Persoonlijke omstandigheden zeggen op het werk of niet?

[Lisa_3]

Ik ben 27 jaar en woon nog thuis. In januari ben ik eens in tranen uitgebarsten op het werk omwille van mijn privé situatie. Zijn gedrag is enorm veranderd. Hij kan ook heel boos worden (maar echt extreem). Op het werk reageerden ze toen heel begripvol. Ik werk in een klein team van 7 mensen. Ik heb een kantoorbaan waarin je echt je focus nodig hebt.

Deze diagnoses doen best wel wat met mij. 2 weken geleden stuurde mijn werkgever al een bericht dat ze vond dat ik stiller was en dat ze haar zorgen maakte. Ik heb toen niets gezegd en gezegd dat ik er op zal letten en dat het niets met werk te maken had.

Ik twijfel nu of ik dit moet melden of niet, dat ze weten waarom ik soms wat stiller ben. Anderzijds verwacht ik niets van hen. Ik wil niet dat ze mijn workload gaan aanpassen of hier rekening mee houden. Ik wil niet dat ze me anders gaan bekijken, dus hier best over zwijgen? Komt ook weer een hele drukke periode aan op het werk met veel deadlines.

Iemand advies hierin? Wel iets over zeggen of best gewoon zwijgen?

[ Voor 14% gewijzigd door Lisa_3 op 09-04-2025 11:48 ]

[saviour]

Als je een prettige relatie hebt met je collega's en werkgever kan het helpend zijn hierover open kaart te spelen.

[Rmg]

Je hebt blijkbaar een betrokken werkgever, zeldzaam.

Ik zou het aangeven en ook dat je er nu geen aanpassingen nodig hebt.

[Roozzz]

Ja, dat kan je prima delen. Zeker als het mensen al opvalt in jouw doen en laten. Desnoods deel je dit alleen in vertrouwen met je manager. Het hoeft niet meteen aan de grote klok gehangen te worden.

Het is goed om je te realiseren dat iedereen wel eens dit soort shit heeft in zijn leven. Dat de gezondheidssituatie van je vader je raakt is helemaal niet erg. Dat is menselijk.

[F_J_K]

Lisa_3 schreef op vrijdag 28 maart 2025 @ 10:37:
Ik wil niet dat ze [..] hier rekening mee houden.

Zou jij rekening willen houden met een collega die een been heeft gebroken of al nachten niet slaapt wegens ziek kind thuis? Ik vermoed van wel. Dus: waarom zou dat andersom niet mogen gelden dat ze wat rekening met jou houden? Ik denk dat het hele team daar beter van wordt

Ook: juist als je wilt dat het 'business as usual' wordt, kan het goed zijn om min of meer open te zijn. Anders gaat er gegokt worden en wordt je alsnog ontzien.

Het is natuurlijk aan jezelf maar in een klein hecht team zou ik vooral wel open willen zijn bij zoiets. Er ligt hoe dan ook geen schuld o.i.d. bij jou.

offtopic:
Het zou voor de mensen die met je meedenken fijn zijn als je tzt feedback geeft in het topic.

[ Voor 6% gewijzigd door F_J_K op 28-03-2025 11:06 . Reden: toevoeding n.a.v. vorige topics ]

[ByteMe_]

Waarom zwijgen? Bij een goede werkgever kan je open zijn, je hoeft daarbij niet 100% alles te vertellen uiteraard. Maar niets zeggen kan ook andere suggesties wekken: je vindt het werkt niet meer leuk, etc, etc.

Hier speelt ook dementie bij een familielid. Hoewel ik geen echte prater ben, weet men er op het werk van, er wordt bij werkoverleg gevraagd hoe het gaat, of hun wellicht iets kunnen doen en ik spreek er ook met collega's over. Zo kan je ook juist betrokkenheid krijgen van anderen. Want als mensen niet weten wat er speelt, kunnen ze hier (vooral je eigen team) niet op inspelen.

[Frontysco]

100% zeker weten! Je bent jezelf niet, iedere fatsoenlijke werkgever heeft daar begrip voor. Maar zolang ze het niet weten, verwachten ze 'normaal' gedrag van je.

Schiet een meeting in met je manager, leg het uit. Het lucht op, geeft je ruimte en begrip op de werkvloer.

Doen!

ps. heb je een hork van een baas, dan kun je het heroverwegen, anders 100% zeker doen!

[Fraggert]

Lisa_3 schreef op vrijdag 28 maart 2025 @ 10:37:
Ik ben 27 jaar en woon nog thuis. In januari ben ik eens in tranen uitgebarsten op het werk omwille van mijn privé situatie. Mijn vader heeft een beroerte gehad en parkinson. Zijn gedrag is enorm veranderd. Hij kan ook heel boos worden (maar echt extreem). Op het werk reageerden ze toen heel begripvol. Ik werk in een klein team van 7 mensen. Ik heb een kantoorbaan waarin je echt je focus nodig hebt.

Nu is mijn vader opgenomen sinds 2 weken en heeft mijn moeder een eerste gesprek gehad. Blijkt er toch sprake te zijn van dementie (vasculair en fronttemporaal). Dit zou inderdaad zijn gedrag kunnen verklaren. Geen idee hoe het nu verder gaat, hoe lang nog in opname, wat als hij naar huis komt nadien,…

Deze diagnoses doen best wel wat met mij. 2 weken geleden stuurde mijn werkgever al een bericht dat ze vond dat ik stiller was en dat ze haar zorgen maakte. Ik heb toen niets gezegd en gezegd dat ik er op zal letten en dat het niets met werk te maken had.

Ik twijfel nu of ik dit moet melden of niet, dat ze weten waarom ik soms wat stiller ben. Anderzijds verwacht ik niets van hen. Ik wil niet dat ze mijn workload gaan aanpassen of hier rekening mee houden. Ik wil niet dat ze me anders gaan bekijken, dus hier best over zwijgen? Komt ook weer een hele drukke periode aan op het werk met veel deadlines.

Iemand advies hierin? Wel iets over zeggen of best gewoon zwijgen?

gezien hoe jouw manager je benaderd zou ik adviseren dit even of bij hem/haar te melden of even kijken of je in jouw organisatie naar een bedrijfsarts kan stappen om deze situatie te bespreken.

je geeft al aan dat er een drukke tijd aan komt en zo te lezen ga jij dat merken op het werk......in een leeg emmertje kun je heel wat kwijt...maar als jouw emmertje al overloopt of dreigt over te lopen dan lijkt het mij goed om hier even defensief te werk te gaan.

ik weet als ervaringsdeskundige wat er kan gebeuren als je dit soort dingen laat gebeuren en escaleren

edit: en natuurlijk veel sterkte gewenst....zorg in eerste instantie voor jezelf..anders kun je ook niet voor een ander zorgen.

[ Voor 3% gewijzigd door Fraggert op 28-03-2025 11:59 ]

[FitTiv]

Je hebt al aangegeven dat er wat is. Toelichting kan je dus alleen maar helpen in begrip.
Niet toelichten dan worden er aannames gedaan met wellicht ongewenste resultaten. Zou dus gewoon voor openheid gaan, al dan niet op verminderde toon "mijn vader is ernstig ziek maar meer wil ik er nu niet over kwijt"

Verder kweek je dan ook wat begrip als je bv opeens naar het ziekenhuis oid moet of er een noodgeval is met je pa.

Sterkte trouwens. Dementie is een rotziekte.

[ Voor 22% gewijzigd door FitTiv op 28-03-2025 11:36 ]

[Waaj]

Gezien de positieve opstelling van je leidinggevende zou ik het zeker melden op je werk.

Daarnaast moet je je realiseren dat je naast je werk ook nog mantelzorger bent geworden. Dat is óók een fulltime baan! En daarnaast is het ook nog met iemand waarmee je een sterke emotionele relatie hebt, daarmee omgaan kost bakken met energie. Zoals @Fraggert al zegt, je emmertje kan daardoor ongemerkt heel snel vollopen of zelfs overlopen. Ik snap dat je liever niet hebt dat je workload wordt aangepast maar dat is vaak wel het meest verstandige wat je kan doen.

Let goed op jezelf, pas goed op jezelf, en neem tijd voor jezelf! Ook als dat betekent dat je (tijdelijk) minder gaat werken.

Been there, done that, got the bruises

[Furion2000]

Werkgevers en managers zijn ook gewoon mensen he... het is toch een no-brainer dat je dit kunt vertellen als je verstandhouding met deze mensen goed is?

(Wat hebben we toch een mijnenveld gemaakt van onze relaties op het werk. Werkgever en medewerker loopt continu op de tenen lijkt het wel.)

[Lapa]

Een niet helemaal vergelijkbare situatie, maar misschien geeft het toch inzicht. Ik had recent een nieuwe collega. Deze leek de eerste weken heel goed te presteren voor een nieuwkomer. Daarna zakte het in. Hij kwam afspraken niet na, was vaak te laat en ook weer vroeg offline (remote werk) en de productiviteit was echt minimaal. Wij hadden allemaal sterk het gevoel dat er iets in zijn priveleven speelde. Mogelijk een (ernstig?) ziek kind. We hebben diverse gesprekken gehad over zijn functioneren en daarbij hem ook expliciet de kans gegeven om uit te leggen of er prive iets speelde waar hij extra tijd en ruimte voor nodig had. Daar wilde hij niet over praten. Toen hebben we 'm helaas moeten laten gaan. Als je slecht presteert maar je hebt een goede verklaring, dan kunnen werkgevers en collegas daar geduld en begrip voor opbrengen. Maar als je daar niet open over bent dan kan er alleen gekeken worden naar de harde feiten.

Nogmaals: jouw situatie is compleet anders en zo te horen is er helemaal geen sprake van slecht functioneren. Maar openheid is meestal alleen maar positief. Alleen met openheid over chronische gezondheidsproblemen van jezelf moet je oppassen, daar willen werkgevers nog wel eens te kort door de bocht conclusies aan verbinden.

Edit: uiteraard is het wel je goed recht om zelf te beslissen hoeveel of hoe weinig je los laat over je privesituatie!

[ Voor 4% gewijzigd door Lapa op 28-03-2025 12:27 ]

[Tehh]

Als leidinggevende vind ik het wel prettig als mensen iets delen over hun thuissituatie, dat hoeft echt niet in details hoor.
Als het thuis niet goed gaat dan heeft dat nu eenmaal impact op je leven. En impact op je leven raakt - in elk geval op termijn - je werk. Ik heb nu ook een medewerker waarbij het thuis niet goed gaat. Hij is daar best open over, en dat maakt dat we ook heel open kunnen spreken over wat hij nu nodig heeft. Hij heeft aangegeven iets flexibeler te willen zijn in zijn werktijden: prima. Ik ben er van overtuigd dat wanneer het thuis goed gaat je optimaal/beter kan presteren. Hoe het thuis gaat is wat dat betreft gewoon een graadmeter.

[t_captain]

Ik zou het 1 op 1 met je direct leidinggevende bespreken. Ten eerste omdat je een luisterend oor zult vinden en iets minder alleen staat in je verdriet. Ten tweede omdat hij/zij een constructieve rol kan spelen in de vraag wat en hoe je de info deelt met je collega's.

[Frieda]

persoonlijk zou ik het zeker delen, met mijn leidinggevende en de collega's. en ik zou ook gelijk vragen of er mogelijkheden zijn voor betaalde of onbetaalde mantelzorg. Waarom wil je per se niet dat je workload wordt aangepast op jouw kunnen? als iemand een gebroken been heeft vraag je diegene toch ook niet om even het peertje van de plafondlamp te verwisselen? je struggles zijn echt, en jij bent ook geraakt door wat er in je leven speelt. het is heel reëel om pas op de plaats of een paar stappen terug te doen qua energie. sterkte!

[Oon]

Gezien je andere topic van vanochtend zou ik het er zeker met je baas over hebben. Misschien dat je baas wel zegt van pak een week of 2 vrij om het even allemaal te verwerken, keuzes te maken en je voor te bereiden op de toekomst. Het feit dat het is opgevallen zegt al veel, dat is geen baas die zich niks aantrekt van hoe jij je als persoon voelt.

[L-project]

Waarom zou je werkgever hier geen rekening mee mogen houden? Zeker als je ook nog extra zorgtaken krijgt, gaat dat veel, heel veel energie kosten. En als je dan niet ergens anders wat ruimte creëert (je geeft aan dat er deadlines aankomen) dan zit je over een paar maanden opgebrand thuis en is iedereen, jij zelf, je ouders en je werkgever nog veel verder van huis.

Ik zit zelf met een moeder in haar laatste levensfase, en twee zeer serieuze kankergevallen in de schoonfamilie. Zeker weten dat mijn leidinggevende en directe collega's dit weten. Dit heeft links of rechtsom impact op je werk, en geeft jou de ruimte om zonder zorgen een mindere dag te hebben. Want die ga je hebben, hoe graag je ook anders wilt.

[PolarBear]

Rmg schreef op vrijdag 28 maart 2025 @ 10:42:
Je hebt blijkbaar een betrokken werkgever, zeldzaam.

Even gechargeerd, maar ik vraag mij wel eens af wat voor werkervaring Tweakers hebben. Het lijkt wel het merendeel aan het werk is voor een werkgever die net boven de slavernij zit en het kwaad zelf is. Scrooge zou nog positieve uitzondering zijn.

Nu kan dat. maar mijn ervaring (van mijzelf en vrienden etc) is toch echt anders en in ieder geval een stuk genuanceerder.

[haam]

Ik wil niet dat ze mijn workload gaan aanpassen of hier rekening mee houden. Ik wil niet dat ze me anders gaan bekijken

1. Ik denk dat die laatste opmerking al een gepaseerd station is vanwege hetgeen wat al gebeurd is.
2. Waar ben je bang voor?

Wil niet de psycholoog uithangen. Wat is er mis als ze (tijdelijk, in overleg) je workload aanpassen? Heb je een vast dienstverband? Dan is het JUIST in het belang van de werkgever dat werknemers wat ruimte krijgen en niet omvallen. Dat is echt vele malen duurder.
Of ben je bang dat het je toekomstige perspectief bij dat bedrijf negatief gaat beinvloeden? Dan zeg ik, probeer nu geen keuzes te maken gebaseerd op wat er in de toekomst misschien zou kunnen gebeuren (tenzij je een echte glazen bol hebt). Cross that bridge when you come to it.
En als laatste, JIJ hebt geen schuld aan de situatie, dus je schuldig voelen (naar bv je collega's) is begrijpelijk, maar niet terecht.

[stin00]

Ben je een robot? Indien nee, dan hebben werk en privé altijd invloed op elkaar. Probeer open kaart te spelen met je leidinggevende en collega's. Helemaal aangezien je werkgever zich zorgen maakt omdat je stiller bent geworden Ze weten niet wat er aan de hand is, wellicht denken ze dat je een andere baan zoekt of je werkt niet meer leuk vindt.. ze gaan dan automatisch speculeren en dat werkt eigenlijk altijd in je nadeel.

Mantelzorg komt steeds vaker voor en daar moet gewoon ruimte voor zijn. Iedereen maakt privé dingen mee die gewoon directe invloed hebben op je werkleven.

[Justevo]

Delen en gelijk verlof opnemen als je dat hebt.

Dit is iets wat je voor jezelf echt op een rijtje moet zetten hoe je hiermee kan dealen.

Het is je vader, neem verlof en desnoods bijzonder verlof!

[olafmol]

Justevo schreef op vrijdag 28 maart 2025 @ 14:49:
Delen en gelijk verlof opnemen als je dat hebt.

Dit is iets wat je voor jezelf echt op een rijtje moet zetten hoe je hiermee kan dealen.

Het is je vader, neem verlof en desnoods bijzonder verlof!

Niet iedereen is hetzelfde. Waar voor de een verlof heel fijn is om te focussen op prive zaken, kan voor de andere juist de afleiding van (eventueel minder) werken juist weer heel prettig zijn.

Maar het is idd zeker een optie om (onbetaald) verlof bespreekbaar te maken. In ieder geval is het goed om dit met je manager te bespreken zodat er vanuit je werkgever rekening met je situatie gehouden kan worden. Hoeveel je hiervan deelt met je collega's is natuurlijk helemaal aan jezelf.

[Boudewijn]

Ik heb een klote-tijd prive gehad en een aantal jaar geleden ook zakelijk. Het was even een drempel maar mijn lg, en diverse collegae weten redelijk goed hoe het zit.

Dat voelde spannend maar ook goed en het kweekt begrip. Uiteindelijk goede keuze geweest ze meer te vertellen.

[BertVK]

Het is inmiddels al veelvuldig herhaald, maar toch: als het je werk beïnvloedt - wat volstrekt logisch is - zou ik het delen. Een goede werkgever is begripvol en geeft je ruimte. Daar mag je vanuit gaan. In overleg kijk je wat er wel en niet kan en waar je behoeftes liggen. Het zal je mentale rust geven.

[DjoeC]

Deel je omstandigheden. Op enig moment komt je leidinggevende en/of je collega's er toch wel achter dat er iets aan de hand is. Het is geen schande om te lijden (met een lange ij) onder prive omstandigheden en daar hulp bij te zoeken. Mogelijk zijn er opties voor zorgverlof oid. Uit eigen ervarng: Soms helpt het om je tijdelijk ziek te melden want het voorkomen van overspannen raken heeft ook waarde voor je werkgever.

Als je het stadium van burnout/overspannen bereikt is iedereen - en jijzelf vooral - veel verder van huis.

En het feit dat je nu op jezelf wilt gaan wonen (je andere topic) heeft hier vast ook mee te maken. Neem eens wat tijd voor jezelf en denk goed na wat je wilt.

Thuis wonen gaat komen met mantelzorg, verhuizen gaat dat vermoedelijk niet voorkomen maar geeft je wel de mogelijkheid om afstand te nemen. Maar, gaat voor jou die 35 minuten reistijd dan voelen als "vrijheid van dagelijkse sores" of toch als "te ver weg als het echt nodig is".

O ja, en ga ook langs je eigen huisarts of zijn/haar PO GGZ en leg je verhaal uit. Je hebt ondersteuning nodig en dat zijn de laagdrempelige 1e lijns professionals.

[ Voor 7% gewijzigd door DjoeC op 28-03-2025 16:06 ]

[TheFrames]

Situationeel.

Heb je een goede band met je collega's en leidinggevende? Dan zou je het kunnen delen. Zo niet, dan gewoon voor je houden.

Desnoods kan je altijd nog benoemen dat het momenteel wat minder met je gaat vanwege privé omstandigheden. Dan deel je geen details maar weten ze genoeg.

Zeker ben je er niet verplicht om over te praten en in sommige gevallen kan het zelfs tegen je werken, dus wees er voorzichtig mee.

Mocht het je werk in zodanigheid aantasten, dan als je er baat bij hebt, kan je altijd een ARBO-arts benaderen. Zij zijn er niet alleen pas bij uitval, maar ook bij preventie voor uitval.

Ook kan je in gesprek gaan met een praktijkondersteuner bij je huisarts. Meestal bieden ze een paar laagdrempelige gesprekken die je kunnen helpen.

Sterkte toegewenst.

Edit: Meestal heeft ieder bedrijf een vertrouwspersoon, daar zou je ook mee in gesprek kunnen gaan.

[ Voor 6% gewijzigd door TheFrames op 28-03-2025 16:18 ]

[ucsdcom]

Ja goede adviezen hier. Zeker delen met je leidinggevende. Je kan beter een vertrouwensband hebben/opbouwen als je ook meer van jezelf kan laten zien. En een leidinggevende wil meestal wel graag weten wat er speelt op zijn/haar werkvloer. Ook als deze niet per sé iets voor je kan doen.

Naast dit directe antwoord op jouw vraag is mijn advies ook om zelf hulp in te schakelen. Als het slecht gaat met je vader, dan kan soms hulp in geschakeld worden door een indicatie te geven voor opneme. Soms kan thuiszorg gegeven worden et. Vraag daar ook in het ziekenhuis naar bij zijn behandelaars. Mogelijk kunnen die voor je bemiddelen.

En zelf kan je eventueel je huisarts inlichten. Met de kennis van nu kan deze je net wat sneller, beter of gerichter helpen dan als het onbekend blijft.

En persoonlijk heb ik altijd een luisterend oor gezien bij leidinggevenden. Ook bij types waar ik dit niet verwacht had.

[ Voor 8% gewijzigd door ucsdcom op 28-03-2025 16:17 ]

[evilution]

Rmg schreef op vrijdag 28 maart 2025 @ 10:42:
Je hebt blijkbaar een betrokken werkgever, zeldzaam.

Ik zou het aangeven en ook dat je er nu geen aanpassingen nodig hebt.

Ik zou in gesprek met je leidinggevende toch even kijken welke aanpassingen mogelijk zijn om wat ruimte voor deze persoonlijke zaken te kunnen hebben, zodat dat niet ten koste van jezelf en je werk gaat. Zeker als je focus nodig hebt om je werk te doen. Gezien het andere topic van TS denk ik dat er wel behoefte is om een en ander even rustig op een rijtje te kunnen zetten.

@Felicia Ik ben ook mantelzorger voor een familielid en communiceer dit ook op m'n werk. mantelzorg is gewoon altijd "aan" staan.

[ Voor 9% gewijzigd door evilution op 28-03-2025 18:04 ]

[Felicia]

Lisa_3 schreef op vrijdag 28 maart 2025 @ 10:37:
Iemand advies hierin? Wel iets over zeggen of best gewoon zwijgen?

Sinds de geboorte van mijn jongste zoon ben ik "mantelzorger" want het manneke heeft het syndroom van Down. Vanaf toen begon de zorg marathon om het maar even heel erg plat te slaan. Ik ben daar vanaf het begin open geweest naar mijn collega's en heb ook van mijn werkgever alle ruimte gekregen om bij de afspraken aanwezig te zijn waar nodig.

De reden waarom ik daar open over ben is dat ik geen koffietafel praat wil waarbij ze speculeren waarom ik "alweer" afwezig ben. Dat heb ik van/over andere collega's namelijk wel gehoord die achteraf mantelzorger blijken te zijn.

Ik ken overigens verschillende collega's die mantelzorger zijn (sommige van kinderen, sommige van hun ouders, sommige van hun partners) en ik werk bij een werkgever met zo'n 450 medewerkers.

[sumac]

Je woont thuis, je vader deed onverwachte en hefitge dingen, in jouw bijzijn, misschien op jou gericht. Dat kan een traumatische gebeurtenis zijn. Als je momenten hebt dat je terug bent in die situatie en als het voelt alsof het weer echt zo erg is, dan heb je een herbeleving, en dat is een teken van trauma. Daar is iets tegen te doen, daar zijn heel effectieve methodes voor. Misschien speelt het niet, maar als het zo is, weet dan dat je er niet eeuwig mee rond hoeft te lopen. Want dat gebeurt als je er niks mee doet.

Je vader is nu opgenomen, heeft een diagnose, maar het probleem is niet weg. Je vader is waarschijnlijk ergens in de 60 of 50, had eigenlijk nog een hele tijd voor zich, en nu is dat weg. Dat is ook een grote schok voor je moeder (aannemend dat ze nog bijelkaar waren). Ook daar heb je mee te maken. Je moeder is nu ook niet zichzelf. Misschien heb je nog broers of zussen thuis - ook voor hen is dit een grote schok.

Je hebt hier al veel goede adviezen gekregen. Een werkgever is er niet om je hand vast te houden. Misschien doen ze dat soms, maar ik denk dat het goed is voor jou als je de dingen ook een beetje gescheiden houdt. Kantoor is voor werk, en je kunt er wel je verhaal kwijt, maar het is ook goed om niet alles om je vader te laten draaien. Als je werk lijdt onder de problemen thuis, dan moet je dat laten weten. Als je zegt dat het werk er niet onder lijdt terwijl je duidelijk minder presteert, dan heeft het dus een andere reden. Als een goede werkgever zou ik wel beter weten, maar als je dat echt blijft ontkennen, dan creëer je een probleem voor jezelf. Zorg dat je duidelijk maakt aan je werkgever wanneer er problemen zijn. Leg ook uit dat je het lastig vindt om dit aan te geven, dat je niet goed weet hoe je met deze situatie om moet gaan.

Nog een laatste tip. Misschien heeft je werkgever een goede arbodienst voor ziekte. Ik heb negatieve en positieve ervaringen. Negatief in de zin dat er niet naar me gekeken werd, dat het er vooral om ging hoe snel ik weer aan de slag kon. Ik heb ook een positieve ervaring met een arts die mijn verhaal serieus nam, met wie ik kon praten, en die arts mag dat verhaal niet delen met de werkgever. Je kunt daar evt een gesprek aanvragen, ook als je niet ziek bent. Daar kun je ook je verhaal kwijt en om advies vragen hoe hiermee om te gaan.

[ Voor 4% gewijzigd door sumac op 28-03-2025 19:51 ]

[Ionicawa]

Meeste is denk ik al wel gezegd, maar het is deze situatie zeker prima om er wat over te delen naar je collega's, uiteraard wel tot het punt waar jij je comfortabel bij voelt. Maar voel in ieder geval geen noodzaak om dit te verbergen, daar wordt eigenlijk niemand beter van.

Delen kweekt begrip bij collega's en hoewel je aangeeft dat je niet wilt dat ze er rekening mee houden, zou ik je adviseren om je daar niet druk om te maken. Geef aan wat jij nodig hebt (bijvoorbeeld: werk is een goede afleider dus geef mij alsjeblieft niet minder werk of verlof vanwege dit) en de rest komt vanzelf.

En uiteraard sterkte met je situatie.

[Lisa_3]

Bedankf voor jullie vele reacties.

Ik twijfel nog steeds of ik hier iets over moet zeggen of niet. Mijn leidinggevende heeft veel afspraken deze week en dus weinig tijd om een gesprek te hebben. Ik wil ook niet dat ze iets gaat veranderen of aanpassen voor mij. Enkel dat ze weet waarom ik wat stiller ben.

Het zit ook zo dat ik hier nog maar 6 maanden werk, maar daarvoor ook wel 1,5 jaar stage heb gelopen. Ik heb me als volwassene namelijk omgeschoold. Ik ken ze dus wel al 2 jaar, maar officieel werk ik hier nog maar 6 maanden. Ik heb nog veel te leren en ben bang dat ze me anders gaan bekijken als ik er toch iets van zou zeggen. Een collega heeft ook een ernstig zieke vader en dan denk ik dat dag van mij helemaal niet zo ernstig is. Ik zit volledig in de knoop met mezelf.

[DjoeC]

Lisa_3 schreef op zondag 30 maart 2025 @ 17:57:
Bedankf voor jullie vele reacties.

Ik twijfel nog steeds of ik hier iets over moet zeggen of niet. Mijn leidinggevende heeft veel afspraken deze week en dus weinig tijd om een gesprek te hebben. Ik wil ook niet dat ze iets gaat veranderen of aanpassen voor mij. Enkel dat ze weet waarom ik wat stiller ben.

Het zit ook zo dat ik hier nog maar 6 maanden werk, maar daarvoor ook wel 1,5 jaar stage heb gelopen. Ik heb me als volwassene namelijk omgeschoold. Ik ken ze dus wel al 2 jaar, maar officieel werk ik hier nog maar 6 maanden. Ik heb nog veel te leren en ben bang dat ze me anders gaan bekijken als ik er toch iets van zou zeggen. Een collega heeft ook een ernstig zieke vader en dan denk ik dat dag van mij helemaal niet zo ernstig is. Ik zit volledig in de knoop met mezelf.

Nogmaals: praat met je huisarts of ga in gesprek met je arbo arts. Die kunnen je beter op weg helpen dan wij. En nee, daar is helemaal niks geks aan. Doen dus!

[_Anvil_]

Lisa_3 schreef op zondag 30 maart 2025 @ 17:57:
Bedankf voor jullie vele reacties.

Ik twijfel nog steeds of ik hier iets over moet zeggen of niet. Mijn leidinggevende heeft veel afspraken deze week en dus weinig tijd om een gesprek te hebben. Ik wil ook niet dat ze iets gaat veranderen of aanpassen voor mij. Enkel dat ze weet waarom ik wat stiller ben.

Het zit ook zo dat ik hier nog maar 6 maanden werk, maar daarvoor ook wel 1,5 jaar stage heb gelopen. Ik heb me als volwassene namelijk omgeschoold. Ik ken ze dus wel al 2 jaar, maar officieel werk ik hier nog maar 6 maanden. Ik heb nog veel te leren en ben bang dat ze me anders gaan bekijken als ik er toch iets van zou zeggen. Een collega heeft ook een ernstig zieke vader en dan denk ik dat dag van mij helemaal niet zo ernstig is. Ik zit volledig in de knoop met mezelf.

1. De meeste stress lijkt vanuit jezelf te komen! Besef dit als eerste zou ik zeggen.. adem in... adem uit.
2. z.s.m. naar je huisarts. En probeer je niet zo druk te maken om alles, je bent jong en hebt nog alle mogelijkheden, ook voor die kinderwens. Waarom zou je dit op je 27e al "los moeten laten" ? Ook met een andere geaardheid of zonder partner kun je prima een kind opvoeden, maar besef dat je wel heftigere dingen gaat meemaken dan geen gesprek met je leidinggevende aan te gaan he.
3. Ga *nu* met die leidinggevende praten, wees blij dat ze zo begripvol zijn en het zal een opluchting zijn voor je. "heb je even 10 minuutjes voor me?"
4. Je kunt ook mantelzorgen voor je ouders als je in de buurt woont, wellicht is het zelfs beter wat afstand te hebben. Ook om zo je eigen leven te kunnen gaan leiden.
5. overweeg te werken aan je "eigensterkte".. Kan het zijn dat je een heel beschut en veilig leventje hebt geleid, waardoor je nooit echt geleerd hebt om om te gaan met dit soort zaken? Je hebt geen invloed op wat er op je af komt in het leven.. alleen op hoe *jij* daar mee omgaat. Een les die we allemaal wel moeten blijven leren helaas.

[ Voor 5% gewijzigd door _Anvil_ op 31-03-2025 11:17 ]