Arbeidsconflict door ziekte

[TheShadow]

3 jaar geleden ben ik gaan werken in een garagebedrijf waar ik prima op mijn plek leek te vallen. Met mijn kennis en kunde loste ik problemen op waar anderen zich op stuk beten en ik vond er precies de uitdaging die ik zocht.

Alleen in die 3 jaar zijn we nooit succesvol geweest. We hebben altijd klaplopers als collega's en zelfs in het management/directie gehad. Ik heb 4 aftersalesmanagers meegemaakt en 3 directeuren. Ook heb ik veel verloop bij mijn directe collega's gehad vanwege slecht functioneren, contracten die niet verlengd werden of omdat ze het zelf zat waren.

Ik heb altijd aangegeven waar ik tegenaan liep bij mijn managers, alleen telkens als men er iets mee zou doen, vertrokken ze omdat ze zelf ontevreden waren.

Zelf heb ik mij altijd meer dan 100% ingezet om er toch een succes van te maken. Zo ben ik ook gaten gaan dichtlopen van collega's die steken laten vallen omdat ze ook overbelast zijn.

Ondertussen werd onze vestiging steeds kleiner qua bezetting, maar werd wel verwacht dat we de targets haalden. Afgelopen jaar zijn er 6 collega's op sleutelposities vertrokken, overgeplaatst of met een conflict ontslag genomen. Die posities zijn nooit meer opgevuld, of opgevuld door bijvoorbeeld leerling monteurs.

Begin juli ging bij mij het lichtje uit. Ik heb al een hele poos/jaren last gehad van oververmoeid, pijn op de borst en darmproblemen wat achteraf allemaal noodsignalen waren. De batterij is compleet leeggezogen en ik weet nu hoe het is om overspannen te zijn. Confronterend in ieder geval!

De huisarts had het onmiddellijk door en ik had vlot een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts. Mijn doel was om zo snel mogelijk weer te gaan werken, maar het is gebleken dat dit niet ging.
De bedrijfsarts verplichtte mij 3 weken los te komen van het werk, leuke dingen te gaan doen en te focussen op herstel. Dit ging eigenlijk best goed en ik had wel weer zin om daarna wat te gaan werken, mits met ondersteuning. Ik had een gesprek met de praktijkondersteuner GGZ van de huisartsenpraktijk. Een naar mens die mij geen zin liet uitspreken en overal kritiek op had zodat ik mij niet geholpen voelden en met een schuldgevoel achterbleef.
In het 2e gesprek confronteerde ik haar hiermee waarop ze boos op mij werd. Die heks wil ik dus niets meer mee te maken hebben.
Ik sta nu op een wachtlijst van een psycholoog. Hopelijk helpt die mij met mijn persoonlijke valkuilen.

De afgelopen 2 weken moest ik 2 gesprekken aangaan met de werkgever. In het eerste gesprek gaf ik aan door welke punten ik stress ervaar in mijn werk. Dit waren 10 punten, variërend van te weinig personeel, slechte werkvoorbereiding, te weinig kwaliteit aan personeel, vingertje wijzen tussen afdelingen en te weinig steun voor mij als techneut. Ik weet namelijk ook niet overal een oplossing voor, maar dat dwingen ze soms af door het gewoon doodleuk nog eens in te plannen.

In het 2e gesprek kreeg ik te horen dat er van de 10 punten 9 niet opgelost gaan worden. Sterker nog, ze doen er helemaal niks aan.
Het enige punt is dat ik kan bellen met een collega van een andere vestiging als ik een probleem niet opgelost krijg.
Ondertussen wordt de druk opgevoerd om wel weer te komen werken, terwijl ik eigenlijk nog niet goed hersteld ben. Ik wil het liefst ook weer werken, maar in een zieke werkomgeving zie ik dat niet zitten.

Vervolgens word ik gebeld door de casemanager verzuim dat ik dan maar naar een andere vestiging moet. En dat ik aan de bedrijfsarts MOET zeggen: "Ik kan gerust weer een paar uur werken als ik alleen mijn eigen werk hoef te doen." Een gesprek van een half uur wat puur assertief was mijn kant op.

Sinds deze gesprekken slaap ik niet/slecht en nemen de klachten weer toe. Alle moeite die ik heb genomen om te herstellen lijkt teniet gedaan en dat vind ik echt heel erg. Misdadig zelfs!

Overmorgen spreek ik de bedrijfsarts weer. Ik heb hem alles doorgemaild wat er gezegd en besproken is en ik ga zeggen dat ik wel wil werken, maar niet in een ongezonde werkomgeving. Ook vraag ik mij af of het normaal is dat je zo onder druk gezet wordt en dat het uitloopt op een conflict.
Ik ben er erg verdrietig van, want ik had het, op de werkdruk en het gepruts van anderen na, altijd goed naar mijn zin. Het is alleen jammer dat 3 jaar lang meer dan 100% inzet trekken aan een dood paard is gebleken en men mij nu een paar messen in de rug gestoken heeft.

Voor dat jullie reageren: Ik heb geen energie om een juridische strijd aan te gaan en wil weg uit deze organisatie. Het vertrouwen is dusdanig beschadigd dat ik geen toekomst meer zie in dit bedrijf. Ook is er al interesse vanuit andere bedrijven.

Ik wil weten of het handig is om alvast te solliciteren bij een ander bedrijf, terwijl ik nog opgebrand ben. En wat zeg ik dan tijdens zo'n gesprek? Wat als ik opnieuw overspannen raak?
Of ben ik veroordeeld tot het doorlopen van een reïntegratietraject bij een werkgever die mij alleen maar zieker maakt? Waar ik niemand meer kan vertrouwen en waar men mij alleen maar als bron van inkomsten ziet?

Ik wil niet nog maanden door blijven gaan in de negativiteit en wil persoonlijk heel graag weer gezond worden! Want echt zo opgebrand zijn dat je fysiek en mentaal compleet leeggezogen bent is echt verschrikkelijk! Ik weet dat het tijd moet hebben om te herstellen en dat je dat niet kunt overhaasten, maar momenteel word ik zo gemeen behandeld dat ik alleen maar zieker word!

[CyberMania]

Misschien ben je niet ziek maar past dit bedrijf gewoon niet bij jou. Als het bedrijf niet gaat veranderen, en je ziekte alleen daardoor komt, is de oplossing misschien gewoon een andere werkplek te zoeken 👀? Ik zou dan gewoon inzetten op re-integratie 2e spoor.

[ Voor 11% gewijzigd door CyberMania op 26-09-2021 09:13 ]

[99ruud99]

Mijn tip, start met opnemen van de gesprekken. Succes met het vinden van een andere baan. Zijn er misschien ex collega's waar je nog contact mee hebt die wel op een fijne plek zitten? Misschien hebben die nog een plekje. Want zo iemand als jou wilt iedereen wel lijkt me.

[TheShadow]

Aan de interesse ligt het niet inderdaad en ander werk vinden zal het probleem niet worden. Al lijkt het mij wel handig meer mens te zijn, want overspannen is niet een griepje ofzo. 😉

Een paar jaar geleden had ik al eens een 'call recorder' op mijn telefoon, maar die werkte niet meer vanaf een bepaalde android versie.
Is er een app die dat nog wel doet?

[99ruud99]

Die call recorder doet het wel maar je moet de app toestemming geven om de interne microfoon te gebruiken, anders kan hij niet opnemen wat de ander zegt.

[ Voor 16% gewijzigd door 99ruud99 op 27-09-2021 07:18 ]

[sOid]

TheShadow schreef op zondag 26 september 2021 @ 09:04:

Ik wil weten of het handig is om alvast te solliciteren bij een ander bedrijf, terwijl ik nog opgebrand ben. En wat zeg ik dan tijdens zo'n gesprek? Wat als ik opnieuw overspannen raak?
Of ben ik veroordeeld tot het doorlopen van een reïntegratietraject bij een werkgever die mij alleen maar zieker maakt? Waar ik niemand meer kan vertrouwen en waar men mij alleen maar als bron van inkomsten ziet?

Als ik je verhaal zo lees lijkt het mij bijzonder onverstandig om nog aan de slag te gaan bij je huidige werkgever. Die cultuur verandert niet van de een op de andere dag, en de problemen zullen blijven bestaan. Zeker omdat ze aangeven dat maar weinig van de door jou aangekaarte punten willen aanpakken. Dat ze je nu zo onder druk zetten doet bij mij ook de alarmbellen rinkelen.

Vind je het werk an sich nog wel leuk? Dan zou ik inderdaad ergens anders gaan solliciteren. Een goede automonteur is goud waard en een andere werkplek met nieuwe, gemotiveerde collega's kan je juist weer een boost geven. Tijdens zo'n gesprek zou ik persoonlijk eerlijk zijn, zonder daar te diep op in te gaan. "Cultuur bij huidige werkgever is toxisch en daar voel ik me niet langer op mijn plek. Hier heb ik ook fysieke en mentale klachten van gekregen, terwijl ik het werk nog wel met plezier doe." Zoiets, maar dan in je eigen woorden

Zou zelf geloof ik niet zo bang zijn dat je opnieuw overspannen raakt, zo lang je op de juiste plek zit met behulpzame collega's, je plezier hebt in het werk dat je doet en een werkbelasting dat bij jou past.

[Sharky]

Ik zou verder zoeken, je geestelijke gezondheid is belangrijker dan bij dezelfde werkgever blijven. Dit probleem lost de werkgever niet voor je op als ik het zo lees. Ik zou in overleg gaan met het UWV en kijken wat ze voor je kunnen betekenen. Ik weet niet of je nu zin en energie hebt om elders te solliciteren, maar ik zou het wel doen als je dat hebt.

[F_J_K]

99ruud99 schreef op zondag 26 september 2021 @ 10:37:
Die call recorder doet het wel maar je moet hem toestemming geven, anders kan hij niet opnemen wat de ander zegt.

offtopic:
Toestemming? Nee hoor, geen toestemming nodig zolang je zelf aan het gesprek deelneemt. Je mag alleen de opname niet zomaar publiceren.

[worldfastest]

Als ik jou was een jaartje bijkomen/herstellen van je burn-out op kosten van je huidige werkgever en dan rustig een andere baan gaan zoeken.

[The_Vice]

TheShadow schreef op zondag 26 september 2021 @ 09:04:
Voor dat jullie reageren: Ik heb geen energie om een juridische strijd aan te gaan en wil weg uit deze organisatie. Het vertrouwen is dusdanig beschadigd dat ik geen toekomst meer zie in dit bedrijf. Ook is er al interesse vanuit andere bedrijven.

Los van de juridische strijd lijkt het me wel goed als je jezelf laat informeren over je rechtspositie. Dit daar je werkgever aan alle kanten buiten het boekje lijkt te gaan om je weer aan het werk te krijgen, zonder de situatie te willen verbeteren. Recept voor de volgende ronde ziektewet.

Ondertussen werk je zelf aan je herstel, volgens de regels.
En tegen de tijd dat je echt weer aan het werk kan dan zoek je een baan binnen of buiten je branch bij een bedrijf dat er economisch beter voor staat. (een werkgever waar mensen weglopen en arbeidsplaatsen niet worden opgevuld is een teken aan de wand dat het er niet goed voor staat en op langere termijn niet houdbaar is, en dus tijd om je in ieder geval op andere mogelijkheden te orienteren)

[Virtuozzo]

TheShadow schreef op zondag 26 september 2021 @ 09:04:
Voor dat jullie reageren: Ik heb geen energie om een juridische strijd aan te gaan en wil weg uit deze organisatie. Het vertrouwen is dusdanig beschadigd dat ik geen toekomst meer zie in dit bedrijf. Ook is er al interesse vanuit andere bedrijven.

Ik wil weten of het handig is om alvast te solliciteren bij een ander bedrijf, terwijl ik nog opgebrand ben. En wat zeg ik dan tijdens zo'n gesprek? Wat als ik opnieuw overspannen raak?
Of ben ik veroordeeld tot het doorlopen van een reïntegratietraject bij een werkgever die mij alleen maar zieker maakt? Waar ik niemand meer kan vertrouwen en waar men mij alleen maar als bron van inkomsten ziet?

Ik wil niet nog maanden door blijven gaan in de negativiteit en wil persoonlijk heel graag weer gezond worden! Want echt zo opgebrand zijn dat je fysiek en mentaal compleet leeggezogen bent is echt verschrikkelijk! Ik weet dat het tijd moet hebben om te herstellen en dat je dat niet kunt overhaasten, maar momenteel word ik zo gemeen behandeld dat ik alleen maar zieker word!

Ik begrijp wat je hier zegt. Toch hoop ik dat jij op jouw beurt begrijpt - juist omdat je nu onderuit gaat - dat als jij voor jou het beste wil doen, zodat je ergens naar toe kunt zonder hoofdpijn en drama en perikelen, je wel zal moeten voorzien van juridisch advies. En misschien zelfs juridische ondersteuning. Dit is niet hetzelfde als een lang juridisch traject. We hebben het hier over advies. Zodat die ondersteuning niet nodig is.

Laten we nu voorop stellen dat dit laatste absoluut niet het doel is. Maar dat eerste, je zal echt wel heel goed geïnformeerd moeten worden. Hoe hard ook, dat is niet mogelijk via een forum.


Naast mijn eigen activiteiten beheer ik een stichting ten bate van ondersteuning oud werknemers vanuit vorige periodes van mijn loopbaan. Wat jij omschrijft is helaas te vaak iets wat voorkomt. Goede mensen worden gebruikt in toxische omgevingen. Maar al te vaak draait dit uit op misbruik. De meeste van die dossiers zijn te verdelen in twee groepen:

1. degenen die hulp & advies zoeken,
2. en degenen die in aanraking komen met de consequenties van het niet zoeken van hulp en advies.

Ik weet niet of je een rechtsbijstandverzekering hebt, vaak kunnen die al voorzien in informatie voor waar je op moet letten. Een vakbond, sectorale vereniging en zo meer kan dat ook. Het beste is natuurlijk een gesprek met een advocaat met specialisatie arbeidsrecht. Dat hoeft echt geen traject te zijn zoals wat je niet wil. Het is ook prima mogelijk om vragen te stellen, advies te nemen - er het is ook mogelijk tegenwoordig om best practices aangereikt te krijgen. Hoe doe ik wat, waar let ik op, wat doe ik niet.


Je stelt duidelijk dat je doel vertrek is. Goed. Ik zou je wel op het hart willen drukken op een tweede doel daarbij te stellen: herstel.

Vertrek uit toxiciteit geeft geen garantie voor herstel. Je wil ergens anders goed op je pootjes terecht komen om aan de slag te gaan, je moet wel beseffen dat wat je meemaakt echt niet in de koude kleren gaat zitten. Je bent een mens, je draagt altijd alles mee, ook al merk je het niet. Hoe je dat in wil vullen, dat is aan jou. Een nieuwe plek zal al verschil maken, maar je komt ook tegen menig lampje te lopen naderhand. Het is echt zo verkeerd niet om ook daar wat handgrepen voor te zoeken. Van iemand in persoonlijke kring als toetssteen tot een stuk advies via psycholoog, en alles er tussen. Sommige van mijn oud werknemers bleken best hulp nodig te hebben, juist vaak degenen die snel diep gaan in het hard werken. Anderen kwamen van een vakantie terug met nieuw perspectief. Weer anderen hebben juist heel veel gehad aan gewoon babbelen met anderen die hetzelfde doorgemaakt hebben. We zijn allemaal anders.


De crux is dit: je zit nu diep. Want je zit in toxiciteit. Dat is niet jouw schuld. We komen nooit ergens alleen uit, daar zijn we mensen voor. Gedegen advies is het halve werk. Het is puur eigen belang, juist om elders een zachte landing en betere herstart te kunnen hebben. En daar zit een component bij van juridisch die onvermijdelijk is. Zelfs al is het maar een gesprek van "wat moet ik vooral niet doen" als checklist, ik heb te vaak gezien hoe goede mensen juist nog dieper in het moeras komen juist omdat ze uit de negativiteit willen.

Het is als een soort doorrekenen van korte / lange afstand / termijn.


Alle keuzes zijn jouw keuzes. Maar je moet ze wel maken op basis van realiteit. En dat vereist expertise.

Ik zou echt dat toch zoeken. En maak er dan een uitdaging van. Voor jezelf. Je weet wat je niet wil. Je vogelt uit wat je wel wil. Bescherm jezelf, maak een positie om van te kunnen springen, en maak dan die zachte landing.

[hackerhater]

Ik onderstreep het advies van de anderen om professionele hulp te zoeken.
Echter neem ook contact met het UWV op!
Je werkgever heeft je effectief de ziektewet ingewerkt en van overspannen/burnout herstellen duurt lang. Daar mag ie mooi voor gaan dokken.

=> https://www.arboportaal.n...-verbetering-poortwachter

[ Voor 15% gewijzigd door hackerhater op 26-09-2021 13:09 ]

[DukeBox]

Als de wachtlijst voor psychiatrische bijstand hoog is kan je evt. ook kijken naar psychosomatische fysiotherapie, in mijn omgeving was daar geen wachtlijst. Dat is niet 100% het zelfde maar m.b.t. stress gerelateerde zaken heeft het mij goed op weg geholpen met herstel van een (bijna?) burnout.

[ Voor 15% gewijzigd door DukeBox op 26-09-2021 13:11 ]

[Theone098]

Ik kan daar nog een coach aan toevoegen. Niet iemand die je coacht tijdens het werk, maar waar je jouw problemen kunt bespreken, jouw hart luchten. Deze kan je dan ook inzicht geven in denkpatronen die jij hebt en die er voor zorgen dat je in deze situatie terecht bent gekomen. Het klinkt misschien hard, maar jij bent de enige die dit kan oplossen. Door minder hoge eisen te stellen en door dingen maar eens spaak te laten lopen ipv gaten van een ander dicht te lopen (bijvoorbeeld). En kies een andere werkgever. Dit gaat niet opgelost worden daar en iedereen heeft de neiging snel terug te vallen in oude patronen (met hetzelfde resultaat).

Kortom:
1. krijg inzicht in jouw eigen valkuilen en verander gedrag.
2. Verlaat de giftige omgeving waar je nu zit. Zeker in deze tijd van schaarste geen probleem.

[sypie]

F_J_K schreef op zondag 26 september 2021 @ 12:10:
[...]

offtopic:
Toestemming? Nee hoor, geen toestemming nodig zolang je zelf aan het gesprek deelneemt. Je mag alleen de opname niet zomaar publiceren.

_{Nog verder offtopic: je moet de app toestemming geven, niet de gesprekspartner. Apps hebben toestemming nodig om bijvoorbeeld de microfoon te mogen gebruiken, doe je dat niet dan kan er niks worden opgenomen.}

[TrafalgarLaw]

Blijf even voorlopig in de ziektewet terwijl je jouw rust pakt. Op een gegeven moment zul je een beslissing moeten maken en gezien de situatie zou ik je aanraden om iig. bij dit bedrijf te gaan stoppen. Als je je er goed genoeg voor voelt, zou je inderdaad kunnen solliciteren elders. Echter denk ik dat je nog even je rust zou moeten pakken. Nadat je weg bent bij het bedrijf krijg je waarschijnlijk een goede gemoedsrust en heb je de tijd om in alle rust je opties te bekijken en te gaan solliciteren.

Zorg ervoor dat je niet thuis niet als een baksteen erbij gaat zitten. Onderneem wat tijdens de ziektewet. Denk aan iets simpels zoals een wandeling of een hobby die je hebt. Je moet in zekere zin terug naar je 'oude' zelf. Mensen die vaak thuis zitten door een burnout hebben vaak opeens een zee van tijd en door inactiviteit kunnen je klachten zelfs verergeren. Dit is deels omdat je meer tijd krijgt om te reflecteren/piekeren maar ook doordat inactiviteit de neiging heeft mensen depressief te maken.

Dus probeer tot je je uiteindelijke behandeling bij de GGZ krijgt, het nog wel leuk voor zelf te houden hoe gek dat ook klinkt. Sterkte ermee.

[99ruud99]

F_J_K schreef op zondag 26 september 2021 @ 12:10:
[...]

offtopic:
Toestemming? Nee hoor, geen toestemming nodig zolang je zelf aan het gesprek deelneemt. Je mag alleen de opname niet zomaar publiceren.

Sorry ik bedoelde de call recorder app, via instellingen in je telefoon.

Voor rest sterkte, en hou ons op de hoogte (als je dat zelf fijn vindt )

[ Voor 10% gewijzigd door 99ruud99 op 26-09-2021 15:34 ]

[TheShadow]

Bedankt allemaal voor de waardevolle reacties. Het is mij even teveel om nu overal op te reageren.

Er zullen uiteindelijk ook mensen meelezen die soortgelijk ziek zijn. Het belangrijkste is inderdaad je gezondheid en herstellen!

Ga naar je huisarts en laat je goed adviseren! Kijk ook onder 'overspannen' op thuisarts.nl

Ik heb veel gehad aan de gesprekken met de huisarts. Die gaf mij inderdaad adviezen om gezond te eten en te blijven bewegen. Dat laatste lukt op zich goed omdat ik binnen 5 minuten de natuur in kan fietsen en hier kilometers gravelpaden langs hei en door bos liggen.
Toen ik net uitgevallen was, was een uur fietsen het enige wat ik kon doen zonder dat ik er meteen al mijn geestelijke energie van de dag door kwijt was. Een half uur TV hield ik bijvoorbeeld niet vol.

Maar zo blijf je wel fit. En op zich ging het de goede kant op. Langzamerhand kon ik weer wat werken in de tuin of een uur autorijden. (Daarna weer een dag bijkomen)
Alleen lijkt een deel van die vooruitgang weer gesmoord door de spanning van mijn werk.

Ja, ik heb altijd heel graag gewerkt. Dat is 1 van de karaktereigenschappen waardoor je overspannen kan raken, naast bijvoorbeeld perfectionisme en nooit nee kunnen zeggen.
Ik wil dus ook graag weer werken, want thuis zitten is niet alles. Het liefste zou ik in een cabine stappen net als met spraytan of een drankje drinken en dan weer fulltime aan de slag kunnen, maar dat gaat helaas niet.

Mensen (die het niet meegemaakt hebben) zullen denken dat je het wel lekker vindt om thuis te hangen, maar oh boy, wat is dat een misverstand. Het is een hel!
Het enige wat je echter kunt doen is je erbij neerleggen en te accepteren dat je bijna niks kunt.
Het gaat heel lang duren voordat ik weer de oude ben, maar het gaat lukken! En daar moet de focus liggen! Ik moet alleen nog de weg naar boven weer zien te vinden.

Nogmaals bedankt allemaal! Ik zal af en toe eens wat van mij laten horen.

[No Hands]

worldfastest schreef op zondag 26 september 2021 @ 12:11:
Als ik jou was een jaartje bijkomen/herstellen van je burn-out op kosten van je huidige werkgever en dan rustig een andere baan gaan zoeken.

Dit inderdaad en helemaal niks nu al gaan solliciteren of werk zoeken. Dit is een serieus iets en moet eerst gewoon uitgeziekt zijn voordat je ergens anders weer wat kan gaan doen.

[TrafalgarLaw]

No Hands schreef op zondag 26 september 2021 @ 19:18:
[...]


Dit inderdaad en helemaal niks nu al gaan solliciteren of werk zoeken. Dit is een serieus iets en moet eerst gewoon uitgeziekt zijn voordat je ergens anders weer wat kan gaan doen.

Een paar maanden herstellen is prima, denk aan maximaal 3-4 maanden, maar een heel jaar in de ziektewet zitten werkt naar mijn ervaring juist vaak averechts. Dat zijn juist de mensen die vaker de huisarts bezoeken met psychosomatische klachten, slecht slapen, neerslachtigheid/depressie en er nooit uit lijken te komen.

Een zomervakantie is ook slechts 6 weken, vaak genoeg voor iedereen om bij te komen.

[Part]

TheShadow schreef op zondag 26 september 2021 @ 17:33:
Bedankt allemaal voor de waardevolle reacties. Het is mij even teveel om nu overal op te reageren.

Er zullen uiteindelijk ook mensen meelezen die soortgelijk ziek zijn. Het belangrijkste is inderdaad je gezondheid en herstellen!

Ga naar je huisarts en laat je goed adviseren! Kijk ook onder 'overspannen' op thuisarts.nl

Ik heb veel gehad aan de gesprekken met de huisarts. Die gaf mij inderdaad adviezen om gezond te eten en te blijven bewegen. Dat laatste lukt op zich goed omdat ik binnen 5 minuten de natuur in kan fietsen en hier kilometers gravelpaden langs hei en door bos liggen.
Toen ik net uitgevallen was, was een uur fietsen het enige wat ik kon doen zonder dat ik er meteen al mijn geestelijke energie van de dag door kwijt was. Een half uur TV hield ik bijvoorbeeld niet vol.

Maar zo blijf je wel fit. En op zich ging het de goede kant op. Langzamerhand kon ik weer wat werken in de tuin of een uur autorijden. (Daarna weer een dag bijkomen)
Alleen lijkt een deel van die vooruitgang weer gesmoord door de spanning van mijn werk.

Ja, ik heb altijd heel graag gewerkt. Dat is 1 van de karaktereigenschappen waardoor je overspannen kan raken, naast bijvoorbeeld perfectionisme en nooit nee kunnen zeggen.
Ik wil dus ook graag weer werken, want thuis zitten is niet alles. Het liefste zou ik in een cabine stappen net als met spraytan of een drankje drinken en dan weer fulltime aan de slag kunnen, maar dat gaat helaas niet.

Mensen (die het niet meegemaakt hebben) zullen denken dat je het wel lekker vindt om thuis te hangen, maar oh boy, wat is dat een misverstand. Het is een hel!
Het enige wat je echter kunt doen is je erbij neerleggen en te accepteren dat je bijna niks kunt.
Het gaat heel lang duren voordat ik weer de oude ben, maar het gaat lukken! En daar moet de focus liggen! Ik moet alleen nog de weg naar boven weer zien te vinden.

Nogmaals bedankt allemaal! Ik zal af en toe eens wat van mij laten horen.

Misschien kan het wat rust geven als je bedenkt wat de gevolgen zijn indien je deze baan verliest.

-Inkomen zal nog een tijd doorlopen op 75- 70%
-Transitievergoeding
-Genoeg ander werk te vinden.
-Nooit meer gezeik van deze mensen
etc etc

Blijf niet hangen in een angst die niet reëel is.

[No Hands]

TrafalgarLaw schreef op zondag 26 september 2021 @ 19:30:
[...]

Een paar maanden herstellen is prima, denk aan maximaal 3-4 maanden, maar een heel jaar in de ziektewet zitten werkt naar mijn ervaring juist vaak averechts. Dat zijn juist de mensen die vaker de huisarts bezoeken met psychosomatische klachten, slecht slapen, neerslachtigheid/depressie en er nooit uit lijken te komen.

Een zomervakantie is ook slechts 6 weken, vaak genoeg voor iedereen om bij te komen.

Een burn out is over als ie over is, te vroeg weer aan het werk gaan 'omdat het moet' kan betekenen dat je er nooit meer van hersteld. Langer thuisblijven dan nodig is is natuurlijk nooit goed, dat ben ik met je eens.

[carpebios]

TrafalgarLaw schreef op zondag 26 september 2021 @ 19:30:
[...]

Een paar maanden herstellen is prima, denk aan maximaal 3-4 maanden, maar een heel jaar in de ziektewet zitten werkt naar mijn ervaring juist vaak averechts. Dat zijn juist de mensen die vaker de huisarts bezoeken met psychosomatische klachten, slecht slapen, neerslachtigheid/depressie en er nooit uit lijken te komen.

Een zomervakantie is ook slechts 6 weken, vaak genoeg voor iedereen om bij te komen.

6 weken zomervakantie! Wow, doe mij dat ook!

[TrafalgarLaw]

No Hands schreef op zondag 26 september 2021 @ 20:23:
[...]


Een burn out is over als ie over is, te vroeg weer aan het werk gaan 'omdat het moet' kan betekenen dat je er nooit meer van hersteld. Langer thuisblijven dan nodig is is natuurlijk nooit goed, dat ben ik met je eens.

Ik doelde erop dat je dat van je burnout geen chronische depressie van moet maken. Daar is een kritiek omslagpunt voor. Veel mensen denken onterecht dat langer de rust nemen ze goed zal doen. Op een gegeven moment staan je klachten op een laag pitje dankzij bv. een behandeling bij de GGZ of bij de huisarts. Veel mensen denken dat ze alsnog niet goed genoeg zijn om weer te gaan beginnen omdat de klachten dan direct verergeren. Dat klopt ook wel, als je begint zullen je klachten nog iets verergeren maar je moet op een gegeven moment de draad oppakken. Een goede arboarts en werkgever maken dan een plan voor een herintegratieproject, bijvoorbeeld X-aantal uren per week te beginnen en dan op te schalen langzaam naar fulltime.

Als huisarts zijnde zie ik sommige mensen die draad niet willen durven oppakken en dan zitten ze, naar hun eigen zeggen, al 2 jaar thuis met een burnout. Een arbo-arts zei het een keer heel mooi: Werken is ook een vorm van therapie. Mensen beseffen niet dat, hoe vervelend hun werk dan ook is, ze altijd wel collegas hebben en een social netwerk op het werk. Als je thuis gaat zitten, vervalt die namelijk ook.

Tuurlijk verschilt het voor veel mensen hoe lang hun burnout is maar als het langer dan 6 maanden duurt kan ik met bijna zekerheid zeggen dat het ontaard is een algehele depressie.

[ Voor 5% gewijzigd door TrafalgarLaw op 26-09-2021 20:33 ]

[slaay]

Er is nog altijd een spoor 2 re-integratie. Als jij kan onderbouwen dat de werkplek de reden is van je ziekte en je bedrijfsarts neemt dat over dan kan de werkgever verplicht worden om jou bij een ander bedrijf te laten re-integreren met behoud van je salaris.
Dan kun je op een rustige manier herstellen van je burn-out en je komt dan in een 'veilige' omgeving terecht zonder de angst van je huidige werkgever en het bedrijf.

[EiT]

- rust nemen
- sporten
- arbeidspsycholoog zoeken, voorkeur door je baas betaald, ggz persoon van huisarts heb je vaak geen bal aan.
- ander werk zoeken, eventueel via Wet Verbetering Poortwachter

Vreemd dat de bedrijfsarts niet op het laatste aanstuurt, dat doen ze tegenwoordig al wel vrij snel.

Ga ook even na of je alleen overspannen bent en geen burn-out hebt. Bij een burn-out ben je de sjaak. Ook kan je als je overspannen bent alsnog in een burn-out terecht komen. Pas daar dus voor op.

Laat je baas lekker lullen, kies voor je zelf, geef alleen antwoorden op vragen die echt noodzakelijk zijn. Een goede bedrijfsarts geeft wel aan wanneer je er klaar voor bent.

En je zit pas sinds juli thuis, dat is nog niet zo gek lang, maak je daar dus niet te druk over.

Probeer wel regelmaat te houden in je dagelijkse leven, maak desnoods een dag/week planning en natuurlijk sporten, sporten en sporten.

Kijk ook wat er mis is buiten je werk om, vaak gaan dit soort problemen gepaard met problemen in privésfeer of je verleden.

[carpebios]

TrafalgarLaw schreef op zondag 26 september 2021 @ 20:31:
[...]

Ik doelde erop dat je dat van je burnout geen chronische depressie van moet maken. Daar is een kritiek omslagpunt voor. Veel mensen denken onterecht dat langer de rust nemen ze goed zal doen. Op een gegeven moment staan je klachten op een laag pitje dankzij bv. een behandeling bij de GGZ of bij de huisarts. Veel mensen denken dat ze alsnog niet goed genoeg zijn om weer te gaan beginnen omdat de klachten dan direct verergeren. Dat klopt ook wel, als je begint zullen je klachten nog iets verergeren maar je moet op een gegeven moment de draad oppakken. Een goede arboarts en werkgever maken dan een plan voor een herintegratieproject, bijvoorbeeld X-aantal uren per week te beginnen en dan op te schalen langzaam naar fulltime.

Als huisarts zijnde zie ik sommige mensen die draad niet willen durven oppakken en dan zitten ze, naar hun eigen zeggen, al 2 jaar thuis met een burnout. Een arbo-arts zei het een keer heel mooi: Werken is ook een vorm van therapie. Mensen beseffen niet dat, hoe vervelend hun werk dan ook is, ze altijd wel collegas hebben en een social netwerk op het werk. Als je thuis gaat zitten, vervalt die namelijk ook.

Tuurlijk verschilt het voor veel mensen hoe lang hun burnout is maar als het langer dan 6 maanden duurt kan ik met bijna zekerheid zeggen dat het ontaard is een algehele depressie.

Als psycholoog zie ik het toch wel anders. Vaak is hun werk verziekt, hebben ze ruzie met de manager of worden ze gepest door collega's. Natuurlijk kan werken een therapie zijn, vooral bezig zijn na even een aantal weken rust, maar vaak is de weg terug een hele berg. Maar ons systeem houdt het ook wel in stand. Vaak zit er ook nog iets anders onder (autisme bijvoorbeeld), waarbij na jaren de bom is gebarsten.

[T.C]

99ruud99 schreef op zondag 26 september 2021 @ 10:37:
Die call recorder doet het wel maar je moet hem toestemming geven, anders kan hij niet opnemen wat de ander zegt.

Weet je dat zeker? Deze Juristen zeggen wat anders.

[Lordy79]

Ik ben echt kwaad als ik dit lees. Een hardwerkende loyale werknemer die de ziektewet ingaat door incompetente werkgever, er uit wil krabbelen omdat ie weer aan het werk wil en er daarna nog een keer ingedonderd wordt.

Tip: neem niet zomaar een andere baan aan en denk aan jezelf! Ziek = ziek en ik heb van dichtbij twee mensen gezien met een burnout en dat kan echt heel lang duren. Jij bent er al of je bent er bijna en volgens de geleerden maakt dat een enorm verschil dus dat laatste zetje moet je je niet laten gebeuren!

Verder: zoek professionele hulp. Als werknemer heb je aardig wat rechten dus geef die niet op. Een advocaat is niet goedkoop maar kan wel heel veel geld besparen.

[Lordy79]

T.C schreef op maandag 27 september 2021 @ 00:48:
[...]


Weet je dat zeker? Deze Juristen zeggen wat anders.

Ik denk dat @99ruud99 bedoelt dat je de app toestemming moet geven (via Android...je weet wel... Techniek..)

[T.C]

TrafalgarLaw schreef op zondag 26 september 2021 @ 19:30:
[...]

Een paar maanden herstellen is prima, denk aan maximaal 3-4 maanden, maar een heel jaar in de ziektewet zitten werkt naar mijn ervaring juist vaak averechts. Dat zijn juist de mensen die vaker de huisarts bezoeken met psychosomatische klachten, slecht slapen, neerslachtigheid/depressie en er nooit uit lijken te komen.

Een zomervakantie is ook slechts 6 weken, vaak genoeg voor iedereen om bij te komen.

Meerdere collega’s van mij (bij verschillende werkgevers) hebben een burn-out gehad.
Een kwam weer terug na 3 maanden, om vervolgens 2 maanden later weer ziek te zijn.

Een andere collega is na 6 maanden weer part time begonnen en nu (na 12 maanden ziek zijn) gaat hij hele dagen proberen.

Weer een andere collega is na 2 jaar afgekeurd.


Wat in ieder geval niet werkt en niet eens mag, is dat de werkgever bepaalt dat je niet meer ziek bent.
Dat is enkel aan de bedrijfsarts, die casemanager heeft daar niets over te zeggen.

Vanaf nu alles opnemen, dat mag jij als deelnemer.
Meldt het uit fatsoen even aan de gesprekspartner en geef aan dat je de opname gaat delen met de bedrijfsarts, om op die manier samen met de bedrijfsarts het herstel te bespoedigen.

Mocht die casemanager nog een keer op dezelfde manier dwingen te komen werken, deel je dat gesprek ook met de bedrijfsarts.
De casemanager is namelijk een deel van het probleem en niet van de oplossing.

[T.C]

Lordy79 schreef op maandag 27 september 2021 @ 00:59:
[...]

Ik denk dat @99ruud99 bedoelt dat je de app toestemming moet geven (via Android...je weet wel... Techniek..)

Ik neem aan dat een Tweaker dat weet en dat een telefoon recorder app dat ook aangeeft.

[sambalbaj]

Koppel herstel en de situatie in het bedrijf zoveel mogelijk los.
Het eerste is nu het belangrijkste, het tweede daar zijn ze gelukkig ook heel duidelijk in daar gaat weinig aan veranderen.
Het reintegreren in een andere vestiging vond ik nog geen slecht idee. Kan je je helemaal op jezelf richten en toch deels in een andere omgeving. Vanuit herstel kan je ook veel beter verder kijken naar wat anders, werk genoeg in die richting.

[99ruud99]

T.C schreef op maandag 27 september 2021 @ 00:48:
[...]


Weet je dat zeker? Deze Juristen zeggen wat anders.

Zoals al eerder aangegeven, je moet de app toestemming geven je microfoon te gebruiken.
Ts gaf aan dat de app niet meer werkte, ik gaf uitleg waarom. Dit werd echter verkeerd geïnterpreteerd door aantal mensen per ongeluk over de vraag heen hadden gelezen.
Ik zal de post aanpassen gezien ik het niet duidelijk had genoteerd.

[ Voor 3% gewijzigd door 99ruud99 op 27-09-2021 07:19 ]

[Nikeo]

Je moet imo voor je volgende baan ook naar een kleiner en persoonlijker bedrijf. Je wordt helemaal meegetrokken in zo'n typisch bedrijfsdrama dat je vaak ziet bij ketens e.d. omdat je daar een nummer bent. Beterschap! Laat je niet opjagen

[onno oliver]

Re-integratie bij uw werkgever kan ook ander werk zijn bij een ander bedrijf.
Nu weet ik even niet hoe dit heet.

Nu wel
"spoor 2 re-integratie" voordeel voor u is dat u kan herstellen in een nieuwe omgeving.
Ook al bent u niet van plan terug te keren bij uw werkgever.
Als uw huidige werkgever het advies van een arboarts naast zich neerlegt kan dit nadelig zijn voor hem van uit het UWV.

Met uw werkgever maakt u schriftelijke afspraken over uw re-integratie en kom deze aub na anders kunt u verwijtbaar worden gesteld.

Als u boven een bepaalde leeftijd bent is er een budget van uit de overheid "NL leert door" voor bv omscholing, loopbaan begeleiding en persoonlijke ontwikkeling.

Ik zou een lijstje voor u zelf maken wat u wilt gaan doen en voor welk bedrijf u wilt gaan werken.
Dit advies heb ik van Jason Blanchard doet sessies op Twitch en Discord om mensen werk te helpen op it gebied. Maar zijn tips zijn goed bruikbaar hoe bijvoorbeeld LinkedIn connecties te maken met key figuren in bedrijven (job fairies genoemd door hem)

[ Voor 70% gewijzigd door onno oliver op 27-09-2021 09:10 ]

[bwerg]

Nikeo schreef op maandag 27 september 2021 @ 08:22:
Je moet imo voor je volgende baan ook naar een kleiner en persoonlijker bedrijf.

Grootte zegt natuurlijk niks over hoe goed het geregeld is wat betreft werkdruk en ondersteuning bij werkgerelateerde of mentale klachten. Genoeg ZZP'ers die het druk krijgen, dan maar een personeelslid gaan inhuren maar totaal geen "zin hebben" in dit soort problemen met personeel. En genoeg wat grotere bedrijven waar wel gewoon een manager of HR-medewerker zit die snapt hoe burn-outs en verbeteringen in het werkproces werken.

[Lethalis]

TheShadow schreef op zondag 26 september 2021 @ 09:04:
De bedrijfsarts verplichtte mij 3 weken los te komen van het werk, leuke dingen te gaan doen en te focussen op herstel. Dit ging eigenlijk best goed en ik had wel weer zin om daarna wat te gaan werken, mits met ondersteuning.

Als ervaringsdeskundige die ooit een heftige burnout had, klinkt dit mij als muziek in de oren. Weet je waarom? Omdat ik na 3 weken thuiszitten geen steek verder was. Ik voelde mij maandenlang beroerd. Als ik mij na 3 weken alweer beter had gevoeld, dan had ik een gat in de lucht gesprongen.

Je hebt nu een aantal opties:

1. Laat het van je afglijden, ga werken en doe alleen wat je vindt dat je kunt. Op een rustig tempo. Zijn er dingen niet af, jammer dan. Ga om 5 uur naar huis. Toedels. Wel volgens een schema waarin de uren worden opgebouwd. Dus begin met 1 dag per week ofzo.

2. Zoek een leukere werkgever waar je wel beter tot jouw recht komt.

3. Blijf ziekgemeld. Nadeel daarvan is dat je een heel traject ingaat met de bedrijfsarts, opbouwen van uren, enzovoorts. En je zal dan heel duidelijk moeten aangeven dat je het niet meer aankan. Maar als jij na 3 weken alweer opknapt dan gaat dat een heel lastig verhaal worden.

4. Als je het financieel aankunt, ga parttime werken. Bijvoorbeeld 4 dagen per week. Dan heb je een betere balans tussen privé en werk, en langer de tijd om te herstellen. 16 jaar geleden had ik mijn eerste mini burnout... ik was toen niet ziekgemeld, maar dermate gespannen dat zelfs mijn (workaholic) manager aangaf dat ik maar eens met een psycholoog moest gaan praten. Destijds was de conclusie dat ik van mijn 40+ urige werkweek, maar eens naar 36 uur per week ging. Elke tweede vrijdag vrij, waardoor ik dus regelmatig een lang weekend had. Dat heeft destijds voorkomen dat ik een echte burnout kreeg... ik hield het werken daardoor veel beter vol.

Sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer fulltime gewerkt. In de praktijk wel perioden dat ik veel meer uren draai door thuis nog te werken aan dingen, maar wel naar draagkracht. En het is niet verplicht... dus als ik mij moe voel dan is het jammer.

Helaas is het 6 jaar geleden dan toch een keer misgegaan... maar ja, toen speelde er wel veel tegelijkertijd. Groot project dat in de soep begon te lopen waar mijn inkomen afhankelijk van is, vriendin die zwanger was, collega die ontslag nam, enzovoorts. Dan helpt die 36 uur ook niet meer

Ach ja. Succes in ieder geval!

PS
Nog vergeten: zoek een hobby. Ja, klinkt cliché... maar 16 jaar geleden kreeg ik ook dat advies en ben destijds gitaar gaan spelen. Even met wat anders bezig zijn. Dat hielp mij destijds ook. En sporten / bewegen is ook echt goed. Ik maak bijvoorbeeld elke dag een goede wandeling tijdens de lunch.

Heb ook een tijdje aan fitness gedaan... dat moet ik weer eens gaan oppakken binnenkort. Dat soort dingen zijn echt goed voor jouw draagkracht / weerbaarheid.

[ Voor 8% gewijzigd door Lethalis op 27-09-2021 10:26 ]

[TheShadow]

Er lopen 2 onderwerpen door elkaar, dankzij mijn eigen dubbele openingspost.
Ik krijg de call recorder niet aan de praat en heb hier een apart topic over geopend. Ik stel voor dat we daar verder gaan mbt het opnemen van gesprekken. Alle hulp is welkom!

[T.C]

Lethalis schreef op maandag 27 september 2021 @ 10:14:
[...]

Als ervaringsdeskundige die ooit een heftige burnout had, klinkt dit mij als muziek in de oren. Weet je waarom? Omdat ik na 3 weken thuiszitten geen steek verder was. Ik voelde mij maandenlang beroerd. Als ik mij na 3 weken alweer beter had gevoeld, dan had ik een gat in de lucht gesprongen.

Je hebt nu een aantal opties:

1. Laat het van je afglijden, ga werken en doe alleen wat je vindt dat je kunt. Op een rustig tempo. Zijn er dingen niet af, jammer dan. Ga om 5 uur naar huis. Toedels. Wel volgens een schema waarin de uren worden opgebouwd. Dus begin met 1 dag per week ofzo.

2. Zoek een leukere werkgever waar je wel beter tot jouw recht komt.

3. Blijf ziekgemeld. Nadeel daarvan is dat je een heel traject ingaat met de bedrijfsarts, opbouwen van uren, enzovoorts. En je zal dan heel duidelijk moeten aangeven dat je het niet meer aankan. Maar als jij na 3 weken alweer opknapt dan gaat dat een heel lastig verhaal worden.

4. Als je het financieel aankunt, ga parttime werken. Bijvoorbeeld 4 dagen per week. Dan heb je een betere balans tussen privé en werk, en langer de tijd om te herstellen. 16 jaar geleden had ik mijn eerste mini burnout... ik was toen niet ziekgemeld, maar dermate gespannen dat zelfs mijn (workaholic) manager aangaf dat ik maar eens met een psycholoog moest gaan praten. Destijds was de conclusie dat ik van mijn 40+ urige werkweek, maar eens naar 36 uur per week ging. Elke tweede vrijdag vrij, waardoor ik dus regelmatig een lang weekend had. Dat heeft destijds voorkomen dat ik een echte burnout kreeg... ik hield het werken daardoor veel beter vol.

Sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer fulltime gewerkt. In de praktijk wel perioden dat ik veel meer uren draai door thuis nog te werken aan dingen, maar wel naar draagkracht. En het is niet verplicht... dus als ik mij moe voel dan is het jammer.

Helaas is het 6 jaar geleden dan toch een keer misgegaan... maar ja, toen speelde er wel veel tegelijkertijd. Groot project dat in de soep begon te lopen waar mijn inkomen afhankelijk van is, vriendin die zwanger was, collega die ontslag nam, enzovoorts. Dan helpt die 36 uur ook niet meer

Ach ja. Succes in ieder geval!

PS
Nog vergeten: zoek een hobby. Ja, klinkt cliché... maar 16 jaar geleden kreeg ik ook dat advies en ben destijds gitaar gaan spelen. Even met wat anders bezig zijn. Dat hielp mij destijds ook. En sporten / bewegen is ook echt goed. Ik maak bijvoorbeeld elke dag een goede wandeling tijdens de lunch.

Heb ook een tijdje aan fitness gedaan... dat moet ik weer eens gaan oppakken binnenkort. Dat soort dingen zijn echt goed voor jouw draagkracht.

Dat van die mini burn-out ken ik ook wel.
40+ uur per week (regelmatig tegen de 50)
Ca. 30 uur reistijd, files waren echt bizar.

Druk project, met te weinig mankracht.
Verschillende collega’s vielen uit met burn-out en dat kwam bij de rest van het team erbovenop.

Projectmanager vertelde tegen mijn leidinggevende dat het niet geweldig ging met mij.
Toen werd besloten mij dichter bij huis te laten werken.

Gelukkig krijg ik nu de vraag of ik een project verder weg wil doen.
Waarbij ik dan de optie hotel krijg.

[TheShadow]

Een kleine update.

Morgen kan ik al bij de psycholoog terecht voor een intake. Dat is erg snel!
Vandaag druk geweest met vragenlijsten e.d. Morgen ook een gesprek met de bedrijfsarts.

Ik heb al heel veel fijne reacties gezien. Bedankt daarvoor! Het is nu dus even druk, maar ik zal zeker op zoveel mogelijk van jullie reacties reageren.

[igmar]

Een aantal zaken :

1) Je bent arbeidsongeschikt als de bedrijfsarts dat vind. Je werkgever heeft hier geen stem in.
2) Je MOET niks zeggen tegen de bedrijfsarts
3) Het gesprek met de bedrijfsarts is vertrouwelijk. Je werkgever heeft heel weinig rechten

Ga het gesprek aan met de bedrijfsarts, leg uit wat de WG gezegd heeft. Neem desnoods het gesprek om met je WG. Dat mag je, en dat hoef je ze niet te vertellen. Herstel, en doe dat terwijl je ziek bent. Wees open en eerlijk met de bedrijfsarts, en zorg dat je alles op papier hebt. En ja, ook gesprekken opnemen.

Je WG heeft dit veroorzaakt, en die mag dit oplossen. Laat je er vooral niet uitwerken, dat is niet in jouw voordeel.

[TheShadow]

Het gesprek met de bedrijfsarts ging goed.
Ik moet weer een paar uur gaan werken, verdeeld over de week. Er zijn een aantal beperkingen en adviezen die hij oplegt om de reïntegratie succesvol te laten verlopen.

1 van de adviezen is dat de kans op een succesvolle reïntegratie hoger is als dit op bijvoorbeeld een andere vestiging plaats gaat vinden.
De directeur is hier kort over: Er is elders geen plek, dus ik moet weer op de oude werkplek aan de slag.

Zowel de bedrijfsarts als de casemanager lijken nu als doel te hebben mij gezond weer aan het werk te krijgen en raden (off the record) aan om eens te gaan denken aan solliciteren, maar pas als ik weer voldoende hersteld ben.

Tweede spoor reïntegratie is ook als optie gegeven door de bedrijfsarts, maar dit kan in principe pas als de eigen werkgever niet wil meewerken aan passend werk. Dus ik ben benieuwd naar het plan van aanpak wat nu opgezet moet worden.

Ik ben er zelf erg verdrietig van. Nu moet ik terug naar een plek waar ik ziek ben geworden, zonder dat er op lange termijn iets verandert. En dat doet veel pijn als je bedenkt hoeveel ziel en zaligheid ik altijd in mijn werk gestopt heb. Dat doe ik dus nooit weer!

Om langzaam aan weer aan de slag te gaan zie ik wel naar uit, want normaal werd ik na een week thuis al gek. Het is nu 3 maanden geleden dat ik thuis kwam te zitten, dus lijkt het mij erg fijn om weer te sleutelen. Ik hoop echter dat ik de voorgestelde uren per dag vol kan houden. Zo niet, kan ik weer de bedrijfsarts bellen.
Het klinkt heel vreemd en het is echt maar een paar uur per dag, maar ik was bijvoorbeeld vorige week een setje Lego in elkaar aan het zetten en na een uur was ik gesloopt! Ook thuis rommel ik wel eens wat en merk ik dat het wat dat betreft best wel eens een uitdaging kan gaan worden.

Toekomst heeft dit bedrijf niet. Immers zal men van mij verwachten dat ik weer op dezelfde manier verder ga en zodoende is het een recept voor toekomstige ellende. Dus ik zal elders eens wat gaan kennismaken de komende tijd. Er is al een ex-collega die mij in contact wil brengen met zijn huidige werkgever waar men ook graag eens met mij wil praten. En zo is er genoeg vraag in de markt gelukkig.

Ik heb ook met de psycholoog kennis gemaakt. Hiermee heb ik wel een klik en in het eerste gesprek heb ik mijn verhaal goed kunnen doen. Ik hoop dat ik daar goed doorgezaagd word en dat ik er sterker weer vandaan kom. Zo hoop ik beter mijn grenzen te kunnen bewaken en niet meer in dezelfde fuik te zwemmen.

Ik ga wat antwoorden proberen te geven op jullie reacties. Ik vind ze allemaal heel waardevol en ze worden allemaal gewaardeerd! Mocht ik iemand vergeten zijn te taggen, alvast excuses.

- Zoals o.a. @CyberMania @sOid en @Sharky al voorstelden ga ik verder zoeken zodra ik er weer voldoende hersteld voor ben. Solliciteren zal lastig gaan als ik zo ziek ben als nu.

- Een jaartje bijkomen zoals @worldfastest voorstelde helpt mij niet. Niet werken betekent ook heel weinig sociaal contact en als techneut wil je toch graag aan de slag en problemen oplossen. Ik snap het wel hoor. Ik denk zelf ook: Laat ze maar stikken, fijn een jaar vrij! Alleen is een jaar ziek niet hetzelfde als een jaar vrij.

- Ik heb de adviezen over het inwinnen van juridisch advies van o.a. @The_Vice @Virtuozzo @hackerhater @Lordy79 gehoord, maar doe dit nog niet. Volgens mij worden momenteel de regels wel gevolgd en moet ik dat ook een kans geven.
Lijkt dat niet het geval, denk ik de rechtswinkel als eerste te bezoeken.

- @DukeBox stelde psychosomatische oefentherapie voor. Ik heb eens bij zo'n vrouw gelopen en ik had er niet heel veel aan. De ontspanningsoefeningen werkten toen wel goed, maar momenteel ligt mijn hoofd teveel overhoop en lukt het helemaal niet.
Ik kan mij wel voorstellen dat het je goed geholpen heeft. Het zal jou beter liggen of je zult een betere therapeut gehad hebben.

- Een jobcoach (@Theone098) staat ook op de agenda. De werkgever wil een intern persoon hierop zetten en anders duurt het reïntegreren weer langer, omdat ik dan weer op een wachtlijst moet.
Op zich kan het mij niet zoveel schelen. Wie weet kan die man mij wel goed helpen de knelpunten aan te pakken.

- Ik las van o.a. @TrafalgarLaw @EiT de adviezen om veel te bewegen en te sporten. Ik fiets en wandel praktisch elke dag. Heb ruim 650 kilometer gefietst in 3 maanden bijvoorbeeld. Dus bewegen doe ik voldoende en dat is ook prettig.
Alleen om volgas naar de sportschool te gaan is echt teveel. Ik heb er de energie niet voor en het wordt ook afgeraden als je opgebrand bent.

- @TrafalgarLaw @carpebios zeiden op te passen voor depressie door te lang thuiszitten en goed te kijken naar onderliggende problemen.
Het is een feit dat ik somber word door het thuiszitten. Elke dag is hetzelfde en momenteel is er veel spanning door het gedonder rondom het reïntegreren. Vaak moet ik moeite doen om op te staan en ik probeer wat te verzinnen om bezig te blijven, maar dat valt niet mee.
Dit alles heb ik met de huisarts en psycholoog ook besproken.

- Ik werkte hiervoor 9 maanden in een kleiner bedrijf en ben daar gillend weg gegaan! Bij het sollicitatiegesprek groeiden de bomen tot in de hemel en eenmaal aan de slag duurden werkdagen standaard minimaal een uur te lang omdat er veel teveel werk gepland stond.
Toen ik die punten eens aankaartte bij de directie omdat de manager er niets aan deed, heeft de manager 3 weken niet meer met mij gesproken. Daar ben ik met slaande deuren vertrokken en ja, ook daar had ik al klachten richting overspannen.
Dus @Nikeo, helaas is een kleiner bedrijf geen garantie voor succes. Je moet het net treffen, denk ik.

- Van o.a. @Lethalis las ik dat een hobby zoeken een goed idee is. Dat is ook zo, maar ook daar moet ik energie voor hebben.
Ik fotografeer bijvoorbeeld graag, alleen kost dat ook weer energie en moeten die foto's ook weer bewerkt worden. Ik heb afgelopen augustus een shoot van een uur in een gebouw gedaan en was daarna helemaal leeg. Bewerken in de dagen erna gedaan.
Wel hele mooie foto's, dat wel. En op zich heb ik genoeg hobby's. Ook had ik een takenlijstje die ik zo nu en dan eens bijwerk.

Ik hoop jullie zo weer wat op de hoogte te hebben gebracht en moet nu maar snel weer eens stoppen.

[Paul Hewson]

Ik heb meerdere malen een periode gehad dat ik van 0% naar 100% procent moest opbouwen, meerdere malen langdurig ziek geweest met verschillende achtergronden. Belangrijkste wat ik daarbij heb onthouden is hetgeen mijn huisarts vertelde, zorg dat je tijdens de opbouwfase niet gesloopt thuiskomt. Af en toe is prima, maar normaal is dat ook na een werkdag niet het geval. Je moet namelijk ook energie overhouden om je te ontspannen.

Dus trap op de rem, ongeacht wie er wat van durft te zeggen. En omdat ik mijn geval de arboarts niet volledig meewerkte heb ik zelf de regie genomen en bepaald wat ik acceptabel vond.

[TheShadow]

Vandaag samen met de werkgever en de casemanager verzuim een plan van aanpak opgesteld op basis van het advies van de bedrijfsarts.
Dit gesprek verliep rustig en er zijn duidelijke afspraken gemaakt.

Volgende week weer een paar uur werken.

[TheShadow]

Paul Hewson schreef op zondag 3 oktober 2021 @ 16:47:
Ik heb meerdere malen een periode gehad dat ik van 0% naar 100% procent moest opbouwen, meerdere malen langdurig ziek geweest met verschillende achtergronden. Belangrijkste wat ik daarbij heb onthouden is hetgeen mijn huisarts vertelde, zorg dat je tijdens de opbouwfase niet gesloopt thuiskomt. Af en toe is prima, maar normaal is dat ook na een werkdag niet het geval. Je moet namelijk ook energie overhouden om je te ontspannen.

Dus trap op de rem, ongeacht wie er wat van durft te zeggen. En omdat ik mijn geval de arboarts niet volledig meewerkte heb ik zelf de regie genomen en bepaald wat ik acceptabel vond.

Momenteel zit ik in de 3e week waarin ik 3x2 uur moet werken en dat is echt meer dan voldoende.
Vanaf volgende week ga ik naar 3x3 uur, maar alleen als dat lukt, zei de bedrijfsarts er duidelijk bij. Niemand is erbij gebaat als ik weer door mijn grenzen ga en opnieuw de man met de hamer tegenkom.

Dit is ook de mening van mijn chef en de coach die mij begeleid. Dus wat dat betreft doet men er wel alles aan om de reïntegratie te doen slagen.

De ene dag ben ik na een uur 'werken' al kapot en overleef ik het laatste uur een beetje, de andere dag gaat het wel en ben ik wel enorm moe als ik thuisgekomen ben.
Ik vind het spannend hoe het gaat met dat extra uur, volgende week en heb er dus duidelijke afspraken over gemaakt. Als het niet gaat, naar huis.

Het is eerlijk gezegd wel een klap in mijn gezicht, dat het herstel zo traag loopt. Ik ben nu bijna 4 maanden zoet! Maar dus liever een paar weken iets minder dan gepland werken, maar het wel volhouden, dan stoer zijn en weer weken teruggeworpen worden. Dat is het plan tenminste. Garanties zijn er niet, helaas.

Zoals het nu gaat zie ik het in ieder geval wel zitten om op deze plek te herstellen. Aan het einde van dit traject zullen er duidelijke afspraken gemaakt moeten worden om te voorkomen dat het weer mis zal gaan.
Van daaruit ga ik kijken naar ander werk. Hopelijk ben ik dan met mijn psycholoog ook wat meer opgeschoten en heeft een switch naar een ander bedrijf en een ander merk dan kans van slagen.

[MagniArtistique]

Het bedrijf kan je niks maken. Bedrijfsarts staat aan jouw kant; betekent wel dat hij redelijkerwijs kan aangeven dat je t langzaam weer kunt proberen. Maar dat is t probleem niet.

De bedrijfscultuur in de meeste automotive bedrijven is vaak zo rot als een mispel. Dat veranderd niet 1, 2, 3. Ook niet als je van werkgever wisselt. Wel eens aan herscholing gedacht? Wellicht dat je een tweede spoor kunt inzetten icm herscholing.

[ Voor 13% gewijzigd door MagniArtistique op 27-10-2021 20:31 ]

[TheShadow]

De laatste jaren heb ik wel gekeken in andere branches en zelfs wel gerichte aanbiedingen gehad.

Ik zit alleen niet te wachten om bijvoorbeeld in een fabriek in ploegendiensten te werken. Ook een baan als buitendienstmonteur (van 6 tot 19 van huis en regelmatig oproepbaar) voel ik niks voor.
En dan is er nog genoeg werk in de windmolens of zonnepanelen, maar nee, dat is ook geen vooruitgang.

Misschien dat ik in de medisch technische sector nog mijn arbeidsgeluk zou kunnen vinden, maar op zich ligt mijn hart wel in de automotive. Dat is enorm afwisselend en op zich is een beetje stress, uitdaging en chaos juist wat het ook een leuk vak maakt.

Voor de rest zou ik het zo niet weten. Ja, hier in de natuurgebieden rijden er boswachters op de elektrische motorfiets rond om de boel in de gaten te houden en bijvoorbeeld hekken e.d. te repareren. Als hun mijn loon willen betalen, zijn we eruit.

[Jeoh]

TheShadow schreef op woensdag 27 oktober 2021 @ 19:53:
[...]

De ene dag ben ik na een uur 'werken' al kapot en overleef ik het laatste uur een beetje, de andere dag gaat het wel en ben ik wel enorm moe als ik thuisgekomen ben.
Ik vind het spannend hoe het gaat met dat extra uur, volgende week en heb er dus duidelijke afspraken over gemaakt. Als het niet gaat, naar huis.

Uit eigen ervaring: Als je je zo voelt na je werkdag, dan zou ik niet extra uren erbij nemen en ook duidelijk tegen je bedrijfsarts zeggen dat je je zo voelt. Ik had het geluk dat ik een enorm fijne bedrijfsarts had, een manager die ook een burnout heeft gehad, en alsnog ben ik bijna een jaar bezig geweest voordat ik weer volledige dagen draaide.

[Paul Hewson]

TheShadow schreef op woensdag 27 oktober 2021 @ 19:53:
[...]
De ene dag ben ik na een uur 'werken' al kapot en overleef ik het laatste uur een beetje, de andere dag gaat het wel en ben ik wel enorm moe als ik thuisgekomen ben.
Ik vind het spannend hoe het gaat met dat extra uur, volgende week en heb er dus duidelijke afspraken over gemaakt. Als het niet gaat, naar huis.

Het is eerlijk gezegd wel een klap in mijn gezicht, dat het herstel zo traag loopt. Ik ben nu bijna 4 maanden zoet! Maar dus liever een paar weken iets minder dan gepland werken, maar het wel volhouden, dan stoer zijn en weer weken teruggeworpen worden. Dat is het plan tenminste. Garanties zijn er niet, helaas.

Als ik dat zo lees dan zou ik in alle eerlijkheid nog rustiger aan doen. Werk is er niet om je te slopen. Beter kleine stappen nu dan met grote stappen en halverwege weer tegen de spreekwoordelijke muur lopen.

En dat het traag gaat en lang duurt, dit is maar een fractie van je werkbare leven dus prik daar doorheen. Ik heb de hersteltijd vooral als nuttig ervaren, vooral de laatste keer gaf mij een heel andere kijk op mijn leven en wat ik er van verwacht.

[TheShadow]

Het uitbreiden van de uren is niet gelukt. Ik werk nog steeds 3x2 uur wat nog steeds net zoveel moeite kost als de eerste week. Maar het is wel fijn om in ieder geval wat te doen en onder de mensen te zijn.

Er is inmiddels aan alle kanten steun en begrip vanuit de werkgever. Men heeft wel gevraagd of ik het met de bedrijfsarts wou overleggen en die is het er ook mee eens. Hij zegt zelfs dat ik tijdelijk moet stoppen met werken als ik het echt niet vol kan houden.
Ook met de manager en verzuimmanager is het contact nu goed. Ik heb echt het gevoel dat mijn herstel voorop staat en ze er alles aan willen doen om mij hierin te steunen.

Een ander ding is dat de psychologenpraktijk na 4 gesprekken, waarin ze vooral druk waren om te zoeken naar een 'onderliggende oorzaak', mij hebben weggestuurd omdat hulp bij een arbeidsgerelateerde burnout niet vergoed wordt. Een enorme klap in het gezicht en ik heb er geen begrip voor waarom ze hier 4 afspraken voor nodig waren. Het stond allemaal duidelijk in de doorverwijzing!

De huisarts is er ook goed kwaad over en belooft dat ze nog contact met psycholoog opneemt. Ze zei ook dat dit vaker voorkomt. Dat organisaties meerdere afspraken in het kader van diagnose maken en de patiënt vervolgens weer wegsturen, puur om een aantal dikke facturen te kunnen declareren, terwijl ze meteen al weten welke kant het voor de patiënt opgaat. Hoeveel daarvan waar is weet ik niet, maar het zal mij niets verbazen.

De werkgever heeft zelfs al gevraagd om een offerte als er echt niets mogelijk is qua vergoeding. Nog geen belofte tot betalen, maar wel een positieve houding.

Wat een enorme omslag! Toen ik dit topic opende, stond de situatie er totaal anders voor! Ik ben erg blij dat bepaalde mensen de boel wat volwassener aanpakken.

Nu is het hopen op dat ik, linksom of rechtsom, toch bij mijn eigen psycholoog terecht kan en kan starten met gerichte behandelingen. Na 4 maanden tussen wal en schip zou het fijn zijn als iemand mij daadwerkelijk de opening kan tonen van de fuik waar ik ingezwommen ben.

[Skybullet]

TheShadow schreef op woensdag 10 november 2021 @ 14:51:
Na 4 maanden tussen wal en schip zou het fijn zijn als iemand mij daadwerkelijk de opening kan tonen van de fuik waar ik ingezwommen ben.

Wat als er geen opening is ? Je zit overspannen thuis na werken op een plek die voor jou duidelijk niet goed was. Je probeert nu te herstellen op precies diezelfde plek. Wat verwacht je dan van gesprekken met een psycholoog? Praten is altijd goed begrijp me niet verkeerd, maar ik hoop niet dat je een wonderlijke openbaring verwacht waarna alles weer goed is.

Dat bedrijf en zijn cultuur moet 180 graden draaien zodat jij er wel op je gemak zit, of jij moet van plek veranderen.

[TheShadow]

Fair point.

Ik ben nu bezig met reïntegreren. Men heeft ook voorgesteld of ik alsnog naar een andere vestiging wil, maar dat is nu niet nodig. Ik kan momenteel in alle luwte en met aangepast werk proberen de draad weer op te pakken. Dit is een nagenoeg stressvrije omgeving. Voor wat wel stress geeft en stroef gaat, is de coach ingeschakeld die een actieve houding heeft.

Desondanks is het aangepaste werk, wat vergelijkbaar is met wat een leerling monteur doet en dan zonder tijdsdruk en randzaken, genoeg om mij uit te putten.

Mocht het hier echt niet lukken, kan het alsnog elders geprobeerd worden op een andere vestiging.

En als het niet meer goed zou komen, is er nog 2e spoor reïntegratie of in het ergste geval omscholing.

Maar ik hoop voorlopig om op de eigen werkplek te herstellen.
En ja, daarna MOET het zo ingericht worden dat het niet meer fout KAN gaan! Ik heb nog een lange weg te gaan voordat het zover is en wil daar nog niet aan denken. Maar als de verwachtingen weer op het niveau komen van voor mijn ziekmelding en de situatie wordt weer giftig, zal ik zelf wat anders zoeken.

Echter is het nu zaak om het stapje voor stapje te doen en niet meteen naar de finish kijken. Dan slaan we namelijk nogal wat stappen over...