Je kunt ook de zegeningen tellen. Een meer positievere insteek. De TS kan gelukkig fulltime werken. Bij de ene werkgever is dat 40 en bij de ander 36. Alleen eens in de maand een dagje niet. Dat vind ik eigenlijk best veel voor iemand met een chronische ziekte. Ook is de werkgever positief en heeft hij geen vooroordelen met betrekking tot chronisch zieken, maar is bezorgd om de praktische kant.Frieda schreef op dinsdag 03 mei 2011 @ 22:36:
punt is dat het voor de TS ook een emotionele beslissing is, op deze manier geconfronteerd worden met je beperkingen is echt niet tof. daarom is het lastig er rationeel naar te kijken. misschien is de oplossing wel beter als investering in de gezondheid (meer rust) maar emotioneel is het erg zwaar om uberhaupt te accepteren dat je beperking weer eens om de hoek komt kijken.
en dan de keerzijde, financieel is het op de lange termijn beter zo veel mogelijk te werken, stel dat je later alsnog door ziekte afgekeurd wordt heb je over meer uren recht op een uitkering. een uitkering is echt geen vetpot en ziek zijn kost enorm veel geld (denk aan eigen risico zorgverzekering wat weer stijgt, zorgkosten niet meer aftrekbaar van belasting, etc) dus alle beetjes helpen dan echt. het gaat niet alleen over je salaris nu maar ook over je pensioenopbouw, etc.
Hoe langer ik dit topic lees hoe meer ik in deze situatie het contract zou accepteren, dat ik blij zal zijn dat de werkgever me ondanks mijn ziekte wil houden, en dat ik mijn onbetaalde overwerk met minimaal die twee uur (of één afhankelijk van de afspraak) zal verminderen.
Of je nu ~45 uur werkt en je krijgt er 40 betaald of je werkt er minder dan 43 en krijgt er 38 betaald is toch een beetje lood om oud ijzer.