vandaag heb ik een mailtje gekregen dat ik op school moet komen voor mijn 14 jarige zoon.
Het is een leuke, slimme jonge kerel met één groot probleem: Hij heeft een enorme hekel aan school.
Op dit moment zit hij in 3 havo (onder zijn niveau) en het volgende is er aan de hand:
- hij komt regelmatig te laat.
- maakt geen huiswerk
- leert niet voor toetsen
- telefoon wordt regelmatig afgepakt (sinds kort is het een telefoonvrije school)
- wordt er regelmatig uitgestuurd.
In gesprekken met hem geeft hij aan dat het hem niet boeit. Hij heeft gewoon een hekel aan school en wil zich niet inzetten. Het heeft niets met de huidige school te maken, het zal overal zo zijn. Het lastige is dat het gewoon een aardige sociale vriendelijke man-in-wording is.
Mijn zoon mag veel van ons (naar vrienden, veel sporten, ergens logeren), vooral om te voorkomen dat hij volledig zijn eigen weg gaat. Hoewel hij erg zelfstandig is zal hij denk ik niet weglopen of zo. Straffen vind ik en mijn vrouw kinderachtig en werkt bij hem ave-rechts. Toch is nu het moment gekomen dat de grens is bereikt. Opvoedkundig voel ik mij tegen de muur staan. Ik denk dat best veel tweakers zich in mijn zoon herkennen. Wie heeft tips hoe ik hier mee om kan gaan? Zijn er scholen die niet zo schools met pubers om gaan?
Het is een leuke, slimme jonge kerel met één groot probleem: Hij heeft een enorme hekel aan school.
Op dit moment zit hij in 3 havo (onder zijn niveau) en het volgende is er aan de hand:
- hij komt regelmatig te laat.
- maakt geen huiswerk
- leert niet voor toetsen
- telefoon wordt regelmatig afgepakt (sinds kort is het een telefoonvrije school)
- wordt er regelmatig uitgestuurd.
In gesprekken met hem geeft hij aan dat het hem niet boeit. Hij heeft gewoon een hekel aan school en wil zich niet inzetten. Het heeft niets met de huidige school te maken, het zal overal zo zijn. Het lastige is dat het gewoon een aardige sociale vriendelijke man-in-wording is.
Mijn zoon mag veel van ons (naar vrienden, veel sporten, ergens logeren), vooral om te voorkomen dat hij volledig zijn eigen weg gaat. Hoewel hij erg zelfstandig is zal hij denk ik niet weglopen of zo. Straffen vind ik en mijn vrouw kinderachtig en werkt bij hem ave-rechts. Toch is nu het moment gekomen dat de grens is bereikt. Opvoedkundig voel ik mij tegen de muur staan. Ik denk dat best veel tweakers zich in mijn zoon herkennen. Wie heeft tips hoe ik hier mee om kan gaan? Zijn er scholen die niet zo schools met pubers om gaan?