Je hebt rekening te houden met de pixels. Je kunt niet gewoon een paar AF diodes maken die over de pixels heen vallen. Met een off-sensor AF sensor kun je de sensor zo ontwerpen, dat ie optimaal werkt, zonder rekening te moeten houden met de beeldsensor.
"Winnaar" is een vaag begrip. En voor mij is het niet zo interessant welke in de toekomst winnaar wordt.
Veel interessanter is wie er nu de winnaar is. En voor mij is de duidelijke winnaar in het instap segment de ILC. En naarmate het prijssegment hoger wordt is de DSLR in het voordeel.
Duidelijke winnaar? Weleens geprobeerd om een onderwerp te tracken met een instap mirrorless? Of met weinig licht buiten het bereik van het AF hulplicht? Zo duidelijk is het allemaal niet.
1) Nauwkeurigheid.
Met steeds maar meer megapixels wordt het ook (technisch) moeilijker om al die pixels ook scherp te krijgen. Dat wordt voor een aparte AF sensor moeilijker ivm lens afwijkingen. Het is niet voor niks dat je tegenwoordig de micro adjustment voor wide en tele apart kunt opgeven.
Dat ze voor wide en tele apart doen tegenwoordig, heeft meer met vooruitgang te maken, dan met meer megapixels.
2) Spreiding.
Veel DSLR's hebben in 2016 nog slechts een enkel (bruikbaar) AF punt.
Welke dan? Er zijn een paar instapmodellen (D3300, 1200D/1300D) die dat hebben en de 6D (al 3 jaar oud), maar verder hebben ze, dacht ik, 9 crosstype AF sensoren (of meer).
Maar ook bij camera's met meer dan 20 punten zitten deze meestal in het midden geconcentreerd. Bij een ILC zitten ze daadwerkelijk meer verspreid en dat is in de praktijk toch echt wel zo prettig.
Er zijn twee redenen hiervoor. Ten eerste omdat je een hele grote DSLR nodig hebt als je een grote spreiding wilt. En ten tweede omdat je voldoende 'glas' nodig hebt rond het AF punt, en aan de rand zit dat nou eenmaal niet.
De meeste mensen focussen zelden op objecten buiten de "derden". Dat 2de punt lijkt logisch, maar als je een aps-c lens op een aps-c body plaatst, heb je ondanks de beperkte beeldcirkel wel gewoon een grote spreiding van AF-punten. Als je diezelfde verhouding zou toepassen op fullframe, zou je een veel grotere spreiding hebben. Je eerste punt is simpelweg de reden.
En wat de spreiding betreft zit er bij de DSLR's nog een addertje onder het gras; veel AF punten zijn helemaal niet bruikbaar bij bepaalde objectieven. Ten eerste vanwege het maximale diafragma en ten tweede vanwege de kwaliteit van het glas (dat aan de rand toe afneemt). NIet voor niks deelt Canon zijn objectieven in in klasses en bepaalt dat de bruikbare AF punten.
En hoe denk je dat dit werkt in de praktijk met on-sensor AF? Als je lenzen minder worden qua lichtsterkte en scherpte, heb je daar hetzelfde probleem (met contrast- en fasedetectie).
3) Gevoeligheid.
De AF sensor van een DSLR zit achter de spiegel en moet het met een heel klein beetje licht doen. Wil je scherpstellen in het donker heb je snel glas nodig. Bij ILC daarentegen kan je al bij sommige simpele instappers scherpstellen vanaf -4EV.
Daartegenover staat dat de individuele AF sensoren van een dslr veel groter zijn. Bovendien, zoals ik al eerder meldde, werkt dat op -4Ev enkel als het AF hulplicht ver genoeg reikt. Daarbuiten mag je blij zijn met focussen bij 0Ev.
4) Richtingsgevoelig.
Niet alle AF punten zijn ook kruispunten. Zeker naar de rand toe zijn ze slechts in een richting gevoelig. En daarmee niet altijd bruikbaar. Contrast detectie heeft hier geen last van.
Dat is inderdaad een probleem.
En ook speelt hier de kwaliteit van het glas mee: Omdat fase detectie patronen vergelijkt die door verschillende delen van het glas komen mag daar niet teveel kwaliteits verschil in zitten.
Contrastdetectie en on-sensor fasedetectie hebben hier net zo goed last van.
Discussie over dslr vs mirrorless is natuurlijk leuk en aardig, maar.... het topic ging over on-sensor vs off-sensor AF. Een dslr kan als enige beide technieken toepassen en heb je de keuze voor wat het beste is voor de situatie. Tel daar de mogelijkheid van EVF+OVF combinatie in de toekomst bij op en zo blijft de dslr nog wel even bestaan.