Ik kan mij mijn examens inhoudelijk niet helemaal goed meer herinneren nu plm. 10 jaar later, maar die dingen die ik nog wel weet zal ik hier eens benoemen.
Ik heb mijn rijlessen niet op een hoog tempo gehad. Meestal 1 tot hooguit een keertje 2 uren per week. Ik had er ook geen haast mee aangezien ik met de bus naar school ging en dus ook nog geen auto nodig had. En ik ben mijn ouders nog altijd dankbaar dat zij inzagen dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen met je rijbewijs te halen en daarom het grootste gedeelte van mijn lessen en sowieso mijn examens hebben betaald.
Ik wilde niet door een lullig foutje in de bijzondere verrichtingen mijn examen opnieuw moeten doen en dus heb ik eerst een TussenTijdse Toets gedaan. Volgens mij moest ik toen op de weg keren en fileparkeren. Op de weg keren ging wel. Fileparkeren ging voldoende, maar ik had er moeite mee (en dat heb ik er nog steeds mee, als het even kan parkeer ik dus niet op die manier). In 1 keer geslaagd voor de TussenTijdse toets. Volgens mij had ik toen een best wel vrriendelijke examinator.
De 1e afspraak voor mijn praktijkexamen werd afgezegd wegens te slecht winterweer. Ik vond het zelf erg jammer dat ze het hadden afgezegd, maar ook wel terecht.
De 2e afspraak voor mijn examen was een erg bijzondere. Ik was al dolblij dat de datum steeds diochterbij kwam, maar enkele dagen daar voor besloot mijn opa wegens longkanker een einde aan zijn leven te maken. Hij heeft nog afscheid van de hele familie genomen en vond het ook erg vervelend voor mij dat dat zo kort voor mijn rijexamen kwam. Mijn ouders en rij-instructeur raadden mij toen sterk aan mijn rijexamen te verplaatsen, maar ik was vastbesloten mijn rij-examen te gaan doen en halen.
Een goede vriendin van mijn moeder die bij ons in de buurt woonde is met mij mee gegaan naar het startpunt in Winschoten (toen in De Klinker, gebouw is inmiddels afgebroken). Het was op een redelijk rustige ochtend. En ondanks dat de afspraak was dat ik de zelfde examinator zou krijgen als bij de TussenTijdse Toets zou ik aanvankelijk een andere examinator krijgen. Toen ik ze op de afspraak wees ging uiteindelijk de vriendelijke kerel weer mee als examinator. Het leuke van deze examinator is dat hij zelf kentekenplaten van ver niet goed kan zien als hij zijn juiste bril niet op heeft en dus maar lukraak een auto aanwijst en mij vraagt welk kenteken die auto heeft om zo mijn ogen te testen, maar verifieëren kon hij het zelf dus niet.

Dit vertelde mijn rij-instructeur achteraf. En verder natuurlijk aan het begin van de rit oliepeilstok controleren en lampjes verklaren.
Onderweg een stukje snelweg gehad wat ik toen nog best eng vond en door een dorp gekomen waar ik achter een vrachtwagen zat. Ik kreeg het verzoek in te halen, maar vond dit wat eng. Echter wel goed verlopen.
Zoals mijn rij-instructeur altijd zij: binnenspiegel, buitenspiegel, schouder. Dit heb ik overdreven aangehouden. Dit is iets wat de examinator inderdaad graag ziet, want je ogen kunnen ze niet altijd op letten, maar je hoofd wel.
Tijdens het rij-examen natuurlijk best zenuwachtig, maar die vriendelijke rustige examinator stelde mij wel een beetje op mijn gemak op de manier zoals hij met mij praatte.
Bij het bespreken van de uitslag werden maar een paar kleine foutjes benoemt. De examinator vond dat ik het goed deed. Achteraf blijkt de examinator de uitslag al eerder aan mijn rij-instructeur door te hebben gegeven die het vervolgens doorgaf aan de vriendin van mijn ouders. Die zij achteraf dat ze moeite had om haar vreugde voor mij nog even in te houden.
En nu tegenwoordig...
Ik rijd zelf maar heel weinig, omdat ik voor mijn werk mijn auto niet eenvoudig en kostenloos in de buurt van mijn werk kan parkeren en verder alle voorzieningen voldoende dicht in de buurt van mijn huis heb zitten. Voor de voorzieningen die niet dicht in de buurt zitten vraag ik vaak mijn moeder om met mij daar naar toe te gaan met haar auto. Ik heb zelf ook al jaren geen auto meer, hoewel ik een auto wel steeds meer begin te missen. Ik ben nu te afhankelijk van anderen voor vervoer. Heb zelf gereden in een witte Fiat Punto, rode (en later door vervangen deuren rood/witte) Fiat Panda (geweldig micado-achtig ding, maar het reed) en een blauwe Peugeot 206 (die mis ik het meeste, want motorisch erg goed, weinig onderhoud, dakraam, electrische ramen voor en zat lekker). Dezse 3 reed ik zelf het meeste in. Mijn moeder heeft tegenwoordig een Daihatsu Cuore en dat vind ik een onprettig hoog zittend en wiebelig koekblik.
Nog steeds durf ik geen hellingen op of af te gaan en zeker nog niet in parkeergarages. Ik loop nog steeds met de gedachte om daar opnieuw rijlessen in te nemen. Ik heb achteraf het idee dat ik dat te weinig geoefend heb tijdens mijn rijlessen. De angst is helemaal in mij gaan zitten toen ik bij een op dat moment ietwat drukke kruising met uitritconstructie half op het drempeltje ben gaan staan, achteruit rolde en met de bumper tegen de bumber van de auto achter mij kwam te zitten. Gelukkig geen schade, maar beide wel geschrokken en even mijn excuses aangeboden ondanks de (overigens terechte) erg boze reactie van de bestuurder van die auto.