Dumbing down van games voor modern publiek

[ETzPliskin]

Ik kwam laatst enkele filmpjes tegen in de HK over het niveau van de moderne games. Dit is het eerste:

Dit filmpje toont de problemen met moderne games. Vroeger had je complexe levels waar je effectief even moest nadenken over wat je nu juist moet doen, maar tegenwoordig hebben we een grote pijl, of glimmende objecten die onze volgende stap aanduiden. De nieuwe 'moderne' shooters spannen op dit vlak wel de kroon.

Maar ook in andere genre's, zoals RPG's of Adventure Games zijn de grootste uitdagingen weg. Ik kan me nog herinneren vroeger dat ik urenlang vast zat in een Tomb Raider level, en op zoek ging met een vriend naar de oplossing. Tegenwoordig is zo een situatie onbestaande. De nieuwe Tomb Raider bijvoorbeeld lijkt een open wereld te hebben, maar in mijn ogen is dit een illusie. Alles is nog steeds lineair, en het enige verschil is dat je terug kan keren naar vorige gebieden om enkele collectibles te zoeken. Ook als je Morrowind vergelijkt met Oblivion/Skyrim valt op hoeveel simpeler alles gemaakt wordt.

Nog een punt dat ik extreem storend vind is het doorgedreven realisme, maar enkel op bepaalde vlakken. Als je kijkt naar de moderne shooter, zijn de personages motion-captured, breach technieken correct uitgevoerd zoals in de realiteit, de wereld heeft accurate physics enz... Maar je kan wel kogels uitzweten achter een muurtje?

In mijn ogen zouden de developers even terug moeten nadenken over wat een game nu werkelijk een game maakt, en terug de speler een uitdaging geven. Ook het realisme mag wat mij betreft teruggeschroefd worden. En ik denk dat vroeger alles beter 'aanvoelde' omdat door de minder realistische graphics er nog een gedeelte fantasie ook bij kwam kijken.

Wat denken jullie dat een oplossing zou zijn voor ontwikkelaars om de complexiteit en het gevoel van vroeger terug te brengen?

[ Voor 5% gewijzigd door ETzPliskin op 02-04-2014 11:38 ]

[FotW]

Ik ben het helemaal met je eens, echter worden games niet meer voor de echte gamers gemaakt. Games moeten een zo breed mogelijk (en dus ook dom) publiek aantrekken om maar zo veel mogelijk te kunnen verkopen.

Vroeger zat ik ook met vrienden uren achter de pc om puzzels op te lossen in games als Atlantis, maar helaas zijn wij voor ontwikkelaars geen interessante doelgroep.

[ Voor 28% gewijzigd door FotW op 02-04-2014 11:41 ]

[Belecthor]

FotW heeft helemaal gelijk. Developers en uitgevers zijn gewoon commerciële bedrijven die zoveel mogelijk geld in het laatje proberen te krijgen en dat doe je niet door complexe en moeilijke games te maken, want de afzetmarkt is daar veel te klein voor.

[Gundogan]

ETzPliskin schreef op woensdag 02 april 2014 @ 11:36:
Dit filmpje toont de problemen met moderne games. Vroeger had je complexe levels waar je effectief even moest nadenken over wat je nu juist moet doen, maar tegenwoordig hebben we een grote pijl, of glimmende objecten die onze volgende stap aanduiden. De nieuwe 'moderne' shooters spannen op dit vlak wel de kroon.

Bedoel je shooters waar levels meer een doolhof waren waarin bepaalde delen pas toegankelijk werden met een bepaalde key*? Op zich heb je daar inderdaad de charme van de ontdekking en de zoektocht naar hoe je door een level heen moest en ook de (soms grappige) secrets die je tegenkwam (aliens in Outlaws bijvoorbeeld). Als dit echter niet goed uitgevoerd werd, kon dit ook leiden tot een frustrerende ervaring waarbij je onlogische stappen moest zetten om verder te komen (Outlaws is ook hier weer een aardig voorbeeld). Dan valt een game toch wel helemaal stil dan. Met meer lineaire shooters (Call of Duty is hier toch wel de game die dit populair heeft gemaakt) heb je naar verhouding veel makkelijker een filmisch effect met een constante aanvoer van adrenaline verhogende momenten, maar soms wel gepaard met saaie 'waves' van vijanden en inderdaad heb je het gevoel toch minder moeite te hoeven doen om verder te komen. Gewoon blijven schieten met af en toe wegduiken en het komt wel goed.

Er zijn games die er slim een beetje ertussenin hangen (bijvoorbeeld Half-Life, Doom 3, nieuwe Shadow Warrior ook wel een beetje): wel lineair, maar moedigen je (soms) ook wel een beetje aan om te onderzoeken en te puzzelen om verder te komen en secrets te vinden. Ik vind dit toch wel de ideale gulden middenweg, uiteraard mits goed uitgevoerd.

*: Grappig genoeg zie je dit ook een klein beetje terugkomen in de sandbox/open wereld shooters zoals Far Cry 3 waarin je veel vrijheid hebt en steeds een beetje meer van wereld verkent naarmate het verhaal vordert. Echter heb je daar (voor mij persoonlijk helaas) ook veel onnodige 'grind' missies, die vaak allemaal hetzelfde aanvoelen, om bepaalde wapens en dergelijke krijgen.

ETzPliskin schreef op woensdag 02 april 2014 @ 11:36:
Nog een punt dat ik extreem storend vind is het doorgedreven realisme, maar enkel op bepaalde vlakken. Als je kijkt naar de moderne shooter, zijn de personages motion-captured, breach technieken correct uitgevoerd zoals in de realiteit, de wereld heeft accurate physics enz... Maar je kan wel kogels uitzweten achter een muurtje?

Dit gaat meer authenticiteit dan over realisme. Semi-realistische shooters zoals Battlefield en Call of Duty doen inderdaad hun best om een realistisch ogende wereld neer te zetten, maar het is niet hun bedoeling om ook realistisch te zijn omdat dit de gameplay in de weg zit. Ze willen toch iets meer fast paced zijn dan bijvoorbeeld een ArmA waar je veel meer op je hoede moet zijn. Zie het als The Rock vs Saving Private Ryan. The Rock is duidelijk niet realistisch, maar probeert toch redelijk authentiek te zijn of over te komen op sommige punten, waarbij SPR toch meer een echt realistische ervaring neer wilt zetten. Ik vind niet dat de één beter is dan de andere.
Dat dit soort semi-realistische shooters populair zijn op dit moment** en pure arena shooters zoals Quake en Unreal Tournament niet is nou eenmaal zo. Echter zie je met bijvoorbeeld Titanfall dat er stiekem toch behoefde aan is en er zijn ook wat andere f2p en kleinere games die niet perse die BF en CoD paden af willen gaan (daar moet je toch veel meer gaan zoeken als je 'oude' gevoelens wilt laten herleven in een nieuwe game, want je kan natuurlijk ook gewoon stug de oude blijven spelen). (redelijk offtopic, maar misschien toch nog wel relevant:) Natuurlijk heb je dan de mensen die meteen opmerken dat TF veel meer casual is dan Q3 of UT(99). Movement is inderdaad makkelijker in TF dan in die games, maar dat hoeft niet meteen slecht te zijn. Q3 en UT99 komen uit een tijd waar veel mechanics nog niet super ontwikkeld waren en daardoor alles vrij spartaans aanvoelt en bedenk ook dat sommige 'coole' mechanics soms onbedoeld waren (skiën in Tribes bijvoorbeeld). Die 'oude' mechanics worden nu als uiterst skillvol gezien als je ze goed onder de knie hebt, maar echt 'leuk' (vingerbrekende combo's) of 'logisch' is het soms niet. Titanfall maakt het veel meer soepel en toegankelijk waardoor inderdaad veel mensen het nu kunnen, maar nog steeds zie je verschillen in skill tussen spelers omdat niet iedereen er optimaal gebruik van maakt. De instap is lager ja, maar dat hoeft niet meteen te beteken dat het plafon ook lager is.

**: Dit betekent niet dat ze er vroeger niet waren. De oudere Medal of Honor games, Half-Life, Outlaws, ect. Echter is het hier ook weer een verhaal van mechanics. Vroeger was er nog niet zoveel mogelijk om een game realistischer of authentieker te maken. Kijk maar naar hoe een realistische game uit die tijd (eerste Rainbow Six games bijvoorbeeld) speelde. Dat zou je nu absoluut niet meer realistisch kunnen noemen. Het is ook wel logisch dat toen arena en (semi-)realistische shooters qua mechanics wat meer bij elkaar lagen dan nu.

ETzPliskin schreef op woensdag 02 april 2014 @ 11:36:
In mijn ogen zouden de developers even terug moeten nadenken over wat een game nu werkelijk een game maakt, en terug de speler een uitdaging geven. Ook het realisme mag wat mij betreft teruggeschroefd worden. En ik denk dat vroeger alles beter 'aanvoelde' omdat door de minder realistische graphics er nog een gedeelte fantasie ook bij kwam kijken.

Ik zou zeggen, ga eens wat oude game spelen en vraag je af of je er plezier in hebt. Om voor de zekerheid te testen dat je niet misleid wordt door nostalgie.

Mijn post gaat alleen maar over shooters als ik het zo teruglees.

[Verwijderd]

[PC] Goat Simulator

[ Voor 43% gewijzigd door Verwijderd op 02-04-2014 13:15 ]

[ETzPliskin]

Gundogan schreef op woensdag 02 april 2014 @ 12:44:
[...]

Ik zou zeggen, ga eens wat oude game spelen en vraag je af of er plezier in hebt. Om voor de zekerheid te testen dat je niet misleid wordt door nostalgie.

Ik durf te stellen dat ik er zeker meer voldoening uit haal. Ook spellen die ik vroeger nooit gespeeld heb, vind ik soms leuker dan de nieuwe games!

[NMe]

Ik game om deze reden eigenlijk bijna niet meer en áls ik een spelletje speel dan is het veelal een indiegame of iets dat al 20-25 jaar oud is. Ik mis de uitdaging die games vroeger altijd boden. Nu word je echt aan het handje vastgehouden en speelt de game bijna zichzelf. Je kan net zo goed een film gaan kijken.

Ik begrijp dat het allemaal commercieel belang is en dat hardcore gamers dus ironisch genoeg geen doelgroep zijn voor de grote gamestudio's, maar dat maakt het niet minder vervelend.

edit:

Ik ben zelf bezig met het maken van een game in mijn vrije tijd en daar heb ik juist als uitgangspunt dat de speler zelf alles moet uitvinden. Niet tot in het belachelijke en ik verwacht in het begin van het spel minder van de speler dan aan het eind, maar ik ga niet hinten naar wat je moet doen of waar je naartoe moet. Dat werkt trouwens ook niet in mijn game, want de puzzels zijn niet lineair.

[ Voor 29% gewijzigd door NMe op 02-04-2014 13:59 ]

[Gundogan]

ETzPliskin schreef op woensdag 02 april 2014 @ 13:47:
[...]


Ik durf te stellen dat ik er zeker meer voldoening uit haal. Ook spellen die ik vroeger nooit gespeeld heb, vind ik soms leuker dan de nieuwe games!

Dan is er nog een hele (mooie) wereld aan games voor je!

[Preau]

Er zijn tegenwoordig ook nog wel AAA games die wel een uitdaging bieden, bijvoorbeeld recentelijk Dark Souls II en Donkey Kong Country Tropical Freeze.

Maar het overgrote deel is inderdaad erg makkelijk en dat vind ik ook wel jammer. Doodgaan heeft tegenwoordig ook niet echt consequenties meer, je wordt hooguit 1 minuut teruggezet naar je vorige checkpoint. Ik speel tegenwoordig eigenlijk standaard op de hoogste moeilijkheidsgraad.

[Xyphoid]

Preau schreef op woensdag 02 april 2014 @ 14:02:
Ik speel tegenwoordig eigenlijk standaard op de hoogste moeilijkheidsgraad.

Ik ook. Het is alleen stom dat je het spel soms eerst op normal uit moet spelen voordat je hogere moeilijkheidsgraden krijgt. Ik heb dan nooit zin om het spel nog een keer te spelen.
Liever heb ik dat je een hoge moeilijkheidsgraad kan kiezen en als dat niet lukt dat je een optie krijgt om een lagere moeilijkheidsgraad te doen.
Als je gedwongen wordt om een spel nogmaals te spelen, dan vind ik het al niet leuk meer om het nog een keer te spelen.

[Flotter]

Déjà vu: Als Quake vandaag de dag was gemaakt

[Blazing-Studios]

Helemaal mee eens, Als je bijvoorbeeld alleen al kijkt naar het verloop van UT.
UT (Goty): Was/is natuurlijk fantastisch zowel qua graphics als gameplay als snelheid, verder weinig woorden aan vuil maken.
UT 2003/2004: Graphics beter, snelheid omlaag
UT3: Graphics nog veel beter en snelheid nog verder omlaag.
UT4: Graphics beter en snelheid nog verder omlaag?

Ditzelfde lijkt met racegames te gebeuren, leg NFS: Most Wanted 1 en 2 eens naast elkaar op gebied van snelheid en zelfs met 300km per uur lijkt het niet harder dan 70 te gaan
Ik moet in hedendaagse racegames ALTIJD de camera onder de auto plaatsten voor een gevoel van snelheid.

En ik moet eerlijk bekennen dat er zelfs qua graphics sinds de originele Mirror's Edge/Crysis (6/7jaar ondertussen) bar weinig is veranderd.
De game waar ik mijn geld op inzet is toch Mirror's Edge 2, want manoman wat was die trailer vorig jaar lekker en het credo: Released when it's done is ook een goed teken

[Shrake]

Denk dat World of Warcraft een van de beste spellen is die dit onderwerp benadrukt.

Mensen die het spel ook spelen, zeker degene die al wat jaartjes meedraaien, zullen weten wat ik bedoel.

Toen het spel net uit kwam moest je alles nog zelf uitzoeken, goed lezen hoe bepaalde vaardigheden nu werkte, zelf groepen zoeken om dungeons en raids te doen, noem maar op. Op deze manier zaten er ook nog echt verrassingen in het spel waardoor het groots en uitdagend aanvoelde.

In de eerste uitbreiding, The Burning Crusade, borduurde ze verder op deze lijn en het spel groeide explosief. Ze pakte de problemen meerendeels aan zonder de moeilijkheidsgraad al te veel aan te tasten waardoor het wederom groots en fris aanvoelde.

Vanaf dit punt begon de ellende helaas... Wrath of the Lich King bracht een fenomeen genaamd Looking For Dungeon(LFD). Via deze tool kon je jezelf in de wacht zetten voor een dungeon en zodra er een tank, een healer en 3 damagedealers bij elkaar gevonden waren, kreeg je de keus om de dungeon te gaan doen. Op deze manier verloor je elk contact met spelers op je eigen server en mensen kwamen ook nauwelijks de hoofdsteden meer uit, waardoor de wereld ook leeg aanvoelde. Doordat LFD het vinden van groepen toegankelijker moest maken werd natuurlijk ook de moeilijkheidsgraad van dungeons drastisch verlaagd, wat het spel niet ten goede kwam.

Ook bracht Wrath of the Lich King de welbekende "hardmodes" in raid instances, wat er eigenlijk op neer kwam dat de hardmodes de schaal was waarop spelers in het orginele spel en The Burning Crusade speelde, en de normal modes nu niets minder waren dan een soort van oefenpotje voor gratis gear.

Nu viel Wrath of the Lich King als uitbreiding en zeker ook door de endgame content en introductie van 10 man raids uiteindelijk nog reuze mee, maar het begin van de ellende was wel al ingezet.

Cataclysm, de 3e uitbreiding... Questhelper was sinds deze expansion ingebouwd in de core game, wat er eigenlijk op neerkomt dat je zodra je een quest aanneemt, je gelijk je map opent en kijkt waar je heen moet. Je hoeft de quest niet meer te lezen, niet meer uit te zoeken wat je nu eigenlijk wel of niet moet doen (hier zijn nog wel wat uitzonderingen op, maar die zijn op 1 hand te tellen). Het adventure aspect van het spel was hiermee het pad van de dodo ingeslagen. Wederom voelde de wereld nog kleiner aan, ondanks dat de spelwereld op dit moment ongeveer 2 keer zo groot was als het orginele spel. Ook was Blizzard zeer tevreden over voorgenoemde Looking For Dungeon tool, dat ze kwamen met het Looking For Raid systeem, wat spelers kans bood om raids te doen, met natuurlijk een aangepaste "moeilijkheidsgraad".

Ook werden er in deze uitbreiding verschillende aanpassingen gemaakt aan core features die het spel "toegankelijker" moesten maken. Het kwam er uiteindelijk simpelweg op neer dat het spel makkelijker gemaakt moest worden.

De laatste uitbreiding Mists of Pandaria moet gezegd worden is tot dusver een verademing. De nadruk op de zogeheten Daily Quests is een groot minpunt, maar het heeft wel tot resultaat dat de spelwereld iets levendiger en grootser aanvoelt.

Warlords of Draenor, de aanstaande uitbreiding, beloofd veel goeds en lijkt wat meer terug te gaan naar de roots van het spel.
Ik denk dat dit vooral te wijten is aan het feit dat Blizzard toch door begint te krijgen dat hoe makkelijker ze het spel maken, hoe sneller mensen erop uitgekeken raken omdat er geen uitdaging meer is. Dit is helaas voor spelseries als Call of Duty, Battlefield, FIFA en andere jaarlijkse titels geen obstakel, omdat tegen de tijd dat mensen uitgekeken raken, de volgende editie alweer klaarstaat en wij als consument maar al te graag om middernacht op straat gaan camperen om een exemplaar te bemachtigen.

[Cyphax]

Tja, het is tegenwoordig meer een kwestie van consumeren dan echt een uitdaging aangaan. Uitzonderingen zijn sims en strategy-games over het algemeen, maar shooters... ik heb bijvoorbeeld niet zo lang geleden alledrie de Gears of War-games doorlopen en hoewel er wel degelijk uitdagende stukken bij zitten blijf je nooit lang ergens hangen. De grootste nadelen zijn dat het qua uitdaging inderdaad niet al teveel biedt, en dat er fors wat content in moet zitten in de vorm van veel en lange levels en dergelijke, want anders zit je je na afloop af te vragen waarom het zo kort was. Het voordeel is wel dat het makkelijker consumeert, en wat minder frustreert. Ik zie het dus niet per se als een nadeel: soms wil ik een game spelen, niet zozeer omdat ik een uitdaging zoek maar juist omdat ik wil consumeren. Vergelijkbaar met een film of een serie.

[Rann]

Gelukkig zijn er ook gamemakers die daar de schijt aan hebben. Ooit Dark Souls geprobeerd? Geen tips, geen uitgebreide uitleg, zoek het maar uit, en enjoy the ride, zelfs met high end gear kun je door de zwakste tegenstander dood gaan als je niet goed oplet.. Er is maar 1 difficulty.. ;-)

Zelf mis ik ook het 'moeilijke'. Moeilijk is tegenwoordig niets meer dan: meer tegenstanders/meer damage krijgen/minder ammo. Er zit niet super veel uitdagends aan imho...

Bij WoW is dat ook zeker een issue geweest, ze hebben hun best gedaan, maar zijn toch zoveel meer mainstreamer geworden. Tuurlijk, er moet winst gemaakt worden, en ze doen hun best voor de hardcore community.. Toch blijft het natuurlijk een totaal andere groep, met hele andere verwachtinging

[wingsofgold]

Ik zie het probleem niet. Volgens mij hebben games een gezonde evolutie meegemaakt. Als je tegenwoordig het aanbod aan games bekijkt is er voor ieder wat wils. Het publiek is ook veranderd. de doelgroep is niet meer de 16 jarige die toch geen geld heeft om uit te geven, maar de 25-40 jarige die makkelijk 60 eur kunnen missen. Nadeel is wel dat deze doelgroep een 40 urige baan heeft en geen zin heeft om na het werk nog eens te stressen in een moeilijke game.

als je echte gamers games wil kan je je uitleven met de indiescene. of darksouls of...... vul maar in.

[psychoclown]

Cyphax schreef op woensdag 02 april 2014 @ 14:58:
Tja, het is tegenwoordig meer een kwestie van consumeren dan echt een uitdaging aangaan. Vergelijkbaar met een film of een serie.

Klopt, maar zo zijn er wel meer redenen die aangedragen zijn. Daarnaast waren de spellen vroeger iets meer simplistisch en was vooral de uitdaging een parameter waar de developers mee speelden.

Er zijn natuurlijk ook heel veel goede ontwikkelingen in dit veld geweest maar mijn inziens is uitdaging toch wel iets wat gamen leuk(er) maakt dan een consumptie. Daarnaast vind ik interactie met andere spelers ook een aantrekkelijk aspect en mede de reden waarom ik games bijna uitsluitend online (competitief) speel

[NMe]

wingsofgold schreef op woensdag 02 april 2014 @ 15:22:
als je echte gamers games wil kan je je uitleven met de indiescene. of darksouls of...... vul maar in.

Daar staat tegenover dat die vaak ineens ermee kappen waar mainstream games nog gewoon doorontwikkeld worden. Daarbij zijn er enkele genres die gewoon niet meer gemaakt worden omdat er geen cent aan te verdienen valt door de lage afzet en het voor indiestudio's te veel werk is om ze te maken. Ik doel daarmee met name op klassieke point & click-adventuregames zoals we die van Lucasarts kenden.

Tegenwoordig is alles dat enige kwaliteit heeft eenheidsworst en zit je voor de rest tegen indiegames aan te kijken waarvan je maar moet hopen dat de support aanhoudt.

[Cyphax]

psychoclown schreef op woensdag 02 april 2014 @ 15:25:
[...]

Er zijn natuurlijk ook heel veel goede ontwikkelingen in dit veld geweest maar mijn inziens is uitdaging toch wel iets wat gamen leuk(er) maakt dan een consumptie.

Dat verschilt waarschijnlijk van persoon tot persoon, maar ik ben ook bepaald niet vies van een uitdagende game. Het lijkt alsof je daarvoor vooral richting de indie games moet kijken die niet gemaakt zijn met een miljoenenbudget. Op zich is het voordeel dus nu wel dat je voor elk wat wils hebt.

Daarnaast vind ik interactie met andere spelers ook een aantrekkelijk aspect en mede de reden waarom ik games bijna uitsluitend online (competitief) speel

Bij mij is dat precies andersom, grappig genoeg. Misschien dat ik daarom vooral waarde hecht aan de single-player-ervaring.

[psychoclown]

Cyphax schreef op woensdag 02 april 2014 @ 15:37:
[...]

Dat verschilt waarschijnlijk van persoon tot persoon, maar ik ben ook bepaald niet vies van een uitdagende game. Het lijkt alsof je daarvoor vooral richting de indie games moet kijken die niet gemaakt zijn met een miljoenenbudget. Op zich is het voordeel dus nu wel dat je voor elk wat wils hebt.

Daarom zei ik ook mijn inziens Maar inderdaad, waar ik vroeger voldoening haalde uit goede online ervaring in CoD door hoge mate van uitdaging was dat sinds CoD4 compleet van de baan. Het is natuurlijk ook verschillend per persoon maar sommige factoren zijn per genre bepalend voor de mate van uitdaging/competitiviteit.

Bij mij is dat precies andersom, grappig genoeg. Misschien dat ik daarom vooral waarde hecht aan de single-player-ervaring.

Het verschilt bij mij per genre maar de neiging om te grijpen naar een titel die ik online (competitief) speel met andere lui/vrienden/randoms is vaker groter dan zelf een singleplayer game in te duiken.

[innerchild]

Tomb raider 1 en de huidige Tomb raider.... man o man een wereld van verschil.. Ik ben er gewoon mee gekapt op de ps3. Te triest voor woorden. Is geen spel meer maar een hou me handje vast spel.

Waar je bij de eerste Tomb raider echt moest zoeken naar oplossingen is dat in het laatste deel compleet de ban in gedaan. "Oh kijk een opening met vuur, hoe kom ik hier door heen." omdraaien " Oh kijk een brandblusser" Probleem opgelost.. wtf ?? Bij vijanden die op je pad komen gaat je personage opeens vanzelf stilletjes lopen/bukken.... wtf ?? Heb de dvd eruit gehaald en in 10 stukjes gebroken... Ik weiger dit soort troep te spelen.

Het zag er wel heel mooi uit maar dit ging nergens meer over.

[ETzPliskin]

innerchild schreef op woensdag 02 april 2014 @ 16:04:
Tomb raider 1 en de huidige Tomb raider.... man o man een wereld van verschil.. Ik ben er gewoon mee gekapt op de ps3. Te triest voor woorden. Is geen spel meer maar een hou me handje vast spel.

Waar je bij de eerste Tomb raider echt moest zoeken naar oplossingen is dat in het laatste deel compleet de ban in gedaan. "Oh kijk een opening met vuur, hoe kom ik hier door heen." omdraaien " Oh kijk een brandblusser" Probleem opgelost.. wtf ?? Bij vijanden die op je pad komen gaat je personage opeens vanzelf stilletjes lopen/bukken.... wtf ?? Heb de dvd eruit gehaald en in 10 stukjes gebroken... Ik weiger dit soort troep te spelen.

Het zag er wel heel mooi uit maar dit ging nergens meer over.

Inderdaad. Alhoewel de nieuwe Tomb Raider zeker niet slecht kan genoemd worden, is het verre van memorabel.

[bAdmuTs]

Is een "groot" deel van het probleem niet voornamelijk dat ze je tegenwoordig een soort van filmische/Hollywood game willen voorschotelen waardoor je vanzelf een shooter/game on rails krijgt. Als ze je de vrije hand geven kunnen ze het verhaal niet meer vertellen zoals zij dat willen, zoals verplichte cutscenes, flashbacks enz.

Vroeger was het gewoon een "stukkie tekst" en klaar was het verhaal. Heb alleen het idee dat men dat tegenwoordig niet meer wil zien, men neemt het wel voor lief dat ze bepaalde dingen niet kunnen doen en skippen zolang het maar mooi en Hollywood achtig is (denk ik vooral aan cod en bf).

De ontwikkelaar bepaald tegenwoordig hoe je een game moet spelen, namelijk zoals zij het voor ogen hebben en niet anders.

[ Voor 19% gewijzigd door bAdmuTs op 02-04-2014 23:14 ]

[nwagenaar]

Ik denk dat je vroeger ook niet met nu kan vergelijken; aan de ene kant is de techniek enorm vooruit gegaan (voornamelijk de graphics en de makkelijkheid waarme je games door zaken als Steam, etc kan verkrijgen) waardoor de kosten hoger zijn geworden en aan de andere kant werden de vroegere games gemaakt voor vermaak voor 1 of 2 spelers en gingen ze vaak voor langdurige gameplay en goede replay waarde terwijl nu de multiplayer het primaire doel is geworden. De tijd van Super Mario Bros 3 of Sid Meier's Civilization is (jammer genoeg) al tijden voorbij.

Daarbij is door de introductie van digitale downloads de replay waarde van games ondergeschikt geworden; mensen zijn nu veel makkelijker in staat om nieuwe games te kopen en te spelen. Waar je vroeger afhankelijk was van (games-)speciaalzaken en gamereviews is het nu gewoon browsen door de Steam catalog, even googlen voor reviews, je pinpas met digireader tevoorschijn halen en een uur later speel je een nieuwe game.

Het is (IMHO) niet een kwestie van dumbing down van games voor modern publiek, maar meer de technologische mogelijkheden die wij nu hebben en de bijbehorende concurrentie. Er zijn maar weinig game-developers die echt vernieuwend willen zijn omdat het maken van een game enorm veel geld kost en er sprake is van extreem veel concurrentie. Tel daarbij op dat er extreem veel consumenten zijn die genoegen nemen met de huidige moeilijkheidsgraad van games en je krijg een situatie zoals nu.

[Trishul]

Deze thread doet me ineens denken aan Super Aleste op de SNES destijds. Jezus wat had ik soms mn handen vol aan die game maar wat een lol was dat als tiener. Idem voor de eerste Wipeout op de PS1, maar daarna ben ik zelden zulke ervaringen tegengekomen. Game nu op de PS4 en PC, en soms vind je de moeilijkheidsgraden van vroeger teurg, zoals bij Resogun. Op de PC blijft het nog wel leuk om RTS games tegen de moeilijkste AI te spelen, vooral bij Supreme Commander schijt je dan.

[Rivandu]

Ik ben op dit moment Metal Gear Solid (1) aan het spelen en het is opvallend hoe vaak ik 'vast' zit of verkeerd loop, waarschijnlijk omdat ik gewoon gewend ben geraakt om waypoints te volgen. Het grappige is dat ik het wel veel leuker spelen vind; dingen zelf ontdekken en uitvinden.
Misschien is het een trend die weer terugkeert; als het massale gamepubliek ook gaat kiezen voor games die de zintuigen iets meer prikkelen in plaats van alleen maar mooie plaatjes op het scherm toveren.

De grote boosdoeners zijn wat mij betreft de Assassin's Creed games. Ze hebben geen instelbare moeilijkheidsgraad en het scherm staat bomvol met UI elementen (health, radar, mission objectives, wapenkeuze, timers, waypoints, icoontjes, etc etc). Ik heb geprobeerd om deel 4 uit te spelen, maar ben halverwege toch afgehaakt, puur door het ontbreken van uitdaging en afwisseling.

Ik speel games wel vaak meteen op 'Hard', maar dit is ook geen oplossing. Ze hebben het spel vaak gebalanceerd op 'normal' en dan maken ze voor 'hard' de tegenstanders gewoon iets taaier en de speler iets zwakker, maar vaak is de uitkomst dat de balans compleet zoek is. Het ene level is gewoon nog steeds piss-easy, de volgende is dan bijna onmogelijk om te halen en het level daarna is weer een cakewalk.

Ook is de 'death penalty' tegenwoordig zo mager dat het echt niet uitmaakt of je doodgaat of niet. Je spawnt gewoon heel dicht in de buurt waar je doodging en vaak heb je je items nog en zijn de vijanden ook dood (bij Tearaway ben ik zelfs een paar keer verder gespawnt dan waar ik het leven liet..). Maak het dan a.u.b. nog een beetje uitdagend door een kleine straf in te voeren als je doodgaat, nu maakt het vaak geen bal meer uit.

Er zijn gelukkig ook uitzonderingen, maar die komen meestal van de kleinere studio's. Ik hoop echt dat er wat dit betreft een ommekeer komt.

[The_Bird]

Veel games warem vroeger onterecht moeilijk. Waarom zou je bepaalde games in 1 sessie moeten uitspelen? Wanneer je bij bijv level 5 van de 6 strand dan is het voor mij niet dan terecht dat je daar kan beginnen. Je hebt immers al bewezen dat je de 1e 4 levels kan halen. Noem ik geen dumbing down, noem ik eerlijker maken.

[Rhannie]

Er zijn nog meer dan zat moeilijke games die leuk zijn om te spelen. Het zijn alleen bijna nooit triple A titels, maar indie games.

Hier zijn wat voorbeelden:
Risk of Rain
Faster Than Light
Touhou 13 Ten Desires
SPAZ
Rogue Legacy

Shrake schreef op woensdag 02 april 2014 @ 14:55:
Denk dat World of Warcraft een van de beste spellen is die dit onderwerp benadrukt.

[...]

Vanaf dit punt begon de ellende helaas... Wrath of the Lich King bracht een fenomeen genaamd Looking For Dungeon(LFD). Via deze tool kon je jezelf in de wacht zetten voor een dungeon en zodra er een tank, een healer en 3 damagedealers bij elkaar gevonden waren, kreeg je de keus om de dungeon te gaan doen. Op deze manier verloor je elk contact met spelers op je eigen server en mensen kwamen ook nauwelijks de hoofdsteden meer uit, waardoor de wereld ook leeg aanvoelde. Doordat LFD het vinden van groepen toegankelijker moest maken werd natuurlijk ook de moeilijkheidsgraad van dungeons drastisch verlaagd, wat het spel niet ten goede kwam.

Mijn ervaring is exact het omgekeerde. In TBC en het begin van WotLK was je verplicht om uren achter elkaar in een stad te staan om "/2 LFM for *dungeon*" te spammen in de hoop dat je een reactie kreeg. Op de server waar ik toen op zat kon dat makkelijk meer dan 2 uur duren, zelfs in de piekuren als tank/healer. Toen LFD uit kwam, was dat echt een verademing. Eindelijk zat ik niet meer vast in een stad, maar kon ik daadwerkelijk iets gaan doen in de wereld, terwijl ik aan het wachten was tot het systeem een groep voor mij samen stelde.

Het resultaat: Het duurde minder lang om een groep te zoeken en ik zat niet meer eindeloos te wachten in steden.

Overigens zijn dungeons met de expansion na WotLK (Cata) niet makkelijker geworden, maar juist moeilijker, omdat iedereen aan het klagen was over de makkelijkheid van WotLK dungeons.

Flotter schreef op woensdag 02 april 2014 @ 14:30:
Déjà vu: Als Quake vandaag de dag was gemaakt

Dit is hoe Quake eruit zou zien als het vandaag de dag gemaakt was: Xonotic/Nexuiz

[nwagenaar]

The_Bird schreef op donderdag 03 april 2014 @ 09:33:
Veel games warem vroeger onterecht moeilijk. Waarom zou je bepaalde games in 1 sessie moeten uitspelen? Wanneer je bij bijv level 5 van de 6 strand dan is het voor mij niet dan terecht dat je daar kan beginnen. Je hebt immers al bewezen dat je de 1e 4 levels kan halen. Noem ik geen dumbing down, noem ik eerlijker maken.

Jij noemt het eerlijker, maar ik zeg dat het opnieuw spelen van levels juist ervoor zorgt dat je beter wordt en dat het je kans bij moeilijkere levels aanzienlijk bevordert. Ik merk het zelf ook met de QuickSave en QuickLoad mogelijkheden in games, het is wel heel erg makkelijk om dit elke 5 minuten te gebruiken met de intentie om games zo snel mogelijk uit te spelen.

Het is een algemeen feit dat het dumbing down van games eigenlijk al tijdens NES-periode aan de gang was. Diverse Japanse games zijn indertijd in moeilijkheidsgraad aangepast of kregen een password-systeem gekregen zodat je in een hogere level kon beginnen zodra ze voor de Amerikaanse en Europese markten werden uitgebracht.

Het opnieuw spelen van levels was in mijn homecomputer tijd (Atari/Commodor/Amiga tijdperk) meer regel dan uitzondering. In sommige gevallen enorm frustrerend, maar de belangrijkste genres (RPG's en Adventures) hadden een save systeem waarbij de vorm van frustratie wat beperkter was

[ETzPliskin]

Wat ik ook vreemd vind is dat men tegenwoordig heel veel detail in de omgeving plaatst, en er dan de speler doorjaagt. Een game die dit wel goed doet is bijvoorbeeld Half-Life 2. Daar voel je je echt onderdeel van de omgeving, en komt het visueel indrukwekkender over dan bijvoorbeeld een Call of Duty of Crysis, ook al zijn dat technisch gezien veel mooiere games. (Misschien niet CoD )

Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger erg onder de indruk kon zijn van een leesbaar computerscherm in een game.

[Verwijderd]

Blazing-Studios schreef op woensdag 02 april 2014 @ 14:49:
Helemaal mee eens, Als je bijvoorbeeld alleen al kijkt naar het verloop van UT.
UT (Goty): Was/is natuurlijk fantastisch zowel qua graphics als gameplay als snelheid, verder weinig woorden aan vuil maken.
UT 2003/2004: Graphics beter, snelheid omlaag
UT3: Graphics nog veel beter en snelheid nog verder omlaag.
UT4: Graphics beter en snelheid nog verder omlaag?

Ditzelfde lijkt met racegames te gebeuren, leg NFS: Most Wanted 1 en 2 eens naast elkaar op gebied van snelheid en zelfs met 300km per uur lijkt het niet harder dan 70 te gaan
Ik moet in hedendaagse racegames ALTIJD de camera onder de auto plaatsten voor een gevoel van snelheid.

En ik moet eerlijk bekennen dat er zelfs qua graphics sinds de originele Mirror's Edge/Crysis (6/7jaar ondertussen) bar weinig is veranderd.
De game waar ik mijn geld op inzet is toch Mirror's Edge 2, want manoman wat was die trailer vorig jaar lekker en het credo: Released when it's done is ook een goed teken

Vergeet niet dat EA de uitgever is, hè. DICE kan wel willen releasen when it's done, maar BF3 / BF4 waren ook niet bepaald vlekkeloos.

Dat van de racegames herken ik wel. Vroeger had ik ook veel meer het gevoel van snelheid. Nu komt dat nog maar bij enkele games voor. Burnout komt daarbij in mijn gedachten op.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aangaande de discussie: games zijn mijns inziens geëvolueerd om een breder publiek aan te spraken waar het vroeger een niche was. Waar ik vroeger nog wel eens het boekje erbij moest pakken om een bepaalde actie uit te voeren, is het nu veel meer pick up & play. Dat is enerzijds prettig. Ik heb ook vrienden die vroeger vrijwel niet van de games waren, maar nu wel mee willen doen en zelfs een console aanschaffen om af en toe een uurtje te gamen. Daarnaast heb ik nu minder vrije tijd dan voorheen, waardoor ik me niet stoor aan het feit dat er maximaal 10 uur te spelen valt. Om het voor mezelf uitdagender te maken, richt ik me meer op de obscure indiegames en bijvoorbeeld Trophies.

Anderzijds kan het nadelig uitpakken door de speler te veel aan de hand te nemen zoals de laatste Tomb Raider. Overigens vermaak ik me prima met die game, maar ik kan de kritiek wel begrijpen.

Tot slot sluit ik me aan bij de mening van Xyphoid aangaande het het unlocken van de hogere moeilijkheidsgraden. Meestal begin ik op Normal, maar in verband met Trophies is het soms beter om direct op Hard te beginnen. Games op WET en El Shaddai: Ascension of the Metatron moeten meerdere keren uitgespeeld worden voor de Trophies, maar dat zie ik mezelf niet meer doen omdat ik meer dan genoeg games heb liggen om te spelen.

[Nemesizz]

Ik vind dat de meeste games toch wel redelijk goed zitten nu (meeste, dus lang niet alles!).

Als ik naar mijn eigen game geschiedenis kijk, begon het met games als Commander Keen en dergelijke.
Niet makkelijk (je bent altijd met 1 tik dood) maar ook niet extreem moeilijk (je zit niet eindeloos vast op een plek "waar moet ik nu dan weer heen?").
Daarna games als Wolfenstein 3d, dik doolhof, geen aanwijzingen, maar toch goed te doen.
Doom 1, levels worden al complexer, soms wat simpele puzzles, maar goed te doen.
Doom 2, extreem veel grotere levels (tov Doom1), allemaal complexer maar ben er zonder cheats en guides toch door gekomen (zowel Doom 2, TNT en Plutonia, die laatste 2 zijn een soort expansion packs).

Maar toen, kreeg je het 'Duke Nukem' tijdperk (ik noem het maar zo even, Pentium 1 tijdperk had ook gekunt, waar games en hardware in een stroomversnelling kwamen) . Wat me daar metname opvalt is dat levels extreem veel groter werden, en puzzles veel complexer. Heb soms echt verschrikkelijk lang vast gezeten in een level omdat ik gewoon geen flauw idee meer had waar ik naar toe moest. Moest je wachten tot er een keer een guide in een PC/game magazine stond. Persoonlijk vond ik minder leuk, dingen te complex maken.
Zit nu ook nog altijd vast op hetzelfde punt in Unreal (de orginele, niet de tournament), geen idee waar ik heen moet, en geen enkele hint wat ik nou eigenlijk moet doen.

Het verhaal over World of Warcraft (ik kan niet voor iedereen spreken, maar kijkende naar de 'die hard harcore' spelers op de realm waar ik zat). Veel van die 'hard core' spelers klagen dat de game te makkelijk is, maar als ik dus terug kijk op vanilla en TBC, waren die 'hard core' spelers altijd degene met de meeste mods die al het werk uit handen hielp. De dikste 'hard core' spelers die als eerste level 60 enzo waren, hadden vanaf het begin af aan al meteen mods als quest helper, custom interfaces om dingen makkelijker te maken, mods op mining nodes op te slaan, mods die hielpen met healen (zijn later verboden door Blizzard), en uiteraard mods voor boss gevechten zodat je precies wist wanneer boss X ability Y ging gebruiken (je werd gekicked van de raid als je die mods niet had...so much for hardcore).
Terwijl wij toen als casual guild (gewoon af en toe voor fun) gingen raiden, zelfs een paar raid bosses plat kregen zónder die mods, werd alles wel moeilijker van maar het was te doen.

TBC was veel meer gericht voor de 'hard core' spelers. Alle raids (op Karazhan na) waren 25 man, met een hele hoge instap drempel. Gevechten waren (naar mijn idee) eerder frustrerend dan echt moeilijk/complex, 't was gewoon weer toekijken hoe je weer eens gestunned werd of gefeared, en hoe een boss weer eens een silence gooide of weer een minuut lang in een immune bubble ging....

WotLK was helemaal de andere kant op, en de eerste raid dungeons waren gewoon goed te doen. Boss fights niet frustrerend, maar je moest wel goed opletten. Voor de 'hardcore' was het misschien iets te makkelijk, maar dingen als Ulduar waren toch moeilijker (hadden ook hard-mode gevechten voor betere loot).

Vanaf Cataclysm heb ik eigenlijk geen raids meer gedaan (kost me gewoon domweg te veel tijd / energie wat ik niet meer heb/had). Maar wat ik zo her en der hoor en zag (forums/ YT) is de difficulty metname in de mechanics van een boss, bepaalde abilities ontwijken op het juiste moment en dergelijke.
Misschien dat sommigen dat te simpel vinden, maar ik ken nog genoeg mensen (die nog wel raiden) die het toch nog wel eens moeilijk vinden.

Goed, andere games nog dan. Bepaalde games maken het wel heel simpel vond ik.
Heb CoD BO2 van iemand geleend (zou het zelf nooit kopen), die game is volledig gericht op multiplayer en eigenlijk net hetgene wat mij niks boeit. Fijn, de singleplayer is gewoon extreem simpel. Je mag gewoon niet afwijken van het pad, want dan ben je weer instagib (meteen dood ) of je missie is weer eens failed. Ik zelf hou toch wel een beetje van ontdekken, zoeken naar secrets of 'easter eggs' maar deze game was onverbiddelijk, je loopt de verkeerde kant op BAM! meteen onder een auto die uit het niets komt. Je loopt de verkeerde kant op? FLOP beeld word wazig en missie failed. Single players kon je bijna vergelijken met een on-rail shooter. De enige difficulty die er was (op hogere difficulty modes) is eigenlijk dat je iedere keer nóg sneller dood gaat....
Dat is een beetje hetzelfde idee als dat YT filmpje van 'What if Doom was done today' , je kan en mag maar 1 richting op, alle vormen van onderzoeken word afgestraft.

Kan nog wel een stuk of wat games noemen, de een misschien aan de ene kant van het spectrum (extreem moeilijk/complex) de ander aan de andere kant (té simpel), maar over het algemeen vind ik de meeste games toch redelijk goed zitten. Ik wil een game voor fun en ontspanning spelen, niet gefrustreerd raken door dingen die onnodig lastig of complex zijn puur om de tijd te rekken.
Metname sinds m'n gezondheid te wensen over liet, en ik aanzienlijk minder energie heb, zit ik niet meer te wachten op games die veels te moeilijk zijn en te veel energie kosten, echter, on-rail shooters zit ik ook weer niet op te wachten.

Maar ik denk, dat ieder een andere mening heeft, en als een game-developer het goed aanpakt, hij dan in de midden gaat zitten tussen difficulty en fun-factor (voor de wat mindere 'hardcore' gamers).

[ETzPliskin]

Interessant is wel dat de indie-games kunnen doen wat ze willen op dit vlak. Ik zou graag (als ik eens een goed idee krijg ) mee op de indie boot springen. Maar helaas is het tegenwoordig moeilijk om op te vallen, zelfs als je een goede game zou maken...

[djunicron]

Aan de ene kant snap ik dat developers een groot publiek willen aanspreken en voor nieuwe mooie "immersive" elementen willen zorgen. Alleen de toepassing is zo verkeerd... Het shooter verhaal is natuurlijk wel bekend. Maar bedenk wel, dat als je een tiental paden door een gebied of level maakt, je die allemaal even goed moet uitwerken. En als je dan mooie instort physics hebt, dan is de kans dus behoorlijk aanwezig dat de speler er niets van meekrijgt als je niet een vast pad moet afleggen.

Developers moeten een stoppen met dat "Ahhh kijk hier eens naar!" omdat het teveel afbreuk doet aan de werkelijke inleving in het spel. Het maakt dat de speler zich bewust is van z'n "gevangenschap". Verhalen zijn veel sterker als er dingen aan de verbeelding over gelaten kunnen worden.

Speelsnelheid omlaag stoor ik mij ook behoorlijk aan eigenlijk. Maar er is één simpele reden, men moet het op de TV met de gamepad op de console ook nog kunnen behappen. Het moment dat er massaal console games werden gemaakt en geport, is het gigantisch achteruit gegaan aan alle kanten. PS 1 en PS 2 games waren daar nog wel eens een uitzondering in, maar toch.

Wat betreft Indie dan: Ik vind "Rogue Like" best leuk. Geen problemen mee, MAAR: Veel devs gaan ondertussen wat te ver als "tegengas".

Neem PayDay 2; een arcade concept, met een hoop realisme, dat andere "realistische" shooters niet bieden wat betreft wapen feedback en sights. Het schiet erg lekker, want dat is belangrijk, het is moeilijk, want dat is belangrijk, geen checkpoints, win or fail, vrijheid in de levels en deels in de aanpak, prima. Maar de moeilijkheidsgraad komt soms wel simpelweg van "one-shot" ellende.
Neem Path of Exile, de darksouls van de action RPG, het tegengas op de extreem versimpelde Diablo 3 aanfluiting (mijn mening dan). Niet dat D3 niet leuk is, maar iedereen zoekt dezelfde items, geen puntjes meer investeren etc etc. Ook daar is de moeilijkheidsgraad bepaald door monsters die op het einde gewoon niet te overleven zijn, mits je zelf zo overpowered bent geraakt dat de andere 90% van het materiaal geen uitdaging meer vormt.

Indie studios hebben vaak net zo goed balance issues. En dan hebben ze helaas niet genoeg personeel / tijd om wél voor een AAA balance te zorgen. Dat maakt dat ze oneerlijk aan kunnen voelen, bugs de gamebreakers zijn, en dat dus alsnog player skill onderschikt is, in dit geval aan de grillen van de RNG.

Het probleem met Rogue likes is daarnaast dat het zoals eerder aangegeven, niet altijd leuk is om als je level 1-4 hebt gespeeld, weer totaal vanaf het begin, de absolute 0 moet beginnen. Terwijl persistente upgrades eigenlijk weer afbraak doen aan het geheel. Hoewel dat dus door perfecte balance goed te krijgen is, neem dus b.v. Dark Souls. (en de voorgaande delen.)

Het hele probleem is, dat diverse (commerciële) franchises speler skill willen comprimeren. Ze willen niet dat online mensen op skill ingedeeld worden. Iedereen moet meedoen en "Winnen" moet zo verslavend zijn dat mensen blijven zoeken naar die High. Call of Duty heeft hier na de eerste paar delen heel erg veel aan "ontwikkeld". De "High" die spelers ervaren van het halen van een bewust overpowerde killstreak en de extreme punten bleek een perfect middel te zijn om spelers te binden. Willekeurige RNG systemen in de netcode implementeren bleek een goede manier om iedereen eens een keer te laten winnen. En nu 8 jaar later varen ze daar nog steeds op.

Speler skill naar boven halen, zou betekenen dat je geen perks, geen bonussen, zou moeten aanbieden. Maar games die dat bieden, zoals Counter Strike, zijn toch niet populairder, verkopen niet meer dan CoD games. Ook bugs blijken geen probleem voor de verkoop, getuigen BF3 en BF4. Meer realisme, en dan werkelijk realisme bleek in de MP zoals bij MoH:WF ook niet de bedoeling. Battlefield wordt door spelers als "zo realistisch dat het bijna een simulator is" aangemerkt. Overduidelijk mensen die nooit werkelijk een vuurwapen hebben geschoten of ooit een tactische training ermee hebben uitgevoerd. En eerlijk gezegd is dat ook niet zo erg, want ik denk dat een wél 100% realistische shooter inderdaad ook werkelijk niet leuk zou zijn. Maar als je dan toch van "echt" reaslisme afwijkt, waarom zou je dan jezelf zo serieus nemen en dit soort elementen voorrang geven op gameplay verbetering?

Beetje OT verder:
Voor een goede realistische shooter ervaring, moet je je handen (lees: wapen(s)) los van je gezichtsveld kunnen bewegen. Daarnaast moet je je groot / klein kunnen maken, kunnen "leunen" en bewegen tegelijk. Moeten kunnen voelen / horen waar dingen ruimtelijk vandaan komen. Dat gaat dus gewoon niet lukken met wat voor controller dan ook. Ook zal je behoorlijk meer resolutie van 4K moeten hebben, want je ziet gewoon een persoon in camo niet op 200 meter 1:1 op zo'n scherm anders. En dat zijn wel afstanden waarop je de confrontatie aan zou moeten kunnen gaan. En zo ook close combat. Als je iemand in z'n flank tegen komt met z'n full size AR, is het eerste wat je doet deze persoon uit balans brengen. (nee, niet ronddansen met smgs op elkaar schieten of vanaf 2 meter een aanloop nemen met een mes) Maar buiten dat, het is een bizare situatie, waar je jezelf niet snel in zou begeven.

Maar voor een spel werkt het ergens wel. Maar mensen nemen de spellen vaak te serieus. Het wordt niet meer als vermaak gezien, maar als een echte skillset. Door de versimpeling, willen alle spelers altijd alleen maar winnen en in de spotlight staan. Developers zijn volgens mij bang dat verkopen uit blijven als een titel dit niet kunnen / willen aanbieden in hun titel. Misschien een teken van de tijd, dat spelers vooral "you win!" in beeld willen halen, zonder dat ze echt uitgedaagd willen worden.

[johnkeates]

Het lijkt er ook een beetje op dat in het FPS genre de skill levels omlaag gaan, en het aantal hoedjes dat je kan verzamelen omhoog gaat.

Als je iemand die hardcore een van de vele CoD's en BF's speelt en die even tegen een Quake gamer laat spelen zal de mainstream FPS gamer toch echt gewoon ingemaakt worden.

Als je beter kan gamen om dat je spel dat vereist dan kan je dat vrijwel altijd over het hele genre. Nu is Quake niet heilig ofzo, maar als we even kijken naar hoe gamen toen was (kleiner, minder mainstream, meer gaming, minder graphics geneuzel) en hoe het nu is, lijkt het vooral een product te zijn dat gemaakt is om te consumeren. Een soort van digitale fast-food.

Het hele idee dat je binnen een FPS opeens dingen kan gaan 'verzamelen' is sowieso idioot. Lekker inwerken op het gevoel van beloning voor de 'domme' spelers...

Misschien dat er gewoon een splitsing is, waarbij de grote game studio's vooral voor de mainstream consumenten werkt en het eigenlijk al lang niet meer om echt gamen gaat, versus de games die nog echt gamen zijn waarbij je gewoon goed moet zijn en niet het mooiste hoedje van het spel moet zien te winnen.

[Asgaro]

Rhannie schreef op donderdag 03 april 2014 @ 09:48:
Er zijn nog meer dan zat moeilijke games die leuk zijn om te spelen. Het zijn alleen bijna nooit triple A titels, maar indie games.

Dit dus.

En daar is helemaal niets mis mee! Integendeel, alleen mensen die verder kijken dan hun neus lang is, gaan op deze games botsen. Hierdoor raken deze prachtige games niet vervuild met een shit community.

Al het andere volk kijkt alleen naar welke commercials er op TV en websites te vinden zijn, en baseren daar hun aankoop op: CoD, Battlefield, Titanfall dus.
Ze denken dat, omdat een game veel persaandacht krijgt, die wel goed moet zijn. En dat indies automatisch brakke games zijn zonder WOW-effecten.

Ik kan je wel wat moeilijkere FPSen aanraden:
- Planetside 2
- Insurgency
- DayZ
- CS: GO
- ARMA 3

Als je nog interesse hebt buiten het FPS genre, dan kan ik massaal veel meer aanraden. Maar best is om zelf wat op te zoeken wat top indies zijn.

Btw, merk wel op dat de meeste games die hierboven in aanmerking komen PC-only zijn.
I don't wanna burst your bubble but... verwacht zoiets niet op consoles.

[Rmg]

Vroeger waren games singleplayer en story driven. Ja dan is het interessant om (random) puzzels in levels te stoppen. Het verlengt je game en voegt een moeilijkheidsgraad toe.

Ook tegenwoordig kan je nog uren verdwalen in een wereld waarbij je nog dingen moet uitzoeken, kijk naar Skyrim, Assasins Creed of Thief om maar eens wat recente titels te noemen, Nu je 10 jaar ouder bent is skyrim misschien 'simpel' maar ga eens terug en speel tombraider 1 nog maar eens.. Zal je tegenvallen hoor, echt niet lastiger dan de huidige games.

Daartegenover staat dat de hier in het topic aangehaalde shooters te simplistisch en makkelijk zijn tegenwoordig, klopt, singleplayer is daar ook een extraatje, absoluut waar. Maar dat is al sinds de dagen van Quake 1 en UT zo, daar zit ook geen fatsoenlijk singleplayer verhaal in. De levels zijn toppunt van simpelheid DM6 kan ik voor je uittekenen en ik heb het al jaren niet meer gespeeld. (En dan nog de huidige games zijn best pittig op de hoogste moeilijkheidsgraad.

En dat is ook de reden waarom zoveel mensen het online spelen ondanks dat de SP simpel is: Competitie. COD, BF3, Blacklight retribution, titanfall, forza, need for speed allemaal games waar het draait om beter zijn dan je tegenspeler. Puzzeltjes en random elementen hebben daar ook gewoon geen plek en dat vind ik persoonlijk ook wel terecht. Need for speed 3 is bijvoorbeeld een superleuke game, competitief alleen kut, het is een arcade racer, je kan prima winnen zonder race inzicht door het rammen van je tegenstand. in de laatste NFS is dat element een stuk kleiner.

En dat zie je in meer games: LoL, WOT, loadout. tactiek en skillbased, niet luck en 'slimheid'

En, als ex Quaker, moet ik toegeven, de iets lagere snelheid van de games maakt dat tactisch inzicht belangrijker word dan mouseskills. Hoewel ik, als we weer eens met een paar maten bij iemand thuis aan het lannen zijn, ik al mn vrienden met 2 vingers in mn neus inmaak in een potje Quake 3 bijv. leg ik het af als ik tegen ze BF/COD speel, waar hun meer ervaren en gewend zijn aan de speelsnelheid/stijl

[prutser001]

Ik denk dat deze ook wel in de lijst met goede voorbeelden kan :

YouTube: If Quake was done today

[Verwijderd]

Rmg schreef op vrijdag 04 april 2014 @ 09:55:
Vroeger waren games singleplayer en story driven. Ja dan is het interessant om (random) puzzels in levels te stoppen. Het verlengt je game en voegt een moeilijkheidsgraad toe.

Ook tegenwoordig kan je nog uren verdwalen in een wereld waarbij je nog dingen moet uitzoeken, kijk naar Skyrim, Assasins Creed of Thief om maar eens wat recente titels te noemen, Nu je 10 jaar ouder bent is skyrim misschien 'simpel' maar ga eens terug en speel tombraider 1 nog maar eens.. Zal je tegenvallen hoor, echt niet lastiger dan de huidige games.

Daartegenover staat dat de hier in het topic aangehaalde shooters te simplistisch en makkelijk zijn tegenwoordig, klopt, singleplayer is daar ook een extraatje, absoluut waar. Maar dat is al sinds de dagen van Quake 1 en UT zo, daar zit ook geen fatsoenlijk singleplayer verhaal in. De levels zijn toppunt van simpelheid DM6 kan ik voor je uittekenen en ik heb het al jaren niet meer gespeeld. (En dan nog de huidige games zijn best pittig op de hoogste moeilijkheidsgraad.

En dat is ook de reden waarom zoveel mensen het online spelen ondanks dat de SP simpel is: Competitie. COD, BF3, Blacklight retribution, titanfall, forza, need for speed allemaal games waar het draait om beter zijn dan je tegenspeler. Puzzeltjes en random elementen hebben daar ook gewoon geen plek en dat vind ik persoonlijk ook wel terecht. Need for speed 3 is bijvoorbeeld een superleuke game, competitief alleen kut, het is een arcade racer, je kan prima winnen zonder race inzicht door het rammen van je tegenstand. in de laatste NFS is dat element een stuk kleiner.

En dat zie je in meer games: LoL, WOT, loadout. tactiek en skillbased, niet luck en 'slimheid'

En, als ex Quaker, moet ik toegeven, de iets lagere snelheid van de games maakt dat tactisch inzicht belangrijker word dan mouseskills. Hoewel ik, als we weer eens met een paar maten bij iemand thuis aan het lannen zijn, ik al mn vrienden met 2 vingers in mn neus inmaak in een potje Quake 3 bijv. leg ik het af als ik tegen ze BF/COD speel, waar hun meer ervaren en gewend zijn aan de speelsnelheid/stijl

Eens, maar Unreal I en II waren weldegelijk singleplayer games. De Unreal Tournament delen zijn de multiplayer-varianten daarvan. Eigenlijk waren dat twee gescheiden werelden.

[bAdmuTs]

YouTube: Have single-player FPS gone backwards?

TotalBiscuit beschrijft hier naar mijn inziens precies wat het probleem is met hedendaagse singleplayer shooters.

[ Voor 3% gewijzigd door bAdmuTs op 04-04-2014 10:44 ]

[Rmg]

bAdmuTs schreef op vrijdag 04 april 2014 @ 10:44:
YouTube: Have single-player FPS gone backwards?

TotalBiscuit beschrijft hier naar mijn inziens precies wat het probleem is met hedendaagse singleplayer shooters.

nofi, maar zijn filmpje is nogal gehuil om nostalgie. Hij wil actie, geen verhaal. sla single player dan gewoon over.

Hij wil ammo problemen en geen unlimited wapens... laatste 5/10 jaar is dat sowieso niet meer het geval, anders moet je eens de diff. omhooggooien

Maze's noemt hij clever level design... sorry maar dat is gewoon een goedkope manier om je spel 'meer' speeltijd te geven.

En serieus, replay value van de oude single player fps's is nog minder dan bij de moderne games. zodra je weet waar de ammo ligt en de nmy's zijn is het geen kunst meer maar herhaling.

En geen quicksaves is ook maar een beroerde manier om meer speeltijd uit je game te halen. maakt de game nog meer herhaling herhaling herhaling.

Dan is BF4 met zijn 3 endings al meer replay value, daarnaast heb je in de huidige games nog achievement/trophies die je jezelf nog als doel kan opleggen. ( en een moderne shooter 100% completen is best pittig )

Beetje van dat 'vroeger was alles beter praat' wat bejaarden graag doen

[ Voor 5% gewijzigd door Rmg op 04-04-2014 11:49 ]

[ETzPliskin]

Rmg schreef op vrijdag 04 april 2014 @ 11:46:
[...]


nofi, maar zijn filmpje is nogal gehuil om nostalgie. Hij wil actie, geen verhaal. sla single player dan gewoon over.

Hij wil ammo problemen en geen unlimited wapens... laatste 5/10 jaar is dat sowieso niet meer het geval, anders moet je eens de diff. omhooggooien

Maze's noemt hij clever level design... sorry maar dat is gewoon een goedkope manier om je spel 'meer' speeltijd te geven.

En serieus, replay value van de oude single player fps's is nog minder dan bij de moderne games. zodra je weet waar de ammo ligt en de nmy's zijn is het geen kunst meer maar herhaling.

En geen quicksaves is ook maar een beroerde manier om meer speeltijd uit je game te halen. maakt de game nog meer herhaling herhaling herhaling.

Dan is BF4 met zijn 3 endings al meer replay value, daarnaast heb je in de huidige games nog achievement/trophies die je jezelf nog als doel kan opleggen. ( en een moderne shooter 100% completen is best pittig )

Beetje van dat 'vroeger was alles beter praat' wat bejaarden graag doen

Mwoah, veel van de achievements tegenwoordig voelen aan als een kunstmatig verlengen van een spel imo. En ja, oudere games zijn veel herhaling, maar in een oude game vind ik dat minder irritant dan in een nieuwe. Als ik in CoD een stuk 3 keer opnieuw moet doen, kap ik ermee

[Typhone]

Gaan jullie niet deels voorbij aan het feit dat HEEL veel (zo niet alle grote) games tegenwoordig vooral op Multiplayer gericht zijn? Volgens mij, bij shooters, ligt het deels niet zozeer in de singleplayer levels maar in de multiplayer levels.

Ik kan me lang geleden de GameBoy nog herinneren waar je dan Teenage Mutant Ninja Turtles had en je van alle kanten werd bestookt. Die game toevallig laatst eens gespeeld via een emulator en toen viel het me direct op hoe ongelofelijk moeilijk dat is in vergelijking met tegenwoordig. Als 10 jarig mannetje speelde ik die na veel geklooi, op de achterbank van de auto op weg naar Italië , uit. Nu kwam ik na 2 uurtjes niet voorbij level 3 en toen viel het me inderdaad op dat de moeilijkheid toen stukken hoger lag.

[Verwijderd]

Typhone schreef op zondag 06 april 2014 @ 11:05:
Gaan jullie niet deels voorbij aan het feit dat HEEL veel (zo niet alle grote) games tegenwoordig vooral op Multiplayer gericht zijn? Volgens mij, bij shooters, ligt het deels niet zozeer in de singleplayer levels maar in de multiplayer levels.

Ik kan me lang geleden de GameBoy nog herinneren waar je dan Teenage Mutant Ninja Turtles had en je van alle kanten werd bestookt. Die game toevallig laatst eens gespeeld via een emulator en toen viel het me direct op hoe ongelofelijk moeilijk dat is in vergelijking met tegenwoordig. Als 10 jarig mannetje speelde ik die na veel geklooi, op de achterbank van de auto op weg naar Italië , uit. Nu kwam ik na 2 uurtjes niet voorbij level 3 en toen viel het me inderdaad op dat de moeilijkheid toen stukken hoger lag.

Turtles op de NES uitspelen duurde als je het voor het eerst deed gewoon een dag. En geen savegames! Verschillende keren de NES 's nachts aan laten staan om de volgende dag na school verder te gaan. En dan maar hopen dat hij niet vastliep om wat voor reden dan ook in de tussentijd.

Save games maken het leven prettiger, maar onbeperkte savegames op willekeurige momenten maken het makkelijker en triviaal in sommige games.

[Verwijderd]

Veel games waren vroeger veel korter dan tegenwoordig. Met name games uit het 8 bit tijdperk. Als ze dezelfde difficulty hadden als tegenwoordig waren de meeste games binnen no time uitgespeeld.

[Rmg]

ETzPliskin schreef op zondag 06 april 2014 @ 10:39:
[...]

Mwoah, veel van de achievements tegenwoordig voelen aan als een kunstmatig verlengen van een spel imo.

Dat is idd exact het doel van achievements, net als het niet hebben van save's of mazes als level design. Met als groot verschil dat achievements (naar mijn mening) uitdagender zijn dan een maze uit je hoofd leren, het een keus is of ze wel of niet te doen en nog een beetje het gevoel geven dat je iets behaald hebt itt. tot maze leveling

Neem de "Mile High Club" achievement (cod4), dat is een behoorlijke uitdaging en ik ben daar wel door 3 setjes batterijen gegaan voor mn controller voordat ik die had

En ja, oudere games zijn veel herhaling, maar in een oude game vind ik dat minder irritant dan in een nieuwe. Als ik in CoD een stuk 3 keer opnieuw moet doen, kap ik ermee

Ik denk dat je dat niet compleet aan CoD kan wijten dat is ook een groot deel eigen instelling en de overvloed aan keus, lukt CoD SP niet, dan slinger je multiplayer aan, of je pakt Battlefield, Ghost warrior, rainbow six, Arma of een van de andere talloze tactical shooters die er zijn.

Verwijderd schreef op zondag 06 april 2014 @ 11:16:
[...]

Turtles op de NES uitspelen duurde als je het voor het eerst deed gewoon een dag. En geen savegames! Verschillende keren de NES 's nachts aan laten staan om de volgende dag na school verder te gaan. En dan maar hopen dat hij niet vastliep om wat voor reden dan ook in de tussentijd.

Save games maken het leven prettiger, maar onbeperkte savegames op willekeurige momenten maken het makkelijker en triviaal in sommige games.

Een moderne shooter speelt een 10 jarige zonder ervaring ook niet in een dagje uit. Ja als je tig jaar 'shooterervaring' hebt en je ploetert goed door dan zijn de meeste games ook te speedrunnnen in een uurtje of 4-8. Net als dat TMNT op de nes ook in 20 minuten te speedrunnen is

[ Voor 25% gewijzigd door Rmg op 06-04-2014 12:42 ]

[gise]

Ik zelf vond games zoals Tomb Raider 1 vooral lastig omdat je niet goed dingen kon onderscheiden door slechte textures. Zoals als je bijvoorbeeld een route moest vinden door een jungle, je kon niet goed onderscheiden waar je nou op kon klimmen en waar niet, tegenwoordig is dat veel beter te zien door textures, schaduwen, diepte, etc.

Er zijn heus nog wel uitdagende en leuke games tegenwoordig, bijvoorbeeld: Bioshock. deze is toch linear maar je moet toch regelmatig het level nog een keer terug doorlopen om ergens weer een deur te kunnen openen ofzo

[DarkElement]

Ik ben van het weekend aan Tomb Raider begonnen en vind het opzich een leuk spel maar het deed me constant denken aan dit topic (en dan heb ik het over de PS4 reboot)

[ Voor 13% gewijzigd door DarkElement op 07-04-2014 12:58 ]

[Postius]

Er is nog nooit zo'n groot aanbod geweest van games. Ook nog nooit zoveel verschillende genres en sub genres en niche games. Het game aanbod is het grootste wat het ooit geweest is en zal alleen maar groter worden. Tuurlijk zit hier heel veel bij dat jou niet aanspreekt. Ook zijn er algemene trends merkbaar. Maar je hoeft deze games niet te spelen. Er zijn zat extreem realistische spellen of andere invalshoeken. Alleen Cod als voorbeeld is heel erg beperkt er zijn zoveel alternatieven. En als het jou niet intereseert ben jij gewoon niet meer de doelgroep. Moet je opzoek naar andere games! Zul je soms wat beter voor moeten zoeken maar zoals gezegd het aanbod is nog nooit zo groot geweest! Inc. rare, vreemde en puur realisme games.

Vergelijk het met boeken. De meest verkopende boeken worden altijd als pulp en rotzooi gezien door de "kenners en experts" (dat boekje van "Gijp" "de 100 jarige man") etc. Dit zijn volgens de kenners simpele pulp boekjes zondere enige diepgang of relevantie i.t.t. de echte literatuur. Echte literatuur heeft diepgang en etc etc. Pulp niet en pulp wordt toch meer gelezen. Alls het niks voor jou is leg je daar dan bij neer. EN ja mainstream games zijn misschien makkelijker geworden maar er zijn ook veel meer games die veel moeilijker en realistischer zijn dan vroeger. De gamemarkt is gigantisch groot moet je alleen wel voorbij gesponserde sites als IGN kijken .

[Pathogen]

FotW schreef op woensdag 02 april 2014 @ 11:39:
Ik ben het helemaal met je eens, echter worden games niet meer voor de echte gamers gemaakt. Games moeten een zo breed mogelijk (en dus ook dom) publiek aantrekken om maar zo veel mogelijk te kunnen verkopen.

Vroeger zat ik ook met vrienden uren achter de pc om puzzels op te lossen in games als Atlantis, maar helaas zijn wij voor ontwikkelaars uitgevers geen interessante doelgroep.

FTFY.

De gamesindustrie draait enkel (nog) om sales. Vroeger, toen het nog een kleine industrie was, was het genoeg om alleen gamers aan te spreken. Tegenwoordig is de concurrentie te groot en rijk.
Tenzij je Indie-kanalen gebruikt om je game aan de man te brengen, is het financiëel niet meer te doen om juist jouw game exposure te geven. De mega-exposure van mainstream-games zorgt ervoor dat gamers niet verder kijken dan hun neus lang is, maar als je verder zoekt kun je wel degelijk nog goede games vinden.

Zelfde geldt overigens voor bijvoorbeeld alternatieve muziek(festivals). Omdat er duizenden Biebers en Gaga's bestaan, die ook nog eens een megabudget hebben om zichzelf te promoten, is het praktisch onmogelijk om via een mainstream kanaal nog goede nieuwe bands te ontdekken.

Overigens bestaan ook Indie-games ondertussen voor 99% uit 8-bit platformers, verschrikkelijk.