Beste lezers e.d. Eerder reageerde ik al op een burenoverlast-topic. Om mijn reactie niet te lang te laten worden had ik dit nog niet verteld.
Buren van twee huizen verder, waar wij persoonlijk nooit iets mee of tegen gehad hebben, vertonen al jaren zeer irritant gedrag. Zij hebben een zoon van 45 inwonen, die geestelijk niet helemaal gezond is, echter wel enorm vervelend. Echter wordt alle kritiek als aanval op 'hun kind' gezien. Zo kunnen wij de voordeur amper opendoen, anders loopt 'zoonlief' net voorbij. Wel minstens 100x per dag (heb ik weleens geteld, ik probeer er niet op te letten). Dat alleen om even verderop op een bankje te gaan roken. Bij terugkomst loop hij dus weer langs en de rooklucht waait precies langs onze voorkant. Het is precies op het zuidwesten (waar de wind vaak vandaan komt). Toen we er ooit over klaagden, viel zijn moeder ons bijna aan, heel agressief. Het was toen in de coronatijd en men moest toen 1,5 meter afstand houden. Aangezien ze steeds binnen mijn grenzen kwam, heb ik gedreigd te slaan, ik voelde me aangevallen. Dat heeft ze door de hele buurt geroddeld. Ook ging het ons 'geen ene moer aan', wat zij doen. Het werd steeds erger. Als ik naar mijn schuurtje loop, om gereedschap te pakken, kom ik hem bijna altijd tegen, ik kan hem wel wurgen. Altijd die gore rooklucht, ook al rookt hij op dat moment dan niet, maar ik ruik het al van meters afstand. Hij gaat dan bij slechter weer in de schuur roken. Hij kan binnendoor echter ook bij de schuur komen (via hun tuin), want de schuur heeft twee deuren. Wij vermoeden dat zijn moeder hem instrueert om steeds langs ons te lopen, wat trouwens niet alleen een vermoeden is, we hebben een keer letterlijk gehoord dat ze zei "nee, loop maar langs hun, zo vaak mogelijk". We konden niet alles horen, maar ik verstond iets van "ik ga 'daar en daar' (zeg ik niet, om herkenning te voorkomen) roken. Die buurvrouw was zo beledigd dat wij ooit iets over haar zoon zeiden dat hij nu blijkbaar langs ons MOET lopen van haar. Van 7.15 in de ochtend tot 22.15 in de avond.
Wij hebben allerlei dingen geprobeerd, kinderachtige dingen, maar we waren door onze mogelijkheden heen. (buurtbemiddeling wilden ze niet en de woningbouw wees de klacht af ). Zo hebben we een keer op dat bankje, waar hij vaak zit, chloor gespoten, dikbleek. Zijn hele broek zat toen onder de witte vlekken en het schijnt dat hij naar binnen is gelopen en toen op hun 'mooie' bank is gaan zitten. Toen brak de hel los, maar ze konden niets bewijzen, dus dreigden wij met de politie, als zij ons nog een keer zou beschuldigen. Die kwam ook een keer en toen was het een tijdje stil en liep zoonlief vrijwel niet langs ons huis, of bij onze schuur. Dit hielp maar tijdelijk. We vonden steeds meer troep in onze tuin (waar zou dat vandaan komen?), peuken, blikjes (soms nog halfvol) met fanta o.i.d. bukskogeltjes, enz..
De laatste tijd vreet het aan ons. Niemand luistert naar ons of neemt ons serieus. Als wij degene (of zijn moeder) tegenkomen, ontstaat er een soort woede, maar we houden ons in. Echter is dat elke dag, meerdere malen. Als ik mijn fiets uit de schuur haal en dan de straatkant eruit ga, kom ik die gozer weer tegen. Soms loopt ie bewust terug, want zonder zijn moeder is hij niets. Zijn vader zien we niet veel, die bemoeit zich er niet mee. Nu zitten wij al een paar jaar met stressklachten en er kwam een keer iemand van de woningbouw langs (tot onze verbazing), maar die legde alles bij ons. De indeling van ons huis anders, of andere gordijnen, zodat wij hem (of zijn moeder) niet steeds zien lopen, of meer afleiding zoeken. (wij zijn sinds een aantal jaar met pensioen en gaan niet zo vaak weg, een enkele keer bewust om hun even te vergeten). Op een gegeven moment werd na doktersbezoek, enorme stress vastgesteld (dat wisten we al). Nu zitten we aan de pammetjes, maar omdat die verslavend zijn, stoppen we om de twee weken steeds.
Ik kreeg zelfs een keer gedachten om degene neer te steken, laat in de avond en dan voor een alibi te zorgen. Dat gaat gewoon te ver. Dat is niet 1x, maar ik heb echt plannen gehad hem in elkaar te slaan en zelfs zijn moeder. Gelukkig is mijn vrouw er nog, maar ik heb hartklachten gekregen van o.a. de stress.
Het zijn domme mensen, snappen niets en roken al hun hele leven (vanaf een jaar of 16, dus die moeder al 60 jaar en die zoon al 30 jaar of meer. Wij hebben ook gerookt, maar zijn 20 jaar terug gestopt.
Niet alleen harde geluiden e.d. kunnen als hinder worden ervaren, maar dit ook. Onze laatste hoop was de gemeente. Het gesprek begon vriendelijk, maar die vrouw sloeg een steeds agressievere toon aan. JA, ZE MOGEN DAAR LOPEN, IS NIET VERBODEN en ZE ROKEN TOCH NIET IN JULLIE TUIN, enz. Ik zei: KOMT U EEN BUUR ALTIJD MAAR TEGEN, iedere keer als u het huis verlaat of naar de schuur gaat? Ook dat weet ze aan ons gedrag. Toen zijn we weggegaan, ik was zo boos dat ik die vrouw uitmaakte voor iets met een k. en een h. (wat ik echt nooit doe). Nooit meer iets over gehoord.
We proberen er positief mee om te gaan en doen weleens bewust aardig. Dat zijn ze niet gewend en dan krijg je nog een aardige reactie terug ook, maar de keer erna draaien ze hun kop weer om. / We kregen weleens visite die zei "wat een rooklucht bij jullie deur, roken jullie weer?". Ik zei "dat is van 30 meter verder, van iemand die niet in de eigen tuin rookt, maar alleen hier in de buurt. Nou, ik hou maar op. We hebben ergere dingen meegemaakt, maar als zoiets niet stopt en mensen bewust langs blijven lopen en je blijft ze maar constant tegenkomen, gaat het enorm irriteren...
Hier hou ik het bij... Misschien iemand met zo'n zelfde ervaring? (het lijkt mee te vallen, maar dat is echt niet zo, we kunnen steeds minder hebben, vergeleken bij 10 jaar terug).. Groet, ..
Buren van twee huizen verder, waar wij persoonlijk nooit iets mee of tegen gehad hebben, vertonen al jaren zeer irritant gedrag. Zij hebben een zoon van 45 inwonen, die geestelijk niet helemaal gezond is, echter wel enorm vervelend. Echter wordt alle kritiek als aanval op 'hun kind' gezien. Zo kunnen wij de voordeur amper opendoen, anders loopt 'zoonlief' net voorbij. Wel minstens 100x per dag (heb ik weleens geteld, ik probeer er niet op te letten). Dat alleen om even verderop op een bankje te gaan roken. Bij terugkomst loop hij dus weer langs en de rooklucht waait precies langs onze voorkant. Het is precies op het zuidwesten (waar de wind vaak vandaan komt). Toen we er ooit over klaagden, viel zijn moeder ons bijna aan, heel agressief. Het was toen in de coronatijd en men moest toen 1,5 meter afstand houden. Aangezien ze steeds binnen mijn grenzen kwam, heb ik gedreigd te slaan, ik voelde me aangevallen. Dat heeft ze door de hele buurt geroddeld. Ook ging het ons 'geen ene moer aan', wat zij doen. Het werd steeds erger. Als ik naar mijn schuurtje loop, om gereedschap te pakken, kom ik hem bijna altijd tegen, ik kan hem wel wurgen. Altijd die gore rooklucht, ook al rookt hij op dat moment dan niet, maar ik ruik het al van meters afstand. Hij gaat dan bij slechter weer in de schuur roken. Hij kan binnendoor echter ook bij de schuur komen (via hun tuin), want de schuur heeft twee deuren. Wij vermoeden dat zijn moeder hem instrueert om steeds langs ons te lopen, wat trouwens niet alleen een vermoeden is, we hebben een keer letterlijk gehoord dat ze zei "nee, loop maar langs hun, zo vaak mogelijk". We konden niet alles horen, maar ik verstond iets van "ik ga 'daar en daar' (zeg ik niet, om herkenning te voorkomen) roken. Die buurvrouw was zo beledigd dat wij ooit iets over haar zoon zeiden dat hij nu blijkbaar langs ons MOET lopen van haar. Van 7.15 in de ochtend tot 22.15 in de avond.
Wij hebben allerlei dingen geprobeerd, kinderachtige dingen, maar we waren door onze mogelijkheden heen. (buurtbemiddeling wilden ze niet en de woningbouw wees de klacht af ). Zo hebben we een keer op dat bankje, waar hij vaak zit, chloor gespoten, dikbleek. Zijn hele broek zat toen onder de witte vlekken en het schijnt dat hij naar binnen is gelopen en toen op hun 'mooie' bank is gaan zitten. Toen brak de hel los, maar ze konden niets bewijzen, dus dreigden wij met de politie, als zij ons nog een keer zou beschuldigen. Die kwam ook een keer en toen was het een tijdje stil en liep zoonlief vrijwel niet langs ons huis, of bij onze schuur. Dit hielp maar tijdelijk. We vonden steeds meer troep in onze tuin (waar zou dat vandaan komen?), peuken, blikjes (soms nog halfvol) met fanta o.i.d. bukskogeltjes, enz..
De laatste tijd vreet het aan ons. Niemand luistert naar ons of neemt ons serieus. Als wij degene (of zijn moeder) tegenkomen, ontstaat er een soort woede, maar we houden ons in. Echter is dat elke dag, meerdere malen. Als ik mijn fiets uit de schuur haal en dan de straatkant eruit ga, kom ik die gozer weer tegen. Soms loopt ie bewust terug, want zonder zijn moeder is hij niets. Zijn vader zien we niet veel, die bemoeit zich er niet mee. Nu zitten wij al een paar jaar met stressklachten en er kwam een keer iemand van de woningbouw langs (tot onze verbazing), maar die legde alles bij ons. De indeling van ons huis anders, of andere gordijnen, zodat wij hem (of zijn moeder) niet steeds zien lopen, of meer afleiding zoeken. (wij zijn sinds een aantal jaar met pensioen en gaan niet zo vaak weg, een enkele keer bewust om hun even te vergeten). Op een gegeven moment werd na doktersbezoek, enorme stress vastgesteld (dat wisten we al). Nu zitten we aan de pammetjes, maar omdat die verslavend zijn, stoppen we om de twee weken steeds.
Ik kreeg zelfs een keer gedachten om degene neer te steken, laat in de avond en dan voor een alibi te zorgen. Dat gaat gewoon te ver. Dat is niet 1x, maar ik heb echt plannen gehad hem in elkaar te slaan en zelfs zijn moeder. Gelukkig is mijn vrouw er nog, maar ik heb hartklachten gekregen van o.a. de stress.
Het zijn domme mensen, snappen niets en roken al hun hele leven (vanaf een jaar of 16, dus die moeder al 60 jaar en die zoon al 30 jaar of meer. Wij hebben ook gerookt, maar zijn 20 jaar terug gestopt.
Niet alleen harde geluiden e.d. kunnen als hinder worden ervaren, maar dit ook. Onze laatste hoop was de gemeente. Het gesprek begon vriendelijk, maar die vrouw sloeg een steeds agressievere toon aan. JA, ZE MOGEN DAAR LOPEN, IS NIET VERBODEN en ZE ROKEN TOCH NIET IN JULLIE TUIN, enz. Ik zei: KOMT U EEN BUUR ALTIJD MAAR TEGEN, iedere keer als u het huis verlaat of naar de schuur gaat? Ook dat weet ze aan ons gedrag. Toen zijn we weggegaan, ik was zo boos dat ik die vrouw uitmaakte voor iets met een k. en een h. (wat ik echt nooit doe). Nooit meer iets over gehoord.
We proberen er positief mee om te gaan en doen weleens bewust aardig. Dat zijn ze niet gewend en dan krijg je nog een aardige reactie terug ook, maar de keer erna draaien ze hun kop weer om. / We kregen weleens visite die zei "wat een rooklucht bij jullie deur, roken jullie weer?". Ik zei "dat is van 30 meter verder, van iemand die niet in de eigen tuin rookt, maar alleen hier in de buurt. Nou, ik hou maar op. We hebben ergere dingen meegemaakt, maar als zoiets niet stopt en mensen bewust langs blijven lopen en je blijft ze maar constant tegenkomen, gaat het enorm irriteren...
