is iets om naar uit te kijken (daar ga ik even vanuit ). Hou die basis in je achterhoofd

Hier hebj e dan wel héél erg gelijk in.

[ Voor 71% gewijzigd door thejoker80 op 27-10-2006 14:59 ]

[Viper®]

Ik ben wel geïntresseerd om te weten welke bedrijf TS het over heeft. Of iig in welke branche

[Mx. Alba]

Ik zit nu dus ook op dat punt van "to hell with it all". Ff lekker GoTten terwijl er veel werk ligt te wachten is best relaxend

En continu aan onze manager doorgeven dat we teveel werk hebben. Maarja, onze manager gaat niet over de human resources... Hij is op de hoogte van de problemen maar kan er zelf ook weinig aan doen, behalve het aankaarten bij zijn manager, die het dan weer kan aankaarten bij die van hem, en nog een stapje hoger heb je dan iemand die echt beslissingen kan nemen. En ook hij weet dat dit probleem bestaat, maar hij is weer gebonden aan het budget waarover hij geen beslissingen kan nemen.

Het wordt misschien tijd voor een revolutie

[Mx. Alba]

Viper® schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 15:00:
Ik ben wel geïntresseerd om te weten welke bedrijf TS het over heeft. Of iig in welke branche

Pssst, als je goed kijkt zie je dat er in mijn startpost niet gewoon "bedrijf" staat, maar "bedrijf".

[Pooh]

thejoker80 schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 14:55:
dit is voor mij geen oplossing, je kan het aankaarten dat je het druk hebt en de verantwoordelijkheid leggen bij iemand anders (afgezien van of hij/zij die verantwoordelijkheid ook werkelijk heeft) maar ik zeg dat niet als ik er geen oplossing bij kan aandragen. Vaak is die er niet zo 1,2,3 dus probeer je nóg harder te werken.

Ik kan je 1 ding aanraden: niet doen! Jij bent niet verantwoordelijk voor het oplossen van een veel groter onderliggend probleem (het hebben van te weinig ingewerkt personeel voor de hoeveelheid werk die er op dit moment ligt). Juist wanneer de hoeveelheid werk niet incidenteel, maar juist structureel veel te groot is, moet je gewoon relaxed blijven. Netjes je eigen werk doen, nauwkeurig blijven werken, en verder rustig blijven. Duidelijk aangeven wat je kunt doen, wat je niet kunt doen, en het daarbij laten.

Wanneer je harder gaat werken, of langer gaat werken (beide erg goed wanneer het incidenteel is), laat je het probleem alleen maar langer bestaan. Het uiteindelijke probleem ligt bij het management, zij hebben teveel werk voor te weinig mensen, en zij zullen dat moeten oplossen. Kortom: afschuiven helpt! Dat is niet flauw of onprofessioneel, maar juist het leggen van de juiste verantwoordelijkheden bij de juiste personen. Jij moet je werk doen, niet de manager gaan spelen.

[zomertje]

Ik heb ook lang gezeten op een afdeling met te weinig mensen, We hadden 1 vacature, 1 jaar lang (men was te traag/monsterboard was te duur/enz) en vervolgens stapt er iemand op. Dus doe je het werk van 4 met 2 man. Dat geeft stress en frustraties. Nu dreigen soortgelijke taferelen omdat de mensen op de afdeling met elkaar overhoop liggen en ik verwacht dat er binnen nu en een paar maanden iemand opstapt. Als het dan weer zo loopt dan ga ik ook, ik doe het niet meer, ik ga niet meer de hele dag de benen onder mn gat vandaan rennen en nooit tijd hebben voor even een praatje.

Ofwel, je moet gewoon grenzen stellen, gaan ze daar langer dan een korte periode overheen = wegwezen. Hart voor de zaak is leuk, maar de zaak heeft vaak geen hart voor jou. En begrijp me niet verkeerd, ik doe echt m'n best op het werk, maar ik ga mezelf niet een burnout kado laten doen door mijn werkgever.

[Verwijderd]

Het beste wat je volgens mij kan doen is gewoon gaan werken op het tempo van vroeger en je niet frusteren over de wachtrij. Pas de ambtenaar-in-het-lokket manier van werken toe. Al staat er 1000 man te schreeuwen, je gaat 1 voor 1 de zaakjes af alsof het de laatste in de rij was die er staat. Stop je bv. om 17h met werken en er staat nog 500 man dan denk je, "jammer", ze hebben hun call gemist. Als ze even aan de lijn blijven komen ze misschien morgen aan de beurt.
Het zou nog beter zijn als iedere collega meedoet. Dan heb je lekker pret met elkaar als je eens 5 minuutjes geen call neemt en over de voetbal praat, ...
Maak je ondertussen ook lid van de vakbond, kan handig zijn als uw baas komt dreigen of de werkdruk, dan kan je via de vakbond wel met uw afdeling desnoods nog gaan staken.

Op zich mag je nog zo professioneel proberen voorkomen als je uit je binnenste wil, je zal het probleem nooit zelf kunnen oplossen want zowel de oorzaak als de oplossing liggen niet in uw functie. De enige die nu zou moeten stress hebben is uw baas of manager. Want hij is verantwoordelijk als er 1000 calls niet beantwoord worden en hij is degene die te dom geweest is om het persooneelsbestand niet evenredig met het aantal af te handelen call heeft laten groeien.
In een groot bedrijf is het zelfs meestal zo dat wanneer een afdeling "faalt" in zijn werk het de manager zal zijn die wordt afgerekend. Jammergenoeg kan het wel soms lang duren voor hij valt.

Bij ons, waar we met variabele uren werken, wordt er algemeen per afdeling een statistiek bijgehouden van gewerkte uren. Als je bv. gaat zien dat er de laatst mogelijk seconde ingetikt wordt en de eerst mogelijk uitgetikt, terwijl vroeger iedereen gemakkelijk al eens 10 minuten tot enkele uren (mensen in R&D doen soms zo'n toeren) en plots is dat niet meer zo dan weet je direct dat er iets mis is met de sfeer in de afdeling en zo kan je ingrijpen om het werk menselijker te maken, want een gedemotiveerde werknemer is het slechtste wat je kan hebben. Binnen de korste keren worden ze depressief, ziek, ...
Op dat vlak is het bij ons wel goed, als bv. gemerkt wordt dat iemand zijn werk plots totaal niet meer naar behoren zal doen, dan gaat onze manager die eens uitnodigen op zijn bureau en heel menselijk proberen vragen of die persoon problemen heeft, of hij nog voldoende voldoening heeft in zijn werk, of hier liever tijdelijk iets anders wil doen of als hij liever een collega bij zou krijgen om hem wat te helpen. De manier van werken is volgens mij veel beter dan mensen onder zware druk zetten.

Verder bestaan er ook wel jobs die gewoon van nature echt stresserend zijn. Daar kan ik inkomen, maar dan moet daartegenover een royaal loon staan om dit te compenseren.

Besluit : uw manager is aan vervanging toe

[OzBoz]

Ik denk dat in jouw geval het belangrijkste is dat je je werk niet mee neemt naar huis. Dan wordt het privé al relaxter. Ik heb wat mensen in mijn omgeving die graag hun telefoon oppakken op het moment dat ze weekend hebben, vrij zijn etc als het werk aan de telefoon hangt. Waarom? Omdat de wereld vergaat als ze je een paar dagen niet kunnen bereiken. Ik weet niet of dat bij jou van toepassing is maar ik kan me bij je functie ook niet voorstellen dat je er thuis nog mee bezig hoeft te zijn. Zowel in gedachten als in uitvoering.

Dus zul je zelf moeten leren daar toch anders mee om te moeten gaan. Ik heb toch soms weken van 70 uur etc.. en dan moet ik conceptjes verzinnen wat dan niet lukt en ga ik weekenden en avonden door. Dat voelt niet fijn, maar lig ik éénmaal in mijn nest dan ben ik dat ook vergeten. Gewoon Discovery Channel als slaapmiddel

Dan op het werk.. ik was vroeger soms ook wel zo gestressed dat het gewoon ongezond voelde. Nu ben ik tegenwoordig minstens zo druk, zijn de deadlines alleen maar krapper geworden maar stressen.. naah.. zelden. Het is dan meer lekker druk en actief en dat pept me juist weer op. Ik werk zo'n 12 jaar fulltime maar ben echt anders met dingen aan het omgaan dan vroeger. Bij ons is het (nog steeds) vaak zo dat je eerder gestresst wordt van de manier waarop collega's je dingen willen laten doen, of de manier waarop ze je bellen, je op de vingers kijken etc dan dat je gestresst wordt door het idee dat je het goed moet doen omdat het 100k kost of omdat het over 2 uur af moet zijn. Wat ik tegenwoordig in zo'n situatie doe is de desbetreffende collega zoveel mogelijk op ignore zetten of zeggen dat hij/zij erg snel moet oprotten en ze wel zien wanneer iets klaar is.

Is nogal gerelateerd aan het beroep wat je doet, mijne valt niet te vergelijken met die van jou. Maar denk dat je (misschien samen met je naaste collega's) een bepaalde manier moet vinden om met werkdruk op een bepaalde manier leuk om te gaan. Bij ons kunnen we stervens druk zijn maar hebben we toch stiekum nog steeds de tijd om even te etteren of snel een potje tafelvoetbal te doen. En dan weet je wel dat je er wellicht 's avonds langer (onbetaald) zit, maar goed. Dat is voor mijn gevoel een mooie manier om even de hectiek te relativeren. De reclamebranche staat nou niet bekend om een branche waarin de gemiddelde mens oud wordt maar denk door het vooral voor jezelf en naaste collega's leuk te houden je het langer trekt.

Bij jullie is vast geen tafelvoetbaltafel.. en de aard van het werk is anders omdat ik me voor kan stellen dat je continu actief bent met bellen, regelen etc. Maar wat sommige mensen hierboven ook al zeiden.. op een gegeven moment is het genoeg en het is zowel op het werk als privé belangrijk om vaker aan jezelf te denken. Nee zeggen durven weinig mensen en de overheid hier gaat ook weer campagne starten om dat weer te benadrukken hoe belangrijk dat is. Moet je leren maar wil je niet in de ziektewet komen is het wel iets wat de moeite waard is van het leren.

Probeer dingen te relativeren op een manier waar je jezelf lekker bij voelt, is voor iedereen anders.

En @Zomertje, bij mijn vorige werk was het altijd 'Heb hart voor de zaak, de zaak is ook hard voor jou'.

[Verwijderd]

Zoals Andre al aangaf: leg de verantwoordelijkheid (en daarmee het probleem) daar waar 't hoort. Het is niet jouw verantwoordelijkheid dat er te weinig personeel is. Dat betekent ook dat je niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor de gevolgen. Ergo, je mag er door je leidinggevende niet op aangesproken worden. Het ligt simpelweg buiten je macht.

Mx. Alba schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 15:06:
En continu aan onze manager doorgeven dat we teveel werk hebben. Maarja, onze manager gaat niet over de human resources...

Dat is heel vervelend voor je manager, maar niet jouw probleem. In de dagelijkse praktijk blijft het natuurlijk lastig. Het enige wat je kan doen is afspraken maken met je leidinggevende over de prioriteiten in je taken. Het feit dat je mensen teleurstelt doordat je niet alles afkrijgt is vervelend, maar onoverkomelijk. Het scheelt een hoop stress als je je daar over heen kan zetten.

Op het moment dat het totaalplaatje te druk wordt (werk, financieel, relatie, kids etc) ben je imo het best af door zelf ook die prioritering te maken. Een moeilijke opgave, maar het zet de zaken wel in zijn perspectief.

Heeft voor mij goed gewerkt iig, toen ik m'n afstuderen aan het afronden was, een grote freelance klus had, een dag in de week bij m'n huidige werkgever werkte, veel weekenden sociale verplichtingen op 2-3 uur reizen had, en tenslotte m'n vriendin haar been brak. Heb ook wel wat mensen teleurgesteld toen, maar daar moet je je dus niet te druk om maken.

[naruto]

Inderdaad nee durven te zeggen. Of onderhandelen met de managers (bijvoorbeeld extra medewerker inzetten, meer beloning etc etc)

wat ook helpt is om wekelijks te gaan sporten (na het werken).

[henk jansen]

b schreef op zondag 29 oktober 2006 @ 12:54:
Inderdaad nee durven te zeggen. Of onderhandelen met de managers (bijvoorbeeld extra medewerker inzetten, meer beloning etc etc)

wat ook helpt is om wekelijks te gaan sporten (na het werken).

Meer beloning hoor ik bij ons ook vaak op het werk vallen, maar dat is de grootste onzin. als jij meer geld krijgt word je werk druk niet minder.

Wel zie ik dat het aantal user zo explosief gestegen is dat je dit eigenlijk met hetzelfde percentage extra werknemers moet bezetten. maar daarin tegen lijkt het me verstandig om samen met je manager ook te gaan kijken wat de meest voorkomende problemen zijn en deze oplossen bij de kern, zodat je niet dwijlt met een kraan open.

[Verwijderd]

Ik denk dat een andere baan zoeken je niet veel verder helpt. Dit is hoe je er persoonlijk mee omgaat, en jij geeft eigenlijk aan zelf je grenzen niet aan te kunnen geven. Bij elke werkgever heb je soms zulke situaties, en zul je tegen exact dezelfde problemen aan gaan lopen.

Het is een feit dat werknemers zichzelf teveel verantwoordelijkheden op leggen, omdat ze zelf vinden dat het moet gebeuren, of omdat als ze het niet doen alles als een kaartenhuis in elkaar stort.

Als je job description aangeeft dat je niet een MSSQL developer bent, waarom wordt er dan niet iemand ingehuurd om die werkzaamheden te verrichten? Dat is ook iets wat je dan zelf moet aangeven.

En dat die queue volloopt, ja lastig, maar is dat jouw probleem? Lijkt me eerder een probleem van je leidinggevende die dat straks moet gaan uitleggen. Ik zie zowiezo een groot risico aan dergelijke situaties, en dat is dat de workload die nu aanwezig is een referentie gaat vormen voor een planning. Net zoals veel organisaties overwerk niet meenemen in hun inschattingen, en zo projecten gaan inplannen in de helft van de tijd omdat het de vorige keer ook een dergelijke hoeveelheid tijd in beslag heeft genomen. Daarbij worden voor het gemak dan even de crunch times vergeten.

Verder zou je ook met je leidinggevende kunnen kijken op welke manier je de queues kunt voorkomen. Ik weet niet om wat voor soort tickets het gaat, maar als de helft foutmeldingen zijn in programmatuur dan moet de oorzaak van die foutmeldingen worden aangepakt, en niet het inzetten van extra mankracht om die tickets af te handelen.

[ Voor 11% gewijzigd door Verwijderd op 29-10-2006 13:41 ]

[Canaria]

In mijn vorige baan had ik ook veel te maken met stress. Ik werkte lange dagen en was ook vaak buiten werktijd nog bereikbaar voor werkgerelateerde zaken. Dat hoorde bij de functie, tijdens de sollicitatie was dat ook verteld en ik ben ook iemand die daar in principe geen probleem mee heeft. Ik kende het bedrijf al doordat ik er al vier jaar parttime had gewerkt en wist dat er hard gewerkt moest worden, maar dat daar ook veel voor terug werd gegeven, niet alleen in de vorm van beloning maar ook waardering.
Toen mijn collega langdurig ziek werd, steeg die werkdruk behoorlijk. Omdat we met z'n tweeën werkten, kwam alles op mij neer. Ik was dus niet meer om de week bereikbaar, maar elk weekend en ook elke lunch. Daarbij groeide het bedrijf en daarmee de werklast. Bovendien was het in de vakantietijd en moest ik ook nog werk van collega's van andere afdelingen overnemen.
De lange dagen werden wel erg lang, van 9-20 kwam regelmatig voor.
Na een tijdje stond ik op het punt om in te storten, dat heb ik aangegeven aan het management. Ik wilde een andere baan zoeken, maar ik had ook teveel hart voor het bedrijf en wist dat het niet kon. Toen kreeg ik wel een flinke salarisverhoging, maar geld lost werkdruk niet op.
Na een aantal maanden was m'n collega weer voor een aantal dagen per week terug en werd een vervanger aangenomen waardoor ik toch ontslag kon nemen.
Ik heb m'n studie toen weer opgepakt en ben bij hetzelfde bedrijf blijven werken in m'n oude parttime functie. In die periode heb ik me rustig kunnen 'losmaken' van het bedrijf, dat al die jaren toch een best grote rol in m'n leven had gespeeld. Zomaar vertrekken zou mij nooit zijn gelukt.

In m'n nieuwe baan zou ik het niet anders aanpakken. Ik ben nou eenmaal geen 9-5 persoon en kan er slecht tegen als de algemene mentaliteit in een bedrijf wel zo is. Als het druk is, werk ik graag wat langer door, mits collega's hetzelfde doen, en ik kan er slecht tegen als dat gedrag afkeurende reacties oproept. Naar huis gaan en het werk laten liggen tot later levert mij véél meer stress op dan doorgaan totdat het af is. In een bedrijf waar dat normaal is voel ik mij thuis.

Ik weet dat dit gedrag gevaarlijk kan zijn en weet ook dat werk niet het belangrijkste is (dat schrijf ik eigenlijk min of meer plichtsmatig ). Maar ik heb m'n grens al een keer benaderd en weet dus dat die bestaat, herken de signalen en zal daar nooit overheen gaan. Ik weet óók dat er altijd een oplossing is, dat als je ergens vertrekt de boel niet instort ook al denk je dat op zo'n moment zelf wel. Dat geeft mij genoeg zekerheid op mijn manier door te gaan

[edit]
Ik lees veel reacties over de verantwoordelijkheid afschuiven op de personen die er daadwerkelijk verantwoordelijk voor zijn, de managers.
Dat klinkt heel goed, maar het lost en lucht (in mijn geval) niet op. Natuurlijk moet je je realiseren dat het uiteindelijk niet jouw probleem is en dat jou niets valt te verwijten als het werk niet afkomt. Maar dat is nog maar de eerste stap en iemand die hart voor de zaak heeft schiet er weinig mee op. Dat een klant niet tevreden is wordt niet teniet gedaan door de wetenschap dat jij er al je mogelijkheden voor hebt aangewend om het te voorkomen. Die klant blijft ontevreden. Sommige mensen trekken zich dat meer aan dan andere. De middenweg tussen jezelf opofferen (blijven doorwerken) en jezelf opofferen (een rotgevoel houden) is dan lastig...

[ Voor 13% gewijzigd door Canaria op 29-10-2006 14:05 ]

[Verwijderd]

Ja het is zeker moeilijk maar je moet er wel snel wat aan gaan doen. Structurele stress is gewoon ontzettend slecht voor je lichamelijke gesteldheid. Je zal niet de eerste zijn die moet worden opgenomen met hartklachten omdat de stress een te grote rol heeft gespeeld. Bij jongere mensen komt het gelukkig wat minder voor, maar stress wordt nog steeds teveel onderschat. Door zowel werknemer als werkgever.

[Mirreke]

Ik heb zelf ook zo'n periode meegemaakt bij mijn vorige werkgever. Mijn werkzaamheden zaten ver beneden mijn niveau, collega's vonden het nodig mij nog verder de grond in te duwen en mijn zelfvertrouwen was op een zeker moment tot ver onder het nul punt gedraaid en ik kwam dan ook op het punt dat ik geestelijk helemaal in de knoop zat en lichamelijke klachten begon te ontwikkelen door de stress van deze samenloop van omstandigheden.
Ik kan de TS deze grens zeker niet aanraden om daar bewust naar toe te werken maar mocht het zover komen heb ik wel wat tips voor je om toch te proberen die stress af te zwakken:
1. Zorg er voor dat je met een therapeut/fysiotherapeut/ of zelfs een soort yoga leraar in aanraking komt, dit soort mensen kunnen je vaak wat simpele oefeningen leren om je lichaam en geest tot rust te laten komen (het klinkt misschien zwevering en dat was mijn eerste reactie ook toen ik allerlei oefeningen kreeg voor ademhaling en het afzwakken van nek/hoofd/schouderklachten, maar het heeft mij in eerste instantie bewuster gemaakt van signalen van mijn lichaam en de oefeningen hebben voor mij ook daadwerkelijk effect).
2. Zorg er ondanks alles voor dat de collegialiteit blijft bestaan en dat je ondanks je werkdruk met plezier naar je werk blijft gaan.
3. Leer beetje bij beetje om nee te zeggen, keihard nee hoef je niet gelijk te kunnen, maar bouw dit voor jezelf en andere collega's rustig op en geef een goed argument waarom een bepaalde klus zal moeten wachten tot jij die 100 anderen hebt afgemaakt, doe dit niet alleen naar collega's maar ook naar je leidinggevende.
4. Probeer inderdaad als je thuis komt (en in jouw geval geef je aan dat je kinderen hebt) om lekker even een half uurtje met je kinderen te spelen, een eindje te wandelen met ze buiten of even een balletje te trappen, voordat je aan tafel gaat met je gezin. (Zo kan je vrouw op haar gemak koken en heb jij je ontspanning)
5. Als je een eindje van je werk af woont en je gaat met de auto naar je werk, wat ik ook uit je verhaal begrijp, zorg dat je wat verschillende radiozenders hebt geprogrammeerd en dat je wat cd's met verschillende muziekstijlen in je auto hebt, zodat je niet gedwongen bent als je helemaal gestresst naar buiten komt bij je bedrijf en dan in de auto noodgedwongen naar muziek te moeten luisteren die absoluut niet bij je past, voor mij is dit iets wat supergoed werkt, ik luister zelf 's middags vaak bij het naar huis rijden naar Caz en 3fm, omdat het leuke en ontspannende programma's zijn om naar te luisteren en de mannen door hun gesprekken en leuke berichtjes je aandacht van je werk af halen.
6. Moet je onverhoopt toch aan je werk denken en je bijvoorbeeld bedenken wat je nog dringend moet doen, schrijf het op een lijstje en spreek met jezelf af dat je morgenochtend er aan zult denken zodra je kantoor binnen stapt (in het begin is dit moeilijk maar ook dit was een tip die mij enorm geholpen heeft en nog steeds ontzettend goed helpt).

En nu echt de allerlaatste (want anders kanik nog wel even doorgaan ) Zorg er 's avonds voor dat je wanneer de kinderen op bed liggen jij rustig met je vrouw wel even praat over je werk, maar dan op een positieve manier, breng het dus niet zo: "ja maar tis echt teringdruk op het werk en verdorie dit, verdorie dat" maar zeg juist dat je een leuk gesprekje had met een collega over zijn vakantie (en hou deze gesprekken ook daadwerkelijk met je collega, onderzoek heeft aangewezen dat mensen die gemiddeld per dag een minuut of 10 tot 15 besteden aan een serieus niet werkgerelateerd gesprek met een collega heel wat productiever en scherper zijn in hun werk).

Zo... mocht je nog meer willen horen dan horen we het wel Want ik kan je zeggen dat ik mijn leven het afgelopen half jaar drastisch om ver heb gegooid!

[CSB]

Ik vond dit topic omdat ik het laatste anderhalf jaar kamp met stressklachten. Ik heb al langere tijd last van maag en darmklachten, waarvoor mijn huisarts mij vezelzakjes voorschreef. Hierdoor ging ik uiteraard lekker soepel van naar het toilet, maar de klachten bleven.

Na een x aantal bezoeken aan de huisarts dacht ik dat het probleem minder werd als ik ook een ander eetpatroon zou aanmeten. Dit verminderde de klachten en dus dacht ik dat dit het wel zou oplossen.

Afgelopen zomer zat ik met vrienden ons Nederlands elftal te volgen, wat uitaraard superspannend was. Een paar uur na de wedstrijd kreeg ik het opeens erg benauwd en begon mijn hart als een gek tekeer te gaan. Omdat ik op gezette tijden nog wel eens ga hardlopen heb ik een hartslagband, welke ik om deed om te zien hoe hard mijn hart tekeer ging. Dit was dus in rust 160+ bpm! Hier schrok ik hevig van en heb de dokterspost gebeld (zaterdag avond). Men vroeg mij langs te komen zodat de dienstdoende arts me kon onderzoeken.

Daar aangekomen werd de benauwdheid minder, maar de onrustigheid en kloppingen bleven. De arts onderzocht mij en kon me vertellen dat mijn hart weer rustiger werd. Dit was volgens hem te verklaren, omdat hij dacht dat ik een aanval van hyperventilatie had, waar ik van in paniek was geraakt. Omdat ik nu voor mijn gevoel in veilige handen was, nam de paniek af, waardoor ik rustiger kon worden.
Hij stelde voor om naar mijn eigen huisarts te gaan en dit te bespreken.

Mijn eigen arts stelde voor om eens met een psycholoog te gaan praten. Daarnaast kreeg ik weer vezelzakjes om mijn darmen "onder controle" te houden.

Ik heb een vijftal sessies bij de psycholoog gehad, waarbij duidelijk werd dat mijn werk de stressfactor bleek te zijn waardoor ik deze lichamelijke klachten kreeg. Door tips die anderen hier al melden (alles 1 voor 1 afwerken, vaker nee durven zeggen, bespreekbaar maken met leidinggevende, etc) kon ik hier mee omgaan en werd alles naar mate de tijd vorderde beter. Ik voelde me weer beter en kon weer redelijk functioneren. (let wel, ik heb al die tijd gewoon gewerkt)

Nu heb ik een aantal weken / maanden geen sessies meer gehad bij de psycholoog omdat we samen dachten dat ik met de tips die ik gehad heb wel verder kan. Echter merk ik, vooral nu met de kerstdrukte (bijna alle collega's zijn vrij) dat ik weer last krijg van spierpijnen, korte momenten van benauwdheid, onrustig gevoel, etc. Kortom, de tips die ik gebruik werken niet meer, of niet genoeg.

Ik moet nog met mijn leidinggevende om de tafel om dit te bespreken, maar ik kan het natuurlijk niet maken om te zeggen dat ik het niet trek, juist nu in deze periode als iedereen vrij is. Dat is voor mijn gevoel niet fair tegenover mijn collega's. Daarbij heb ik, na een aantal jaren, eindelijk een project gekregen waar ik graag mee aan de gang zou willen, maar door mijn huidige workload ben ik bang dat ik dat niet ga trekken.

Ik post dit om het van me af te schrijven, maar met name om aan te geven dat stress niet zomaar weggaat. Daarbij vraag ik me af of er meer mensen zijn die dit beeld hebben?

[McKaamos]

Zeau, topic kick
Naja, ik denk dat je sessies met de psycholoog een deel zijn geweest van hoe je het onder controle hield/houdt. Je hart kunnen luchten bij iemand die jou in deze dingen kan begeleiden is absoluut een positieve invloed. Ookal zijn er geen nieuwe tips of verbeterpunten om aan te werken kan het praten opzich al verlichtend zijn.
Stap je daar te vroeg van af, dan kan een beetje extra drukte een prima trigger zijn voor de oude symptomen.
Ik raad je iig aan om toch nog even contact op te nemen met je psycholoog. Danwel om toch weer (verminderd) sessies te gaan houden, of dat hij misschien een idee heeft voor een andere hulplijn die bij jou de vinger aan de pols kan houden en begeleiding kan bieden.

Het is inmiddels 8 jaar sinds dit topic startte en ik er op reageerde.
Hier is het nogsteeds hetzelfde liedje. Moeilijk nee kunnen zeggen, stapels werk hebben, etc etc.
De afgelopen jaren heb ik mezelf totaal de vernieling in gewerkt. 60 uur per week draaien, geen vakanties nemen, daarnaast her-en-der voor anderen bezig zijn en eigenlijk nooit tijd voor mezelf hebben.
Dat vertaalde in migraine-achtige hoofdpijn, hele weekenden totaal naar de klote zijn (de vermoeidheid die er pas in hakt op het moment dat de druk van de ketel af is), etc etc.

Ik ben, mede door andere factoren, gestopt met mijn baan bij de werkgever die ik had, nu ongeveer een jaar geleden. Ik heb nog maanden lang last gehad van regelmatige migraine e.d.
Inmiddels ben ik wel weer aan het werk bij een nieuwe werkgever waar de werkdruk minder hoog is en ik 4 dagen per week werk. Regel is daar ook dat er niet overgewerkt wordt (hooguit het kwartiertje te laat smorgens inhalen aan het eind van de dag) en dat er niets meer met werk gedaan mag worden zodra ik de deur achter me dicht trek. Stukje zelfbescherming, zeg maar.
So far, so good

Edit: van meerdere kennissen hoorde ik trouwens dat het vaak voorkomt dat stress, burnout e.d. vaak net zo lang of nog langer voor kunnen komen dan de periode dat het probleem zelf speelde.
Dus als je 2 jaar lang met stressproblemen hebt gelopen, kan de recovery ook 2 jaar of zelfs langer duren.
I ain't in the clear yet, iig.

Edit2:
Ik moet trouwens eerlijk toegeven dat ik nu toch ook weer een beetje merk dat m'n lichaam me probeert te vertellen dat ik rust moet houden. Werkgever heeft de tent een week dicht gegooid, dus ik heb verplicht een week vakantie en ik heb nu al 2 dagen een lichte zeurende hoofdpijn.
Aan de ene kant heb ik nog best een flinke stapel dingen te doen, maar aan de andere kant wil ik gewoon niet en kan me er maar moeilijk toe zetten om toch bezig te gaan.

[ Voor 17% gewijzigd door McKaamos op 24-12-2014 00:01 ]

[CSB]

McKaamos schreef op dinsdag 23 december 2014 @ 23:37:
Zeau, topic kick

Ja mooi. Dat had ik ff niet gezien.

Naja, ik denk dat je sessies met de psycholoog een deel zijn geweest van hoe je het onder controle hield/houdt. Je hart kunnen luchten bij iemand die jou in deze dingen kan begeleiden is absoluut een positieve invloed. Ookal zijn er geen nieuwe tips of verbeterpunten om aan te werken kan het praten opzich al verlichtend zijn.
Stap je daar te vroeg van af, dan kan een beetje extra drukte een prima trigger zijn voor de oude symptomen.
Ik raad je iig aan om toch nog even contact op te nemen met je psycholoog. Danwel om toch weer (verminderd) sessies te gaan houden, of dat hij misschien een idee heeft voor een andere hulplijn die bij jou de vinger aan de pols kan houden en begeleiding kan bieden.

Ik zit er inderdaad ook aan te denken om dit na de feestdagen maar weer te doen. Ik moet leren aan mezelf te denken ipv aan de baas en anderen.

Het is inmiddels 8 jaar sinds dit topic startte en ik er op reageerde.
Hier is het nogsteeds hetzelfde liedje. Moeilijk nee kunnen zeggen, stapels werk hebben, etc etc.
De afgelopen jaren heb ik mezelf totaal de vernieling in gewerkt. 60 uur per week draaien, geen vakanties nemen, daarnaast her-en-der voor anderen bezig zijn en eigenlijk nooit tijd voor mezelf hebben.
Dat vertaalde in migraine-achtige hoofdpijn, hele weekenden totaal naar de klote zijn (de vermoeidheid die er pas in hakt op het moment dat de druk van de ketel af is), etc etc.

Ik ben, mede door andere factoren, gestopt met mijn baan bij de werkgever die ik had, nu ongeveer een jaar geleden. Ik heb nog maanden lang last gehad van regelmatige migraine e.d.
Inmiddels ben ik wel weer aan het werk bij een nieuwe werkgever waar de werkdruk minder hoog is en ik 4 dagen per week werk. Regel is daar ook dat er niet overgewerkt wordt (hooguit het kwartiertje te laat smorgens inhalen aan het eind van de dag) en dat er niets meer met werk gedaan mag worden zodra ik de deur achter me dicht trek. Stukje zelfbescherming, zeg maar.
So far, so good

Edit: van meerdere kennissen hoorde ik trouwens dat het vaak voorkomt dat stress, burnout e.d. vaak net zo lang of nog langer voor kunnen komen dan de periode dat het probleem zelf speelde.
Dus als je 2 jaar lang met stressproblemen hebt gelopen, kan de recovery ook 2 jaar of zelfs langer duren.
I ain't in the clear yet, iig.

Pff.. Ik hoop het niet zeg! Dan ben ik op z'n minst nog twee jaar bezig om me weer "normaal" te voelen. Het is inderdaad wel zo dat ik (ik ben 31) me vaak geen 31 voel maar veel ouder. Als ik daar vanaf zou zijn zou het een stuk gemakkelijker worden om me te onstpannen denk ik, omdat ik dan weer overal zin in heb / krijg.

[McKaamos]

Ach, ik kan je uit ervaring vertellen dat je je na verloop van tijd echt wel beter gaat voelen.
Het is niet alsof je je de hele periode niet goed zal voelen, maar je bent wel vatbaarder voor terugval.
Wat het wel betekent, is dat je minstens die 2 jaar goed op jezelf moet blijven letten en voor jezelf blijft bewaken dat je jezelf niet overvraagt.

Rond m'n breakdown heb ik ook m'n relatie met m'n toenmalige vriendin op de schop gedaan.
Dat had ik al veel eerder willen doen maar ik had er de kracht gewoon niet voor. Bang voor eventueel gezeik er omheen, wat ik echt niet zou gaan trekken.
Reden voor mij was dat ik merkte dat de relatie (van 3 jaar) bij haar in het kalverliefde stadium bleef steken. Je weet wel, die periode waarin je elk vrij moment bij elkaar 'moet' zijn.
Dat blijkt achteraf ook diepere wortels te hebben en ze loopt nu bij een psych.
Gelukkig bleek de breakup totaal geen drama te zijn en zijn we gezamelijk tot de conclusie gekomen dat het niet langer ging in de vorm van een relatie.
Ik kan nu nogsteeds prima met haar door één deur en spreek haar nog regelmatig. Deels ook omdat ik haar een luisterend oor en goed advies kan bieden voor haar situatie.

Eitherway, ik heb gelukkig weer wat meer zin in het leven.
Neemt niet weg dat ik toch goed moet blijven opletten dat ik mezelf niet overvraag.

Edit:
Trouwens, ik weet niet of het haalbaar voor je is, maar je zou kunnen overwegen om b.v. 4x9uur te gaan werken ipv 5x8. Dan heb je toch een extra dag voor je eigen rust.
Voor de meeste mensen is een uurtje extra op een werkdag niet zo erg en is de hele dag vrij (ten koste van 4 uur werk) heilzamer.
Doet m'n pa ook, voornamelijk omdat hij ook nog eens 3 uur reistijd heeft op een werkdag en standby diensten draait. Pasgeleden is zijn werkgever ook overstag gegaan op het gebied van flexwerken en thuiswerken. Dus hij draait nu 3 dagen op de zaak en 1 dag thuis.

[ Voor 17% gewijzigd door McKaamos op 24-12-2014 00:27 ]

[Juup]

CSB, jij hebt je dieptepunt nog niet bereikt zo te horen.
Je moet er eerst helemaal aan kapot gaan voordat je nee leert te zeggen (en denken).

Over een paar jaar lezen we hier dat je al 3 jaar met een burnout thuis zit.

CSB schreef op dinsdag 23 december 2014 @ 23:11:
Ik moet nog met mijn leidinggevende om de tafel om dit te bespreken, maar ik kan het natuurlijk niet maken om te zeggen dat ik het niet trek, juist nu in deze periode als iedereen vrij is. Dat is voor mijn gevoel niet fair tegenover mijn collega's.

Dit is compleet de verkeerde instelling.
Jouw baas en collega's maken juist (onbewust) misbruik van jouw gevoel van eer naar je werk toe.

[McKaamos]

Juup schreef op woensdag 24 december 2014 @ 00:38:
CSB, jij hebt je dieptepunt nog niet bereikt zo te horen.
Je moet er eerst helemaal aan kapot gaan voordat je nee leert te zeggen (en denken).

Over een paar jaar lezen we hier dat je al 3 jaar met een burnout thuis zit.


[...]

Dit is compleet de verkeerde instelling.
Jouw baas en collega's maken juist (onbewust) misbruik van jouw gevoel van eer naar je werk toe.

True.
Dit was mijn instelling dus ook.... Het bedrijf heeft me nodig, dus ik kan geen vrij nemen. Moet overwerken om te zorgen dat het werk gedaan is want we komen handen tekort.
Kennis X, Y en Z hebben me nodig, dus ik moet het fixen.
Vriendin wil me het hele weekend bij haar hebben, dus ik moet daar heen of zij is het hele weekend bij mij.

Lullige is dat er nooit een einde is aan de vraag naar jouw inzet wanneer je zelf geen grens neer zet.
Een ander zal die grens niet voor jou bewaken. Dat is iets wat je zelf moet doen, desgewenst onder begeleiding.

Edit:
Jezus wat loop ik weer shit toe te voegen
Ik hoop dat dit topic je een beetje wakker schud wat betreft op jezelf letten. Laat het niet zo ver komen als wat ik gedaan heb.
Teruglezend zag ik 8 jaar geleden al dat ik de verkeerde kant op ging, en terugkijkend heb ik stom genoeg constant de verkeerde koers aangehouden.

[ Voor 24% gewijzigd door McKaamos op 24-12-2014 00:58 ]

[Ardana]

't Nare vind ik dat mensen met "slechte" karaktereigenschappen zoals egoïsme, en onverschilligheid, veel minder gevoelig zijn voor dit soort klachten. Zij komen gewoon van nature voor zichzelf op, of het interesseert ze gewoon uberhaupt voor geen meter. Tsja, dan kan ik ook gezond blijven.

Ik had er daar genoeg van op m'n werk. Klant krijgt een shitloat aan kosten om z'n oren of wordt afgesloten van gas en elektra terwijl het vriest omdat jij je werk niet goed gedaan hebt? "Tsja, helaas, overal worden fouten gemaakt en ik moest toch ook naar huis". Werkgever haalt rare truucjes uit "gewoon niet druk om maken, 't enige wat me interesseert is dat ik straks een vast contract krijg". Ik ben er echt teveel tegen gekomen... Die mensen krijgen idd nooit stress-klachten, nooit overspannen, nooit burn-out. Maar ik vind het absoluut geen prettige collegae.

Tuurlijk kun je het ook "voor jezelf opkomen" noemen, maar dergelijke situaties komen echt niet dagelijks voor, zelfs niet wekelijks, dus 'n keertje een uurtje langer doorgaan om erger te voorkomen, dat moet je gewoon doen. Niet dagelijks, niet wekelijks. Maar incidenteel wel.
Overigens komen ze dus ook niet voor hun collegae op, die vaak ook door dit soort lui genaaid worden.

/rant.

[Verwijderd]

Bij mijn vorige werkgever had ik ook veel last van stress.
Ik werkte 40u per week, deeltijd studie 20 u per week. Kinderen en social life..
Ging er na 3 jaar bijna aan kapot. Ik had echt letterlijk geen moment om tot rust te komen of iets voor mezelf te doen.
Heb enkele gesprekken gehad met HR en leidinggevende maar situatie kon niet verbetert worden.
Ipv dat het verbeterde staken mijn manager en mede collega's alleen maar meer messen in mijn rug, en werd er over mij geroddeld.

Uiteindelijk bij de huisarts terecht gekomen die zag geen noodzaak in doorverwijzing en raadde verlof aan.
In overleg 4 weken verlof genomen. Eerste 3 weken ging wel redelijk, 4e week kwam de stress weer om aan het werk te moeten.
Ik had er totaal geen zin meer in.
Maarja studie, vrouw zwanger voor de 2e keer en veel zwangersschapskwaaltjes waren niet de ideale omstandigheden om aan mijzelf te denken.
Heb toen een jaar op auto-pilot gedraaid en zat letterlijk tegen een burn-out aan.
Nadat alles achter de rug was (studie klaar, zoon geboren, vrouw weer op de been etc), ben ik een week op vakantie geweest met een kameraad. Weekje niets doen en nadenken wat ik nu echt wil.

Binnen een maand na mijn vakantie had ik een andere baan en dit is echt een life-changer geweest..
Het is een leuk bedrijf, goede team-spirit. Alsof je in een warm bad komt.
Ook het management doet veel om je goed te laten voelen en dingen voor je te verbeteren. (veel team building, 1-1 gesprekjes).
Nu een jaar later heb ik het gevoel echt mijn plek te zitten (qua omgeving en structuur veel groel mogelijkheden). En dat een heel groot deel van de stress weg is.

Tuurlijk heb ik het vaak druk op mijn werk, maar drukte ervaar ik niet als stress.

In mijn geval was de stress-factor duidelijk en kon die redelijk makkelijk verwijderd wordt.
Wanneer de stress-factor niet makkelijk aan te vechten is (bv in persoonlijke sfeer), kan het een stuk lastiger zijn.

[ Voor 5% gewijzigd door Verwijderd op 24-12-2014 09:24 ]

[Ernemmer]

Mx. Alba schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 00:27:
Hoe gaan jullie om met zulke stress? Natuurlijk zou ik op het werk gewoon een tandje minder kunnen draaien. Geen tijd om het stats-devven af te krijgen? Jammer dan, moet mijn manager me daarvoor maar meer tijd geven. Ticket-queue die explodeert? Niet mijn probleem. Een call die binnenkomt terwijl je al met twee andere dingen tegelijk bezig bent? Gooi hem maar weer even terug in de wachtrij. Maar ofwel ik ben te dom daarvoor, ofwel ik heb teveel "conscience professionnelle", maar het lukt me niet om me zo te distantiëren.

Zo lang je dit niet kan accepteren zal je altijd stress hebben, omgaan met stress is dingen van je af kunnen zetten waar je zelf niks aan kan doen. Het management moet nog even doorkrijgen dat ze niet al het werk op 8 man kunnen drukken en dat zullen ze na het krijgen van de statistieken wel een keer doorkrijgen.
Als jullie nu heel hard werken om het wel op tijd af te krijgen zegt het management ''zie je wel dat 't kan met 8 man''. Als je zo ver bent werk je je dus elke dag uit de naad en heb je geen leuk werk meer en nog meer stress.

[Mx. Alba]

Wel leuk om mijn post van 8 jaar geleden terug te zien.

Ondertussen werk ik nog steeds bij het zelfde bedrijf maar op een andere locatie (Amersfoort ipv Nantes) en in een andere functie (regionale systeembeheerder ipv helpdesk). Op die plek voel ik me goed thuis. Ook wel veel werk maar ik kan alles zelf plannen en indelen zoals ik wil en daardoor veel minder stress op de werkplek. En inderdaad de mentaliteit "morgen is er weer een dag" als ik iets niet af krijg. Daardoor is mijn performance "good" waar hij ook "excellent" zou kunnen zijn maar ik heb wel betere dingen om mijn energie in te stoppen en zolang het goed is is het goed genoeg toch? Ik word betaald voor 40 uur per week, niet voor 50. Het is twee keer voorgekomen in mijn nieuwe functie dat ik 80-90 uur in een week schreef maar dat waren echt uitzonderlijke situaties (een verhuizing en een wereldwijde viruscrisis). Misschien wel het belangrijkste: ik voel me gewaardeerd voor wat ik doe.

[JerX]

Hillie schreef op vrijdag 27 oktober 2006 @ 13:01:
Om de werkstress te reduceren is het denk ik van het grootste belang niet op alles ja en amen te zeggen wat de baas aandraagt.

Dit, zelfde hier gedaan. Ben zelf ook een harde en snelle werker. Hier door krijg ik veel meer werk, tot dat ik het eigenlijk niet meer aankon en in over toeren terecht kwam met de bijbehorende stress.

Ik heb op een gegeven moment aangegeven dat ik niets meer extra bij kan krijgen en heb het gas ook behoorlijk terug genomen. Dit heeft voor mij heel veel rust opgeleverd. De Teamleider vraagt mij wel is of ik snel even tussendoor een extraatje kan doen. Vroeger zei ik standaard ja, nu zegt hij standaard "kan je heel misschien, ik weet dat je het druk hebt, dit ook nog even doen? Hoeft niet perse vandaag".

[CSB]

JerX schreef op woensdag 24 december 2014 @ 09:46:
[...]

Dit, zelfde hier gedaan. Ben zelf ook een harde en snelle werker. Hier door krijg ik veel meer werk, tot dat ik het eigenlijk niet meer aankon en in over toeren terecht kwam met de bijbehorende stress.

Ik heb op een gegeven moment aangegeven dat ik niets meer extra bij kan krijgen en heb het gas ook behoorlijk terug genomen. Dit heeft voor mij heel veel rust opgeleverd. De Teamleider vraagt mij wel is of ik snel even tussendoor een extraatje kan doen. Vroeger zei ik standaard ja, nu zegt hij standaard "kan je heel misschien, ik weet dat je het druk hebt, dit ook nog even doen? Hoeft niet perse vandaag".

Zo, dat lijkt me heerlijk als mijn teamleider dat zou zeggen. Alles moet altijd meteen.

[CSB]

Juup schreef op woensdag 24 december 2014 @ 00:38:
CSB, jij hebt je dieptepunt nog niet bereikt zo te horen.
Je moet er eerst helemaal aan kapot gaan voordat je nee leert te zeggen (en denken).

Over een paar jaar lezen we hier dat je al 3 jaar met een burnout thuis zit.


[...]

Dit is compleet de verkeerde instelling.
Jouw baas en collega's maken juist (onbewust) misbruik van jouw gevoel van eer naar je werk toe.

Je hebt gelijk. Ik ben hier gewoon te sociaal voor denk ik. Ik heb geen zin in een burn-out, ik voel me nu al beroerd genoeg.

Dank voor de eye-opener.

[weszz]

Herkenbaar onderwerp dit...werk nu een jaar bij een bedrijf dat in feite 24/7 beschikbaar moet zijn met minder dan 8 mensen die verstand van de zaken hebben. En dat ieder personeel ook een eigen sector heeft waar die in uit springt en de rest van het personeel buiten blijft. Met als resultaat: Sjaak is ziek, pietje weet niet wat die moet doen en sjaak wordt gebeld op zijn zieke dag.

Nou is dit allemaal erg makkelijk te overzien als je meer personeel inhuurt en ik dus eigenlijk 1/2 mensen onder me moet hebben zodat de wat minder 'belangrijke' zaken door kan schuiven. Financieel kan het bedrijf dat niet doen. Dus hierdoor zit ik al ruim 4 maand met een werk = prive instelling en werk laptop overal mee naar toe en werk telefoon altijd op zak. En dan nog eens beginnen over het loon...ik zit op het zelfde niveau als een callcenter medewerker en ben hoofd van mijn afdeling. Mijn positie is erg uniek en het bedrijf heeft een monopolistische positie in zijn sector. Hierdoor wil ik eigenlijk niet weg, maar de stress begint zijn tol wel te eisen...Rug doet zeer, schouders, en de zeurende hoofdpijn...

Ben natuurlijk iemand met gebrek aan ruggengraat dus mijn collega's ermee lastig vallen of baas zal ik niet snel doen...

Dus ik vraag me af of een massage zou helpen, iemand ervaring mee? Want dan wil ik het periodiek doen.

[ Voor 11% gewijzigd door weszz op 24-12-2014 11:59 ]

[Juup]

weszz schreef op woensdag 24 december 2014 @ 11:56:
Dus ik vraag me af of een massage zou helpen, iemand ervaring mee? Want dan wil ik het periodiek doen.

Derp!
Eerst geef je aan dat je weet dat stress de oorzaak van je problemen is en dan probeer je het "op te lossen" met massage?
Nee! Vraag eens aan een willekeurige voorbijganger om je een hele harde klap in je gezicht te geven.

[weszz]

Juup schreef op woensdag 24 december 2014 @ 12:03:
[...]

Derp!
Eerst geef je aan dat je weet dat stress de oorzaak van je problemen is en dan probeer je het "op te lossen" met massage?
Nee! Vraag eens aan een willekeurige voorbijganger om je een hele harde klap in je gezicht te geven.

Omdat de 'oorzaak' niet zomaar iets is wat je kunt wegnemen. Ik kan niet zeggen: 'Ja baas, werk druk is teveel ik doe het niet meer zoek maar een ander'

Ik ben zelf een half jaar werkloos geweest en heb met ontzettend veel pijn en moeite deze baan gekregen, vraag dus om advies of het werkt in de hoop dat er meerdere mensen zijn die het begrijpen. Want jouw antwoordt kon ik mezelf ook wel geven.

[McKaamos]

weszz schreef op woensdag 24 december 2014 @ 12:07:
[...]


Omdat de 'oorzaak' niet zomaar iets is wat je kunt wegnemen. Ik kan niet zeggen: 'Ja baas, werk druk is teveel ik doe het niet meer zoek maar een ander'

Wil je wedden dat dat kan? Ookal zeg je zoiets niet out-loud, dan doet je lichaam het wel voor je, in de vorm van allerlei klachten die jou buiten bedrijf stellen.

Ik ben zelf een half jaar werkloos geweest en heb met ontzettend veel pijn en moeite deze baan gekregen, vraag dus om advies of het werkt in de hoop dat er meerdere mensen zijn die het begrijpen. Want jouw antwoordt kon ik mezelf ook wel geven.

En sja, je kan altijd dingen doen om symptomen te bestrijden, maar dat is uiteindelijk niet genoeg.
1 of 2x per week gaan sporten is b.v. iets wat je kan doen. Of een vertrouwenspersoon zoeken om je hart te luchten. Ik roep maar een paar dingen, maar dat is puur beperking van symptomen en niet het oplossen van het probleem. Uiteindelijk ga je alsnog kapot als het door blijft gaan.

[weszz]

McKaamos schreef op woensdag 24 december 2014 @ 12:14:
[...]

Wil je wedden dat dat kan? Ookal zeg je zoiets niet out-loud, dan doet je lichaam het wel voor je, in de vorm van allerlei klachten die jou buiten bedrijf stellen.

[...]

En sja, je kan altijd dingen doen om symptomen te bestrijden, maar dat is uiteindelijk niet genoeg.
1 of 2x per week gaan sporten is b.v. iets wat je kan doen. Of een vertrouwenspersoon zoeken om je hart te luchten. Ik roep maar een paar dingen, maar dat is puur beperking van symptomen en niet het oplossen van het probleem. Uiteindelijk ga je alsnog kapot als het door blijft gaan.

Vertrouwenspersoon dat vind ik wel een hele goeie!! zelf niet opgekomen.

Naja, ik heb een contract bespreking volgende maand en zal het proberen aan te geven.

[Elsandre]

Deze situaties herken ik ook wel. als enige ben ik verantwoordelijk voor de administratie van ons hoofdbedrijf en 2 dochterbedrijven. Hier zit een omzet in van een paar mil per jaar.
Daarnaast ben ik "de IT'er" van het bedrijf en moet alle IT gerelateerde dingen oplossen, van BIOS updates tot lay-outs in een CRM programma, maak alle offertes en ben een soort centrale kennisbank voor van alles en nog wat.

Leren nee zeggen of jouw prioriteiten voor een anders stellen is erg belangrijk.
Je hoeft hier jezelf nog geeneens ervoor te distantiëren.
Zolang jij de afgesproken werkzaamheden uitvoert, is alles wat erbij komt niet belangrijk voor jouw functie.
Als jij jouw werk niet af hebt, is het voor jouw functioneren niet goed, mensen begrijpen echt wel dat je het druk hebt, zeker met een tekort aan personeel.

Als ze dit wel willen, zou je in een functioneringsgesprek moeten aankaarten dat je jouw functieomschrijving wil "updaten", zo maak je jouw waarde zichtbaar binnen het bedrijf, mits het natuurlijk haalbaar is voor een langere termijn.


Als ik een erg drukke dag heb gehad en/of er vervelende dingen zijn gebeurt, dan probeer ik in de auto naar huis mezelf een beetje af te leiden door rustig te gaan rijden (100 ipv 120), kijk een beetje naar de lucht en de bomen (zonder het overige verkeer uit het ook te verliezen natuurlijk ).
Als ik thuis kom probeer ik dan juist met de kleine te spelen (dochter is nu 4 jaar) om mezelf af te leiden, zoals boekjes lezen, kleien/tekenen, dit werkt erg rustgevend voor mij.
Ook merk ik als ik dit niet doe, ik juist meer ga nadenken over werk en mezelf en anderen ga irriteren.

S'avonds lekker met het vrouwtje op de bank film kijken, MTG spelen of gamen helpt mij ook tot zen te komen.

Mijn advies is; probeer voor jezelf een rustmoment te vinden om jezelf "thuis te laten komen" ipv met je hoofd in het werk te laten hangen.
Anders vreet het alleen maar nog meer energie terwijl je er op dat moment niks aan kan doen.

Tegenslagen zoals een onverwachte grote financiële post kan erg lastig zijn, zelf zou ik eerder kiezen voor een kostenspreiding indien mogelijk, dan je grond te moeten verkopen. Dit geeft op langere termijn vrijwel altijd verlies. Directe familie (ouders/grootouders/broers/zussen) kunnen een opvang net zijn als je het moeilijk hebt, het moet dan natuurlijk niet van een kant komen. Ook hoef je niet bang te zijn om bij je baas een lening of voorschot aan te vragen als het even krap/moeilijk zit, alleen is het niet handig om dit al te vaak te doen, alleen in crisis situaties.

Probeer altijd goed te identificeren wat voor een advies bij jouw past, en waar je moreel het lekkerste bij voelt.

Ik hoop dat dit een beetje kan helpen, groeten!

[McKaamos]

weszz schreef op woensdag 24 december 2014 @ 12:19:
[...]


Vertrouwenspersoon dat vind ik wel een hele goeie!! zelf niet opgekomen.

Naja, ik heb een contract bespreking volgende maand en zal het proberen aan te geven.

Niet proberen, gewoon doen. (Onder het motto: The road to hell is paved with good intent. *)
Het is lastig, maar zoiets moet gewoon bespreekbaar gemaakt worden.
Zet anders je bespreekpunten en eisen op papier en neem dat mee naar het gesprek. En uiteraard is het gesprek pas ten einde zodra jij al je bespreekpunten hebt gehad.

Eventueel zou je je punten kunnen onderbouwen met aantoonbare dingen van de werkvloer. Daarmee zorg je dat je zelf sterker staat.

*) Met een goed voornemen kom je er niet. Actie is het enige wat het probleem kan oplossen. Ook de goede intenties van een ander zijn waardeloos als er geen actie op volgt.

[ Voor 16% gewijzigd door McKaamos op 24-12-2014 12:45 ]

[Mfpower]

Ik heb ooit eens een korte tijd thuis gezeten. Met name omdat ik de combinatie van hoeveelheid werk, en de diversiteit van werk (schakelen) niet zo goed trok. Thuis ook nog tegenslag (vrouw ziek) en ik kon ineens thuis niet meer compenseren voor mijn te hoge werkdruk.

Een aantal jaren geleden heb ik wat besluiten genomen om dit in de toekomst te voorkomen.
1) ik werk niet meer dan het aantal uren wat ik betaald krijg, tenzij uitzonderlijk (komt altijd wel eens voor), en ik compenseer mijn eventuele overuren altijd zo snel mogelijk (liefst de volgende dag nog)
2) te veel werk, te weinig tijd? Dan mag mijn baas zeggen wat af mag tegen goede kwaliteit (maar meestal maak ik dat zelf uit)
3) inleveren op kwaliteit (dit is het pijnlijkste vooral als je van kwaliteit houdt, zoals ik). Hier heb ik hard voor moeten knokken om toch nog een goed gevoel over te houden over mijn werk. De zaken waar ik het meeste voldoening uithaal doe ik nog steeds erg goed, de rest van de kwaliteit past zich aan aan het aantal uren wat ik nog over heb. Bij mij komt altijd alles af in de tijd die ik heb.
4) prive is prive. Geen werkmail en telefoon op vrije dagen. Punt.
5) Als ik met een taak bezig ben staat e-mail uit, dus soms duurt het even voor ik weer reageer (<- dit helpt echt heel goed)

Bovenstaande resulteert in goede tot uitstekende beoordelingen op mijn werk (blijkbaar ben ik de enige die zich overal druk over maakt) en mijn baas vindt dat ik het goed doe. Iedereen blij. Toen ik nog heel gestressed was kreeg ik ook goede beoordelingen dus je moet je altijd afvragen voor wie je wat doet. Ik vind mijn werk nog steeds heel leuk maar ik heb de grenzen om mezelf heen gewoon strakgetrokken en hou me daar altijd aan. Hierdoor houd ik juist ruimte over in mijn systeem, waardoor ik ook weer makkelijker met tegenslagen omga. Je moet jezelf nooit tot 100% belasten want dan kun je er niets meer hebben. Vaak ook geen leuke dingen.

Nog een paar extra tips:
- doe je beeldschermwerkzaamheden voor je werk, ga dan thuis niet nog ff hobbyen achter de pc. Ondanks dat het onstspannend lijkt blijf je geconcentreerd. Plus het risico om toch je werkmail nog even te bekijken. Ga sporten of maak een wandeling of bespeel een instrument ofzo, iets waarbij niet je cognietie continu geactiveerd wordt. Idem voor smartphone/berichtjes e.d. kosten veel meer energie dan je denkt
- geniet, eet goed en gezond, doe veel leuke dingen, plan die leuke vakantie maar koop weinig spullen. Hoe meer je hebt hoe meer je wilt en hoe meer je er mee bezig bent en niet tot rust komt

[Verwijderd]

'Leuk' om dit te lezen. Ik heb er zelf ook heel erg mee geworsteld en doe dat met regelmaat nog steeds. Heel wat jaren geleden zat ik op een helpdesk met meer dan 50% stagiairs die de kar trokken. Collega vertrok, geen vervanging. Stagiairs werden eindelijk weer ingezet waar ze voor bedoelt zijn, maar werd niet opgevangen. De werkdruk neemt toe. Het lastige van directe gebruikersondersteuning is dat ook je users merken dat het allemaal langer duurt. En vinden ze dat leuk? Nope. En wie krijgt dat te horen? Jij. En wat doet dat met je als je dat 10 keer op een dag moet aanhoren? Juist. Wat doet je dan....?

Mijn eerste reactie was keihard aan de bak om de queue's leeg te houden, collega's van zusterafdelingen charteren om werkzaamheden over te nemen of bij excessieve drukte bij te springen, 20 balletjes hooghouden en hopen dat het afneemt. Het nadeel hiervan is: Het neemt ook heel even af. We konden met z'n allen zo hard de schouders er onder zetten - weken van 80 uur, etc. - dat we het spulletje weer omlaag kregen. Gebruikers werden weer tevreden, maar de werkdruk nam niet af. Want om dat vol te houden draai je constant overuren. Ergo: niet houdbaar en weer terug naar de oude situatie.

Vervolgens ga je het aankaarten bij je leidinggevende. Die komt eerst met het verhaal: Ja, dan moet je ff wat harder werken. Been there, done that, word ook van mij verwacht dat ik zelf het initiatief neem om dat te doen als het nodig is, dus dat werkt niet. Word niet aangenomen, dus hetzelfde verhaaltje opnieuw. Weken van 80 uur, tevreden organisatie, overwerkte helpdesk, terug naar oude situatie.

En dan? Wat kun je dan nog doen? Niets. Want je leidinggevende moet verder omhoog. Krijgt daar nul op z'n rekest, probeert het nog eens, en nog eens, en nog eens, en dan gebeurt er wat. Laagje hoger gaat naar de laag daar boven en wordt ook afgewezen. Budgeten dit, financiën dat. Korte termijn denken: Oh help, we moeten extra personeel aannemen, dat kost ons €X in de maand. Maar er wordt niet stil gestaan bij het feit dat een twee medewerkers die een burn-out hebben veel meer €'s kost, en dan hebben we het nog niet over wat voor ontevredenheid het in de rest van de organisatie naar boven brengt, komt weer extra stress bij, nog meer medewerkers die vaker ziek zijn, en zo gaat het balletje rollen. Als hier HR / financieel verantwoordelijken voor het personeelsbudget meelezen: Kijk verder dan morgen en volgende week. Besef je eens écht wat voor impact iets 'kleins' op je organisatie kan hebben.

Goed, dan blijft nog steeds: Hoe ga je er nou mee om? Na het keiharde werken kreeg ik een mentaliteit die mij niet past. Ik werd onverschillig, trok om 17:00 de deur achter m'n reet dicht en het kon me niet meer boeien. 10 mensen in de queue aan de telefoon? Lastig, om 12:30 ga ik lunchen. Doei. Deadline niet gehaald? Jammer, er zijn 47 wachtenden voor u. Maar zo ben ik niet. En dat maak het alleen maar erger. Ik ging me aan mijzelf ergeren, zat me op te vreten dat ik me als een hork ging gedragen. Voor mijzelf besloot ik daarmee op te houden. Mijn collega's merkten dat ook. Logisch, en ze gingen er - volledig onbewust!!! - misbruik van maken. Hij pakt het wel ff op, hij maakt het wel even af, oh? dan moet je even bij hem zijn, nee, daar weet ik niks van, moet je hem voor hebben. Ga zo maar door. Dat doen je collega's niet expres, maar dat gaat nou eenmaal zo. Dat is menselijk. Ik heb toen besloten al m'n collega's bij elkaar te roepen en verteld dat dit zo langer niet kon. Dat ik het niet trok en op het randje liep. Dat werd gelukkig goed opgevangen en de druk zakte weer. Maar, zoals je leest: ik heb nog steeds geen oplossing gevonden voor de stress.

Korte tijd later een promotie gekregen binnen het bedrijf, weg van de helpdesk. Weg van de stress. Tenminste, dat dacht ik. Toen kwam het nog harder binnen. Zodanig hard dat ik er van thuis heb gezeten, 4 weken helemaal niks gedaan en tot rust komen. Vervolgens over een periode van 3 maanden langzaam weer gestart met werken. Het probleem was echter nog steeds niet opgelost. M'n werk was hetzelfde, de sfeer, m'n collega's, de druk, het bedrijf, etc. Dat veranderd echt niet. Je moet zélf veranderen, en dat was ook het moment dat ik het begon te snappen. Dat het zo druk is op je werk kun je niet veranderen, moet je ook niet willen want dat gaat 9 van de 10 keer toch niet (kuddo's aan diegenen die het wel lukt overigens!). Je moet naar jezelf kijken. Waarom raak ik zo gestrest? Waarom voel ik me zo verantwoordelijk? Waarom werk ik tot 20.00 uur? Waarom .... ? Omdat ik té lief ben voor deze wereld.

Het is een hele goede eigenschap om je verantwoordelijk te voelen, er niet tegen te kunnen dat je je deadline niet haalt. Maar wat gebeurd er nou als je je deadline mist? Wordt je voet geamputeerd? Gaat je vrouw of vriendin bij je weg? Raak je je kind(eren) kwijt? Ik weet zéker dat dit niet zal gebeuren. Het enige wat je gebeurd is dat jij je er kut over voelt. Dat kun jij dus zélf veranderen.

Begin eerst met een pleister te plakken, dat doe je ook als je je gesneden hebt. Dat helpt het stoppen met bloeden. Zoek een sport, een hobby, zoek vrienden of familie op om lol te maken of je verhaal te kunnen doen, zoek desnoods een psycholoog (als je doorverwezen wordt door je huisarts kun je zo'n 12 sessies van een psycholoog krijgen die onder de Basis GGZ valt, kost je niks, zit in je basisverzekering (dus wel eigen risico) ). Dan kun je het van je schouders laten glijden.

Dan stap 2, zorgen dat het niet meer op je schouders komt. En dan zal ik je alvast uit je dromen helpen. Dat. Duurt. Lang. Héél lang. Het leuke is alleen dat het niet erg is. Veranderingen kun je al vrij snel merken. Daar heb je ook heel snel profijt van, het duurt alleen om dat er in te slijten. Dat kan jaren duren. Dan vraag je je nu vast meteen af: Hoe doe ik dat dan? Dat is voor iedereen anders en daar zal je zelf achter moeten komen. Er zijn hooguit een paar dingen die een goede basis kunnen leggen (die zijn ook al eerder genoemd).

- Goed en gezond eten
- Zorg dat je je stres kunt 'offloaden'
- Leer 'nee' te zeggen
- Probeer een pleister te plakken door wellicht tijdelijk je werkzaamheden te veranderen als je die mogelijkheid hebt.

Bij mij is het genoeg geweest om onder begeleiding van een psycholoog en mijn lieve vriendin er achter te komen wie ik nou eigenlijk was. Een soort zoektocht naar jezelf. Klinkt heel zweverig, maar het is toch echt zo. Ik kwam er achter dat ik sommige dingen namelijk niet kón. Ik kan veel dingen niet loslaten omdat ik me er te verantwoordelijk voor voel dus moet ik een manier vinden om daar vanaf te komen (heb ik tot op de dag vandaag nog niet gevonden en gebruik nog steeds pleisters). Wat doe ik daar nu voor? Ik maak elke dag lijstjes met wat ik moet doen. Dreigt het te veel te zijn? Dan ga ik schrappen en geef ik direct aan bij diegene waar het vandaag komt dat het niet gaat lukken. Vervolgens kom je er altijd wel weer uit. Het kan toch twee weken later, iemand anders pakt het op, noem maar op. Een makkelijker voorbeeld misschien wat ik altijd gebruik: Ik kan heel goed mijn ramen schilderen, maar niet de kozijnen. Dus? Daar huur je iemand voor in! Ik kan dat niet, dus brand ik mijn vingers er ook niet aan. Geloof me, dat scheelt heel veel stres..

-----------

Holy moly, wat een verhaal, wss flink onsamenhangend, maargoed. TLDR: Plak pleisters om het tijdelijk beter te krijgen en ga op zoek naar een oplossing voor jezelf. Blijf praten en geef aan je omgeving aan als het niet goed gaat. Durf hulp te accepteren van anderen en accepteer van jezelf dat je sommige dingen niet kan. Dat maakt je geen slechter mens, sterker nog, weten van jezelf dat je iets niet kan maakt je alleen maar beter. Dan kun je iemand anders namelijk vragen dat voor jou te doen

[CSB]

Wow, lang verhaal. Wel duidelijk.

Ik merk dat dit toch nog erg speelt, anno 2014. Ik denk dat het zelfs erger is geworden dankzij de crisis, of heb ik dat mis?

[McKaamos]

Interessant stuk, Poepkonijn! Heeeeeel herkenbaar
Het (in essentie misplaatste) verantwoordelijkheidsgevoel, je kut voelen omdat je je (soms zelf opgelegde) target niet haalt, de realisatie dat je niet superman bent....

CSB: waar het vandaan komt kan ik je niet vertellen. Denk dat het een stukje persoonlijkheid is en dat er zeker catalysator factoren zijn. Of dat economie is of b.v. mensen die steeds meer aan hun eigen lijken te denken waardoor er meer op jouw bord terecht komt.
Er zijn wel meer dingen te bedenken iig...

[Verwijderd]

CSB schreef op woensdag 24 december 2014 @ 13:59:
Ik merk dat dit toch nog erg speelt, anno 2014. Ik denk dat het zelfs erger is geworden dankzij de crisis, of heb ik dat mis?

Ik weet niet of het meer speelt dan vroeger. Het kan zijn dat het meer gebeurd door de crisis maar het kan ook heel goed zijn dat het tegenwoordig meer geaccepteerd is dat het er is en gebeurd. Ik verwacht dat dat laatste het grootste deel is.

De dynamiek op de werkvloer is heel anders dan jaren geleden. De mentaliteit 'gewoon je werk doen en je bek houden' wordt steeds minder. Logisch gevolg is dus dat er meer ruimte is voor menselijke trekjes als stres.

Wellicht goed om nog even te benadrukken: You're not alone

[TimMer]

CSB schreef op woensdag 24 december 2014 @ 13:59:
Wow, lang verhaal. Wel duidelijk.

Ik merk dat dit toch nog erg speelt, anno 2014. Ik denk dat het zelfs erger is geworden dankzij de crisis, of heb ik dat mis?

Nee, klopt.

Overal slinkt het personeelsbestand of is het bevroren terwijl men (baas/klant) wel steeds meer, sneller, beter wil. Ik hoor hier aardig wat mensen over en die zijn echt niet van het type zeikerdje wat niets aankan.

[Verwijderd]

TimMer schreef op woensdag 24 december 2014 @ 14:39:
[...]
Overal slinkt het personeelsbestand of is het bevroren terwijl men (baas/klant) wel steeds meer, sneller, beter wil. Ik hoor hier aardig wat mensen over en die zijn echt niet van het type zeikerdje wat niets aankan.

Dat is natuurlijk ook wel zo ja. Wat me nu te binnen schiet: Je baan verliezen is tegenwoordig wel een groter issue dan 15 jaar geleden toen alles fantastisch was en werkgevers zaten te springen om personeel. Denk dat er tegenwoordig ook wel vijf keer vaker wordt nagedacht voordat je 'nee' verkoopt aan je leidinggevende.

[CSB]

Verwijderd schreef op woensdag 24 december 2014 @ 14:43:
[...]


Dat is natuurlijk ook wel zo ja. Wat me nu te binnen schiet: Je baan verliezen is tegenwoordig wel een groter issue dan 15 jaar geleden toen alles fantastisch was en werkgevers zaten te springen om personeel. Denk dat er tegenwoordig ook wel vijf keer vaker wordt nagedacht voordat je 'nee' verkoopt aan je leidinggevende.

Dat is inderdaad zo. De "goude tijden" van de ICT-er in de lease BMW zijn verleden tijd, tenzij je universitair geschoold bent, met 10 jaar ervaring op je 23e.

Ik kom zelf uit de detachering, waarbij flink werd "gewisseld" met medewerkers als men de mentaliteit niet aanstond. IMO heeft dat de markt aardig verziekt ook, omdat er van die luie flikkers op de bank zaten te wachten totdat een bedrijf weer een zooitje van die zwakzinnigen wilde hebben voor het oplossen van hun shit, en er achter kwamen dat ze dus wanprestaties leverden.

Ik ergerde mij kapot aan zulke gasten destijds, en terecht, want mijn huidige manager is echt niet te spreken over detacheerders...

Maar om nou tegen mijn manager te zeggen: "zoek het ff uit met je troep, ik doe dit, en niks meer." vind ik wel gevaarlijk.

[ Voor 5% gewijzigd door CSB op 24-12-2014 15:31 ]

[Verwijderd]

Klopt helemaal. Momenteel zijn wij op zoek naar nieuwe collega's - 3e lijns support en technische consultants. Er zijn er genoeg, maar - niet denigrerend bedoeld - zoek maar eens een goeie.

De detachering is en blijft, vooral op de lagere niveaus als helpdesk en werkplek beheer, ruk. Er is zoveel aanwas van nieuwe Mbo's dat je er zo uit ligt als ze je niet aanstaan; voor jou tien anderen. Daar paste ik niet tussen (heb 3,5 maand voor zo'n dozenschuiver gewerkt, daar gillend weggegaan) en jij volgens mij ook niet.

Je moet ook niet zeggen: zoek het uit met je troep. Je moet altijd bij jezelf blijven. Geef aan dat dit voor jou niet een werkbare situatie is. Zeg ook dat je graag wil, maar dat het zo onmogelijk is door alle druk en stres etc, dat het niet meer te doen is. Ga ook het gesprek aan met de motivatie dat je een oplossing wilt zoeken voor het probleem, niet dat er een probleem is en dat je 't geen bal kan schelen en dat hij het maar uit moet zoeken. Dat geeft in ieder geval jouw goede bedoelingen aan.

Oh, en wellicht goed om voor de zekerheid ff te controleren: Heb je rechtsbijstand die werkgerelateerde zaken dekt? Zo niet, overweeg dan om dit per direct te nemen voordat je iets zegt. Mocht je dat niet willen of kunnen, dan kun je ook altijd bij het Juridisch loket terecht voor gratis advies (daar gaan ze vrij ver in!).

[TimMer]

Verwijderd schreef op woensdag 24 december 2014 @ 14:43:
[...]


Dat is natuurlijk ook wel zo ja. Wat me nu te binnen schiet: Je baan verliezen is tegenwoordig wel een groter issue dan 15 jaar geleden toen alles fantastisch was en werkgevers zaten te springen om personeel. Denk dat er tegenwoordig ook wel vijf keer vaker wordt nagedacht voordat je 'nee' verkoopt aan je leidinggevende.

Als ik de gemiddelde verjaardag van 60plussers zo hoor "is de jeugd verwend en hadden wij het veel zwaarder".

Grappig, afkomstig van de generatie feestvierders die wij nu afbetalen. Veilig pensioen, betaalbare huizen, lagere belastingen en accijnzen, dikke vakanties en auto's, sommige zelfs meerdere huizen en auto's, veel lagere werkdruk, veel lagere informatiedruk, veel minder risico op baanverlies, veel meer mogelijkheden tot carriereswitchen, lekker vroeg de VUT in met een riant pensioen en ga zo maar door.

Ik ben hier weg zo snel als het mogelijk is, dat weet ik wel; ze zoeken het maar uit met hun zelfgecreëerde strontput. Dat zooitje tuig in Den Haag en Brussel gaat het echt niet oplossen, ook al denken veel naïevelingen nog steeds van van wel.

[ Voor 9% gewijzigd door TimMer op 24-12-2014 19:53 ]

[Tc-Chub]

Interessant topic om te lezen! Ik ben zelf student en ben naast mijn studie actief als bestuurslid in een drukke vereniging. Tevens ook nog gegroeid in mijn bijbaantje,waar ik dus de enige ben in de organisatie (MKB bedrijf) die van een aantal bedrijfscruciale zaken wat af weet. Tevens natuurlijk ook degene die je moet hebben voor wat computer vragen... Gevaarlijke situatie dus en last van stressklachten, immers je vindt nooit geen rust.

Een aantal dingen heb ik wel geleerd deze afgelopen periode waarbij ik nagedacht heb over wat ik nu eigenlijk belangrijk vond:

- Nee zeggen is niet erg, sterker nog: Ik heb zelf een compliment gehad van iemand die het fijn vond dat ik nee zei. Een mooi gezegde: Beter een volle "ja" dan een ja waarmee je eigenlijk nee bedoelt.
- Ik zoek werkzaamheden die ik echt leuk vindt, maar daar heb ik natuurlijk wel de ruimte voor
- Het is moeilijk om helemaal niets te doen: toch doen want anders gaat het alleen maar moeilijker worden.

Veel studies gaan over valkuilen en kwaliteiten. Een aantal kwaliteit die snel omgevormd kunnen worden naar valkuilen zijn:

- Perfectionisme, de wens om alles goed, en op tijd af te hebben
- Leergierig, je gaat soms sneller dan je zelf aan kunt

Ik zelf heb nog een redelijk "makkelijke situatie" omdat ik een aantal zaken gewoon simpel kan afzeggen (vrijwilliger etc.) dus automatisch de stress wegvalt. Toch weet ik dat ik in de toekomst ook continue moet opletten op mezelf. Ik ben gewoon heel erg slecht in niets doen!

[Hillie]

CSB schreef op woensdag 24 december 2014 @ 11:47:
[...]

Zo, dat lijkt me heerlijk als mijn teamleider dat zou zeggen. Alles moet altijd meteen.

Altijd direct aandragen dat dat impact heeft op andere taken waar je aan werkt. Die lopen door deze onderbreking vertraging op. Ik merk dat wanneer je dat inzichtelijk maakt en blijft maken, de verwachtingen een beetje in lijn blijven met je capaciteiten en de hoeveelheid tijd die je tot je beschikking hebt.

[m-vw]

Nee zeggen, of "zoek het maar uit met je zooi." Zonder onderbouwing is nooit goed. Ik zelf stel mensen voor de keuze: Het wordt A of B, maar niet allebei. Zeg het maar....

Nu zit ik niet in de ict en weten mijn collega's en leidinggevenden heel goed hoe ik in elkaar steek.

[Fiber]

Mx. Alba schreef op woensdag 24 december 2014 @ 09:35:
Wel leuk om mijn post van 8 jaar geleden terug te zien.

Ondertussen werk ik nog steeds bij het zelfde bedrijf maar op een andere locatie (Amersfoort ipv Nantes) en in een andere functie (regionale systeembeheerder ipv helpdesk). Op die plek voel ik me goed thuis...

Maar hoe heb je die 'helpdeskstress' destijds nou opgelost/aangepakt...?

[Tribledragon]

Ik zie hier opmerkingen als ... je hebt rock bottom nog niet behaald ... want dan pas leer je nee zeggen.

Ik ben het hier niet mee eens, vanuit mijn eigen oogpunt dan natuurlijk. De ene persoon in stressgevoeliger als de andere. Stress zit niet alleen in het niet nee kunnen zeggen.

Ik heb meegemaakt in mijn werk:

Collega geeft aan die en die taak heeft niemand meer tijd voor. Reactie leidinggevende is nietszeggend iets in de trant van succes.
Zelf aangegeven er ligt te veel werk, dragen zelf oplossing aan enkele dingen uit te stellen waar niemand hinder van ondervind -> reactie werkgever nee alles moet -> gevolg alles vertraagd maanden last van gehad qua werkhoeveelheid.

Stress is niet enkel en alleen een interne aangelegenheid, ook de werkgever/leidinggevende speelt hierin een bepaalde rol. Zelf ben ik stressgevoelig en heb er ook last van. Ben hier al jaren voor mezelf aan het werken en ben ook veel gegroeid, Echter de eisen aan de gemiddelde werknemer lijken ook toegenomen te zijn. Mensen doen idd maar gewoon maar ongemerkt daalt de kwaliteit en opstaan achterstanden op gebieden die niet gelijk gemerkt worden.

[Rockvee2]

Heb dit ook op mijn werk . Zie mijn collega's ook veranderen. Ik ben stress gevoelig en kan werl tegern een stootje maar heb dit jaar al 2x een aanvaring gehad in de prive sfeer ( schreeuwen tegen mensen die er niks aan kunnen doen)

Het werk wordt steeds meer maar er komen niet meer mensen bij. En na het lezen zie ik ook dat ik nog meer voor mezelf moet opkomen. Ik ben sociaal en wil andere collegas helpen.in het bedrijf waar ik werk zitten alleen dit jaar al 3 mensen met een burnout/overspannen thuis ( NL office is ongeveer 25 personen waarvan er dus 3 thuis zitten).

Ik werk zelf op financien en heb mijn bevindingen al meerdere malen aan mijn leidinggevende doorgegeven met een paar andere collegas maar er wordt niks aan gedaan volgens mij en die collegas.

Maar ik vind het heel goed dat dit topic bestaat en ga het van de week zeker nog een keer doorlezen. Wil niet overspannen raken of naar een psycholoog gaan.

[Verwijderd]

Tribledragon schreef op donderdag 25 december 2014 @ 01:20:
Stress is niet enkel en alleen een interne aangelegenheid, ook de werkgever/leidinggevende speelt hierin een bepaalde rol. Zelf ben ik stressgevoelig en heb er ook last van. Ben hier al jaren voor mezelf aan het werken en ben ook veel gegroeid, Echter de eisen aan de gemiddelde werknemer lijken ook toegenomen te zijn. Mensen doen idd maar gewoon maar ongemerkt daalt de kwaliteit en opstaan achterstanden op gebieden die niet gelijk gemerkt worden.

Stress kan wel getriggerd worden door je omgeving inderdaad. Kan zijn door leidinggevenden die rare dingen uitspoken, collega's, maar ook allerlei andere dingen. De grap is, die kun je niet veranderen. De enige die je kunt veranderen ben jezelf. Ja, tis heel naar dat je manager er geen begrip voor heeft en een mentaliteit van 'zoek het maar uit'. De stress komt nog bij jezelf vandaan en zul je dus ook zelf moeten aanpakken. Ik zie het zo: Als je collega's en management hebben die je kennen en er goed mee om gaan, dan heb je het getroffen (heb ik gelukkig zelf ondertussen ook ), maar ga er maar vanuit van niet. Dan leer je ook het beste om het zelf aan te pakken.

Rockvee2 schreef op donderdag 25 december 2014 @ 02:13:
Maar ik vind het heel goed dat dit topic bestaat en ga het van de week zeker nog een keer doorlezen. Wil niet overspannen raken of naar een psycholoog gaan.

Je maakt hier een denkfout. Overspannen zijn dat moet je inderdaad niet willen. Dat moet je voorkomen en dat kan op verschillende manieren. Een psycholoog is daar één van. Een psycholoog is geen eng dier wat je alleen maar nodig hebt als je in de shit zit. Die mensen zitten daar om jou te helpen om tot inzichten te komen die je misschien anders niet of pas veel later had gekregen. Ze kunnen je helpen uit een burn-out te komen, maar belangrijker nog: Dat kunnen ze ook voorkomen. Als je dit soort dingen voelt aankomen ga dan ook gewoon naar je huisarts toe! We hebben niet voor jan lul een zorgsysteem in Nederland waar (godzijdank nu nog wel) de huisarts je niks kost, er POH'ers zijn (praktijk ondersteunend hulpverleners) die je in eerste instantie ook op weg kunnen helpen en bestaat er tegenwoordig de Basis GGZ waar je ongeveer 12 sessies met een psycholoog (vroeger 1e lijns psychologie) kan krijgen.

Blijven praten over dit probleem is heel belangrijk. Doe het thuis met je partner of vrienden als je die hebt - daarvoor heb je een relatie of een vriendschap. Ga nou niet denken: Dat is gezever van m'n werk, daar moet ik privé niemand mee lastig vallen. Daarvoor ben je juist niet alleen. Als je aanvoelt dat het niet goed gaat, bijvoorbeeld door minder goed slapen, korter lontje, reacties die je normaal nooit zou geven (uitvallen en dat soort zaken dus), enzovoort. Allemaal dingen die niet 'bij je passen'. Dat zijn alarmbellen van jezelf. Luister daar na en doe er wat aan, heb geen schroom om eens naar je huisarts te stappen en te zeggen: Het gaat zo niet meer, ik heb echt even hulp nodig. Als iedereen in Nederland dat nou eens zou doen (ik zelf heb het ook heel lang niet gedaan... ) dan zou het ziekteverzuim vanwege burnouts een stuk lager liggen.

[Mx. Alba]

Fiber schreef op donderdag 25 december 2014 @ 00:50:
[...]

Maar hoe heb je die 'helpdeskstress' destijds nou opgelost/aangepakt...?

Het bleef eigenlijk een beetje zo door gaan en toen er een mogelijkheid voor promotie naar systeembeheerder was heb ik die kans gegrepen.

[Tribledragon]

[b][message=43464969,noline]Poepkonijn schreef
[...]


De stress komt nog bij jezelf vandaan en zul je dus ook zelf moeten aanpakken.......

Ik pak er even een zin uit, je laatste stuk waarin je zegt dat mensen op tijd hulp moeten zoeken en zo ben ik jet mee eens. Maar ik ben het niet eens met deze stelling.

De omstandigheden de zaken die je niet onder controle hebt zijn juist van enorme invloed. Als je werkgever je niet continue overvraagt krijg je ook minder snel een Burn out.

Door de insteek te kiezen zoals jij dat doet leg je het probleem bij de werknemer terwijl de werkgevers ook een belangrijke oorzaak zijn en niet enkel een trigger waarop men af gaat.

Deze instelling is wijd verspreid en hardnekkig. Het ligt aan de werknemer ... Terwijl het zeker niet altijd zo is. Soms wel natuurlijk meer seker noet standaard ... Hoe komt het anders dat we steeds meer klachten in ons land krijgen de dat uitval door stress steeds hoger wordt ... Worden wij als samenleving steeds grotere watjes die nergens meer tegen kunnen of vraagt men steeds meer en steeds vaker teveel van de mensen?

[Mx. Alba]

Als je in je thuissituatie 0,0 stress hebt dan kan je op het werk veel stress aan. Maar iemand die thuis ook stress heeft bijvoorbeeld in de relationele of financiële sfeer of zelfs allebei kan op het werk veel minder stress verwerken. Het feit dat werknemer X er niet aan onderdoor gaat betekent dus niet dat werknemer Y een watje is als hij het niet aan kan! Een burn-out is geen teken van zwakte - het is een teken dat je je veel te lang veel te sterk hebt gehouden.

[Aghanim]

Wat soms ook helpt is om per dag doelen te stellen die prima haalbaar zijn als je lekker door werkt. Dus niet continu in het rood, maar wel de schouders er onder. Door deze doelen te halen krijg je voldoening, wat weer bij kan dragen aan een goed gevoel en mentale weerbaarheid. Het helpt ook omdat je, door de grote hoeveelheid werk, het werk toch niet afkrijgt en daarom snel met een gevoel blijft zitten dat het niks uitmaakt wat je doet. Maak het daarom voor jezelf behapbaar en zorg dat je de door jou gestelde subdoelen haalt. Kijk dus naar wat er wel mogelijk is.

Wat mij ook helpt is om te beseffen dat op het moment dat het me te veel wordt, ik zelf altijd degene ben die er per direct mee kan stoppen. Dat klinkt misschien heldhaftig en in de praktijk zul je niet snel je baan op zeggen. Maar qua mindsetting helpt het mij om te denken dat IK in control ben en niet mijn werkgever.

[Bart2005]

TimMer schreef op woensdag 24 december 2014 @ 14:39:
[...]

Nee, klopt.

Overal slinkt het personeelsbestand of is het bevroren terwijl men (baas/klant) wel steeds meer, sneller, beter wil. Ik hoor hier aardig wat mensen over en die zijn echt niet van het type zeikerdje wat niets aankan.

Zeer juist. Dit is de trend en leer er maar mee omgaan.
Ik maak tegenwoordig mijn eigen regels. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het bedrijf er niets aan/tegen wil doen (de werkdruk). Je moet dan voor jezelf opkomen en je niet gek laten maken door andermans "prioriteiten". Het geeft rust. En de baas wordt steeds blijer met me. Niet logisch, maar het bevestigt dat je het zo zou kunnen aanpakken, blijkbaar. Voor je eigen "peace of mind".

[Bart2005]

Tribledragon schreef op donderdag 25 december 2014 @ 11:53:
[...]


Ik pak er even een zin uit, je laatste stuk waarin je zegt dat mensen op tijd hulp moeten zoeken en zo ben ik jet mee eens. Maar ik ben het niet eens met deze stelling.

De omstandigheden de zaken die je niet onder controle hebt zijn juist van enorme invloed. Als je werkgever je niet continue overvraagt krijg je ook minder snel een Burn out.

Door de insteek te kiezen zoals jij dat doet leg je het probleem bij de werknemer terwijl de werkgevers ook een belangrijke oorzaak zijn en niet enkel een trigger waarop men af gaat.

Deze instelling is wijd verspreid en hardnekkig. Het ligt aan de werknemer ... Terwijl het zeker niet altijd zo is. Soms wel natuurlijk meer seker noet standaard ... Hoe komt het anders dat we steeds meer klachten in ons land krijgen de dat uitval door stress steeds hoger wordt ... Worden wij als samenleving steeds grotere watjes die nergens meer tegen kunnen of vraagt men steeds meer en steeds vaker teveel van de mensen?

Goede post. Helemaal mee eens.
Net zoals de werkloze altijd zelf schuld heeft aan zijn eigen werkloosheid.
Het helpt daar niet dat de meeste mensen met een baan er van overtuigd zij dat "als je echt wilt werken, kun je ook werken"
Het komt bepaalde partijen wel erg goed uit dat wij de schuld bij ons zelf zoeken..

[Bossie]

Aghanim schreef op donderdag 25 december 2014 @ 12:29:
Wat soms ook helpt is om per dag doelen te stellen die prima haalbaar zijn als je lekker door werkt. Dus niet continu in het rood, maar wel de schouders er onder. Door deze doelen te halen krijg je voldoening, wat weer bij kan dragen aan een goed gevoel en mentale weerbaarheid. Het helpt ook omdat je, door de grote hoeveelheid werk, het werk toch niet afkrijgt en daarom snel met een gevoel blijft zitten dat het niks uitmaakt wat je doet. Maak het daarom voor jezelf behapbaar en zorg dat je de door jou gestelde subdoelen haalt. Kijk dus naar wat er wel mogelijk is.

Wat mij ook helpt is om te beseffen dat op het moment dat het me te veel wordt, ik zelf altijd degene ben die er per direct mee kan stoppen. Dat klinkt misschien heldhaftig en in de praktijk zul je niet snel je baan op zeggen. Maar qua mindsetting helpt het mij om te denken dat IK in control ben en niet mijn werkgever.

Daarnaast moet je je gewoon realiseren dat je simpelweg niet alles kunt gaan doen tenzij je jezelf kan clonen
Mijn huidige rol is ook niets meer dan constant afwegen welke items de hoogste prioriteit hebben en daarbij de verwachtingen constant managen.

Hierbij helpt niet natuurlijk niet dat s'ochtends Azie (Brunei, KL, India) er al een halve dag er op hebben zitten en s'avonds US/Canada ook weer beginnen met schieten.

De combinatie van op de juiste momenten extra rust pakken tijdens een werkdag en s'avonds regelmatig te sporten werkt voor mij erg goed tegen stress. Daarnaast moet je ook gewoon de leuke dingen blijven doen ook als je in het weekend simpelweg de batterij helemaal leeg hebt.

Extra uren werken ( > 50) of een avond doorzetten is overigens erg korte termijn denken want je kan niet elk probleem hiermee oplossen en lijd vaak tot een verlies van productiviteit / kwaliteit later in de week.

[Lethalis]

Hoe ik ermee omging?

1. Hulp zoeken en veel praten (psych, etc)
2. Minder uren werken (op aanraden van psych.. wou mij op 32 uur hebben. Heb er zelf 36 van gemaakt maar wel om de week een dag vrij)
3. Andere hobby zoeken. Mijn werk was altijd ook mijn hobby (programmeren). Ik ben toen gitaar gaan spelen om iig iets anders te doen in mijn vrije tijd.

Bovenstaande combinatie hielp best goed een jaar of 8 geleden. Ik merk soms dat ik een beetje terugval nu het niet altijd even goed gaat op mijn werk (teruglopende omzet, onzekerheid over toekomst etc). Dan ga ik in een soort overdrive en ben ik ook hele weekeinden bezig met nieuwe dingen leren voor mijn werk (of evt andere baan mocht het misgaan).

Maar goed.. binnenkort maar weer eens gitaarspelen Ik heb mij een heel jaar helemaal suf geleerd als het ware.. ben weer behoorlijk up to date en nu is het weer ff tijd voor rust.

Op mijn werk liepen we namelijk best achter met dingen en ik zag het niet goedkomen ergens anders op deze manier. Als je ergens werkt waar niemand gehoord heeft van design patterns en frameworks als Asp.net MVC nog niet gebruikt worden dan ben je niet meer van deze tijd als .Net ontwikkelaar.

Ik heb een hoop geleerd over design patterns en ook MVC en MVVM frameworks. En naast Asp.Net MVC ook meteen Java en Spring MVC geleerd zodat ik veelzijdiger ben.

Iets dat overigens ook helpt is sporten. Dat ga ik binnenkort ook weer oppakken. Heb 2 jaar braaf elke week fitness gedaan maar werd wel saai. Misschien dat ik weer een sport als Taekwondo, Karate of Kung Fu ga doen.

Het is altijd goed om afleiding te hebben iig.

[ Voor 33% gewijzigd door Lethalis op 26-12-2014 09:35 ]

[CSB]

Ik denk dat mijn fouten met name komen uit het feit dat ik mijn "rust" zoek in TV, PS4 of mijn laptop... Ik zit op het werk al de hele dag achter een scherm. Onbewust ben je dus toch je hersenen aan het belasten. Ik moet eigenlijk mijn vrije tijd weg zijn van een scherm.

Toch is dat lastig, als je dit al jaren doet.

En inderdaad schijnt sporten heel goed te helpen bij het verwerken van stress. Ik moet zeggen dat dit mij nog niet echt overtuigd heeft, maar als de dokter het zegt dan zal dat wel zo zijn.

[Bossie]

CSB schreef op vrijdag 26 december 2014 @ 12:50:
Ik denk dat mijn fouten met name komen uit het feit dat ik mijn "rust" zoek in TV, PS4 of mijn laptop... Ik zit op het werk al de hele dag achter een scherm. Onbewust ben je dus toch je hersenen aan het belasten. Ik moet eigenlijk mijn vrije tijd weg zijn van een scherm.

Toch is dat lastig, als je dit al jaren doet.

En inderdaad schijnt sporten heel goed te helpen bij het verwerken van stress. Ik moet zeggen dat dit mij nog niet echt overtuigd heeft, maar als de dokter het zegt dan zal dat wel zo zijn.

Sporten leegt voornamelijk mijn hoofd, zeker fitness.

[mrsar]

Ik fiets naar en van werk (8km) onbewust geeft dit toch een soort van rust in het hoofd

[Cliffie]

Dat is wel een optie die niet voor iedereen is weggelegd. Ik woon 100km van mijn werk en ben al blij met de 4x fietsen van en naar het station

[Hippocampus]

Ik ben iemand die altijd dacht kwaliteit > kwantiteit waardoor ik teveel energie kwijt was per project dan nodig. Maar inmiddels heb ik de stelling: kwaliteit is wat de klant wil, en niet wat ik denk hoe ik het zou willen. Ook heb ik de nijging om me teveel te bemoeien met de processen van een ander zodat ik mijn eigen proces beter kan stroomlijnen, wat makkelijk voor irritaties bij collega's kan zorgen en vaak dus niet loont qua energie die ik daar insteek.
Toch blijft het een opgave om mezelf niet te veel te pesten met de details en me aan de hoofdlijnen te houden zonder de tot de klassieke 9 tot 5 mentaliteit te vervallen.

De uitspraak 'rework is ook work'* (waar ik altijd een hekel aan had) begint me steeds meer aan te spreken.

Maar los van de eigen valkuilen, als de werkgever gestaag de kraan steeds verder opendraait komt het water vanzelf tot aan de lippen.

* Als het fout gaat doen we het toch gewoon opnieuw, werk is werk.

[Geurt-kun]

Hippocampus schreef op zaterdag 27 december 2014 @ 12:01:
Ik ben iemand die altijd dacht kwaliteit > kwantiteit waardoor ik teveel energie kwijt was per project dan nodig. Maar inmiddels heb ik de stelling: kwaliteit is wat de klant wil, en niet wat ik denk hoe ik het zou willen. Ook heb ik de nijging om me teveel te bemoeien met de processen van een ander zodat ik mijn eigen proces beter kan stroomlijnen, wat makkelijk voor irritaties bij collega's kan zorgen en vaak dus niet loont qua energie die ik daar insteek.
Toch blijft het een opgave om mezelf niet te veel te pesten met de details en me aan de hoofdlijnen te houden zonder de tot de klassieke 9 tot 5 mentaliteit te vervallen.

De uitspraak 'rework is ook work'* (waar ik altijd een hekel aan had) begint me steeds meer aan te spreken.

Maar los van de eigen valkuilen, als de werkgever gestaag de kraan steeds verder opendraait komt het water vanzelf tot aan de lippen.

* Als het fout gaat doen we het toch gewoon opnieuw, werk is werk.

In grote lijnen herken ik mezelf in dit verhaal.
Ik zou wel graag willen opmerken dat, werk wat je opnieuw moet doen meer dan twee keer zoveel tijd kost. Op zich zal dat ook stress opleveren.
Naar mijn idee steek je beter wat meer tijd in de voorbereiding, zodat je het in één keer goed doet. Met als gevolg, betere kwaliteit.

[Hippocampus]

Geurt-kun schreef op zaterdag 27 december 2014 @ 12:35:
[...]

In grote lijnen herken ik mezelf in dit verhaal.
Ik zou wel graag willen opmerken dat, werk wat je opnieuw moet doen meer dan twee keer zoveel tijd kost. Op zich zal dat ook stress opleveren.
Naar mijn idee steek je beter wat meer tijd in de voorbereiding, zodat je het in één keer goed doet. Met als gevolg, betere kwaliteit.

Je hebt helemaal gelijk, iets twee keer moeten doen is op zijn minst frustrerend. Maar als je door de baas min of meer gedwongen word steeds maar weer de shortcut te nemen (bijvoorbeeld niet genoeg tijd voor voorbereiding of overleg) dan komt vanzelf het moment dat je je gaat realiseren dat het uiteindelijk maar gewoon je werk is, of je het nou twee of drie keer over moet doen, je krijgt je salaris toch wel. (tenzij je het echt verkloot)
Het is ook niet mijn taak om op de stoel van de baas te gaan zitten en me druk te maken over kosten baten e.d. Ik wil best meedenken maar als er geen gehoor aan gegeven wordt dan ben ik er tegenwoordig ook wel klaar mee (vroeger niet zo snel iig). Laat de baas er dan zelf maar achter komen waarom er dingen fout gaan. En vaak genoeg weten ze dat ook wel maar proberen ze er zoveel mogelijk uit te persen voordat er verandering komt. (een extra collega of andere werkwijze)

Dus in plaats van mezelf in onmogelijke bochten te wringen om zo veel mogelijk werk te verzetten met zo min mogelijk fouten, kan ik het nu wat makkelijker in de baas z'n schoenen schuiven. Hij moet er tenslotte voor zorgen dat ik mijn werk goed kan doen.

[Verwijderd]

Tribledragon schreef op donderdag 25 december 2014 @ 11:53:
[...]


Ik pak er even een zin uit, je laatste stuk waarin je zegt dat mensen op tijd hulp moeten zoeken en zo ben ik jet mee eens. Maar ik ben het niet eens met deze stelling.

De omstandigheden de zaken die je niet onder controle hebt zijn juist van enorme invloed. Als je werkgever je niet continue overvraagt krijg je ook minder snel een Burn out.

Door de insteek te kiezen zoals jij dat doet leg je het probleem bij de werknemer terwijl de werkgevers ook een belangrijke oorzaak zijn en niet enkel een trigger waarop men af gaat.

Deze instelling is wijd verspreid en hardnekkig. Het ligt aan de werknemer ... Terwijl het zeker niet altijd zo is. Soms wel natuurlijk meer seker noet standaard ... Hoe komt het anders dat we steeds meer klachten in ons land krijgen de dat uitval door stress steeds hoger wordt ... Worden wij als samenleving steeds grotere watjes die nergens meer tegen kunnen of vraagt men steeds meer en steeds vaker teveel van de mensen?

Zo, ik was ff 'AFK' vanwege de kerst + weekend (goede tip om ff tot rust te komen, een paar daagjes niet constant 'online' zijn), maar ik wil hier toch nog ff op reageren.

Wellicht dat mijn post ietsje verkeerd over is gekomen. Ik wil zeker niet zeggen dat het alleen maar aan de werknemer ligt. Die is de schuldige, kan niet met de druk omgaan, etc. Daar heeft de werkgever een hele grote vinger in de pap. De werkgever kan zorgen voor goede arbeidsomstandigheden, lagere werkdruk, etc. Maar: Als die er niet is of niet gemaakt kan worden, dan ben je toch aangewezen op jezelf en zul je het dus bij jezelf moeten zoeken.

De reden waarom ik dit ook zo stellig zeg is niet om het maar op de werknemer af te schuiven, maar om te voorkomen dat je makkelijk gaat zeggen: "Ja, daar kan ik niks aan doen!" Dat is namelijk helemaal niet waar. Je kunt jezelf leren wapenen tegen werksituaties waarin je te maken hebt met veel stress, druk en andere zaken. Je moet dit niet 'afschuiven' op je werkgever. Veel werkgevers hebben er namelijk een broertje dood aan of kúnnen niet anders. Juist dat afschuiven is een hele grot valkuil voor iedereen die nog niet goed weet hoe je met stress en dergelijke om moet gaan. Zolang je blijft afschuiven steek je feitelijk je kop in het zand en schiet je er dus geen meter mee op.

CSB schreef op vrijdag 26 december 2014 @ 12:50:
Ik denk dat mijn fouten met name komen uit het feit dat ik mijn "rust" zoek in TV, PS4 of mijn laptop... Ik zit op het werk al de hele dag achter een scherm. Onbewust ben je dus toch je hersenen aan het belasten. Ik moet eigenlijk mijn vrije tijd weg zijn van een scherm.

Toch is dat lastig, als je dit al jaren doet.

En inderdaad schijnt sporten heel goed te helpen bij het verwerken van stress. Ik moet zeggen dat dit mij nog niet echt overtuigd heeft, maar als de dokter het zegt dan zal dat wel zo zijn.

Klopt inderdaad. Wanneer je ook in e vrije tijd achter je console, laptop of de TV duikt blijf je constant bezig in je hoofd en krijg je nooit echt ontspanning. Volgens mij zit dat hem niet volledig in je hersenactiviteit an sich, maar meer aan het bezig zijn met 't zelfde. Als je een boek gaat lezen zijn je hersenen ook actief, maar wordt op een andere manier de informatie verwerkt wat voor ontspanning zorgt.

Het 'sporten helpt tegen de stress' kan ik mij niet zo goed in vinden. Het heeft meer te maken met het feit dat als je sport dat je met iets compleet anders bezig bent. Je hoofd wordt dan leeg of je moet je volledig focussen op de sport die uitvoert wat er voor zorgt dat je even niet met je alledaagse sores bezig bent. Als je dus iets anders hebt wat jou volledig van je dagelijkse dingetjes af haalt - wat mij betreft ga je vissen of kantklossen - dan moet je dat zeker doen!

Ik heb zelf zo'n 12 keyboard en vooral orgel (ja, die grote dingen in een kerk) gespeeld, en ben weer op zoek naar een goedkope digitale piano (iemand? budget is beetje laag: €100,-) om mijn hoofd lekker leeg te kunnen maken door een uurtje te spelen. Ik weet dat ik helemaal in de muziek kan opgaan en dan even helemaal niks anders aan mijn hoofd heb. Dat zorgt voor een bak ontspanning, daar word je eng van

Hippocampus schreef op zaterdag 27 december 2014 @ 13:15:
[...]


Je hebt helemaal gelijk, iets twee keer moeten doen is op zijn minst frustrerend. Maar als je door de baas min of meer gedwongen word steeds maar weer de shortcut te nemen (bijvoorbeeld niet genoeg tijd voor voorbereiding of overleg) dan komt vanzelf het moment dat je je gaat realiseren dat het uiteindelijk maar gewoon je werk is, of je het nou twee of drie keer over moet doen, je krijgt je salaris toch wel. (tenzij je het echt verkloot)
Het is ook niet mijn taak om op de stoel van de baas te gaan zitten en me druk te maken over kosten baten e.d. Ik wil best meedenken maar als er geen gehoor aan gegeven wordt dan ben ik er tegenwoordig ook wel klaar mee (vroeger niet zo snel iig). Laat de baas er dan zelf maar achter komen waarom er dingen fout gaan. En vaak genoeg weten ze dat ook wel maar proberen ze er zoveel mogelijk uit te persen voordat er verandering komt. (een extra collega of andere werkwijze)

Dus in plaats van mezelf in onmogelijke bochten te wringen om zo veel mogelijk werk te verzetten met zo min mogelijk fouten, kan ik het nu wat makkelijker in de baas z'n schoenen schuiven. Hij moet er tenslotte voor zorgen dat ik mijn werk goed kan doen.

Ik heb voor mijzelf de stelregel dat ik het maximaal een keer of 3 aankaart. Ik probeer dan ook oplossingen aan te dragen als dat in mijn macht ligt. Wordt er na drie keer nog steeds niks mee gedaan? Dan accepteer ik het als 'part of the job' en doe ik 't maar zo. Heel kinderachtig misschien, maar ik zorg ook altijd dat ik dit soort dingen via mail aandraag. Als 't dan niet opgepakt wordt en na een half jaar krijg ik het deksel op m'n neus dat proces x zo traag is dan gooi ik het deksel met dezelfde gang weer terug. Het idee dat ik dat soort van achter de hand heb, geeft een stuk rust. Ik heb het geprobeerd en m'n best gedaan en meer kan ik niet doen. Mocht er na een half jaar toch ineens een signaal komen dat er wel wat mee gedaan gaat worden, dan sta ik echter wel vooraan om alsnog een oplossing aan te dragen. De ervaring heeft me geleerd dat heb vaak zo moet, dus dan is dat niet anders. Accepteren dat 't zo moet vind ik nog steeds lastig, maar is wel de beste weg.

[CSB]

Op het moment van schrijven heb ik weer een lichte stress-aanval. Hoofdpijn, spierpijn in mijn nek en schouders en lichte duizeligheid. Voel ook mijn hart sneller kloppen. En toch heb ik vandaag niks raars gedaan. Sterker nog: ik heb bijna niets gedaan.

Kijk, daar krijg ik dus stress van. Van die rare, onbewaakte momenten waarbij de stress zich fysiek manifesteert. Als dat zich nou niet meer zou voordoen ben ik al voor 90% geholpen! En het meest frustrerende is dat ik er niets aan kan doen. Het gebeurt gewoon.

[Verwijderd]

Herkenbaar, heel herkenbaar. Juist op de rustige momenten kan je lichaam ruimte krijgen om het te uiten. Waarom denk je dat er altijd heel veel mensen ziek worden rond de kerst/nieuwjaar en de zomervakantie? Te veel stress en druk in het afgelopen half jaar gehad, en dat komt er uit als je rust krijgt. Dat kan ook juist op de dagen dat je denkt rustig aan te doen.

Dat je daar ook weer stress van krijgt is begrijpelijk, maar het is niks anders dan je lijf die uit dat het teveel is geweest. Geef je lijf ook gewoon de tijd om te herstellen. Ga dus niet alsnog keihard aan de bak, maar laat het op z'n beloop, neem hooguit wat lichte pijnstilling als het echt vervelend is en doe rustig aan.

Wat je er aan kunt doen is niet zo makkelijk: de bron van de stress aanpakken. Dan valt die stress op onbewaakte momentjes 'vanzelf' weg.

Edit: Overigens, je kunt ook gewoon naar de huisarts stappen he! Dat kost je niks

[ Voor 4% gewijzigd door Verwijderd op 29-12-2014 15:44 ]

[Rockvee2]

Ik was ook even er tussen uit met kerst en weekend

[quote]Verwijderd schreef op donderdag 25 december 2014 @ 09:26:
[...]


Ik praat er zelf ook over haast elke dag over met vrienden of familie hoe mijn dag is geweest. Dit willen ze ook graag horen.

Zij zeggen ook dat het bij mij met de dag scheelt, de ene keer kom ik lawaaierig binnen en moet ik gewoon even rust hebben (dat niemand eigenlijk tegen me praat) . Dat ik gewoon een paar minuutjes even lekker alleen ben op de deurmat om bij te komen/te rusten. De andere keer kom ik wat vrolijker binnen

Dat verhaal van CSB heb ik ook soms .

Je voelt dan opeens ook een druk in je lichaam als gewoon al een paar uurtjes thuis bent en het gevoel als je de trap oploopt dat als je boven bent snel doorloopt omdat je bang ben dat je naar flauw valt. ( Dit is niet elke keer als ik de trap oploop)

Ik zeg altijd tegen mensen/mezelf, als je een probleem met iets heb probeer het bij de "wortel" aan te pakken.

Helaas heb ik zo het idee dat de werkgevers de laatste tijd juist meer meer meer willen maar met dezelfde personen.

Ik fiets ook naar mijn werk en weer naar huis een minuutje of 30 met 1 oortje in met muziek ( op fietspaden ergens in een onbewoonde wereld volgens mij want ik zie haast nooit iemand) . Dat geeft mij ook een lekker ontspannen gevoel alleen wil ik nog wel het eens hebben onderweg naar huis dat ik toch een soort mijn werk meeneemt naar huis, dan zit ik onderweg nog te stressen over werkgerelateerde dingen terwijl ik prive en werk gewoon gescheiden wilt houden. Iemand tips?

[Tachyon]

CSB schreef op maandag 29 december 2014 @ 15:22:
Kijk, daar krijg ik dus stress van. Van die rare, onbewaakte momenten waarbij de stress zich fysiek manifesteert. Als dat zich nou niet meer zou voordoen ben ik al voor 90% geholpen! En het meest frustrerende is dat ik er niets aan kan doen. Het gebeurt gewoon.

Herkenbaar. Bij mij bestaan die fysieke manifestaties uit een plotseling verhoogde hartslag, een bizar gevoel van naderend onheil en soms een soort van mini-paniekaanvalletjes. Meestal op rustige momenten als je het juist niet verwacht. Heb me laten vertellen dat je lichaam dan vol zit met stress-hormonen als cortisol en (nor)adrenaline. Het helpt aanzienlijk als je beseft waar die symptomen vandaan komen en je niet meteen bang hoeft te zijn dat je doodgaat.

Zelf loop ik ook al tijden met een gevoel van continue stress rond. Niet zozeer door het werk op zich, maar meer door een slechte relatie met mijn leidinggevenden. Zeg maar "bazenstress". Ik kan alles aan op mijn werk, inhoudelijk, maar die twee mensen vormen samen zo'n 95% van mijn stressoren.

[CSB]

Tachyon schreef op maandag 29 december 2014 @ 21:00:
[...]


Herkenbaar. Bij mij bestaan die fysieke manifestaties uit een plotseling verhoogde hartslag, een bizar gevoel van naderend onheil en soms een soort van mini-paniekaanvalletjes. Meestal op rustige momenten als je het juist niet verwacht. Heb me laten vertellen dat je lichaam dan vol zit met stress-hormonen als cortisol en (nor)adrenaline. Het helpt aanzienlijk als je beseft waar die symptomen vandaan komen en je niet meteen bang hoeft te zijn dat je doodgaat.

Zelf loop ik ook al tijden met een gevoel van continue stress rond. Niet zozeer door het werk op zich, maar meer door een slechte relatie met mijn leidinggevenden. Zeg maar "bazenstress". Ik kan alles aan op mijn werk, inhoudelijk, maar die twee mensen vormen samen zo'n 95% van mijn stressoren.

Wil je geloven dat ik exact hetzelfde heb? Het werk is het niet echt, het zijn mijn leidinggevenden die er voor hebben gezorgd dat ik uberhaubt stress kreeg op het werk, door me te laten geloven dat "je geen harde werker bent", en dus hoogstwaarschijnlijk geen vaste aanstelling hoefde te verwachten.

Dit is inmiddels dik een jaar geleden en heb dus wél die aanstelling gekregen. Het was gewoon een pressiemiddel om mij nóg harder te laten lopen en ik denk dat dit de oorzaak dus ook is. Ik zou ze dit nog wel eens flink in het gezicht willen smijten en daarna lekker een maand of wat thuis gaan zitten. Ik schiet daar alleen helemaal niks mee op. Ik doe er nu eenmaal niets meer aan, behalve dat ik nu weet dat ik alles met een flinke schep zout moet nemen van ze... Ik laat ze echter wel elke keer weten wanneer ik "stressproblemen" ervaar, en heb mezelf voorgenomen duidelijk grenzen te stellen. Dit zou jij ook zeker moeten doen!

[ricardo246]

Tachyon schreef op maandag 29 december 2014 @ 21:00:
[...]

Herkenbaar. Bij mij bestaan die fysieke manifestaties uit een plotseling verhoogde hartslag, een bizar gevoel van naderend onheil en soms een soort van mini-paniekaanvalletjes. Meestal op rustige momenten als je het juist niet verwacht. Heb me laten vertellen dat je lichaam dan vol zit met stress-hormonen als cortisol en (nor)adrenaline. Het helpt aanzienlijk als je beseft waar die symptomen vandaan komen en je niet meteen bang hoeft te zijn dat je doodgaat.

Mijn verhaal, mijn ervarigen (ik ben verders geen deskundige):
Een jaar of 8 geleden liep ik rond met voor mij onbekende en rare symptonen;
Soort van hyperventileren, spanning in mijn hele lijf, moeite met slapen, paniek bij idiote dingen (rijden door een tunnel, grootte druktes, in een rij staan te wachten), dingen die ik voorheen nooit had gehad.
Ik zie mijzelf als een redelijke stress bestendige jongen, dus stress was het laatste waar ik aandacht.
Nu 8 jaar later denk ik dat ik toen dicht tegen een burnout zat.

De verschijnselen kwamen bij mij het heftigst naar voren als ik aan het "ontspannen" was.
Als je lichaam en geest in overdrive zitten, dan komt het juist op die onstpannende momenten naar buiten omdat je lichaam en geest niet meer weten wat ontspannen is. Ik was op een bepaald moment zover heen, dat ik echt dacht dat ik zwaar ziek was. (mijn huisarts was ook niet echt een hulp, naar meerdere bezoeken weet ie het aan mijn conditie, zijn exacte woorden: loop maar eens af en toe een rondje om je huis, komt het vanzelf weer goed...)

Toen wijtte ik het aan werk, maar inmiddels heb ik wat meer inzicht en blijkt het een combinatie van factoren:
Samenwonen,verhuizen, huis gekocht, kids, baan gewisseld (veel reizen weinig thuis), al mijn famillie /vrienden / kennissen wonen ver weg, Stichting waarvoor ik hobby-de (ook ver weg), geen sport, etc etc.

Ik heb toen een lijst gemaakt met waar krijg ik positieve energie van en waarvan niet, en aan de hand daarvan keuzes gemaakt.
To name a few:
Ik ben gaan sporten (MTB), afscheid genomen vd stichting, heb van kennissen afscheid genomen (ander blijf je ieder vrij moment rijden naar jan en alleman), mezelf 1 dag in de week gegeven waarin niks moet en alles mag, hulp aangenomen voor de wekelijkse schoonmaak, en sindsdien komen ook de boodschappen automagisch naar ons toe. Ben gestopt met koffie, only decaf now.
Ook heb ik mijn werk aangepakt, ik ben vd techniek (engineering) naar de commerciele hoek gegaan, en daar in management gegaan. Ik heb nu meer verantwoordelijkheid, (maar ook vrijheid (keywoord voor mij) maar ben gelukkiger dan ooit.
Al met al heeft het 3 tot 4 jaar geduurd voordat de rust weer terug was in mijn lijf.
1 ding weet ik zeker, dat gevoel van toen wil ik nooit meer ervaren.......

Weet niet of de mensen hier er wat aan hebben, maar bij het lezen vd verhalen moest ik wat typen hier.

[Tc-Chub]

Tachyon schreef op maandag 29 december 2014 @ 21:00:
[...]


Herkenbaar. Bij mij bestaan die fysieke manifestaties uit een plotseling verhoogde hartslag, een bizar gevoel van naderend onheil en soms een soort van mini-paniekaanvalletjes. Meestal op rustige momenten als je het juist niet verwacht. Heb me laten vertellen dat je lichaam dan vol zit met stress-hormonen als cortisol en (nor)adrenaline. Het helpt aanzienlijk als je beseft waar die symptomen vandaan komen en je niet meteen bang hoeft te zijn dat je doodgaat.

Helemaal eens, ik heb zelf ook wel eens last van dit soort symptomen en het duurde bij mij ook erg lang voordat ik in de gaten had waardoor het kwam. Het rare is dat je dus, juist op de momenten dat je geen stress hebt, stress krijgt omdat je angstig wordt omdat je lichaam zich niet goed voelt. Nu ik weet waar de symptomen vandaan komen kan ik al 90% van de stress aanpakken en goed naar de oorzaken kijken.

[aaitje]

Wow verbazingwekkend hoeveel herkenbare verhalen ik hier tegenkom.
Ik heb ook al een paar keer tegen een burn-out gezeten, de laatste keer was anderhalve maand geleden. Toen de stap gezet naar de huisarts te gaan, hier hebben ze tegenwoordig een psycholoog bij de huisartsen. Is dus gratis, want valt onder de huisarts voor de zorgverzekering. Ik was hier altijd terughoudend voor (met de gedachte ik ben toch niet ziek) maar ben blij daar ik uiteindelijk de stap gezet heb.

Ik krijg daar nu een soort van coaching, cognitieve gedragstherapie. Daar nemen je onder de loep welke keuzes je maakt en of de motivatie voor je keuze realistisch is en wat er zou gebeuren als je een andere keuze zou maken.

Kan het dus en ieder aanraden die met dit soort klachten zit. Mocht er interesse zijn wel ik wel met van mijn ervaring delen.

[CSB]

Eén van de issues waar ik mee kamp (dit komt dus door de stress) is dat ik moeilijk overzicht kan houden en prioriteiten kan stellen.
Een dingetje dat ik vond door op internet te zoeken is een heel simpel regeltje:

Wat moet ik nu doen?

Dit gaat als volgt:
Wat moet ik nu doen?

• De schuur opruimen
• Auto wassen
• Met schoonvader naar het ziekenhuis
• Lekkage laten repareren
• Rekeningen betalen

Duidelijk lijstje lijkt me.

Dan:
Wat moet ik nu doen?

• Met schoonvader naar het ziekenhuis
• Lekkage laten repareren
• Rekeningen betalen

Mijn schoonvader MOET nou eenmaal naar het ziekenhuis, een lekkage kan je laten gaan, maar is niet erg verstandig en de rekeningen kun je laten liggen, alleen komt er vanzelf een meneer geld halen, meestal op een niet zo fijne manier.

Wat moet ik nu doen?

• Met schoonvader naar het ziekenhuis
• Lekkage laten repareren

Mijn vrouw doet wel vaker geldzaken, dus hoef IK dat niet te doen. En mijn vrouw is vandaag aan het werk, en ik heb de dag vrij, dus rijd ik mijn schoonvader naar het ziekenhuis.

Wat moet ik nu doen?

• Met schoonvader naar het ziekenhuis

De lekkage kan ik vanmiddag ook wel regelen, mijn schoonvader moet over 2 uur bij het ziekenhuis zijn.

Wat moet ik nu doen?

Doen wat uit je filtering is gekomen, dus naar het ziekenhuis met je schoonvader.

Kijk, dit is natuurlijk een heel simpel en kort lijstje, maar als je echt het overzicht niet meer hebt, dan helpt deze methode mij in ieder geval een heel eind op weg. Ik dacht, ik deel het even.

[Verwijderd]

Goed bezig man! Zo hou je ruimte over in je hoofd voor belangrijkere dingen om 't maar zo te zeggen: aan jezelf kunnen werken.

Ik maak deze lijstjes dagelijks nog in een boekje om gewoon voerzicht te houden. Als je iets gedaan hebt kun je lekker strepen - geeft voldoening - en je vergeet ook niet zoveel meer. Daar had ik heel erg last van.

Een cognitieve gedrags therapeut kan je hier ook heel erg mee helpen. Precies wat aaitje ook zegt. Kost je ook niks, en meer mensen zouden zich eens een keer over hun schroom heen moeten zetten en gewoon naar de huisarts gaan. Half Nederland loopt, of heeft gelopen, bij een psycholoog alleen niemand durft er echt voor uit te komen. Terwijl ik denk: Het toont juist ballen als je er voor uit komt dat je jezelf wilt verbeteren!

[Wampa1]

Zeer interessante post. Ikzelf werk ook op een helpdesk, maar bij lange na niet zo groot als TS beschrijft hier. Ik waande mijzelf altijd bedolven onder het aantal tickets wat wij structureel hebben openstaan, maar dit valt in het niet bij bedrijven zoals waar TS werkt.

Ik wens je veel sterkte met je situatie en ik houd deze discussie in de gaten. Ik weet niet of dit al gezegd is maar ander werk zoeken om de stress te ontkomen is wat mij betreft (en zeker nu) een afrader. Wees blij dat je werk hebt, maar zoek inderdaad oplossingen richting de oorzaak, en niet richting het aannemen van meer werkers op de werkvloer (lemmings ) die de toestroom van tickets snel afhandelen.

[aaitje]

CSB schreef op vrijdag 02 januari 2015 @ 09:47:
Eén van de issues waar ik mee kamp (dit komt dus door de stress) is dat ik moeilijk overzicht kan houden en prioriteiten kan stellen.

...knip...
Wat moet ik nu doen?

• Met schoonvader naar het ziekenhuis
• Lekkage laten repareren
• Rekeningen betalen

Mijn schoonvader MOET nou eenmaal naar het ziekenhuis, een lekkage kan je laten gaan, maar is niet erg verstandig en de rekeningen kun je laten liggen, alleen komt er vanzelf een meneer geld halen, meestal op een niet zo fijne manier.

Wat moet ik nu doen?

• Met schoonvader naar het ziekenhuis
• Lekkage laten repareren

Mijn vrouw doet wel vaker geldzaken, dus hoef IK dat niet te doen. En mijn vrouw is vandaag aan het werk, en ik heb de dag vrij, dus rijd ik mijn schoonvader naar het ziekenhuis.

Wat moet ik nu doen?

• Met schoonvader naar het ziekenhuis

De lekkage kan ik vanmiddag ook wel regelen, mijn schoonvader moet over 2 uur bij het ziekenhuis zijn.
...knip...

Mooi om te zien hoe je deze regels toepast, dat geeft wel wat inzicht en duidelijkheid in wat jij moet doen.

Ik zie hierin echter wel een paar dingen die ik je wil meegeven om over na te denken, omdat ik namelijk uit eigen ervaring geleerd heb dat die juist stress veroorzaken...

Ten eerste je noemt het woordje MOET dit kleine woordje legt druk op je en ontneemt je keuzevrijheid. Je zou het ook kunnen benaderen als wat vind jij belangrijk dat er moet gebeuren, vervolgens kan je zelf kiezen of jij het gaat doen en wanneer.

Wat zou er gebeuren als jij je schoonvader niet meeneemt naar het ziekenhuis? Ben jij zijn enige mogelijkheid om daar op tijd te zijn, waarom juist jij? (denk aan alternatieven als taxi, andere familie, je vriendin?)

Wat je heel goed doet is bij die lekkage repareren wat druk weghalen door het voor over twee dagen in te plannen. Wij maken thuis vaak een weekplanning waarin we alle taken over de beschikbare tijd verdelen, dat neemt ontzettend veel druk weg want in je hoofd zit je dat ALLES NU MOET (tenminste dat krijg ik dan )

Je zou ook eens naar timemanagement van Stephen Covey kunnen kijken. Hij verdeelt taken in 4 kwadranten:


Deze methode werkte voor mij beter, omdat het je direct helpt urgente zaken te scheiden van zaken die nog even kunnen wachten en belangrijke van onbelangrijke. De taken in Q3 & Q4 4 zijn dus degenen die als eerste sneuvelen als je niet genoeg tijd hebt om alles te doen.

[Fiber]

Waarbij categorie II eigenlijk het belangrijkst is, maar helaas vaak het snelst wordt 'vergeten'. Eigenlijk moet je zorgen dat je zo veel mogelijk met categorie II bezig bent, en voorkomen dat categorie I überhaupt ontstaat. Een brand blussen is categorie I. Voorkomen dat er brand ontstaat is categorie II.

Helaas gaat er vaak veel tijd op aan allerlei categorie III en IV bezigheden, waardoor er dus geen tijd meer is voor categorie II en categorie I vanzelf ontstaat...

[Ardana]

Waar ik vaak tegenaan liep, is dat er zoveel in cat. I zat, dat alles dat niet in cat. I zat vanzelf wel in cat. I terecht kwam. Niet leuk werken kan ik je verzekeren.

[Fiber]

Wellicht wordt het dan toch tijd om te herdefiniëren wat voor jou echt belangrijk is en dus categorie I en II is. En weet je heel zeker dat er niet heel stiekum toch een boel categorie III zaken in categorie I bij zaten...?

Niet dat ik het altijd goed doe hoor, verre van dat, maar in principe zou je bij het invullen van je agenda altijd en als eerste een vast deel van je tijd voor categorie twee moeten reserveren en daar dan ook niet van afwijken.

Ik vind de prio's van CSB ook een beetje vreemd. Die schoonvader naar het ziekenhuis kun je best een taxi voor regelen, wordt soms nog vergoed door de verzekering ook.

Schuur opruimen, auto wassen en rekeningen betalen zijn daar in mijn ogen categorie II, dat dien je op een vast tijdstip in te plannen of desnoods te delegeren of uitbesteden. Maar het is wel belangrijk en is preventief om te voorkomen dat je schuur, je auto en je financiën een puinhoop worden. Lekkage zie ik als categorie I. dat had je eigenlijk moeten voorkomen door goed onderhoud, maar nu het eenmaal zo ver is moet er wel direct en adequaat actie op worden ondernomen om te voorkomen dat de schade nog groter wordt.

Maar...

Als je zaken zoals je auto, je schuur en je rekeningen netjes gepland hebt en onder controle hebt dan heb je waarschijnlijk ook wel ruimte in je agenda voor onverwachte zaken als een dak lekkage en heb je wellicht ook nog wel een keer wat tijd over om een keer gezellig zelf met je schoonvader naar het ziekenhuis te gaan. Maar dat laatste alleen omdat je het zelf aanbiedt en niet omdat je ertoe gedwongen wordt. Bijkomend voordeel is dan wellicht weer dat je bonuspunten scoort bij je vrouw, je schoonmoeder, je schoonvader, etc.

[Ardana]

Yup, afsluitingen, ontruimingen, verzoeken van de rechtbanken en deadlines voor het indienen van rapportages vallen volgens mij allemaal in I. Telefoontjes naar cliënten en instanties kun je wel even uitstellen, maar tegen de tijd dat ze ook al een week wachten, komt het vanzelf ook in 1 terecht.

Maar goed, het uitvalpercentage bij mijn werkgever lag niet voor niets zo hoog de oplossing: meer medewerkers gebeurt ook wel, zodra 30% van de medewerkers is uitgevallen zeg maar (meermaals gebeurd, en dan begint het spelletje weer van voor af aan).

[Fiber]

Ardana schreef op zaterdag 03 januari 2015 @ 18:06:
Yup, afsluitingen, ontruimingen, verzoeken van de rechtbanken en deadlines voor het indienen van rapportages vallen volgens mij allemaal in I.

Mwoa, valt over te twisten. Zolang je zelf niet afgesloten en ontruimt wordt blijft het allemaal werk, vergelijkbaar met die grote helpdesk waar dit draadje mee begon. Dossier voor dossier afhandelen dus en je niet gek laten maken...

Telefoontjes naar cliënten en instanties kun je wel even uitstellen, maar tegen de tijd dat ze ook al een week wachten, komt het vanzelf ook in 1 terecht...

En dat moet je dus eigenlijk juist niet doen. Gewoon een vast deel van je werkdag, bijvoorbeeld elke ochtend van 8:00 tot 9;00 als je nog fris bent daarvoor inplannen en je daar door niets en niemand vanaf laten brengen. Zelfde voor inkomende e-mail. een vast deel van je dag daar voor uittrekken en de rest van de dag de auto reply er op zetten...

Maar goed, ik weet ook wel dat bovenstaande in de praktijk een heel stuk lastiger is dan in theorie.

En de aloude time management wijsheid geldt ook, en wellicht wel juist, hier: Tijd die je niet zelf bewust invult met voor jou nuttige en belangrijke zaken wordt geheel automatisch voor jou door anderen ingevuld...

[NielsTn]

Stukje uit een workshop:
Schrijf 5 zinnen op beginnend met 'ik moet'
Doe dat nog eens met 'ik wil'
En tenslotte 5 zinnen met. 'Ik kies ervoor..'

[CSB]

Haha, die puntjes die ik aandroeg waren maar voorbeeldjes natuurlijk he?
Het ging mij om het acute afstrepen van taken, op het moment dat je niet de tijd hebt om een hele diagram te maken, maar wel een aantal taken wilt/moet afronden en prioriteiten moet bepalen.

Die timemanagement methode ga ik eens bestuderen. Die is zeker handig voor op de lange termijn. Dank!

En ja, het woordje moet zou je eigenlijk niet willen gebruiken, omdat dat wel erg dwingend is en zeker niet helpt bij stressvolle situaties.

[Ardana]

Fiber schreef op zaterdag 03 januari 2015 @ 19:41:
[...]

Mwoa, valt over te twisten. Zolang je zelf niet afgesloten en ontruimt wordt blijft het allemaal werk, vergelijkbaar met die grote helpdesk waar dit draadje mee begon. Dossier voor dossier afhandelen dus en je niet gek laten maken...

[...]

En dat moet je dus eigenlijk juist niet doen. Gewoon een vast deel van je werkdag, bijvoorbeeld elke ochtend van 8:00 tot 9;00 als je nog fris bent daarvoor inplannen en je daar door niets en niemand vanaf laten brengen. Zelfde voor inkomende e-mail. een vast deel van je dag daar voor uittrekken en de rest van de dag de auto reply er op zetten...

Deze reactie is precies degene die we van de werkgever krijgen. Waarbij je dus ook nog eens een schuldgevoel aangepraat krijgt: niet alleen doe je niet hard genoeg je best, je kunt het kennelijk gewoon niet, en je haalt de productienormen niet.
Echter, als we het er met de arbo-arts over hebben, blijkt ineens dat de werkload idd gewoon chronisch veel te hoog is. Dan kun je zeggen dat het aan de efficiëntie van de medewerker ligt, maar daar ligt het dus níet aan.

Tel daarbij op dat er toch wel collegae zijn die dit werk uit sociale betrokkenheid zijn gaan doen en een ontruiming is niet iets dat gewoon bij het werk hoort. Ontruiming is iets waar gezinnen aan kapot gaan.

[Fiber]

Ardana schreef op zaterdag 03 januari 2015 @ 22:06:
[...]

Deze reactie is precies degene die we van de werkgever krijgen. Waarbij je dus ook nog eens een schuldgevoel aangepraat krijgt: niet alleen doe je niet hard genoeg je best, je kunt het kennelijk gewoon niet, en je haalt de productienormen niet.

Dat bedoel ik dus niet. Ik vind alleen dat als alles in categorie I terecht komt er structureel wat mis is. Aan wie dat ligt daar heb ik geen oordeel over. Maar continu brand-blussen en achter de feiten aanlopen is nou eenmaal niet fijn en niet efficiënt. dan kun je toch maar beter wat aan preventie gaan doen, ook al lijkt dat in het begin zelfs weinig op te leveren en alleen maar tijd te kosten.

Echter, als we het er met de arbo-arts over hebben, blijkt ineens dat de werkload idd gewoon chronisch veel te hoog is. Dan kun je zeggen dat het aan de efficiëntie van de medewerker ligt, maar daar ligt het dus níet aan.

Dan moet daar dus wat aan gebeuren, aan die workload dus

Tel daarbij op dat er toch wel collegae zijn die dit werk uit sociale betrokkenheid zijn gaan doen en een ontruiming is niet iets dat gewoon bij het werk hoort. Ontruiming is iets waar gezinnen aan kapot gaan.

Ja, dat begrijp ik, daar wordt je sowieso niet vrolijk van lijkt mij.

[aaitje]

Ardana schreef op zaterdag 03 januari 2015 @ 22:06:
[...]


Deze reactie is precies degene die we van de werkgever krijgen. Waarbij je dus ook nog eens een schuldgevoel aangepraat krijgt: niet alleen doe je niet hard genoeg je best, je kunt het kennelijk gewoon niet, en je haalt de productienormen niet.
Echter, als we het er met de arbo-arts over hebben, blijkt ineens dat de werkload idd gewoon chronisch veel te hoog is. Dan kun je zeggen dat het aan de efficiëntie van de medewerker ligt, maar daar ligt het dus níet aan.

Tel daarbij op dat er toch wel collegae zijn die dit werk uit sociale betrokkenheid zijn gaan doen en een ontruiming is niet iets dat gewoon bij het werk hoort. Ontruiming is iets waar gezinnen aan kapot gaan.

Je kan toch gewoon aantonen dat je een x aantal calls per dag verwerkt en dan feitelijk vaststellen of dat ten eerste boven of onder de norm is?
Ten tweede hoe het zich verhoudt met je eigen performance afgelopen periode? En wat voor beoordeling heb je daarvoor gekregen?

Als je goede beoordelingen had en je werkt niet aantoonbaar slechter (laat ze het maar aantonen) dan doe je je werk dus goed. Heeft niks met gevoel te maken en als je gevoel in de mix gooit gaat het mis, want dan ga je het over niet meetbare gevoelens en verwachtingen hebben. Laten er nou managers zijn die je juist op dat gebied proberen te krijgen zodat ze je door schuldgevoel nog harderlaten werken....

Mijn pa zegt altijd: "je moet niet harder werken maar slimmer".

[Ardana]

Eensch, en zowel qua inhoud als qua volume presteer ik (veel) beter dan gemiddeld (ook gedocumenteerd), wat ertoe leidt dat ik steeds meer op m'n bordje krijg. Standaard politiek: geef iemand net wat meer workload dan hij/zij aankan, zo pers je het optimale uit je medewerkers. Want een 6 is voldoende...

Waar ze geen rekening mee houden, is dat een 6 je in de kont gaat bijten: daar zitten fouten in die je in 60% van de gevallen op een later moment 3x zoveel werk opleveren. Maar dan is de oorzaak nooit geweest "werkdruk", maar altijd ziekte of slechte medewerker.

Maar goed, dit ging over stress in z'n algemeen, niet over de zieke manier van werken in sommige vakgebieden