Ontslag nemen: vermeld jij de echte reden van vertrek?

[Transportman]

Verwijderd schreef op zondag 10 mei 2020 @ 11:55:
[...]


Zit de overschatting dan niet juist bij de oudere mensen? Dat ze te weinig tijd inplannen / denken dat de juniors het aankunnen / het project te makkelijk inschalen / te weinig supervisie van de senior?

Het komt denk ik van beide kanten, juniors die zichzelf overschatten en seniors die de juniors overschatten. En tegelijk wordt van die seniors wel verwacht dat ze naast het begeleiden van de juniors ook nog even die belangrijke projecten doen, want die moeten wel gewoon afgemaakt worden.

Daarnaast is de verwachting van werkgevers en de seniors wel dat die juniors na een aantal maanden ook enigszins zelfstandig simpele taken uit kunnen voeren en dus met minder begeleiding af kunnen, maar ik heb helaas juniors gezien die na een half jaar en flinke uitlegsessies nog niet eens de basis lijken te hebben begrepen van waar ze mee bezig zijn en de meest simpele instructies niet opvolgen, maar ondertussen wel heel hard proberen iedereen voor de gek te houden door te zeggen dat ze het wel snappen en veel leren. Ik doe mijn uiterste best voor al mijn collega's om ze te helpen, maar als projectdeadlines in gevaar komen doordat iemand niet op het verwachte niveau presteert, dan neem ik die taken liever zelf over dan dat ik blijf proberen om iemand naar het gewenste niveau te krijgen binnen dat project (en daarbij mogelijk de deadline te missen).

[Sissors]

Verwijderd schreef op zaterdag 9 mei 2020 @ 21:16:
[...]


Ik snap dat sentiment. En het is lange tijd een onderwerp van discussie geweest.
Aan het einde hebben we besloten om de standaard 5% verhoging per jaar te handhaven maar dat we iedereen vertellen dat we graag in gesprek willen als ze denken meer te moeten krijgen. Maar daar moeten dan echt duidelijke tekenen voor zijn want anders voelen alle anderen zich weer te kort gedaan.

Als werkgever is het mijn taak het bedrijf overeind te houden en als het even kan te laten groeien. Van mijn werknemers vraag ik dat ze hun eigen belangen behartigen. In Nederland is dat een niet altijd vanzelfsprekend, veel werknemers wachten gewoon af en ondernemen geen actie. Als je dat vergelijkt met bijvoorbeeld de UK of de VS waar werknemers bereid zijn te vechten voor wat ze waard zijn is dat vreemd. Als ik zie dat een medewerker het werk doet van drie anderen laat ik dat zeker aan hem weten en aan het einde van het jaar zal hij/zij dat ook duidelijk zien in de bonus. Maar als ie zijn contract wil veranderen zal hij/zij daar het gesprek over moeten aangaan. Dat toont aan dat diegene ambitie heeft, wat durft en niet bang is. Allemaal eigenschappen die ik zeer graag zie.

Het lijkt een beetje op het feit dat Nederlanders vaak de prijs van iets zien als iets vaststaand en niet durven te onderhandelen. Een beetje ballen (sorry dames) levert vaak heel veel op.

Maar dan doet de werknemer dat (ambitie tonen, niet bang voor wat nieuws zijn, voor zichzelf opkomen, etc) door ergens anders te gaan werken, en dan is het weer niet goed. Tja, wat wil je dan precies?

Je kan niet tegelijk klagen dat een werknemer weg gaat, als je vindt dat een werknemer zelf bij jou moet komen voor salarisverhoging. Dat heeft hij niet gedaan, dus hij voldoet toch niet aan jouw eisen, dus hij is weg. Win-win toch? Jij bent van een werknemer af die niet aan je eisen voldoet, die werknemer heeft hoger salaris.

Tenzij je natuurlijk een hogere prioriteit zou geven aan hoe die werknemer zijn werk doet ipv hoe hard hij elk jaar komt onderhandelen weer. Jij probeert als werkgever weg te komen met werknemers onder hun waarde te betalen. En dat begrijp ik, dan blijft er onder de streep meer over voor de onderneming. Maar je moet ook begrijpen dat er gewoon zat werknemers zijn die geen zin erin hebben om elk jaar zelf erachteraan te moeten gaan om een goede verhoging te krijgen. (Die 5% is natuurlijk voor sommige, die richting eind van hun carriere gaan, al prima zat, maar voor andere is het gewoon ondermaats).

[ Voor 9% gewijzigd door Sissors op 10-05-2020 15:14 ]

[RagingPenguin]

Sissors schreef op zondag 10 mei 2020 @ 15:10:
(Die 5% is natuurlijk voor sommige, die richting eind van hun carriere gaan, al prima zat, maar voor andere is het gewoon ondermaats).

Sowieso hangt dat ook nog af van wat de inflatie dat jaar gaat zijn... Met deze regeling is het elk jaar maar afwachten wie er geluk heeft.

Verwijderd schreef op zaterdag 9 mei 2020 @ 21:16:
Aan het einde hebben we besloten om de standaard 5% verhoging per jaar te handhaven maar dat we iedereen vertellen dat we graag in gesprek willen als ze denken meer te moeten krijgen.

Je wel van het ene naar het andere uiterste: 'als ze een salarisverhoging willen dat moeten je maar zelf langs komen' naar 'iedereen krijgt er elk jaar gegarandeerd 5% bij'. Zelfs bij de overheid krijg je minder garanties over je salaris verloop... Maar goed, het is in ieder geval al iets beter.

Ik vraag me alleen wel heel erg af waarom je het hr-wiel opnieuw probeert uit te vinden i.p.v. van al bestaande modellen over te nemen die zich al lang en breed bewezen hebben? Uit je posts maak ik op dat je een redelijk klein bedrijf hebt (anders zou je nooit zo bij hr van al je werknemers betrokken kunnen zijn) en ik ga er daarmee ook vanuit dat je geen complete hr-afdeling hebt met arbeidspsychologen, organisatiepsychologen, performancepsychologen etc. Dus waarom dit soort houtje-touwtje oplossingen waarmee je achter de feiten aan blijft rennen? (Dit is dus ook exact waarom ik persoonlijk nooit bij een klein bedrijf wil werken).

Transportman schreef op zondag 10 mei 2020 @ 13:56:
Het komt denk ik van beide kanten, juniors die zichzelf overschatten en seniors die de juniors overschatten. En tegelijk wordt van die seniors wel verwacht dat ze naast het begeleiden van de juniors ook nog even die belangrijke projecten doen, want die moeten wel gewoon afgemaakt worden.

Het bekende 'idioten heb je overal' is hier redelijk van toepassing als je 'idioten' vervangt door een iets vriendelijke term. Je hebt de net-afgestuurden die alles beter weten en (self-made) seniors die helemaal vastgeroest zijn hun plek en eigenlijk al 10 jaar niets meer toevoegen. Persoonlijk denk ik niet dat de ene groep groter/problematischer is dan de andere. De enige groep die heel hard in opkomst is zijn de hobbyisten en bootcampers die denken dat ze alles weten en binnen 2 maanden senior zijn. Het beginner-expert syndroom is wel heel erg aanwezig in die groep. Vooral in de figuren die een vlotte babbel hebben en nog niet geleerd hebben dat je je niet door de computer heen kan lullen.

[Anatidae]

@RagingPenguin Is dat niet gewoon typisch Dunning-krugereffect wat je beschrijft

[RagingPenguin]

Anatidae schreef op zondag 10 mei 2020 @ 16:26:
@RagingPenguin Is dat niet gewoon typisch Dunning-krugereffect wat je beschrijft

Ja, Dunning-Krugger en de beginner-expert worden vaak in een adem genoemd.

[Pizza_Boom]

Verwijderd schreef op zaterdag 9 mei 2020 @ 21:16:
Ik snap dat sentiment. En het is lange tijd een onderwerp van discussie geweest.
Aan het einde hebben we besloten om de standaard 5% verhoging per jaar te handhaven maar dat we iedereen vertellen dat we graag in gesprek willen als ze denken meer te moeten krijgen. Maar daar moeten dan echt duidelijke tekenen voor zijn want anders voelen alle anderen zich weer te kort gedaan.

Als werkgever is het mijn taak het bedrijf overeind te houden en als het even kan te laten groeien. Van mijn werknemers vraag ik dat ze hun eigen belangen behartigen. In Nederland is dat een niet altijd vanzelfsprekend, veel werknemers wachten gewoon af en ondernemen geen actie. Als je dat vergelijkt met bijvoorbeeld de UK of de VS waar werknemers bereid zijn te vechten voor wat ze waard zijn is dat vreemd. Als ik zie dat een medewerker het werk doet van drie anderen laat ik dat zeker aan hem weten en aan het einde van het jaar zal hij/zij dat ook duidelijk zien in de bonus. Maar als ie zijn contract wil veranderen zal hij/zij daar het gesprek over moeten aangaan. Dat toont aan dat diegene ambitie heeft, wat durft en niet bang is. Allemaal eigenschappen die ik zeer graag zie.

Het lijkt een beetje op het feit dat Nederlanders vaak de prijs van iets zien als iets vaststaand en niet durven te onderhandelen. Een beetje ballen (sorry dames) levert vaak heel veel op.

Dit vind ik een interessante stelling. Eerlijk gezegd, ik heb niet heel veel zin ieder jaar weer opnieuw onderhandelingen aan te moeten gaan. Ik ben van mening dat mijn werkgever mij goed moet betalen. Wat laat ik zien als ik telkens kom zeuren over salaris, al dan niet met een pro-forma erbij? Is dat niet gewoon een soort chantage? Als je niet met meer salaris komt, ben ik weg? Is dat niet een beetje een rare stelling?

Zoals ik zeg, ik verwacht van mijn werkgever dat ie mij goed betaald. Zo lang ie dat ook doet, kom ik niet zeuren. Over aanbiedingen die ik krijg ben ik vrij open, dus de meetlat rijk ik hem zelf al aan. Aan hem er wat mee te doen. Spelletjes als: "Wat ga je verdienen, dan ga ik daaroverheen" heb ik eigenlijk geen zin in. Als ie lef heeft, komt ie vooraf met een goed aanbod. Tenzij ik ergens heel graag wil blijven, maar dan lijkt het hard uitspelen mij ook niet zo'n belangrijk iets, want dan heb je al andere prioriteiten (werkplezier).

[Ingrid1986]

Ik ben het daar wel mee eens Pizza_Boom. Toen ik weg ging bij mijn vorige werkgever was ik eigenlijk best positief over mijn tijd daar en was in het gesprek dat ik vertelde dat ik weg zou gaan ook eerlijk over de reden. Ik werkte bij een grote bedrijf en ging naar een klein flexibel bedrijf met veel persoonlijk contact en dat sprak me heel erg aan. Daarnaast had ik echt een klik had met mijn nieuwe WG, met wie ik eerder per toeval in gesprek raakte. Heb ook eerlijk gezegd dat ik een mooi bod had gehad en dat dat ook zeker mee speelde, maar dat absoluut de kleinschaligheid me enorm trok.

Het was een ontzettend naar gesprek, en mijn standpunt over dat bedrijf is met dat ene gesprek volledig 180 graden gedraaid. Waar ik eerst positief was over mijn vorige werkgever, zou ik ze nu niet snel aanbevelen. Die persoon ging mijn nieuwe werkgever zwart lopen maken en twijfel zaaien, waardoor ik echt even ging denken “mis ik iets”, doe ik het echt fout? Onzin natuurlijk. Daarbij nam hij me kwalijk dat ik ze geen kans had gegeven een tegenbod te doen en kwam met opmerkingen als “ik geloof het allemaal niet zo, je gaat gewoon om het geld”. Ten eerste, ja ook, maar zeker niet het enige, en ten tweede: en wat dan nog? Je had ook zelf kunnen beseffen dat jullie structureel onderbetalen.

Ik houd ook niet van die onderhandeling spelletjes. Mijn huidige werkgever vroeg me voor mijn aanbod niet eens wat ik wilde gaan verdienen, hij deed me gewoon naar eigen inzicht een bod wat hij vond dat ik waard was. Dat bod vond ik fair en heb ik direct geaccepteerd en niet verder over onderhandeld. 9 maanden later komt hij zelfstandig aanzetten met dat hij zo tevreden is dat hij me verhoging geeft, totaal onverwacht. Top! Het is zo fijn echt het gevoel te hebben echt op waarde geschat te worden en zonder afdingen gewoon eerlijk betaald te worden. Nu is hij op veel meer vlakken een fantastische werkgever, maar in de basis kweekte dit direct zoveel loyaliteit, inzet en vertrouwen, dat ik graag een stapje extra loop voor hem als het nodig is!