Robkazoe schreef op woensdag 3 mei 2017 @ 20:09:
[...]
En waarom pleitte je hier niet voor tijdens de Balkanoorlog? Of de Tweede Golfoorlog? Nogmaals, ik vind het makkelijk scoren van Policor Nederland zo vlak voor 4 mei. 20 jaar geleden hoorde je niemand over dit idee.
En dat jij het geen afbreuk vind op hoe wij nu 4 mei herdenken, betekent niet dat andere mensen dat wel vinden. Ik zou het grote afbreuk vinden van 4 mei.
[...]
Dat bepaal ik zelf wel. Ik laat mij niet de mond snoeren omdat jij vindt dat ik geen gelijk heb.
Ik vraag me oprecht af waar je berichten ziet waar mensen je de mond proberen te snoeren, maar goed, dit terzijde. Ongeacht dat, ik heb even oprecht de moeite genomen voor een constructieve reactie.
Whataboutisme is net als selectieve keuze in vergelijken nooit een nuttige insteek, maar laten we eerlijk zijn, ook in die tijden waren de discussies en gesprekken hevig en aanwezig. Niet enkel op niveau van overheden en instellingen, met barrages aan rapporten en brandbrieven, maar net zo goed in de academische wereld als in de algemene publieke. De boeken en lezingen waren niet van de lucht. Omstandigheden verschilden, trends waren hetzelfde, politiek en burgerlijk gedrag net zo. Maar goed, altijd is alles net wat anders, en ons geheugen is altijd per definitie selectief. We zijn dan ook geen rationele beestjes, logisch dan ook.
Het is tegenwoordig heel populair om de insteek te nemen à la "het wordt niet benoemd" terwijl dat al heel, heel, heel lang gewoon gedaan wordt.
Waarom dat ineens mijn taak zou zijn is trouwens best frappant.
Wat is dat trouwens voor flauwekul van een "policor Nederland"? Is dat het nieuwste vijandsbeeld? Het zoveelste woord en beeld uit de echokamers van sociale media? Een soort van identificatie van afzetten tegen X? Het scheppen van dit of dat beeld ter bevestiging van Y? Waar slaat dit op (serieus, oprechte vraag, ik begrijp de verwijzing niet)? Er is hier gewoon een discussie bezig over een civiel initiatief waar best wel wat op valt aan te merken, maar wat in zijn aard en focus totaal niets afdoet (of zelfs maar streeft daarna) aan welke focus van 4 mei dan ook. Integendeel.
Ik zal het er maar ingooien, voordat ook die pijlen op mij gericht worden. Ik ben geen voorstander van het genoemde initiatief. Ik heb er niets mee te maken. Ik sta er niet achter. Ik ben er niet mee verbonden.
Maar ik kan er prima ruimte voor laten, omdat het niet schaadt, en omdat er altijd noodzaak is tot constructief gesprek. Juist over dit soort zaken, juist met de bloedige lessen in het achterhoofd.
De Herdenking van 4 mei bestaat sinds '61 vorige eeuw uit twee componenten, twee punten van focus. De herinnering, en het bewustzijn. Centraal daarbij staat de ervaring van Nederland, onlosmakelijk verbonden aan de pijn in gebeurtenissen en verhalen, net zo onlosmakelijk verbonden aan gebeurtenissen, ontwikkelingen, keuzes van menselijk gedrag en de consequenties daarvan. Herinnering, bewustzijn. Voor oorzaak en gevolg, voor gedrag, en effecten. Voor zaken die grenzen net zo hard negeren zoals ze wens, hoop of vrees met voeten treden.
Dat zijn geen arbitraire kaders. Oorlog- en vluchtelingenproblematiek zijn net zo onlosmakelijk verbonden.
Dat wij op dit moment een smaakje hebben of geven aan onze beperkte perceptie van "vluchtelingen" hier en nu heeft daar geen bal mee te maken, dat is ons eigen gebrek. Verklaarbaar, begrijpelijk, maar we zijn meer mens dan dat. Niet vanwege geitenwollen sokken of wat voor principes dan ook, maar enkel al vanuit eigen belang.
Juist in deze context is dat een herhaling van problematiek van gedrag die keihard ten grondslag lag aan al de zooi die uiteindelijk de reden werd waarom er überhaupt een noodzaak - en weer ruimte - voor herdenken kwam. Ik kan best begrijpen dat mensen naar de hedendaagse gerelateerde (en verwante) problematiek kijken, en zich afvragen of we daar juist op momenten van pijn niet ook bij stil moeten staan, al was het maar om de parallellen te herkennen. Bewustzijn van tekenen aan de wand. Niet verkeerd. Hoe je dat omzet in een initiatief, prima, daar valt genoeg over te zeggen. Maar dat is eigenlijk een heel ander soort discussie.
Ik heb er dus geen moeite mee dat op een dag als 4 mei er initiatieven zijn van mensen die ruimte scheppen (of zelfs maar aandacht geven aan) problematiek of ontwikkelingen die in de context en binnen de focus van 4 mei best nuttig kunnen zijn voor die tweede component van bewustzijn. Al was het maar omdat we de laatste twee decennia best hard aan het werken zijn richting collectief gedrag wat in consequenties exact hetzelfde is als de drama's van toen, die ten grondslag liggen aan het conflict van toen in al zijn vormen en met al zijn consequenties. Af en toe een gesprek over hoe zaken lopen is niet verkeerd, als we niet weer in dezelfde loopgraven terecht willen komen.
Zoals ik al zei, het doet niets af aan de focus van 4 mei. Het schaadt niet. Waarom er dan een controverse van maken? Enkel omdat de initiatiefnemer wat slimmer had moeten zijn? Dat is niet genoeg reden. Omdat het afbreuk doet aan iets wat "Nederlands is"? Omdat het dat "Nederlandse doet bedreigen"? Hoe? Een wat bredere blik binnen deze context is juist in onze moderne tijd nuchter en simpel eigenbelang. Ja, dat zal koud overkomen, maar het is wel de realiteit.
Juist wanneer we stil wensen te staan bij wat ons overkomen is (en wat we ons zelf aangedaan hebben), persoonlijk en/of collectief, is het niet dom om verder te kijken dan onze schoenen of neus. Dat is wat we voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog in vele vormen en wijzen deden. Wat leverde het ons op? Juist ja, keiharde reden en noodzaak tot Herdenking. Heel slim dus, die blik op eigen paal en perk. Pure ironie.
Als ik alle argumenten die tot nu toe de revue gepasseerd zijn op een rijtje zet komt het neer op twee algemene patronen.
Ten eerste de kwestie van persoonlijke interpretatie en keuze. Prima, we zijn mensen. We zijn groepsdieren, maar ook individu. Op geen enkele wijze doet welk initiatief dan ook afbreuk aan vrijheid, recht of wens van wie dan ook om op eigen wijze invulling te geven aan herdenking. Niet persoonlijk bedoeld, maar dat maakt het wel tot een non-argument. Er is immers niets wat daar tegen in gaat of zelfs maar wenst te gaan. Iedereen heeft de mogelijkheid om eigen keuzes te maken en invulling te geven. Of dat nu is voor herinnering, of voor bewustzijn, dat maakt niets uit. We mogen daar blij mee zijn. En best een beetje trots daarop. Maar dat is geen reden om als er iets komt wat buiten het stramien van perceptie valt het reflexief af te wijzen. Er is ruimte voor, zolang het niet schaadt.
Ten tweede de kwestie van "eigen slachtoffers eerst". Ik stel het even op scherp, maar daar komt het wel op neer. Nu ja, die staan ook eerst. Natuurlijk, dat ze niet los staan van het grotere geheel is een van de redenen waarom we in de decennia na het einde van de Tweede Wereldoorlog er achter kwamen dat het niet enkel een zaak van dat was, maar iets van alle tijden, dus iets waarvoor we in bewustzijn moesten investeren. Meer dan enkel herinnering. Dat neemt niet weg dat die focus op eigen slachtoffers nog steeds primair onderdeel is van de herdenking. Er is niets wat daar afbreuk aan wenst te doen. Er zijn talloze initiatieven voor discussie omtrent verruiming of verheldering van dat onderdeel van bewustzijn, maar geen van die wil op de een of andere magische wijze het "Nederlandse" er uit halen.
Ik gooi ook dit er maar even in,
dit is geen discussie van gelijk hebben of krijgen. Not the point. Doet er niet eens toe. Volslagen irrelevant. Dit is perceptieproblematiek. Dus ja, storm in een glas water, omdat mensen daar voor kiezen.
Weet je waar dit om gaat? Om de eigenlijke onderliggende lessen van dat bloedige conflict: de uitdagingen van ons eigen menselijke gedrag, de consequenties van onze eigen menselijke keuzes. Onze omgang met zaken die van alle tijd zijn, totdat we de lessen echt leren.
Blijkt toch maar weer eens dat waar herinnering steeds meer afneemt, er steeds minder ruimte is voor bewustzijn.
Robkazoe schreef op woensdag 3 mei 2017 @ 21:01:
Wat de voorstanders van dit idee eens zouden moeten doen. Op een willekeurig Amerikaans forum dit idee posten. Memorial Day zit eraan te komen (27 of 29 mei even uit mijn hoofd). Waarom niet vluchtelingen herdenken tijdens Memorial Day? Het is nagenoeg hetzelfde principe als wat wij hier in Nederland hebben met Dodenherdenking. En dan kunnen de Amerikanen ook mooi de vluchtelingen herdenken tegelijk met hun militairen. Ik zeg doen! The more the merrier!
Als mensen dat gedaan hebben, graag wel even een linkje hier droppen. Ben benieuwd hoe 200+ miljoen mensen het plan afwijzen en je vierkant uitlachen van zowel de linkse Democratische hoek als de rechter Republikeinse hoek.
Om uit dezelfde hoek hetzelfde verweer te gebruiken: welkom in Nederland.
Als er iets niet past in perceptie, is het dan maar verstandig om er iets totaal anders bij te gooien? Wat op geen enkele wijze vergelijkbaar of zelfs maar toepasbaar is? Mooie oefening à la whataboutisme. Zet dit zoden aan de dijk? Nee, de enige focus daarvan is op verscherpen van emotie in discussie. Is dat nuttig? Nee, dat mag wel duidelijk zijn.
Ik vraag me echt af of dit nu een onderwerp van gesprek is om op te kicken voor de hetze van perceptieproblematiek. Jeetje, dit komt wel heel dicht in de buurt van "ja maar zij springen van de brug dus ...".
Weet je, dit is geen zaak van voor of tegen. Hoe mensen herinneren en stil staan bij is een eigen persoonlijke keuze. Niets doet daar afbreuk aan. Dat er binnen het kader van 4 mei ook een breder perspectief van en voor bewustzijn is, dat is iets wat dit doet overstijgen. Tenslotte is dat nu juist een van de punten van aandacht daarbij.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.