Groepswerk; een eerlijke reflectie?

[Tuttel]

Hallo allemaal,

Eerder was er al dit topic, Cumlaude slagen zonder aan alle eisen te voldoen., (Niet mijn topic!) waarin de discussie naar boven kwam dat groepswerk je individuele gemiddelde omlaag kan halen, terwijl dit misschien niet altijd een even eerlijke reflectie is van je persoonlijke kunnen. Hier ging het om een student die zijn Cum laude notering niet haalde door een aantal cijfers van zijn groepsprojecten met lakse/incapabele groepsgenoten.

Destijds vond ik dat al een interessante discussie en zou hem graag weer eens aanzwengelen, zeker gezien ik er ook afgelopen periode weer eens mee geconfronteerd werd en ik wel benieuwd ben naar meerdere inzichten.

Voor de meeste opleidingen maakt groepswerk een significant deel uit van het curriculum en kunnen grotendeels je eindcijfers bepalen. Echter waar je voor individuele opdrachten/tentamens, vrijwel volledig zelf verantwoordelijk bent voor het eindresultaat, ben je met groepswerk min of meer afhankelijk van je groepsgenoten.

Afhankelijk van de groepsvorming, laten we van random uitgaan, is er een reële kans aanwezig dat je met groepsgenoten zit die niet dezelfde instelling hebben als jij. Gemiddeld gezien zou je willen verwachten dat je een groep hebt die in staat is om uiteindelijk "prima" werk af te leveren. Mocht jij beter willen presteren dan "prima", dan zult je daar persoonlijk voor moeten zorgen door de groep beter te motiveren/coachen of zelf extra tijd en moeite erin te steken. Fair enough naar mijn idee.

Echter kun je het ook slecht treffen en heb je een groep met mensen die niets doen, free riders. Hiermee kun je vaak nog naar de supervisor/docent/professor gaan die maatregelen treft of je persoonlijke cijfer compenseert tot een zekere hoogte. Lastiger is een groep die zeker wel hun best doen, maar gewoon slecht werk afleveren. Wil je dan wel een goed cijfer halen, dan zou je ideaal gezien de groep moeten kunnen coachen tot een beter resultaat. In feite komt het er vaak op neer dat de beste optie is alles praktisch zelf te doen en vrede te hebben met het feit dat de rest van de groep ook een leuk cijfer krijgt. (Ik kom dit vaak tegen met internationale studenten. De beste goodwill, maar gewoon geen flauw idee hoe het hier werkt en/of het niveau niet aan kunnen. Vaak zijn ze blij als je ze helpt, maar het is voor jezelf gewoon zoveel makkelijker en sneller om het zelf maar te doen)

Het is echter een grijs gebied, je werkt met verschillende persoonlijkheden in een groep waar ook emoties een rol spelen. Soms kan het gewoon zo zijn dat het zelfs met de meeste moeite het niet lukt om het gemiddelde op te krikken. Een dominant persoon die je effort saboteert, een hoeveelheid werk dat je gewoon niet alleen kán doen, geen (creatieve) input van andere perspectieven of misschien zelfs persoonlijk, het principieel weigeren om anderen te laten meeliften of gewoon het ontberen van groepswerk skills. Dit kan een significant effect hebben op elk vak met groepswerk, wat misschien niet eens altijd relevant is vakinhoudelijk, maar wel een impact heeft op alle eindcijfers.

Ik sta er zelf volledig achter dat groepswerk ontzettend belangrijk is en dat zeker een skill is die je moet leren bij praktisch elke opleiding. In het bedrijfsleven mag ook verwacht worden dat je in groepen kan werken, echter lijkt het dat het verschil qua instelling minder groot is, relatief meer capabele mensen om je heen hebt en er meer controle/aanspraak is van boven af.

Echter ben ik ook van mening dat onderschat wordt hoe afhankelijk een individu van de groep kan zijn en dit niet altijd in perspectief staat met de invloed van het individu op het eindresultaat en daarmee het eindresultaat op het eindcijfer van het vak. Het is niet altijd een eerlijke reflectie van je kunde, tijd en moeite, maar zo wordt het wel gerekend wat ontzettend demotiverend kan werken.

Dus... hoe kijken anderen hier tegen aan? Zouden groepen random toegewezen moeten worden of mogen mensen zelf kiezen? Is het systeem niet eerlijk of juist wel en is elke tekortkoming als groep terug te redeneren als een gebreken van je eigen competenties en daarom terecht?


Hieronder mijn persoonlijke ervaringen en frustraties ter aanleiding van het topic. Lang verhaal, maar had het al getypt en illustreert voor mij het probleem.

Ik heb afgelopen jaar mijn universitaire bachelor Biologie afgerond. Hier was het gedeelte groepswerk relatief klein, veel gezamenlijke practica waar vaak een individueel of gezamenlijk rapport over geschreven moest worden. Het eindcijfer per vak werd veelal voornamelijk door een tentamen bepaald. Tijdens mijn bachelor heb ik ook al een aantal sociale master vakken gevolgd waar het groepswerk zeker een grotere rol speelde. Dit waren vaak goed functionerende, voornamelijk Nederlandse, teams die het groepswerk gewoon goed wilde afronden. Niet extreem streberig om een zo hoog mogelijk cijfer te halen, maar wel een degelijk verslag wilde inleveren, een instelling die ik zelf ook deel. Ook het vormen van groepen hier was voor mij makkelijk, ik kende veelal mijn medestudenten.

Het ironische van deze samenwerkingen was vaak dat er één meeting was met de groep, het werk werd opgedeeld, iedereen deed zijn deel en uiteindelijk werd dit vaak door diegene die het bij elkaar zette en het opstuurde nog eens nagekeken zodat het één geheel werd. Als resultaat vaak gewoon een prima cijfer. Als het nodig was werd er wat vaker gemeet om zaken te bespreken/bediscussiëren/uitleggen, maar een algemeen consensus was altijd dat meetings alles behalve efficiënt waren.

Dit jaar ben ik begonnen aan een master Technische Bedrijfskunde aan een TU, een schone lei voor mij, vol goede moed en een motivatie om te excelleren en te laten zien wat ik kan. Mijn eerste vijf vakken zijn nu bijna voorbij, maar waar de studie me eigenlijk alles mee valt, zeker gezien mijn weinig relevante voor-opleiding, heb ik me nog nooit zo geërgerd aan het groepswerk en mijn groepsgenoten

Er zitten vrij veel internationalen op de studie en gezien ik ook totaal nieuw was, kwam ik al snel terecht in totaal en voornamelijk internationale groepen. De ene groep was zeker wel gemotiveerd en werkte er hard voor, maar wilden ontzettend vaak bijeenkomen en vaak hun werk door elkaar laten checken. Niet mijn voorkeur, maar voorruit. Echter werd er aandacht besteed aan zaken die totaal niet relevant waren en werden er democratische keuzes gemaakt waar ik het 9 van de 10 keer niet mee eens was. Ondanks dat ik dit opbouwend probeerde te brengen, werd dit (volgens mij) altijd als negatief beschouwd en werd er maar weinig mee gedaan. Ik had voornamelijk vaak een meningsverschil met de enige andere persoon die een sterke mening had, echter was zij de informele leider in de groep door voornamelijk de vele zichtbare (maar nutteloze) tijd die ze er in stak en ging de rest altijd met haar keuze mee. Uiteindelijk voor het hele project een 6 gekregen, met als feedback voornamelijk de punten die ik had aangekaart. Ik heb de "I told you so" maar gelaten voor wat het is, maar het is wel frustrerend. Misschien reflecteert het cijfer misschien mijn onkunde om de rest van de groep niet van mijn mening te kunnen overtuigen, maar aan het gebrek van vakkennis lag het niet.

In een andere groep was het nog erger, waar het groepswerk ook nog eens voor 70% van het eindcijfer telde. Hier had ik wel de rol als informele leider, maar dat was simpel weg omdat ik ronduit de enige was die een idee had van wat er moest gebeuren, terwijl het absoluut niet mijn vakgebied was. Ik was al consequent hun werk aan het verbeteren op Engels, scientific writing en het schrappen van niet valide referenties, maar een paar dagen voor de deadline kwam ik erachter dat de berekening die ik aan iemand anders had over gelaten gewoon fout waren, de basis van het verslag. Uiteindelijk de berekening zelf opnieuw gedaan en uitgewerkt, maar ook de hele theorie moest dan veranderd worden. Iets waar ik geen tijd/zin meer in had, maar ook de rest weigerde dit, want ook zij hadden het te druk en snapte het niet meer. Uiteindelijk maar ingeleverd in een soort van tussenvorm, waarbij een aantal oprecht verbaasd waren toen ik zij dat we oprecht blij zouden mogen zijn met een genade 6. Het meest stuitende was nog wel de Indiër die halverwege bij ons werd geplaatst. Toonde nul initiatief om wat compensatie werk te doen, was wel altijd aanwezig maar zat dan enkel stil te luisteren. Enkel op verzoek deed hij wat je van hem vroeg, maar na twee keer alles van hem over te moeten doen hem niets meer gevraagd. Uiteindelijk was zijn bijdrage het inbinden en afleveren van het verslag. (De beste man had dan wel weer een 9 voor dat andere vak...)

Even ter zelfreflectie, ik heb in deze gevallen er niet alles aan gedaan om het zelf dan maar zoveel mogelijk recht te zetten, dat is niet het punt dat ik probeer te maken

De ervaring die ik ondertussen van mensen van andere studies hier heb geleerd, is dat het van belang is dat je een goed werkende groep moet zoeken en daar je hele studietijd mee moet doen. Helaas ben ik praktisch de enige nieuwe Nederlandse student op deze master studie en heeft de rest al kliekjes. So my search continues...

(Overige wellicht interessante discussie die voor mij hier uit voor vloeien is bijvoorbeeld of groepen altijd random toegewezen zouden moeten worden of dat men zelf mag vormen, met daarbij dus standaard kliekjes? Of bijvoorbeeld de toelatingseisen van internationale studenten; is een bak geld, een goede motivatie en een vooropleiding in Timboektoe voldoende bewijs dat een student het relatief hoge niveau hier in Nederland aan kan, of zijn ze een bottleneck in samenwerking en bieden ze misschien alleen een leuk nieuw perspectief in samenwerkingsverband?)

[Sissors]

Er gaan vast een hoop komen die vinden dat je maar harder eraan moet trekken als je in een groep met nietsnutten wordt geplaatst, maar dat is natuurlijk erg oneerlijk: Waarom moet jij er hard aan trekken, en mag iemand die in een groep met goede studenten wordt geplaatst achterover leunen en meeliften naar een hoog cijfer?

Het probleem is uiteindelijk dat je er niet heel veel aan kan doen als student. Als student zijnde heb ik er weinig last van gehad: sowieso waren de meeste bij mijn studie die na de eerste paar maanden nog over waren wel genoeg gemotiveerd om iig practica niet te verkloten. Dat groepswerk dus voor een groot gedeelte gewoon ingeroosterde praktische projecten waren hielp natuurlijk ook: Tuurlijk waren er een paar die consequent te laat kwamen opdagen, maar de meeste zijn er gewoon redelijk binnen de tijd die ervoor is. De eerste paar waren random, zodat je verplicht wordt met wat verschillende mensen samen te werken. Daarna was alles zelf kiezen: In jouw geval is dat nu een probleem, maar in het algemeen ben ik daar een groot voorstander van: Het resultaat was simpelweg dat degene die in besluiten samen te gaan werken het iig redelijk met elkaar kunnen vinden, en zelf die beslissing hebben genomen. (Al blijft er weleens eentje over die bij een groepje gedumpt wordt).

Daarna vanuit oogpunt van begeleider bij practica/projecten: Hoewel het misschien niet vaak genoeg gebeurde bij ons, was er wel de mogelijkheid om verschillende cijfers binnen groepjes uit te delen, en gebeurde dat soms ook. En bij projecten waarbij relatief veel kleinschalige begeleiding is, waarbij je ook nog de studenten al kent, gaat het verrekte lastig worden voor iemand om puur mee te gaan liften.

Maar ook dat is natuurlijk anders bij een project wat weinig begeleiding kent en in eigen tijd wordt gedaan.

[Zoijar]

Sissors schreef op dinsdag 03 november 2015 @ 23:12:
Er gaan vast een hoop komen die vinden dat je maar harder eraan moet trekken als je in een groep met nietsnutten wordt geplaatst, maar dat is natuurlijk erg oneerlijk: Waarom moet jij er hard aan trekken, en mag iemand die in een groep met goede studenten wordt geplaatst achterover leunen en meeliften naar een hoog cijfer?

Jij moet er hard aan trekken omdat jij iets wilt, en "winners" zetten de situatie naar hun hand ongeacht de tegenslag van een selchte groep. Je kan klagen en het niet halen, of er hard aan trekken ondanks dat het oneerlijk is en het wel halen. Wat dat betreft meteen al een goede refelctie voor later

[Sissors]

Zoijar schreef op woensdag 04 november 2015 @ 00:07:
[...]

Jij moet er hard aan trekken omdat jij iets wilt, en "winners" zetten de situatie naar hun hand ongeacht de tegenslag van een selchte groep. Je kan klagen en het niet halen, of er hard aan trekken ondanks dat het oneerlijk is en het wel halen. Wat dat betreft meteen al een goede refelctie voor later

En dan haal je het met een zesje, of misschien een zeven, terwijl iemand anders geen drol doet en een acht of een negen krijgt. Kan je een goede reflectie voor later noemen, maar nog steeds is het oneerlijk en geeft het geen representatieve cijfers.

[Rmg]

Cum laude past niet meer bij de huidige type opleidingen.

Waar cum laude een resultaat gerichte individuele doelstelling Is pretenderen de opleidingen te beoordelen op proces en samenwerking.

Het Is niet meer verenigbaar.

[emnich]

Tuttel schreef op dinsdag 03 november 2015 @ 22:43:
Ik sta er zelf volledig achter dat groepswerk ontzettend belangrijk is en dat zeker een skill is die je moet leren bij praktisch elke opleiding. In het bedrijfsleven mag ook verwacht worden dat je in groepen kan werken, echter lijkt het dat het verschil qua instelling minder groot is, relatief meer capabele mensen om je heen hebt en er meer controle/aanspraak is van boven af.

Hier ga je al de fout in. Wat je bij je studie tegenkomt, kom je óók in het bedrijfsleven tegen. Het enige voordeel van het bedrijfsleven is dat je daar wat makkelijker tegen op kan treden of dat niveau kan ontstijgen. Je zal dan wel moeten leren (zoals je zelf ook al zegt) om wél je eigen - goede - ideeën naar voren te kunnen brengen en andere te kunnen overtuigen.

[Powergrim]

Wat wij deden in een deeltijd omgeving is altijd heel goed afbakenen wie wat deed aan welk onderdeel van de opdracht. Daardoor zorg je voor duidelijke verantwoordelijkheden en kon je concreet personen aanwijzen op 1 deel wat niet gedaan was. Als ze consqeuent lui waren hadden wij de documentatie van een ieders verantwoordelijk op papier staan en konden dit delen met de docent. Die deed er daadwerkelijk wat mee en als het geheel van de content slecht was maar jouw eigen gedeelte bovengemiddeld werd daar met cijfers ook op gelet. Ik heb voldoendes gehaald waar andere onvoldoendes kregen in hetzelfde project.

[TrailBlazer]

Ik kan me nog herinneren dat op de middelbare school je een lab partner kreeg die gemiddeld hetzelfde cijfer kreeg als jij had zo'n beetje. Ik kan me nog de woorden van de docent herinneren
"Dan kan je elkaar lekker het moeras in trappen"

op de HTS werd je gewoon in een groep geplaatst de 1e jaren en toen heb ik inderdaad wel eens pech gehad.
De laatste jaren mocht je eerst proberen zelf een groep te vormen en dan wist je wel wie je moest ontwijken.

[pirke]

Waarom vind je cum laude zo belangrijk? Als je eenmaal gaat werken begin je toch onderaan bij alle andere starters, en als je eenmaal wat jaren werkervaring hebt maakt die hele opleiding en je resultaten niks meer uit, dan gaat het vooral om je meest recente werkervaring en hoe je daar acteerde. Cum laude is overrated

[Hogader]

Ondanks dat ik nooit naar cum laude streefde, enkel naar het halen van degelijke cijfers, herken ik wel veel dingen.

Ik heb ontzettend veel project werk gehad op mijn opleiding en de eerste jaren werd je bij elkaar geplaatst (random) en in de laatste 2 jaar (wat 2 projecten nog waren) kon je relatief gezien zelf kiezen. Bij ons zelfgekozen groepje hadden we niet echt problemen, maar je merkte wel dat het algehele cijfer daalde bij zelfgekozen groepjes. Voornamelijk omdat het te gezellig was en er dus te weinig werd gedaan in de beschikbare tijd. Zelf je groep kiezen is dus niet altijd voordelig.

Zelf iig vaak genoeg last gehad van freeloaders en mijn oplossing daarvoor was vrij consequent. Ik heb altijd het uiteindelijke verslag opgezet. Dat in combinatie met deadlines aan individuele stukken stellen gaf mij de tijd om alles te controleren en waar nodig aan te passen. Daarnaast wist ik het altijd goed te vinden met andere mensen in de groep die er ook voor wilde gaan wat het werk een stuk makkelijker maakt.

Overigens hadden wij ook nog 1 factor die meetelde in het eindcijfer en dat was de groepsbeoordeling. Aan het eind van de rit moest iedereen elkaar op een x-aantal factoren beoordelen. Hier altijd wel goed gescoord. Echter 1 project wat minder vanwege 3/8 groepsgenoten. Het project liep namelijk slecht en er was nog veel werk te verzetten voor de inleverdatum. Aangezien ik toen voorzitter was heb ik iedereen gedwongen te blijven op school totdat het werk af was, omdat we het anders gewoon niet zouden halen. Iets dat een deel dus niet in dank had afgenomen (en hoe raad je het, juist op de leidersschap score laag had ingevuld)

[Typhone]

TrailBlazer schreef op woensdag 04 november 2015 @ 09:02:
Ik kan me nog herinneren dat op de middelbare school je een lab partner kreeg die gemiddeld hetzelfde cijfer kreeg als jij had zo'n beetje. Ik kan me nog de woorden van de docent herinneren
"Dan kan je elkaar lekker het moeras in trappen"

op de HTS werd je gewoon in een groep geplaatst de 1e jaren en toen heb ik inderdaad wel eens pech gehad.
De laatste jaren mocht je eerst proberen zelf een groep te vormen en dan wist je wel wie je moest ontwijken.

Hoezo ontwijken? Ik gaf er nooit iets om bij wie ik in de groep terecht kwam. Op een gegeven moment mocht ik niet meer presenteren (want dat kon ik goed, in Engels, Duits, Nederlands). Dat was in het internationale deel van mijn studie.

Met groepswerk had ik bij defensie in een voortraject al geleerd om te gaan. Precies wat hierboven gezegd wordt. Niemand mijden maar gewoon de situatie naar je hand zetten. Dan leer je veel beter met bepaalde zaken om te gaan. Ergo ik kreeg 3 idioten (allemaal gefaald en gone na 2 jaar) 1 meisje die iets wist en een andere kerel die moeite had maar wel wilde. Iedereen een taak gegeven, keihard aangesproken na 1 week omdat er, natuurlijk, niks gedaan was en de week erop de 3 lamballen eruit geflikkerd. Problem solved. Het rare was natuurlijk wel dat je dit nergens terugziet in de competenties. Nu 7 jaar later kijk ik eens rond wat er van iedereen geworden is (LinkedIn, Facebook) en precies de idioten van toen (lees: zeer actief in studentenverenging en marginaal brallen op school) die zitten nu in van die low life goedkope crapfuncties, een paar zijn doorgeknald en de mensen met wie ik graag samenwerkte hebben allemaal al een stap 2 of 3 gemaakt en zijn serieus bezig.

What goes around, comes around

[Standeman]

pirke schreef op woensdag 04 november 2015 @ 09:03:
Waarom vind je cum laude zo belangrijk? Als je eenmaal gaat werken begin je toch onderaan bij alle andere starters, en als je eenmaal wat jaren werkervaring hebt maakt die hele opleiding en je resultaten niks meer uit, dan gaat het vooral om je meest recente werkervaring en hoe je daar acteerde. Cum laude is overrated

^^ Dat een beetje. Buiten persoonlijke motivaties om, in hoeverre hechten werkgevers aan het Cum laude labeltje? Heeft het enig effect bij het solliciteren naar bepaalde functies of wordt toch meer gekeken naar persoonlijkheid?

Wanneer ik twee sollicitanten zou hebben met hetzelfde diploma, dan zou ik zelf eerder op persoonlijkheid selecteren dan cijfers.

[Typhone]

Standeman schreef op woensdag 04 november 2015 @ 09:25:
[...]

^^ Dat een beetje. Buiten persoonlijke motivaties om, in hoeverre hechten werkgevers aan het Cum laude labeltje? Heeft het enig effect bij het solliciteren naar bepaalde functies of wordt toch meer gekeken naar persoonlijkheid?

Wanneer ik twee sollicitanten zou hebben met hetzelfde diploma, dan zou ik zelf eerder op persoonlijkheid selecteren dan cijfers.

Kijk eens bij de overheid. Daar word je helemaal gestoord van die catchy phrases zoals:

- Goede cijferlijst
- Extra curriculaire activiteiten
- Netwerkgericht (studentenvereniging dit/dat)

En dan krijg je een uur lang vragen of wat cijfers wat totaal niks zegt. Zelf zou ik ook op persoonlijkheid en motivatie gaan kijken. Bij cijfers krijg ik altijd kriebels aan die mensen in die projecten nul komma nul waarde hadden maar wel alle rijtjes keihard uit hun hoofd konden stampen en daarmee een wit voetje haalden bij docenten.

[Prosac]

Groepswerk is misschien oneerlijk voor individueel cum laude. Maar het is moeilijk te scheiden en ik vind persoonlijk het onderdeel "samenwerken" wel erg belangrijk voor je functioneren na het studeren.

Natuurlijk ben je dan nog altijd afhankelijk van het niveau en de wil van anderen in je groep. Maar daar kun je elkaar ook op aanspreken. Ik was in groepswerk (eerlijk is eerlijk) niet degene die streefde naar een maximaal cijfer, wel naar maximaal resultaat in minimale tijd, zonder te freeriden. Geen 6-je, maar een 7+ was mooi genoeg gezien de drukte. Al helemaal aangezien we min of meer verplicht groepen moesten maken met de buitenlandse (subsidie)studenten. Ander niveau, gebrekkig engels en overduidelijk niet gewend aan groepswerk. Behalve als je de mazzel had net wel die ene gemotiveerde erbij te hebben.

enfin.. vaak bestond bij ons het groepswerk uit een gezamenlijk deel en individuele delen daaronder. Het gezamenlijke deel telde dan voor 25/30% mee in je eindcijfer. Daarnaast mocht je elkaar nog beoordelen op het geleverde werk in het gezamenlijke deel.
Daarbij is het voorgekomen dat iemand achteraf uit de groep is gezet voor beoordeling, omdat zijn of haar bijdrage minimaal was.
Ook is voorgekomen dat we besloten bepaalde groepsleden niet te vermelden op het stuk, omdat deze of gene zich na tussenbeoordeling terugtrokken voor het aanscherpen/verbeteren van de stukken omdat "hun delen van het werk goed genoeg waren en ze niet meer hoefden te doen".
Dat noem ik ook niet samenwerken namelijk, je onttrekken aan verbeteringen omdat jouw deel volgens jouw oordeel goed genoeg is.

enfin.. nu een aantal jaren werkervaring verder, denk ik ook dat het hele cum laude gebeuren overrated is. Leuk voor de start, maar als je zogenaamde softskills niet voldoende zijn, kom je ook niet (makkelijk) verder.
De enige vraag die ik steevast krijg over mijn studieperiode is niet de cijfers, maar waarom ik 8 jaar over mijn tweede studie heb gedaan. En die is makkelijk te beantwoorden met "omdat ik deze fulltime studie naast een baan op basis van studie 1 deed en dat is toch wat lastig combineren". Cijfers totaal niet belangrijk, ervaring en of ik een beetje een normaal persoon ben wel.

[Tsurany]

Het lastige aan groepswerk is dat docenten niet of nauwelijks betrokken zijn bij het proces en enkel naar het eindresultaat kijken. Tenzij ze dan nog een individueel verslag gaan bekijken is het erg lastig om te kijken of het groepscijfer nu wel of niet voor iedereen moet gelden.

Wat de TS zelf ook zegt:

Het ironische van deze samenwerkingen was vaak dat er één meeting was met de groep, het werk werd opgedeeld, iedereen deed zijn deel en uiteindelijk werd dit vaak door diegene die het bij elkaar zette en het opstuurde nog eens nagekeken zodat het één geheel werd. Als resultaat vaak gewoon een prima cijfer. Als het nodig was werd er wat vaker gemeet om zaken te bespreken/bediscussiëren/uitleggen, maar een algemeen consensus was altijd dat meetings alles behalve efficiënt waren.

Ik ben van mening dat dit een typisch voorbeeld is van een goed cijfer krijgen terwijl dat eigenlijk niet verdiend is. Het hele proces van werken in groepsverband, ervaringen en kennis delen en gezamenlijk verantwoordelijk zijn is hier niet naar voren gekomen. Iedereen maakt individuele opdrachten en levert het toevallig in hetzelfde document in. Dat betekent juist dat je geen goed cijfer verdiend.

Juist als iemand onder de maat presteert, jij hem probeert te coachen en hij die coaching accepteert, moet het groepscijfer hoger liggen omdat je precies doet wat er van je verwacht wordt. Je maakt jezelf en je collega's beter en streeft gezamenlijk naar een hoger niveau. Dat is juist wat later ook op de werkvloer van je verwacht wordt, niet die slechte collega omlaag trappen maar hem coachen en omhoog trekken.

En als de een wel probeert te coachen maar de ander zich er niks van aan trekt dan is eenzelfde cijfer niet reëel, ongeacht het eindresultaat. Want dan merk je dat de ene persoon niet alleen met effort in het project steekt maar ook in zijn collega's, dat moet je apart belonen.

Enkel omdat docenten, en op de werkvloer ook de projectleiders/managers, vaak niet genoeg betrokken zijn bij het proces valt zoiets niet direct op. Dat moet dan uit individuele verslagen/rapportages/reviews blijken die dan ook gezamenlijk bekeken moeten worden om te kijken naar overeenkomsten danwel verschillen. Je merkt snel genoeg dat de ene student het heeft over coaching en assisteren, meetings organiseren, werk reviewen,... en de ander enkel spreekt over 'niks doen', 'zelf maar gedaan',... en dan kan je daar genoeg conclusies uit trekken.

Groeps werk moet zeker mee tellen bij je eindcijfer, maar dan wel met additionele focus op hoe een individu zich in een groep gedraagt, niet enkel op het eindresultaat.

[hackerhater]

Ik haatte groepswerk op de opleiding altijd.
Gooi leeftijdsverschil, niveauverschil (IQ en relevante werkervaring) en botsende persoonlijkheden (ik dominant en anderen die de baas wilden spelen) bij elkaar en dan krijg je ongeveer de situatie.

Ik ben nooit populair geweest op de opleidingen geweest. Dat boeide me verder ook niks, mede door het leeftijdsverschil. Er zat soms 5 jaar tussen en dat is enorm op die leeftijd.
Echter als het dan tot conflict kwam in de groep, omdat een paar freeloaden waren, kreeg ik vaak genoeg te maken met vriendjes die dan samenspinden tegen de natuurlijke leidster (ik).
Als dan de docenten ook nog 100% af gaan op de meningen/verhalen van de groep ben je helemaal het zakje als je onpopulaire beslissingen moet maken.

Ik ben persoonlijk blij dat ik er weg ben. Nu 8 jaar later een eigen bedrijf en de positie van lead-dev.

[Tuttel]

Begrijp me niet verkeerd, zo zwaar valt me dat hele cum laude nou ook weer niet en realistisch gezien zou ik in de long run het waarschijnlijk niet eens kunnen opbrengen qua motivatie/prestatie. Het is meer dat de nieuwe studie voor mij ook een compleet nieuwe start was met een schone lei, iets waar ik hard aan toe was na 6 jaar bachelor, een begonnen master die ik misschien niet mag afronden en heel veel extra curriculaire activiteiten/studenten leven. Niet dat mijn cijfers zó slecht waren, maar wil graag wel een significant verschil laten zien dat mijn studie nu wel op een hogere prioriteit staat. Voor mij is het dan op het moment wel demotiverend dat de terughoudende factor het groepswerk is, waar je veel tijd in steekt om het werk van anderen te corrigeren om het nog net over de streep heen te trekken.

Verder ben ik het met jullie eens, maar het kromme vind ik wat Tsurany net aangeeft dat groepswerk gebruikt wordt om relatief grote opdrachten te geven zoals het schrijven van een paper. Echter wordt je cijfer beoordeeld op dat paper, en niet je gebruikte competenties ten behoeve van het werken in een groep. Er is dan ook nul zicht op de werking van de groep en wil je iets aankaarten moet je maar hopen dat de rest van de groep zo eerlijk is om toe te geven dat ze inderdaad geen ruk deden of niets konden, op alleen je eigen blauwe ogen wordt je niet geloofd.

In de meeste reacties wordt ingegaan op freeriders, maar hoe ga je om met oprecht domme rukkers die wel de beste intenties en de juiste motivatie hebben? Zelfs als ze goedwillend met je advies omgaan en het toepassen ben je meer tijd met hun coachen kwijt dan het gewoon zelf te doen. Erger is dan nog als ze zelf wel overtuigd zijn van hun kunnen. Wat doe je dan?

[ Voor 3% gewijzigd door Tuttel op 04-11-2015 11:05 ]

[hackerhater]

Tuttel schreef op woensdag 04 november 2015 @ 11:03:Erger is dan nog als ze zelf wel overtuigd zijn van hun kunnen. Wat doe je dan?

Welcome to my life.......

[Hooglander1]

Tuttel schreef op woensdag 04 november 2015 @ 11:03:
Zelfs als ze goedwillend met je advies omgaan en het toepassen ben je meer tijd met hun coachen kwijt dan het gewoon zelf te doen. Erger is dan nog als ze zelf wel overtuigd zijn van hun kunnen. Wat doe je dan?

Die ervaring gebruiken in sollicitatiegesprekken als toelichting waarom jij goed bent in groepswerk. Blijkbaar kan je het beste uit andere mensen halen naast zelf goed presteren. Dat is een hele prettige eigenschap

[deadlock355]

Dit is en blijft een moeilijk punt in het onderwijs. Ik ben zelf assistent professor aan een universiteit en ik geef les in software engineering. Dit zijn twee modules waarbij de beoordeling volledig wordt gedaan op basis van groepsopdrachten waarbij studenten in groepen van vier software systemen moeten ontwerpen en implementeren. Het doel van deze modules is om studenten te leren hoe ze in groepsverband software moeten ontwikkelen, het werken in groepen is derhalve een onmisbaar element.

Ik herken echter veel van de tegenargumenten in dit topic en ik kan aangeven dat groepen die ruzie krijgen net zo goed een nachtmerrie zijn voor het onderwijsteam als voor de studenten zelf. Ik vind zelf het idee dat goede studenten nadeel ondervinden van een lakse groepsgenoot onverteerbaar, en ik vind ook dat het de taak is van de leraar om dit op te vangen. En dat vraagt een pro-actieve benadering.

Sinds twee jaar heb ik een systeem in mijn modules waarbij studenten online hun eigen contributies van week tot week moeten bijhouden met behulp van Trello. Elke week moeten taken geidentificeerd worden en toegewezen aan leden in de groep, en de voortgang moet ook worden bijgehouden. Daarnaast worden commit logs van git (bitbucket of git hub) bekeken tijdens de beoordeling om te bepalen hoeveel een individu heeft bijgedragen aan het eindresultaat. Dit leidt dus uiteindelijk ook tot een indvidiueel cijfer voor elke student. Daarbij heb ik ook een regel dat als tijdens de module blijkt dat een student binnen een groep niet een relevante bijdrage levert (op basis van Trello/git), deze uit de groep wordt geplaatst en punten aftrek krijgt op zijn eindcijfer.

Mijn ervaringen met dit systeem zijn tot nu toe overwegend positief. Studenten hebben meer vertrouwen in het uitvoern van groepswerk omdat ze weten dat er niemand gratis naar een goed cijfer gaat op basis van het werk van anderen. Het is wel meer werk, voor studenten en de leraar, maar daar staat tegenover dat je groepswerk kan doen en de studenten hier de voordelen van leren ipv alleen maar de slechte kanten. Natuurlijk zijn er nog altijd wel uitzonderingen, maar ik heb er vertrouwen in dat studenten nu individueel het cijfer krijgen waar ze recht op hebben. En dat is uiteindelijk mijn verantwoordelijkheid.

[Prosac]

Tuttel schreef op woensdag 04 november 2015 @ 11:03:

In de meeste reacties wordt ingegaan op freeriders, maar hoe ga je om met oprecht domme rukkers die wel de beste intenties en de juiste motivatie hebben? Zelfs als ze goedwillend met je advies omgaan en het toepassen ben je meer tijd met hun coachen kwijt dan het gewoon zelf te doen. Erger is dan nog als ze zelf wel overtuigd zijn van hun kunnen. Wat doe je dan?

Beschouwen als botte pech. Als de wil en motivatie er wel was, de kennis alleen niet.. dan gewoon extra tijd en effort steken in het (samen) verbeteren van zijn/haar deel. Op een manier dat diegene er ook nog wat van leert.
Is ook samenwerken.

[Qwerty-273]

deadlock355 schreef op woensdag 04 november 2015 @ 11:25:
Dit leidt dus uiteindelijk ook tot een indvidiueel cijfer voor elke student.

...

Natuurlijk zijn er nog altijd wel uitzonderingen, maar ik heb er vertrouwen in dat studenten nu individueel het cijfer krijgen waar ze recht op hebben. En dat is uiteindelijk mijn verantwoordelijkheid.

Ik denk dat dat ook de beste aanpak is. Ja het is groepswerk, maar je kan zeker wel indvidiuele cijfers toekennen aan de groepsleden. Dat kost extra tijd, dat maakt het ook lastig met 3 tegen 1 situaties (welke kant kies je?), etc. etc.
Na je studie zal je in 98% van de gevallen samen moeten kunnen werken. Dus een beoordeling krijgen op je kunnen binnen een groep lijkt mij inderdaad deel uitmaken van je "eindscore", je komt dan wel in de lastige hoek over hoe ver het kunnen van anderen in diezelfde groep jouw score moet beinvloeden.

[Tuttel]

Prosac schreef op woensdag 04 november 2015 @ 11:32:
[...]


Beschouwen als botte pech. Als de wil en motivatie er wel was, de kennis alleen niet.. dan gewoon extra tijd en effort steken in het (samen) verbeteren van zijn/haar deel. Op een manier dat diegene er ook nog wat van leert.
Is ook samenwerken.

Dat zou mooi en nobel zijn ja, maar eerlijk gezegd zou ik persoonlijk niet de moeite nemen om deze persoon op sleeptouw te nemen terwijl ik makkelijker het werk gewoon zelf kan doen. Daar wordt ik immers op beoordeeld en niet dat ik daarbij iemand zijn handje heb vast gehouden. Daar zit dan ook precies mijn probleem met de huidige vorm van het groepswerk. Je wordt beoordeeld op het eind product, niet op het feit dat je moeite gestoken hebt in het groepsproces waar 0 zicht op is.

[pirke]

Ik heb liever een sociale collega die gemiddeld een 7 heeft gehaald, dan een asociale betweter die altijd een 9 haalde...

Maar van alle mensen die ik tot nu toe heb aangenomen tijdens sollicitaties heb ik nog nooit naar cijfers gevraagd. Ik kijk altijd of er een persoonlijke klik en voldoende inhoudelijke kennis aanwezig is. Starters hebben naar mijn mening altijd erg weinig inhoudelijke kennis... cum laude of niet, dus daar onderscheid je je bij mij niet op.

Verder zijn die groepsopdrachten juist interessante cases om te kijken hoe je in een groep opereert. Als een groepslid niks doet, dan is dat een kritieke case en hoe jij daarmee omgaat is superrelevant voor een werkgever. Ga je klagen bij de docent om op die manier een hoger cijfer te krijgen, dan zijn dat voor mij minpunten op jouw sollicitatie. Ga jij diegene daarentegen motiveren en coachen dan zijn dat pluspunten. Ook al kost je dat meer tijd en moeite dan als je de opdracht individueel zou doen is het toch beter om diegene te helpen en een overall lager resultaat te accepteren. Dat toont nl aan dat jij het hele team vooruit helpt, wat op de lange termijn een veel beter resultaat oplevert dan nu individueel scoren. Denk vanuit bedrijfsbelang en niet (alleen) vanuit individueel belang.

[hackerhater]

pirke schreef op woensdag 04 november 2015 @ 12:04: Dat toont nl aan dat jij het hele team vooruit helpt, wat op de lange termijn een veel beter resultaat oplevert dan nu individueel scoren. Denk vanuit bedrijfsbelang en niet (alleen) vanuit individueel belang.

Echter vlieg je in het bedrijfsleven eruit als je een waardeloze werkinstelling hebt en/of de boel zit te saboteren.
In het onderwijs vliegen ze pas uit als ze een negatief studieadvies krijgen en dat kan 2 jaar duren. Tot die tijd zit je als klasgenoten er maar mee.

[Tuttel]

@pirke

Absoluut, lijkt me evident dat elke toekomstige werkgever dat graag wil horen. Ik heb er geen ervaring mee, maar lijkt me niet dat een vers afgestudeerde tijdens een sollicitatie gaat vertellen dat hij altijd de dupe was van zijn groepsgenoten en via klagen zijn cijfer wist te redden. Daar maak je een leuk verhaal van, overtuigd de werkgever en daarna bewijzen dat je het inderdaad kan of je vliegt er alsnog uit. Lijkt me dan ook eerder dat collega's die niet in groepen functioneren hetzelfde staat de wachten.

Tijdens je opleiding echter zit je er echter wel mee opgescheept en de enige tastbare reflectie van die opleiding is je cijferlijst. Daar zit geen certificaatje bij dat je altijd super goed je groepsgenootjes hebt geholpen en gecoached. Tuurlijk komt bij een sollicitatie veel meer kijken, maar als je die instelling moet aanhouden, waarom zou je dan nog extra moeite doen voor je opleiding? Ik zelf kan met minimale inzet gewoon een prima 7 gemiddeld staan zonder extra moeite in eigen studie te steken of cijfers van lamme groepjes omhoog te trekken.

Ben ik dan zo naïef dat leuke cijfers je misschien als starter wel net die edge kunnen geven, naast prima sociale vaardigheden en "relevante" activiteiten naast je studie? Of doet iedere student de extra moeite voor hun opleiding dan echt voor vrijwel niets?

[ Voor 24% gewijzigd door Tuttel op 04-11-2015 12:39 ]

[Standeman]

hackerhater schreef op woensdag 04 november 2015 @ 12:16:
[...]


Echter vlieg je in het bedrijfsleven eruit als je een waardeloze werkinstelling hebt en/of de boel zit te saboteren.
In het onderwijs vliegen ze pas uit als ze een negatief studieadvies krijgen en dat kan 2 jaar duren. Tot die tijd zit je als klasgenoten er maar mee.

In het geval van een tijdelijk contract misschien, maar bij vaste contracten duurt dossieropbouw ook vaak 2+ jaar wil je een ontslagvergunning krijgen van het UWV..

[Qwerty-273]

Standeman schreef op woensdag 04 november 2015 @ 12:28:
In het geval van een tijdelijk contract misschien, maar bij vaste contracten duurt dossieropbouw ook vaak 2+ jaar wil je een ontslagvergunning krijgen van het UWV..

Als men geen "promotie" gebruikt om iemand uit de afdeling / pilaar te krijgen.....

[pirke]

In het bedrijfsleven vlieg je er absoluut niet uit, maar probeert men om je te motiveren en zo in te zetten zodat je weer productief wordt. Iemand ontslaan is echt mega duur, dat is echt een allerlaatste redmiddel wat maar weinig gebruikt wordt. Om iemand te beoordelen wordt de proeftijd gebruikt, en eventueel een jaarcontract. Maar zeker binnen de IT is het gebruikelijk om meteen een vast contract te krijgen, dus als je de proeftijd kunt overbruggen zit je goed...

Dat is ook de reden dat ik ben gaan freelancen: als ik geen goed werk lever krijg ik niet betaald. Dat geeft mijn klant vertrouwen dat ik goed werk zal gaan leveren. Voor die zekerheid betaalt hij graag wat extra.

Verder heb je binnen de IT ook nog schaarste in mensen, dus vaak ben je al blij dat je überhaupt mensen kunt vinden die het werk kunnen doen... neemt niet weg dat ik liever 1 goede medewerker in mijn team heb dan 10 slechten.

Maar nogmaals: verwacht tijdens een sollicitatie dat er gevraagd gaat worden hoe jij binnen zo'n studententeam functioneerde en wat voor gedrag jij liet zien als er iemand binnen het team minder presteerde. Wat je dan vertelt is cruciale informatie bij de beslissing of ze jou willen hebben ja of nee.

[DikkeBMW]

Het grote probleem dat ik met groepswerk op HBO heb, is dat de docenten er amper tijd insteken. Dit kan natuurlijk erg afhankelijk zijn van het opleidingsinstituut, maar ok. Ik merk dat je kunt klagen en mailen bij leidinggevende docenten zoveel je wil, maar om iemand uit de groep te krijgen moet er wel echt iets extreems gebeurden. Er zouden wat mij betreft strengere eisen en regels moeten zijn. Iedereen een contract met regels laten tekenen en daar consequenties aan koppelen. Voorbeeld is >5min te laat eerste waarschuwing. 3e waarschuwing is eruit. Zeker krijg je dan in het begin van die "de bus was te laat" dingen, maar dan had je een bus eerder kunnen pakken. Uiteraard is ziekte een geldige rede, maar als dit 3x in 8 weken gebeurt heb ik ook mijn twijfels.

Docenten zien er, krijg ik het idee, de ernst niet zo van in. Ook de stress, irritatie en machteloosheid die bij groepswerk komt kijken is toch wel van invloed op andere vakken.

Groepswerk is niet leuk, maar moet zeker wel blijven. De manier waarop moet in mijn ogen echter anders. Vanmijpart zet je de mensen met de hoogste cijfers in een groep, etc. Dan heb je misschien een groep met mindere mensen, maar die zitten dan wel op hetzelfde niveau. Dit werkt voor iedereen het fijnste, en zo kun je ook een groep met hard werken een verdiende 6,5 geven en de hogere groep een 8 (mits het ook beter is uiteraard). Slechts een voorbeeld.

[Tsurany]

hackerhater schreef op woensdag 04 november 2015 @ 12:16:
[...]


Echter vlieg je in het bedrijfsleven eruit als je een waardeloze werkinstelling hebt en/of de boel zit te saboteren.
In het onderwijs vliegen ze pas uit als ze een negatief studieadvies krijgen en dat kan 2 jaar duren. Tot die tijd zit je als klasgenoten er maar mee.

Nee joh, mensen met een vast contract zijn erg lastig om vanaf te komen. Überhaupt zien managers met zulke beslissingsbevoegdheid amper of iemand wel of niet bijdraagt binnen een team.

[TunderNerd]

In mijn optiek zit het hem vooral in communicatie: disfunctionerende medewerkers dien je zo snel mogelijk te herkennen & dossier op te bouwen. Direct melden bij docent, en hier consequent mee doorgaan. In mijn ervaring werkt dit voor iedereen het best: ik heb zelf altijd minimaal een 7 voor een project gehaald, waarbij andere óf keihard meewerkte (en we "onszelf overstegen"), of het project niet haalde. Eenmaal aangeven is nooit voldoende, driemaal is nog te weinig.
Besef dat een docent altijd het maximale uit mensen wil, en niet reageert op een eenmalig slecht signaal. Indekken is de key, helaas heeft dit woord nogal een negatieve fibe gekregen...

[Pizza_Boom]

TunderNerd schreef op woensdag 04 november 2015 @ 14:41:
Besef dat een docent altijd het maximale uit mensen wil, en niet reageert op een eenmalig slecht signaal. Indekken is de key, helaas heeft dit woord nogal een negatieve fibe gekregen...

Mijn ervaring is helaas anders. Verschrikkelijk uitlopen, bepaalde kennis niet hebben en om hulp vragen (voor notabene een landelijke wedstrijd): "Tsja, jongens, het is jullie project." Eigenlijk begon het nog erger, bij een groep 2e jaars een 5e of 6e jaars langstudeerder neerzetten die dat project nog niet gehaald had en hem leiding geven, maar enkel 1 opdracht meegeven (deelname aan de wedstrijd verzekeren) die niet in het belang van het eindresultaat is. Die heeft een heel smerig spelletje gespeeld, wetende dat de docenten toch geen begeleiding boden. Uiteindelijk was het netto resultaat na 10 weken (van de 20) gewoon 0. Alles moest over gedaan worden omdat het niet bruikbaar was: "Zorg maar dat het er voor de presentatie leuk uit ziet." Hij afgestudeerd daarna, wij allemaal een probleem met vakken die niet gehaald werden omdat er veel tijd in het project ging zitten.

Nog eentje uit hetzelfde project: Bij de wedstrijd zelf waren docenten van alle andere teams aanwezig. Alleen van ons team kwamen de docenten pas met de wedstrijd zelf. Waar andere docenten nog hielpen en zelfs veranderingen in code aanbrachten, waren die van ons nergens te bekennen. Ik kan er nu wel eens boos om worden, want wij bleken dus uiteindelijk een heel degelijk ontwerp te hebben, maar door onvoldoende begeleiding werkte het niet (5V chips die 24V over hun kloten krijgen vinden dat niet lekker). Niet dat andere teams meer succes hadden, maar ik ben ervan overtuigd dat er bij ons meer in zat. Het was puur een deel niet af en doorgefikte hardware waardoor het niet werkte. Sensoren werkten perfect, aandrijving, etc. Nergens hoefden wij over te klagen.

[Micktator]

Als Werktuigbouwkunde student aan de TUD doe je eigenlijk niks anders dan projectwerk. In de eerste 2 jaar van je bachelor sla je je door niet minder 6 projecten heen, die bij elkaar 7 kwartalen duren (dus 1 van 2 kwartalen, en 6 van 1). In je eerste jaar wordt je 2 keer ingedeeld: voor het eerste half jaar: 2 projecten en voor het laatste half jaar. Voor die tweede projectgroep hadden ze wat geinigs bedacht: Kijkend naar de individuele resultaten van de tentamens van Q1 werd de hele lichting in 2 groepen opgesplitst: de bovenste 20% en de overige 80%. De projectgroepen werden vervolgens gevormd uit 1 van deze 2 lagen. Ik zelf zat in de 20% en zat zodoende met gelijkgestemde bij het tweede project (en dat ging dan ook echt als een trein).

In het tweede jaar mocht je je groep kiezen. Ik heb toen best veel met mijn huisgenoten en mensen uit mijn oude tweede projectgroep gedaan. Eigenlijk tot nu nooit echt problemen gehad bij welk project dan ook.

Maar dat komt omdat wij altijd een vrij duidelijke structuur maakten: Er was een gekozen voorzitter, net als een gekozen notulist. Gemiddeld kwamen we 1 keer per week bij elkaar, maar 2 of meer was geen uitzondering. De voorzitter maakte de planning en had contact met de docent indien nodig. Ging als een trein! Regels werken gewoon. Te laat was de volgende keer koekjes (en niet van goedkope rotzooi, nee, we waren allemaal erg fan van Time Out Brosse Koeken met Chocolade, die krengen zijn best prijzig), niet aanwezig zonder vooraf opgegeven goede reden was taart (inclusief bordjes uiteraard). Te laat kwam nog wel eens voor, afwezig eigenlijk niet, want dat werd gewoonweg niet getolereerd. En wat waarschijnlijk het beste werkte om dit te voorkomen: gun elkaar het licht in de ogen en probeer er ook nog wat leuks van te maken. Zo sloten wij op dinsdag traditiegetrouw af aan de bar van de studievereniging, en zijn we ook wel een aantal keer meegeweest naar studentenverenigingen van een aantal van de projectgenoten. Je vergadering begint altijd luchtig als je het er eerst even over kan hebben hoe de notulist niet meer in staat was om een trap te beklimmen.

In de eerste projectgroep hadden we trouwens wel iemand zitten die we er bijna uitgeknikkerd hebben: dat mag ook op de TU (althans, bij WB), zolang je het kan onderbouwen en iedereen het er mee eens is. Toen we die vent de nog niet ondertekende brief richting de studiebegeleiding onder zijn neus legde was het opeens over. Hij was opeens aanwezig, op tijd en nuchter bij de vergaderingen.

Dus mijn ervaring: zolang je een zelfregulerend geheel bent, kan je zo hoog gaan als je zelf wilt. Wij hadden het vooral gezellig en waren met een zeventje ook zeer gelukkig

[timag]

Zoijar schreef op woensdag 04 november 2015 @ 00:07:
[...]

Jij moet er hard aan trekken omdat jij iets wilt, en "winners" zetten de situatie naar hun hand ongeacht de tegenslag van een selchte groep. Je kan klagen en het niet halen, of er hard aan trekken ondanks dat het oneerlijk is en het wel halen. Wat dat betreft meteen al een goede refelctie voor later

Hoewel de term winner me wat tegenstaat is het wel degelijk zo dat er een groep mensen is die bovengemiddeld succesvol is in dit soort dingen. En die zijn nooit bezig met dat hoe eerlijk het is of dat de situatie zo vervelend is. Ze doen er wat aan!

Dat kan op meer manieren:

• Je probeert het beste te halen uit de mensen tot wie je veroordeeld bent. Dat betekent mensen motiveren en erbij betrekken, niet roepen dat ze weinig doen en op ze mopperen. Als het echt niets wordt kan je ze er altijd uitwerken, maar dat kan alleen als pijnlijk duidelijk is dat het niet gaat werken.
• Je kijkt vooruit, als je weet dat je een groepsopdracht moet doen zorg je van te voren dat je in een groep komt met mensen met wie het lukt.
• Als het echt niet werkt probeer je e.e.a. te managen met je begeleiding / docent voordat het misloopt.

Achteraf piepen helpt NOOIT! De schuld bij een ander leggen helpt ook zelden. Op school niet en in het bedrijfsleven ook niet.

Een zeer succesvol persoon zal ook verder gaan dan je denkt. Hij zal rustig van baan wisselen als hij echt niet uit de voeten kan. Als succes je doel is waarom zou je blijven zitten waar je zit als je dat succes niet kan halen?

[CrystalViriS]

Het onderwijs is gewoon kapot binnen veel instellingen denk ik vanwege het feit dat mensen altijd in groepen geplaatst worden en dat een groot deel van de punten die je als individu behaald voortkomen uit groepswerk. Ik heb soortgelijks meegemaakt en nu ik dit typ kan ik me er weer ontzettend boos over maken. Ik ben iemand die altijd alles netjes op tijd af wil hebben, fatsoenlijk.

Ik (samen met een andere studiegenoot) hebben er door deze constructie voor moeten zorgen (ja je wilt zelf toch slagen he?) dat 3 andere nietsnutten ook geslaagd zijn, uit een groep van 6. In één projectgroep is het me ooit eens gelukt die betreffende student uit de groep te werken omdat die persoon nooit kwam opdagen en daardoor docenten ook wel doorhadden dat het zinloos was. Keren daarop werkte dat niet want het was in het laatste jaar afstuderen. Wat wil je doen bijna de halve groep eruit mikken? Nee dus. Ik heb 's nachts nog vaker door moeten bikkelen om ook hun deel af te maken. De volgende ochtend tijdens de presentatie stonden we er weer alleen voor, weer waren ze er niet, tenminste niet op tijd. Waardoor ook dat gedeelte weer bij ons lag. En ja ze zijn gewoon geslaagd en ik heb zelfs eerder met ze in de projectgroep ingedeeld gezeten en ook toen heeft dat voor veel ergernis gezorgd. Twee van hen waren al aan hun herhansingsjaar bezig en dan nog zulke inzet.

Tijdens mijn afstuderen had ik alles op tijd af, het scriptie binnen de geplande datum. Netjes op tijd op alle vlakken aan de afspraken gehouden. Ik slaagde... had een net punt maar dat was het. Er was nog een student die alles NIET af had. Ze had vanalles verzaakt en zelfs een stagebedrijf uitgezocht wat niet aan de eisen voldeed. Heel haar stageonderzoek klopte geen hol van, al vanaf de begindagen van de stage hoorde we een docent erover klagen. Ze wilde de stage zelfs stoppen. Maar de studente kreeg gewoon uitstel,(wat al niet mogelijk zou moeten zijn) ging op haar gemak verder aan de scriptie gedurende de gehele vakantieperiode. En slaagde daarna.. cumlaude. Ze had zelfs nooit kunnen slagen volgens de eigen eisen van de instelling maar nee. Zelfs niet eens consequenties. En zo waren er nog een aantal... Dat je iemand dan nog laat slagen ok (na een herkansingsjaar en nieuwe stage), dat is al niet fair maar whatever, maar ondanks al het falen cumlaude?!

Ik vrat mezelf op tijdens de diplomauitreiking... toen het standaard bladiebla verhaal over die studente verzonnen was. En ze deden alsof hun neus bloedde.... Achja Fontys.

[dudee]

Mijn groepje krijgt een 8, zijn met 5 man dus 8*5=40 punten.

Nu heeft pietje helemaal NIKS eraan gedaan. Leraar weet dit dus wij stellen voor: goh doe ons 4 een 10 en pietje niks.

Leraar grijpt in wanneer de discussie onredelijk is. Vind Pietje dat hij meer verdiend? Laat hem maar zien wat hij heeft gedaan.

[Ahrnuld]

Even vanuit het docentperspectief bekeken: zelf kies ik er uit principe altijd voor om gemotiveerde en ambitieuze studenten bij elkaar te plaatsen. Een eenvoudige manier is bijvoorbeeld om naar cijfers van voorgaande relevante toetsen te kijken en daarop groepen samen te stellen. In latere leerjaren laat ik de groepskeuze steeds meer aan de studenten zelf over, als ze eenmaal weten wat ze aan elkaar hebben. Maar zelfs dan trek ik nog wel eens een groep uit elkaar als er een duidelijke meelifter in zit.

Ik merk echter dat veel collega's dat niet doen, óf ze laten groepskeuze volledig vrij, of ze sturen juist aan op gemengde groepen, met als argument dat de slechteren zich zullen optrekken aan de goeden. Dit gaat zelfs zo ver dat 40% van mijn collega's voorstander is van het in het eerste leerjaar mengen van verschillende niveau's op het MBO, met ook weer het argument van 'optrekken aan betere leerlingen'.

Nu interesseert het me best wel of dit argument met bewijs onderuit te halen valt.

Ik heb zelf nog niet meegemaakt dat een ongemotiveerde student opeens hard gaat werken als hij in een heterogene groep terecht komt, hoogstens geldt dit voor een student die minder voorkennis heeft dan de rest. Als een ongemotiveerde student samen met mensen op hetzelfde niveau zit, zullen ze toch allemaal werk moeten leveren om een voldoende te halen. Maar misschien klopt mijn logica niet, en heterogeniteit=goed lijkt zo'n beetje het mantra in het onderwijs. Wie heeft het definitieve antwoord?

[Pizza_Boom]

Ahrnuld schreef op donderdag 05 november 2015 @ 00:32:
Ik heb zelf nog niet meegemaakt dat een ongemotiveerde student opeens hard gaat werken als hij in een heterogene groep terecht komt, hoogstens geldt dit voor een student die minder voorkennis heeft dan de rest. Als een ongemotiveerde student samen met mensen op hetzelfde niveau zit, zullen ze toch allemaal werk moeten leveren om een voldoende te halen. Maar misschien klopt mijn logica niet, en heterogeniteit=goed lijkt zo'n beetje het mantra in het onderwijs. Wie heeft het definitieve antwoord?

Tsja, ik denk dat dat wisselend is. Jij zit in het MBO, over het algemeen zijn de leerlingen daar natuurlijk wat jonger dan op het HBO. En waar VWO nog de naam heeft braaf te zijn, heeft VMBO dat natuurlijk niet. Dat zal ongetwijfeld doorwerken in de vervolgopleiding.

Ik denk dat het ook wel aan de student ligt. Ik heb ook een groepsproject gehad waar iemand uit de opleiding zou stappen. Echter gaf hij wel aan beschikbaar te zijn voor het groepswerk, want hij vond het geen stijl om ons te laten zakken omdat hij er mee zou stappen. Dat is karakter. Terwijl anderen, die niet stoppen, gewoon meeliften op het werk van anderen.

Andersom zal ook wel gebeuren, dat een gemotiveerde student denkt: "Krijg de tering", omdat zijn groepsgenoten geen reet uitvoeren. Eerlijk gezegd denk ik zelf dat dit vaker voor zal komen dan dat ongemotiveerde studenten opeens wel hard aan het werk gaan.

Verder is, bij mij ten minste (en zo te lezen bij meer mensen) het begrip voor mensen die wel willen, maar niet volledig kunnen, veel groter dan voor mensen die gewoon niet willen. Ik heb wel eens een heel verslag opnieuw geschreven omdat ik met 3 zware dyslectici zat. Die heb ik hun stukjes kort en bondig laten aanleveren en zelf heb ik alles naar 1 stijl gezet en in 1 verslag verwerkt. Betekende wel dat ik wat minder werk deed in het praktijkgedeelte, maar je moet wat om het beste resultaat te halen.

Heb ook wel een voldoende gekregen voor een project ondanks dat het niet af was, omdat de planning en samenwerking met andere opleiding zo strak was. Alles deed het, maar niets was gefinetuned en dergelijke. Maar door de samenwerking had de andere opleiding dus hun werk al grotendeels af kunnen maken zonder hoofdproduct.